Rechtbank Noord-Holland 16 november 2016, ECLI:NL:RBNHO:2016:9360.
HR, 18-06-2021, nr. 19/04850
ECLI:NL:HR:2021:957, Cassatie: (Gedeeltelijke) vernietiging met verwijzen
- Instantie
Hoge Raad
- Datum
18-06-2021
- Zaaknummer
19/04850
- Vakgebied(en)
Civiel recht algemeen (V)
Verbintenissenrecht (V)
Burgerlijk procesrecht (V)
Verzekeringsrecht (V)
- Brondocumenten en formele relaties
ECLI:NL:HR:2021:957, Uitspraak, Hoge Raad (Civiele kamer), 18‑06‑2021; (Cassatie)
Conclusie: ECLI:NL:PHR:2020:966, Gevolgd
In cassatie op: ECLI:NL:GHAMS:2019:2618, (Gedeeltelijke) vernietiging met verwijzen
ECLI:NL:PHR:2020:966, Conclusie, Hoge Raad (Advocaat-Generaal), 16‑10‑2020
Arrest Hoge Raad: ECLI:NL:HR:2021:957, Gevolgd
- Vindplaatsen
JIN 2021/123 met annotatie van Hendrix, S.H.A.M.
JOR 2021/260 met annotatie van Heuvel, A.E. van den
JIN 2021/142 met annotatie van Mengelberg, R.J.G.
TvPP 2021, afl. 5, p. 192
JIN 2021/123 met annotatie van Hendrix, S.H.A.M.
Uitspraak 18‑06‑2021
Inhoudsindicatie
Verbintenissenrecht. Procesrecht. Geschil over financiële afrekening tussen franchisegever (supermarktketen) en ruim 240 franchisenemers en de vereniging van franchisenemers. Hof wijst vrijwel alle vorderingen van de franchisenemers af. Klachten over de gehanteerde maatstaf bij de uitleg van de franchiseovereenkomst, over de uitleg van daarin gehanteerde begrippen en over het passeren van bewijsaanbod.
HOGE RAAD DER NEDERLANDEN
CIVIELE KAMER
Nummer 19/04850
Datum 18 juni 2021
ARREST
In de zaak van
1. VERENIGING VAN ALBERT HEIJN FRANCHISENEMERS,gevestigd te Groningen,
2. [eiseres 2] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
3. [eiseres 3] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
4. [eiseres 4] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
5. [eiseres 5] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
6. [eiseres 6] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
7. [eiseres 7] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
8. [eiseres 8] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
9. [eiseres 9] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
10. [eiseres 10] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
11. [eiser 11] , H.O.D.N. [handelsnaam 1] ,
wonende te [woonplaats] ,
12. [eiseres 12] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
13. [eiseres 13] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
14. C.V. [eiseres 14] EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER [A] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
15. V.O.F. [eiseres 15] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
16. V.O.F. [eiseres 16] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
17. [eiseres 17] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
18. [eiseres 18] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
19. [eiseres 19] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
20. [eiseres 20] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
21. [eiseres 21] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
22. [eiseres 22] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
23. [eiseres 23] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
24. [eiseres 24] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
25. [eiser 25] H.O.D.N. H. [handelsnaam 2] EN ZIJN RECHTSOPVOLGSTER [handelsnaam 3] B.V.,
wonende te [woonplaats] ,
26. [eiser 26] H.O.D.N. [handelsnaam 4] H.O.D.N. ALBERT HEIJN EN ZIJN RECHTSOPVOLGSTER [handelsnaam 5] B.V.,
wonende te [woonplaats] ,
27. [eiseres 27] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
28. V.O.F. [eiseres 28] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
29. [eiseres 29] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
30. [eiseres 30] V.O.F.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
31. [eiseres 31] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
32. [eiseres 32] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
33. [eiseres 33] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
34. [eiseres 34] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
35. [eiseres 35] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
36. [eiseres 36] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
37. [eiseres 37] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
38. [eiseres 38] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
39. [eiseres 39] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
40. [eiseres 40] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
41. V.O.F. [eiseres 41] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
42. [eiseres 42] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
43. [eiseres 43] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
44. V.O.F. [eiseres 44] EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER [B] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
45. [eiseres 45] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
46. [eiseres 46] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
47. [eiseres 47] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
48. [eiseres 48] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
49. [eiseres 49] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
50. [eiseres 50] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
51. [eiseres 51] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
52. C.V. [eiseres 52] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
53. [eiser 53] V.H.O.D.N. [handelsnaam 6] T.H.O.D.N. ALBERT HEIJN,
wonende te [woonplaats] ,
54. [eiseres 54] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
55. [eiseres 55] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
56. V.O.F. [eiseres 56] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
57. [eiseres 57] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
58. [eiseres 58] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
59. [eiseres 59] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
60. [eiseres 60] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
61. [eiseres 61] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
62. [eiseres 62] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
63. [eiseres 63] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
64. [eiseres 64] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
65. [eiseres 65] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
66. [eiseres 66] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
67. [eiseres 67] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
68. [eiseres 68] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
69. [eiseres 69] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
70. [eiseres 70] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
71. [eiseres 71] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
72. [eiseres 72] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
73. [eiseres 73] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
74. [eiseres 74] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
75. [eiseres 75] H/O ALBERT HEIJN B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
76. [eiseres 76] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
77. [eiseres 77] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
78. [eiseres 78] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
79. [eiseres 79] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
80. [eiseres 80] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
81. [eiseres 81] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
82. [eiseres 82] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
83. [eiseres 83] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
84. [eiseres 84] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
85. [eiseres 85] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
86. [eiseres 86] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
87. [eiseres 87] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
88. [eiseres 88] B.V.,
gevestigd en kantoorhoudende te [vestigingsplaats] ,
89. [eiseres 89] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
90. [eiseres 90] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
91. [eiseres 91] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
92. [eiseres 92] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
93. [eiseres 93] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
94. [eiseres 94] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
95. [eiseres 95] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
96. [eiseres 96] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
97. [eiseres 97] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
98. [eiseres 98] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
99. [eiseres 99] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
100. [eiseres 100] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
101. [eiseres 101] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
102. [eiseres 102] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
103. [eiseres 103] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
104. [eiseres 104] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
105. [eiseres 105] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
106. [eiseres 106] V.O.F. EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER [C] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
107. [eiseres 107] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
108. [eiseres 108] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
109. [eiseres 109] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
110. [eiseres 110] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
111. [eiseres 111] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
112. [eiseres 112] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
113. [eiser 113] H.O.D.N. [handelsnaam 7] ,
wonende te [woonplaats] ,
114. [eiseres 114] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
115. [eiseres 115] V.O.F.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
116. [eiseres 116] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
117. [eiseres 117] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
118. [eiseres 118] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
119. [eiseres 119] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
120. [eiseres 120] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
121. [eiseres 121] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
122. [eiseres 122] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
123. [eiseres 123] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
124. [eiseres 124] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
125. [eiseres 125] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
126. [eiseres 126] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
127. [eiseres 127] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
128. [eiseres 128] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
129. [eiser 129] H.O.D.N. [handelsnaam 8] T.H.O.D.N. [handelsnaam 9] ,
wonende te [woonplaats] ,
130. [eiseres 130] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
131. [eiseres 131] B.V. THANS GENAAMD [D] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
132. [eiseres 132] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
133. [eiseres 133] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
134. [eiser 134] H.O.D.N. [handelsnaam 10] T.H.O.D.N. ALBERT HEIJN EN ZIJN RECHTSOPVOLGSTER [handelsnaam 11] B.V.,
wonende te [woonplaats] ,
135. [eiseres 135] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
136. [eiseres 136] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
137. [eiseres 137] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
138. [eiseres 138] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
139. [eiseres 139] H.O.D.N. [handelsnaam 12] EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER [handelsnaam 13] B.V.,
wonende te [woonplaats] ,
140. [eiseres 140] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
141. [eiser 141] H.O.D.N. [handelsnaam 14] T.H.O.D.N. ALBERT HEIJN,
wonende te [woonplaats] ,
142. [eiseres 142] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
143. [eiseres 143] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
144. [eiseres 144] T.H.O.D.N. ALBERT HEIJN,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
145. [eiseres 145] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
146. [eiseres 146] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
147. [eiseres 147] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
148. [eiseres 148] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
149. [eiseres 149] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
150. [eiseres 150] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
151. [eiseres 151] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
152. [eiseres 152] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
153. [eiseres 153] V.O.F.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
154. [eiseres 154] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
155. [eiseres 155] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
156. [eiseres 156] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
157. [eiseres 157] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
158. [eiseres 158] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
159. [eiseres 159] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
160. V.O.F. [eiseres 160] H.O.D.N. [handelsnaam 15] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
161. [eiseres 161] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
162. [eiseres 162] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
163. [eiseres 163] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
164. [eiseres 164] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
165. [eiseres 165] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
166. [eiseres 166] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
167. C.V. [eiseres 167] , EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER [E]
wonende te [woonplaats] ,
168. [eiseres 168] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
169. [eiseres 169] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
170. [eiseres 170] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
171. [eiseres 171] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
172. [eiseres 172] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
173. [eiseres 173] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
174. [eiseres 174] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
175. [eiseres 175] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
176. [eiseres 176] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
177. [eiseres 177] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
178. [eiseres 178] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
179. [eiseres 179] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
180. [eiseres 180] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
181. [eiseres 181] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
182. [eiseres 182] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
183. [eiseres 183] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
184. V.O.F. [eiseres 184] EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER ALBERT HEIJN [F] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
185. [eiseres 185] V.O.F., EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER [G] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
186. [eiseres 186] H.O.D.N. [handelsnaam 16] ,
wonende te [woonplaats] ,
187. [eiseres 187] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
188. [eiseres 188] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
189. V.O.F. [eiseres 189] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
190. [eiseres 190] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
191. [eiseres 191] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
192. [eiseres 192] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
193. [eiseres 193] V.O.F. EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER ALBERT HEIJN [H] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
194. [eiseres 194] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
195. [eiseres 195] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
196. [eiseres 196] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
197. [eiseres 197] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
198. [eiseres 198] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
199. [eiseres 199] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
200. [eiseres 200] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
201. [eiseres 201] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
202. [eiseres 202] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
203. [eiseres 203] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
204. [eiseres 204] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats]
205. [eiseres 205] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
206. [eiseres 206] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
207. [eiseres 207] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
208. [eiseres 208] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
209. [eiseres 209] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
210. [eiseres 210] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
211. [eiseres 211] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
212. [eiseres 212] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
213. [eiseres 213] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
214. [eiseres 214] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
215. [eiseres 215] V.O.F.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
216. [eiseres 216] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
217. [eiseres 217] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
218. [eiseres 218] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
219. [eiseres 219] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
220. [eiseres 220] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
221. [eiseres 221] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
222. [eiseres 222] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
223. [eiseres 223] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
224. [eiseres 224] V.O.F. EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER [I] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
225. V.O.F. [eiseres 225] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
226. [eiseres 226] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
227. [eiseres 227] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
228. C.V. [eiseres 228] EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER [J 1] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
229. V.O.F. [eiseres 229] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
230. [eiseres 230] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
231. [eiseres 231] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
232. [eiseres 232] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
233. V.O.F. [eiseres 233] ,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
234. [eiseres 234] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
235. [eiseres 235] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
236. C.V. [eiseres 236] EN HAAR RECHTSOPVOLGSTER [K] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
237. [eiseres 237] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
238. [eiser 238] V.H.O.D.N. [handelsnaam 17] ,
voorheen zaakdoende te [vestigingsplaats] ,
239. [eiseres 239] B.V. THANS GENAAMD [L] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
240. [eiseres 240] B.V.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
241. [eiseres 241] V.O.F.,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
EISERS tot cassatie,
hierna gezamenlijk: VAHFR c.s.,
eiseres onder 1 hierna ook afzonderlijk: VAHFR,
advocaat: J.W.H. van Wijk,
tegen
1. ALBERT HEIJN FRANCHISING B.V.,gevestigd te Zaandam, gemeente Zaanstad,
2. ALBERT HEIJN B.V.,gevestigd te Zaandam, gemeente Zaanstad,
3. KONINKLIJKE AHOLD DELHAIZE N.V.,gevestigd te Zaandam, gemeente Zaanstad,
4. AHOLD NEDERLAND B.V.,gevestigd te Zaandam, gemeente Zaanstad,
5. AHOLD EUROPEAN SOURCING B.V.,gevestigd te Zaandam, gemeente Zaanstad,
VERWEERSTERS in cassatie,
hierna gezamenlijk: AH c.s.,
verweerster onder 1 hierna ook afzonderlijk: AHF,
verweerster onder 2 hierna ook afzonderlijk: AH,
advocaten: J. de Bie Leuveling Tjeenk en G.J. Harryvan, voorheen ook S.F. Sagel.
1. Procesverloop
Voor het verloop van het geding in feitelijke instanties verwijst de Hoge Raad naar:
het vonnis in de zaken C/15/224905 / HA ZA 15-253 en C/15/224950 / HA ZA 15-259 van de rechtbank Noord-Holland van 16 november 2016;
het arrest in de zaak 200.218.435/01 van het gerechtshof Amsterdam van 23 juli 2019.
VAHFR c.s. hebben tegen het arrest van het hof beroep in cassatie ingesteld.
AH c.s. hebben een verweerschrift tot verwerping ingediend.
De zaak is voor partijen schriftelijk en mondeling toegelicht door hun advocaten.
De conclusie van de Advocaat-Generaal T. Hartlief strekt tot vernietiging van het bestreden arrest en tot verwijzing.
De advocaten van partijen hebben schriftelijk op die conclusie gereageerd.
2. Uitgangspunten en feiten
2.1
Deze procedure gaat over de financiële afrekening tussen AHF en het merendeel van haar franchisenemers (hierna: de franchisenemers) over 2008 en de jaren daarna. In deze procedure speelt de uitleg van de (standaard) franchiseovereenkomst die tussen partijen is gesloten, een centrale rol. In cassatie hebben de franchisenemers onder meer bezwaar gemaakt tegen de wijze waarop het hof de bedoeling van de partijen bij de franchiseovereenkomst heeft bepaald. Ook hebben de franchisenemers bezwaar tegen de wijze waarop het hof de begrippen ‘belastprijs’, ‘onverdeelde marge’ en ‘Action Discount Resultaat’ (hierna: ADR) heeft uitgelegd. Bij de uitleg van de franchiseovereenkomst en de hiervoor genoemde begrippen heeft het hof een belangrijke rol toegekend aan de wijze waarop de accountants van AHF en van VAHFR de franchiseovereenkomst hebben toegepast bij de controle van de afrekening tussen partijen. Ook hiertegen hebben de franchisenemers in deze procedure in cassatie bezwaar gemaakt. Zij vinden bovendien dat het hof hen in staat had moeten stellen om hun stellingen te bewijzen door het horen van getuigen. In het hiernavolgende zal blijken dat de Hoge Raad een groot deel van de hiervoor genoemde bezwaren terecht vindt. De Hoge Raad zal het arrest van het gerechtshof Amsterdam daarom vernietigen en de zaak verwijzen naar het gerechtshof Den Haag, om de zaak verder te behandelen en te beslissen. Na verwijzing kunnen ook de in cassatie aangevoerde bezwaren die de Hoge Raad in deze procedure niet heeft behandeld, aan de orde worden gesteld.
2.2
Voor de feiten waarvan in cassatie kan worden uitgegaan, verwijst de Hoge Raad naar de rov. 2.1.1-2.1.54 van de uitspraak van het hof. Deze komen, samengevat weergegeven en voor zover in cassatie van belang, op het volgende neer.
(i) AH is rechthebbende op de Albert Heijn-winkelformule. Zij exploiteert een groot aantal supermarkten. Sinds 1981 heeft AH daarnaast met derden franchiseovereenkomsten gesloten. Vanaf 1989 heeft AH de masterfranchise voor Nederland verleend aan AHF. Alle franchisenemers in deze procedure zijn partij bij een franchiseovereenkomst met AHF als franchisegever.
(ii) De franchisenemers hebben zich verenigd in VAHFR.
(iii) Ten tijde van de introductie van de franchising hanteerde AH een brochure voor geïnteresseerden. Daarin stond onder meer vermeld:
“Wat betekent samenwerking met AH in de praktijk?
(…)
1. Inkoopprijzen goederen
U betaalt dezelfde prijzen als waarvoor wij onze eigen filialen belasten. (…)
2. Distributiekosten
U betaalt alleen de werkelijke door ons gemaakte distributiekosten, dus zónder winstopslag voor AH. Het is dan ook hetzelfde tarief als onze eigen filialen betalen! (…)”
(iv) In een brief van 11 maart 2015 van [betrokkene 1] (hierna: [betrokkene 1] ), verantwoordelijk voor de ontwikkeling en implementatie van franchise bij Albert Heijn in de periode van 1981 tot 1984, staat onder meer:
“De start kwam in 1981 voor Albert Heijn (…)
We kozen voor een franchise model, welke op een aantal pijlers rustte:
1. de ondernemers zou een netto inkoopprijs in rekening worden gebracht, gelijk aan die aan de filialen. Variabele inkoopkosten als bijvoorbeeld prijsverschillen, koersverschillen en veemkosten zouden aan deze inkoopprijs mogen worden toegevoegd;
2. alle bonussen gerelateerd aan hun deel in de totale omzet zouden aan de ondernemers toekomen middels een onverdeelde marge. Hiertoe behoren volgens mij ook alle leveranciersbijdragen. Ik kan me herinneren dat we expliciet zowel omzetpremies als bonussen hebben genoemd om aan te geven dat er niets uitgezonderd zou worden;
3. de distributiekosten (L&D kosten) zouden o.b.v. werkelijke integrale kosten worden doorbelast. (…).
4. AH was eigenaar van de formule, de franchisenemer leverde zijn vestiging, zijn personeel en de financiering, al dan niet geholpen door een financieringsarrangement toentertijd bij de NMB.
5. Voor het gebruik van de formule, de advertising, de know how, de begeleiding, enz., betaalde de franchisenemer een fee van toen 3% over de consumenten omzet dus over de omzet incl. BTW.
Een accountant van de vereniging zou daarbij jaarlijks controleren of de bonussen inderdaad werden doorgegeven aan de ondernemers, of de netto prijzen inderdaad netto waren en ook de DC kosten zouden worden gecontroleerd op juistheid.
Op deze manier werd een systeem in het leven geroepen dat uitging van eerlijk delen en transparantie. Albert Heijn B.V. had als inkomsten de fee. (…)”
(v) In een e-mail van 9 april 2015 van [betrokkene 2] (hierna: [betrokkene 2] ), directeur van het Vakcentrum (een onafhankelijke belangenbehartiger van franchisenemers en andere detaillisten in food en fast moving consumer goods) en in die hoedanigheid aanwezig bij de gesprekken over de eerste standaard franchiseovereenkomst (1989), staat onder meer:
“Uitgangspunt was het creëren van transparantie en de mogelijkheid om dat te controleren. Dit is één van de items die ik destijds heb voorgelegd.
Omdat Albert Heijn van mening was dat er een zekere geheimhouding moest blijven bestaan voor wat betreft de inkoopprijzen en kosten alsook andere voorwaarden was inzage door de winkeliers zelf niet mogelijk. Daarom is de controle overgedragen aan een RA aangesteld door de vertegenwoordigers van de franchisenemers. (…)
Ik weet dat we het hebben gehad over eerlijke kostentoerekening, dwz een gelijke doorbelasting aan filialen en zelfstandigen.
De door [betrokkene 1] genoemde omzetpremies en bonussen staan dacht ik ook in het contract (…).
De strekking van het (…) gestelde door de heer [betrokkene 1] komt overeen met mijn waarneming.
De gesprekken met de heer Heijn richtten zich met name op het behoud van het zelfstandig ondernemerschap (oa rechtstreekse financiering bij een bank zonder tussenkomst van de franchisegever) en enige vrijheden om te kunnen onderscheiden.”
(vi) In een brief van 24 augustus 2016 van [betrokkene 3] (hierna: [betrokkene 3] ), van 1987 tot en met 1993 Vice President Economische Zaken bij AH, staat onder meer:
“Belastprijs
Het klopt dat aan de franchisenemers een netto inkoopprijs in rekening werd gebracht die gelijk was aan die voor onze eigen filialen. Wij noemden dat de belastprijs. Dat was in principe de kostprijs die Albert Heijn aan de fabrikant moest betalen. (…)
Onverdeelde marge
Naast de belastprijs waren er omzetpremies en bonussen die niet in de kostprijs opgenomen waren, en dus ook niet in de belastprijs aan de filialen en de franchisenemers verwerkt werden. Dit noemden wij de onverdeelde marge. Dat was zo omdat je van tevoren niet wist of je die omzetpremies of bonussen zou ontvangen, omdat ze meestal gekoppeld waren aan het behalen van bepaalde doelen. Wat [betrokkene 1] zegt over de onverdeelde marge klopt in grote lijnen. Wij hadden in die tijd geen moeite met de indeling. Iets was een omzetpremie, een korting of een bonus. Al deze posten werden gedeeld met de franchisenemers. (...) Wel werd er regelmatig overleg gepleegd over nieuwe ontwikkelingen zoals BTW en first placements (zie onder).
(…) In het contract van 1989, waar ik mee gewerkt heb, werden de percentages van de onverdeelde marge duidelijk gekoppeld aan de consumenten omzet inclusief BTW.
(…)
Distributiekosten en Centrale Slagerijkosten
De distributiekosten werden altijd op basis van dezelfde tarieven doorbelast die ook aan de eigen filialen in rekening werden gebracht. Die tarieven waren gebaseerd op de kostprijs en een redelijke vergoeding voor het in de distributiecentra geïnvesteerde vermogen. Dus wat [betrokkene 1] daarover zegt klopt ook.
(…)
Betalingskortingen
Uw leden hebben verder nog gevraagd wat ik weet over de betalingskortingen die Albert Heijn verkrijgt van leveranciers. De betalingskorting zat niet in de onverdeelde marge. De reden was, dat betalingskorting een financieringskeuze was. Ik kan kiezen tussen snel betalen met korting, maar dan moet ik het eerst zelf financieren met een banklening. Of ik kan langzaam betalen zonder korting en dan hoef ik geen lening bij de bank af te sluiten. (…)
Vermogenskosten
Op uw vraag of het nog redelijk is dat in het Distributiekosten tarief vermogenskosten op basis van een WACC (Weighted Average Cost of Capital) percentage zit, zeg ik ja, want het gaat hier om een redelijke vergoeding voor het gehele geïnvesteerde vermogen in de distributiecentra, gebaseerd op een gewogen gemiddelde van het rendement op het eigen vermogen (aandeelhouders vergoeding), de rente op vreemd vermogen (de banken), en het ter beschikking gestelde ‘gratis’ vermogen (de leveranciers). Als dit goed berekend is, is het correct om dit in het tarief mee te nemen.”
(vii) AHF maakt gebruik van een standaard franchiseovereenkomst. De voor deze procedure relevante franchiseovereenkomst is die uit 2002 (hierna: de FO). De FO bevat – voor zover in cassatie van belang – de volgende bepalingen:
“Artikel 7 Inkoop en Tarieven
Franchisenemer is verplicht om tenminste 80% (tachtig procent) van de jaarlijks door hem voor de Winkel ingekochte artikelen in te kopen bij of via Franchisegever.
(…)
Franchisegever zal voor de door of via haar geleverde artikelen aan Franchisenemer in rekening brengen de door haar aan de eigen filialen in rekening te brengen belastprijzen, te vermeerderen met de B.T.W. Tevens zal Franchisenemer aan Franchisegever de in Bijlage II vermelde vergoedingen verschuldigd zijn ter zake van de kosten van logistiek en distributie.
(…)
Mocht in enig kalenderjaar de werkelijk onverdeelde marge hoger zijn dan 0,53 % dan zal naar rato van de in dat jaar door Franchisenemer gerealiseerde Albert Heijn-omzet, het meerdere aan Franchisenemer worden gerestitueerd. Is in enig jaar de onverdeelde marge lager dan 0,15 % dan heeft Franchisegever het recht om het verschil naar rato van de omzet alsnog aan Franchisenemer te factureren.
Artikel 8 Vergoeding
Franchisenemer zal aan Franchisegever een vergoeding (‘franchisefee’) betalen voor de door de Albert Heijn organisatie geleverde diensten op het gebied van de organisatie, begeleiding, inkoop en publiciteit zoals is vermeld in bijlage II.
(…)
Artikel 20 Accountantscontrole
Franchisegever zal het bestuur van de Vereniging en de accountant van deze Vereniging jaarlijks een verklaring van de interne accountant van Albert Heijn B.V. doen toekomen inzake de juistheid van de aan Franchisenemer op grond van deze overeenkomst gehanteerde belastprijzen en kosten en inzake de juistheid en volledigheid van de onverdeelde marge, zijnde de niet in de kostprijs opgenomen omzetpremie en bonussen. Franchisenemer verklaart zich akkoord met het ontvangen van bovengenoemde verklaring van de interne accountant. De Vereniging is gerechtigd om haar accountant de juistheid van de facturering met betrekking tot de belastprijzen en de berekening, in overleg met de interne accountant van Albert Heijn BV. te laten controleren.
(…)”
(viii) De FO heeft vijf bijlagen, die een geïntegreerd onderdeel van de overeenkomst vormen. Bijlage III bevat, voor zover in cassatie van belang, de volgende bepalingen:
“TARIEVEN
I. FRANCHISEFEE
Als vergoeding voor het aan de Franchisenemer verleende recht tot gebruik van de Albert Heijn winkelformule zoals omschreven in de franchiseovereenkomst (hierna: “de overeenkomst”) – van welke overeenkomst deze Bijlage een onderdeel vormt –, zal de Franchisenemer aan Franchisegever wekelijks een franchisefee verschuldigd zijn, ter grootte van 3,27% (drie komma zevenentwintig procent) van de door de Franchisenemer gerealiseerde consumentenomzet exclusief BTW in de desbetreffende week (“Franchisefee”). De definitie van de hier bedoelde consumentenomzet die als grondslag dient voor de heffing van de Franchisefee is nader omschreven onder punt III. van deze Bijlage.
In de Franchisefee zijn naast het recht op gebruik van de Albert Heijn winkelformule de volgende diensten en kosten begrepen:
a. het meeprofiteren van de landelijke door Albert Heijn BV. gevoerde publiciteit in de media (kranten, tijdschriften, radio, T.V.) conform het bepaalde in artikel 18 van de overeenkomst:
b. het ter beschikking krijgen van door Albert Heijn vervaardigd reclamemateriaal voor de Winkel, ter ondersteuning van de verkoop (prijskaarten, raambiljetten, plafondhangers, etc.), een en ander overeenkomstig het bepaalde in artikel 18 van de overeenkomst;
c. facturering en administratieve afwikkeling binnen de administratie van Franchisegever;
d. verkoopplannen, berichten etc. met betrekking tot de door Albert Heijn geleverde goederen;
(…)
II. LOGISTIEKE EN DISTRIBUTIE KOSTEN (L&D)
Vaststelling van de aan de Franchisenemer toe te rekenen kosten van Albert Heijn B.V. voor logistiek en distributie, vindt plaats overeenkomstig de boekhoudkundige principes van Albert Heijn B.V. en op basis van de zogenaamde ‘Activity Based Costing' methode; een en ander zonder onderscheid tussen winkels van franchisenemers en eigen winkels van Albert Heijn B.V. De logistieke en distributiekosten worden in rekening gebracht middels een periodieke voorheffing op basis van de verwachte en geprognoticeerde kosten en een jaarlijkse eindafrekening op basis van de werkelijke kosten.
(…)
III. GRONDSLAG VOOR FRANCHISEFEE EN L&D ABONNEMENTSTARIEF
Onder de consumentenomzet, exclusief BTW, die als grondslag dient voor de heffing van (de percentages van) de Franchisefee (hierna: de ‘Consumentenomzet’) zal het volgende worden verstaan:
De op de kassa van de Winkel geregistreerde consumentenomzet exclusief BTW conform de accounting principes die door Albert Heijn B.V. worden toegepast bij haar eigen winkels.
(…)
De Consumentenomzet, exclusief BTW, zoals hiervoor gedefinieerd dient tevens als grondslag voor de heffing van (het percentage van) het L&D Abonnementstarief (…).
IV. ACCOUNTANTSVERKLARING
(…)
Franchisegever verstrekt het bestuur van de Vereniging en de accountant van de Vereniging jaarlijks een verklaring van de interne accountant van Albert Heijn B.V. betreffende de totale, werkelijke kosten van logistiek en distributie van Albert Heijn B.V. in het betrokken boekjaar en de daaruit voortvloeiende definitieve tarieven.
Franchisenemer verklaart zich akkoord dat uitsluitend voornoemde verklaring door de interne accountant van Albert Heijn B.V. aan de Vereniging en de accountant van de Vereniging wordt gegeven ter verantwoording van de totale werkelijke logistieke en distributie kosten, de vaststelling van de (voorlopige) tarieven en de eindafrekening daarvoor. De Vereniging is gerechtigd om haar accountant de juistheid van de facturering met betrekking tot de belastprijzen en de berekening, in overleg met de interne accountant van Albert Heijn B.V., te laten controleren. Albert Heijn B.V. verstrekt de externe accountant van de Vereniging inzage in de wijze van berekening van het Abonnementstarief, Ordertarief en Collotarief zodat deze in staat is de tarieven en de werkelijke kosten van logistiek en distributie jaarlijks te toetsen aan de naleving van bovenstaande afspraken.
V. PRIJSSTELLING VAN GELEVERDE ZAKEN
- Franchisegever zal voor de aan Franchisenemer geleverde zaken in rekening brengen de doorbelastingsprijzen zoals Albert Heijn B.V. die aan haar eigen filialen voor de betreffende zaken in rekening brengt, zijnde de inkoopprijs van het artikel vermeerderd met alle direct toerekenbare kosten, te vermeerderen met BTW.”
(ix) Bij brief van 23 mei 1995 heeft AHF het volgende geschreven aan het bestuur van VAHFR:
“(…)
U verzocht ons (…) enkele begrippen uit de huidige franchise-overeenkomst nader te definiëren.
(…)
Belastprijs:
De belastprijs is de inkoopprijs van het artikel vermeerderd met alle direkt toerekenbare kosten, waaronder, doch niet beperkt tot, veemkosten, verpakkingskosten, inklaringskosten, transportkosten, ontwerp-kosten eigen verpakkingen etcetera, te vermeerderen met distributiekosten ingeval van levering door de franchisegever zelf.
Controle strekt zich uit tot het beoordelen van de administratieve organisatie ten aanzien van de tot standkoming van prijzen en het onderhoud aan de artikeldatabase. Tevens worden prijzen gecontroleerd met inkoopdocumentatie van leveranciers. Daarnaast wordt aandacht besteed aan de behandeling en afwikkeling van nacalculatorische verschillen.
Inkoopprijs:
De inkoopprijs is de door AH aan de leverancier betaalde prijs. (…)
Controle strekt zich uit tot het beoordelen van de administratieve organisatie ten aanzien van de tot standkoming van prijzen en het onderhoud aan de artikeldatabase. Tevens worden prijzen gecontroleerd met inkoopdocumentatie van leveranciers. Daarnaast wordt aandacht besteed aan de behandeling en afwikkeling van nacalculatorische verschillen.
Onverdeelde marge:
De onverdeelde marge betreft de door AH ontvangen omzetpremies en bonussen van leverancier.
Controle vindt plaats op juistheid en volledigheid van de verantwoorde bonussen en omzetpremies.”
(x) In 2005 is AH overgegaan op “Point-of-sale-based-accounting” (POSA), waarbij (het tijdstip van) de kassatransactie bepalend zou worden voor onder meer de bepaling van de inkoopprijs. In een document van oktober 2004 getiteld “Wat betekent POSA voor de winkels?” wordt onder meer vermeld:
“Volgens de principes van het nieuwe stelsel wordt de inkoop van inkomende goederen in FVWS gewaardeerd tegen de normale kostprijs. Je krijgt alleen actie-korting op de verkoop- dan wel inkoopwaarde (afhankelijk van de actie-opbouw) tijdens de officiële looptijd van de actie. Dus niet als de actie op winkelniveau onverhoopt wordt verlengd. Meer bestellen dan je in de actie kunt verkopen levert dus geen extra marge meer op. Dit is overigens al vanaf week 17 2003 actief voor zowel WWM- als franchise winkels.”
(xi) De Interne Accountants Dienst van Koninklijke Ahold N.V. (hierna: de IAD) controleert jaarlijks de boekhouding van AH. Op grond van art. 20 FO verstrekte de IAD tot 2007 een accountantsverklaring aan (de accountant van) VAHFR. In 2006 heeft AHF aan het bestuur van VAHFR voorgesteld om de accountantsverklaring te wijzigen in een rapport van bevindingen omdat de IAD wegens een wijziging in de accountancy-richtlijnen niet meer in staat was om een accountantsverklaring af te geven.
(xii) Bij brief van 9 maart 2007 heeft AHF het volgende geschreven aan het bestuur van VAHFR:
“Hierbij informeren wij u over het akkoord dat Albert Heijn Franchising B.V. en het bestuur van de Vereniging van Albert Heijn franchisenemers hebben bereikt over een aanpassing in de franchiseovereenkomst. De aanpassing ziet op de accountantsverklaring die de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. zou afgeven. Deze is niet langer in staat een accountantsverklaring af te geven over een aantal onderwerpen, maar zal in plaats daarvan een rapport van bevindingen verstrekken aan de Vereniging.
Het bereikte akkoord hebben wij zo zorgvuldig mogelijk verwoord en vastgelegd in deze brief. Artikel 20 en Bijlage III van de franchiseovereenkomst worden als volgt gewijzigd:
Artikel 20 Accountants onderzoek
Franchisegever zal het bestuur van de Vereniging en de accountant van deze Vereniging jaarlijks een rapport van bevindingen van de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. doen toekomen inzake de juistheid van de aan Franchisenemer op grond van deze overeenkomst gehanteerde belastprijzen en kosten en inzake de juistheid en volledigheid van de onverdeelde marge, zijnde de niet in de kostprijs opgenomen omzetpremie en bonussen. In het rapport van bevindingen is een normenkader opgenomen waaraan door de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. wordt getoetst. Het normenkader wordt opgesteld in overleg en met instemming van de Vereniging op basis van een bestendige gedragslijn. Franchisegever is gehouden de bevindingen van de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. op te volgen, dan wel te verwerken. Franchisenemer verklaart zich akkoord met het ontvangen van bovengenoemd rapport van de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. De vereniging is gerechtigd om haar accountant de juistheid van de facturering met betrekking tot belastprijzen en de berekening in overleg met de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. te laten onderzoeken. De vereniging is daarnaast gerechtigd om haar accountant, in overleg met de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V., de werkzaamheden van de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. inzake gehanteerde belastprijzen, kosten en onverdeelde marge te laten onderzoeken en zelfstandig met een rapportage over de door de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. uitgevoerde werkzaamheden te komen.
(…)
Bijlage 3:
IV. ACCOUNTANTSVERKLARING
(…)
Franchisegever verstrekt het bestuur van de Vereniging en de accountant van de Vereniging jaarlijks een rapport van bevindingen van de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. betreffende de totale, werkelijke kosten van logistiek en distributie van Albert Heijn B.V. in het betrokken boekjaar en de daaruit voortvloeiende definitieve tarieven. Franchisegever is gehouden de bevindingen van de interne accountant van Koninklijke Ahold N.V. op te volgen, dan wel te verwerken in bovengenoemde jaarlijkse eindafrekening.
Franchisenemer verklaart zich akkoord dat uitsluitend voornoemd rapport door de interne accountant van Koninklijke Ahold B.V. aan de Vereniging en de accountant van de Vereniging wordt gegeven ter verantwoording van de totale werkelijke logistieke en distributiekosten, de vaststelling van de (voorlopige) tarieven en de eindafrekening daarvoor. (…)
Albert Heijn B.V. verstrekt de externe accountant van de Vereniging inzage in de wijze van berekening van het Abonnementstarief, Ordertarief en Collotarief zodat deze in staat is de tarieven en de werkelijke kosten van logistiek en distributie jaarlijks te toetsen aan de naleving van bovenstaande afspraken.
(…)”
(xiii) Met instemming van VAHFR zijn art. 20 FO en Bijlage III onder IV van de FO aangepast zoals weergegeven in de hiervoor onder (xii) vermelde brief.
(xiv) Vanaf maart 2007 heeft de IAD aan AHF rapporten van bevindingen gestuurd inzake de naleving van de FO. Het betreft steeds drie rapporten van bevindingen per jaar, namelijk een rapport over de belastprijzen, een rapport over de onverdeelde marge en een rapport over de afrekening van kosten voor logistiek en distributie (hierna: L&D-kosten). Bijlage A van de rapporten van bevindingen bevat telkens het normenkader dat voor het desbetreffende onderwerp is gehanteerd.
(xv) De begeleidende brief bij het rapport van bevindingen over de belastprijs in het jaar 2008 luidt, voor zover in cassatie van belang:
“U hebt ons verzocht met betrekking tot de Franchise Overeenkomst (…) een aantal specifieke werkzaamheden te verrichten. De specifieke werkzaamheden hebben met name betrekking op de naleving van artikel 7 ‘Inkoop en tarieven’ en paragraaf V ‘Prijsstelling van geleverde zaken’ van bijlage II ‘Tarieven’ van de Franchise Overeenkomst. Ons onderzoek vloeit voort uit artikel 20 en paragraaf IV ‘Accountantscontrole’ van bijlage III van de Franchise Overeenkomst.”
(xvi) Het rapport van bevindingen over de belastprijs in het jaar 2008 vermeldt onder meer:
“2.1 Werkzaamheden
Wij hebben de hierna volgende specifieke werkzaamheden verricht met betrekking tot de belastprijzen die over boekjaar 2008 aan de franchisenemers in rekening zijn gebracht:
1. Wij hebben vastgesteld of de bepalingen in de Franchise Overeenkomst gewijzigd zijn ten opzichte van vorig jaar en of eventueel gewijzigde bepalingen overeenkomstig zijn toegepast op de in rekening gebrachte belastprijzen;
2. Wij hebben vastgesteld of de belastprijzen in rekening zijn gebracht in overeenstemming met het normenkader zoals opgenomen in bijlage A ‘Gehanteerd normenkader 2008’ door uitvoering van de hierna volgende werkzaamheden.
(…)”
Bijlage A van het rapport van bevindingen over de belastprijs voor het jaar 2008 vermeldt als normenkader:
“De belastprijs is de inkoopprijs van het artikel vermeerderd met alle direct toerekenbare kosten, waaronder, doch niet beperkt tot, verpakkingskosten, inklaringskosten, transportkosten, ontwerpkosten eigen verpakkingen etc., te vermeerderen met distributiekosten ingeval van levering door de Franchisegever zelf. De belastprijzen die de Franchisegever de Franchisenemer in rekening brengt zal gelijk zijn aan de aan de eigen filialen in rekening te brengen belastprijzen, te vermeerderen met de BTW.”
Het normenkader dat de IAD voor de jaren 2004 tot en met 2007 voor de belastprijzen heeft gehanteerd is identiek aan dat voor 2008.
(xvii) De tekst van de begeleidende brief bij het rapport van bevindingen voor de onverdeelde marge over 2008 is vrijwel gelijk aan die van de brief hiervoor vermeld onder (xv).
(xviii) Het rapport van bevindingen voor de onverdeelde marge over 2008 vermeldt onder meer:
“2.1 Werkzaamheden
Wij hebben de hierna volgende specifieke werkzaamheden verricht met betrekking tot de in Bijlage B opgenomen ‘Franchise afrekening onverdeelde marge 2008’. Wij hebben vastgesteld:
1. of de bepalingen in de Franchise Overeenkomst gewijzigd zijn ten opzichte van voorgaand jaar en of eventueel gewijzigde bepalingen overeenkomstig zijn toegepast op de afrekening onverdeelde marge;
2. of de afrekening onverdeelde marge is opgesteld in overeenstemming met het normenkader zoals opgenomen in bijlage A ‘Gehanteerd normenkader 2008’;
(...)
5. of de in de afrekening onverdeelde marge gehanteerde verhouding tussen omzet eigen filialen en ingestuwde omzet franchisefilialen juist is berekend;
(...)
8. of op basis van door zowel IAD Ahold gemaakte selecties uit het grootboek als door [UNP] gemaakte selecties uit het grootboek van wel en niet te verrekenen marge grootboekrekeningen, de geselecteerde boekingen terecht al dan niet zijn opgenomen in de afrekening onverdeelde marge. (...) De controlerichting hierbij is zowel gericht geweest op volledigheid als op juistheid;”
De rapporten van bevindingen over 2004 tot en met 2007 bevatten voor de werkzaamheden vermeld onder 1, 2 en 5 vrijwel gelijke passages.
(xix) Bijlage A van het rapport van bevindingen voor het jaar 2008 voor de onverdeelde marge vermeldt als normenkader:
“In de Franchise Overeenkomst (artikel 7) is opgenomen dat de onverdeelde marge zijnde “de niet in de kostprijs opgenomen omzetpremie en bonussen” verrekend worden met de franchisenemers indien de onverdeelde marge hoger is dan 0,53 %-pt van de AH omzet inclusief BTW (restitutie) of lager dan 0,15 %-pt (recht om alsnog te factureren). De afgelopen jaren is op basis van de praktijk en een bestendige gedragslijn geconcretiseerd wat onder de termen omzetpremie en bonussen moet worden verstaan. Posten uit de onverdeelde marge die direct invloed hebben op de gehanteerde belastprijzen en kosten, dienen onafhankelijk van bovenstaande percentages tevens verrekend te worden (kostprijs gerelateerd).
Bij de verrekening van posten met Franchisenemers wordt, indien van toepassing, uitgegaan van de netto-opbrengst. Dit houdt in dat direct toerekenbare kosten in mindering worden gebracht op de opbrengsten. Deze kosten betreffen met name HK-kosten en niet distributiekosten (worden immers verrekend middels de distributietarieven) of winkelkosten (deze kosten worden ook door Franchisenemers gemaakt).
Onderstaand overzicht laat zien welke posten verrekend worden met de Franchisenemers. Hierbij is nadrukkelijk het onderscheid gemaakt tussen kostprijs gerelateerde posten en bonus gerelateerde posten i.v.m. het al dan niet van toepassing zijn van de drempel (<0.15%-pt en >0.53%-pt).
Prijsverschillen / wichtverschillen:
Prijsverschillen ontstaan omdat de kostprijzen in de artikeldatabase (NASA) niet juist zijn, waardoor ook de facturatie niet juist is. Met de verrekening wordt dit gecorrigeerd. Voor wichtverschillen geldt min of meer hetzelfde omdat gewerkt wordt met standaardgewichten.
(…)”
Het normenkader dat in de rapporten van bevindingen voor 2003 tot en met 2007 bij de onverdeelde marge werd gehanteerd, is identiek aan dat voor 2008.
(xx) Bijlage B van het rapport van bevindingen voor de onverdeelde marge over 2008, getiteld “Franchise afrekening onverdeelde marge 2008” vermeldt als berekeningsmaatstaf de “instuwingsomzet franchise als percentage van totaal omzet AH BV”. Die tekst is gelijk aan de rapporten van bevindingen voor 2003 tot en met 2007.
(xxi) Naar aanleiding van de rapportages van de IAD inzake de naleving van de FO heeft de accountant van VAHFR – eerst Ernst & Young, later Uittenbroek en Partners (hierna: UNP) – jaarlijks rapporten opgesteld.
(xxii) In de notulen van de overlegvergadering tussen AHF en het bestuur van VAHFR op 26 november 2008 staat onder meer:
“8. Bespreken en vaststellen normenkader
De volgende onderwerpen zullen in het normenkader worden opgenomen:
- Verpakkingsbelasting. Onderdeel van de belastprijs.
- AH Foundation. Wordt verrekend in de onverdeelde marge
- Opbrengsten en kosten van karton, papier en plastic. Worden nu verrekend in de onverdeelde marge. Vanaf 2009 in de L&D kosten.
- AEE kosten en opbrengsten. Verrekend in de onverdeelde marge.
- Gall & Gall XS omzet. Verrekend via de kassa van AH. De afrekeningen worden met deze omzet geneutraliseerd.
Over de WACC is nog overleg. Daarover is nog geen overeenstemming.
Uitkering van 70% van de onverdeelde marge 2008 heeft inmiddels plaatsgevonden.
Afgesproken wordt om de eventuele aanpassingen in het normenkader in de toekomst in Q2 vast te stellen.”
(xxiii) Bij brief van 6 mei 2013 heeft het bestuur van VAHFR onder meer aan AHF geschreven:
“Dank voor de mail van 26 april waarin onder meer een voorstel tot afrekening van 2010, 2011 en 2012. (…)
2. Financiële afrekening verleden:
Het voorstel tot afwikkeling van de jaren 2010, 2011 en 2012 komt te vroeg.
(…)
In onze brieven van februari, augustus en november van 2012 (…) hebben wij een aantal principiële vragen gesteld t.a.v. posten die naar ons inziens met franchise dienen te worden gedeeld waar dat nu niet gebeurt of waar minstens meer duidelijkheid over moet zijn.
Te denken valt aan:
(…)
- Forward Buying (punt 6a): in hoeverre is het juist dat eenzijdige aanpassing van methodiek door AH leidt tot wegnemen van bestendige inkoopvoordelen voor franchise als daar geen financiële compensatie voor franchise tegenover staat.”
(xxiv) Bij brief van 27 juni 2014 heeft VAHFR aan AHF haar standpunt uiteengezet over tal van onderwerpen die voorwerp zijn van financiële verrekening tussen partijen. Zo heeft VAHFR laten weten dat franchisenemers niet gehouden zijn tot vergoeding van kosten die reeds in de franchisefee (geacht moeten worden te) zijn begrepen, dat zij niet akkoord zijn gegaan met wijziging van de belastprijs als gevolg van systeemwijzigingen en dat geen wijzigingen over de onverdeelde marge zijn overeengekomen anders dan specifiek in deze brief vermeld. Volgens VAHFR hanteert AHF een onjuiste en inconsequente berekeningsgrondslag voor de verdeling van de onverdeelde marge. Verder maakt zij melding van het ADR, dat in de belastprijs zou thuishoren maar nu dit daarin niet wordt verwerkt, via de onverdeelde marge zou moeten worden verrekend. De enige overeengekomen aanpassingen in het normenkader staan vermeld in de notulen van de overlegvergadering van 26 november 2008. VAHFR heeft niet ingestemd met het in mindering brengen van “overige product gerelateerde kosten” op de onverdeelde marge en heeft zich subsidiair, als zij geacht moet worden daarmee wel te hebben ingestemd, op dwaling en misbruik van omstandigheden beroepen. Op die grondslag heeft zij die afspraken buitengerechtelijk vernietigd. Op dezelfde grondslag heeft zij ook de afspraken over de afrekening over 2008 en 2009 vernietigd. Namens de franchisenemers heeft zij ten slotte betaling van een bedrag van € 219.080.000,-- gevorderd.
(xxv) In reactie op deze brief heeft AHF bij brief van 17 juli 2014 laten weten dat zowel de sommatie van VAHFR als de door haar gevorderde betaling rechtsgrond ontbeert.
(xxvi) Tussen partijen is vanaf het jaar 2010 niet meer afgerekend.
2.3
VAHFR c.s. hebben, na eiswijzing in hoger beroep en voor zover in cassatie van belang, 48 vorderingen ingesteld. Deze vorderingen zien op de wijze waarop de FO moet worden uitgelegd, op verschillende soorten posten (kortingen, inkoopvoordelen) en kosten die wel of niet in de afrekening betrokken zouden moeten worden en op de mate waarin AH c.s. gehouden zijn tot informatieverschaffing. Kort gezegd stellen VAHFR c.s. dat de franchisenemers onder de FO recht hebben op meer opbrengsten dan AH c.s. hun toekent.
2.4
De rechtbank heeft de vorderingen van VAHFR c.s. afgewezen.1.
2.5.1
In hoger beroep heeft het hof de vordering van VAHFR c.s. tot veroordeling van AH c.s. om de accountant van VAHFR uiterlijk binnen 180 dagen na de datum van het arrest in staat te stellen de juistheid van de facturering van de belastprijzen en de berekening vanaf boekjaar 2010 in overleg met de interne accountant van Koninklijk Ahold Delhaize N.V. te laten onderzoeken, toegewezen, en voor het overige het vonnis van de rechtbank bekrachtigd.
2.5.2
Het hof heeft, voor zover voor het navolgende van belang, in rubriek 3 van zijn arrest het volgende overwogen.2.
Uitlegmaatstaf
De aard van, en het debat over de vorderingen van VAHFR c.s. brengen mee dat het hof de inhoud van de rechtsverhouding tussen partijen zal moeten vaststellen. Die rechtsverhouding betreft een franchiserelatie, waarin de schriftelijke franchiseovereenkomst een belangrijke rol speelt. (rov. 3.4)
Het hof zal in het kader van de vaststelling van de rechtsverhouding tussen partijen de voor deze procedure relevante bepalingen van de FO (te weten de art. 7, 17 en 20 en de Bijlagen) aan de hand van de Haviltexnorm uitleggen. (rov. 3.5)
In dit verband stelt het hof allereerst vast dat AHF sinds 1989 een standaard franchiseovereenkomst hanteert waarover in beginsel niet wordt onderhandeld. De standaardovereenkomst is meermaals aangepast. De in onderhavige zaak relevante overeenkomst is de FO van 2002. Bij de uitleg van de in dit geding relevante bepalingen van de FO kan ook acht worden geslagen op de eerdere versies daarvan. (rov. 3.6)
Betrokkenen zijn professionele partijen. De FO is een duurovereenkomst. Dat is een relevante omstandigheid omdat juist bij een dergelijke overeenkomst rekening moet worden gehouden met de mogelijkheid van veranderingen in het commerciële speelveld waarbinnen de overeenkomst zijn werking heeft, die hun weerslag hebben op de inhoud van de rechtsverhouding tussen partijen alsmede de daaruit voortvloeiende rechten en verplichtingen. (rov. 3.8)
Bij de uitleg van de voor deze procedure relevante bepalingen speelt ook de wijze waarop daaraan door partijen uitvoering is gegeven een rol. In dat verband komt groot belang toe aan het feit dat art. 20 FO (Accountantscontrole) voorschriften bevat over de verificatie en controle door VAHFR van de juiste naleving van die bepalingen. Als gevolg daarvan zijn over de voor de onderhavige FO relevante perioden per (boek)jaar door de IAD accountantsverklaringen en rapporten van bevindingen uitgebracht, die zijn onderzocht door de accountant van VAHFR en waarover ook door hen aan VAHFR is gerapporteerd (hierna gezamenlijk: de accountantsrapporten). Uit een en ander volgt dat door partijen aan hun (interne en externe) accountants een centrale rol in het toezicht op de naleving van de FO is toebedeeld en tevens op welke wijze de accountants de hun toebedeelde rol uitvoerden. De uitleg die de accountants bij het uitvoeren van die rol op voor partijen kenbare wijze aan de FO hebben gegeven (althans de uitleg zoals die volgt uit de accountantsrapporten) moet daarom aan partijen worden toegerekend. (rov. 3.9)
Bij de uitleg van hetgeen krachtens de FO tussen partijen geldt, neemt het hof tevens in ogenschouw dat het partijen vrij staat hun overeenkomst(en) in of aan te vullen door nadere afspraken. Dergelijke aanpassingen zijn in het kader van de onderhavige franchiseovereenkomst vormvrij en kunnen eveneens in gedragingen besloten liggen (art 3:37 lid 1 BW). (rov. 3.10)
Uitleg art. 7 en 20 FO
De bedingen die in het bijzonder moeten worden uitgelegd zijn de art. 7 en 20 FO. In art. 7 FO wordt onder het kopje “Inkoop en Tarieven” bepaald dat AHF de franchisenemers de aan de eigen filialen in rekening te brengen belastprijzen in rekening zal brengen, dat aan AHF vergoedingen ter zake van L&D-kosten verschuldigd zijn en dat AHF franchisenemers boven een bepaalde drempel een deel van de onverdeelde marge zal betalen. Art. 20 FO bepaalt dat met onverdeelde marge wordt bedoeld “de niet in de kostprijs opgenomen omzetpremie en bonussen.” (rov. 3.11)
VAHFR c.s. nemen het standpunt in dat de bedoeling van partijen bij de overeenkomst van meet af aan is geweest, kortweg, dat AHF slechts aan de franchisefee en de onverdeelde marge tot het drempelbedrag zou verdienen en dat AHF alle overige verdiensten door de exploitatie van de AH-formule, hoe ook genaamd en van wie ook afkomstig (zoals leveranciers of derden), met de franchisenemers diende te verrekenen. (rov. 3.12)
De FO wijkt voor de onderwerpen die in de art. 7 en 20 FO worden geregeld, inhoudelijk niet af van de eerste standaardovereenkomst uit 1989, maar wel van de overeenkomst uit 1981. Daarin kwam de onverdeelde marge niet voor. De brochure die AH begin jaren ‘80 hanteerde, vermeldt dat de franchisenemer dezelfde inkoopprijzen krijgt als de eigen filialen van AH en dezelfde distributiekosten, zonder winstopslag, betaalt, maar ook daarin wordt geen melding gemaakt van de onverdeelde marge. (rov. 3.13)
Uit de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] valt volgens VHAFR c.s. af te leiden dat het van meet af aan de bedoeling is geweest dat de franchisenemers van AH de netto inkoopprijs doorbelast zouden krijgen, gelijk aan de prijs die ook aan de eigen filialen in rekening werd gebracht, vermeerderd met bepaalde kosten, dat de L&D-kosten op basis van werkelijke kosten verrekend zouden worden en dat de franchisenemers zouden meedelen in de niet in de kostprijs begrepen verkregen omzetpremies en bonussen. (3.14)
Het hof constateert allereerst dat [betrokkene 1] verklaart dat het franchisemodel onder meer op de pijlers rustte dat “alle bonussen gerelateerd aan hun deel in de totale omzet aan de ondernemers zouden toekomen middels een onverdeelde marge” en dat AH “als inkomsten de fee” had. Die verklaring roept de vraag op waarom [betrokkene 1] niet toelicht dat en waarom deze pijlers nog niet voorkomen in de aan de standaardovereenkomst van 1989 voorafgaande AH- franchiseovereenkomst en waarom [betrokkene 1] evenmin over de reeds in de eerste standaardovereenkomst opgenomen drempelwaarde voor die aanspraak verklaart: het opnemen van de drempelwaarde betekent immers dat juist niet alle bonussen aan de franchisenemers toekwamen maar AH een zeer belangrijk deel daarvan behield, zodat AH ook daaruit inkomsten behaalde en niet alleen uit de franchisefee. Bovendien blijkt daaruit dat AH als inkomsten dus niet alleen de franchisefee had. In zoverre wordt de stelling van VAHFR c.s. dus niet door [betrokkene 1] verklaring onderbouwd. (rov. 3.15)
Het hof constateert dat [betrokkene 3] verklaart dat in het franchisecontract van 1989, waarmee hij heeft gewerkt, de percentages van de onverdeelde marge nog duidelijk waren gekoppeld aan de consumentenomzet inclusief btw. Uit de tekst van die overeenkomst blijkt echter dat daarin gerept wordt van iets anders, namelijk de “AH-omzet”. Deze verklaring is daarmee op een relevant punt minder accuraat. (rov. 3.16)
Belangrijker is dat met de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] nog niet is gezegd dat en waarom de franchisenemers de FO ook op de door [betrokkene 1] dan wel [betrokkene 3] voorgestane wijze hebben begrepen of hebben mogen begrijpen (laat staan op de door VAHFR c.s. in dit geding bepleite wijze). Door VAHFR c.s. is niet, althans niet voldoende concreet aangevoerd dat er voorafgaand aan of bij het sluiten van de franchiseovereenkomst mededelingen aan de franchisenemers zijn gedaan of gedragingen van AH of AHF zijn geweest met de door [betrokkene 1] en/of [betrokkene 3] bedoelde strekking (en welke mededelingen of gedragingen dat dan waren), die door de franchisenemers ook als zodanig zijn opgevat en mochten worden opgevat en bij de uitleg van de art. 7 en 20 FO betrokken moeten worden. VAHFR c.s. hebben nog wel verwezen naar de verklaring van [betrokkene 2] , maar ook als ervan wordt uitgegaan dat haar waarnemingen als die van de franchisenemers kunnen worden beschouwd, is die verklaring onvoldoende concreet en specifiek op het vlak van de door VAHFR c.s. gestelde afspraken over omzetpremies en marges. Aan bewijslevering ter zake wordt dan niet toegekomen, zodat het bewijsaanbod van VAHFR c.s. wordt gepasseerd. Uit hetgeen VAHFR c.s. over de bedoeling van partijen bij de FO naar voren hebben gebracht, volgt de door hen bepleite uitleg derhalve niet. (rov. 3.17-3.18)
Wat betreft de uitleg van de FO door de uitvoering ervan door partijen zal het hof in beginsel aansluiten bij de uitkomsten van het in art. 20 FO overeengekomen verificatiemechanisme zoals deze uit de accountantsrapporten blijken. Daartoe is het volgende redengevend. (rov. 3.19)
Voor ogen moet worden gehouden dat een dergelijk mechanisme nodig was omdat de franchisenemers niet in staat zijn om de naleving door AHF van de FO zelf te verifiëren. Sedert eind jaren ‘80 kregen de franchisenemers de daadwerkelijke (voor AH bedrijfsvertrouwelijke) inkoopprijs per artikel niet meer te zien en werd de verificatie van de naleving van de overeenkomst overgedragen aan accountants. (rov. 3.20)
De kern van de verificatie zoals voorzien in het oorspronkelijke art. 20 FO (en in de voorgaande versies van de FO uit 1989 en 1999), was dat de IAD jaarlijks aan de hand van een controleprogramma de administratie van AH controleerde op (a) de juistheid van de belastprijs, (b) de juistheid van het nacalculatorische tarief van L&D-kosten en of dat is bepaald op basis van de werkelijke bij AH geboekte kosten en (c) de volledigheid van de onverdeelde marge en dat de IAD daarover een accountantsverklaring verstrekte. Vervolgens onderzocht de externe accountant van VAHFR de werkzaamheden van de IAD en rapporteerde daarover aan VAHFR. (rov. 3.21)
Wijziging art. 20 FO
Blijkens de door VAHFR voor akkoord ondertekende brief van AHF van 9 maart 2007 hebben VAHFR c.s. ingestemd met een wijziging van art. 20 FO. Deze wijziging hield in dat de IAD geen accountantsverklaring meer afgaf maar een rapport van bevindingen opstelde. Deze werkwijze is sedertdien, met terugwerkende kracht tot en met 2003, gevolgd. Uit de rapporten van bevindingen die de IAD vanaf 2003 heeft uitgebracht volgt dat door accountants van de IAD eerst werd vastgesteld wat de inhoud van relevante contractuele bepalingen was en of daarin een wijziging was opgetreden, waarna aan de hand van het als bijlage bijgevoegde toepasselijke normenkader een onderzoek naar de naleving van die bepalingen plaatsvond. Hieruit leidt het hof af dat de wijziging van art. 20 FO op zichzelf niet ertoe strekte de inhoud van de financiële afspraken tussen partijen te wijzigen. (rov. 3.22)
Normenkaders
Volgens het gewijzigde art. 20 FO wordt in het rapport van bevindingen een normenkader opgenomen dat is opgesteld in overleg met en met instemming van VAHFR op basis van een bestendige gedragslijn. Aan dat normenkader toetst de IAD de naleving van de FO. Uit de rapporten van de IAD blijkt dat zij bij het accountantsonderzoek voor elk van de drie te toetsen onderwerpen een afzonderlijk normenkader hanteerde. De wijze waarop de toets plaatsvond, verschilde per normenkader, zo blijkt uit de accountantsrapporten. Zo valt bij het normenkader over de onverdeelde marge op dat de IAD en UNP een aantal selecties maakten van wel en niet verrekende posten, teneinde de volledigheid en de juistheid van de in de afrekening betrokken bedragen te controleren. Over de resultaten vonden vervolgens discussies plaats, waarover in de accountantsrapporten uitgebreid wordt gerelateerd en die tot aanpassingen van de verrekening konden leiden. (rov. 3.23)
Anders dan VAHFR c.s. hebben bepleit, hoeven de normenkaders niet ieder jaar opnieuw uitdrukkelijk te worden overeengekomen. Dat accountancyregelgeving daartoe zou dwingen hebben VAHFR c.s. onvoldoende toegelicht. Uit de tekst van de FO valt een dergelijke eis evenmin af te leiden en de wijze waarop partijen vanaf maart 2007 uitvoering hebben gegeven aan de FO geeft ook geen grond voor de conclusie dat partijen meenden dat dit ieder jaar opnieuw diende te gebeuren. In dit verband is verder van belang dat art. 20 FO vergt dat de normenkaders gebaseerd zijn op een bestendige gedragslijn. Dat uitgangspunt brengt mee dat (behoudens duidelijke aanwijzingen voor het tegendeel, zoals een expliciet eenmalig bedoelde afspraak) afspraken die blijken uit een normenkader voor enig jaar ook voor het normenkader voor het volgende jaar hun gelding behouden. (rov. 3.24)
Uit de accountantsrapporten blijkt dat UNP bevindingen kon hebben naar aanleiding van de rapportage van de IAD en de keuzes die daarin werden gemaakt voor de behandeling van nieuwe situaties, welke bevindingen soms wel en soms niet tot aanpassing van de conclusies van de IAD leidden, maar die via het rapport ter kennis van VAHFR werden gebracht. Zij kon vervolgens onderwerpen bij AHF aan de orde stellen en deed dat ook daadwerkelijk, zoals dat het geval was bij de discussie over de toe te passen WACC of (in 2009) de trendanalyse onverdeelde marge. Het hof leidt uit dit een en ander af dat partijen, gezien de toepassing daarvan, met art. 20 FO ook hebben willen voorzien in een mechanisme dat ruimte bood voor de beoordeling van nieuwe situaties en de beslissing over de toepassing daarvan. Het door de accountants van AH en VAHFR krachtens art. 20 FO uitgevoerde toezicht valt daarmee niet strikt te scheiden van de vraag naar de inhoud van de overeenkomst. (rov. 3.25)
De normenkaders vertegenwoordigen daarom dat wat volgens partijen op het tijdstip dat deze werden vastgesteld, met inachtneming van de inmiddels opgetreden nieuwe ontwikkelingen, uit de FO voortvloeide. Niet exact is vast te stellen of dat op onderdelen wel of niet tot een aanpassing van de overeenkomst leidde, maar het antwoord op die vraag is niet relevant, voor zover over de aanpassing (naar volgt uit de opname van die aanpassing in een normenkader) in ieder geval overeenstemming tussen partijen bestond. (rov. 3.26)
VAHFR c.s. nemen het standpunt in dat de normenkaders hun aanspraken uit hoofde van de FO niet uitputtend regelen. Voor zover zij daarmee beogen aan te voeren dat er onderwerpen bewust buiten een normenkader zijn gelaten, kan het hof hen daarin niet volgen, nu dat niet verenigbaar is met het hiervoor omschreven doel en de functie van de normenkaders. Het hof gaat integendeel ervan uit dat partijen met de normenkaders (ook) beoogden de inhoud die de FO op dat moment had, vast te stellen. (rov. 3.27)
De slotsom luidt dat, gegeven de inhoud van art. 20 FO en de feitelijke uitvoering daarvan door accountantsonderzoeken en -rapporten aan de hand van overeengekomen normenkaders, in beginsel (behoudens daar waar specifieke andersluidende overeenkomsten zijn gesloten of afspraken zijn gemaakt) de uitleg van art. 7 FO en art. 20 FO moet worden gevolgd die de accountants daaraan blijkens hun rapporten, in onderlinge samenhang bezien, van meet af aan hebben gegeven. Dat gebeurde immers op een voor partijen kenbare wijze en onder verantwoordelijkheid van partijen. Bij die gang van zaken mochten partijen ieder gerechtvaardigd erop vertrouwen dat de wederpartij met de gehanteerde uitleg instemde (art. 3:33 BW en art. 3:35 BW). In dit verband is niet van belang dat tussen de vaststelling van het eerste normenkader (begin 2007) en die van het laatste normenkader waarover uitdrukkelijk overleg heeft plaatsgehad (2008) slechts een tijdsspanne van circa anderhalf jaar is gelegen. (rov. 3.39)
Het voorgaande heeft gevolgen voor de uitleg van de in de FO gehanteerde centrale begrippen. (rov. 3.40)
Uitleg belastprijs
Zoals overwogen is AHF krachtens art. 7 FO verplicht om aan de franchisenemers de “door haar aan haar eigen filialen in rekening te brengen belastprijzen” in rekening te brengen. Bijlage III onder V bij de FO verduidelijkt de term “(door)belastingsprijzen” door daaraan toe te voegen “zijnde de inkoopprijs van het artikel vermeerderd met alle direct toerekenbare kosten, te vermeerderen met btw”. (rov. 3.41)
Uit de overgelegde accountantsrapporten (rapporten van bevindingen van de IAD dan wel de rapporten van de accountant van VAHFR) blijkt in dit verband, ook gezien het hier toepasselijke normenkader, dat van meet af aan uitsluitend door accountants is getoetst of de door AHF aan franchisenemers in rekening gebrachte prijs gelijk was aan de prijs die door AH aan de eigen filialen in rekening was gebracht (waarop overigens steevast de conclusie volgde dat dat het geval was). De rapporten bevatten geen enkele aanwijzing dat het daarnaast relevant werd gevonden of die aldus getoetste prijs ook exact de inkoopprijs was die AH aan de leverancier betaalde, laat staan dat daar onderzoek naar werd verricht. In 1995 is weliswaar naar aanleiding van een vraag aan de zijde van franchisenemers door AHF toegelicht dat de inkoopprijs de prijs is die aan de leverancier wordt betaald, maar dat die uitleg enig gevolg heeft gehad, bijvoorbeeld op het vlak van de controles door de accountants, is gesteld noch gebleken. In het UNP-rapport over 2010 wordt ook met zoveel woorden bevestigd dat het onderzoek zich niet uitstrekt tot beoordeling van de door AH aan de leverancier betaalde inkoopprijs. Onder die omstandigheden ziet het hof geen aanleiding voor een andere uitleg van de term belastprijs dan als de prijs die AH aan de eigen filialen in rekening brengt. Aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald, komt in het kader van de vraag naar aanspraken van VAHFR c.s. geen betekenis toe. In het bijzonder is daardoor geen ruimte voor verrekening indien geconstateerd wordt dat de feitelijk aan de leverancier betaalde inkoopprijs een lagere was. Partijen zijn het erover eens, naar ter zitting in hoger beroep is gebleken, dat als gevolg van het inmiddels door AH gehanteerde systeem als inkoopprijs geldt: de geldende inkoopprijs op het moment van scannen bij de kassa bij de verkoop van het product. Daardoor kan de voor franchisenemers en eigen filialen gehanteerde inkoopprijs afwijken van de inkoopprijs die daadwerkelijk door AH aan de leverancier is betaald. Voor de uitleg van de term belastprijs dient dat evenwel buiten beschouwing te blijven. (rov. 3.42)
In het normenkader voor de onverdeelde marge is een tabel opgenomen waaronder is vermeld “Kostprijs gerelateerd”. Deze tabel ziet kennelijk op verrekening van posten die ten onrechte niet in de belastprijs waren meegenomen. Uit deze tabel volgt dat het mogelijk is om latere correcties op de belastprijs aan te brengen, bijvoorbeeld wegens “prijsverschillen”. In de toelichting bij het normenkader wordt daarover geschreven: “Prijsverschillen ontstaan omdat de kostprijzen in de artikeldatabase (NASA) niet juist zijn, waardoor ook de facturatie niet juist is. Met de verrekening wordt dit gecorrigeerd.” Het hof leidt daaruit af dat daarmee wordt gedoeld op daadwerkelijke fouten in de artikeldatabase. De verrekening daarvan doet aan de hiervoor gegeven uitleg van de belastprijs niet af. (rov. 3.43)
Uitleg verrekeningsgrondslag onverdeelde marge
Krachtens art. 7 FO wordt de onverdeelde marge verrekend naar rato van de in dat jaar “door Franchisenemer gerealiseerde Albert Heijn-omzet.” De eerste standaard-franchiseovereenkomst van 1989 hanteerde in art. 7 reeds dezelfde frase. Uit het feit dat elders in de FO, namelijk in Bijlage III onder I (hoofdstuk Franchisefee) als grondslag voor de te betalen franchisefee een andere omzetdefinitie staat vermeld, namelijk de “door de Franchisenemer gerealiseerde consumentenomzet exclusief btw” leidt het hof af dat met de term “Albert Heijn-omzet” in art. 7 bewust van het begrip “consumentenomzet” is afgeweken. (rov. 3.51)
Wat onder “door de Franchisenemer gerealiseerde Albert Heijn-omzet” moet worden verstaan, verduidelijkt art. 7 FO niet. De bewoordingen daarvan zijn voor meer dan een uitleg vatbaar. Daarom knoopt het hof aan bij hetgeen daarover in de IAD- en UNP-rapporten over de onverdeelde marge in de jaren 2004 tot en met 2008 is vermeld. In de IAD-rapporten wordt zonder uitzondering vastgesteld (of en) dat de “in de afrekening onverdeelde marge gehanteerde verhouding tussen omzet eigen filialen en ingestuwde omzet franchisewinkels juist is berekend.” Deze zinsnede is vanaf het jaar 2004 ook in de UNP-rapporten overgenomen. In de bijlagen B bij die rapporten, waarin melding wordt gedaan van de “Franchise afrekening onverdeelde marge” staat in de berekening die tot vaststelling van het verrekenbare bedrag leidt eveneens vermeld: “Instuwingsomzet franchise als percentage van totaal omzet AH BV”. Met de ingestuwde omzet wordt dus niet de consumentenomzet van de franchisenemers, maar de door AH aan de franchisenemers geleverde omzet bedoeld. Uit de werkzaamheden die de accountants hebben verricht ter vaststelling en controle van de juistheid van de berekening van de onverdeelde marge en de bij de verdeling daarvan in aanmerking te nemen Albert Heijn-omzet, blijkt eveneens dat zij in dat kader zijn uitgegaan van de consumentenomzet van de eigen AH-filialen en de omzet die is gemaakt met de levering/instuwing aan de franchisenemers, niet hun consumentenomzet. (rov. 3.52)
Volgens VAHFR c.s. was de bedoeling van partijen dat de consumentenomzet inclusief btw als verrekeningsgrondslag zou gelden. Voor zover zij zich daarbij beroepen op de verklaring van [betrokkene 3] , faalt hun betoog op grond van het in rov. 3.16 overwogene. Nu VAHFR c.s. niet hebben verklaard waarom, anders dan [betrokkene 3] vermeldt, in de FO uitdrukkelijk exclusief btw staat, voldoen zij in zoverre niet aan hun stelplicht en wordt aan bewijslevering niet toegekomen. (rov. 3.53)
VAHFR c.s. hebben aangevoerd dat zij pas in het KPMG-rapport hebben gelezen dat “in de verdeelsleutel voor de onverdeelde marge (...) de netto omzet van de franchisenemers [wordt] meegenomen tegen een bruto omzet van de [eigen] winkels, wat resulteert in een lagere verdeelsleutel.” Zij stellen dat door die verdeelsleutel “appels met peren” worden vergeleken en dat art. 7 FO zich daartegen verzet. Het hof overweegt dat, wat daar ook verder van zij, VAHFR c.s. vanaf (in elk geval) het jaar 2004 uit de accountantsrapporten hadden kunnen afleiden welke grondslag AH hanteerde en de accountants juist achtten. Hetgeen in rov. 3.39 is overwogen brengt mee dat VAHFR c.s. aan de uitleg die sedertdien aan de overeenkomst is gegeven, zijn gebonden. (rov. 3.54)
2.5.3
In rubriek 4 van zijn arrest heeft het hof de afzonderlijke vorderingen van VAHFR c.s. beoordeeld. Het hof heeft daar, samengevat en voor zover voor het navolgende van belang, het volgende overwogen.
Vorderingen ten aanzien van de Action Discount Resultaten
De vordering onder H strekt tot verklaring voor recht dat AHF de in enig jaar vanaf (en inclusief) het boekjaar 2008, althans vanaf (en inclusief) het boekjaar 2010, binnen de Ahold-groep gerealiseerde Action Discount Resultaten bij de in- en verkoop van actie-artikelen voor de Albert Heijn-winkelformule zoals omschreven in het rapport van KPMG van 18 december 2014 in de afrekening met de franchisenemers behoort te betrekken. Dit door deze in mindering te brengen op de aan de franchisenemer in rekening te brengen inkoopprijs als onderdeel van de belastprijs zoals bedoeld in art. 7 in verbinding met Bijlage III sub V (versie 2002), respectievelijk Bijlage II sub V (versie 2014) FO of, als dat niet onmiddellijk mogelijk is, via een latere correctie op deze inkoopprijs. (rov. 4.18)
VAHFR c.s. hebben daartoe in de kern het volgende aangevoerd. Uitgangspunt van de FO is dat de franchisenemers dezelfde inkoopprijs betalen die AH aan de leveranciers betaalt. Indien gedurende een actieperiode minder actie-artikelen tegen de actieverkoopprijs aan consumenten worden verkocht dan er tegen een lage actie- inkoopprijs van de desbetreffende leverancier zijn betrokken, kunnen die “overgebleven” artikelen na de actieperiode voor de reguliere “volle” prijs worden verkocht. De supermarkt kan op die artikelen dan een hogere marge behalen: een positief Action Discount Resultaat. VAHFR c.s. menen dat dit resultaat met hen moet worden verrekend en dat het ondernemersrisico dat zij lopen dat ook rechtvaardigt. Ook het feit dat het door AHF behaalde ADR tot het derde kwartaal van 2011 onder de post “Prijsverschillen” met de franchisenemers werd verrekend duidt er volgens hen op dat AHF daartoe krachtens de FO verplicht was. (rov. 4.19)
Sedert 2003 is het voor de franchisenemers als gevolg van het door AH gehanteerde systeem niet meer mogelijk zelf een positief ADR te realiseren. AHF zelf is daartoe nog wel in staat. Het betoog van VAHFR c.s. dat het door AHF gerealiseerde ADR met de franchisenemers moet worden verrekend, is gebaseerd op een uitgangspunt dat het hof niet deelt. De in de rov. 3.42-3.43 weergegeven uitleg van de term “belastprijs” brengt mee dat de FO geen ruimte biedt voor verrekening van een ADR zolang de belastprijzen dezelfde zijn als de aan de eigen filialen van AH in rekening gebrachte prijzen. Gesteld noch gebleken is dat dat laatste niet het geval is. Ook voor een latere correctie op de inkoopprijs ontbreekt een contractuele grondslag. In dat licht bezien is het betoog van VAHFR c.s. dat voor verrekening van een ADR (althans: van een positief ADR) een rechtvaardiging bestaat in het door de franchisenemers gedragen ondernemersrisico, onvoldoende geconcretiseerd zodat het hof daaraan voorbij gaat. Uit het KPMG-rapport volgt verder dat AH nog een systeemwijziging heeft doorgevoerd die meebrengt dat na het derde kwartaal in 2011 een ADR niet meer als Prijsverschillen werd verrekend. Het hof is van oordeel dat, gelet op hetgeen is overwogen in rov. 3.43 in samenhang met rov. 2.1.14 [HR: waarin is vermeld wat hiervoor in 2.2 onder (x) is vermeld], bij het ADR geen sprake is van een “onjuiste” prijs (zoals de post Prijsverschillen in de toepasselijke normenkaders is gedefinieerd) zodat het terecht is dat AH een ADR niet (meer) als prijsverschillen verrekende. Vordering H moet daarom worden afgewezen. (rov. 4.20)
Slot
VAHFR c.s. hebben bewijs van hun stellingen aangeboden. Voor zover hiervoor niet reeds besproken, heeft dat aanbod geen betrekking op voldoende concreet geformuleerde stellingen die, indien bewezen, tot andere oordelen kunnen leiden dan hierboven gegeven, zodat het aanbod wordt gepasseerd. (rov. 4.97)
3. Beoordeling van het middel
Aard van de franchiserelatie
3.1.1
Onderdeel 1 van het middel richt diverse klachten tegen het oordeel van het hof over de aard van de franchiserelatie en betoogt onder meer dat sprake is van een ongelijkwaardige positie tussen de franchisenemers en AHF en dat dit van belang is voor de uitleg van de FO. Ook wordt aangevoerd dat de Nederlandse Franchise Code bij de uitleg van de FO van belang is, althans van belang kan zijn.
3.1.2
De klachten van onderdeel 1 kunnen niet tot cassatie leiden. De Hoge Raad behoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie art. 81 lid 1 RO).
Bedoeling van partijen; bewijsaanbod
3.2.1
Onderdeel 2.1 richt zich tegen het oordeel van het hof in rov. 3.17 dat met de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] nog niet is gezegd dat en waarom de franchisenemers de FO ook op de door [betrokkene 1] dan wel [betrokkene 3] voorgestane wijze hebben begrepen of hebben mogen begrijpen, en dat door VAHFR c.s. niet, althans onvoldoende concreet is aangevoerd dat er voorafgaand aan of bij het sluiten van de franchiseovereenkomst mededelingen aan de franchisenemers zijn gedaan of gedragingen van AH of AHF zijn geweest met de door [betrokkene 1] en [betrokkene 3] bedoelde strekking, die door de franchisenemers ook als zodanig mochten worden opgevat en bij de uitleg van de art. 7 en 20 van de FO betrokken moeten worden.
Het onderdeel klaagt dat het hof heeft miskend dat de bedoeling van een contractspartij, diens functionarissen of van een nauw met die contractspartij verbonden (groeps-)vennootschap met bepalingen van een schriftelijke overeenkomst van betekenis kan zijn voor de uitleg van die overeenkomst, ongeacht of die contractspartij of nauw verbonden partij voorafgaand aan het sluiten van die overeenkomst over die bedoeling bepaalde mededelingen heeft gedaan en ongeacht of er gedragingen van die contractspartij of nauw verbonden partij zijn geweest waaruit die bedoeling bleek. Het hof heeft in dit kader de grondslag van de Haviltex-maatstaf miskend en te strenge eisen gesteld aan de stelplicht van VAHFR c.s., aldus het onderdeel.
3.2.2
VAHFR c.s. hebben zich voor de uitleg van de FO beroepen op een gemeenschappelijke bedoeling van de contractspartijen. Voor de aanwezigheid van die bedoeling bij AH/AHF hebben zij een beroep gedaan op onder meer de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] . Voor het kunnen aannemen van een gemeenschappelijke partijbedoeling is niet vereist dat deze voor of ten tijde van het aangaan van de overeenkomst door middel van verklaringen of gedragingen aan de franchisenemers is overgebracht. Voldoende is dat komt vast te staan dat zowel de franchisenemers als AH/AHF die bedoeling hadden. Het hof kon aan de stelling dat er een gemeenschappelijke partijbedoeling was dan ook niet voorbijgaan op de grond dat VAHFR c.s. onvoldoende concreet hebben aangevoerd dat daaromtrent ten tijde van het aangaan van de overeenkomst van de zijde van AH/AHF mededelingen aan de franchisenemers zijn gedaan of gedragingen zijn geweest met de door [betrokkene 1] en [betrokkene 3] bedoelde strekking, die door de franchisenemers in die zin zijn opgevat en mochten worden opgevat. De klacht slaagt dus.
3.2.3
De onderdelen 2.3 en 2.4 richten zich tegen rov. 3.15. Daarin heeft het hof allereerst geconstateerd dat [betrokkene 1] verklaart dat het franchisemodel onder meer op de pijlers rustte dat “alle bonussen gerelateerd aan hun deel in de totale omzet aan de ondernemers zouden toekomen middels een onverdeelde marge” en dat AH “als inkomsten de fee” had. Het hof heeft vervolgens overwogen dat deze verklaring de vraag oproept waarom [betrokkene 1] niet toelicht dat en waarom deze pijlers nog niet voorkomen in de aan de standaardovereenkomst van 1989 voorafgaande AH-franchiseovereenkomst en waarom [betrokkene 1] evenmin verklaart over de reeds in de eerste standaardovereenkomst opgenomen drempelwaarde. Het opnemen van de drempelwaarde, zo heeft het hof overwogen, betekent immers dat juist niet alle bonussen aan de franchisenemers toekwamen maar AH een zeer belangrijk deel daarvan behield. Daaruit blijkt volgens het hof bovendien dat AH als inkomsten dus niet alleen de franchisefee had. De stelling van VAHFR c.s. – te weten dat het van meet af aan de bedoeling van partijen is geweest dat AHF slechts aan de franchisefee en de onverdeelde marge tot het drempelbedrag zou verdienen en alle overige verdiensten verrekend moesten worden met de franchisenemers (zie rov. 3.12) – wordt dus niet door [betrokkene 1] verklaring onderbouwd, aldus het hof.
De onderdelen klagen onder meer dat dit oordeel van het hof zonder nadere motivering onbegrijpelijk is. Zij voeren daartoe het volgende aan.
De passage over de onverdeelde marge die het hof uit de verklaring van [betrokkene 1] citeert, heeft kennelijk betrekking op de standaardovereenkomst van 1989. Bij de totstandkoming daarvan was [betrokkene 1] betrokken. Niet valt in te zien dat het feit dat [betrokkene 1] met betrekking tot dit onderwerp niet verklaart over de aan de standaardovereenkomst van 1989 voorafgaande AH-franchiseovereenkomst, vragen zou oproepen of tot de bedoelde oordelen van het hof zou kunnen leiden.
Bovendien valt niet in te zien waarom het feit dat [betrokkene 1] in zijn verklaring over het onderwerp onverdeelde marge de drempelwaarde niet noemt, vragen zou oproepen of tot de bedoelde oordelen van het hof zou kunnen leiden. Tussen VAHFR c.s. en AH c.s. is nooit in geschil geweest dat AH een belangrijk deel van de bonussen behield als gevolg van die drempelwaarde. Het geschil ziet op de uitleg van het begrip “onverdeelde marge, zijnde de niet in de kostprijs opgenomen omzetpremie en bonussen” in art. 20 FO en op de uitleg van de verrekeningsgrondslag van de onverdeelde marge, aldus nog steeds deze onderdelen.
3.2.4
Het oordeel van het hof dat de verklaring van [betrokkene 1] vragen oproept omdat hij niet verklaart waarom de onverdeelde marge en de daarop betrekking hebbende drempelwaarde nog niet in de aan de standaardovereenkomst van 1989 voorafgaande AH-franchiseovereenkomst voorkwamen, is gelet op de algemene strekking van de verklaring van [betrokkene 1] en in het licht van het onderwerp dat tussen partijen in geschil is, onbegrijpelijk. [betrokkene 1] verklaring gaat over de pijlers waarop het franchisemodel – dat [betrokkene 1] mede had ontwikkeld – berustte. [betrokkene 1] heeft in dat kader onder meer verklaard over de elementen die van de onverdeelde marge deel uitmaken (een van de pijlers van het franchisemodel). Zijn verklaring was niet gericht op de verschillen tussen de opeenvolgende franchiseovereenkomsten. Door betekenis toe te kennen aan de omstandigheid dat [betrokkene 1] niet verklaart over de reeds in de eerste standaardovereenkomst opgenomen drempelwaarde, heeft het hof bovendien miskend dat tussen partijen niet in geschil is dat de onverdeelde marge slechts boven een bepaalde drempelwaarde aan de franchisenemers toekomt. In geschil is hoe en op basis van welke elementen die onverdeelde marge bepaald moet worden. De onderdelen zijn dus terecht voorgesteld.
3.2.5
Onderdeel 2.5 richt zich tegen rov. 3.16. Daarin heeft het hof overwogen dat de verklaring van [betrokkene 3] op een relevant punt minder accuraat is omdat hij verklaart dat in het franchisecontract van 1989, waarmee hij heeft gewerkt, de percentages van de onverdeelde marge nog duidelijk waren gekoppeld aan de consumentenomzet inclusief btw, terwijl uit de tekst van die overeenkomst iets anders blijkt, namelijk de “AH-omzet”.
Het onderdeel wijst erop dat het hof in rov. 3.16 onder meer verwijst naar zijn oordeel in rov. 3.51 e.v. en dat laatstgenoemd oordeel wordt bestreden door onderdeel 6.1.
3.2.6
Het vorenstaande geeft aanleiding eerst onderdeel 6.1 te behandelen. Dit onderdeel is gericht tegen rov. 3.53. Daarin heeft het hof overwogen dat het volgens VHAFR c.s. de bedoeling was dat de consumentenomzet inclusief btw als verrekeningsgrondslag zou gelden. Het hof heeft vervolgens geoordeeld dat voor zover VAHFR c.s. zich daarbij beroepen op de verklaring van [betrokkene 3] , hun betoog faalt op grond van het in rov. 3.16 overwogene. Nu VAHFR c.s. niet hebben verklaard waarom, anders dan [betrokkene 3] vermeldt, in de FO uitdrukkelijk exclusief btw staat, voldoen zij in zoverre niet aan hun stelplicht en wordt aan bewijslevering, zoals aangeboden, niet toegekomen, aldus het hof.
Onderdeel 6.1 klaagt dat dit oordeel onbegrijpelijk is omdat het hof niet in zijn oordeel heeft betrokken dat in de FO alleen in het kader van de grondslag van de te betalen franchisefee en de L&D-kosten uitdrukkelijk “exclusief btw” staat. Voor de onverdeelde marge staat in de FO niets vermeld over btw. Het onderdeel klaagt ook dat het hof niet kenbaar in zijn oordeel heeft betrokken dat [betrokkene 3] niet heeft verklaard over de FO, maar over de standaard franchiseovereenkomst van 1989. Het hof heeft bovendien niet kenbaar in zijn oordeel betrokken dat in art. 7 van de standaard franchiseovereenkomst van 1989 in het kader van de onverdeelde marge uitdrukkelijk “inclusief btw” staat (niet bij de frase “door Franchisenemers gerealiseerde Albert Heijn-omzet”, maar wel iets daarvoor: “Albert Heijn B.V. omzet inclusief B.T.W. aan onverdeelde marge”). Het onderdeel klaagt voorts dat het hof niet kenbaar in zijn oordeel heeft betrokken dat [betrokkene 3] niet alleen heeft verklaard dat in de standaard franchiseovereenkomst van 1989 de percentages van de onverdeelde marge nog duidelijk waren gekoppeld aan de consumentenomzet “inclusief btw”, maar ook heeft verklaard dat de franchisefee daarentegen expliciet werd gekoppeld aan de instuwingsomzet “exclusief btw”. Gezien het voorgaande is zonder nadere motivering onbegrijpelijk dat VAHFR c.s. zouden hebben moeten verklaren waarom in de FO uitdrukkelijk exclusief btw staat (voor de grondslag voor de te betalen fee en de L&D-kosten), laat staan dat begrijpelijk is dat VAHFR c.s. in zoverre niet aan hun stelplicht zouden hebben voldaan. In het verlengde hiervan heeft het hof ook het bewijsaanbod ten onrechte gepasseerd, aldus onderdeel 6.1.
3.2.7
De hiervoor weergegeven klachten van onderdeel 6.1 slagen. In art. 7 FO staat bij de verrekeningsgrondslag voor de onverdeelde marge vermeld dat het daarbij gaat om de “gerealiseerde Albert Heijn-omzet”. Of deze omzet inclusief of exclusief btw is, staat daar niet uitdrukkelijk. Bijlage III bij de FO vermeldt hierover bij de verrekeningsgrondslag voor de onverdeelde marge, anders dan bij de franchisefee en L&D-kosten, ook niets. Het oordeel van het hof dat in de FO uitdrukkelijk “exclusief btw” vermeld staat, is dan ook onbegrijpelijk. Het oordeel van het hof is temeer onbegrijpelijk omdat het hof daarin niet kenbaar heeft betrokken dat in art. 7 van de standaard franchiseovereenkomst van 1989 staat vermeld dat in “de huidige belastprijssystematiek van Franchisegever (…) gemiddeld 0,25% van de Albert Heijn B.V. omzet inclusief B.T.W. aan onverdeelde marge niet [wordt] doorgegeven aan de eigen filialen, en dus ook niet aan de Franchisenemer”. Voor zover het hof bij zijn oordeel in rov. 3.53 tot uitgangspunt heeft genomen dat [betrokkene 3] heeft verklaard over de FO (en niet over de standaard franchiseovereenkomst van 1989) is dit onbegrijpelijk en slaagt de daartegen gerichte klacht. Het slagen van de hiervoor besproken klachten van onderdeel 6.1 brengt mee dat ook het oordeel van het hof over de stelplicht en het bewijsaanbod van VAHFR c.s. in rov. 3.53 niet in stand kan blijven.
3.2.8
Het voorgaande brengt mee dat ook onderdeel 2.5 slaagt, nu het terecht klaagt dat het oordeel van het hof in rov. 3.16 mede berust op het door onderdeel 6.1 met succes bestreden oordeel van het hof in rov. 3.53.
3.2.9
De onderdelen 2.8, 2.10, 2.11 en 2.12 keren zich kort gezegd tegen de oordelen van het hof in rov. 3.17 en rov. 4.97 dat aan bewijslevering niet wordt toegekomen, zodat het bewijsaanbod van VAHFR c.s. wordt gepasseerd. Daarbij wijzen VAHFR c.s. erop dat zij ook andere schriftelijke verklaringen dan die van [betrokkene 1] , [betrokkene 3] en [betrokkene 2] in het geding hebben gebracht over de gemeenschappelijke bedoeling van partijen en over stellingen die daarmee verband houden, zoals met betrekking tot de uitleg van de belastprijs en de onverdeelde marge. VAHFR c.s. hebben daarnaast aangeboden getuigen te doen horen over de gemeenschappelijke bedoeling van partijen en daarmee verband houdende stellingen, waaronder degenen van wie schriftelijke verklaringen in het geding zijn gebracht. Het bewijsaanbod had ook betrekking op de wijze waarop vervolgens feitelijk uitvoering is gegeven aan de FO en eerdere versies daarvan. Die wijze van uitvoering was in lijn met de gestelde bedoeling van partijen en bewijst daarmee tevens die bedoeling, aldus de klachten.
3.2.10
Het oordeel van het hof in de rov. 3.17 en 4.97 dat aan bewijslevering niet wordt toegekomen, bouwt voort op de door de onderdelen 2.1, 2.3, 2.4 en 2.5 met succes bestreden oordelen van het hof en kan daarom niet in stand blijven. De onderdelen 2.8, 2.10, 2.11 en 2.12 zijn dus terecht voorgesteld.
3.2.11
In rov. 3.18 heeft het hof geoordeeld dat uit hetgeen VAHFR c.s. over de bedoeling van partijen bij de FO naar voren hebben gebracht, de door VAHFR c.s. bepleite uitleg, zoals in rov. 3.12 samengevat, niet volgt. Het slagen van de hiervoor besproken klachten van onderdeel 2 brengt mee dat ook het oordeel van het hof in rov. 3.18 niet standhoudt. De daarop gerichte klacht van onderdeel 2.13 slaagt derhalve.
3.2.12
De klachten van de onderdelen 2.6, 2.7 en 2.9 kunnen niet tot cassatie leiden. De Hoge Raad behoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie art. 81 lid 1 RO).
Feitelijke uitvoering van de overeenkomst; accountantsonderzoek en -controle
3.3.1
Onderdeel 3 richt zich tegen de rov. 3.9, 3.19 en 3.39. Daarin heeft het hof onder meer geoordeeld dat partijen in art. 20 FO aan hun accountants een centrale rol in het toezicht op de naleving van de FO hebben toebedeeld en dat de uitleg die de accountants bij het uitvoeren van die rol op voor partijen kenbare wijze aan de FO hebben gegeven daarom aan partijen moet worden toegerekend. Het hof heeft verder geoordeeld dat, gegeven de inhoud van art. 20 FO en de feitelijke uitvoering daarvan door accountantsonderzoeken en -rapporten aan de hand van overeengekomen normenkaders, in beginsel de uitleg van de art. 7 en 20 FO moet worden gevolgd die de accountants daaraan blijkens hun rapporten van meet af aan hebben gegeven. Dat gebeurde immers op een voor partijen kenbare wijze en onder verantwoordelijkheid van partijen. Bij die gang van zaken mocht ieder van de partijen erop vertrouwen dat de wederpartij met de gehanteerde uitleg instemde. In dit verband is niet van belang dat tussen de vaststelling van het eerste normenkader en die van het laatste normenkader slechts een tijdspanne van ongeveer anderhalf jaar is gelegen, aldus het hof.
3.3.2
Onderdeel 3.1 klaagt onder meer dat het hof heeft miskend dat uit het enkele feit dat de accountants de uitleg van de FO in hun rapporten gaven op een voor partijen kenbare wijze en onder verantwoordelijkheid van partijen, niet volgt dat AHF erop mocht vertrouwen dat de franchisenemers met de in die rapporten gehanteerde uitleg instemden, althans is dat oordeel volgens het onderdeel onvoldoende gemotiveerd. Het onderdeel betoogt daartoe onder meer dat art. 20 FO slechts ziet op controle van en onderzoek naar de uitvoering van de FO en niet de bevoegdheid geeft aan de accountants om de FO te wijzigen of aan te vullen. Niet valt bovendien in te zien waarom VAHFR of de franchisenemers daarmee akkoord zouden gaan, voor zover sprake was van een verslechtering van hun financiële positie langs die weg.
3.3.3
De klacht is terecht voorgesteld. Het hof heeft onvoldoende gemotiveerd waarom uit het enkele feit dat de accountants de uitleg van de FO in hun rapporten gaven op een voor partijen kenbare wijze en onder hun verantwoordelijkheid, volgt dat AHF erop mocht vertrouwen dat de franchisenemers met de in die rapporten gehanteerde uitleg instemden. Daarbij is van belang dat art. 20 FO onderzoek naar en controle van de uitvoering van de FO regelt en de accountants niet de bevoegdheid geeft om de FO zelfstandig uit te leggen, te wijzigen of aan te vullen. Opmerking verdient in dit verband – zoals de onderdelen 3.2 en 3.3 terecht aanvoeren – dat tussen de vaststelling van het eerste normenkader begin 2007 en die van het laatste normenkader waarover uitdrukkelijk overleg heeft plaatsgevonden (in 2008), een relatief korte tijdsspanne van ongeveer anderhalf jaar heeft gelegen, en dat VAHFR c.s. hebben gesteld en te bewijzen hebben aangeboden dat partijen de (voorgangers van de) FO vanaf begin jaren ’80 op andere wijze hebben uitgelegd en feitelijk ook anders hebben uitgevoerd dan het hof heeft aangenomen.
Belastprijs
3.4.1
Onderdeel 4 richt verschillende klachten tegen de uitleg die het hof in rov. 3.42 heeft gegeven aan het in art. 7 FO opgenomen begrip ‘belastprijs’. Meer in het bijzonder zijn die klachten gericht tegen de oordelen (i) dat er geen aanleiding voor een andere uitleg van de term belastprijs is dan de prijs die AH aan de eigen filialen in rekening brengt, (ii) dat aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald in het kader van de vraag naar de aanspraken van VAHFR c.s. geen betekenis toekomt, en (iii) dat er daardoor geen ruimte is voor verrekening indien geconstateerd wordt dat de feitelijk aan de leverancier betaalde inkoopprijs een lagere was.
Het onderdeel wijst erop dat het hof deze oordelen heeft gebaseerd op de omstandigheden dat uit de overgelegde accountantsrapporten blijkt, ook gezien het toepasselijke normenkader, dat de accountants van meet af aan uitsluitend hebben getoetst of de door AHF aan de franchisenemers in rekening gebrachte prijs gelijk was aan de prijs die AH aan de eigen filialen in rekening bracht, dat die rapporten geen enkele aanwijzing bevatten dat het relevant gevonden werd dat de getoetste prijs ook de prijs was die AH aan haar leverancier betaalde en dat in het UNP-rapport over 2010 wordt bevestigd dat het onderzoek zich niet uitstrekt tot beoordeling van de door AH aan de leverancier betaalde inkoopprijs.
3.4.2
De onderdelen 4.3 en 4.4 klagen dat gelet op de bewoordingen van art. 7 FO (“door haar aan de eigen filialen in rekening te brengen belastprijzen”) en de verduidelijking daarvan in Bijlage III onder V bij de FO (“zijnde de inkoopprijs van het artikel vermeerderd met alle direct toerekenbare kosten, te vermeerderen met btw”) en mede gelet op de in de brief van 23 mei 1995 (zie hiervoor in 2.2 onder (ix)) door AHF gegeven verduidelijking van het begrip belastprijs, zonder nadere motivering niet valt in te zien waarom AHF aan de accountantsrapporten het vertrouwen mocht ontlenen dat de belastprijs slechts gelijk diende te zijn aan de prijs die AH aan de eigen filialen in rekening bracht en dat aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier betaalde, in het kader van de vaststelling van de belastprijs geen betekenis meer zou toekomen. Het normenkader bevat geen nadere omschrijving, interpretatie of vaststelling van het begrip inkoopprijs als onderdeel van de belastprijs, en is daarvan dus ook geen aanpassing, aldus de onderdelen.
3.4.3
Uit art. 7 FO en de daarbij behorende Bijlage III onder V (zie hiervoor in 2.2 onder (vii) en (viii)) volgt dat partijen zijn overeengekomen dat AHF voor de door of via haar geleverde artikelen aan de franchisenemer in rekening zal brengen de door haar aan de eigen filialen in rekening te brengen belastprijzen, te vermeerderen met btw, zijnde de inkoopprijs van het artikel vermeerderd met alle direct toerekenbare kosten, te vermeerderen met btw. AHF heeft deze uitleg van het begrip belastprijs aan VAHFR bevestigd in haar brief van 23 mei 1995 (zie hiervoor in 2.2 onder (ix)). Daarin heeft AHF het begrip inkoopprijs (als onderdeel van het begrip belastprijs) in de FO gedefinieerd als “de door AH aan de leverancier van het artikel betaalde prijs”. Blijkens het door de accountants bij hun onderzoek gehanteerde normenkader voor de belastprijs over de jaren 2004 tot en met 2008, komt hetgeen daarin is opgenomen over het begrip belastprijs overeen met het daarover bepaalde in de FO (zie hiervoor in 2.2 onder (xv) en (xvi)). De accountants hebben tevens vastgesteld dat dit normenkader over die periode niet is gewijzigd (zie hiervoor in 2.2 onder (xvi)).
In het licht van het voorgaande is het oordeel van het hof dat aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald in het kader van de vraag naar de aanspraken van VAHFR c.s. geen betekenis toekomt, onbegrijpelijk. Zonder nadere motivering valt immers niet in te zien dat het enkele feit dat de accountants alleen getoetst hebben of de franchisenemers dezelfde belastprijs hebben betaald als de eigen filialen van AH, ertoe leidt dat de contractuele bepaling uit de FO waarin is vastgelegd uit welke onderdelen de belastprijs is opgebouwd en die eveneens onderdeel is van het door de accountants gebruikte normenkader, niet meer van toepassing is en dat AHF aan dat feit het vertrouwen mocht ontlenen niet meer aan de bepalingen in de FO over de opbouw van de belastprijs gebonden te zijn.
Op grond van het voorgaande zijn de onderdelen 4.3 en 4.4 terecht voorgesteld.
3.4.4
Onderdeel 4.22 richt zich tegen het oordeel van het hof in rov. 3.43 dat uit de toelichting bij het normenkader voor de onverdeelde marge moet worden afgeleid dat met “niet juiste” “kostprijzen” in de artikeldatabase die door verrekening worden gecorrigeerd, wordt gedoeld op “daadwerkelijke fouten” in de artikeldatabase.
Het onderdeel klaagt dat zonder nadere motivering onduidelijk is wat het hof bedoelt met “daadwerkelijke fouten”, waardoor ook onbegrijpelijk is het daarop voortbouwende oordeel van het hof dat de verrekening daarvan niet afdoet aan de door het hof in rov. 3.42 gegeven uitleg van de term belastprijs.
3.4.5
De klacht slaagt. Indien het hof met “kostprijzen” doelt op de inkoopprijzen die AH aan de leveranciers betaalt, en in de benadering van het hof in rov. 3.42 die inkoopprijzen niet van betekenis zijn voor de aanspraken van VAHFR c.s. en geen aanleiding zouden kunnen vormen voor verrekening, is het oordeel onbegrijpelijk in het licht van de vermelding in het normenkader voor de onverdeelde marge dat prijsverschillen die het gevolg zijn van onjuiste kostprijzen in de artikeldatabase, worden verrekend. Indien het hof met “kostprijzen” slechts doelt op de prijzen die de franchisenemers en de eigen filialen aan AH/AHF betalen en die AH/AHF eenzijdig kan bepalen, los van de inkoopprijzen die aan de leveranciers zijn betaald, is onbegrijpelijk hoe die “kostprijzen” daadwerkelijk fout kunnen zijn.
Action Discount Resultaat (ADR)
3.5.1
Onderdeel 5.3 richt zich tegen het oordeel van het hof in rov. 4.20 dat bij het ADR geen sprake is van een “onjuiste” prijs (zoals de post “Prijsverschillen” in de toepasselijke normenkaders is gedefinieerd), zodat het terecht is dat AH een ADR niet (meer) als prijsverschillen verrekende.
Het onderdeel klaagt dat gelet op het gestelde in onderdeel 4.22, onbegrijpelijk is waarom bij het ADR geen sprake zou zijn van een “onjuiste” (kost)prijs. Het ADR is immers het resultaat van het aan de franchisenemers als onderdeel van de belastprijs in rekening brengen van een inkoopprijs die (als gevolg van het scanmoment) afwijkt van de inkoopprijs die AH (daadwerkelijk) aan de leverancier heeft betaald (de kostprijs). Zonder nadere motivering valt niet in te zien dat een dergelijke inkoopprijs geen “onjuiste” (kost)prijs zou zijn, aldus het onderdeel. In dit verband wijst onderdeel 5.3 erop dat het door AHF behaalde ADR tot het derde kwartaal van 2011 nog onder de post “Prijsverschillen” met de franchisenemers werd verrekend, en dat dit na een door AH/AHF eenzijdig doorgevoerde systeemwijziging niet meer gebeurde.
3.5.2
Hiervoor in 3.4.5 is geoordeeld dat de klacht van onderdeel 4.22 slaagt en dat onbegrijpelijk is wat het hof in rov. 3.43 heeft bedoeld met “daadwerkelijke fouten”. Nu het hof bij de motivering van zijn oordeel in rov. 4.20 onder meer verwijst naar rov. 3.43, slaagt onderdeel 5.3 voor zover het op onderdeel 4.22 voortbouwt.
Ook voor het overige slaagt het onderdeel. Het hof heeft vastgesteld dat AH in 2005 is overgegaan op “Point-of-sale-based-accounting” (POSA) (zie hiervoor in 2.2 onder (x)). Dit hield in dat (het tijdstip van) de kassatransactie bepalend werd voor de bepaling van de inkoopprijs. Uit een document uit oktober 2004, hiervoor vermeld in 2.2 onder (x), blijkt dat volgens de principes van dit stelsel de inkoop van inkomende goederen werd gewaardeerd tegen de normale kostprijs en dat een franchisenemer alleen actiekorting op de verkoop- dan wel inkoopwaarde zou krijgen tijdens de officiële looptijd van de actie. Het hof heeft in rov. 4.20 vastgesteld dat uit het KPMG-rapport volgt dat AH nog een systeemwijziging heeft doorgevoerd die meebrengt dat na het derde kwartaal in 2011 een ADR niet meer als Prijsverschillen werd verrekend. Uit deze vaststelling van het hof volgt dat tot en met het derde kwartaal van 2011 een ADR klaarblijkelijk wel onder de post “Prijsverschillen” werd verrekend, en dat partijen tot dat moment de FO kennelijk zo uitvoerden dat bij een ADR sprake was van een “onjuiste” prijs. Gelet op het voorgaande is zonder nadere motivering onbegrijpelijk het oordeel van het hof dat bij een ADR geen sprake is van een “onjuiste” prijs zodat het terecht is dat AH een ADR niet (meer) als prijsverschillen verrekende. Niet valt bovendien in te zien – zoals onderdeel 5.4, laatste alinea, terecht naar voren brengt en mede in het licht van het slagen van onderdeel 3 – op welke grond AH in 2011 een systeemwijziging heeft kunnen doorvoeren die ertoe zou leiden dat een ADR na het derde kwartaal van 2011 niet meer met de franchisenemers verrekend behoefde te worden, hoewel dat voordien wel gebeurde.
Overige klachten
3.6
De hiervoor niet besproken klachten van de onderdelen 4, 5 en 6, alsmede de klachten van onderdeel 7, behoeven geen behandeling. De in die klachten aan de orde gestelde punten kunnen na verwijzing aan de orde komen.
4. Beslissing
De Hoge Raad:
- vernietigt het arrest van het gerechtshof Amsterdam van 23 juli 2019;
- verwijst het geding naar het gerechtshof Den Haag ter verdere behandeling en beslissing;
- veroordeelt AH c.s. in de kosten van het geding in cassatie, tot op deze uitspraak aan de zijde van VAHFR c.s. begroot op € 991,19 aan verschotten en € 2.600,-- voor salaris, vermeerderd met de wettelijke rente over deze kosten indien AH c.s. deze niet binnen veertien dagen na heden hebben voldaan.
Dit arrest is gewezen door de vicepresident C.A. Streefkerk als voorzitter, de vicepresident M.V. Polak en de raadsheren, M.J. Kroeze, H.M. Wattendorff en F.J.P. Lock, en in het openbaar uitgesproken door de raadsheer M.J. Kroeze op 18 juni 2021.
Voetnoten
Voetnoten Uitspraak 18‑06‑2021
Gerechtshof Amsterdam 23 juli 2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:2618.
Conclusie 16‑10‑2020
Inhoudsindicatie
Verbintenissenrecht. Procesrecht. Geschil over financiële afrekening tussen franchisegever (supermarktketen) en ruim 240 franchisenemers en de vereniging van franchisenemers. Hof wijst vrijwel alle vorderingen van de franchisenemers af. Klachten over de gehanteerde maatstaf bij de uitleg van de franchiseovereenkomst, over de uitleg van daarin gehanteerde begrippen en over het passeren van bewijsaanbod.
Partij(en)
PROCUREUR-GENERAAL
BIJ DE
HOGE RAAD DER NEDERLANDEN
Nummer 19/04850
Zitting 16 oktober 2020
CONCLUSIE
T. Hartlief
In de zaak
1. Vereniging van Albert Heijn Franchisenemers (hierna afzonderlijk: ‘VAHFR’)
2. [eiseres 2] B.V.
3. [eiseres 3] B.V.
4. [eiseres 4] B.V.
5. [eiseres 5] B.V.
6. En 236 anderen
(hierna gezamenlijk: ‘VAHFR c.s.’)
tegen
1. Albert Heijn Franchising B.V. (hierna afzonderlijk: ‘AHF’)
2. Albert Heijn B.V. (hierna: ‘AH’)
3. Koninklijke Ahold Delhaize N.V.
4. Ahold Nederland B.V.
5. Ahold European Sourcing B.V.
(hierna gezamenlijk: ‘AH c.s.’)
Deze zaak betreft een geschil tussen verweerders, kort gezegd Albert Heijn, en een groot deel van haar franchisenemers. In de kern draait het geschil om de afrekening tussen partijen: vaststelling van de aan de franchisenemers in rekening te brengen prijzen voor de producten en het geven van een antwoord op de vraag in hoeverre de franchisenemers aanspraak kunnen maken op (hun deel van) bonussen, kortingen en inkoopvoordelen et cetera die AH (c.s.) bij haar leveranciers bedingt, alsmede het antwoord op de vraag van welke verdeelsleutel daarbij moet worden uitgegaan.
Leeswijzer
Het bestreden arrest is relatief omvangrijk, en dat geldt ook voor de feitenvaststelling door het hof. In paragraaf 1 geef ik eerst kort, in eigen woorden, de (meest) relevante feiten en (in vogelvlucht) het procesverloop weer. Voor de volledige feiten zij verwezen naar het bestreden arrest. Het slot van paragraaf 1 bevat enkele relevante (door het hof in de feitenvaststelling) genoemde citaten uit de door partijen overgelegde documentatie. In het vervolg van de conclusie wordt steeds, waar nodig of zinvol, naar deze citaten verwezen.
Paragraaf 2 bevat, als achtergrondinformatie, een korte schets van de aard van de franchiserelatie in het algemeen, de verhouding tussen de partijen bij een franchiseovereenkomst en op handen zijnde wetgeving op het gebied van franchise.
Het zwaartepunt van deze conclusie ligt in paragraaf 3. In deze paragraaf wordt per (sub)onderdeel van het cassatiemiddel in deze paragraaf aangeduid wat het twistpunt is tussen partijen, wordt het daarop betrekking hebbende oordeel van het hof weergegeven (geparafraseerd of als citaat) en volgt ten slotte mijn beoordeling van de klachten die in de (sub)onderdelen zijn vervat.
Paragraaf 4 bevat uitsluitend de conclusie van dit geheel, die strekt tot vernietiging van het bestreden arrest en tot verwijzing.
1. Korte schets van de feiten en het procesverloop
1.1
Het hof heeft de feiten vastgesteld in rov. 2.1.1.-2.1.54. van het bestreden arrest.1.Deze feiten liggen ook aan deze conclusie ten grondslag. Omwille van de leesbaarheid volsta ik hier echter met een verwijzing naar het bestreden arrest en zal ik hierna de feiten en het procesverloop in grote lijnen, en veelal in eigen bewoordingen, weergeven. In paragraaf 3 wordt steeds het concrete door het betrokken (sub)onderdeel bestreden oordeel van het hof specifiek, in de regel door het te citeren, weergegeven.
1.2
Het gaat in deze zaak om het volgende. AH is eigenares van de Albert Heijn-winkelformule en zij exploiteert een groot aantal supermarkten. Sinds 1981 heeft AH daarnaast met derden franchiseovereenkomsten gesloten, op grond waarvan de franchisenemers ook supermarkten exploiteren onder de Albert Heijn-winkelformule. Vanaf 1989 heeft AH een masterfranchise voor Nederland verleend aan AHF. Alle franchisenemers in deze procedure2.hebben een franchiseovereenkomst met AHF als franchisegever.3.De eisers in deze procedure worden aangeduid met VAHFR c.s. Waar gesproken wordt over ‘de franchisenemers’ betreft dat de franchisenemers van AHF in algemene zin, dus niet beperkt tot de franchisenemers die betrokken zijn in deze procedure.
1.3
De franchisenemers hebben elk een eigen franchiseovereenkomst met AHF. AHF maakt daarbij gebruik van standaard franchiseovereenkomsten. Na de eerste standaardovereenkomst uit 1981 heeft AHF de standaardovereenkomst in 1989, 1999, 2002 en 2014 aangepast. Partijen zijn het er over eens dat de voor deze procedure relevante overeenkomst de standaardovereenkomst uit 2002 is (hierna: de ‘FO’).4.De FO bestaat uit een overeenkomst met vijf bijlagen.
1.4
Welke rechten en verplichtingen voor partijen voortvloeien uit de FO, is onderwerp van het debat. Zonder daarop te willen vooruitlopen, schets ik kort – en in eigen woorden – wat de franchiserelatie tussen partijen inhoudt, zodat de lezer van deze conclusie een algemeen beeld krijgt van de samenwerking tussen partijen. De franchisenemers mogen een winkel exploiteren met gebruikmaking van de Albert Heijn-winkelformule (onder meer het gebruik van naam, logo en dergelijke). Daarvoor betalen zij een vergoeding, de ‘fee’. De franchisenemers kopen hun artikelen grotendeels (tenminste 80%) in bij AHF/AH. Daarvoor betalen zij, in beginsel, de inkoopprijs vermeerderd met de kosten van logistiek en distributie (hierna: ‘de L&D-kosten’). De som hiervan (inkoopprijs en L&D-kosten) wordt aangeduid als de ‘belastprijs’. De aan de franchisenemers te rekenen belastprijs is, in beginsel, gelijk aan de belastprijs die AH aan de eigen filialen rekent.
1.5
Sommige door AH (c.s.) ontvangen/behaalde omzetpremies en bonussen kunnen niet direct in de inkoopprijs worden meegenomen, omdat deze bijvoorbeeld afhankelijk zijn van het behalen van een bepaald volume. Deze worden de ‘onverdeelde marge’ genoemd. De onverdeelde marge wordt, voor zover deze boven een bepaalde drempel uitkomt, ‘naar rato’ verrekend met de franchisenemers.
1.6
AH/AHF stellen de verschillende uit de FO voortvloeiende bedragen vast, zoals de belastprijs, de onverdeelde marge en de verdeling daarvan. Om bedrijfsvertrouwelijke redenen verstrekken AH/AHF geen inzage in de exacte inkoopprijzen op productniveau. De FO bevat een controlemechanisme wat inhoudt dat de Interne Accountants Dienst van Koninklijke Ahold N.V. (hierna: ‘de IAD’) jaarlijks de boekhouding van AH controleert. Op grond van artikel 20 FO verstrekte de IAD tot 2007 een accountantsverklaring aan (de accountant van) de VAHFR. Na 2007 werd dat een rapport van bevindingen. De accountants van VAHFR (eerst Ernst & Young, later Uittenbroek en Partners, hierna: ‘UNP’), hebben naar aanleiding van de rapportages van de IAD inzake de naleving van de FO jaarlijks rapporten opgesteld. De rapporten van IAD werden opgemaakt aan de hand van een tussen partijen overeengekomen normenkader over de onderwerpen belastprijzen, onverdeelde marge en de L&D-kosten.
1.7
Het normenkader dat door de IAD voor de jaren 2004 tot en met 2007, waarvan de rapporten gelijktijdig met terugwerkende kracht zijn opgesteld, met betrekking tot de belastprijzen werd gehanteerd, is identiek aan dat voor 2008.
1.8
Het geschil tussen partijen ziet op de afrekening over de jaren 2008 en verder. Sedert 2010 is tussen partijen niet meer afgerekend.5.
1.9
In essentie heeft het geschil betrekking op de wijze van afrekening. VAHFR c.s. hebben, na wijziging van eis in appel, 48 vorderingen ingesteld. Deze vorderingen zien op de wijze waarop de FO moet worden uitgelegd, op allerhande posten (kortingen, inkoopvoordelen et cetera) en kosten die wel of niet in de afrekening betrokken zouden moeten worden en op de mate waarin ‘AH c.s. gehouden zijn tot informatieverschaffing.
1.10
De rechtbank Noord-Holland heeft alle vorderingen afgewezen.6.
1.11
Het hof heeft in hoger beroep één vordering van VAHFR c.s. toegewezen en de overige vorderingen opnieuw afgewezen. De toegewezen vordering houdt in dat ‘AH c.s. zijn veroordeeld om de accountant van de VAHFR uiterlijk binnen 180 dagen na de datum van het arrest in staat te stellen de juistheid van de facturering met betrekking tot belastprijzen en de berekening vanaf boekjaar 2010 te laten onderzoeken, in overleg met de interne accountant van Koninklijke Ahold Delhaize N.V.
1.12
Het arrest is als volgt opgebouwd. Nadat het hof de feiten heeft vastgesteld, heeft het in hoofdstuk 3 van het arrest de aan de vorderingen van VAHFR c.s. ten grondslag liggende stellingen inhoudelijk besproken. Daarbij is het hof eerst ingegaan op een aantal algemene thema’s: (onder meer) de aard van de franchiserelatie, de uitlegmaatstaf, de uitleg van de artikelen 7 en 20 FO, die in de beoordeling centraal staan, de normenkaders en het controlemechanisme. Vervolgens heeft het hof de beoordeling – in het licht van deze voorafgaande algemenere beschouwingen – toegespitst op de uitleg van een aantal centrale begrippen uit de FO: de belastprijs, de onverdeelde marge, de verrekeningsgrondslag van de onverdeelde marge en de L&D-kosten.
1.13
In hoofdstuk 4 van het arrest heeft het hof vervolgens elk van de 48 vorderingen besproken. Het hof heeft de vorderingen steeds kort omschreven en vervolgens zijn oordeel daarover gegeven. Ten aanzien van veel vorderingen houdt dat oordeel niet meer in dan de constatering dat deze moeten worden verworpen op grond van (telkens specifiek door het hof benoemde) overwegingen uit hoofdstuk 3.
1.14
VAHFR c.s. hebben bij op 23 oktober 2019 ingediende procesinleiding – tijdig – cassatieberoep ingesteld tegen het arrest van het hof van 23 juli 2019. ‘AH c.s. hebben geconcludeerd tot verwerping van het cassatieberoep. Partijen hebben hun standpunten zowel schriftelijk als mondeling – bij gelegenheid van pleidooi voor Uw Raad op 29 mei 2020 – doen toelichten, waarna VAHFR c.s. en ‘AH c.s. (schriftelijk) respectievelijk hebben gerepliceerd en gedupliceerd.
1.15
Terug naar de feiten. De feitenvaststelling van het hof, waarvoor ik hiervoor naar het bestreden arrest heb verwezen, bevat een groot aantal citaten uit door partijen overgelegde producties, waaronder de FO, enkele rapporten en schriftelijke verklaringen. Omdat in deze conclusie naar een aantal van deze citaten wordt verwezen, geef ik die citaten hierna (gedeeltelijk) weer.
1.16
Allereerst de FO. Deze bevat, voor zover van belang, de volgende bepalingen:7.
“Artikel 7 Inkoop en Tarieven
Franchisenemer is verplicht om tenminste 80% (tachtig procent) van de jaarlijks door hem voor de Winkel ingekochte artikelen in te kopen bij of via Franchisegever.
(...)
Franchisegever zal voor de door of via haar geleverde artikelen aan Franchisenemer in rekening brengen de door haar aan de eigen filialen in rekening te brengen belastprijzen, te vermeerderen met de B.T.W. Tevens zal Franchisenemer aan Franchisegever de in Bijlage II vermelde vergoedingen verschuldigd zijn ter zake van de kosten van logistiek en distributie.
(...)
Mocht in enig kalenderjaar de werkelijk onverdeelde marge hoger zijn dan 0,53 % dan zal naar rato van de in dat jaar door Franchisenemer gerealiseerde Albert Heijn-omzet, het meerdere aan Franchisenemer worden gerestitueerd. Is in enig jaar de onverdeelde marge lager dan 0,15 % dan heeft Franchisegever het recht om het verschil naar rato van de omzet alsnog aan Franchisenemer te factureren.
Artikel 8 Vergoeding
Franchisenemer zal aan Franchisegever een vergoeding (‘franchisefee’) betalen voor de door de Albert Heijn organisatie geleverde diensten op het gebied van de organisatie, begeleiding, inkoop en publiciteit zoals is vermeld in bijlage II.
(...)
Artikel 20 Accountantscontrole
Franchisegever zal het bestuur van de Vereniging en de accountant van deze Vereniging jaarlijks een verklaring van de interne accountant van Albert Heijn B.V. doen toekomen inzake de juistheid van de aan Franchisenemer op grond van deze overeenkomst gehanteerde belastprijzen en kosten en inzake de juistheid en volledigheid van de onverdeelde marge, zijnde de niet in de kostprijs opgenomen omzetpremie en bonussen. Franchisenemer verklaart zich akkoord met het ontvangen van bovengenoemde verklaring van de interne accountant. De Vereniging is gerechtigd om haar accountant de juistheid van de facturering met betrekking tot de belastprijzen en de berekening, in overleg met de interne accountant van Albert Heijn BV. te laten controleren.
(...)”
1.17
Bijlage III bij de FO bevat – voor zover voor deze procedure van belang – de volgende bepalingen:8.
“ TARIEVEN
I. FRANCHISEFEE
Als vergoeding voor het aan de Franchisenemer verleende recht tot gebruik van de Albert Heijn winkelformule zoals omschreven in de franchiseovereenkomst (hierna: “de overeenkomst ”) - van welke overeenkomst deze Bijlage een onderdeel vormt -, zal de Franchisenemer aan Franchisegever wekelijks een franchisefee verschuldigd zijn, ter grootte van 3,27% (drie komma zevenentwintig procent) van de door de Franchisenemer gerealiseerde consumentenomzet exclusief BTW in de desbetreffende week (“Franchisefee”). De definitie van de hier bedoelde consumentenomzet die als grondslag dient voor de heffing van de Franchisefee is nader omschreven onder punt III. van deze Bijlage.
In de Franchisefee zijn naast het recht op gebruik van de Albert Heijn winkelformule de volgende diensten en kosten begrepen:
a. het meeprofiteren van de landelijke door Albert Heijn B.V. gevoerde publiciteit in de media (kranten, tijdschriften, radio, T.V.) conform het bepaalde in artikel 18 van de overeenkomst;
b. het ter beschikking krijgen van door Albert Heijn vervaardigd reclamemateriaal voor de Winkel, ter ondersteuning van de verkoop (prijskaarten, raambiljetten, plafondhangers, etc.), een en ander overeenkomstig het bepaalde in artikel 18 van de overeenkomst;
c. facturering en administratieve afwikkeling binnen de administratie van Franchisegever;
d. verkoopplannen, berichten etc. met betrekking tot de door Albert Heijn geleverde goederen;
(...)
III. GRONDSLAG VOOR FRANCHISEFEE EN L&D ABONNEMENTSTARIEF
Onder de consumentenomzet, exclusief BTW, die als grondslag dient voor de heffing van (de percentages van) de Franchisefee (hierna: de ‘Consumentenomzet') zal het volgende worden verstaan:
De op de kassa van de Winkel geregistreerde consumentenomzet exclusief BTW conform de accounting principes die door Albert Heijn B.V. worden toegepast bij haar eigen winkels.
(...)
De Consumentenomzet, exclusief BTW, zoals hiervoor gedefinieerd dient tevens als grondslag voor de heffing van (het percentage van) het L&D Abonnementstarief (...)
IV. ACCOUNTANTSVERKLARING
(...)
Franchisegever verstrekt het bestuur van de Vereniging en de accountant van de Vereniging jaarlijks een verklaring van de interne accountant van Albert Heijn B.V. betreffende de totale, werkelijke kosten van logistiek en distributie van Albert Heijn B.V. in het betrokken boekjaar en de daaruit voortvloeiende definitieve tarieven.
Franchisenemer verklaart zich akkoord dat uitsluitend voornoemde verklaring door de interne accountant van Albert Heijn B.V. aan de Vereniging en de accountant van de Vereniging wordt gegeven ter verantwoording van de totale werkelijke logistieke en distributie kosten, de vaststelling van de (voorlopige) tarieven en de eindafrekening daarvoor. De Vereniging is gerechtigd om haar accountant de juistheid van de facturering met betrekking tot de belastprijzen en de berekening, in overleg met de interne accountant van Albert Heijn B.V., te laten controleren. Albert Heijn B.V. verstrekt de externe accountant van de Vereniging inzage in de wijze van berekening van het Abonnementstarief, Ordertarief en Collotarief zodat deze in staat is de tarieven en de werkelijke kosten van logistiek en distributie jaarlijks te toetsen aan de naleving van bovenstaande afspraken.
V. PRIJSSTELLING VAN GELEVERDE ZAKEN
- Franchisegever zal voor de aan Franchisenemer geleverde zaken in rekening brengen de doorbelastingsprijzen zoals Albert Heijn B.V. die aan haar eigen filialen voor de betreffende zaken in rekening brengt, zijnde de inkoopprijs van het artikel vermeerderd met alle direct toerekenbare kosten, te vermeerderen met BTW.”
1.18
Bij brief van 23 mei 19959.heeft AHF het volgende geschreven aan het bestuur van de VAHFR:10.
“Betreft: Definities AH franchiseovereenkomst
U verzocht ons (...) enkele begrippen uit de huidige franchise-overeenkomst nader te definiëren.
Hieronder treft U een uitleg aan terzake de gehanteerde begrippen, alsmede de van toepassing zijnde accountantsverklaring
Belastprijs:
De belastprijs is de inkoopprijs van het artikel vermeerderd met alle direkt toerekenbare kosten, waaronder, doch niet beperkt tot, veemkosten, verpakkingskosten, inklaringskosten, transportkosten, ontwerp-kosten eigen verpakkingen etcetera, te vermeerderen met distributiekosten ingeval van levering door de franchisegever zelf.
Controle strekt zich uit tot het beoordelen van de administratieve organisatie ten aanzien van de tot standkoming van prijzen en het onderhoud aan de artikeldatabase. Tevens worden prijzen gecontroleerd met inkoopdocumentatie van leveranciers. Daarnaast wordt aandacht besteed aan de behandeling en afwikkeling van nacalculatorische verschillen.
Inkoopprijs:
De inkoopprijs is de door AH aan de leverancier van het artikel betaalde prijs. (...)
Controle strekt zich uit tot het beoordelen van de administratieve organisatie ten aanzien van de tot standkoming van prijzen en het onderhoud aan de artikeldatabase. Tevens worden prijzen gecontroleerd met inkoopdocumentatie van leveranciers. Daarnaast wordt aandacht besteed aan de behandeling en afwikkeling van nacalculatorische verschillen.
Onverdeelde marge:
De onverdeelde marge betreft de door AH ontvangen omzetpremies en bonussen van leverancier.
Controle vindt plaats op juistheid en volledigheid van de verantwoorde bonussen en omzetpremies.”
1.19
In een schrijven van 11 maart 2015 van [betrokkene 1] (hierna: ‘ [betrokkene 1] ’),11.verantwoordelijk voor de ontwikkeling en implementatie van franchise bij Albert Heijn in de periode van 1981 tot 1984, staat onder meer:12.
“De start kwam in 1981 voor Albert Heijn (...)
We kozen voor een franchise model, welke op een aantal pijlers rustte:
1. de ondernemers zou een netto inkoopprijs in rekening worden gebracht, gelijk aan die aan de filialen. Variabele inkoopkosten als bijvoorbeeld prijsverschillen, koersverschillen en veemkosten zouden aan deze inkoopprijs mogen worden toegevoegd;
2. alle bonussen gerelateerd aan hun deel in de totale omzet zouden aan de ondernemers toekomen middels een onverdeelde marge. Hiertoe behoren volgens mij ook alle leveranciersbijdragen. Ik kan me herinneren dat we expliciet zowel omzetpremies als bonussen hebben genoemd om aan te geven dat er niets uitgezonderd zou worden;
3. de distributiekosten (L&D kosten) zouden o.b.v. werkelijke integrale kosten worden doorbelast. (...).
4. AH was eigenaar van de formule, de franchisenemer leverde zijn vestiging, zijn personeel en de financiering, al dan niet geholpen door een financieringsarrangement toentertijd bij de NMB.
5. Voor het gebruik van de formule, de advertising, de know how, de begeleiding, enz., betaalde de franchisenemer een fee van toen 3% over de consumenten omzet dus over de omzet incl. BTW.
Een accountant van de vereniging zou daarbij jaarlijks controleren of de bonussen inderdaad werden doorgegeven aan de ondernemers, of de netto prijzen inderdaad netto waren en ook de DC kosten zouden worden gecontroleerd op juistheid.
Op deze manier werd een systeem in het leven geroepen dat uitging van eerlijk delen en transparantie. Albert Heijn B.V. had als inkomsten de fee. (...)”
1.20
In een email van 9 april 2015 van [betrokkene 2] (hierna: ‘ [betrokkene 2] ’),13.directeur van het Vakcentrum (een onafhankelijke belangenbehartiger van franchisenemers en andere detaillisten in ‘food and fast moving consumer goods’) en in die hoedanigheid aanwezig bij de gesprekken over de standaard franchiseovereenkomst (1989), staat onder meer:14.
“Uitgangspunt was het creëren van transparantie en de mogelijkheid om dat te controleren. Dit is één van de items die ik destijds heb voorgelegd.
Omdat Albert Heijn van mening was dat er een zekere geheimhouding moest blijven bestaan voor wat betreft de inkoopprijzen en kosten alsook andere voorwaarden was inzage door de winkeliers zelf niet mogelijk. Daarom is de controle overgedragen aan een RA aangesteld door de vertegenwoordigers van de franchisenemers. (...)
Ik weet dat we het hebben gehad over eerlijke kostentoerekening, dwz een gelijke doorbelasting aan filialen en zelfstandigen.
De door [betrokkene 1] genoemde omzetpremies en bonussen staan dacht ik ook in het contract (...).
De strekking van het hieronder gestelde door [betrokkene 1] komt overeen met mijn waarneming.
De gesprekken met de heer Heijn richtten zich met name op het behoud van het zelfstandig ondernemerschap (oa rechtstreekse financiering bij een bank zonder tussenkomst van de franchisegever) en enige vrijheden om te kunnen onderscheiden. (...)”
1.21
In een brief van 24 augustus 2016 van [betrokkene 3] (hierna: ‘ [betrokkene 3] ’),15.van 1987 tot en met 1993 Vice President Economische Zaken bij AH, staat onder meer:16.
“Belastprijs
Het klopt dat aan de franchisenemers een netto inkoopprijs in rekening werd gebracht die gelijk was aan die voor onze eigen filialen. Wij noemden dat de belastprijs. Dat was in principe de kostprijs die Albert Heijn aan de fabrikant moest betalen. (...)
Onverdeelde marge
Naast de belastprijs waren er omzetpremies en bonussen die niet in de kostprijs opgenomen waren, en dus ook niet in de belastprijs aan de filialen en de franchisenemers verwerkt werden. Dit noemden wij de onverdeelde marge. Dat was zo omdat je van tevoren niet wist of je die omzetpremies of bonussen zou ontvangen, omdat ze meestal gekoppeld waren aan het behalen van bepaalde doelen. Wat [betrokkene 1] zegt over de onverdeelde marge klopt in grote lijnen. Wij hadden in die tijd geen moeite met de indeling. Iets was een omzetpremie, een korting of een bonus. Al deze posten werden gedeeld met de franchisenemers. (...) Wel werd er regelmatig overleg gepleegd over nieuwe ontwikkelingen zoals BTW en first placements (zie onder).
(...) In het contract van 1989, waar ik mee gewerkt heb, werden de percentages van de onverdeelde marge duidelijk gekoppeld aan de consumenten omzet inclusief BTW.
(...)
Distributiekosten en Centrale Slagerijkosten
De distributiekosten werden altijd op basis van dezelfde tarieven doorbelast die ook aan de eigen filialen in rekening werden gebracht. Die tarieven waren gebaseerd op de kostprijs en een redelijke vergoeding voor het in de distributiecentra geïnvesteerde vermogen. Dus wat [betrokkene 1] daarover zegt klopt ook.
(...)
Betalingskortingen
Uw leden hebben verder nog gevraagd wat ik weet over de betalingskortingen die Albert Heijn verkrijgt van leveranciers. De betalingskorting zat niet in de onverdeelde marge. De reden was, dat betalingskorting een financieringskeuze was. Ik kan kiezen tussen snel betalen met korting, maar dan moet ik het eerst zelf financieren met een banklening. Of ik kan langzaam betalen zonder korting en dan hoef ik geen lening bij de bank af te sluiten. (...)
Vermogenskosten
Op uw vraag of het nog redelijk is dat in het Distributiekosten tarief vermogenskosten op basis van een WACC (Weighted Average Cost of Capital) percentage zit, zeg ik ja, want het gaat hier om een redelijke vergoeding voor het gehele geïnvesteerde vermogen in de distributiecentra, gebaseerd op een gewogen gemiddelde van het rendement op het eigen vermogen (aandeelhouders vergoeding), de rente op vreemd vermogen (de banken), en het ter beschikking gestelde “gratis” vermogen (de leveranciers). Als dit goed berekend is, is het correct om dit in het tarief mee te nemen.”
2. Algemeen kader franchise
2.1
In deze zaak speelt een rol dat sprake is van een franchiserelatie. Daarbij gaat het in het bijzonder om de aard van die relatie en de verhouding tussen de daarbij betrokken partijen. Mede omdat ten aanzien van franchise nieuwe wetgeving ophanden is, zet ik hierna kort het een en ander over de franchiserelatie en de toekomstige wetgeving uiteen. Ik ga daarbij uitdrukkelijk niet in op andere onderwerpen die bij franchise regelmatig tot geschillen leiden (bijvoorbeeld over verstrekte prognoses)17.maar die in deze zaak geen rol spelen.
2.2
Franchise is een ook in ons land populaire vorm van samenwerking waarbij de eigenaar van een bepaalde formule, de franchisegever, overeenkomsten aangaat met franchisenemers. Hoewel franchise, ook wel aangeduid als franchising, verschillende verschijningsvormen kent en een breed scala aan samenwerkingsverbanden omvat, leggen de diverse omschrijvingen in de literatuur wel een aantal kenmerkende elementen bloot. Houben kenschetst de franchiseovereenkomst aldus:18.
“Het gaat om een overeenkomst waarbij de franchisegever (franchisor) aan de franchisenemer (franchisee) tegen vergoeding het recht verleent een onderneming te drijven binnen het netwerk van de franchisegever met als doel de verkoop van specifieke producten op naam en voor rekening van de franchisenemer. De franchisenemer heeft het recht en de verplichting om de handelsnaam of het handelsmerk en andere intellectuele-eigendomsrechten, knowhow en de werkwijze van franchisegever te gebruiken.”
2.3
Het verschijnsel franchise en de franchiseovereenkomst kennen tot op heden geen specifieke wettelijke regeling, al is een wettelijke regeling aanstaande (hierover hierna meer).19.Bij gebreke van een wettelijke regeling is een aantal initiatieven tot zelfregulering ontplooid. In 1972 reeds is door de Europese Franchise Federatie een erecode opgesteld (hierna: ‘de Europese Erecode’).20.Deze code geeft een gedragscode weer voor betrokken contractspartijen, voor zover zij zich hieraan hebben verbonden. In de praktijk wordt de Europese Erecode niet als volwaardig zelfregulerend instrument gezien.21.In het verlengde daarvan heeft Uw Raad in 2018 geoordeeld dat de Europese Erecode niet zonder meer kan worden aangemerkt als ‘in Nederland levende rechtsovertuigingen’ als bedoeld in art. 3:12 BW.22.
2.4
De Europese Erecode heeft wel ten grondslag gelegen aan de in 2016 geïntroduceerde Nederlandse Franchise Code (hierna: ‘de NFC’). De NFC beoogt breed gedragen opvattingen over goed franchisenemer- en franchisegeverschap neer te leggen in gedragsnormen.23.De NFC bevat bijvoorbeeld normen met betrekking tot de door de franchisegever vóór het aangaan van de overeenkomst te verstrekken gegevens.24.Vanuit (met name) de hoek van franchisegevers is de nodige kritiek geuit op inhoud en totstandkoming van de NFC.25.Het voornemen van toenmalig minister Kamp om de NFC een wettelijke verankering te bieden, is met het aantreden van de regering Rutte III losgelaten.26.In plaats daarvan is besloten om, los van de NFC, een wettelijke regeling voor franchise op te nemen in Boek 7 BW.
2.5
Nadat in december 2018 een voorontwerp van de Wet franchise is verschenen, is begin 2020 het wetsvoorstel daadwerkelijk aanhangig gemaakt. Het wetsvoorstel is, met een tweetal amendementen, op 16 juni 2020 met algemene stemmen door de Tweede Kamer aangenomen en op 30 juni 2020 als hamerstuk door de Eerste Kamer afgedaan en op 15 juli 2020 in het Staatsblad gepubliceerd.27.De wet treedt naar verwachting op 1 januari 2021 in werking.28.Hoewel zij dus nog niet van kracht is, zal ik deze wetgeving hierna aanduiden met ‘de Wet franchise’.
2.6
De Wet franchise voorziet in de toevoeging van een nieuwe titel, titel 16, in Boek 7 BW (hierna: ‘titel 7.16’). Aldus maken deze bepalingen deel uit van het overeenkomstenrecht en heeft de franchiseovereenkomst vanaf het moment van invoering te gelden als bijzondere overeenkomst of benoemd contract. De bepalingen van titel 7.16 beheersen niet uitputtend alle aspecten van de franchiseovereenkomst. Het algemene overeenkomstenrecht uit Boek 6 blijft op de franchiseverhouding van toepassing, voor zover de regels uit titel 7.16 niet anders bepalen. Hetzelfde geldt voor relevante algemene regels uit Boek 3 (zoals art. 3:33 en 3:35 BW).
2.7
Titel 7.16 ziet met name op vier onderwerpen die die voor de samenwerking tussen franchisegevers en franchisenemers van belang zijn: de precontractuele uitwisseling van informatie, de tussentijdse wijziging van een lopende franchiseovereenkomst, de beëindiging van de franchisesamenwerking en het overleg tussen de franchisegever en zijn franchisenemers.29.Voor een uitgebreide bespreking van de inhoud en consequenties van titel 7.16 verwijs ik naar de daarover inmiddels verschenen literatuur,30.nu dit geen onderdeel is van de thans voorliggende rechtsstrijd. Wel zal ik het een en ander opmerken over de ratio van de Wet franchise (en de door deze wet ingevoerde titel 7.16 BW).
2.8
Met de Wet franchise wordt beoogd meer evenwicht te brengen in de relatie tussen franchisegever en franchisenemer. Hieraan ligt de veronderstelling ten grondslag dat deze relatie in zekere zin intrinsiek ongelijkwaardig is.31.Hierover wordt in de memorie van toelichting, onder meer, het volgende overwogen:
“Binnen de franchiserelatie bestaat van nature een zeker overwicht bij de franchisegever ten opzichte van de franchisenemer. Dit overwicht vloeit vooral voort uit zijn positie als rechthebbende op de franchiseformule. De franchisenemer is formeel weliswaar een zelfstandige ondernemer, maar in de praktijk is hij relatief afhankelijk van de franchisegever, doordat de franchisegever de bepalende factor is wat betreft de franchiseformule en de verdere koersbepaling. De franchiserelatie is in zekere zin intrinsiek ongelijkwaardig. Dat is op zich niet problematisch, maar in de praktijk blijkt regelmatig dat de manier waarop de franchisegever het overwicht inzet, tot onredelijke en onwenselijke situaties kan leiden voor de franchisenemer. Dit kan zich zelfs voordoen bij franchisenemers met een substantiële franchiseonderneming of multi-franchisers (die meerdere franchiseondernemingen exploiteren). Bij het sluiten van de franchiseovereenkomst en tijdens de looptijd ervan ontbreekt bijvoorbeeld de nodige transparantie over informatie die essentieel is voor de franchisenemer om de franchiseonderneming op een evenwichtige en succesvolle wijze te kunnen drijven. Daarnaast kan een franchisenemer door een -vaak voorkomend- beding van de franchisegever tot eenzijdige wijziging van diverse afspraken in de franchiseovereenkomst geconfronteerd worden met geleidelijke uitholling van zijn mogelijkheden om zijn onderneming op een winstgevende manier te drijven. In het ongunstigste geval belandt deze dan in een contractuele relatie waarbinnen hij weinig of geen kans (meer) heeft om een redelijk inkomen te verdienen maar waar hij ook niet zonder aanzienlijke schade weer uit kan. Dit leidt in de praktijk tot onwenselijke situaties.”32.
en:
“Uit het in paragraaf 2.1 genoemde EIM-rapport uit 2009 is naar voren gekomen dat franchisenemers zich in een relatief zwakke, kwetsbare positie bevinden ten opzichte van de franchisegevers. Risico’s van een verkeerde aanpak en koers(wijziging) worden primair en voluit gevoeld door de franchisenemer. Er is sprake van een structurele onevenwichtigheid in de machtsverhoudingen tussen franchisegever en franchisenemer, die in de praktijk in diverse gevallen blijkt te leiden tot zeer onwenselijke gedragingen die voortvloeien uit een positie van economische afhankelijkheid. Dit wordt in de aanhoudende berichten in diverse media bevestigd. (…) De bestaande Europese Erecode heeft deze in diverse situaties te ver doorgeslagen onbalans niet kunnen wegnemen, noch een nationale franchisecode, zelfs in het licht van de beoogde wettelijke verankering ervan.
(…)
Het feit dat aldus binnen (en buiten) Europa al vorm wordt gegeven aan het tegengaan van structurele onevenwichtigheden binnen de machtsverhoudingen tussen de franchisepartijen, illustreert dat hier een fundamenteel belang aan de orde is dat bescherming behoeft.”33.
2.9
Aan de Wet franchise ligt dus, zoals doorgaans het geval is bij wettelijke regelingen met betrekking tot bijzondere overeenkomsten, een beschermingsgedachte ten grondslag. Hier gaat het om bescherming van de franchisenemer. Uitgangspunt van titel 7.16 is dan ook dat hiervan niet ten nadele van de franchisenemer kan worden afgeweken, althans voor zover de franchisenemer in Nederland gevestigd is (art. 7:922 BW).34.Dit dwingendrechtelijke karakter van de titel doet op zich afbreuk aan het uitgangspunt van contractvrijheid, waarop ons overeenkomstenrecht in gestoeld. Weliswaar zien we dat ook bij andere bijzondere overeenkomsten en lijkt dus niets nieuws aan de orde, maar dat is hier toch wel het geval. Hier gaat het immers om dwingend ondernemerscontractenrecht.35.De spanning tussen bescherming en contractvrijheid heeft er wel (mede) toe geleid dat de Wet franchise niet meer regelt dan strikt noodzakelijk werd geacht. Hierover is in de memorie van toelichting het volgende overwogen:
“Daarbij is het streven naar een zodanig evenwicht tussen bescherming en contractvrijheid dat er ruimte blijft voor innovatie.”36.
en:
“Deze eisen gaan niet verder dan het doel waarvoor ze zijn gesteld, ze grijpen niet in in de contractsvrijheid en sluiten aan bij het soort eisen dat in andere landen op het gebied van franchise worden gesteld.”37.
2.10
Zoals ik hiervoor (randnummer 2.7) al heb opgemerkt, ga ik in deze conclusie niet uitgebreid in op de inhoud en werking van titel 7.16. In het kader van de ratio van de Wet franchise wijs ik nog wel op het aanstaande art. 7:912 BW:
De franchisegever en de franchisenemer gedragen zich jegens elkaar als een goed franchisegever en een goed franchisenemer.
Over deze bepaling is in de memorie van toelichting het volgende opgemerkt:
“Omtrent het onderhouden van de franchiserelatie tussen franchisegever en franchisenemer wordt de algemene verplichting voor de franchisegever en de franchisenemer vooropgesteld om zich «als een goed franchisegever en een goed franchisenemer» jegens elkaar te gedragen. (…)
Deze formulering drukt enigszins verkort uit dat de franchisegever en de franchisenemer zich hebben te gedragen zoals een behoorlijk persoon zich jegens een ander gedraagt. Tevens houdt deze formulering er rekening mee dat wat hier van beide partijen wordt geëist, afhangt van de omstandigheden van het geval, waaronder het type franchiseformule, de branche waarin partijen actief zijn, de grootte van de franchiseketen, de periode gedurende welke de franchisegever respectievelijk de franchisenemer al optreedt in de hoedanigheid van franchisegever respectievelijk franchisenemer (starter versus ervaren partij) en de grootte van de franchisenemer in termen van onder meer het aantal door hem gedreven franchiseondernemingen binnen dezelfde franchiseformule en de omvang van de franchiseonderneming(en).
Wat van een «goed franchisegever» en «goed franchisenemer» mag worden verwacht, hangt eveneens af van maatschappelijke ontwikkelingen. In de loop der tijd ontwikkelt de maatschappij en evolueren de normen ten aanzien van moraal en ethiek. Daarnaast kan gedrag dat in de ene feitelijke situatie aanvaardbaar moet worden geacht, een tekortkoming zijn indien een franchisegever of franchisenemer hetzelfde gedrag vertoont in een andere situatie.
Dit artikel verwoordt concreet voor de partijen bij de franchiseovereenkomst hetgeen in de artikelen 6:2 en 6:248 BW meer in algemene zin is geregeld, namelijk dat de rechtsverhouding tussen contractanten wordt beheerst door de eisen van redelijkheid en billijkheid. Daarnaast is in artikel 3:12 BW neergelegd dat bij de vaststelling van wat redelijkheid en billijkheid eisen, rekening moet worden gehouden met algemeen erkende rechtsbeginselen, met de in Nederland levende rechtsovertuigingen en met de maatschappelijke en persoonlijke belangen die bij het gegeven geval zijn betrokken.
Ondanks het bestaan van deze bepalingen betreffende redelijkheid en billijkheid, heeft artikel 7:912 niettemin een zelfstandige meerwaarde. Het maakt dat niet alleen de bedoelingen van partijen onderling mee kunnen worden gewogen bij de beoordeling van de juridische houdbaarheid van de gedragingen van deze partijen, maar dat ook de op het gebied van franchise relevante verhoudingen en ontwikkelingen kunnen worden meegenomen in die beoordeling. Gelet op het dynamische en veelzijdige karakter van franchise, is het cruciaal dat deze elementen een rol (kunnen) spelen bij de beoordeling van de onderlinge gedragingen. (…)”38.
2.11
Ten slotte merk ik op dat titel 7.16 wel bepalingen bevat omtrent hetgeen in een franchiseovereenkomst dient te worden geregeld, maar geen bepalingen over de uitleg van franchiseovereenkomsten – dus bijvoorbeeld ook geen specifieke voor franchise geldende contra proferentem-regel. Hier vallen we dus terug op het algemene overeenkomstenrecht.
3. Bespreking van het cassatiemiddel
3.0
Het cassatiemiddel beslaat zeven onderdelen die uiteenvallen in verschillende subonderdelen:
- onderdeel 1 ziet op de aard van de franchiserelatie;
- in onderdeel 2 wordt de bedoeling van partijen en een in dat kader door VAHFR c.s. gedaan bewijsaanbod aan de orde gesteld;
- onderdeel 3 heeft betrekking op de rol van de feitelijke uitvoering van de FO bij de uitleg daarvan;
- onderdeel 4 ziet op de oordelen van het hof met betrekking tot de belastprijs;
- in onderdeel 5 komt het Action Discount Resultaat aan de orde. Dat is, kort gezegd, de ‘winst’ (of het verlies) die (dat) AH behaalt doordat zij meer (of juist minder) producten met een actiekorting inkoopt, dan dat er aan consumenten tijdens de actieperiode worden verkocht (zie meer uitgebreid randnummer 3.5.1);
- onderdeel 6 ziet op de verrekeningsgrondslag voor de onverdeelde marge en de vraag of hierbij moet worden uitgegaan van omzet inclusief of exclusief BTW;
- onderdeel 7 ten slotte bevat enkele algemene voortbouwende klachten.
Onderdeel 1 – aard van de franchiserelatie
3.1.1
Onderdeel 1 heeft betrekking op het beroep van VAHFR c.s. in feitelijke instanties op de (door hen gestelde) scheve machtsverhouding tussen enerzijds franchisenemers en anderzijds franchisegevers. Het hof heeft aan dit beroep de volgende overweging gewijd:
“3.3 VAHFR c.s. hebben in algemene zin bepleit dat het hof voor ogen houdt dat een franchiserelatie zich in algemene zin kenmerkt door een scheve machtsverhouding tussen, en afhankelijkheid van de franchisenemer van de franchisegever. Zij hebben erop gewezen dat zij daarvan in de praktijk veel last hebben en dat daarin mede een oorzaak is gelegen voor de met AHF gerezen geschillen. Zij menen dat de rechtbank, door in het bestreden vonnis bij herhaling te benadrukken dat de franchisenemers en AHF juridisch en financieel zelfstandige ondernemingen zijn ten onrechte de gelijkwaardigheid van partijen als uitgangspunt heeft gehanteerd. Voor zover in hun betoog een grief ligt besloten overweegt het hof dat de vraag of, en zo ja in welke mate, franchiserelaties zich door ongelijkwaardigheid kenmerken voor de beoordeling van de vraagpunten die VAHFR c.s. door hun hoger beroep aan het hof hebben voorgelegd niet behoeft te worden beantwoord. Terecht heeft de rechtbank er immers op gewezen dat de franchisenemers en AH zelfstandige ondernemingen zijn; dat brengt naar het oordeel van het hof mee dat voor verdeling van door AH c.s. behaalde opbrengsten slechts plaats is voor zover dat is overeengekomen. Evenzeer terecht hebben VAHFR c.s. benadrukt dat zij, in ieder geval waar het gaat om toegang tot de informatie op basis waarvan met de franchisenemers wordt afgerekend, feitelijk van AHF afhankelijk zijn; AHF beschikt immers als enige over de bronnen van die belangrijke informatie. Beide aspecten zal het hof dan ook in ogenschouw nemen. Voor zover VAHFR c.s. aanvoeren dat het hof daarbij nog bijzonder belang zou moeten toekennen aan hetgeen in de Nederlandse Franchise Code is vermeld, passeert het hof dat betoog nu in die Code (die een wettelijke basis mist en waarvan de toepasselijkheid niet is overeengekomen) is vermeld dat de inhoud van reeds gesloten overeenkomsten, zoals hier aan de orde, door de Code niet wordt geraakt. Waarom de Europese Erecode Franchising op de onderhavige zaak van toepassing is en wat daarvan de gevolgen zijn is onvoldoende concreet toegelicht, zodat aan dat betoog wordt voorbijgegaan.”
3.1.2
In de toelichting op het onderdeel, dat uit vijf subonderdelen bestaat, wordt verwezen naar de aankomende Wet franchise, de NFC en de Europese Erecode en naar de (maatschappelijke) overwegingen die aan deze normen en regelgeving ten grondslag zouden liggen. Een en ander is hiervoor, randnummers 2.3 e.v., al de revue gepasseerd. Voor de bespreking van de klachten van het onderdeel is van belang voor ogen te houden dat het hof in het midden heeft gelaten of sprake is van (intrinsieke) ongelijkwaardigheid in franchiserelaties. Bij behandeling van de klachten wordt deze ongelijkwaardigheid daarom verondersteld.39.Voor zover in de klachten van het onderdeel, c.q. de daarop gegeven toelichting, (nogmaals) wordt betoogd dat van ongelijkwaardigheid sprake is, bestaat bij een behandeling van deze klachten – vanwege de reeds veronderstelde ongelijkwaardigheid – geen belang.
3.1.3
Met subonderdeel 1.1 richten VAHFR c.s. zich tegen het in rov. 3.3 besloten oordeel dat de vraag of, en zo ja in welke mate, franchiserelaties zich door ongelijkwaardigheid kenmerken, voor de beoordeling van de vraagpunten die VAHFR c.s. door hun hoger beroep aan het hof hebben voorgelegd, niet behoeft te worden beantwoord. Met die overweging heeft het hof, volgens het subonderdeel, miskend dat voor de beoordeling van de vraag hoe een franchiseovereenkomst moet worden uitgelegd van belang is (of kan zijn) dat (en in welke mate) de franchiserelatie zich door ongelijkwaardigheid kenmerkt. Aldus heeft het hof bovendien miskend dat bij de uitleg van een schriftelijke overeenkomst telkens van beslissende betekenis zijn alle omstandigheden van het concrete geval. In ieder geval heeft het hof die maatstaf ten onrechte niet toegepast, zo betoogt het subonderdeel.
3.1.4
Het hof heeft in rov. 3.5 – met juistheid40.– geoordeeld dat de FO moet worden uitgelegd aan de hand van de Haviltex-maatstaf.41.Kort gezegd houdt dit in dat het bij de uitleg van contractsbepalingen niet aankomt op ‘een zuiver taalkundige uitleg van de bepalingen van het contract’, maar op ‘de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan deze bepalingen mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten’. Bij toepassing van de Haviltex-maatstaf spelen telkens alle omstandigheden van het geval, gewaardeerd naar hetgeen redelijkheid en billijkheid met zich brengen, een rol.42.Het subonderdeel stelt dan ook niet aan de orde of het hof de juiste maatstaf heeft vooropgesteld, maar of het hof de maatstaf daadwerkelijk en op een juiste wijze heeft toegepast.
3.1.5
De vraag of ongelijkwaardigheid tussen partijen in het kader van uitleg een omstandigheid kan zijn, laat zich derhalve eenvoudig beantwoorden: ja. Alle omstandigheden kunnen immers een rol spelen, en er is geen enkele aanleiding de (on)gelijkwaardigheid tussen partijen daarvan uit te sluiten. Daarmee is echter nog niet gezegd dat de ongelijkwaardigheid in dit concrete geval een rol had moeten spelen en is evenmin duidelijk op welke wijze zij, bij bevestigende beantwoording, had moeten meespelen.
3.1.6
Voor zover VAHFR c.s. met hun beroep op de ongelijkwaardigheid van partijen betogen dat ongelijkwaardigheid op zichzelf een omstandigheid is die bij uitleg van de FO een rol zou moeten spelen, in die zin dat de uitleg van het contract mede tot doel (of als gewenst neveneffect) zou moeten hebben dat deze ongelijkwaardigheid (enigszins) wordt gecompenseerd, faalt dit beroep. In beginsel is in het Nederlandse rechtssysteem geen plaats voor een dergelijke normatieve uitleg. Het uitleggen van overeenkomsten heeft (slechts) tot doel de bedoelingen van partijen ten tijde van de rechtshandeling te reconstrueren. Dit moet worden onderscheiden van het (zo nodig) aanvullen c.q. wijzigen van de uit de overeenkomst voortvloeiende rechtsgevolgen aan de hand van de redelijkheid en billijkheid.43.
3.1.7
Het gaat er dus (sec) om te achterhalen wat partijen bedoeld hebben overeen te komen. Die partijbedoeling zal soms zo goed zijn neergelegd in de bewoordingen van de overeenkomst dat die tekst als het ware leidend is, maar in de regel, zo leert de praktijk, krijgt een tekst pas betekenis in de context en daarmee in de (overige) omstandigheden van het geval. Het komt dan aan op een ‘weging’ van die omstandigheden. De in dit verband relevante omstandigheden van het geval hebben niet alleen een ‘gewicht’ maar ook een richting, in die zin dat zij de uitleg een bepaalde kant op ‘duwen’. Sommige omstandigheden beïnvloeden, ook al hebben zij zich ten tijde van de contractsluiting voorgedaan, de uitkomst van de uitlegexercitie niet. De richting van zulke omstandigheden staat, als het ware, haaks op de lijn waarlangs de uitkomst van de uitlegexercitie kan bewegen. Een kracht die loodrecht (verticaal) omhoog staat zal een gewicht dat uitsluitend horizontaal kan bewegen niet verplaatsen.
3.1.8
De ‘richting’ is in het kader van uitleg dus van belang. Het gaat er bij de uitleg van een overeenkomst in het licht van de omstandigheden van het geval om die reden niet alleen om of zich bij het sluiten van een overeenkomst een bepaalde omstandigheid heeft voorgedaan, maar ook welke invloed deze omstandigheid heeft gehad op de gemeenschappelijke partijbedoeling. Oftewel: zorgt de omstandigheid voor een verplaatsing in de uitlegexercitie en zo ja, in welke richting? Zo kan, om een voorbeeld te noemen, de omstandigheid dat partijen een overeenkomst onder grote tijdsdruk zijn aangegaan, met zich brengen dat partijen zich (te) weinig om de bewoordingen van de overeenkomst hebben bekommerd, zodat daaraan geen bijzondere waarde moet worden gehecht (richting 1).44.Maar de tijdsdruk zou evenzeer, onder omstandigheden, met zich hebben kunnen brengen dat de partij aan wier zijde de tijdsdruk zich het meest liet voelen, zich genoodzaakt zag om zonder protest in te stemmen met de door de (niet, of beduidend minder, door tijdsdruk geteisterde) wederpartij gestelde eisen én de formulering daarvan (richting 2). Met de enkele constatering dat van tijdsdruk sprake was, is in dit voorbeeld dus nog niet gezegd (of, en zo ja) hoe deze omstandigheid invloed heeft gehad op de gemeenschappelijke partijbedoeling. Of dichter bij deze franchise-zaak: de omstandigheid dat één der partijen veel machtiger is dan de andere, zou onder omstandigheden met zich kunnen brengen dat de gezamenlijke partijwil bij de overeenkomst gericht is geweest op een voor de machtige partij zo gunstig mogelijke uitleg. Uiteraard niet omdat de onderliggende partij dat zo graag zou willen, maar omdat zij zich vanwege de machtsverhouding telkens genoodzaakt heeft gevoeld hiermee in te stemmen.45.Zou dat argument zijn gesteld en door de feitenrechter zijn omarmd, dan had dat wellicht met zich gebracht dat de nu door VAHFR c.s. aangedragen omstandigheid, de uitleg eerder in de door ‘AH c.s. bepleite (want door hen ‘opgelegde’) richting zou doen bewegen.
3.1.9
Een en ander brengt met zich dat van een partij bij een overeenkomst die zich in het kader van uitleg op bepaalde omstandigheden beroept, niet alleen mag worden verwacht dat zij onderbouwt dat die omstandigheden zich ten tijde van het sluiten van de overeenkomst hebben voorgedaan, maar ook dat en waarom deze omstandigheid de uitkomst van de uitlegdiscussie in een bepaalde (door haar gewenste) richting duwt.46.De rechter kan in het midden laten of een omstandigheid zich daadwerkelijk heeft voorgedaan als hij van oordeel is dat deze omstandigheid, zo zij zich zou hebben voorgedaan, de uitlegrichting toch niet (wezenlijk) zou beïnvloeden, althans daarvoor onvoldoende is gesteld.
3.1.10
Uit het voorgaande volgt dat alle omstandigheden bij uitleg van belang kunnen zijn, maar dat in het concrete geval niet altijd hoeven te zijn. Voor zover het subonderdeel tot uitgangspunt neemt dat de rechter bij uitleg een gestelde ongelijkwaardigheid tussen partijen altijd kenbaar als relevante omstandigheid moet meewegen, gaat het dus uit van een onjuiste rechtsopvatting. In het oordeel dat in het midden kan blijven of sprake was ongelijkwaardigheid, ligt besloten dat deze omstandigheid, zo deze zich zou hebben voorgedaan, naar zijn oordeel niet in de weg zou staan aan de uitleg die aan de contractuele bepalingen moet worden gegeven, dan wel dat VAHFR c.s. daarvoor te weinig hebben gesteld.
3.1.11
VAHFR c.s. stellen in onderdeel 3 aan de orde de wijze waarop het hof de FO mede heeft uitgelegd aan de hand van de feitelijke uitvoering daarvan door partijen. In dat onderdeel komt ook aan bod de vraag of het hof in die beoordeling gewicht had dienen toe te kennen aan de ongelijkwaardigheid tussen partijen. Subonderdeel 1.1 behoeft daarom geen behandeling voor zover het op dat aspect ziet. Slotsom is dat subonderdeel 1.1 faalt.
3.1.12
Subonderdeel 1.2 is ingesteld voor zover het oordeel van het hof zo moet worden begrepen dat dat uitsluitend betrekking heeft op franchiserelaties in het algemeen. In zoverre gaat het subonderdeel uit van een verkeerde lezing van het arrest, nu uit rov. 3.3 volgt dat het oordeel daarin ziet op de specifieke FO tussen de franchisenemers en AHF. Subonderdeel 1.2 is derhalve vergeefs voorgesteld.
3.1.13
Subonderdeel 1.3 ziet op de overweging in rov. 3.3 dat de rechtbank er terecht op heeft gewezen dat de franchisenemers en AH zelfstandige ondernemingen zijn en dat (dit meebrengt dat) voor verdeling van door AH c.s. behaalde opbrengsten slechts plaats is voor zover dat is overeengekomen. Deze overweging neemt volgens het subonderdeel niet weg dat de vraag of, en zo ja in welke mate, de franchiserelatie zich door ongelijkwaardigheid kenmerkt, van betekenis is (of kan zijn) voor de uitleg van de franchiseovereenkomst. Zonder nadere motivering is, volgens het subonderdeel, niet in te zien dat uit enkel het genoemde feit (ik begrijp: het feit dat de franchisenemers en AH zelfstandige ondernemingen zijn) zou volgen dat de ongelijkwaardigheid niet meer van betekenis zou zijn.
3.1.14
De klacht faalt in het spoor van de voorgaande klachten. Het oordeel van het hof houdt immers (slechts) in dat de (gestelde) ongelijkwaardigheid niet in de weg zou staan aan de uitleg die het hof aan de contractuele bepalingen geeft. Het oordeel houdt dus niet in dat de (gestelde) ongelijkwaardigheid van partijen niet van betekenis kàn zijn, omdat de franchisenemers en AH zelfstandige ondernemingen zijn. Daarnaast kan uit de specifieke overweging, dat voor verdeling van door AH c.s. behaalde opbrengsten slechts plaats is voor zover dat is overeengekomen, worden afgeleid dat het hof in de gestelde ongelijkwaardigheid geen aanleiding ziet om af te wijken van wat partijen zijn overeengekomen, bijvoorbeeld via de band van normatieve uitleg. Dat oordeel is niet onbegrijpelijk en evenmin onjuist (hiervoor randnummer 3.1.6). Subonderdeel 1.3 kan niet tot cassatie leiden.
3.1.15
Subonderdeel 1.4 ziet op de overweging in rov. 3.3 dat VAHFR c.s. terecht hebben benadrukt dat zij, in ieder geval waar het gaat om toegang tot de informatie op basis waarvan met de franchisenemers wordt afgerekend, feitelijk van AHF afhankelijk zijn. Het subonderdeel betoogt dat het hof met dat oordeel het betoog van VAHFR c.s. over de afhankelijkheid te beperkt heeft opgevat, omdat VAHFR c.s. ook zouden hebben betoogd dat zij in andere opzichten (ten aanzien van andere aspecten) feitelijk van AHF afhankelijk zijn.47.Het hof zou daarmee hebben miskend dat bij de uitleg van schriftelijke overeenkomsten telkens van beslissende betekenis zijn alle omstandigheden van het concrete geval, en dus ook deze aspecten van belang (kunnen) zijn, althans zou het hof zijn oordeel onvoldoende hebben gemotiveerd.
3.1.16
De klachten zijn vergeefs voorgesteld. Dat het hof heeft geoordeeld dat de afhankelijkheidspositie van de franchisenemers ten aanzien van de toegang tot informatie in ogenschouw moet worden genomen, wil niet zeggen dat het hof het afhankelijkheidsbetoog ten aanzien van andere aspecten heeft miskend. Zoals hiervoor (randnummer 3.1.10) is uiteengezet, hoeven niet alle omstandigheden in het concrete geval relevant te zijn bij de uitleg van een overeenkomst, dan wel kan het zijn dat zij onvoldoende zwaar wegen ten opzichte van de overige factoren (waaronder de tekst van de overeenkomst). In het oordeel dat de (gestelde) ongelijkwaardigheid geen aanleiding geeft om af te wijken van wat partijen zijn overeengekomen, ligt besloten dat dit eveneens geldt voor de gestelde afhankelijkheid. Ik merk daarbij nog op dat de in de procesinleiding genoemde afhankelijkheden voor een deel rechtstreeks voortvloeien uit de FO zelf, en als zodanig niet te beschouwen zijn als een omstandigheid waaronder de FO is gesloten.48.
3.1.17
Net zo min als subonderdeel 1.1 behoeft subonderdeel 1.4 behandeling voor zover het ziet op de wijze waarop het hof de FO mede heeft uitgelegd aan de hand van de feitelijke uitvoering daarvan door partijen (in het licht van de gestelde afhankelijkheid), nu dit in de behandeling van onderdeel 3 aan de orde zal komen. Subonderdeel 1.4 mist doel.
3.1.18
Subonderdeel 1.5 richt zich tegen de overweging aan het slot van rov. 3.3, over het belang dat zou moeten worden toegekend aan de NFC. Volgens het subonderdeel heeft het hof miskend dat de NFC wel degelijk van belang is (kan zijn) voor de uitleg van de FO. VAHFR c.s. voeren daartoe, onder meer, aan dat de NFC is geïntroduceerd vanuit een oogpunt van bescherming van de franchisenemer en het bieden van een zeker tegenwicht aan de ongelijkwaardigheid tussen franchisenemers en franchisegevers. Ook als de normen uit de NFC niet zonder meer zouden kunnen worden aangemerkt als in Nederland levende rechtsovertuigingen, zouden het beschermingsoogmerk en de normen uit de NFC een rol kunnen spelen bij de uitleg van de FO, aldus het subonderdeel. Daaraan zou niet afdoen dat de NFC vermeldt dat de inhoud van franchiseovereenkomsten die al bestaan op het moment van invoering van de NFC niet wordt geraakt door de NFC.
3.1.19
VAHFR c.s. hebben hun beroep op de NFC in feitelijke instanties49.voornamelijk gegrond op de stelling dat de NFC, in het voetspoor van de Europese Erecode (waarop de NFC immers is gebaseerd, hiervoor randnummer 2.4), heeft te gelden als in Nederland levende rechtsovertuigingen.50.In het arrest inzake Albert Heijn Franchising heeft Uw Raad geoordeeld dat dit ten aanzien van de Erecode niet zonder meer het geval is.51.Dat dit anders zou zijn bij de NFC, ligt – gezien de onderlinge verbondenheid van de Europese Erecode en de NFC – niet meteen voor de hand. ’s Hofs oordeel dat VAHFR c.s. onvoldoende concreet hebben toegelicht waarom en hoe de NFC op deze zaak van toepassing zou zijn, kan, in het licht van de stellingen van partijen, reeds om die reden stand houden.
3.1.20
Ik merk daarnaast nog het volgende op. Het gaat bij de uitleg van een overeenkomst, waar het in het subonderdeel om draait, om de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan de betreffende bepalingen mochten toekennen en wat zij in dat kader redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Dat is iets anders dan de vraag welke uitleg redelijk zou zijn (een zogenoemde normatieve uitleg, hiervoor randnummer 3.1.6). Ik vraag mij af in hoeverre in zijn algemeenheid kan worden verondersteld dat contractspartijen bij het aangaan van een overeenkomst mogen verwachten dat die overeenkomst zal worden uitgelegd in het licht van een op dat moment nog niet bestaande gedragscode. Met een gedragscode wordt immers – in de regel – beoogd om tot aanpassing te komen van de op dat moment heersende (althans regelmatig toegepaste) handelsgebruiken. Het is dus niet ondenkbaar dat de heersende handelsgebruiken vóór het opstellen van de gedragscode dusdanig afwijken van wat met die code wordt beoogd, dat wellicht eerder niet dan wel mag worden verwacht dat overeenkomsten die voorafgaand aan de totstandkoming van die code (c.q. de aanloopfase daarvan) worden aangegaan, (zonder meer) in het licht van de, later in de code vervatte, beginselen mogen worden uitgelegd. Ook zo bezien is het oordeel dat VAHFR c.s. onvoldoende concreet hebben toegelicht waarom en hoe de NFC op deze zaak van toepassing zou zijn, onjuist noch onbegrijpelijk. Subonderdeel 1.5 is derhalve vergeefs voorgesteld.
3.1.21
Slotsom is dat onderdeel 1 niet tot cassatie leidt.
Onderdeel 2 – bedoeling van partijen
3.2.1
Het hof heeft in rov. 3.11 en verder aandacht besteed aan de uitleg van twee specifieke bepalingen van de FO, de artikelen 7 en 20 (hiervoor weergegeven onder randnummer 1.16). Het hof heeft daarbij, in cassatie in zoverre onbestreden, het volgende overwogen over (één van) de standpunten van VAHFR c.s.:
“3.12 VAHFR c.s. nemen het standpunt in dat de bedoeling van partijen bij de overeenkomst van meet af aan is geweest, kortweg, dat AHF slechts aan de fee en de onverdeelde marge tot het drempelbedrag zou verdienen en alle overige verdiensten door de exploitatie van de AH-formule, hoe ook genaamd en van wie ook afkomstig (zoals leveranciers of derden), met de franchisenemers diende te verrekenen.”
VAHFR c.s. hebben zich in dit kader, onder meer, beroepen op de schriftelijke verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] (hiervoor weergegeven onder randnummers 1.19 e.v.) en ter zake (aanvullend) getuigenbewijs aangeboden.
3.2.2
Het hof heeft, kort gezegd, VAHFR c.s. niet gevolgd in de door hen bepleite uitleg en het bewijsaanbod van VAHFR c.s. gepasseerd (rov. 3.17-3.18). Tegen dit oordeel richten VAHFR c.s. met onderdeel 2, dat uiteenvalt in dertien subonderdelen, diverse klachten.
3.2.3
Het hof heeft bij de behandeling van de stellingen van VAHFR c.s. vooropgesteld dat de stellingen van VAHFR c.s. niet door de verklaring van [betrokkene 1] worden onderbouwd (rov. 3.15, hierna randnummers 3.2.14 e.v.). Ten aanzien van de verklaring van [betrokkene 3] heeft het hof overwogen dat deze op een relevant punt minder accuraat is (rov. 3.16, hierna randnummers 3.2.27 e.v.). Vervolgens is het hof toegekomen aan wat de kern lijkt te zijn van de overwegingen die aan de verwerping van de stellingen van VAHFR c.s. ten grondslag liggen:
“3.17 Belangrijker is dat met de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] nog niet is gezegd dat en waarom de franchisenemers de FO ook op de door [betrokkene 1] dan wel [betrokkene 3] voorgestane wijze hebben begrepen of hebben mogen begrijpen (laat staan op de door VAHFR c.s. in dit geding bepleite wijze). Door VAHFR c.s. is niet, althans niet voldoende concreet aangevoerd dat er voorafgaand aan of bij het sluiten van de franchise overeenkomst mededelingen aan de franchisenemers zijn gedaan of gedragingen van AH of AHF zijn geweest met de door [betrokkene 1] en/of [betrokkene 3] bedoelde strekking (en welke mededelingen of gedragingen dat dan waren), die door de franchisenemers (en niet alleen die “van het eerste uur”) ook als zodanig zijn opgevat en mochten worden opgevat en bij de uitleg van de artikelen 7 en 20 van de FO betrokken moeten worden. VAHFR c.s. hebben nog wel verwezen naar de verklaring van [betrokkene 2] (…), maar ook als ervan wordt uitgegaan dat haar waarnemingen als die van de franchisenemers kunnen worden beschouwd, is die verklaring onvoldoende concreet en specifiek op het vlak van de door VAHFR c.s. gestelde afspraken over omzetpremies en marges. Aan bewijslevering ter zake wordt dan niet toegekomen, zodat het bewijsaanbod van VAHFR c.s. (bijvoorbeeld onder 75 en 78 memorie van grieven) wordt gepasseerd.”
3.2.4
Subonderdeel 2.1 betoogt dat het hof met deze overwegingen heeft miskend dat de bedoeling van een contractspartij (of van een nauw met die contractspartij verbonden (groeps)vennootschap) – in casu: AHF (en/of AH) – met bepaalde bepalingen van een schriftelijke overeenkomst, van betekenis kan zijn voor de uitleg van die overeenkomst, ongeacht of die contractspartij (of nauw verbonden partij) voorafgaand aan of bij het sluiten van die overeenkomst over die bedoeling bepaalde mededelingen aan de wederpartij heeft gedaan en ongeacht of er gedragingen van die contractspartij (of nauw verbonden partij) zijn geweest waaruit die bedoeling bleek. Aldus heeft het hof de grondslag van de Haviltex-maatstaf miskend en te strenge eisen gesteld aan de stelplicht van VAHFR c.s., aldus het subonderdeel.
3.2.5
Het draait bij dit subonderdeel om de (door VAHFR c.s. gestelde) gemeenschappelijke partijbedoeling (in de stukken ook wel gemeenschappelijke partijwil genoemd). De gemeenschappelijke partijbedoeling is het vertrekpunt bij de uitleg van een overeenkomst en gaat, indien deze kan worden vastgesteld, boven een objectieve uitleg (het vaststellen van een redelijke uitleg op grond van andere, objectieve factoren).52.Nu is het voor een rechter natuurlijk lastig om vast te stellen wat de ‘interne’ bedoeling van partijen is geweest. De gemeenschappelijke partijbedoeling wordt daarom, indien in geschil, in de regel vastgesteld aan de hand van de uitwendige verklaringen en gedragingen van partijen.53.Als blijkt dat een gemeenschappelijke partijbedoeling ontbrak doordat de wil van partijen niet op hetzelfde gericht was, dan is alsnog mogelijk dat partijen aan een bepaalde (uitleg van een) overeenkomst gebonden zijn, namelijk als de ene partij er op grond van de verklaringen en gedragingen van de andere partij op mocht vertrouwen dat zij een overeenkomst van de door eerstgenoemde partij bedoelde strekking overeenkwamen (de wilsvertrouwensleer van art. 3:33 en 3:35 BW54.waarop ook de Haviltex-maatstaf is terug te voeren).
3.2.6
De verklaringen en gedragingen over en weer spelen derhalve een grote rol bij de uitleg van overeenkomsten en het vaststellen van de gemeenschappelijke partijbedoeling.55.Dat wil echter niet zeggen dat er zonder overeenkomstige verklaringen en gedragingen geen gemeenschappelijke partijbedoeling kan zijn. Dat zou immers betekenen dat als partijen bij het sluiten van een overeenkomst aan een bepaalde bedoeling van die overeenkomst (bijvoorbeeld een bepaalde uitleg van een beding) verklaringen noch gedragingen wijden, bijvoorbeeld omdat die bedoeling voor hen zo vanzelfsprekend is dat zij zich daar niet verder om bekommeren,56.die bedoeling geen onderdeel van de overeenkomst zou worden terwijl zij dat beiden wel willen (en in het voorbeeld zelfs vanzelfsprekend vinden). Dat lijkt mij niet juist. Er kan dus mijns inziens ook sprake zijn van een gemeenschappelijke partijbedoeling zonder dat deze door partijen over en weer met verklaringen en/of gedragingen is geuit.
3.2.7
Het voorgaande is een grotendeels academische beschouwing zolang de persoon die (al dan niet namens een rechtspersoon) de overeenkomst is aangegaan dezelfde is als die in de gerechtelijke procedure de (door de andere contractspartij gestelde) gemeenschappelijke partijbedoeling betwist. De rechter kan immers, als gezegd, de ‘gedachten’ van partijen niet lezen en heeft dus aanknopingspunten nodig om de partijbedoelingen te achterhalen. Het komt dan vaak toch neer op de verklaringen en gedragingen van partijen. Ik zou menen dat daarbij niet alleen verklaringen en gedragingen jegens de wederpartij een rol kunnen spelen, maar dat ook verklaringen en gedragingen jegens derden – die hierover kunnen getuigen57.– een rol kunnen spelen. Het gaat hier immers nog steeds om de vraag of er een bepaalde (met die van de wederpartij overeenstemmende) bedoeling (wil) aanwezig was en niet om de vraag of de wederpartij op grond van aan haar gerichte verklaringen en gedragingen op die aanwezigheid mocht vertrouwen. Voor dit laatste is natuurlijk wel vereist dat de verklaringen of gedragingen aan de wederpartij zijn gericht, of althans voor haar kenbaar waren.
3.2.8
Het is mogelijk dat de persoon die in de gerechtelijke procedure de gemeenschappelijke partijbedoeling betwist, niet dezelfde is als degene die de overeenkomst is aangegaan. Dit kan zich bijvoorbeeld voordoen wanneer er meerdere personen betrokken waren, er een wisseling van vertegenwoordigers heeft plaatsgevonden, sprake is geweest van contractoverneming of cessie58.of van vertegenwoordiging. In dergelijke gevallen is denkbaar dat een dergelijke (gewezen) betrokken vertegenwoordiger in een gerechtelijke procedure verklaart dat een bepaalde partijbedoeling aanwezig was, terwijl de vertegenwoordigde partij zelf deze bedoeling juist betwist. In dergelijke gevallen kan – het komt dan aan op een waardering van de verklaringen en stellingen – het oordeel zijn dat er wel degelijk een gemeenschappelijke partijbedoeling was, ook al is deze ten tijde van het sluiten van de overeenkomst niet met verklaringen of gedragingen geuit.59.
3.2.9
Hoe past dit alles nu op de onderhavige zaak? VAHFR c.s. hebben zich ten aanzien van de uitleg van de FO beroepen op een gemeenschappelijke partijbedoeling. Zij doen daarbij (onder meer) een beroep op de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] ten aanzien van de aanwezigheid van die partijbedoeling bij AHF/AH. Het betreft hier niet verklaringen (in de zin van ‘verklaringen en gedragingen’) waaruit (naar de stelling van VAHFR c.s.) de gemeenschappelijke partijbedoeling ten tijde van het sluiten van de overeenkomst kan worden afgeleid, maar (bewijsrechtelijke) verklaringen van betrokken personen – vele jaren na het sluiten van de overeenkomsten afgelegd (2015) – die (volgens VAHFR c.s.) aantonen dat bij AHF/AH de gestelde partijbedoeling aanwezig was. Voor het kunnen aannemen van een gemeenschappelijke partijbedoeling is, gezien het voorgaande, niet vereist dat deze partijbedoeling op enige wijze met verklaringen of gedragingen aan de franchisenemers is overgebracht en door VAHFR c.s. als zodanig moet zijn opgevat. Voldoende is immers dat vast komt te staan dat zowel de franchisenemers als AHF die partijbedoeling hadden. VAHFR c.s. hebben gesteld dat dit het geval was. Voor het aanwezig zijn van de (volgens VAHFR c.s. gemeenschappelijke) partijbedoeling bij de franchisenemers zelf was niet vereist dat zij door verklaringen/gedragingen van AHF/AH ‘op dit idee zijn gebracht’. Zij konden die bedoeling ook uit zichzelf hebben.60.Het hof kon de stelling dat sprake was van een gemeenschappelijke partijbedoeling bij de uitleg van de FO dan ook niet afdoen met de overweging dat onvoldoende concreet is aangevoerd dat daaromtrent mededelingen en/of gedragingen vanuit AHF aan de franchisenemers zijn gedaan. Subonderdeel 2.1 is derhalve terecht voorgesteld.
3.2.10
Met subonderdeel 2.2 betogen VAHFR c.s. dat onbegrijpelijk is het oordeel dat niet voldoende concreet is aangevoerd dat er voorafgaand aan of bij het sluiten van de franchiseovereenkomst mededelingen aan de franchisenemers zijn gedaan of gedragingen van AH of AHF zijn geweest met de door [betrokkene 1] en/of [betrokkene 3] bedoelde strekking. VAHFR c.s. zouden, volgens het subonderdeel, dergelijke mededelingen c.q. gedragingen wel hebben aangevoerd. Het subonderdeel behoeft bij het slagen van subonderdeel 2.1 geen behandeling wegens gebrek aan belang. Volledigheidshalve behandel ik het hierna toch.
3.2.11
Het gaat bij dit subonderdeel dus om verklaringen van AHF/AH aan de franchisenemers en/of gedragingen van AHF/AH in de verhouding tot de franchisenemers voorafgaand aan of ten tijde van het sluiten van de franchiseovereenkomst. Aangezien de stelling van VAHFR c.s. is dat ‘van meet af aan’ de bedoeling is geweest dat – kort gezegd – AHF alleen zou verdienen aan de fee (hiervoor randnummer 1.4) en het drempelbedrag van de onverdeelde marge (hiervoor randnummer 1.5), ga ik ervan uit dat het hof met het door het subonderdeel bestreden oordeel het oog heeft gehad op de franchiseovereenkomst van 1989 (hierna: ‘de 1989-overeenkomst’), en niet de FO (die uit 2002 stamt). Het subonderdeel verwijst naar een aantal vindplaatsen in het dossier in feitelijke instanties waar VAHFR c.s. zouden hebben onderbouwd dat dergelijke mededelingen wel zijn gedaan (of dergelijke gedragingen hebben plaatsgevonden). In deze vindplaatsen lees ik wel de stelling dat de afspraak ‘van meet af aan’ is geweest als door VAHFR c.s. betoogd, en wordt deze stelling onderbouwd met verklaringen achteraf van diverse personen die bij de samenwerking tussen partijen betrokken waren over de bedoeling van partijen, maar ontbreekt een specifieke verwijzing naar concrete verklaringen en gedragingen van AHF/AH, voorafgaand aan of ten tijde van het sluiten van de franchiseovereenkomst, in de richting van de franchisenemers.61.De door het subonderdeel aangevallen overweging is daarom (op zichzelf) niet onbegrijpelijk, zodat subonderdeel 2.2 doel mist.
3.2.12
Subonderdeel 2.7 richt zich tegen het oordeel aan het slot van rov. 3.17, dat ook de verklaring van [betrokkene 2] (hiervoor weergegeven onder randnummer 1.20) niet als voldoende concrete en specifieke onderbouwing heeft te gelden. Dat oordeel is volgens het subonderdeel onbegrijpelijk, omdat [betrokkene 2] concreet en specifiek over de omzetpremies en marges heeft verklaard. De klacht miskent dat het hof – weliswaar mijns inziens ten onrechte (hiervoor subonderdeel 2.1) – voor het slagen van de stellingen van VAHFR c.s. over de uitleg van de FO noodzakelijk heeft geacht dat sprake is geweest van mededelingen of gedragingen van AH/AHF op grond waarvan de franchisenemers de FO zo hebben mogen opvatten. Hierover is door VAHFR c.s., zo heeft het hof in rov. 3.17 althans geoordeeld, onvoldoende concreet aangevoerd. Dat het hof de verklaring van [betrokkene 2] in dat kader eveneens als onvoldoende specifiek heeft aangemerkt, is niet onbegrijpelijk. In de verklaring van [betrokkene 2] onderschrijft zij slechts de lezing van [betrokkene 1] en verklaart zij dat “we het hebben gehad over eerlijke kostentoerekening”. Een en ander ziet niet op verklaringen en/of gedragingen van AHF/AH op grond waarvan de franchisenemers de FO hebben mogen opvatten als door VAHFR c.s. betoogd. Het bewijsaanbod van VAHFR c.s., waar het subonderdeel op ziet,62.houdt slechts in dat [betrokkene 2] bereid is haar verklaring onder ede te bevestigen. Nu [betrokkene 2] niet heeft verklaard over concrete verklaringen en gedragingen van AHF/AH, en met het bewijsaanbod evenmin wordt aangeboden dat zij daarover alsnog kan verklaren, kon het hof dit bewijsaanbod op dit punt als niet relevant passeren. De hiertegen gerichte klacht van het subonderdeel faalt daarmee ook, zodat subonderdeel 2.7 vergeefs is voorgesteld.
3.2.13
Tot slot ten aanzien van rov. 3.17: de (kritische) overwegingen van het hof over de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] (hierna randnummers 3.2.14 e.v.) doen mijns inziens niet af aan het voorgaande.63.Rov. 3.17 vangt immers aan met “Belangrijker is dat (…)”. Daaruit maak ik op dat het oordeel in rov. 3.17 niet een overweging ten overvloede is, maar (mede) dragend is voor de verwerping van de stellingen van VAHFR c.s. over de uitleg van de artikelen 7 en 20 FO. Slotsom is dat, als ook Uw Raad zou oordelen dat subonderdeel 2.1 terecht is voorgesteld, na verwijzing alsnog zal moeten worden beoordeeld of uit hetgeen door VAHFR c.s. over de bedoeling van partijen bij de FO naar voren is gebracht, de door hen bepleite uitleg volgt, dan wel of VAHFR c.s. hun stellingen afdoende hebben onderbouwd om ter zake tot (getuigen)bewijs te worden toegelaten.
3.2.14
De subonderdelen 2.3 tot en met 2.6 zien op de hiervoor (randnummer 3.2.3) al kort aangestipte overwegingen van het hof dat de stellingen van VAHFR c.s. niet door de verklaring van [betrokkene 1] (hiervoor randnummer 1.19) worden onderbouwd en dat de verklaring van [betrokkene 3] (hiervoor randnummer 1.21) op een relevant punt minder accuraat is:
“3.15 Het hof constateert allereerst dat [betrokkene 1] verklaart dat het franchisemodel onder meer op de pijlers rustte dat “alle bonussen gerelateerd aan hun deel in de totale omzet aan de ondernemers zouden toekomen middels een onverdeelde marge’’ en dat AH “als inkomsten de fee" had. Die verklaring roept de vraag op waarom [betrokkene 1] niet toelicht dat en waarom deze pijlers nog niet voorkomen in de aan de standaardovereenkomst van 1989 voorafgaande AH-franchiseovereenkomst en waarom [betrokkene 1] evenmin over de reeds in de eerste standaardovereenkomst opgenomen drempelwaarde voor die aanspraak verklaart: het opnemen van de drempelwaarde betekent immers dat juist niet alle bonussen aan de franchisenemers toekwamen maar AH een zeer belangrijk deel daarvan behield, zodat AH ook daaruit inkomsten behaalde en niet alleen uit de fee. Bovendien blijkt daaruit dat AH als inkomsten dus niet alleen de fee had. In zoverre wordt de stelling van VAHFR c.s. dus niet door [betrokkene 1] verklaring onderbouwd.
3.16
Het hof constateert dat [betrokkene 3] verklaart dat in het franchisecontract van 1989, waar hij mee gewerkt heeft, de percentages van de onverdeelde marge nog duidelijk waren gekoppeld aan de consumentenomzet inclusief BTW. Uit de tekst van die overeenkomst blijkt echter dat daarin gerept wordt van iets anders, namelijk de “AH-omzet” (waarover verder onder 3.51 e.v.). Deze verklaring is daarmee op een relevant punt minder accuraat.”
3.2.15
Ik stel voorop dat het hof de stellingen van VAHFR c.s. ten aanzien van de bedoeling van partijen bij de (uitleg van de) artikelen 7 en 20 FO niet alleen heeft verworpen op grond van de bedenkingen die het hof in rov. 3.15 en 3.16 heeft geuit bij de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] . Het hof heeft deze stellingen ook verworpen op grond van zijn in rov. 3.17 vervatte oordeel dat niet voldoende concreet is aangevoerd dat er voorafgaand aan of bij het sluiten van de franchiseovereenkomst mededelingen/gedragingen van de door VAHFR c.s. betoogde strekking aan de franchisenemers zijn gedaan, welk oordeel niet in stand kan blijven (zo betoogde ik hiervoor in randnummers 3.2.4 e.v.). Ik meen dat – als het oordeel van rov. 3.17 inderdaad geen stand houdt – de door de subonderdelen 2.3 tot en met 2.6 bestreden oordelen in rov. 3.15 en 3.16 de verwerping van de stellingen van VAHFR c.s. over de bedoeling van partijen niet zelfstandig kunnen dragen. De oordelen in rov. 3.15 en 3.16 houden mijns inziens ook niet in dat de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] volledig buiten beschouwing zouden moeten blijven. In zoverre zou het verwijzingshof mijns inziens gehouden zijn de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] opnieuw bij de beoordeling van de stellingen van VAHFR c.s. te betrekken, al dan niet (afhankelijk van het al dan niet slagen van de subonderdelen 2.3 tot en met 2.6) met de door het hof geplaatste kanttekeningen.
3.2.16
Keerzijde van die medaille is mijns inziens dat de overwegingen in rov. 3.17 dusdanig zwaar hebben gewogen bij het oordeel dat de stellingen van VAHFR c.s. ten aanzien van de bedoeling van partijen bij de FO moeten worden verworpen, dat deze overwegingen dat oordeel wel zelfstandig kunnen dragen. Zouden de tegen rov. 3.17 gerichte klachten door Uw Raad ongegrond worden bevonden, dan bestaat bij behandeling van de subonderdelen 2.3 tot en met 2.6 mijns inziens geen belang.
3.2.17
Dat brengt mij bij de subonderdelen zelf. Zij hebben betrekking op de waardering door het hof van het door VAHFR c.s. aangedragen bewijs. De waardering van het bewijs is voorbehouden aan de rechter die over de feiten oordeelt en kan in cassatie niet op juistheid, maar slechts op begrijpelijkheid worden onderzocht.64.Op grond van art. 152 lid 2 Rv is het daarbij aan de rechter overgelaten om in de omstandigheden van het geval te beoordelen welk bewijs hij voldoende geloofwaardig acht als basis voor de feitenvaststelling.65.Hoewel de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] formeel als schriftelijk bewijs hebben te gelden, worden in het geding gebrachte schriftelijke getuigenverklaringen in de regel materieel als verklaring van getuigen (in de zin van art. 163 e.v. Rv) behandeld.66.Ook voor getuigenbewijs geldt dat de rechter vrij is in het toekennen van bewijskracht daaraan.67.Daarbij komt het onder meer aan op de consistentie van de verklaring op zichzelf en in verhouding tot ander bewijsmateriaal.68.Die toetsing behoeft niet gemotiveerd in het vonnis of arrest terug te komen en de rechter is niet gehouden te motiveren waarom hij aan de verklaring van een getuige geen geloof hecht of daaraan minder gewicht toekent dan aan die van andere getuigen.69.
3.2.18
De met de subonderdelen 2.3 tot en met 2.6 bestreden overwegingen van het hof dienen in het licht van het voorgaande te worden beoordeeld. De klachten van de subonderdelen betogen enerzijds dat de bedenkingen van het hof bij de verklaringen op feitelijke onjuistheden berusten en anderzijds dat het hof bij zijn waardering van de verklaringen teveel gewicht aan die bedenkingen heeft toegekend. Ik begin met de klacht over de feitelijke gegrondheid van de bestreden overwegingen.
3.2.19
Volgens subonderdeel 2.3 omvat rov. 3.15 – welke overweging is gewijd aan de verklaring van [betrokkene 1] – de veronderstelling dat de fee niet zou voorkomen in de aan de standaardovereenkomst van 1989 voorafgaande AH-franchiseovereenkomst. Dit is volgens het subonderdeel onjuist, omdat ook de overeenkomst uit 1981 (hierna: ‘de 1981-overeenkomst’) een vergelijkbare regeling van de fee zou bevatten. Ik begrijp de bestreden overweging echter aldus dat het hof met de overweging dat “deze pijlers nog niet voorkomen in de aan de standaardovereenkomst van 1989 voorafgaande AH-franchiseovereenkomst” doelt op het door [betrokkene 1] beschreven stelsel van pijlers (waarvan het hof er twee benoemt), aan welke vaststelling niet in de weg hoeft te staan dat de fee (of een fee) als zodanig al wel eerder onderdeel van de franchiseovereenkomsten was.70.De klacht, dat het hof ten onrechte zou hebben overwogen dat de fee niet in de 1989-overeenkomst zou voorkomen, gaat dus uit van een verkeerde lezing van het arrest.
3.2.20
Ten aanzien van de verklaring van [betrokkene 1] betogen de subonderdelen 2.3 en 2.4 (verder) dat niet valt in te zien dat het feit dat [betrokkene 1] (i) met betrekking tot de ‘pijlers’ niet verklaart over (het niet voorkomen van deze pijlers in) de aan de 1989-overeenkomst voorafgaande AH-franchiseovereenkomst en (ii) niet verklaart over de reeds in de 1989-overeenkomst voorkomende drempelwaarde voor de onverdeelde marge, vragen zou oproepen en/of tot het (kennelijke) oordeel zou moeten leiden dat de verklaring van [betrokkene 1] daarom niet relevant en/of niet van waarde (en/of zelfs niet betrouwbaar) zou zijn.
3.2.21
Ik roep in herinnering dat tussen partijen met name in geschil is wat inbegrepen zou moeten zijn in de onverdeelde marge. Dat die onverdeelde marge slechts (naar rato) aan de franchisenemers toekomt als een bepaalde drempel wordt behaald, is als zodanig niet in geschil. Ik merk daarnaast op dat het hof in rov. 3.15 overweegt dat [betrokkene 1] niet toelicht waarom de ‘pijlers’ (meervoud) nog niet voorkomen (eveneens meervoud) in de 1981-overeenkomst.71.Het hof benoemt slechts twee (van de vijf) pijlers: de onverdeelde marge en de fee. Dat de fee wel degelijk in de 1981-overeenkomst voorkwam, constateerden wij hiervoor al (voetnoot 70). Ik meen dat hetzelfde geldt voor de drie niet door het hof benoemde pijlers (pijler 1: aan de franchisenemers wordt de inkoopprijs in rekening gebracht, pijler 3: de franchisenemers betalen de werkelijke distributiekosten en pijler 4: AH is eigenares van de formule, de franchisenemer levert de vestiging, personeel en dergelijke). Welbeschouwd gaat het er dus om dat één van de door [betrokkene 1] genoemde pijlers (de onverdeelde marge) niet in de 1981-overeenkomst voorkwam en hij daarover niet heeft verklaard.
3.2.22
Die ‘pijler’, de onverdeelde marge, is in wezen een nadere uitwerking van het beginsel dat de franchisenemers de producten geleverd krijgen tegen de inkoopprijs. De onverdeelde marge omvat immers (althans grotendeels) kortingen (in verschillende vormen en modaliteiten) op de inkoopprijs waarvan op het moment van inkoop (en doorbelasting aan de franchisenemers) nog niet zeker was of deze zouden worden verleend, dan wel wat de omvang daarvan zou zijn. Het gaat dan bijvoorbeeld om volumekortingen. In zoverre is de onverdeelde marge dus gegrond op het beginsel dat de franchisenemers de inkoopprijs betalen, en dat beginsel was al in de 1981-overeenkomst opgenomen.
3.2.23
Ik merk verder op dat de verklaring van [betrokkene 1] direct vóór de door het hof geciteerde passage (hiervoor randnummer 1.19), als volgt luidt:
“De start kwam in 1981 voor Albert Heijn door het faillissement van een groothandel in Assen, (…). Een van de afnemers daar, (…), benaderde AH of hij niet door hen beleverd kon worden. Daarmee werd filiaal 8701 een feit in het voorjaar van 1981. Al snel gevolgd door een groot aantal andere ondernemers uit Nederland. Binnen enkele jaren had AH hiermee tussen de 50 en 100 franchise contracten gerealiseerd
We kozen voor een franchise model, welke op een aantal pijlers rustte: [etc., zie citaat hof, A-G]”72.
Mede gezien deze passage is niet ondenkbaar dat de verklaring van [betrokkene 1] , die in 2015 (dus grofweg 30 jaar na dato) is gegeven, meer ziet op de gehele beginperiode van franchise en dat [betrokkene 1] dus niet heeft bedoeld te stellen dat de door hem genoemde pijlers direct in 1981 volledig (contractueel) waren uitgekristalliseerd.
3.2.24
Enkele alinea’s na de door het hof geciteerde passage heeft [betrokkene 1] gerespondeerd op het verzoek zijn mening te geven over een aantal specifieke (door hem met 1. tot en met 5. genummerde) zaken. Dit betreft telkens enkel de vraag of een bepaalde post (onder meer ‘vendor allowance’, ‘stellingbonus’, ‘forward buying’) een bonus is in de zin van de onverdeelde marge. De verklaring van [betrokkene 1] ziet in de kern dus niet zozeer op het moment waarop de onverdeelde marge is ingevoerd, of hoe deze tussen partijen wordt verdeeld, maar op de vraag welke elementen onderdeel uitmaken van de onverdeelde marge.
3.2.25
In het licht van het voorgaande meen ik dat de verklaring van [betrokkene 1] niet zonder meer kan worden aangemerkt als niet (c.q. minder) relevant en/of niet (c.q. minder) van waarde (en/of zelfs niet betrouwbaar), zoals het hof in rov. 3.17 lijkt te doen (althans die lezing laat het arrest open). Het mag zo zijn dat de verklaring, ook met de door mij hiervoor geplaatste nuanceringen, nog enige vragen openlaat, maar het gaat hier om een door een partij overgelegde schriftelijke verklaring van een (voormalig) medewerker van de andere partij over gebeurtenissen die zo’n 30 jaar voordien hebben plaatsgevonden. Dat die verklaring misschien niet direct helemaal volledig is, is – mede gezien het tijdsverloop en de (zo lijkt het althans) beperkte vraagstelling (hiervoor randnummer 3.2.24) – niet heel vreemd. Van VAHFR c.s. behoefde mijns inziens niet te worden verwacht dat zij [betrokkene 1] – als zijnde iemand ‘van de tegenpartij’ – nogmaals zouden benaderen om deze inconsistenties/lacunes aan hem voor te leggen.73.VAHFR c.s. hebben aangeboden [betrokkene 1] te laten horen als getuige zodat het voor de hand had gelegen de naar aanleiding van zijn verklaring opgekomen vragen alsdan aan hem voor te leggen en hem met eventuele inconsistenties te confronteren.74.
3.2.26
Een en ander brengt met zich dat de subonderdelen 2.3 en 2.4 terecht zijn voorgesteld.
3.2.27
Subonderdeel 2.5 richt zich tegen de overweging in rov. 3.16 dat de verklaring van [betrokkene 3] “op een relevant punt” minder accuraat is, omdat [betrokkene 3] heeft verklaard dat in de 1989-overeenkomst de percentages van de onverdeelde marges nog duidelijk waren gekoppeld aan de consumentenomzet inclusief BTW, terwijl uit de tekst van die overeenkomst zou blijken dat daarin wordt gerept van iets anders, namelijk de “AH-omzet”. Het subonderdeel voert hiertoe aan dat tussen partijen juist in geschil is of met de “AH-omzet” de consumentenomzet (inclusief BTW) wordt bedoeld. Dat VAHFR c.s. in feitelijke instanties hebben betoogd dat in de verdeelsleutel voor de onverdeelde marge de consumentenomzet (inclusief BTW) gehanteerd moet worden, wordt door ‘AH c.s. als zodanig niet betwist.75.
3.2.28
Bij de behandeling van het subonderdeel stel ik voorop dat [betrokkene 3] niet heeft verklaard over de FO, maar over de 1989-overeenkomst (zie ook subonderdeel 6.1, hierna randnummer 3.6.3). Dat de verklaring van [betrokkene 3] ziet op de 1989-overeenkomst, volgt uit de door het hof geciteerde passages (hiervoor randnummer 1.21). Ik geef hierna eerst de relevante passage uit de verklaring van [betrokkene 3] weer, omdat deze door het hof slechts gedeeltelijk in het arrest is geciteerd:
“De onverdeelde marge werd niet helemaal evenredig verdeeld. Als de onverdeelde marge lager was dan 0,15% van de consumentenomzet incl. BTW, dan kon Albert Heijn het verschil factureren aan de Franchisenemer. Als die hoger was dan 0,35%, kreeg de franchisenemer het verschil naar rato van zijn consumentenomzet teruggestort. Uw leden hebben mij gevraagd of dat om instuwingsomzet ging of om consumentenomzet en of de btw daar bij betrokken werd. De hele cultuur binnen Albert Heijn was zo dat als je het over omzet had, je het altijd over consumentenomzet incl. btw had. In het contract van 1989, waar ik mee gewerkt heb, werden de percentages van de onverdeelde marge duidelijk gekoppeld aan de consumenten omzet inclusief BTW. De fee daarentegen werd expliciet gekoppeld aan de Albert Heijn verkoopwaarde van de instuwing (de door of via AH aan franchisenemers geleverde goederen) exclusief btw, dit naar aanleiding van een btw verhoging. In het oude contract stond nog 3% van de consumentenwaarde, en als de BTW verhoogd werd zou de fee in geld onbedoeld omhoog gaan.”76.
3.2.29
Blijkens rov. 3.16 acht het hof deze verklaring minder accuraat, omdat [betrokkene 3] verklaart dat de onverdeelde marge verdeeld moet worden aan de hand van de consumentenomzet, terwijl in de tekst van de 1989-overeenkomst gerept wordt van de “AH-omzet”.77.In rov. 3.51 (hierna weergegeven in randnummer 3.6.2) heeft het hof overwogen dat artikel 7 FO (ter herinnering: dat is de overeenkomst uit 2002), in het kader van de onverdeelde marge (net als de 1989-overeenkomst) rept van “door Franchisenemer gerealiseerde Albert Heijn-omzet”, terwijl (nog steeds in de FO) in het kader van de fee de definitie “door de Franchisenemer gerealiseerde consumentenomzet exclusief BTW” wordt gebruikt. Hieruit heeft het hof in rov. 3.51 afgeleid dat in artikel 7 FO bewust van het begrip “consumentenomzet” is afgeweken.
3.2.30
Wat er ook zij van het oordeel dat in artikel 7 FO (dus: 2002) bewust van het begrip “consumentenomzet” is afgeweken, de verklaring van [betrokkene 3] ziet, als gezegd, op de 1989-overeenkomst. In die overeenkomst, in Bijlage III onder “Tarieven” (vijfde gedachtestreepje), staat dat de fee op de volgende grondslag wordt berekend:
“- De fee zal geheven worden door middel van een opslag van 3,23 % over de Albert Heijn verkoopwaarde exclusief B.T.W. van de door of via Albert Heijn geleverde goederen.”
In de 1989-overeenkomst werd in artikel 7 derhalve niet op de door het hof bedoelde wijze van het begrip “consumentenomzet” afgeweken. Dat betekent dat het hof de accuraatheid van de verklaring van [betrokkene 3] over de 1989-overeenkomst heeft getoetst aan de (uitleg die het hof in rov. 3.51 geeft aan de) tekst van de, op dat punt afwijkende, FO (uit 2002). Dat maakt mijns inziens dat VAHFR c.s. terecht betogen dat het hof de verklaring van [betrokkene 3] (op dit punt) niet kon passeren op de enkele grond dat deze in het licht van de later opgestelde FO “minder accuraat” was. VAHFR c.s. hebben ook aangeboden [betrokkene 3] als getuige te horen. Het had in de rede gelegen hem bij die gelegenheid te vragen hoe zijn uitleg van zowel het omzetbegrip ten aanzien van de onverdeelde marge als het omzetbegrip ten aanzien van de fee, zich verhoudt tot de later in de FO gehanteerde begrippen. Een en ander brengt met zich dat ook subonderdeel 2.5 terecht is voorgesteld.
3.2.31
VAHFR c.s. hebben met subonderdeel 2.6 zekerheidshalve een klacht gericht tegen rov. 3.16, voor zover deze rechtsoverweging zo moet worden begrepen dat het hof de verklaring van [betrokkene 3] ook minder accuraat heeft geacht op het punt van de BTW (de vraag of ten aanzien van de onverdeelde marge de omzet inclusief of exclusief BTW moet worden gehanteerd). Met ‘AH c.s.78.meen ik dat in rov. 3.16 niet het oordeel kan worden gelezen dat het hof de verklaring van [betrokkene 3] ook op het punt van de BTW minder accuraat acht. Subonderdeel 2.6 gaat derhalve uit van een verkeerde lezing van het arrest en is dus vergeefs voorgesteld.
3.2.32
Met subonderdeel 2.879.richten VAHFR c.s. klachten tegen het in rov. 3.17 (hiervoor randnummer 3.2.3) passeren van het bewijsaanbod om [betrokkene 1] en [betrokkene 3] als getuigen te horen. Het subonderdeel bouwt voort op de subonderdelen 2.1 en 2.2 en slaagt derhalve voor zover het op het slagende subonderdeel 2.1 voortbouwt (hiervoor randnummers 3.2.4-3.2.9).
3.2.33
Ook subonderdeel 2.9 richt zich tegen het passeren van het bewijsaanbod in rov. 3.17. Het subonderdeel voert daartoe aan, kort gezegd, dat het hof ten onrechte zou zijn vooruitgelopen op het resultaat van de bewijsvoering. Deze klacht faalt. Het hof heeft immers geoordeeld dat in het licht van het in rov. 3.17 opgenomen oordeel niet aan bewijsvoering wordt toegekomen. Daarmee heeft het hof niet op de uitkomst van de bewijsvoering vooruitgelopen.
3.2.34
Het subonderdeel betoogt verder dat het hof zou hebben miskend dat het gegeven dat de verklaringen van [betrokkene 1] , [betrokkene 3] en [betrokkene 2] op enkele punten (kort gezegd) minder accuraat zijn, niet met zich brengt dat daarmee ook het bewijsaanbod kan worden gepasseerd voor zover daarmee is aangeboden dat zij op andere punten zouden kunnen verklaren. De klacht miskent dat in rov. 3.17 is geoordeeld dat aan bewijslevering “ter zake” (dus de in rov. 3.17 bedoelde kwestie(s)) niet wordt toegekomen. Het direct daarop volgende passeren van het bewijsaanbod van VAHFR c.s. moet mijns inziens dan ook in dat licht worden begrepen, zodat daarmee (nog) niet het bewijsaanbod van VAHFR c.s. is gepasseerd voor zover dat ziet op andere punten. Slotsom is dat subonderdeel 2.9 faalt.
3.2.35
Met subonderdeel 2.10 wordt betoogd dat het hof met het passeren van het bewijsaanbod in rov. 3.17 heeft miskend dat VAHFR c.s. ook diverse andere schriftelijke verklaringen in het geding hebben gebracht en/of getuigenbewijs hebben aangeboden van personen die bij de totstandkoming van de FO (in ruime zin) betrokken waren.
3.2.36
Het hof heeft in rov. 3.17 geoordeeld dat VAHFR c.s. niet, althans niet voldoende concreet, hebben aangevoerd dat en waarom de franchisenemers de FO op de door [betrokkene 1] en [betrokkene 3] voorgestane wijze hebben begrepen. Reeds daarom heeft het hof geoordeeld dat VAHFR c.s. niet worden gevolgd in de door hen bepleite uitleg van artikel 7 en 20 FO. Ik concludeerde hiervoor, bij de behandeling van subonderdeel 2.1, dat de tegen dit oordeel gerichte klachten slagen (hiervoor randnummers 3.2.4 e.v.), waaruit mijns inziens volgt dat na verwijzing in het kader van de uitleg van artikel 7 en 20 FO opnieuw moet worden beoordeeld of VAHFR c.s. voldoende hebben gesteld om tot bewijs te worden toegelaten. Subonderdeel 2.10 bouwt, anders dan subonderdeel 2.8, niet voort op de tegen rov. 3.17 gerichte klachten. Daarom moet hier van de juistheid van dat oordeel worden uitgegaan. Het oordeel houdt in dat (op dit punt) aan bewijslevering niet wordt toegekomen. Dat is op zichzelf een voldoende motivering voor het passeren van een bewijsaanbod, waarbij het hof niet op de verschillende onderdelen van het bewijsaanbod behoefde in te gaan. Nu het hof ten aanzien van dit punt het bewijsaanbod van VAHFR c.s. reeds in rov. 3.17 heeft gepasseerd, valt dit deel van het bewijsaanbod niet onder rov. 4.97, waarin het hof het bewijsaanbod van VAHFR c.s. heeft gepasseerd “Voor zover hiervoor niet reeds besproken”.
3.2.37
Voor zover het subonderdeel wil betogen dat VAHFR c.s. met de in het geding gebrachte diverse andere schriftelijke verklaringen en/of het aangeboden getuigenbewijs wel degelijk voldoende hebben aangevoerd waarom de franchisenemers de FO op de door [betrokkene 1] en [betrokkene 3] voorgestane wijze hebben begrepen, ontbreken in het subonderdeel de vindplaatsen naar concrete passages in het dossier in feitelijke instanties waaruit dit zou blijken, zodat het middel in zoverre niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen. Subonderdeel 2.10 mist derhalve doel.
3.2.38
Volgens subonderdeel 2.11 heeft het hof met de in de subonderdelen 2.8-2.10 genoemde oordelen miskend dat de bewijsaanbiedingen van VAHFR c.s. niet alleen betrekking hebben op de (aanvankelijke) bedoeling van partijen in de periode voorafgaand aan of bij het sluiten van de FO en/of eerdere versies daarvan, maar ook betrekking hebben op de wijze waarop vervolgens feitelijk uitvoering aan de FO en/of die eerdere versies is gegeven.
3.2.39
De in de subonderdelen 2.8-2.10 genoemde oordelen zien echter op de stellingen van VAHFR c.s. ten aanzien van de bedoeling die partijen van meet af aan hebben gehad (rov. 3.12, hiervoor randnummer 3.2.1). Nu de oordelen niet zien op de feitelijke uitvoering van de FO en/of de eerdere versies daarvan, ziet het passeren van het bewijsaanbod daar evenmin op. Subonderdeel 2.11 loopt daar op vast.
3.2.40
Subonderdeel 2.12 betoogt dat VAHFR c.s. in het kader van de uitleg van de artikelen 7 en 20 FO niet uitsluitend de in rov. 3.12 (hiervoor randnummer 3.2.1) weergegeven algemene stelling over de bedoeling van partijen hebben ingenomen, maar ook meer specifieke stellingen over de bedoeling van partijen ten aanzien van in de FO gehanteerde centrale begrippen. Het zou daarbij in het bijzonder gaan om de begrippen ‘belastprijs’, ‘onverdeelde marge’, de ‘verrekeningsgrondslag onverdeelde marge’ en de ‘L&D kosten’. Het hof zou dit hebben miskend, voor zover uit rov. 3.12 opgemaakt zou moeten worden dat het bij de uitleg van de artikelen 7 en 20 FO alleen de hiervoor bedoelde algemene stelling in ogenschouw heeft genomen.
3.2.41
Ik begrijp het bestreden arrest aldus dat de rov. 3.12-3.18 inderdaad alleen zien op de in rov. 3.12 genoemde algemene stelling over de bedoeling van partijen. Dat wil op zichzelf echter nog niet zeggen dat het hof de overige, meer specifieke stellingen heeft miskend. In rov. 3.12 word immers een stelling van VAHFR c.s. weergegeven (en vervolgens behandeld in de daarop volgende rechtsoverwegingen), maar uit deze rechtsoverweging volgt niet het oordeel dat deze stelling de enige stelling van VAHFR c.s. inzake de uitleg van de artikelen 7 en 20 FO is. Subonderdeel 2.12 faalt dus bij gebrek aan feitelijke grondslag.
3.2.42
In rov. 3.18 is het hof, naar aanleiding van hetgeen in de hiervoor besproken rechtsoverwegingen 3.15-3.17 is overwogen, tot de slotsom gekomen dat VAHFR c.s. niet worden gevolgd in de door hen bepleite uitleg zoals deze in rov. 3.12 is samengevat. Subonderdeel 2.13 richt zich tegen deze rechtsoverweging met klachten die voortbouwen op de zojuist besproken subonderdelen. Het subonderdeel slaagt derhalve gedeeltelijk, voor zover het voortbouwt op de slagende subonderdelen van onderdeel 2 (zie de slotsom hierna).
3.2.43
Slotsom is dat de subonderdelen 2.1, 2.3, 2.4, 2.5, 2.8 en 2.13 (gedeeltelijk) slagen en de overige subonderdelen van onderdeel 2 vergeefs zijn voorgesteld.
Onderdeel 3 – feitelijke uitvoering van de overeenkomst
3.3.1
Onderdeel 3 beslaat drie subonderdelen en ziet, in algemene zin, op het gewicht dat het hof in het kader van de uitleg van de FO heeft toegekend aan de feitelijke uitvoering daarvan door partijen, en de rol van de accountantsonderzoeken daarbij.
3.3.2
In vervolg op het hiervoor besproken oordeel dat VAHFR c.s. niet worden gevolgd in de door hen bepleite uitleg, heeft het hof in de rechtsoverwegingen 3.19-3.39 uiteengezet hoe het de FO wel heeft uitgelegd, hetgeen in de kern is weergegeven in rov. 3.19 (en daarna is uitgewerkt):
“3.19 Wat betreft de uitleg van de FO door de uitvoering ervan door partijen zal het hof in beginsel aansluiten bij de uitkomsten van het in artikel 20 FO overeengekomen verificatiemechanisme zoals deze uit de accountantsrapporten blijken. Daartoe is het volgende redengevend.
3.20
Voor ogen moet worden gehouden dat een dergelijk mechanisme nodig was omdat de franchisenemers niet in staat zijn om de naleving door AHF van de FO zelf te verifiëren (…). Sedert eind jaren ‘80 kregen de franchisenemers de daadwerkelijke (voor AH bedrijfsvertrouwelijke) inkoopprijs per artikel niet meer te zien en werd de verificatie van de naleving van de overeenkomst overgedragen aan accountants (…).
3.21
De kern van de verificatie zoals voorzien in het oorspronkelijke artikel 20 FO (en in de voorgaande versies van de FO uit 1989 en 1999), was dat de IAD jaarlijks aan de hand van een controleprogramma de administratie van AH controleerde op (a) de juistheid van de belastprijs, (b) de juistheid van het nacalculatorische tarief van L&D-kosten en of dat is bepaald op basis van de werkelijke bij AH geboekte kosten en (c) de volledigheid van de onverdeelde marge en dat de IAD daarover een accountantsverklaring verstrekte. Vervolgens onderzocht de externe accountant van de VAHFR (Ernst & Young dan wel UNP) de werkzaamheden van de IAD en rapporteerde daarover aan de VAHFR.”
3.3.3
Hierbij heeft het hof voortgebouwd op enkele algemene vooropstellingen die het eerder in het arrest heeft gemaakt:
“3.9 Bij de uitleg van de voor deze procedure relevante bepalingen speelt ook de wijze waarop daaraan door partijen uitvoering is gegeven een rol. In dat verband komt groot belang toe aan het feit dat de FO in artikel 20 (Accountantscontrole) voorschriften bevat met betrekking tot de verificatie en controle door de VAHFR van de juiste naleving van die bepalingen. Als gevolg daarvan zijn over de voor de onderhavige FO relevante perioden per (boek)jaar door de IAD accountantsverklaringen en rapporten van bevindingen uitgebracht, die zijn onderzocht door de accountant van de VAHFR en waarover ook door hen aan de VAHFR is gerapporteerd (hierna gezamenlijk: de accountantsrapporten). Uit een en ander volgt dat door partijen aan hun (interne en externe) accountants een centrale rol in het toezicht op de naleving van de FO is toebedeeld en tevens op welke wijze de accountants de hun toebedeelde rol uitvoerden. De uitleg die de accountants bij het uitvoeren van die rol op voor partijen kenbare wijze aan de FO hebben gegeven (althans de uitleg zoals die volgt uit de accountantsrapporten) moet daarom aan partijen worden toegerekend.
3.10
Bij de uitleg van hetgeen krachtens de FO tussen partijen geldt neemt het hof tevens in ogenschouw dat het partijen vrij staat hun overeenkomst(en) in of aan te vullen door nadere afspraken. Dergelijke aanpassingen zijn in het kader van de onderhavige franchiseovereenkomst vormvrij en kunnen eveneens in gedragingen besloten liggen (art 3:37 lid 1 BW). (…)”
3.3.4
Het hof heeft vervolgens, na de hiervoor (randnummer 3.3.2) genoemde passages, een en ander overwogen over de rol van het accountantsonderzoek, als bedoeld in rov. 3.19. Daarbij heeft het hof vooropgesteld dat de VAHFR in 2007 heeft ingestemd met een wijziging van artikel 20 FO. Deze wijziging hield in dat de IAD geen accountantsverklaring meer afgaf, maar voor elk van de drie in rov. 3.21 (hiervoor randnummer 3.3.2) genoemde onderwerpen een rapport van bevindingen opstelde. Deze gewijzigde werkwijze is vervolgens, met terugwerkende kracht tot en met 2003, gevolgd (rov. 3.22).
3.3.5
Vanaf rov. 3.23 is het hof ingegaan op de normenkaders bij het accountantsonderzoek. Het hof heeft overwogen dat volgens het gewijzigde artikel 20 FO in het rapport van bevindingen (voor ieder van de drie in rov. 3.21 onder (a)-(c) genoemde onderwerpen) een normenkader wordt opgenomen dat is opgesteld in overleg met en met instemming van de VAHFR op basis van een bestendige gedragslijn. Aan dat normenkader wordt door de IAD de naleving van de FO getoetst (rov. 3.23). Het hof heeft overwogen dat het normenkader een nadere interpretatie is van de afspraken zoals deze zijn opgenomen in de FO, maar geen vervanging van de FO. Dat de uiteindelijke toets als bedoeld in artikel 20 FO plaatsvond aan de hand van de nadere uitwerking van de FO in de normenkaders lag volgens het hof in de rede, omdat de aanspraken in de (artikelen 7 en 20 van de) FO zijn weergegeven in algemene bewoordingen, die niet voldoende concreet kunnen zijn om als handvat te dienen voor de beoordeling van (met name) allerlei nieuwe ontwikkelingen die zich door de jaren heen kunnen voordoen (rov. 3.25). Het hof heeft vervolgens als volgt overwogen over de mate waarin (namens) de franchisenemers op het rapport kon worden gereageerd, en daar consequenties aan verbonden:
“3.25
(…)
Uit de accountantsrapporten (…) blijkt dat UNP bevindingen kon hebben naar aanleiding van de rapportage door de IAD en de keuzes die daarin werden gemaakt voor de behandeling van nieuwe situaties, welke bevindingen soms wel en soms niet tot aanpassing van de conclusies van de IAD leidden, maar die door middel van het rapport ter kennis van de VAHFR werden gebracht. Die kon vervolgens onderwerpen met AHF aan de orde stellen en deed dat ook daadwerkelijk, zoals dat het geval was bij de discussie over de toe te passen WACC of (in 2009) de trendanalyse onverdeelde marge (…). Het hof leidt uit dit een en ander af dat partijen, gezien de toepassing daarvan, met artikel 20 FO ook hebben willen voorzien in een mechanisme dat ruimte bood voor de beoordeling van nieuwe situaties en de beslissing over de toepassing daarvan. Het door de accountants van AH en de VAHFR krachtens artikel 20 FO uitgevoerde toezicht valt daarmee niet strikt te scheiden van de vraag naar de inhoud van de overeenkomst.
3.26
De normenkaders vertegenwoordigen daarom naar ’s hofs oordeel dat wat volgens partijen op het tijdstip dat deze werden vastgesteld, met inachtneming van de inmiddels opgetreden nieuwe ontwikkelingen, uit de FO voortvloeide. Niet exact is vast te stellen of dat op onderdelen wel of niet tot een aanpassing van de overeenkomst leidde, maar het antwoord op die vraag is niet relevant, voor zover over de aanpassing (naar volgt uit de opname van die aanpassing in een normenkader) in ieder geval overeenstemming tussen partijen bestond.
3.27
VAHFR c.s. nemen het standpunt in dat de normenkaders hun aanspraken uit hoofde van de FO niet uitputtend regelen. Voor zover zij daarmee beogen aan te voeren dat er onderwerpen bewust buiten een normenkader zijn gelaten, kan het hof hen daarin niet volgen, nu dat niet verenigbaar is met het hiervoor omschreven doel en de functie van de normenkaders. Het hof gaat er integendeel vanuit dat partijen met de normenkaders (ook) beoogden de inhoud die de FO op dat moment had, vast te stellen.”
3.3.6
Nadat het hof, in cassatie onbestreden, heeft geoordeeld dat de wijziging van artikel 20 FO rechtsgeldig en zonder dwaling is overeengekomen (rov. 3.29-3.34), is het hof ingegaan op de deugdelijkheid van het controlemechanisme. Het heeft daarbij vooropgesteld dat als onvoldoende gemotiveerd bestreden vaststaat dat artikel 20 FO ertoe dient de naleving van de FO te verifiëren (rov. 3.35). Ten aanzien van het betoog van VAHFR c.s. dat, kort gezegd, een rapport van bevindingen niet de “assurance” geeft zoals een accountantsverklaring dat wel doet, heeft het hof (onder meer) overwogen dat VAHFR c.s. hiermee bekend waren en toch met de wijziging van artikel 20 hebben ingestemd (rov. 3.38). Een en ander heeft geleid tot de volgende slotsom ten aanzien van de accountantsonderzoeken en het normenkader:
“3.39 De slotsom luidt dat, gegeven de inhoud van artikel 20 FO en de feitelijke uitvoering daarvan door accountantsonderzoeken en -rapporten (…) aan de hand van overeengekomen normenkaders (…), in beginsel (behoudens daar waar specifieke andersluidende overeenkomsten zijn gesloten of afspraken zijn gemaakt) de uitleg van artikel 7 en artikel 20 FO moet worden gevolgd die de accountants daaraan blijkens hun rapporten, in onderlinge samenhang bezien, van meet af aan hebben gegeven. Dat gebeurde immers op een voor partijen kenbare wijze en onder verantwoordelijkheid van partijen. Bij die gang van zaken mochten partijen er ieder gerechtvaardigd op vertrouwen dat de wederpartij met de gehanteerde uitleg instemde (artikelen 3:33 en 3:35 BW). In dit verband is niet van belang dat tussen de vaststelling van het eerste normenkader (begin 2007) en die van het laatste normenkader waarover uitdrukkelijk overleg heeft plaatsgehad (2008) slechts een tijdsspanne van circa 1,5 jaar is gelegen. Het betoog van VAHFR c.s. dat zij de IAD rapporten pas in deze procedure heeft ontvangen doet daaraan ook niet af, al was het maar omdat een belangrijk deel van de inhoud daarvan werd geciteerd in de rapporten van UNP.”
3.3.7
Subonderdeel 3.1 betoogt dat het hof in rov. 3.39 (en rov. 3.19 dat daarop vooruitloopt), in combinatie met het oordeel in rov. 3.9, ten onrechte de feitelijke uitvoering van de FO door accountantsonderzoeken, in het bijzonder de uitleg die de accountants bij het uitvoeren van hun rol (in het toezicht op de naleving van de FO) blijkens die rapporten aan artikel 7 en artikel 20 FO hebben gegeven, in wezen beslissend (doorslaggevend) heeft gemaakt voor de uitleg van artikel 7 en artikel 20 FO, althans daaraan een te bepalend (groot) gewicht heeft toegekend. Aldus zou het hof hebben miskend dat bij de uitleg van een schriftelijke overeenkomst en bij de in dat kader te beantwoorden vraag welke zin partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan de overeenkomst mochten toekennen, telkens alle omstandigheden van het geval van beslissende betekenis zijn. Voorts zou het hof hebben miskend dat AHF er niet gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat de franchisenemers met de in die rapporten gehanteerde uitleg instemden, althans zijn oordeel onvoldoende hebben gemotiveerd. Het subonderdeel voert daartoe onder meer aan dat artikel 20 FO slechts ziet op controle, en niet aan de accountants de bevoegdheid geeft de FO te wijzigen of aan te vullen. Bij het voorgaande zou acht moeten worden geslagen op de door VAHFR c.s. gestelde ongelijkwaardigheid in een franchiserelatie.
3.3.8
Op zichzelf is de wijze waarop partijen uitvoering geven aan een overeenkomst één van de mogelijke omstandigheden die kunnen worden meegewogen bij uitleg conform de Haviltex-maatstaf.80.Het subonderdeel veronderstelt terecht dat deze omstandigheid door de rechter moet worden afgewogen tegen de overige relevante omstandigheden van het geval. Hoe die weging uitpakt, is echter aan de feitenrechter.81.Daarbij geldt dat weliswaar alle omstandigheden bij uitleg van belang zouden kunnen zijn, maar dat in het concrete geval niet altijd hoeven te zijn (hiervoor randnummer 3.1.10).
3.3.9
Ik lees in de bestreden rechtsoverwegingen niet dat het hof heeft miskend dat alle omstandigheden van het geval van beslissende betekenis (kunnen) zijn.82.Het oordeel dat de – kort gezegd – uitleg van de accountants moet worden gevolgd is gestoeld op meerdere omstandigheden: de inhoud van artikel 20 FO en de feitelijke uitvoering daarvan. Het subonderdeel betoogt dat het hof ook de bedoeling van partijen als omstandigheid bij zijn oordeel had moeten betrekken. Dat deze omstandigheid bij de uitleg een rol zou kunnen spelen, is door het hof echter niet miskend. Het hof is in de rov. 3.12-3.18 op deze door VAHFR c.s. gestelde omstandigheid ingegaan, maar heeft VAHFR c.s. daarin niet gevolgd. Dat oordeel (dat hiervoor in onderdeel 2 aan de orde kwam) brengt met zich dat het hof van het bestaan van de door VAHFR c.s. gestelde bedoeling niet overtuigd is. Daarmee is de rol van die omstandigheid bij de uitleg dan ook uitgespeeld en kan het hof (in zoverre) niet worden verweten dat deze omstandigheid bij de verdere beoordeling niet kenbaar is betrokken. Het subonderdeel draagt geen andere omstandigheden aan die het hof kenbaar in zijn weging had moeten betrekken. Slotsom is dat het verwijt dat het hof heeft miskend dat alle omstandigheden een rol (kunnen) spelen, geen stand houdt. Hetzelfde geldt voor de klacht dat het hof een te bepalend (groot) gewicht heeft toegekend aan de feitelijke uitvoering van de overeenkomst als omstandigheid. Deze klacht is immers dusdanig algemeen geformuleerd dat deze kennelijk veronderstelt dat de balans bij de weging van omstandigheden niet zonder meer kan doorslaan naar de kant van de feitelijke uitvoering van de overeenkomst als omstandigheid. Die veronderstelling is, gegeven de vrijheid van de feitenrechter bij de weging van omstandigheden, onjuist. Of de door het hof toegepaste weging van omstandigheden in het concrete geval begrijpelijk is, wordt aan de orde gesteld door de onderdelen 4-6. Subonderdeel 3.1 faalt derhalve in zoverre.
3.3.10
Om praktische redenen behandel ik de klacht tegen de overweging dat ieder van partijen er gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat de wederpartij met de in de accountantsrapporten gehanteerde uitleg instemde, bij de behandeling van onderdeel 4, dat zich tegen de concrete uitleg van het begrip ‘belastprijs’ uit de FO richt (hierna randnummer 3.4.19).
3.3.11
Om dezelfde reden worden ook de subonderdelen 3.2 en 3.3 hierna, bij de behandeling van onderdeel 4, besproken (hierna randnummer 3.4.20).
Onderdeel 4 – belastprijs
3.4.1
Na de hiervoor behandelde, meer algemene, overwegingen over de uitleg van de FO, in het bijzonder de artikelen 7 en 20 daarvan, is het hof ingegaan op de uitleg van een aantal specifieke begrippen uit de FO. Allereerst heeft het hof het volgende geoordeeld over de te volgen uitleg van het begrip ‘belastprijs’:
“uitleg belastprijs
3.41
Zoals overwogen is AHF krachtens artikel 7 FO verplicht om aan de franchisenemers de “door haar aan haar eigen filialen in rekening te brengen belastprijzen” in rekening te brengen. Bijlage III onder V bij de FO verduidelijkt de term “(door)belastingsprijzen” door daaraan toe te voegen “zijnde de inkoopprijs van het artikel vermeerderd met alle direct toerekenbare kosten, te vermeerderen BTW”.
3.42
Uit de overgelegde accountantsrapporten (rapporten van bevindingen van de IAD dan wel de rapporten van de accountant van de VAHFR) blijkt in dit verband, ook gezien het hier toepasselijke normenkader, dat van meet af aan uitsluitend door accountants is getoetst of de door AHF aan franchisenemers in rekening gebrachte prijs gelijk was aan de prijs die AH aan de eigen filialen in rekening was gebracht (waarop overigens steevast de conclusie volgde dat dat het geval was). De rapporten bevatten geen enkele aanwijzing dat het daarnaast relevant werd gevonden of die aldus getoetste prijs ook exact de inkoopprijs was die AH aan de leverancier betaalde, laat staan dat daar onderzoek naar werd verricht. In 1995 is weliswaar naar aanleiding van een vraag aan de zijde van franchisenemers door AHF toegelicht dat de inkoopprijs de prijs is die aan de leverancier wordt betaald (…) maar dat die uitleg enig gevolg heeft gehad, bijvoorbeeld op het vlak van de controles door de accountants, is gesteld noch gebleken. In het UNP-rapport over 2010 wordt ook met zoveel woorden bevestigd dat het onderzoek zich niet uitstrekt tot beoordeling van de door AH aan de leverancier betaalde inkoopprijs (…) Onder die omstandigheden ziet het hof geen aanleiding voor een andere uitleg van de term belastprijs dan als de prijs die AH aan de eigen filialen in rekening brengt. Aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald, komt in het kader van de vraag naar aanspraken van VAHFR c.s. geen betekenis toe. In het bijzonder is er daardoor geen ruimte voor verrekening indien geconstateerd wordt dat de feitelijk aan de leverancier betaalde inkoopprijs een lagere was. Partijen zijn het er over eens, naar ter zitting in hoger beroep is gebleken, dat als gevolg van het inmiddels door AH gehanteerde systeem als inkoopprijs geldt: de geldende inkoopprijs op het moment van scannen bij de kassa bij de verkoop van het product (…). Daardoor kan de voor franchisenemers en eigen filialen gehanteerde inkoopprijs afwijken van de inkoopprijs die daadwerkelijk door AH aan de leverancier is betaald. Voor de uitleg van de term belastprijs dient dat evenwel buiten beschouwing te blijven.
3.43
In het normenkader voor de onverdeelde marge is een tabel opgenomen waaronder is vermeld “Kostprijs gerelateerd”. Deze tabel ziet kennelijk op verrekening van posten die ten onrechte niet in de belastprijs waren meegenomen. Uit deze tabel volgt dat het mogelijk is om latere correcties op de belastprijs aan te brengen, bijvoorbeeld vanwege “prijsverschillen”. In de toelichting bij het normenkader wordt daarover geschreven: “Prijsverschillen ontstaan omdat de kostprijzen in de artikeldatabase (NASA) niet juist zijn, waardoor ook de facturatie niet juist is. Met de verrekening wordt dit gecorrigeerd.” Het hof leidt daaruit af dat daarmee wordt gedoeld op daadwerkelijke fouten in de artikeldatabase. De verrekening daarvan doet aan de hiervoor gegeven uitleg van de belastprijs niet af.”
3.4.2
Onderdeel 4 richt zich met vijfentwintig subonderdelen tegen deze overwegingen.
3.4.3
Subonderdeel 4.1 betoogt dat het hof blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te miskennen dat bij de uitleg van een schriftelijke overeenkomst alle omstandigheden van het geval beslissend zijn. Het subonderdeel voert daartoe aan dat het hof aan de uitvoering van de overeenkomst ten onrechte beslissend gewicht heeft toegekend.
3.4.4
Zoals hiervoor, randnummer 3.3.9, al is uiteengezet, lees ik in het bestreden arrest niet dat het hof zou hebben miskend dat alle omstandigheden van het geval beslissend kunnen zijn. Het subonderdeel voert geen nieuwe argumenten aan, zodat subonderdeel 4.1 vergeefs is voorgesteld. Hetzelfde geldt voor de subonderdelen 4.6 tot en met 4.9 voor zover deze eveneens betogen dat het hof heeft miskend dat bij de uitleg van een schriftelijke overeenkomst alle omstandigheden van het geval beslissend zijn.
3.4.5
Subonderdeel 4.2 bouwt voort op de subonderdelen 3.1-3.3. Op deze subonderdelen kom ik hierna (randnummers 3.4.19 e.v.) terug, waarna ook subonderdeel 4.2 aan de orde zal komen.
3.4.6
De subonderdelen 4.3-4.9 en 4.15-4.17 bestrijden de hiervoor geciteerde rechtsoverwegingen (ook83.) met diverse motiveringsklachten. Vanwege hun onderlinge verbondenheid lenen de subonderdelen zich voor gezamenlijke behandeling.
3.4.7
De subonderdelen richten zich (met name) tegen drie ‘kernoordelen’ in rov. 3.42, die in de inleiding van het onderdeel staan opgesomd:
(i) er is geen aanleiding voor een andere uitleg van de term belastprijs dan als de prijs die AH aan de eigen filialen in rekening brengt;
(ii) aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald, komt in het kader van de vraag naar aanspraken van VAHFR c.s. geen betekenis toe;
(iii) in het bijzonder is er daardoor geen ruimte voor verrekening indien geconstateerd wordt dat de feitelijk aan de leverancier betaalde inkoopprijs een lagere was.
3.4.8
Volgens de subonderdelen heeft het hof deze kernoordelen op de volgende (samengevatte) omstandigheden gebaseerd:
(a) uit de overgelegde accountsrapporten blijkt “ook gezien het hier toepasselijke normenkader” dat “van meet af aan” uitsluitend is getoetst of de door AHF aan franchisenemers in rekening gebrachte prijs gelijk was aan de prijs die door AH aan de eigen filialen in rekening was gebracht. De rapporten bevatten geen enkele aanwijzing dat het daarnaast relevant werd gevonden of die aldus getoetste prijs ook exact de inkoopprijs was die AH aan de leverancier betaalde, laat staan dat daar onderzoek naar werd verricht;
(b) in de brief van 23 mei 1995 van AHF aan het bestuur van de VAHFR is weliswaar naar aanleiding van een vraag aan de zijde van franchisenemers door AHF toegelicht dat de inkoopprijs de prijs is die aan de leverancier wordt betaald, maar dat die uitleg enig gevolg heeft gehad, bijvoorbeeld op het vlak van de controles door de accountants, is gesteld noch gebleken;
(c) in het UNP-rapport over 2010 wordt ook met zoveel woorden bevestigd dat het onderzoek zich niet uitstrekt tot beoordeling van de door AH aan de leverancier betaalde inkoopprijs.
3.4.9
De subonderdelen betogen dat de hiervoor genoemde (randnummer 3.4.7) kernoordelen onbegrijpelijk, althans onvoldoende gemotiveerd zijn in het licht van de hierna, kort, weergegeven omstandigheden c.q. argumenten:
- de bewoordingen van artikel 7 FO en de verduidelijking daarvan in Bijlage III onder V bij de FO (hiervoor randnummers 1.16 en 1.17, subonderdeel 4.3 en 4.6);
- de in de brief van AHF van 23 mei 1995 gegeven verduidelijking (hiervoor randnummer 1.18, subonderdelen 4.3 en 4.15-4.17);
- het normenkader bevat – in ieder geval voor wat betreft het begrip inkoopprijs als onderdeel van de belastprijs – geen nadere omschrijving, interpretatie of vaststelling van artikel 7 FO en Bijlage III onder V bij de FO en ook geen aanpassing daarvan (subonderdeel 4.4);
- het hof had de afspraken in artikel 7 FO en Bijlage III onder V bij de FO en de brief van AHF van 23 mei 1995 moeten aanmerken als ‘specifieke afspraken’ als bedoeld in rov. 3.39 (vierde regel; hiervoor randnummer 3.3.6; subonderdeel 4.5);
- het hof heeft bij de uitleg van de term ‘belastprijs’ de tekst van artikel 7 FO niet (kenbaar) gelezen in het licht van de gehele tekst en het systeem van de FO met bijlagen (subonderdeel 4.7);
- het hof heeft niet (kenbaar) de onaannemelijkheid van rechtsgevolgen van zijn uitleg bij de beoordeling betrokken (subonderdeel 4.7);
- het hof heeft niet (kenbaar) aandacht besteed aan de tekst van de 1981-overeenkomst84., die een blauwdruk vormde voor de latere franchiseovereenkomsten (subonderdeel 4.8);
- de door VAHFR c.s. betoogde bedoeling van partijen (hiervoor onderdeel 2) en de in het licht daarvan overgelegde schriftelijke verklaringen (subonderdeel 4.9).
3.4.10
Ik meen dat de subonderdelen terecht betogen dat de door het hof voorgestane uitleg van het begrip ‘belastprijs’, onbegrijpelijk is in het licht van de hiervoor genoemde omstandigheden. Dit geldt in het bijzonder het oordeel dat aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald, in het kader van de vraag naar aanspraken van VAHFR c.s. geen betekenis toekomt. Ik licht dit als volgt toe.
3.4.11
VAHFR c.s. hebben op verscheidene wijzen onderbouwd dat partijen zouden zijn overeengekomen dat de belastprijs gelijk is aan de inkoopprijs van AH vermeerderd met de distributiekosten. Een onderbouwing van dat standpunt is in de eerste plaats te vinden in de tekst van de FO, in het bijzonder in Bijlage III onder V bij de FO (hiervoor randnummer 1.17). VAHFR c.s. hebben onderbouwd dat deze afspraak al de basis van het franchisemodel vormde vanaf de eerste overeenkomst, de 1981-overeenkomst (hiervoor randnummer 3.4.9, zevende gedachtestreepje). Het standpunt vindt verder steun in, onder meer, de verklaringen van [betrokkene 1] en [betrokkene 3] en in de brief van AHF van 23 mei 1995.
3.4.12
Meer precies lijken de afspraken over de belastprijs te berusten op de volgende twee deelafspraken:
(1) de franchisenemers betalen dezelfde ‘belastprijs’ als de filialen;
(2) de filialen betalen als ‘belastprijs’ de inkoopprijs die AH aan de leveranciers heeft betaald, vermeerderd met de distributiekosten (‘L&D kosten’);
Als aan zowel afspraak (1) als afspraak (2) is voldaan, dan is daarvan het logische gevolg dat de franchisenemers ook als ‘belastprijs’ de inkoopprijs betalen die AH aan de leveranciers heeft betaald, vermeerderd met de distributiekosten.85.
3.4.13
Het oordeel van het hof berust op de vaststelling dat partijen, op grond van de overeengekomen normenkaders, alleen door de accountants hebben laten toetsen of is voldaan aan afspraak (1): dat de franchisenemers dezelfde belastprijs betalen als de filialen. Het hof heeft daarbij opgemerkt dat uit de rapporten niet volgt dat partijen ook relevant vonden dat die prijs gelijk was aan de inkoopprijs en dat daaraan ook niet werd getoetst. Aldus is het hof tot het oordeel gekomen dat aan de door AH aan de leveranciers betaalde inkoopprijs geen betekenis toekomt.
3.4.14
Het hof is dus kennelijk van oordeel dat de uitvoering van de FO afwijkt van de bepaling in de FO dat de filialen als ‘belastprijs’ de inkoopprijs (plus distributiekosten) betalen die AH aan de leveranciers heeft betaald en van de afspraak dat (dus) ook de franchisenemers die inkoopprijs (plus distributiekosten) betalen, althans dat partijen de FO op dat punt hebben gewijzigd.86.Dat oordeel is niet zonder meer begrijpelijk. Het kan immers wel zijn dat partijen alleen hebben getoetst of de franchisenemers dezelfde belastprijs hebben betaald als de filialen, maar dat is op zichzelf nog geen afwijking van de rest van de afspraken. Het hof heeft niet geconstateerd dat AH aan de filialen en franchisenemers een hogere prijs dan de inkoopprijs in rekening heeft gebracht en dat de franchisenemers dat (structureel) hebben toegestaan/gedoogd.87.Er is dus geen sprake van een daadwerkelijke afwijking van de afspraak dat de filialen en de franchisenemers de inkoopprijs (plus distributiekosten) betalen, het is alleen niet gecontroleerd.
3.4.15
Mag nu zonder meer uit het niet controleren van afspraak (2) – en daarmee of aan franchisenemers de inkoopprijs (plus distributiekosten) in rekening wordt gebracht – worden afgeleid dat partijen die elementen niet (langer) relevant achtten? Hoewel ik niet wil uitsluiten dat uit het niet controleren van een contractsbepaling, afgeleid kan worden dat partijen aan die bepaling geen relevantie (meer) toekennen, meen ik dat daarbij terughoudendheid gepast is. In dit kader kan een parallel worden getrokken met het leerstuk van rechtsverwerking, waarbij enkel tijdsverloop, in beginsel, onvoldoende is om van rechtsverwerking uit te gaan.88.(Ook) in die gevallen mag uit een enkel ‘stilzitten’ niet te snel een (voor die partij nadelige) conclusie worden getrokken.
3.4.16
Er is in deze zaak sprake van een afspraak, dat de franchisenemers voor de producten de inkoopprijs plus distributiekosten betalen, die (i) als zodanig genoemd staat in de FO, (ii) al vanaf het begin van de franchiserelaties onderdeel uitmaakte van de onderlinge afspraken (al was opgenomen in de 1981-overeenkomst), (iii) die in latere correspondentie is bevestigd (de brief van 23 mei 1995) en (iv) die door verschillende betrokkenen in hun schriftelijke verklaring wordt genoemd als een van de uitgangspunten van de samenwerking. Daarbij is sprake van een controlemechanisme waarbij ‘AH c.s., om bedrijfsvertrouwelijke redenen, geen volledige inzage willen geven in hun administratie. De controle vindt plaats via accountants aan beide zijden, waarbij de accountants van VAHFR c.s. niet de boekhouding van ‘AH c.s. maar de rapportage van de accountants controleren. Bovendien hebben VAHFR c.s. ook in dit kader gesteld dat sprake is van een ongelijke machtsverhouding, wat door het hof in het midden is gelaten, en die machtsverhouding zou kunnen meespelen bij de vraag wat VAHFR c.s. wel en niet kunnen controleren in de boekhouding van ‘AH c.s. Ten slotte geldt nog dat waar VAHFR c.s. hebben kunnen verifiëren dat zij dezelfde prijs betalen als de eigen filialen, zij volgens het systeem van de overeenkomst er ook op zouden mogen vertrouwen (immers geldt ook voor ‘AH c.s.: pacta sunt servanda) dat dit de inkoopprijs (plus distributiekosten) is. Dat staat immers letterlijk in Bijlage III onder V bij de FO.
3.4.17
Daartegenover staat de constatering van het hof dat partijen – in ieder geval ten aanzien van de jaren waarover de laatste normenkaders zijn overeengekomen – niet hebben laten controleren of de aan de filialen in rekening gebrachte belastprijs inderdaad (zoals in de FO bepaald) de inkoopprijs plus distributiekosten is. In het licht van de hiervoor randnummer 3.4.16 genoemde omstandigheden meen ik dat het hof hieruit niet zonder meer kon afleiden dat partijen, althans VAHFR c.s., geen betekenis meer toekenden aan de door ‘AH c.s. aan de leveranciers betaalde inkoopprijs, zodat dit oordeel onbegrijpelijk is, althans onvoldoende is gemotiveerd.
3.4.18
Een en ander brengt met zich dat de subonderdelen 4.3 tot en met 4.9 en 4.15 tot en met 4.17 terecht zijn voorgesteld.
3.4.19
Dat brengt mij bij een tussenstap, aangezien ik in randnummer 3.3.10 aankondigde om subonderdeel 3.1 (voor zover niet reeds behandeld) tezamen met onderdeel 4 te behandelen. In het spoor van het voorgaande is evenzeer onbegrijpelijk, althans onvoldoende gemotiveerd, het door subonderdeel 3.1 bestreden oordeel in rov. 3.39 dat partijen er gerechtvaardigd op mochten vertrouwen dat de wederpartij met de (door de accountants) gehanteerde uitleg instemde, zodat ook dit subonderdeel slaagt.
3.4.20
De eveneens nog niet behandelde subonderdelen 3.2 en 3.3 behoeven bij deze stand van zaken geen bespreking. Zij richten zich immers tegen de overweging in rov. 3.39 dat bij het oordeel dat partijen erop mochten vertrouwen dat de wederpartij met de door de accountants gehanteerde uitleg instemde, niet van belang is dat tussen de vaststelling van het eerste en het laatste normenkader slechts een tijdspanne van 1,5 jaar is gelegen. De subonderdelen vallen daarmee de begrijpelijkheid aan van de door het hof toegepaste weging van omstandigheden. Het oordeel (dat partijen erop mochten vertrouwen dat de wederpartij met de gehanteerde uitleg instemde) is echter mijns inziens dus al op zichzelf onbegrijpelijk (om de reden genoemd in randnummer 3.4.19 hiervoor), ongeacht welke weging het hof daarbij aan bedoelde tijdspanne heeft gegeven.
3.4.21
Na deze tussenstap resteren de overige subonderdelen van onderdeel 4. Allereerst verdient subonderdeel 4.2 nog behandeling, nu dat voortbouwt op de subonderdelen 3.1-3.3. De klacht slaagt voor zover deze voortbouwt op het slagende deel van onderdeel 3.1.
3.4.22
Subonderdeel 4.10 betoogt dat het hof zonder voldoende begrijpelijke motivering de specifieke bewijsaanbiedingen van VAHFR c.s. ter zake van de bedoeling van partijen bij de uitleg van de term ‘belastprijs’ heeft gepasseerd. Het subonderdeel bouwt voort op de subonderdelen 2.8-2.11 en slaagt in het spoor daarvan (hiervoor randnummers 3.2.32 e.v.).
3.4.23
Subonderdeel 4.11 bouwt voort op onderdeel 2 en richt zich tegen rov. 3.42, voor zover deze rechtsoverweging voortbouwt op rov. 3.12-3.18. Het subonderdeel slaagt in het spoor van de subonderdelen waar het op voortbouwt, voor zover deze slagen althans (hiervoor randnummer 3.2.43).
3.4.24
De subonderdelen 4.12 en 4.13, die zich lenen voor gezamenlijke behandeling, betogen dat de hiervoor in randnummer 3.4.7 genoemde kernoordelen (eveneens) onbegrijpelijk zijn in het licht van de stellingen van ‘AH c.s. in de procedure. Aldus zou het hof ook hebben geoordeeld in strijd met art. 24 Rv en/of art. 149 Rv. De subonderdelen betogen, kort gezegd, dat de gedingstukken geen andere conclusie toelaten dan dat ‘AH c.s. niet het standpunt hebben ingenomen dat aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald geen betekenis toekomt. ‘AH c.s. zouden er in de gedingstukken steeds vanuit zijn gegaan dat AH/AHF aan de franchisenemers de betaalde inkoopprijs (plus distributiekosten) in rekening brengt. ‘AH c.s. zouden slechts hebben betoogd dat het inkoopprijs-element van de belastprijs kan afwijken van de feitelijk aan de leverancier betaalde prijs voor zover dit komt doordat de belastprijs wordt vastgesteld aan de hand van de inkoopprijs die geldt op het moment dat het product bij aankoop door een consument aan de kassa wordt gescand.
3.4.25
Ik stel voorop dat de uitleg van de processtukken en van de standpunten van partijen van feitelijke aard is en in cassatie dan ook niet op juistheid kan worden onderzocht.89.‘AH c.s. hebben er in cassatie op gewezen dat zij onder meer in de memorie van grieven de stelling van VAHFR c.s. hebben betwist dat op grond van de FO de aan de franchisenemers in rekening te brengen inkoopprijs (als onderdeel van de belastprijs) steeds gelijk moet zijn aan de prijs die AH aan de leverancier heeft betaald. AH c.s. hebben bovendien geconcludeerd dat de vordering van VAHFR c.s. ter zake van de ‘belastprijs’ (vordering G) dient te worden afgewezen.90.In het licht van die betwisting kunnen VAHFR c.s. niet worden gevolgd in hun stelling dat het hof buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden en het bestreden oordeel is evenmin (om die reden althans) onbegrijpelijk. Hieraan doet niet af dat ‘AH c.s. in de procedure hebben gesteld dat zij geen extra marge op de inkoopprijs rekenen (hiervoor voetnoot 87). De subonderdelen 4.12 en 4.13 missen doel.
3.4.26
Subonderdeel 4.14 betoogt dat het oordeel in rov. 3.42 niet strookt met de overweging in rov. 4.66, waarin het hof oordeelt dat het feit dat VAHFR c.s. niet eerder van de in artikel 20 FO opgenomen onderzoeksbevoegdheid gebruik hebben gemaakt, geen afbreuk doet aan de rechten die VAHFR c.s. onder artikel 20 FO toekomen. Dit zou het arrest innerlijk tegenstrijdig maken. De klacht faalt. De bedoelde overweging in rov. 4.66 ziet op de controlebevoegdheid van VAHFR c.s. en niet op uitleg. Dat het hof bij de uitleg de feitelijke uitvoering door partijen in aanmerking heeft genomen, maar ten aanzien van de controlebevoegdheid geen rechtsverwerking of anderszins verval van recht heeft aangenomen, is op zichzelf (daargelaten mijn eerdere bedenkingen bij de door het hof voorgestane uitleg) niet onbegrijpelijk en niet innerlijk tegenstrijdig. Subonderdeel 4.14 is vergeefs voorgesteld.
3.4.27
Subonderdeel 4.18 bouwt voort op subonderdeel 4.13 en faalt in het spoor daarvan.
3.4.28
Subonderdeel 4.19 betoogt dat onbegrijpelijk is dat het hof bij de beoordeling zoveel gewicht heeft toegekend aan het feit dat in één accountantsrapport zou worden bevestigd dat het onderzoek zich niet heeft uitgestrekt tot beoordeling van de door AH aan de leverancier betaalde inkoopprijs. De klacht faalt nu het hof mijns inziens niet zozeer veel gewicht heeft toegekend aan het feit dat in één rapport wordt bevestigd dat het onderzoek zich niet tot de inkoopprijs heeft uitgestrekt, maar meer aan het feit dat feitelijk door de accountants niet aan de inkoopprijs werd getoetst, hetgeen onder meer blijkt uit de bevestiging in het bedoelde accountantsrapport. Subonderdeel 4.19 kan niet tot cassatie leiden.
3.4.29
De subonderdelen 4.20 en 4.21 richten zich tegen de overweging aan het slot van rov. 3.42, dat voor de uitleg van de term belastprijs buiten beschouwing kan blijven het feit dat de voor franchisenemers en eigen filialen gehanteerde inkoopprijs kan afwijken van de inkoopprijs die daadwerkelijk door AH aan de leverancier is betaald. Hierbij heeft het hof, gezien de daaraan voorafgaande zinnen, gedoeld op het feit dat volgens de huidige systematiek, de inkoopprijs wordt gehanteerd die geldt op het moment van het scannen van het product bij de kassa (dus bij verkoop aan de klant). Subonderdeel 4.20 betoogt dat niet duidelijk is wat het hof hiermee bedoelt en wat de toegevoegde waarde is.
3.4.30
Met de betreffende passage (vanaf “In het bijzonder”) heeft het hof een uitwerking gegeven van de gevolgen van het oordeel dat aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald, geen betekenis toekomt in het kader van de vraag naar aanspraken van VAHFR c.s. Onbegrijpelijk is dit niet. Enige toegevoegde waarde kan mijns inziens aan de overweging toch niet worden ontzegd, noch daargelaten de vraag of een arrest zou moeten worden vernietigd op de grond dat het een passage bevat die geen toegevoegde waarde heeft. Subonderdeel 4.20 mist doel.
3.4.31
Subonderdeel 4.21 is ingesteld voor het geval het slot van rov. 3.42 zo moet worden begrepen dat het feit dat de voor de belastprijs gehanteerde inkoopprijs kan afwijken van de daadwerkelijk aan de leverancier betaalde inkoopprijs, voor de uitleg van het begrip belastprijs buiten beschouwing moet blijven omdat partijen het er over eens zouden zijn dat als gevolg van het gehanteerde systeem als inkoopprijs geldt de prijs die van kracht is op het moment van het scannen van het product bij de kassa. Die veronderstelde lezing van het arrest deel ik niet. Het hof heeft immers daarvoor al geoordeeld dat aan de inkoopprijs geen betekenis toekomt, kort gezegd vanwege de feitelijke uitvoering van de overeenkomst (zoals hiervoor uitgebreid behandeld). Reeds daarom blijft, naar het oordeel van het hof, een afwijking van de daadwerkelijk betaalde inkoopprijs, buiten beeld. Subonderdeel 4.21 gaat derhalve uit van een onjuiste lezing van het arrest en faalt.
3.4.32
Subonderdeel 4.22 richt zich tegen het oordeel in rov. 3.43 (hiervoor randnummer 3.4.1). Ik begrijp deze overweging aldus, dat het hof heeft geconstateerd dat er in het normenkader een tabel is opgenomen (“prijsverschillen”) waarin (onder meer) posten worden verrekend die ten onrechte niet in de belastprijs waren opgenomen, en heeft onderzocht of deze constatering afdoet aan het oordeel dat voor de belastprijs geen betekenis toekomt aan de inkoopprijs die aan de leverancier betaald is. Met andere woorden: als aan het verschil tussen de daadwerkelijke inkoopprijs en de in de belastprijs gehanteerde inkoopprijs geen betekenis toekomt, waarom bestaat deze verrekeningstabel dan? Het hof heeft vastgesteld dat met de tabel daadwerkelijke fouten in de artikeldatabase worden gecorrigeerd, zodat deze tabel niet aan ’s hofs uitleg van de belastprijs afdoet.
3.4.33
Het subonderdeel betoogt dat onduidelijk is wat het hof heeft bedoeld met “daadwerkelijke fouten” en betoogt dat daarom het oordeel dat de tabel niet aan ’s hofs uitleg van de belastprijs afdoet, onbegrijpelijk is. De klacht mist doel. Het hof heeft een en ander kennelijk zo begrepen dat de artikelendatabase, waar de belastprijs op wordt gebaseerd, soms fouten bevat. Het gaat dan, zo begrijp ik het althans, niet zozeer om alle gevallen waarin de in de artikelendatabase opgenomen inkoopprijs afwijkt van de daadwerkelijke inkoopprijs, want dat is op zichzelf in de lezing van het hof niet van betekenis voor de belastprijs. Met “daadwerkelijke fouten” doelt het hof mijns inziens op gevallen als het bekende ‘nulletje teveel’ in de database – waardoor de pot pindakaas € 9,80 kost in plaats van 98 cent – of waar de prijs voor een literverpakking is opgenomen waar dat de prijs voor een halve liter moest zijn. Ik noem maar wat voorbeelden. Als de betreffende tabel zo wordt begrepen, is ’s hofs oordeel dat deze tabel niet afdoet aan de beslissing dat de daadwerkelijk betaalde inkoopprijs voor de belastprijs niet relevant is, niet onbegrijpelijk. Evenmin was het hof gehouden om precies af te bakenen welke “daadwerkelijke fouten” wel of niet in deze tabel thuishoren. Immers onderzocht het hof in rov. 3.43 slechts of het bestaan van de tabel afdoet aan het eerdere oordeel dat aan de daadwerkelijke inkoopprijs geen betekenis toekomt. Subonderdeel 4.22 faalt.
3.4.34
Subonderdeel 4.23 richt zich tegen rov. 4.17 met een klacht die voortbouwt op de subonderdelen 4.1-4.22. Subonderdeel 4.24 richt zich tegen rov. 4.67 met een klacht die op de subonderdelen 4.1-4.22 voortbouwt. Subonderdeel 4.25 ten slotte richt zich tegen de rov. 4.48 en 4.51 met een klacht die op de subonderdelen 4.1-4.22 voortbouwt. De subonderdelen slagen voor zover zij voortbouwen op slagende subonderdelen (zie de slotsom van onderdeel 4 hierna).
3.4.35
Slotsom van onderdeel 4 is dat de subonderdelen 4.2 tot en met 4.11, 4.15 tot en met 4.17 en 4.23 tot en met 4.25 (gedeeltelijk) slagen. Slotsom van onderdeel 3, dat ook in deze paragraaf nog aan de orde kwam, is dat subonderdeel 3.1 gedeeltelijk slaagt.
3.4.36
De vraag dringt zich op waar dit, als Uw Raad deze conclusie zou volgen, partijen zou brengen. Dit bespreek ik aan het slot van deze conclusie, na de behandeling van de onderdelen 5 en 6, die op onderdeel 4 voortborduren (en van de algemene voortbouwklachten van onderdeel 7).
Onderdeel 5 – Action Discount Resultaat
3.5.1
Onderdeel 5 heeft betrekking op het ‘Action Discount Resultaat’ (hierna: ‘ADR’, zowel in enkelvoud als meervoud). Het ADR is, kort gezegd, het volgende. Sinds 2005 wordt de belastprijs bepaald aan de hand van de inkoopprijs op het moment van het scannen van een product aan de kassa (rov. 2.1.14.). Als AH producten tijdelijk tegen een actieprijs (‘in de Bonus’) verkoopt, verkrijgt AH deze producten (doorgaans) ook tegen een lagere prijs van de leverancier. Alleen de producten die door de winkels (filialen en franchises) worden verkocht binnen de actieperiode, krijgen een belastprijs op grond van die lagere ‘actie-inkoopprijs’. Een ADR ontstaat als AH meer (of in voorkomend geval: minder) producten tegen de actieprijs heeft ingekocht dan dat er door de winkels binnen de actieperiode zijn verkocht. AH rekent dan immers voor de producten die zij meer tegen de actieprijs heeft ingekocht, de gewone prijs aan de winkels (en andersom: als AH te weinig actieproducten heeft ingekocht levert zij producten tegen de actieprijs aan de winkels die zij voor de gewone prijs heeft ingekocht91.).92.
3.5.2
VAHFR c.s. hebben een verklaring voor recht gevorderd dat AHF de binnen de Ahold-groep gerealiseerde ADR bij de in- en verkoop van actieartikelen voor de Albert Heijn-winkelformule in de afrekening met de franchisenemers behoort te betrekken. Dit door de gerealiseerde ADR in mindering te brengen op de aan de franchisenemer in rekening te brengen inkoopprijs als onderdeel van de belastprijs of, als dat niet onmiddellijk mogelijk is, via een latere correctie op deze inkoopprijs (rov. 4.18). Het hof heeft hierover als volgt overwogen:
“4.19 VAHFR c.s. hebben daartoe in de kern het volgende aangevoerd. Uitgangspunt van de FO is dat de franchisenemers dezelfde inkoopprijs betalen die AH aan de leveranciers betaalt. Indien gedurende een actieperiode minder actie-artikelen tegen de actieverkoopprijs aan consumenten worden verkocht dan er tegen een lage actie- inkoopprijs van de betreffende leverancier zijn betrokken, kunnen die “overgebleven” artikelen na de actieperiode voor de reguliere “volle” prijs worden verkocht. De supermarkt kan op die artikelen dan een hogere marge behalen: een positief Action Discount Resultaat (ADR). VAHFR c.s. menen dit resultaat met hen moet worden verrekend en dat het ondernemersrisico dat zij lopen dat ook rechtvaardigt. Ook het feit dat de door AHF behaalde ADR tot het derde kwartaal van 2011 onder de post “Prijsverschillen” met de franchisenemers werd verrekend duidt er volgens hen op, dat AHF daartoe krachtens de FO verplicht was.
4.20
Het hof overweegt als volgt. Sedert 2003 is het voor de franchisenemers als gevolg van het door AH gehanteerde systeem niet meer mogelijk zelf een positief ADR te realiseren (…). AHF zelf is daar nog wel toe in staat. Het betoog van VAHFR c.s. (uitmondend in de vorderingen onder H) dat de door AHF gerealiseerde ADR met de franchisenemers moet worden verrekend is gebaseerd op een uitgangspunt dat door het hof niet wordt gedeeld. De onder 3.42-3.43 weergegeven uitleg van de term “belastprijs” brengt mee dat de FO geen ruimte biedt voor verrekening van een ADR zolang de belastprijzen dezelfde zijn als de aan de eigen filialen van AH in rekening gebrachte prijzen. Gesteld noch gebleken is dat dat laatste niet het geval is. Ook voor een latere correctie op de inkoopprijs ontbreekt een contractuele grondslag. In dat licht bezien is het betoog van VAHFR c.s. dat voor verrekening van een ADR (althans: van een positief ADR) een rechtvaardiging bestaat in het door de franchisenemers gedragen ondernemersrisico, ook in hoger beroep onvoldoende geconcretiseerd zodat het hof daaraan voorbij gaat. Uit het KPMG-rapport volgt verder dat AH nog een systeem wijziging heeft doorgevoerd die meebrengt dat na het derde kwartaal in 2011 een ADR niet meer als Prijsverschillen werd verrekend. Het hof is van oordeel dat, gelet op hetgeen in 3.43 in samenhang met 2.1.14 is overwogen, bij het ADR geen sprake is van een “onjuiste” prijs (zoals de post Prijsverschillen in de toepasselijke normenkaders is gedefinieerd) zodat het terecht is dat AH een ADR niet (meer) als prijsverschillen verrekende. Vordering H moet daarom worden afgewezen.”
3.5.3
Het hof heeft de afwijzing van vordering H, inzake het ADR, aldus gegrond op zijn eerdere oordeel dat aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald, geen betekenis toekomt in het kader van de vraag naar aanspraken van VAHFR c.s. Hiervoor (randnummers 3.4.3 e.v.) concludeerde ik dat VAHFR c.s. met de subonderdelen 4.1-4.22 terecht tegen dit oordeel zijn opgekomen. Het tegen de afwijzing van vordering H gerichte subonderdeel 5.1 bouwt op die subonderdelen 4.1-4.22 voort en slaagt in het spoor daarvan.
3.5.4
Subonderdeel 5.2 richt zich tegen de overweging in rov. 4.20. Het subonderdeel voert aan dat het hof heeft miskend dat het betoog van VAHFR c.s. over het ondernemersrisico, slechts een reactie vormde op de stelling van ‘AH c.s. dat een positief ADR niet met de franchisenemers verrekend hoeft te worden, omdat ‘AH c.s. terzake een ondernemersrisico lopen (het risico op een negatief ADR). Aldus zou het hof, door te oordelen dat VAHFR c.s. hun stelling onvoldoende hebben geconcretiseerd, hieraan te hoge eisen hebben gesteld.
3.5.5
Als er, met het subonderdeel, veronderstellenderwijs van wordt uitgegaan dat het betoog inderdaad een reactie vormde op het ‘ondernemersrisico-verweer’ van ‘AH c.s., dan behoeft het subonderdeel geen behandeling. Het hof heeft vordering H immers reeds afgewezen op grond van het eerdere oordeel dat aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald, geen betekenis toekomt in het kader van de vraag naar aanspraken van VAHFR c.s. Aan het ‘ondernemersrisico-verweer’ van ‘AH c.s. is het hof aldus niet toegekomen, zodat ook de reactie op dat verweer geen bespreking behoefde. Bij die stand van zaken is niet van belang of het hof aan die reactie te hoge eisen heeft gesteld. Mocht Uw Raad in lijn met deze conclusie het bestreden arrest vernietigen en het verwijzingshof alsnog toekomen aan een beoordeling van het ‘ondernemersrisico-verweer’, dan komt de reactie daarop van VAHFR c.s. uiteraard alsnog in beeld. Subonderdeel 5.2 leidt niet tot cassatie.
3.5.6
De subonderdelen 5.3 en 5.4 hebben betrekking op de overweging aan het slot van rov. 4.20, kort gezegd dat met een ADR geen sprake is van een “onjuiste prijs” (als bedoeld in de post “prijsverschillen” (hiervoor randnummer 3.4.32), zodat het terecht is dat AH een ADR niet (meer) als prijsverschil verrekende. Subonderdeel 5.3 bestrijdt dat oordeel met twee klachten. De eerste klacht bouwt voort op subonderdeel 4.22 (hiervoor randnummer 3.4.32) en faalt in het spoor daarvan. Volgens de tweede klacht van het subonderdeel is onbegrijpelijk het oordeel dat bij een ADR geen sprake is van een “onjuiste prijs”. Zoals ik hiervoor (randnummer 4.3.33) heb betoogd, heeft het hof bij de tabel ‘prijsverschil’ mijns inziens het oog gehad op correctie van onjuiste opnames in de artikelendatabase (het bekende ‘nulletje teveel’ en dergelijke) en niet op correcties vanwege bonussen, kortingen en dergelijke. Die uitleg is niet zonder meer onbegrijpelijk. Subonderdeel 5.3 faalt.
3.5.7
Subonderdeel 5.4 veronderstelt dat in het slot van rov. 4.20 het oordeel besloten ligt dat partijen jarenlang aldus aan de FO feitelijke uitvoering hebben gegeven dat het door AHF gerealiseerde ADR onder de post “prijsverschillen” werd verrekend. Het subonderdeel betoogt dat in dat licht onbegrijpelijk is dat het hof bij de uitleg van het begrip ‘belastprijs’ wel doorslaggevende waarde heeft gehecht aan de feitelijke uitvoering van de overeenkomst door partijen, maar in dit geval niet. Waar het hof heeft overwogen dat “het terecht is dat AH een ADR niet (meer) als prijsverschillen verrekende”, impliceert deze overweging inderdaad dat dit voorheen wel gebeurde, maar daarmee heeft het hof nog niet vastgesteld dat partijen jarenlang (als in: bestendig) het door AHF gerealiseerde ADR onder de post “prijsverschillen” verrekenden. Nu het hof dit dus niet als feit heeft vastgesteld, mist de klacht feitelijke grondslag,93.zodat subonderdeel 5.4 vergeefs is voorgesteld.
3.5.8
Het voorgaande brengt met zich dat subonderdeel 5.1 terecht is voorgesteld en onderdeel 5 aldus gedeeltelijk slaagt.
Onderdeel 6 – verrekeningsgrondslag onverdeelde marge
3.6.1
Onderdeel 6 heeft betrekking op de uitleg van het begrip ‘onverdeelde marge’. Tussen partijen is in geschil op grond van welke verdeelsleutel deze onverdeelde marge moet worden verdeeld. In het bijzonder speelt de vraag of bij de verdeling van de onverdeelde marge moet worden uitgegaan van de consumentenomzet of de instuwingsomzet en de vraag of bij deze berekening moet worden uitgegaan van de bedragen inclusief of exclusief BTW. De klachten van het onderdeel zien alleen op het oordeel over de laatste vraag, dus de BTW-component van de verdeelsleutel.
3.6.2
Het gaat in dat kader om de (met CC aangeduide) vorderding tot verklaring voor recht dat bij de berekening van het verhoudingsaandeel van de franchisenemer in de werkelijk onverdeelde marge de eventueel in de berekening te betrekken BTW geen rol mag spelen, wat wil zeggen dat de in de berekening te gebruiken grondslagen beide inclusief of exclusief (dezelfde) BTW dienen te worden genomen. Het hof heeft de vordering in rov. 4.64 verworpen, enkel onder verwijzing naar de rov. 3.51-3.54. Deze luiden als volgt:
“uitleg verrekeningsgrondslag onverdeelde marge
3.51
Krachtens artikel 7 van de FO wordt de onverdeelde marge verrekend naar rato van de in dat jaar “door Franchisenemer gerealiseerde Albert Heijn-omzet.” De eerste standaard-franchiseovereenkomst van 1989 hanteerde in artikel 7 reeds dezelfde frase. Uit het feit dat elders in de FO, namelijk in Bijlage III onder I (hoofdstuk Franchisefee) als grondslag voor de te betalen fee een andere omzetdefinitie staat vermeld, namelijk de “door de Franchisenemer gerealiseerde consumentenomzet exclusief BTW” leidt het hof af dat met de term “Albert Heijn-omzet” in artikel 7 bewust van het begrip “consumentenomzet” is afgeweken.
3.52
Wat er onder “door de Franchisenemer gerealiseerde Albert Heijn-omzet” moet worden verstaan verduidelijkt artikel 7 van de FO niet. De bewoordingen daarvan zijn voor meer dan één uitleg vatbaar. Daarom knoopt het hof aan bij hetgeen daarover in de IAD- en UNP-rapporten over de onverdeelde marge in de jaren 2004 tot en met 2008 is vermeld. In de IAD-rapporten wordt zonder uitzondering vastgesteld (of en) dat de “in de afrekening onverdeelde marge gehanteerde verhouding tussen omzet eigen filialen en ingestuwde omzet franchisewinkels [onderstreping hof] juist is berekend.” Deze zinsnede is vanaf het jaar 2004 ook in de UNP-rapporten overgenomen. In de bijlagen B bij die rapporten, waarin melding wordt gedaan van de “Franchise afrekening onverdeelde marge” staat in de berekening die tot vaststelling van het verrekenbare bedrag leidt eveneens vermeld: “Instuwingsomzet franchise als percentage van totaal omzet AH BV”. Met de ingestuwde omzet wordt dus niet de consumentenomzet van de franchisenemers, maar de door AH aan de franchisenemers geleverde omzet bedoeld. Uit de werkzaamheden die de accountants hebben verricht ter vaststelling en controle van de juistheid van de berekening van de onverdeelde marge en de bij de verdeling daarvan in aanmerking te nemen Albert Heijn-omzet, blijkt eveneens dat zij in dat kader zijn uitgegaan van de consumentenomzet van de eigen AH-filialen en de omzet die is gemaakt met de levering/instuwing aan de franchisenemers, niet hun consumentenomzet.
3.53
Volgens VAHFR c.s. was de bedoeling van partijen dat de consumentenomzet incl. BTW als verrekeningsgrondslag zou gelden. Voor zover zij zich daarbij beroepen op de verklaring van [betrokkene 3] faalt hun betoog op grond van het onder 3.16 overwogene. Nu VAHFR c.s. niet hebben verklaard waarom, anders dan [betrokkene 3] vermeldt, in de FO uitdrukkelijk exclusief BTW staat, voldoen zij in zoverre niet aan hun stelplicht en wordt aan bewijslevering (zoals aangeboden) niet toegekomen.
3.54
VAHFR c.s. hebben aangevoerd dat zij pas in het KPMG-rapport hebben gelezen dat “in de verdeelsleutel voor de onverdeelde marge (...) de netto omzet van de franchisenemers [wordt] meegenomen tegen een bruto omzet van de [hof: eigen] winkels, wat resulteert in een lagere verdeelsleutel.” Zij stellen dat door die verdeelsleutel “appels met peren” worden vergeleken en dat artikel 7 FO zich daartegen verzet. Het hof overweegt dat, wat daar ook verder van zij, VAHFR c.s. vanaf (in elk geval) het jaar 2004 uit de accountantsrapporten had kunnen afleiden welke grondslag AH hanteerde en de accountants juist achtten. Hetgeen hiervoor onder 3.39 is overwogen brengt mede dat VAHFR c.s. aan de uitleg die sedertdien aan de overeenkomst is gegeven zijn gebonden.”
3.6.3
De eerste drie subonderdelen van het onderdeel richten zich tegen rov. 3.53. Subonderdeel 6.1 en 6.2 lenen zich voor gezamenlijke behandeling. VAHFR c.s. betogen daarin onder meer (subonderdeel 6.2) dat het hof in rov. 3.53 heeft miskend dat het oordeel in rov. 3.16 inhoudt dat het hof de verklaring van [betrokkene 3] minder accuraat acht op het punt van de vraag of met “AH-omzet” de consumentenomzet of de instuwingsomzet wordt bedoeld. Dat het hof de verklaring van [betrokkene 3] op het punt van de BTW minder accuraat heeft geacht, volgt niet uit rov. 3.16, zo betoogt het subonderdeel.94.
3.6.4
Ik meen dat deze klacht slaagt. Het hof heeft in rov. 3.16 overwogen dat [betrokkene 3] heeft verklaard dat in de 1989-overeenkomst de percentages van de onverdeelde marge nog duidelijk waren “gekoppeld aan de consumentenomzet inclusief BTW”, terwijl uit de tekst van die overeenkomst zou blijken dat daarin gerept wordt van iets anders, namelijk de “AH-omzet”. Het hof heeft daarbij verwezen naar rov. 3.51 e.v. In rov. 3.51 heeft het hof geoordeeld dat met de “AH-omzet” niet op de consumentenomzet wordt gedoeld. De BTW-kwestie komt in rov. 3.51 en 3.52 (nog) niet aan de orde. Wel in rov. 3.53, maar daar heeft het hof meteen overwogen dat VAHFR c.s. zich niet op de verklaring van [betrokkene 3] kunnen beroepen “op grond van het onder 3.16 overwogene”. Nu het hof tot op dat moment nog niet heeft vastgesteld dat [betrokkene 3] op het BTW punt minder accuraat is geweest (immers noch in rov. 3.16 en ook niet in rov. 3.51-3.52, waarnaar rov. 3.16 verwijst), neigt dat naar een cirkelredenering.
3.6.5
Het zou kunnen dat het hof heeft gemeend dat de verklaring van [betrokkene 3] op alle punten buiten beschouwing moet blijven, omdat deze volgens het hof (in elk geval) minder accuraat is op het punt van de consumentenomzet of instuwingsomzet. Dat het hof de verklaring in zijn geheel niet in beschouwing neemt, staat echter niet met zoveel woorden in rov. 3.16. Daar staat immers slechts dat de verklaring op een relevant punt (dus niet: in haar geheel) minder accuraat (dus niet: onjuist) is. In zoverre slagen dus reeds de klachten tegen het eerste deel van rov. 3.53.
3.6.6
De subonderdelen richten ook klachten tegen het tweede deel van rov. 3.53, de overweging dat VAHFR c.s. niet hebben verklaard waarom, anders dan [betrokkene 3] vermeldt, in de FO uitdrukkelijk exclusief BTW staat. Subonderdeel 6.1 betoogt dat noch in de FO, noch in Bijlage III bij de FO, in de passages over de onverdeelde marge, anders dan in de passages over de fee en de L&D-kosten, iets over BTW is vermeld. Dit feit, dat door ‘AH c.s. niet wordt betwist,95.maakt dat de bestreden overweging onbegrijpelijk is, aldus het subonderdeel. ‘AH c.s. daarentegen betogen dat, waar het hof de FO diende uit te leggen in het licht van de gehele tekst van de overeenkomst, het feit dat in het kader van de fee en de L&D-kosten wordt uitgegaan van de consumenten “exclusief BTW”, een relevant feit is.96.
3.6.7
Op zichzelf is juist dat het hof bij de uitleg van de verrekeningsgrondslag van de onverdeelde marge, rekening kon houden met het feit dat bij de fee en de L&D-kosten (wel) staat vermeld dat de grondslag “exclusief BTW” is.97.Dat het hof hier het oog op heeft gehad, lees ik echter niet in rov. 3.53. De betreffende overweging laat zich bezwaarlijk anders lezen dan dat het hof in de veronderstelling verkeerde dat in de FO ten aanzien van de onverdeelde marge – die is immers aan de orde in de rov. 3.51-3.54 – uitdrukkelijk “exclusief BTW” staat. Dat dat niet juist is, is als gezegd tussen partijen niet in geschil. Daarmee kan het oordeel aan het slot van rov. 3.53 dat VAHFR c.s. niet aan hun stelplicht hebben voldaan ook geen stand houden, nu dit voortbouwt op de onjuiste veronderstelling van het hof.
3.6.8
Subonderdeel 6.1 klaagt verder over de waardering door het hof van de verklaring van [betrokkene 3] . De klacht slaagt in het verlengde van hetgeen ik ten aanzien van subonderdeel 2.5 heb overwogen (hiervoor randnummers 3.2.27 e.v.).
3.6.9
Subonderdeel 6.2 bouwt ten slotte ook nog voort op de subonderdelen 2.5 en 2.6 en slaagt in zoverre ook in het spoor van het eerstgenoemde subonderdeel.
3.6.10
Al met al roepen de naar elkaar verwijzende overwegingen van rov. 3.16 en 3.53 zoveel vragen op dat de subonderdelen 6.1 en 6.2 mijns inziens terecht betogen dat rov. 3.53 onbegrijpelijk is.
3.6.11
Ook met subonderdeel 6.3 richten VAHFR c.s. klachten tegen rov. 3.53. Het subonderdeel betoogt dat de stelling dat als grondslag voor de verdeling van de onverdeelde marge de omzet inclusief BTW moet worden genomen, onvoldoende door ‘AH c.s. is betwist en het hof aldus buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden. ‘AH c.s. stellen hiertegenover dat zij wel degelijk hebben gesteld dat de instuwingsomzet exclusief BTW moet worden genomen.
3.6.12
Ook hier geldt dat de uitleg van de processtukken en van de standpunten van partijen van feitelijke aard is en in cassatie dan ook niet op juistheid kan worden onderzocht (hiervoor randnummer 3.4.25). Ik stel verder voorop dat in deze procedure een veelvoud aan te verrekenen bedragen en te hanteren grondslagen voorkomt, waarbij deze waarden vaak gekoppeld zijn aan omzet. Daarbij speelt dan telkens de vraag of de BTW moet worden meegerekend of niet.98.VAHFR c.s. hebben er op gewezen dat ‘AH c.s. zelf hebben gesteld dat met de consumentenomzet inclusief BTW moet worden gerekend.99.‘AH c.s. hebben er daarentegen op gewezen dat zij (in elk geval) bij pleidooi voor het hof hebben gesteld dat het gaat om de instuwingsomzet exclusief BTW.100.Ik meen dat goed voorstelbaar is dat partijen in een omvangrijke zaak als deze wel eens ‘inclusief BTW’ zeggen (of schrijven) waar ‘exclusief BTW’ is bedoeld, en omgekeerd. In dat licht bezien hoefde het hof niet zonder meer in de door VAHFR c.s. bedoelde passages een erkenning van ‘AH c.s. te lezen en mocht het – gezien het feit dat ‘AH c.s. (ook) ‘exclusief BTW’ betoogd hebben – veronderstellen dat de vraag of gerekend moest worden met of zonder BTW, deel uitmaakte van het geschil. Aldus kan niet worden geoordeeld dat het hof buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden, zodat subonderdeel 6.3 doel mist.
3.6.13
Subonderdeel 6.4, dat mijns inziens terecht veronderstelt dat het oordeel in rov. 3.54 ook ziet op de BTW-kwestie,101.betoogt dat het oordeel dat VAHFR c.s. uit accountantsrapporten had kunnen afleiden welke grondslag AH hanteerde, en welke grondslag de accountants juist achtten, onbegrijpelijk is, omdat gesteld noch gebleken is dat die rapporten iets vermelden over de BTW in het kader van de verrekeningsgrondslag onverdeelde marge. Het hof bouwt in rov. 3.54 voort op het oordeel dat partijen gebonden zijn aan de door de accountants toegepaste uitleg. Voor die gebondenheid heeft het hof mijns inziens niet doorslaggevend geacht of de rapporten op alle punten, zoals ten aanzien van de BTW-kwestie, specifiek zijn uitgewerkt. De stelling van VAHFR c.s. dat de rapporten over de BTW-kwestie niets vermelden, doet dus in zoverre niet aan dat oordeel af. Subonderdeel 6.4 is derhalve vergeefs voorgesteld.
3.6.14
Subonderdeel 6.5 bouwt voort op subonderdeel 6.4 en faalt in het spoor daarvan.
3.6.15
Subonderdeel 6.6 richt zich met een op de subonderdelen 3.1-3.3 voortbouwende klacht tegen het slot van rov. 3.54 – waarin het hof onder verwijzing naar rov. 3.39 oordeelt dat VAHFR c.s. aan de uitleg door de accountants zijn gebonden – en slaagt in het spoor van subonderdeel 3.1.
3.6.16
Subonderdeel 6.7 betoogt dat het hof, waar het in rov. 3.54 voortbouwt op het oordeel in rov. 3.39 dat VAHFR c.s. aan de uitleg door de accountants zijn gebonden, heeft miskend dat het normenkader ten aanzien van de onverdeelde marge alleen iets bepaalt over de inhoud van de onverdeelde marge, en niet over hoe deze moet worden verdeeld. Het subonderdeel betoogt dat het normenkader een essentiële schakel vormt in de redenering van het hof. De klacht faalt. Alhoewel het hof, mede blijkens rov. 3.26 en 3.27 (hiervoor randnummer 3.3.5), aan het normenkader veel relevantie heeft toegekend, begrijp ik rov. 3.39 aldus dat het hof bij de feitelijke uitvoering door partijen het oog heeft gehad op het geheel van accountantsonderzoeken en -rapporten, en niet op slechts datgene dat in het normenkader is opgenomen. In zoverre staat het feit dat het normenkader niets regelt over de verdeling van de onverdeelde waarde, niet zonder meer in de weg aan de bestreden overweging. Subonderdeel 6.7 mist doel.
3.6.17
VAHFR c.s. betogen dat zij met hun standpunten inzake de BTW-kwestie in ieder geval (ook) hebben willen betogen dat de voor de verdeling van de onverdeelde marge in aanmerking te nemen omzetten van enerzijds de franchisenemers en anderzijds de filialen, hetzij allebei inclusief BTW zouden moeten zijn, hetzij allebei exclusief BTW. Subonderdeel 6.8 betoogt dat het hof het standpunt ten onrechte beperkter heeft uitgelegd, namelijk als zouden VAHFR c.s. hebben betoogd dat de consumentenomzet per se inclusief BTW als grondslag zou moeten gelden. Subonderdeel 6.9 betoogt dat het hof, als het hof het standpunt van VAHFR c.s. niet beperkter heeft uitgelegd, zijn oordeel onvoldoende heeft gemotiveerd door niet in te gaan op deze stelling. De onderdelen lenen zich voor gezamenlijke behandeling.
3.6.18
VAHFR c.s. hebben in feitelijke instanties inderdaad aangevoerd dat de vergelijking, wat er ook zij van de vraag of met de consumentenomzet dan wel met de instuwingsomzet moet worden gerekend, hetzij aan beide kanten met, hetzij aan beide kanten zonder BTW moet worden gemaakt.102.Een en ander correspondeert met vordering CC, die is gericht op een verklaring voor recht dat de BTW bij de berekening van het verhoudingsaantal geen rol mag spelen (dus hetzij allebei inclusief, hetzij allebei exclusief).103.In rov. 3.53 heeft het hof de stellingen van VAHFR c.s. ten aanzien van de verrekeningsgrondslag onverdeelde marge weergegeven. Het argument ‘beide inclusief of beide exclusief’ lees ik hierin niet terug en evenmin lees ik in deze rechtsoverweging een oordeel op dit punt. Een en ander brengt met zich dat de subonderdelen 6.8 en 6.9 terecht betogen dat het hof de standpunten van VAHFR c.s. ten aanzien van de BTW-kwestie hetzij te beperkt heeft opgevat, hetzij op het punt van ‘beide inclusief of beide exclusief’ geen, althans geen voldoende gemotiveerd, oordeel heeft gegeven, zodat de subonderdelen slagen.
3.6.19
In het spoor van de voorgaande subonderdelen slaagt ook de voortbouwende klacht van subonderdeel 6.10, die zich richt tegen de afwijzing van vordering CC in rov. 4.64.
3.6.20
Slotsom van onderdeel 6 is dat de subonderdelen 6.1, 6.2, 6.6 en 6.8-6.10 slagen.
Onderdeel 7 – algemene voortbouwklachten
3.7.1
Onderdeel 7 bevat twee subonderdelen die beide voortbouwen op alle voorgaande subonderdelen.
3.7.2
Subonderdeel 7.1 richt zich tegen de rov. 3.44-3.50 en 3.55-3.56, waarin – kort gezegd – respectievelijk de inhoud van de onverdeelde marge (te onderscheiden van de verdeling van de onverdeelde marge, die in het kader van onderdeel 6 aan de orde kwam) en de uitleg van de L&D-kosten is besproken. Het subonderdeel veronderstelt terecht dat deze rechtsoverwegingen voortbouwen op de eerdere, meer algemene overwegingen over de uitleg van de FO in rov. 3.1-3.39.104.Desalniettemin meen ik dat de klacht dient te falen, nu zij niet voldoet aan de aan een cassatiemiddel te stellen eisen. VAHFR c.s. hebben in het geheel niet toegelicht op welke wijze en in hoeverre de oordelen omtrent de inhoud van de onverdeelde marge en de uitleg van de L&D-kosten daadwerkelijk voortbouwen op de algemene overwegingen en in hoeverre deze niet in stand kunnen blijven. Subonderdeel 7.1 dient te falen.
3.7.3
Ook subonderdeel 7.2 richt zich met een algemene voortbouwklacht tegen een zeer groot aantal rechtsoverwegingen, namelijk rov. 4.1-4.96. Anders dan bij subonderdeel 7.1 meen ik dat deze klacht de toets van aan een cassatiemiddel te stellen eisen – in dit concrete geval – kan doorstaan. Ik neem daarbij in overweging dat het bestreden arrest zeer omvangrijk arrest is. Het hof heeft daarbij gekozen voor een opbouw waarin in hoofdstuk 3 de materiële beoordelingen zijn opgenomen en in hoofdstuk 4, puntsgewijs en grotendeels met enkel verwijzingen naar hoofdstuk 3, de gevolgen van die beoordelingen voor de vorderingen van VAHFR c.s. Voor zover enige rechtsoverwegingen uit hoofdstuk 3 van het arrest niet in stand kunnen blijven, geldt logischerwijs hetzelfde voor conclusies uit hoofdstuk 4 van het arrest, voor zover deze conclusies enkel zijn gegrond op een verwijzing naar de rechtsoverwegingen uit hoofdstuk 3.
3.7.4
Het voorgaande brengt met zich dat subonderdeel 7.2 slaagt voor zover de in rov. 4.1-4.96 opgenomen oordelen (afwijzingen van de vorderingen van VAHFR c.s.) enkel zijn gegrond op verwijzing naar overwegingen in hoofdstuk 3 van het arrest waartegen door VAHFR c.s. slagende klachten zijn geformuleerd.
Slotsom
3.8.1
Ik kom tot de volgende slotsom. Mijns inziens slaagt een aantal van de door VAHFR c.s. naar voren gebrachte klachten. In de kern gaat het om de volgende oordelen van het hof:
- het oordeel over de bedoeling van partijen (onderdeel 2). De slagende klachten zien met name op het oordeel van het hof dat de bedoeling van ‘AH c.s. zou moeten blijken uit verklaringen en gedragingen jegens de franchisenemers en op de wijze waarop het hof de schriftelijke verklaringen van door VAHFR c.s. genoemde mogelijke getuigen (niet) in zijn oordeelsvorming heeft betrokken;
- het oordeel dat partijen erop mochten vertrouwen dat de wederpartij met de door de accountants in hun rapporten gehanteerde uitleg instemde (onderdeel 3 in combinatie met onderdeel 4);
- het oordeel dat aan de inkoopprijs die AH aan de leverancier heeft betaald, geen betekenis toekomt in het kader van de vraag naar aanspraken van VAHFR c.s. (onderdeel 4);
- het oordeel van het hof ten aanzien van het argument, dat voor de bepaling van de verdeling van de onverdeelde marge, de in aanmerking te nemen consumentenomzet (van de filialen) en de instuwingsomzet (van de franchisenemers), hetzij beide inclusief, hetzij beide exclusief BTW moeten worden gehanteerd (onderdeel 6).
Nu (enkele van) deze oordelen op verschillende plekken doorwerken in het bestreden arrest, leidt dit tot het slagen van een relatief groot aantal subonderdelen. In het spoor daarvan zal dan ook opnieuw naar het bewijsaanbod van VAHFR c.s. moeten worden gekeken (hiervoor randnummer 3.2.13).
3.8.2
Voornoemde ‘pijnpunten’ brengen – uiteraard – niet zonder meer met zich dat de betreffende vorderingen van VAHFR c.s., zou Uw Raad deze conclusie volgen, voor toewijzing gereed liggen. Zou bijvoorbeeld, na vernietiging en verwijzing, worden geoordeeld dat (kort gezegd) aan de door AH aan de leverancier betaalde inkoopprijs wél betekenis toekomt, dan blijft het feit dat – althans daar zijn partijen het meen ik wel over eens – het redelijkerwijs niet altijd mogelijk is om van een individueel artikel dat in de winkel verkocht wordt, te bepalen tegen welke inkoopprijs deze is verkregen (ervan uitgaande dat de inkoopprijs zo nu en dan wijzigt). Het lijkt dus onontkoombaar te werken met aannames, zoals het systeem dat als inkoopprijs geldt de inkoopprijs van het moment dat het product bij de kassa wordt gescand (dat hoeft dus niet per definitie de inkoopprijs te zijn waarvoor dat betreffende product eerder door AH is verkregen, omdat de inkoopprijs in de periode tussen inkoop en verkoop in de winkel kan zijn gewijzigd).
3.8.3
Partijen zijn op een aantal punten al ‘correcties’ overeengekomen om ervoor te zorgen dat de belastprijs de daadwerkelijke inkoopprijs (plus distributiekosten) benadert, bijvoorbeeld ten aanzien van achteraf verkregen volumekortingen (de onverdeelde marge). Het is, als partijen daar zelf niet uitkomen, uiteindelijk aan de feitenrechter om een knoop door te hakken ten aanzien van de twistpunten. Ik meen dat de hiervoor in randnummer 3.8.1 genoemde ‘pijnpunten’ bij die beoordeling een wezenlijke rol kunnen spelen, hetgeen het belang van die vraagstukken onderstreept.
3.8.4
Volledigheidshalve som ik hierna de subonderdelen op ten aanzien waarvan ik concludeer dat deze (al dan niet gedeeltelijk) terecht zijn voorgesteld: 2.1, 2.3-2.5, 2.8, 2.13, 3.1, 4.2‑4.11, 4.15‑4.17, 4.23‑4.25, 5.1, 6.1, 6.2, 6.6, 6.8-6.10 en 7.2.
4. Conclusie
De conclusie strekt tot vernietiging van het bestreden arrest en tot verwijzing.
De Procureur-Generaal bij de
Hoge Raad der Nederlanden
A-G
Voetnoten
Voetnoten Conclusie 16‑10‑2020
Hof Amsterdam 23 juli 2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:2618.
Bij pleidooi ten overstaan van Uw Raad op 29 mei 2020 hebben VAHFR c.s. verklaard dat de franchisenemers die betrokken zijn in deze procedure ongeveer 90% van de AH-franchisenemers in Nederland vertegenwoordigen.
Rov. 2.1.1. van het bestreden arrest.
Rov. 2.1.7. van het bestreden arrest.
Rov. 2.1.52. van het bestreden arrest.
Rb. Noord Holland 16 november 2016, ECLI:NL:RBNHO:2016:9360.
Rov. 2.1.7. van het bestreden arrest.
Rov. 2.1.8. van het bestreden arrest.
Productie 22 bij conclusie van antwoord AH c.s.
Rov. 2.1.13. van het bestreden arrest.
Productie 45 bij de akte, tevens inhoudende wijziging eis en overlegging producties van VAHFR c.s. van 15 april 2015.
Rov. 2.1.4. van het bestreden arrest.
Productie 46 bij de akte, tevens inhoudende wijziging eis en overlegging producties van VAHFR c.s. van 15 april 2015.
Rov. 2.1.5. van het bestreden arrest.
Productie 70 bij de akte inbreng producties van VAHFR c.s. van 13 september 2016.
Rov. 2.1.6. van het bestreden arrest.
Verschillende van deze zaken hebben ook Uw Raad bereikt. Zie HR 25 januari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD7329, NJ 2003/31 m.nt. J.B.M. Vranken, Prg. 2002/5823 m.nt. A.J.J. van der Heiden en AV&S 2002, p. 120 m.nt. J.W. Hoekzema ([…] /Lampenier), HR 24 februari 2017, ECLI:NL:HR:2017:311, NJ 2018/12 m.nt. J.B.M. Vranken, JOR 2017/152 m.nt. P.G.M. Brouwer en J. Bedaux, JIN 2017/58 m.nt. P.J.B. van Deurze en Prg. 2017/82 m.nt. A.J.J. van der Heiden (Street- one) en HR 21 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1696, NJ 2018/398 en JOR 2018/321 m.nt. P.G.M. Brouwer (Albert Heijn Franchising).
Asser Bijzondere overeenkomsten/I.S.J. Houben, Deel 7-X. Onbenoemde overeenkomsten, Deventer: Wolters Kluwer 2019, nr. 138. Zie ook J.H. Kolenbrander, Franchise. Een korte introductie, Den Haag: Bju 2018, p. 11-12. In HR 25 januari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD7329, NJ 2003/31 m.nt. J.B.M. Vranken, Prg. 2002/5823 m.nt. A.J.J. van der Heiden en AV&S 2002, p. 120 m.nt. J.W. Hoekzema ([…] /Lampenier) sluit Uw Raad in rov. 3.2 aan bij de door A-G Wesseling-van Gent in haar conclusie voor dat arrest (ECLI:NL:PHR:2002:AD7329, randnummer 2.6) aangehaalde omschrijving uit Verordening (EEG) nr. 4087/88 van de Commissie van 30 november 1988 inzake de toepassing van artikel 85, lid 3, van het Verdrag op groepen franchiseovereenkomsten, PbEG 1988, L 359/46, art. 3 onder b. Zie verder mijn conclusie (ECLI:NL:PHR:2018:461) voor HR 21 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1696, NJ 2018/398 en JOR 2018/321 m.nt. P.G.M. Brouwer (Albert Heijn Franchising), randnummers 3.2 e.v.
In diverse andere landen is dat wel het geval. Ook in de Draft Common Frame of Reference (DCFR) is een regeling gewijd aan de franchiseovereenkomst. Ik volsta met verwijzing naar I.S.J. Houben, J. Sterk en J.A.J. Devilee, ‘Codificatie of zelfregulering in de franchisesector?’, MvV 2014, p. 243 e.v.
Te raadplegen via www.eff-franchise.com. Zie over de reikwijdte van deze code meer uitgebreid I.S.J. Houben, J. Sterk en J.A.J. Devilee, ‘Codificatie of zelfregulering in de franchisesector?’, MvV 2014, p. 248.
I.S.J. Houben, J. Sterk en J.A.J. Devilee, ‘Codificatie of zelfregulering in de franchisesector?’, MvV 2014, p. 248.
HR 21 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1696, NJ 2018/398 en JOR 2018/321 m.nt. P.G.M. Brouwer (Albert Heijn Franchising), rov. 3.3.3.
De Nederlandse Franchise Code, https://www.denederlandsefranchisecode.nl, inleiding. Zie Kamerstukken II 2015-2016, 31 311, nr. 165 (brief presentatie Nederlandse Franchise Code)
Zie onder meer J. Teunissen, ‘De NFC: zelfregulering of discussiedocument?’, NJB 2016, p. 1415 e.v., M. de Koning, ‘Het ‘wettelijk haakje’ van de Nederlandse Franchise Code’, NJB 2017, p. 1254 e.v. en H.N. Schelhaas en J.H.M. Spanjaard, ‘Het wetsvoorstel franchise: better think twice!’, Contracteren 2017, p. 113.
Zie bijvoorbeeld T. De Mönnink, ‘Franchise: begin met het waarom’, ORP 2018/3, p. 28 e.v., J. Teunissen, 'De NFC. Zelfregulering of formele wetgeving?', NJB 2017, p. 1259 e.v. en M. de Koning, ‘Het ‘wettelijk haakje’ van de Nederlandse Franchise Code’, NJB 2017, p. 1254 e.v.
Zie hierover H.N. Schelhaas en J.H.M. Spanjaard, ‘Het Wetsvoorstel franchise: verbeterd, maar nog steeds werk aan de winkel’, Contracteren 2020, p. 47.
Stb. 2020/251.
Op franchiseovereenkomsten die vóór het tijdstip van het in werking treden van titel 7.16 zijn gesloten, worden de artikelen 7:920 en 7:921 BW van toepassing twee jaar na inwerkingtreding van de Wet franchise. Deze reeds gesloten franchiseovereenkomsten dienen dus, bij inwerkingtreding per 1 januari 2021, vóór 1 januari 2023 in overeenstemming met deze twee wetsartikelen te worden gebracht.
Kamerstukken II 2019-2020, 35 392, nr. 3, p. 2-3 (memorie van toelichting).
Zie onder meer P.S. Bakker, ‘Het wetsvoorstel franchise’, ORP 2019/7, p. 4 e.v., J. Teunissen, ‘Franchisewet nu of nooit’, NJB 2019, p. 1946 e.v., M. de Koning, ‘Het wetsvoorstel Franchise. Bezint eer ge begint’, NJB 2019, p. 262 e.v., H.N. Schelhaas en J.H.M. Spanjaard, ‘Het Wetsvoorstel franchise: verbeterd, maar nog steeds werk aan de winkel’, Contracteren 2020, p. 47 e.v., M.I. Nijenhof-Wolters en S.A. Kruisinga, ‘De Wet Franchise treedt in werking!’, Bb 2020, p. 311 e.v., A.W. Dolphijn, ‘Collectieve acties van franchisenemers’, Contracteren 2020, p. 3-4 en T. de Mönnink en J. van Till, ‘Valt exclusieve of selectieve distributie ook onder de (aankomende) franchisewet?’, NJB 2020, p. 1239 e.v.
Kamerstukken II 2019-2020, 35 392, nr. 3, p. 2 (memorie van toelichting).
Kamerstukken II 2019-2020, 35 392, nr. 3, p. 2 (memorie van toelichting).
Kamerstukken II 2019-2020, 35 392, nr. 3, p. 13 (memorie van toelichting).
Bovendien wordt schending van art. 7:920 BW in het geval de franchisenemer in Nederland gevestigd is bedreigd met nietigheid, in plaats van vernietigbaarheid, en gelden de voorschriften van art. 7:922 BW ongeacht het recht dat de franchiseovereenkomst beheerst. Zie hierover T.H.M. van Wechem & Jac. Rinkes, ‘Kroniek van het vermogensrecht’, NJB 2020, p. 2612-2613.
Zie in dit verband bijvoorbeeld H.N. Schelhaas, Commerciële contractanten – consistenter differentiëren, oratie, Den Haag: Bju 2018, p. 12 e.v. die ook andere recente voorbeelden van ondernemingsbescherming in het contractenrecht bespreekt. Zie in dit verband verder J.A.M. Lambers, ‘Franchise: posities verdraaid of verfraaid?’, MvV 2019, p. 61 e.v.
Kamerstukken II 2019-2020, 35 392, nr. 3, p. 3 (memorie van toelichting).
Kamerstukken II 2019-2020, 35 392, nr. 3, p. 14 (memorie van toelichting).
Kamerstukken II 2019-2020, 35 392, nr. 3, p. 26 (memorie van toelichting).
Als hypothetisch feitelijke grondslag.
Voor toepassing van de zogenoemde cao-norm is hier geen aanleiding. Zie over de ‘taakverdeling’ tussen de Haviltex-maatstaf en de cao-norm onder veel meer W.L. Valk, ‘Verder denken over uitleg van rechtshandelingen’, NJB 2019, p. 1952 e.v.
Vernoemd naar het Haviltex-arrest (HR 13 maart 1981, ECLI:NL:HR:1981:AG4158, NJ 1981/635 m.nt. C.J.H. Brunner). Zie, onder veel meer, Asser Verbintenissenrecht/C.H. Sieburgh, Deel III. Algemeen overeenkomstenrecht, Deventer: Wolters Kluwer 2018, nrs. 362-377.
Zie HR 20 februari 2004, ECLI:NL:HR:2004:AO1427, NJ 2005/493 m.nt. C.E. du Perron, JOR 2004/157 m.nt. S.C.J.J. Kortmann, AV&S 2004/26 m.nt. P. Clausing, Ondernemingsrecht 2004/62 m.nt. F.B.J. Grapperhaus, SR 2004/60 m.nt. R.A.C.M. Langemeijer en JAR 2004/83 m.nt. R.M. Beltzer (DSM/ […]), rov. 4.5 en verder onder meer HR 2 februari 2007, ECLI:NL:HR:2007:AZ4410, NJ 2008/104 m.nt. C.E. du Perron (NBA/Meerhuysen), rov. 3.5.1. Vergelijk R.-J. Tjittes, Commercieel contractenrecht. Deel I: totstandkoming en inhoud, Den Haag: Bju 2018, p. 301.
Vergelijk C.H. Sieburgh, Deel III. Algemeen overeenkomstenrecht, Deventer: Wolters Kluwer 2018, nrs. 362-365.
Vergelijk A-G Wissink in zijn conclusie (ECLI:NL:PHR:2018:1146) voor HR 23 november 2018, ECLI:NL:HR:2018:2167, RvdW 2018/1303 (Fox Networks c.s./Ziggo) (art. 81 RO), randnummer 3.8.3.
Het zij herhaald: de vraag of de rechtsgevolgen van een op dergelijke wijze tot stand gekomen overeenkomst naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid (on)aanvaardbaar zijn, moet worden onderscheiden van de vraag wat partijen sec zijn overeengekomen. Hetzelfde geldt voor de vraag of bijvoorbeeld sprake is geweest van misbruik van omstandigheden.
Hierop wijzen ook ‘AH c.s. in hun schriftelijke toelichting, randnummers 4. en 5.
Het subonderdeel benoemt, kort gezegd: contractuele en feitelijke beperking tot overstap naar een concurrerende formule (mede vanwege gekoppelde huurovereenkomsten), gemakkelijke opzeggingsbevoegdheid en verregaande zeggenschap AHF en afhankelijkheid van goede trouw en eerlijkheid AHF (en AH).
Dat neemt natuurlijk niet weg dat uitleg van bepalingen van een overeenkomst mede dient plaats te vinden in het licht van de overige bepalingen van die overeenkomst, maar uit de bestreden rov. 3.3 volgt niet dat het hof dat zou hebben miskend, en daar wordt (terecht) in cassatie ook niet over geklaagd.
Althans in de vindplaatsen in feitelijke instanties waarnaar in de procesinleiding wordt verwezen.
Zie memorie van grieven tevens houdende akte wijziging van eis, randnummers 24., 947. en 995. In de procesinleiding (voetnoot 9) wordt ook naar andere vindplaatsen in feitelijke instanties verwezen waar een beroep op de NFC wordt gedaan. In die vindplaatsen wordt echter niet (nader) onderbouwd waarom de NFC toepassing zou verlangen op deze zaak.
HR 21 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1696, NJ 2018/398 en JOR 2018/321 m.nt. P.G.M. Brouwer (Albert Heijn Franchising), rov. 3.3.3.
Zie bijvoorbeeld HR 1 december 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA8721, NJ 2001/196 ([…] /NVC), rov. 3.4. Zie ook Asser Verbintenissenrecht/C.H. Sieburgh, Deel III. Algemeen overeenkomstenrecht, Deventer: Wolters Kluwer 2018, nr. 362, W.L. Valk, in H.N. Schelhaas & W.L. Valk, Uitleg van rechtshandelingen, preadvies Vereniging voor Burgerlijk Recht 2016, Zutphen: Paris 2016, p. 19 en R.-J. Tjittes, Commercieel contractenrecht. Deel I: totstandkoming en inhoud, Den Haag: Bju 2018, p. 262-263.
Vergelijk H.N. Schelhaas, in H.N. Schelhaas & W.L. Valk, Uitleg van rechtshandelingen, preadvies Vereniging voor Burgerlijk Recht 2016, Zutphen: Paris 2016, p. 99 en R.-J. Tjittes, Commercieel contractenrecht. Deel I: totstandkoming en inhoud, Den Haag: Bju 2018, p. 264.
Vergelijk Asser Verbintenissenrecht/ C.H. Sieburgh, Deel III. Algemeen overeenkomstenrecht, Deventer: Wolters Kluwer 2018, nr. 134.
Deze ‘over en weer’-redenering komen we niet alleen tegen bij uitleg, maar bijvoorbeeld ook bij de vraag of een overeenkomst tot stand is gekomen (vergelijk HR 17 december 1976, ECLI:NL:HR:1976:AC5835, NJ 1977/241 m.nt. G.J. Scholten (Bunde/Erckens) en HR 16 september 2011, ECLI:NL:HR:2011:BQ2213, NJ 2011/572 m.nt. M.R. Mok (Batavus/ […]), rov. 3.4), bij de vraag in welke hoedanigheid een tussenpersoon heeft opgetreden (vergelijk HR 11 maart 1977, ECLI:NL:HR:1977:AC1877, NJ 1977/521 m.nt. G.J. Scholten (Kribbenbijter)) en bij de vraag of een volmacht is verleend (vergelijk HR 12 oktober 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW9243, NJ 2012/686 m.nt. T.F.E. Tjong Tjin Tai en JOR 2013/10 m.nt. A. Knigge (Varde Investments/ […]), rov. 4.2).
De onbesproken veronderstelling van partijen over een bepaald element (bijvoorbeeld een bepaalde uitleg van een beding) kan bijvoorbeeld zijn ontstaan in eerdere (algemene) gesprekken tussen partijen die onvoldoende concreet waren om (nog) als verklaring of gedraging aan te merken, maar waarbij bij partijen ‘een bepaald gevoel’ is ontstaan.
Zo’n getuigenis zal uiteraard moeten worden afgewogen tegen de ontkenning van de contractspartij dat zij de in de getuigenis genoemde partijbedoeling had.
In een dergelijk geval kan uitleg van de onderliggende overeenkomst van belang zijn om de inhoud of de omvang van de vordering vast te stellen.
De partijbedoeling onderscheidt zich in die zin ook van de daadwerkelijke rechtshandeling, het aangaan van een overeenkomst. Voor rechtshandelingen is immers wel een wil plus een verklaring vereist (art. 3:33 BW). Ik geef een voorbeeld: Partij A en Partij B – vertegenwoordigd door C – spreken af dat Partij B iets op een bepaalde datum ‘einde dag’ moet leveren. Over wat ‘einde dag’ betekent hebben zij het niet, en dat kan ook niet uit andere concrete verklaringen of gedragingen worden afgeleid. Als nu later in geschil is of Partij B voor het einde van de werkdag moest leveren (close of business) of voor het einde van de kalenderdag, en zowel Partij A als Partij B’s (voormalige) vertegenwoordiger C (verondersteld dat die inmiddels vrij van Partij B kan verklaren) verklaren dat zij beide ‘close of business’ bedoelden (en deze verklaringen doorslaggevend kunnen worden geacht), dan staat mijns inziens die partijbedoeling vast, ook al hebben partijen daarover over en weer niets verklaard dan wel zich gedragen.
Ik kan uit het arrest overigens ook niet opmaken dat ‘AH c.s. de aanwezigheid van de partijbedoeling (de VAHFR c.s. voorgestane uitleg) bij franchisenemers hebben betwist.
De brief van 23 mei 1995 van AHF aan de Vereniging van Albert Heijn Franchisenemers (productie 22 bij de conclusie van antwoord van AH c.s.) bevat weliswaar een verduidelijking van de begrippen ‘Belastprijs’, ‘Inkoopprijs’, ‘Onverdeelde marge’ en ‘Distributiekosten’, en zou als zodanig bij de uitleg van de FO een rol kunnen spelen, maar bevat niet concreet de strekking dat AHF alleen zou verdienen aan de L&D fee en het drempelbedrag van de onverdeelde marge.
Memorie van grieven tevens houdende akte wijziging van eis, randnummer 78.
Als door AH c.s. betoogd in hun schriftelijke toelichting, randnummer 33.
HR 29 juni 2018, ECLI:NL:HR:2018:1027, NJ 2018/294 en JIN 2018/138 m.nt. P.S. Bakker, rov. 3.3.4
Asser Procesrecht/W.D.H. Asser, Deel 3. Bewijs, Deventer: Wolters Kluwer 2017, nr. 174.
Asser Procesrecht/W.D.H. Asser, Deel 3. Bewijs, Deventer: Wolters Kluwer 2017, nr. 261 en R.H. de Bock, Tussen waarheid en onzekerheid: over het vaststellen van feiten in de civiele procedure, diss., Deventer: Kluwer 2011, p. 237-245.
Vergelijk Asser Procesrecht/W.D.H. Asser, Deel 3. Bewijs, Deventer: Wolters Kluwer 2017, nr. 265 en G. de Groot, Getuigenbewijs in civiele zaken, Deventer: Wolters Kluwer 2015, nr. 234.
Asser Procesrecht/W.D.H. Asser, Deel 3. Bewijs, Deventer: Wolters Kluwer 2017, nr. 267.
In gelijke zin betogen AH c.s. in hun schriftelijke toelichting, randnummer 47. onder (c). Dat de overeenkomst uit 1981 (productie 1 bij dagvaarding in eerste aanleg) een vergelijkbare regeling voor de fee lijkt te bevatten (zie artikel 17 van die overeenkomst juncto Bijlage III onder A. - Tarieven, vierde gedachtestreepje) wordt in cassatie niet door AH c.s. betwist.
Door het hof aangeduid als ‘de aan de standaardovereenkomst van 1989 voorafgaande AH-franchiseovereenkomst’. Ik begrijp dit aldus dat daarmee gedoeld wordt op de 1981-overeenkomst.
Zie de verklaring van [betrokkene 1] , productie 45 bij de akte, tevens inhoudende wijziging eis en overlegging producties van VAHFR c.s. van 15 april 2015.
Nog daargelaten de mogelijkheid dat deze inconsistenties/lacunes pas gedurende de procedure pregnant werden.
Vergelijk G. de Groot, Getuigenbewijs in civiele zaken, Deventer: Wolters Kluwer 2015, nr. 177.
Schriftelijke toelichting AH c.s., randnummer 52.
Zie verklaring [betrokkene 3] , productie 70 bij de akte inbreng producties van VAHFR c.s. van 13 september 2016.
Om precies te zijn: artikel 7 van de 1989-overeenkomst luidt (voor zover relevant): “In de huidige belastprijssystematiek van Franchisegever wordt gemiddeld 0,25 % van de Albert Heijn B.V. omzet inclusief B.T.W. aan onverdeelde marge niet doorgegeven aan de eigen filialen, en dus ook niet aan Franchisenemer. Mocht in enig kalenderjaar de werkelijk onverdeelde marge hoger zijn dan 0,35 % dan zal naar rato van de in dat jaar door Franchisenemer gerealiseerde Albert Heijn-omzet, het meerdere aan Franchisenemer worden gerestitueerd. Is in enig jaar de onverdeelde marge lager dan 0,15 % dan heeft Franchisegever het recht om het verschil naar rato van de omzet alsnog aan Franchisenemer te factureren.” (onderstrepingen door mij, A-G)
Schriftelijke toelichting AH c.s., randnummer 54.
Subonderdeel 2.7 behandelde ik reeds hiervoor, randnummer 3.2.12.
Zie bijvoorbeeld HR 20 mei 1994, ECLI:NL:HR:1994:ZC1368, NJ 1994/574 (Gasunie/Gemeente Anloo), rov. 3.6 en ook W.L. Valk, in H.N. Schelhaas & W.L. Valk, Uitleg van rechtshandelingen, preadvies Nederlandse Vereniging voor Burgerlijk recht 2016, Zutphen: Paris 2016, p. 26-28 en R.P.J.L. Tjittes, Uitleg van schriftelijke contracten, Nijmegen: Ars Aequi 2009, p. 39.
Vergelijk HR 13 december 2019, ECLI:NL:HR:2019:1940, RvdW 2020/86 (Monumentenmaatschappij Valerbosch), rov. 3.2.3.
In dit kader speelt nog een complicatie die tot verwarring kan leiden: de feitelijke uitvoering van de FO (de wijze waarop de accountants de FO hebben toegepast) speelt een dubbelrol. Enerzijds is deze feitelijke uitvoering een omstandigheid (een omstandigheid die bij de uitleg-kwestie relevant is), maar anderzijds is het als zodanig ook een uitleg (dat wil zeggen het mogelijke antwoord op de uitlegvraag). Het hof kon de FO natuurlijk maar op één manier uitleggen (dat wil zeggen: het diende één keuze te maken uit de diverse varianten van uitleg die mogelijk zijn). Dat het hof een en ander dusdanig heeft beoordeeld dat het volledig tot dezelfde uitleg komt als de accountants in hun feitelijke uitvoering van de overeenkomst, wil niet zonder meer zeggen dat het hof ook alleen die feitelijke uitvoering van de FO als omstandigheid bij dat oordeel heeft meegewogen en andere buiten beschouwing heeft gelaten.
Hiervoor, randnummer 3.4.4, concludeerde ik reeds dat de subonderdelen 4.6 tot en met 4.9 ook rechtsklachten bevatten, en dat deze rechtsklachten falen.
In subonderdeel 4.8 is een deel van artikel 7 van de 1981-overeenkomst (productie 1 bij inleidende dagvaarding) geciteerd, welke bepaling niet door het hof in de feitenvaststelling is opgenomen. Deze passage luidt als volgt, waarbij ik de eerste zin van artikel 7 heb toegevoegd ten opzichte van het citaat in het subonderdeel: “Franchisenemer zal het Basisassortiment, de Aktie-artikelen en de Albert Heijn Artikelen uitsluitend inkopen bij Albert Heijn. Albert Heijn zal daarvoor aan Franchisenemer in rekening brengen de distributiekosten en de door haar aan de leverancier verschuldigde koopprijs e.e.a. te vermeerderen met de B.T.W. (…)”.
Let wel: dat de Franchisenemers aan AH de inkoopprijs (plus distributiekosten) betalen, is niet alleen het logisch gevolg van de afspraken (1) en (2), maar staat ook als zodanig genoemd in de in randnummer 3.4.11 genoemde documenten en verklaringen.
Het hof laat in het midden of sprake is van een wijziging van de FO, zie rov. 3.26.
Bij pleidooi ten overstaan van Uw Raad op 29 mei 2020 hebben AH c.s. overigens ook verklaard geen hogere prijs dan de inkoopprijs in rekening te brengen: “Daarmee suggereert de Vereniging (VAHFR c.s., A-G) dat Albert Heijn een marge zou mogen maken door belastprijzen vast te stellen die hoger zijn dan de inkoopprijzen die zij aan de leverancier betaalt. Dat doet Albert Heijn echter niet.” (p. 11 pleitnota AH c.s. (randnummer 28.)).
Vergelijk HR 11 november 2016, ECLI:NL:HR:2016:2574, NJ 2017/75 m.nt. P. van Schilfgaarde, Ondernemingsrecht 2017/9 m.nt. M.W. Josephus Jitta, JIN 2017/9 m.nt. R.A. Wolf en JOR 2017/2 m.nt. K. Spruitenburg ([…] /Cordial c.s.), rov. 4.2. Zie ook GS Verbintenissenrecht, art. 6:2 BW, aant. 4 (J.J. Valk).
Dat is vaste rechtspraak. Zie onder meer HR 27 juni 2014, ECLI:NL:HR:2014:1557, RvdW 2014/898 en JBPR 2014/39 m.nt. G.C.C. Lewin, rov. 3.2 en HR 31 oktober 2014, ECLI:NL:HR:2014:3072, NJ 2015/85 m.nt. T.F.E. Tjong Tjin Tai, JOR 2015/30 m.nt. K.P. Hoogenboezem en JIN 2014/223 m.nt. J. van Weerden (Eurostrip/Velenturf q.q.), rov. 4.2.
AH c.s. verwijzen naar de memorie van grieven tevens houdende akte wijziging van eis, randnummer 390.
VAHFR c.s. hebben bij gelegenheid van pleidooi ten overstaan van Uw Raad op 29 mei 2020 betoogd dat deze situatie, een negatief ADR, zich in feite nooit voordoet. Ik volsta hier met het vermelden van die stelling.
Het ADR is ook kort beschreven in een rapport van KPMG dat in het bestreden arrest is vermeld en (gedeeltelijk) weergegeven, maar in deze conclusie verder niet aan de orde komt. Zie rov. 2.1.45.-2.1.51. van het bestreden arrest, in het bijzonder p. 43 van het arrest.
Zo betogen ook AH c.s. in hun schriftelijke toelichting, randnummer 221.
Voor het geval ’s hofs oordeel anders moet worden gelezen, hebben VAHFR c.s. in subonderdeel 2.6 een klacht gericht tegen dat oordeel. Ik heb geconcludeerd dat deze klacht daarmee uitgaat van een verkeerde lezing van het arrest, omdat ik het arrest niet zo begrijp dat het hof de verklaring van [betrokkene 3] ook minder accuraat heeft geacht op het punt van de BTW.
Schriftelijke toelichting AH c.s., randnummer 232. onder (i).
Schriftelijke toelichting AH c.s., randnummer 231.
Dat kwartje kan overigens twee kanten op vallen, want je zou hier evengoed een a contrario- redenering op kunnen toepassen. Ik roep in herinnering dat het hof in rov. 3.51 uit een verschil in bewoordingen tussen artikel 7 FO (“de door Franchisenemer gerealiseerde Albert Heijn-omzet”) en Bijlage III onder I (“door de Franchisenemer gerealiseerde consumentenomzet exclusief BTW”) heeft afgeleid dat in artikel 7 FO bewust van het begrip “consumentenomzet” is afgeweken.
Zie bijvoorbeeld de in randnummer 3.2.28 geciteerde passage uit de verklaring van [betrokkene 3] .
VAHFR c.s. verwijzen onder meer naar de conclusie van antwoord van AH c.s., randnummer 198.
AH c.s. verwijzen naar het proces-verbaal van 15 en 18 april 2019, p. 7. Zie het A-dossier, nu het proces-verbaal in het B-dossier ontbreekt.
Ik begrijp rov. 3.54 aldus dat het hof daarmee reageert op de stellingen van VAHFR c.s. in paragraaf 8 van hun memorie van grieven tevens houdende akte wijziging van eis, in het bijzonder randnummers 816. e.v. Deze stellingen zien zowel op de vraag of met de instuwingsomzet dan wel met de consumentenomzet moet worden gerekend (zie randnummer 3.6.1 hiervoor), als op de BTW-kwestie.
Pleitnotities eerste aanleg VAHFR c.s., randnummers 101.-104. en pleitnota hoger beroep VAHFR c.s., randnummer 257.
Het hof heeft deze vordering afgewezen onder verwijzing naar rov. 3.51-3.54 (rov. 4.63-4.64).
Het subonderdeel wijst terecht op rov. 3.40, dat als volgt luidt: “3.40 Het voorgaande betekent voor de uitleg van de in de FO gehanteerde centrale begrippen het volgende.”. Vanaf rov. 3.41 heeft het hof vervolgens een oordeel gegeven over de uitleg van diverse specifieke begrippen uit de FO, waaronder (naast de eerder aan de orde gekomen belastprijs en grondslag verdeling onverdeelde marge) de inhoud van de onverdeelde marge en de L&D kosten.