HR, 28-05-2021, nr. 20/01630

[eiser] heeft de kantonrechter bij verzoekschrift, kort gezegd, verzocht (primair) het door IIF Holding gegeven ontslag te vernietigen en (subsidiair) voor recht te verklaren dat het ontslag niet rechtmatig, althans onregelmatig, was en een billijke vergoeding toe te kennen. [eiser] heeft, ten slotte, verzocht bij wijze van een voorlopige voorziening IIF Holding te veroordelen om hem in staat te stellen zijn werkzaamheden te hervatten.3.

IIF Holding heeft verweer gevoerd en in een tegenverzoek voorwaardelijk, voor zover zou komen vast te staan dat [eiser] niet als statutair bestuurder kon worden aangemerkt, verzocht de arbeidsovereenkomst te ontbinden op grond van art. 7:671b lid 1 sub a BW in verbinding met art. 7:669 lid 1 en primair lid 3 sub e (verwijtbaar handelen), subsidiair lid 3 sub g (verstoorde arbeidsverhouding), en meer subsidiair lid 3 sub h (andere omstandigheden) BW. Aan het voorwaardelijk tegenverzoek heeft IIF Holding, kort gezegd, ten grondslag gelegd dat [eiser] verwijtbaar heeft gehandeld door op een onjuiste wijze de investeringen van werkgever te beleggen, waardoor onvoldoende rendement wordt gegenereerd, dat de arbeidsverhouding is verstoord onder meer doordat het pand waarin IIF Holding is gevestigd (mede-)eigendom blijkt te zijn van [eiser] en deze zonder een op juiste wijze genomen besluit daartoe de huur heeft verhoogd, en dat uit alle gedragingen en handelingen van [eiser] voortvloeit dat de arbeidsovereenkomst niet meer in stand kan blijven.4.

In zijn tussenbeschikking van 6 januari 20175. is de kantonrechter tot het voorlopig oordeel gekomen dat [eiser] als statutair bestuurder van IIF Holding diende te worden beschouwd (rov. 5.10.). De kantonrechter heeft daarom de verzoeken van [eiser] afgewezen, nu die waren gebaseerd op de stelling dat hij geen statutair bestuurder was. Vanwege het (voorlopig) oordeel dat [eiser] als statutair directeur diende te worden beschouwd, heeft de kantonrechter zich bij tussenbeschikking van 16 januari 2017 op de voet van art. 2:241 BW onbevoegd verklaard (de rechtbank en niet de kantonrechter neemt kennis van rechtsvordering tussen een vennootschap en een bestuurder) en de zaak verwezen naar het team handel van de rechtbank Den Haag. Het voorwaardelijk tegenverzoek van IIF Holding is daarbij door de kantonrechter aangehouden.6.

Bij eindbeschikking van 27 februari 20177. heeft de kantonrechter de arbeidsovereenkomst tussen partijen op grond van art. 7:669 lid 3 sub e BW (verwijtbaar handelen van de werknemer) voorwaardelijk, voor het geval komt vast te staan dat [eiser] geen statutair bestuurder van IIF Holding was, ontbonden met ingang van 1 april 2017.

Daarbij heeft de kantonrechter eerst beslist dat de andere twee ontslaggronden (verstoorde arbeidsverhouding (sub g) en andere omstandigheden (sub h)) wegens onvoldoende onderbouwing een ontbinding niet kunnen dragen. Vervolgens is hij overgegaan tot de beoordeling van verwijtbaar handelen als ontslaggrond (rov. 5.4. en 5.5.). In dat verband heeft de kantonrechter eerst een opsomming gegeven van de gedragingen van [eiser] die volgens IIF Holding verwijtbaar handelen in de zin van art. 7:669 lid 3 sub e BW zouden opleveren (rov. 5.6.). Volgens de kantonrechter kan [eiser] echter slechts op één van deze punten een verwijt worden gemaakt (rov. 5.7.-5.14.):8. de verhoging van de huur van het kantoorpand van IIF Holding naar € 68.000,-- per jaar, waarbij alle lasten, die normaliter bij de verhuurder horen, bij de huurder liggen, terwijl [eiser] bovendien samen met zijn broer de verhuurder van het kantoorpand was (rov. 5.6. onder g.).

Op dit punt heeft de kantonrechter als volgt geoordeeld:

Vervolgens heeft de kantonrechter de stelling van [eiser] verworpen dat art. 7:669 lid 3 sub e BW ernstig verwijtbaar handelen vereist in plaats van niet ongekwalificeerd verwijtbaar handelen. Daarvoor geeft de tekst van deze bepaling noch de toelichting daarop, anders dan bijvoorbeeld in art. 7:673 lid 1 sub b of lid 7 sub c BW, aanknopingspunten, aldus de kantonrechter (rov. 5.15.).9.

De kantonrechter is tot de volgende slotsom gekomen:

De kantonrechter heeft de billijke vergoeding die [eiser] bovenop de transitievergoeding heeft verzocht, afgewezen, omdat van enig ernstig verwijtbaar handelen van IIF Holding niet gebleken is (rov. 5.17.).

[eiser] is tegen de eindbeschikking van de kantonrechter van 27 februari 2017 in hoger beroep gekomen. Hij heeft, kort samengevat, gegriefd tegen het oordeel van de kantonrechter dat hij verwijtbaar heeft gehandeld, omdat hij niet eigener beweging transparant is geweest over een mogelijk conflicterende rechtsverhouding.10. Daarbij heeft [eiser] het hof Den Haag, onder meer, verzocht de eindbeschikking van de kantonrechter te vernietigen, het verzoek van IIF Holding tot (voorwaardelijke) ontbinding van de arbeidsovereenkomst tussen partijen alsnog af te wijzen en het dienstverband te herstellen.11.

Het hof Den Haag heeft bij beschikking van 21 november 201712. de eindbeschikking van de kantonrechter vernietigd en de arbeidsovereenkomst hersteld met ingang van de datum van zijn beschikking, onder dezelfde voorwaarde als waaronder de kantonrechter de arbeidsovereenkomst had ontbonden. Daarbij heeft het hof, kort gezegd, overwogen dat de door IIF Holding aangevoerde gronden noch afzonderlijk, noch in onderling verband beschouwd, kunnen leiden tot het oordeel dat sprake is geweest van verwijtbaar handelen of nalaten van [eiser] (als werknemer) zodanig dat van IIF Holding in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren en dat evenmin is gebleken van een verstoorde arbeidsverhouding of andere omstandigheden dan die welke in de aan art. 7:669 lid 3 sub h BW voorafgaande ontslaggronden zijn genoemd.13.

Tegen de beschikking van het hof Den Haag van 21 november 2017 hebben [eiser] en IIF Holding afzonderlijk beroep in cassatie ingesteld. Uw Raad heeft de zaken vervolgens gevoegd behandeld in een beschikking van 25 januari 2019.14. In het door hem ingestelde cassatieberoep is [eiser] , kort gezegd, met succes opgekomen tegen de beslissing van het hof om de arbeidsovereenkomst (voorwaardelijk) te herstellen met ingang van de datum van zijn beschikking.15. Voor de onderhavige zaak is dit aspect verder niet van belang. Dat ligt anders voor de consequenties van het slagen van het cassatieberoep van IIF Holding. Zij heeft met succes erover geklaagd dat het hof de mondelinge behandeling in de zaak heeft doen plaatsvinden voor één raadsheer-commissaris, zonder dat partijen in de gelegenheid waren gesteld te verzoeken dat de mondelinge behandeling zou plaatsvinden voor de meervoudige kamer die de beslissing zou nemen.16.

Dit betekent, zo heeft Uw Raad benadrukt, dat de zaak opnieuw moet worden behandeld en beslist en dat de overige klachten van het middel van IIF Holding geen behandeling meer behoefden (rov. 4.2).17.

Uw Raad heeft de beschikking van het hof Den Haag van 21 november 2017 vernietigd en het geding ter verdere behandeling en beslissing verwezen naar het hof Amsterdam.

[eiser] heeft vervolgens een verzoekschrift na verwijzing ingediend, waarin hij primair heeft verzocht de eindbeschikking van de kantonrechter 27 februari 2017 (randnummers 2.4–2.9 hiervoor), te vernietigen en het verzoek tot (voorwaardelijke) ontbinding van de arbeidsovereenkomst tussen partijen alsnog af te wijzen en IIF Holding te veroordelen de arbeidsovereenkomst te herstellen per de datum van de ontbinding van de arbeidsovereenkomst door de kantonrechter (1 april 2017). Subsidiair heeft [eiser] verzocht de bestreden beschikking te vernietigen en een billijke vergoeding toe te kennen, de hoogte van de billijke vergoeding te bepalen en IIF Holding te veroordelen tot betaling daarvan. Primair en subsidiair heeft [eiser] voorts verzocht IIF Holding te veroordelen tot betaling van € 46.548,97 aan [eiser] op grond van art. 7:611 BW ter zake van de in de onderhavige procedure gemaakte kosten en voor recht te verklaren dat de aan [eiser] door IIF Holding voldane transitievergoeding niet onverschuldigd is betaald.18.

IIF Holding heeft op 24 september 2019 een verweerschrift ingediend. Hierin heeft zij primair verzocht tot afwijzing van het verzoek van [eiser] in appel en tot bekrachtiging van de bestreden beschikking, subsidiair tot afwijzing van het verzoek tot herstel van de arbeidsovereenkomst tussen partijen en tot toekenning van een (voorwaardelijke) billijke vergoeding van maximaal € 15.000,--, dan wel een in goede justitie te bepalen bedrag zodra onherroepelijk is vast komen te staan dat [eiser] een werknemer (niet zijnde statutair directeur) was. Meer subsidiair heeft IIF Holding verzocht dat het hof de arbeidsovereenkomst herstelt dan wel laat herstellen per datum ontbinding, dan wel per datum van het indienen van het onder randnummer 2.15 hiervoor bedoelde verzoekschrift, en dat [eiser] wordt veroordeeld tot terugbetaling van het brutobedrag van de transitievergoeding indien deze onverschuldigd is betaald.

Bij beschikking van 25 februari 2020 heeft het hof de eindbeschikking van de kantonrechter van 27 februari 2017, die de arbeidsovereenkomst voorwaardelijk op grond van art. 7:669 lid 3 sub e BW had ontbonden met ingang van 1 april 2017, bekrachtigd.19.

Het hof heeft als vertrekpunt genomen dat de zaak na verwijzing door Uw Raad opnieuw moet worden behandeld en beslist:

Daarna heeft het hof de kern van de grieven van [eiser] weergegeven. In dat verband heeft het hof aangekondigd dat zes van de zeven grieven zich voor een gezamenlijke behandeling lenen:

Ter toelichting op zijn grieven heeft [eiser] kort samengevat aangevoerd dat geen sprake is van verwijtbaar handelen in de zin van art. 7:669 lid 3 sub e BW. Het hof heeft het betoog van [eiser] daarbij als volgt weergegeven:

In het kader van de beoordeling van de grieven heeft het hof een aantal bevindingen uit het rapport van MTH de revue laten passeren:

Daarna is het hof ingegaan op de inhoud van de functie van [eiser] :

Daarmee is volgens het hof sprake geweest van een belangenconflict:

Volgens het hof had [eiser] hieraan consequenties moeten verbinden:

Het hof heeft de verweren van [eiser] omtrent, kort gezegd, de wetenschap bij IIF Holding omtrent de huurconstructie gepasseerd:

Dit heeft het hof tot de volgende slotsom gebracht:

Het hof heeft ook de zevende grief, waarin [eiser] is opgekomen tegen de afwijzing van zijn verzoek om een billijke vergoeding, laten falen. Het oordeel van het hof komt er, kort gezegd, op neer dat van ernstig verwijtbaar handelen van IIF Holding niet is gebleken (rov. 3.12). Omdat dit aspect in cassatie niet aan de orde is, ga ik hier verder niet op in.

Het hof heeft geen omstandigheden aanwezig geacht op grond waarvan IIF Holding verplicht zou kunnen worden om op grond van het goed werkgeverschap van art. 7:611 BW de werkelijke door [eiser] gemaakte advocaatkosten te vergoeden (rov. 3.13).

Ten slotte heeft het hof het verzoek van [eiser] om voor recht te verklaren dat de aan hem betaalde transitievergoeding niet onverschuldigd is betaald, toegewezen. [eiser] heeft weliswaar verwijtbaar gehandeld, maar dit is onvoldoende voor de vaststelling van ernstig verwijtbaar handelen in de zin van art. 7:673 lid 7 sub c BW in welk geval geen transitievergoeding zou zijn verschuldigd (rov. 3.14).

Omdat alle grieven van [eiser] falen, heeft het hof de eindbeschikking van de kantonrechter van 27 februari 2017 bekrachtigd (rov. 3.15).

[eiser] heeft bij verzoekschrift tot cassatie van 20 mei 2020 — derhalve tijdig — cassatieberoep ingesteld tegen de beschikking van het hof van 25 februari 2020. IIF Holding heeft verweer gevoerd en geconcludeerd tot verwerping van het cassatieberoep.

Sinds 1 juli 2015 zijn de gronden voor opzegging of ontbinding van een arbeidsovereenkomst gedetailleerd in het BW opgenomen.20. Van een ruime, algemene maatstaf voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst, zoals die in het oude ontslagrecht gold, is niet langer sprake.21. De preventieve toetsing van een ontslag is in het nieuwe stelsel wél gehandhaafd. Zij wordt, afhankelijk van de grond die voor het ontslag wordt gegeven, uitgevoerd door hetzij het UWV, hetzij de kantonrechter.

Het uitgangspunt van het huidige stelsel is te vinden in art. 7:669 lid 1 BW (opzegging) dat, zo blijkt uit het wettelijk systeem, in samenhang met art. 7:671b BW (ontbinding) moet worden gelezen: 22. De werkgever kan de arbeidsovereenkomst opzeggen indien daar een redelijke grond voor bestaat. Bovendien dient de werkgever, een voor onze zaak overigens relevante uitzondering even daargelaten (randnummer 3.10 hierna), aannemelijk te maken dat herplaatsing van de werknemer binnen een redelijke termijn niet mogelijk is of niet in de rede ligt. Wat een redelijke grond voor opzegging oplevert, blijkt uit de limitatieve opsomming in art. 7:669 lid 3 BW (randnummer 3.6 hierna). Uit art. 7:671b lid 1 (ontslaggronden) en lid 2 (herplaatsingseis) blijkt vervolgens dat de ontslaggronden uit art. 7:669 lid 3 BW en de herplaatsingseis van art. 7:669 lid 1 BW ook in de ontbindingsprocedure centraal staan.23.

Dat is van belang, omdat de ontslagroute (opzegging door de werkgever of ontbinding door de kantonrechter) afhankelijk is van de door de werkgever naar voren te schuiven ontslaggrond. Gaat het om de ontslaggronden in art. 7:669 lid 3 BW, genoemd onder. en ., dan kan de werkgever uitsluitend opzeggen. Art. 7:671 BW bepaalt voor dat geval dat hij alleen rechtsgeldig kan opzeggen, een aantal uitzonderingen daargelaten, als de werknemer daarmee schriftelijk heeft ingestemd. Wanneer geen sprake is van schriftelijke instemming van de werknemer of de werkgever deze niet wil afwachten, mag de werkgever opzeggen na een daartoe verkregen toestemming van het UWV (de route van art. 7:671a BW). Bij de andere in art. 7:669 lid 3 BW genoemde ontslaggronden (onder. tot en met .) is het de kantonrechter die op verzoek van de werkgever de arbeidsovereenkomst ontbindt (de route van art. 7:671b BW).24.

In art. 7:669 lid 3 BW zijn de volgende redelijke gronden voor ontslag te vinden:25.

Sinds 1 januari 2020 kennen we ook nog de zogenoemde cumulatiegrond ( ‘e-grond’).26.

De ontslaggronden van art. 7:669 lid 3 BW zijn ontleend aan het voorheen geldende Ontslagbesluit27. dat de basis vormde voor het afgeven van ontslagvergunningen door het UWV Werkbedrijf. In dat kader heeft het UWV Werkbedrijf de zogenoemde ‘Beleidsregels Ontslagtaak UWV’ geformuleerd.28. Hoewel deze beleidsregels inmiddels zijn vervallen, is niet uitgesloten dat een rechter — bij zijn oordeelsvorming omtrent de vraag of sprake is van één van de ontslaggronden van art. 7:669 lid 3 BW — acht slaat op de gezichtspunten die in de beleidsregels waren vervat.29. Met art. 7:669 lid 3 BW is dan ook geen wijziging beoogd ten opzichte van hetgeen in het Ontslagbesluit en de Beleidsregels Ontslagtaak UWV is geregeld.30. De ‘nieuwe’ ontslaggronden komen overeen met die van het oude arbeidsrecht neergelegd in het Ontslagbesluit en uitgewerkt in de Beleidsregels Ontslagtaak UWV,31. zij het dat omwille van de consistentie van de wetgeving, op onderdelen, formuleringen zijn aangepast.32.

Na deze korte inleiding op het huidige stelsel verleg ik nu de focus naar de e-grond die in de onderhavige zaak centraal staat.

Ingevolge art. 7:669 lid 3, aanhef en sub e, BW wordt onder een redelijke grond voor ontslag verstaan:

In geval van (een succesvol beroep op) deze e-grond hebben we niet te maken hebben met de herplaatsingseis. Herplaatsing ligt namelijk niet in de rede, zo blijkt uit de laatste zin van art. 7:669 lid 1 BW, indien sprake is van ‘verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer’ als bedoeld in het derde lid (de e-grond). Achtergrond hiervan is dat een ontslag op deze grond een sanctie is op ontoelaatbaar gedrag van de werknemer.33.

In de wet wordt niet nader uitgewerkt wanneer sprake is van het in de e-grond bedoelde verwijtbare handelen of nalaten. Ook de memorie van toelichting geeft niet veel houvast:

Hier worden in ieder geval twee voorbeelden genoemd die een e-grond zouden kunnen opleveren: niet nakoming van de re-integratieverplichtingen door de werknemer (art. 7:660a BW)35. en een dringende reden voor ontslag.

In subonderdeel 1.1 formuleert [eiser] een tweetal rechtsklachten. In de eerste plaats klaagt [eiser] dat het hof in rov. 3.10–3.11 heeft miskend dat toewijzing van een verzoek om ontbinding van de arbeidsovereenkomst op grond van art. 7:669 lid 3 sub e BW alleen mogelijk is indien de werkgever aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van een verwijtbaar handelen van de werknemer dat zodanig ernstig is dat van hem in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Daarin ligt volgens [eiser] onder meer besloten dat de werkgever moet hebben aangetoond dat het ontslag het laatste redmiddel is en niet kan worden volstaan met lichtere disciplinaire maatregelen zoals een waarschuwing, op non-actiefstelling, schorsing of tijdelijke stopzetting van de loondoorbetaling aan de werknemer (eerste rechtsklacht). Volgens [eiser] is daarnaast vereist dat sprake is van overschrijding van voor de werknemer kenbare gedragsregels. Het moet voor de werknemer immers duidelijk zijn wat door de werkgever als ontoelaatbaar gedrag wordt beschouwd alvorens de werkgever tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst kan overgaan. De werknemer moet een reële kans krijgen en niet zijn overgeleverd aan de grillen van de werkgever. Het hof heeft zich volgens [eiser] in rov. 3.10 en 3.11 van deze toets geen (kenbare) rekenschap gegeven (tweede rechtsklacht).

De klachten falen.

Het is niet juist dat ontslag op de e-grond alleen als ‘laatste redmiddel’ kan worden ingezet en dat de werkgever dus alleen op deze grond tot ontslag kan overgaan wanneer niet met lichtere maatregelen kan worden volstaan (randnummers 3.12, 3.15 en 3.24, onder (ii), hiervoor). Hierop stuit de eerste rechtsklacht af.

Voor zover [eiser] met zijn tweede rechtsklacht tot uitgangspunt heeft genomen dat voor de e-grond is vereist dat het voor de werknemer vooraf duidelijk is wat ontoelaatbaar gedrag is voor de werkgever, is dit natuurlijk juist. In de e-grond ligt inderdaad de eis besloten dat het voor de werknemer vooraf kenbaar is dat het gedrag dat hem wordt verweten voor de werkgever ontoelaatbaar is. Die kenbaarheid vooraf bij de werknemer kan op verschillende manieren ontstaan (randnummers 3.19–3.22 hiervoor). Uiteindelijk komt het erop neer dat van de werkgever wordt verwacht dat de werknemer vooraf kenbaar is gemaakt dat het betreffende gedrag voor de werkgever niet acceptabel is en een beëindigingsgrond kan opleveren (in zekere zin is de werknemer dan een ‘gewaarschuwd mens’ en kan hij daarmee in zijn gedrag rekening houden). Dit is anders bij evident ontoelaatbaar gedrag. Daarvan moet, ook zonder nadere actie van de werkgever, voor de werknemer kenbaar zijn dat het gedrag een beëindigingsgrond kan opleveren (randnummer 3.23 hiervoor). In het oordeel van het hof ligt besloten dat hiervan sprake is geweest. Het hof heeft derhalve niet miskend dat sprake moet zijn van een overschrijding van voor de werknemer kenbare gedragsregels. Daarmee faalt ook de tweede rechtsklacht. Ter nadere toelichting geldt nog het volgende.

Tot de kern teruggebracht komt het oordeel van het hof in rov. 3.10 erop neer dat [eiser] ' gedragingen — gelet op zijn zelfstandige verantwoordelijkheid als algemeen directeur — zodanig ernstig waren dat het voor [eiser] duidelijk moet zijn geweest dat deze voor IIF Holding niet acceptabel waren. Het gaat dus om evident ontoelaatbaar gedrag, waarmee de vereiste kenbaarheid vooraf is gegeven (randnummers 3.19 en 3.23 hiervoor). Op die basis heeft het hof in rov. 3.11 geoordeeld dat de kantonrechter terecht tot ontbinding op de e-grond is overgegaan.

Die redenering van het hof in rov. 3.10 loopt langs verschillende stappen:

De klacht faalt nu het hof wel degelijk aan het kenbaarheidsvereiste heeft getoetst. Uit het oordeel van het hof blijkt dat de ontoelaatbaarheid van de gedragingen voor [eiser] evident was, zodat ‘actie’ van IIF Holding niet vereist was.

Subonderdeel 1.2 bouwt met een motiveringsklacht voort op subonderdeel 1.1. [eiser] betoogt hierin naar de kern dat het oordeel van het hof onbegrijpelijk is, omdat uit de gedingstukken niet volgt dat het [eiser] duidelijk was dat zijn gedrag ontoelaatbaar was, nu IIF Holding nadere actie of opheldering daarover heeft nagelaten.

De klacht faalt. Volgens het hof is sprake geweest van evident ontoelaatbaar gedrag. Het had [eiser] dus ook zonder nadere actie of opheldering van IIF Holding duidelijk moeten zijn dat zijn gedrag onacceptabel was (beoordeling van subonderdeel 1.1 hiervoor). Dat oordeel is niet onbegrijpelijk. Van een algemeen directeur mag worden verwacht dat hij weet dat hij ondubbelzinnig behoort te melden dat de vennootschap van hem een pand huurt en bovendien een fikse huurverhoging wordt doorgevoerd, terwijl slechts een deel van het pand wordt gebruikt.

In het kader van subonderdeel 1.3 betoogt [eiser] dat het oordeel van het hof in rov. 3.10 dat sprake was van een belangenconflict bij het aangaan van de verplichting tot uitbreiding van de huur en dat [eiser] IIF Holding hierover had moeten inlichten, niet te rijmen is met het feit dat het bestuur van IIF Holding in 2014 zelf het besluit tot huuruitbreiding had genomen en daarvan derhalve op de hoogte was, terwijl [eiser] toen nog geen algemeen directeur was van IIF Holding en daarmee geen bemoeienis heeft gehad.56.

Deze klacht faalt. Van tegenstrijdigheid is geen sprake. In cassatie staat vast dat [eiser] al in 2012 algemeen directeur was en dat hij wél bemoeienis met de huuruitbreiding heeft gehad. Het hof heeft in rov. 2.1.1 vastgesteld dat [eiser] vanaf 1 oktober 2012 voor onbepaalde tijd in dienst is getreden bij IIF Holding in de functie van algemeen directeur. In rov. 3.10 heeft het hof vervolgens uit de functieomschrijving in de arbeidsovereenkomst tussen partijen enkele conclusies getrokken. Zo heeft het hof onder meer overwogen dat [eiser] bij IIF Holding de verantwoordelijkheid had voor het beheer van de financiële zaken van IIF Holding en voor het verrichten van de huurbetalingen namens IIF Holding. Daaruit blijkt dus dat het hof van oordeel is dat [eiser] niet alleen functie had van algemeen directeur maar dat hij in die hoedanigheid ook bemoeienis heeft gehad met de huur(constructie). [eiser] is tegen deze vaststellingen door het hof in cassatie niet opgekomen. Illustratief in dit kader is ook de overweging van het hof in rov. 3.10 dat [eiser] IIF Holding heeft ‘gebonden’ aan de huuruitbreiding. Ook hiertegen is [eiser] in cassatie niet opgekomen.

Subonderdeel 1.4 bestrijdt het oordeel uit rov. 3.10 dat [eiser] met de huuruitbreiding onvoldoende transparant is geweest en bovendien de belangen van IIF Holding onvoldoende heeft behartigd. Volgens [eiser] is dit oordeel niet te rijmen met het feit dat het bestuur van IIF Holding in 2014 op de hoogte was van de huurconstructie en dat [eiser] reeds in november 2015 het nieuwe bestuur hierover heeft geïnformeerd.57. Gelet hierop valt volgens [eiser] niet in te zien waarom het hof meent dat [eiser] hierover onvoldoende transparant is geweest en dat hij de belangen van IIF Holding niet naar behoren heeft behartigd. Dit klemt te meer nu niet gebleken is van enige discussie hierover bij IIF Holding, laat staan van enige aansporing of maatregel jegens [eiser] daaromtrent. Mede gelet op de bekendheid van het bestuur van IIF Holding met de huuruitbreiding en de daarmee gepaard gaande kostenverhoging valt volgens [eiser] niet in te zien waarom van hem kon worden gevergd dat hij nogmaals onder de aandacht van het bestuur zou brengen dat de lasten voor rekening zouden komen van IIF Holding en dat hij ook nog zou schetsen welke risico's en gevolgen voor IIF Holding verbonden waren aan het huren van het gehele bedrijfspand. [eiser] acht het dan ook onbegrijpelijk dat het hof heeft geoordeeld dat [eiser] de belangen van de vennootschap niet naar behoren heeft behartigd.

Deze klacht gaat uit van een verkeerde uitleg van het oordeel van het hof in rov. 3.10. Dat oordeel komt, kort samengevat, hierop neer dat de zelfstandige verantwoordelijkheid van [eiser] als algemeen directeur meebrengt dat hij transparant was over het belangenconflict en gehouden was om haar belangen behoorlijk te behartigen. Nu niet gebleken is dat [eiser] deze verplichtingen is nagekomen, levert dat volgens het hof een e-grond op (rov. 3.10 en 3.11). De zelfstandige verantwoordelijkheid van [eiser] als algemeen directeur staat in het oordeel van het hof dus centraal. De stellingen van [eiser] dat IIF Holding in 2014 op de hoogte was van de huurconstructie, dat het de wens van de stichting IIF is geweest om de huur uit te breiden en dat [eiser] [betrokkene 1] in november 2015 daarover had geïnformeerd doen daaraan, wat daarvan ook zij, niet af. Het hof heeft in zijn oordeel met voornoemde, volgens [eiser] ' ‘essentiële gegevens’ rekening gehouden. Het hier bestreden oordeel kan ook een begrijpelijkheidstoets doorstaan.58.

[eiser] heeft ten slotte nog betoogd dat het hier bestreden oordeel des te meer onbegrijpelijk is, nu niet gebleken is van enige discussie over de huuruitbreiding na november 2015, laat staan van enige aansporing of maatregel jegens [eiser] daaromtrent. Ook in zoverre faalt de klacht, omdat in het oordeel van het hof besloten ligt dat een nadere ‘actie’ van IIF Holding niet kon worden gevergd gelet op het feit dat [eiser] zijn verplichtingen als algemeen directeur ter zake van de huuruitbreiding in 2014 niet is nagekomen. Dit wordt niet anders door wat er na november 2015 is gebeurd. Het gedrag van [eiser] voordien was al evident ontoelaatbaar. 59.

Onderdeel 2 bestrijdt rov. 3.11, waarin het hof aan het bewijsaanbod van [eiser] voorbij is gegaan. Het hof heeft daaraan ten grondslag gelegd dat de kantonrechter terecht tot ontbinding van de tussen [eiser] en IIF Holding bestaande arbeidsovereenkomst is overgegaan vanwege verwijtbaar handelen of nalaten van [eiser] , zodanig dat van IIF Holding in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. In dat verband stelt subonderdeel 2.1 aan de orde dat het hof heeft miskend dat de rechter een relevant en gespecificeerd getuigenbewijsaanbod moet honoreren en een dergelijk aanbod alleen van de hand mag wijzen op relevante en toereikende gronden. Subonderdeel 2.2 bouwt vervolgens, met een motiveringsklacht, op deze klacht voort.

Beide klachten falen.

Het gaat hier om de toepassing van art. 166 Rv, op grond waarvan een getuigenbewijsaanbod onder meer ter zake dienend moet zijn. Verder geldt dat als het gaat om een aanbod tot het leveren van tegenbewijs, zoals hier het geval is, en de betwisting niet goed is onderbouwd, de rechter niet toekomt aan het aanbod (tot het leveren van tegenbewijs); hij mag dit dus passeren. 60. Hoewel het hof dit niet met zoveel woorden heeft overwogen, ligt in rov. 3.11 het oordeel besloten dat het getuigenbewijsaanbod van [eiser] gelet op het oordeel in rov. 3.10, wordt gepasseerd, omdat dit niet ter zake dienend was en omdat de betwisting van [eiser] voor het overige onvoldoende is onderbouwd. Het hof heeft art. 166 Rv dus niet miskend. Het oordeel van het hof is evenmin onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd. Ik licht dit toe.

[eiser] heeft inderdaad in eerste aanleg een getuigenbewijsaanbod gedaan. De toelichting op dit getuigenbewijsaanbod is volgens [eiser] te vinden in zijn beroepschrift, randnummer 4.17 en in de pleitaantekeningen in hoger beroep van 17 augustus 2017 (in randnummer 3.2.12.). Daaruit blijkt dat [eiser] de stelling van IIF Holding betwist dat hij niet transparant is geweest over de huuruitbreiding en dat hij de huuruitbreiding op eigen initiatief heeft gedaan. De getuigen die [eiser] wenste te horen, zouden kunnen bevestigen dat hij wel transparant was geweest over de huuruitbreiding en dat de huuruitbreiding door het vorige bestuur in gang was gezet en was goedgekeurd.

Ten aanzien van de betwisting van [eiser] dat hij niet transparant is geweest, geldt dat in het oordeel van het hof in rov. 3.10 ligt besloten dat die betwisting onvoldoende gemotiveerd is. Het hof heeft namelijk in rov. 3.10 geoordeeld dat niet is gebleken dat [eiser] , kort samengevat, IIF Holding uitdrukkelijk heeft geïnformeerd over de huuruitbreiding en de risico's en gevolgen daarvan.

Ten aanzien van [eiser] ' betwisting dat de huuruitbreiding op zijn initiatief gebeurde, in het kader waarvan hij stelt dat de getuigen zouden kunnen bevestigen dat de huuruitbreiding het besluit van het vorige bestuur was geweest en dat IIF Holding dat besluit ook had goedgekeurd, geldt het volgende. Het hof heeft in rov. 3.10, kort samengevat, geoordeeld dat hij zijn zelfstandige verantwoordelijkheid als algemeen directeur op verschillende punten heeft miskend (niet transparant is geweest over het belangenconflict, de belangen van IIF Holding onvoldoende heeft behartigd, IIF Holding onvoldoende uitdrukkelijk heeft geïnformeerd over de consequenties van de huuruitbreiding). In dezelfde rechtsoverweging heeft het hof ook geoordeeld dat de stellingen van [eiser] dat, onder meer, IIF Holding in 2014 op de hoogte was van de huurconstructie en dat het de wens van de stichting IIF is geweest om de huur uit te breiden, aan het voorgaande niet af doen, omdat zij [eiser] niet ontslaan van zijn zelfstandige verantwoordelijkheid als algemeen directeur om de belangen van IIF Holding naar behoren te behartigen. Hierin ligt besloten dat ook wanneer de huuruitbreiding het besluit van het vorige bestuur was geweest en IIF Holding dat besluit ook heeft goedgekeurd, het oordeel niet anders zou luiden, omdat [eiser] ook dan niet zou zijn ontslagen van zijn zelfstandige verantwoordelijkheid als algemeen directeur. Het hof mocht het getuigenbewijsaanbod daarom passeren. Zijn oordeel is ook niet onbegrijpelijk.

Uit het voorgaande volgt dat onderdelen 1 en 2 tevergeefs zijn voorgesteld.