5.2 Nederlandse wetswijzigingen

In Nederland is het cassatierecht gewijzigd bij de Wet van 20 juni 1963, Stb. 1963, 272, inwtr. 24 juli 1963. De behandeling van het ontwerp van deze wet en van het ontwerp-Cassatieregeling overlapten elkaar in de tijd. Bij de Nederlandse wijziging zijn onder meer de cassatiegronden verruimd. De tevoren bestaande Nederlandse regeling is nooit van toepassing geweest in Antilliaanse of Arubaanse zaken.

Zoals in paragraaf 1.6 is vermeld, volgt uit art. 1 lid 1 Cassatieregeling dat de cassatierechtspraak voor de Nederlandse Antillen en Aruba voor een zeer belangrijk deel is geregeld in interne wetgeving van Nederland. Wijzigingen daarin zijn direct van invloed op Antilliaanse en Arubaanse cassatieberoepen. In verband hiermee heeft de minister van Justitie van Nederland bij de invoering van de Cassatieregeling opgemerkt dat bij voorgenomen wijziging van de Nederlandse cassatiewetgeving overleg dient te worden gepleegd met de Nederlandse Antillen1

Na 1965 zijn in Nederland enige wetswijzigingen over cassatie in werking getreden, die ook gelden voor Antilliaanse en Arubaanse cassatieberoepen. Zo kan de Hoge Raad sinds 1986 zaken afdoen met drie raadsheren (thans art. 75 lid 3 RO) en sinds 1 juli 1988 cassatieberoepen verwerpen met een verkorte motivering (thans art. 81 RO). Bij de totstandkoming van deze wijzigingen is, voor zover mij bekend, geen sprake geweest van overleg met de regeringen van de Nederlandse Antillen en Aruba.

Per 1 januari 2002 zijn de bepalingen over cassatie in de Wet RO hernummerd. Thans wordt een wetswijziging voorbereid naar aanleiding van de aanbevelingen van de commissie Hammerstein (zie paragraaf 6.5).