5.9 Gefinancierde rechtsbijstand

Bij de behandeling van de Cassatieregeling in de Eerste Kamer drong kamerlid Van Meeuwen (KVP) aan op regeling van gefinancierde rechtsbijstand in cassatie voor Antilliaanse rechtzoekenden. Minister van Justitie Beerman wees in antwoord daarop op art. 7 Cassatieregeling. Deze bepaling regelt dat degene wiens aanvraag tot kosteloze rechtsbijstand of rechtsbijstand tegen verminderd tarief is afgewezen, daartegen in beroep kan komen bij de president van de Hoge Raad in plaats van bij de president van de rechtbank.

De in art. 7 Cassatieregeling genoemde Wet van 4 juli 1957, Stb. 233 (Wet rechtsbijstand aan on- en minvermogenden) is achtereenvolgens vervangen door de Wet tijdelijke voorzieningen rechtsbijstand, Stb. 1983, 642, inwtr. 1 januari 1984 en de Wet op de rechtsbijstand, Stb. 1993, 775, inwtr. 1 januari 1994. Besluiten over toevoeging van een cassatieadvocaat in Antilliaanse en Arubaanse zaken worden genomen door de raad voor rechtsbijstand te Den Haag. Hoewel art. 12 lid 1 Wet op de rechtsbijstand bepaalt dat rechtsbijstand uitsluitend wordt verleend ter zake van in de Nederlandse rechtssfeer liggende rechtsbelangen, kan ook in Antilliaanse/Arubaanse cassatiezaken een cassatieadvocaat worden toegevoegd en worden de kosten hiervan gedragen door de Staat der Nederlanden.

Tegen besluiten van de raad voor rechtsbijstand kan beroep worden ingesteld bij de rechtbank, sector bestuursrecht. Beroep op de president van de rechtbank is afgeschaft. In zoverre heeft art. 7 Cassatieregeling zijn zin verloren. Het artikel is in zoverre nog van belang dat eruit kan worden afgeleid dat de rijkswetgever gefinancierde rechtshulp in Antilliaanse/Arubaanse cassatiezaken wenselijk heeft geacht.

Een toegevoegde cassatieadvocaat kan in verzet komen tegen een door de griffier van de Hoge Raad uitgevaardigd dwangbevel ter zake van het griffierecht.1