HR, 16-11-2010, nr. 09/01418

Het Gerechtshof te Amsterdam heeft bij arrest van 24 maart 2009 verdachte wegens 2. ‘medeplegen van opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 2, onder B, van de Opiumwet gegeven verbod’ veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 24 maanden met aftrek als bedoeld in art. 27 Sr.

Deze zaak hangt samen met de zaken tegen [verdachte 2] (nr. 09/01350), [verdachte 4] (nr. 09/01503), [verdachte 5] (nr. 09/03352), [verdachte 1] (nr. 09/03678), [verdachte 6] (nr. 09/03681) en [verdachte 7] (nr. 09/03684), waarin ik vandaag eveneens concludeer.

Namens verdachte hebben mr. B.P. de Boer en mr. M. van Delft, beiden advocaat te Amsterdam, bij schriftuur zes middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel behelst de klacht dat het Hof ten onrechte het verzoek tot het oproepen van de getuige [getuige 1] heeft afgewezen, althans dat het Hof ten onrechte heeft nagelaten dit verzoek te toetsen aan de van toepassing zijnde maatstaf, althans dat het Hof die maatstaf onjuist heeft toegepast als gevolg waarvan de afwijzing van het verzoek ontoereikend is gemotiveerd, althans dat de afwijzing van het verzoek door het Hof niet begrijpelijk is.

De stukken van het geding houden, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang, het volgende in:

Het bij het schrijven van 18 juni 2008 gedane en op de terechtzitting in hoger beroep van 18 juli 2008 gehandhaafde verzoek van de raadsman van de verdachte om de getuige [getuige 1] op te roepen, is een verzoek als bedoeld in art. 287, derde lid onder a, Sv in verbinding met art. 415 (oud) Sv. In aanmerking genomen dat het hoger beroep niet is ingesteld door de verdachte en de getuige niet op de terechtzitting in eerste aanleg dan wel door de Rechter-Commissaris2. is gehoord, is de maatstaf voor de beoordeling van een zodanig verzoek ingevolge art. 288, eerste lid onder c, Sv in verbinding met art. 418, eerste lid, Sv — voor zover hier van belang — of redelijkerwijs valt aan te nemen dat de verdachte door het afzien van de oproeping van de getuige niet in zijn verdediging wordt geschaad.3.

Het Hof heeft bij de afwijzing van het verzoek om de getuige op te roepen geoordeeld dat de verdachte daardoor redelijkerwijs niet in zijn verdediging is geschaad, nu het verzoek onvoldoende is onderbouwd. Aldus heeft het Hof terecht de in art. 288, eerste lid onder c, Sv voorziene maatstaf gehanteerd.

De raadsman van de verdachte heeft ter onderbouwing van het verzoek enkel aangevoerd dat [getuige 1] een aantal telefoongesprekken heeft gevoerd met de verdachte en dat de verdachte onder andere op basis van deze telefoongesprekken als verdachte is aangemerkt. Voorts heeft de raadsman in dit verzoek slechts in algemene bewoordingen aangegeven op welke punten hij vragen zou willen stellen aan de getuige. Bovendien heeft de raadsman in het schrijven van 18 juli 2008 in exact dezelfde bewoordingen (dezelfde onderbouwing en dezelfde algemene vragen) verzocht de getuigen [verdachte 2], [getuige 2]4. en [getuige 3] op te roepen. Het Hof deze verzoeken op de terechtzitting in hoger beroep van 18 juli 2008 — op welke terechtzitting de raadsman de verzoeken heeft gehandhaafd — toegewezen, waarna [verdachte 2] op de terechtzittingen in hoger beroep van 28 oktober 2008 en 18 november 2008 als getuige is gehoord en [getuige 3] op de terechtzittingen in hoger beroep van 18 november 2008 en 13 februari 2009 als getuige is gehoord. Tenslotte hebben de Turkse autoriteiten — zoals weergegeven in noot 2 — aan de Rechter-Commissaris medegedeeld dat [getuige 1] van zijn verschoningsrecht gebruik wil maken en geen verklaring zal afleggen.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 8 is uiteengezet, geeft het oordeel van het Hof dat de verdachte door de afwijzing van het verzoek redelijkerwijs niet in zijn verdediging is geschaad omdat het verzoek onvoldoende is onderbouwd, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het niet onbegrijpelijk.

Het middel faalt.

Het tweede middel bevat de klacht dat het Hof ten onrechte het verzoek tot het oproepen van de getuige [getuige 2] heeft afgewezen, dan wel dat het Hof ten onrechte heeft nagelaten dit verzoek te toetsen aan de van toepassing zijnde maatstaf als gevolg waarvan de afwijzing van het verzoek ontoereikend is gemotiveerd, althans dat de afwijzing van het verzoek door het Hof niet begrijpelijk is.

De stukken van het geding houden, voor zover hier van belang, het volgende in:

Het bij het schrijven van 18 juni 2008 gedane en op de terechtzittingen in hoger beroep van 18 juli 2008, 28 oktober 2008 en 18 november 2008 gehandhaafde verzoek van de raadsman van de verdachte om de getuige [getuige 2] op te roepen, is een verzoek als bedoeld in art. 287, derde lid onder a, Sv in verbinding met art. 415 (oud) Sv. In aanmerking genomen dat het hoger beroep niet is ingesteld door de verdachte en de getuige niet op de terechtzitting in eerste aanleg dan wel door de Rechter-Commissaris6. is gehoord, is de maatstaf voor de beoordeling van een zodanig verzoek ingevolge art. 288, eerste lid onder a, Sv in verbinding met art. 418, eerste lid, Sv — voor zover hier van belang — of aannemelijk is dat de getuige binnen een aanvaardbare termijn ter terechtzitting zal verschijnen.

Het Hof heeft bij de afwijzing van het verzoek om de getuige op te roepen geoordeeld dat niet te verwachten valt dat de getuige binnen een aanvaardbare termijn ter terechtzitting zal verschijnen, mede gelet op hetgeen in het proces-verbaal van bevindingen van de politie van 11 november 2008 omtrent de woon- of verblijfplaats van deze getuige is opgemerkt. Aldus heeft het Hof terecht de in art. 288, eerste lid onder a, Sv voorziene maatstaf gehanteerd.

De dagvaarding van [getuige 2] voor de terechtzitting in hoger beroep van 28 oktober 2008 is op de voet van art. 588, eerste lid onder b sub 3^o, Sv uitgereikt aan de griffier, terwijl hij op die terechtzitting niet is verschenen. Ook de oproeping van [getuige 2] voor de terechtzitting in hoger beroep van 18 november 2008 is op de voet van art. 588, eerste lid onder b sub 3^o, Sv uitgereikt aan de griffier, waarna hij evenmin op deze terechtzitting is verschenen. Volgens het GBA-overzicht van 11 september 2008 is [getuige 2] niet gedetineerd en heeft hij vanaf 2 mei 2008 geen vaste woon- of verblijfplaats. Voorts heeft de politie geen uitvoering kunnen geven aan de last tot medebrenging van [getuige 2] op de terechtzitting in hoger beroep van 18 november 2008, nu de politie onbekend was met het adres van de getuige. Uit het door de politie verrichte onderzoek (zoals weergegeven in de processen-verbaal van bevindingen van de politie van 11 en 18 november 2008) volgt dat [getuige 2] vanaf 2 mei 2008 is uitgeschreven uit de gemeentelijke basisadministratie, dat hij niet meer woonachtig is op zijn laatst bekende adres ([d-straat 1] te [woonplaats]) — welk adres de raadsman van de verdachte in zijn schrijven van 18 juni 2008 had opgegeven als het adres van [getuige 2] en op welk adres hij vanaf 12 juni 2003 tot 2 mei 2008 in de GBA stond ingeschreven —, dat de huidige bewoonster van de woning op voornoemd adres heeft verklaard dat zij niet wist waarheen [getuige 2] was verhuisd, en dat uit verder onderzoek niet is gebleken wat de huidige verblijfplaats van [getuige 2] is. Tenslotte hebben eerdere inspanningen van de Rechter-Commissaris — zoals weergegeven in noot 6 — er evenmin toe geleid dat [getuige 2] als getuige kon worden gehoord.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 15 is uiteengezet, geeft het oordeel van het Hof dat niet te verwachten valt dat [getuige 2] binnen een aanvaardbare termijn ter terechtzitting zal verschijnen mede gelet op hetgeen in het proces-verbaal van bevindingen van de politie van 11 november 2008 omtrent de woon- of verblijfplaats van deze getuige is opgemerkt, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het niet onbegrijpelijk.7. Anders dan de stellers van het middel aanvoeren, doet hieraan niet af dat het zou gaan om een ‘bepaald niet onbelangrijke getuige’, dat niet blijkt wat in het proces-verbaal van bevindingen van de politie van 11 november 2008 is bedoeld met de term ‘verder onderzoek’ en dat is nagelaten een rechtshulpverzoek aan Turkije te doen dan wel de getuige ‘te signaleren’. In dat verband is ook nog van belang dat in feitelijke instantie van de kant van de verdediging niet is gewezen op de mogelijkheid van rechtshulp of signalering.

In de toelichting wordt met een beroep op Monika Haas v. Duitsland, EHRM 17 november 2005, NJ 2007, 150, par. B1 m.nt. Schalken nog gesteld dat justitie onvoldoende inspanningen heeft verricht om het verhoor van de getuige te realiseren. Aan te nemen is gelet op de bewijsconstructie dat de bewezenverklaring ‘to an appreciabel extent’ gebaseerd is op de verklaring van een getuige/medeverdachte [getuige 2] die door de rechter niet kon worden gehoord. Bij zes van de twaalf in de aanvulling voor het bewijs gebezigde taps is [getuige 2] gespreksdeelnemer. Dat het Hof hier geen uitdrukkelijke aandacht voor heeft gehad vloeit voort uit de omstandigheid dat voor het eerst in cassatie een beroep is gedaan op de tekortschietende inspanningen van justitie in het licht van artikel 6 EVRM en de rechtspraak over die bepaling. Ik meen overigens dat gelet op het aantal dagvaardingen van de getuige, de bevelen medebrenging en het nadere onderzoek voldoende inspanningen zijn gedaan.

Het derde middel behelst de klacht dat het Hof ten onrechte heeft nagelaten te beslissen op het verzoek van de raadsman van de verdachte tot het horen van de getuige [betrokkene 1].

De stukken van het geding houden, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang, het volgende in:

Het op de terechtzitting in hoger beroep van 18 november 2008 gedane verzoek van de raadsman van de verdachte om de getuige [betrokkene 1], die reeds op die terechtzitting was gehoord, ‘op te roepen’ voor de zittingsdag van de inhoudelijke behandeling van de strafzaak (op 13 februari 2009), is een verzoek als bedoeld in art. 319, derde lid, Sv in verbinding met art. 331, eerste lid, Sv en art. 415 (oud) Sv. Maatstaf voor de beoordeling van een zodanig verzoek is ingevolge art. 319, derde lid, Sv of door het niet inwilligen van het verzoek redelijkerwijs noch het openbaar ministerie in de vervolging, noch de verdachte in zijn verdediging wordt geschaad.

Het hiervoor bedoelde verzoek is een verzoek waaromtrent de rechter ingevolge art. 330 Sv op straffe van nietigheid uitdrukkelijk een gemotiveerde beslissing moet geven. Noch de processen-verbaal van de terechtzittingen in hoger beroep van 18 november 2008 en 13 februari 2009 noch het bestreden arrest houden een zodanige beslissing in.8.

Het middel slaagt.

Het vierde middel klaagt erover dat het Hof in strijd met art. 345 Sv niet binnen veertien dagen nadat het onderzoek ter terechtzitting (materieel) was gesloten uitspraak heeft gedaan, althans dat het Hof art. 345, derde en vierde lid, Sv klaarblijkelijk moedwillig heeft omzeild, hetgeen in strijd is met de beginselen van een behoorlijke procesorde. Bovendien heeft het Hof bij zijn beslissing tot het formeel sluiten van het onderzoek ter terechtzitting op een datum later dan die waarop het onderzoek ter terechtzitting materieel was gesloten, niet aangegeven op welke wettelijke bevoegdheid het Hof deze handelwijze heeft gebaseerd, aldus de stellers van het middel.

De stukken van het geding houden, voor zover hier van belang, het volgende in:

Art. 345 Sv luidt, voor zover hier van belang:

Uit het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 13 februari 2009 volgt niet dat de verdachte en/of zijn raadsman bezwaar hebben gemaakt tegen het sluiten van het onderzoek ter terechtzitting op 10 maart 2009 en het doen van uitspraak op 24 maart 2009. Aldus heeft de verdediging op die terechtzitting kennelijk ingestemd met deze gang van zaken. Het middel miskent dat in cassatie niet met vrucht kan worden geklaagd over de schending van — het bij uitstek in het belang van de verdachte bepaalde in — art. 345, derde lid, Sv, indien de verdediging in de gelegenheid is geweest de desbetreffende klacht aan de feitenrechter voor te leggen en van die gelegenheid geen gebruik heeft gemaakt.9.

Het middel is tevergeefs voorgesteld.

Het vijfde middel komt met diverse klachten op tegen de motivering van de bewezenverklaring.

Ten laste van de verdachte is bewezenverklaard dat:

Het Hof heeft het door de raadsman van de verdachte gevoerde verweer strekkende tot vrijspraak van het onder 2 tenlastegelegde feit onder het hoofd ‘gevoerd verweer’ als volgt samengevat en verworpen:

Voorts heeft het Hof in de aanvulling op het verkorte arrest als bedoeld in art. 365a, tweede lid, Sv onder het hoofd ‘bewijsoverweging’ nog het volgende overwogen:

Uit de inhoud van de voor het bewijs gebezigde telefoongesprekken (bewijsmiddelen 2 tot en met 11 en 13) volgt dat in telefoongesprekken tussen de verdachte, [getuige 2], [getuige 3] en [verdachte 2] op 13, 14 en 15 september 2005 in ‘versluierd taalgebruik’ onder meer is gesproken over ‘het sturen van lira’, ‘twintig personen die nodig zijn voor de fabriek’, ‘een halve man die een halve dag zou gaan werken’ en ‘mannen die gedingest hebben’. Voorts houdt het voor het bewijs gebezigde proces-verbaal van politie van 20 februari 2006 (bewijsmiddel 1) in dat met voornoemd taalgebruik zou worden gedoeld op handel in heroïne. Tenslotte vermeldt het voor het bewijs gebezigde proces-verbaal van politie van 6 oktober 2006 (bewijsmiddel 12) dat tijdens een aantal specifieke telefoongesprekken een zendmast in Rotterdam ‘is aangekozen’.

De bewijsconstructie in Opiumwetzaken op basis van telefoongesprekken waarin kennelijk over drugs wordt gesproken, maar ander bewijs uit verklaringen van verdachte of getuigen of uit observaties ontbreekt, is veelal moeizaam. Veel betekenend is dat verdachte noch zijn medeverdachte tegenover politie en justitie erg spraakzaam zijn. Daardoor zal de rechterlijke overtuiging gevoed worden dat de gesprekken inderdaad over drugs gaan en dat verdachte daarbij mogelijk betrokken is. Zo is het ook in deze zaak. De rechtbank vond het bewijs onvoldoende, maar het Hof kwam tot een veroordeling.

Bij de beoordeling van de toereikendheid van de bewijsconstructie in cassatie moet voor ogen worden gehouden dat de feitenrechter vrij is in de selectie en waardering van de bewijsmiddelen. In cassatie gaat erom of inderdaad vastgesteld kan worden of de bestanddelen van de bewezenverklaring met bewijsmiddelen zijn belegd en of de bewijsconstructie begrijpelijk is. De vraag is hier of uit de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen — ook indien zij worden bezien in samenhang met de hiervoor onder 30 en 31 weergegeven overwegingen van het Hof — kan worden afgeleid dat de verdachte samen met anderen op 15 september 2005 in Rotterdam een hoeveelheid heroïne heeft verkocht en/of afgeleverd en/of verstrekt en/of vervoerd…

Het Hof heeft kennelijk en niet onbegrijpelijk uit het als 11 genummerde bewijsmiddel bevattende een telefoongesprek tussen verdachte en [getuige 3] op 15 september 2005 te 20.05 uur afgeleid dat de (drugs)transactie door verdachte is voltooid. In dat gesprek zegt verdachte tegen [getuige 3]: ‘broer, we hebben twintig personen gebracht’ en later nog ‘nee, broer, 20 stuks.’ Reeds omdat zowel van personen als van stuks door verdachte wordt gesproken kon het Hof er wel vanuit gaan dat het daar niet om ging. In het licht van het als bewijsmiddel 9 en 10 in de aanvulling voorkomende telefoongesprekken kon het Hof concluderen dat verdachte een van de ‘brengers’ van twintig ‘personen’ of ‘stuks’ is. Immers in het in bewijsmiddel 9 weergegeven telefoongesprek van 15 september 2005 te 13.02 uur tussen verdachte en [getuige 2] zegt [getuige 2] onder meer tegen verdachte: ‘bel hem op of we kunnen komen.’ Verdachte vraagt [getuige 2] ‘hoeveel duizend’ en [getuige 2] zegt ‘15 duizend, misschien 20.’ Dit bewijsmiddel geeft daarmee tevens enige informatie over de betekenis van twintig personen of twintig stuks. Het gaat niet om twintig, maar om twintig duizend. Dat verdachte twintig duizend personen heeft gebracht is daarmee hoogst onwaarschijnlijk. Het als bewijsmiddel 10 opgenomen telefoongesprek tussen verdachte en [getuige 3] van 15 september 2005 te 15.00 uur kon het Hof gebruiken als een nadere bevestiging van het brengen door verdachte van de ‘twintig’. Drie opmerkingen van verdachte springen eruit:

Dat verdachte een hoeveelheid (twintig) heeft gebracht in Rotterdam leidt het Hof kennelijk en niet onbegrijpelijk af uit bewijsmiddel 12: voor het eerst genoemde gesprek van 15 september 2005 te 20.05 uur is de bijbehorende locatie van de bijbehorende zendmast Hillekopplein/ Parrallelweg 10-164 3072 AH Rotterdam. Tijdens het gesprek moet verdachte zich in de omgeving van die locatie bevonden hebben. In de bewezenverklaring kiest het Hof kennelijk voor een hoeveelheid en niet voor twintig, omdat in de telefoongesprekken ook over andere hoeveelheden wordt gesproken. Dat is niet onbegrijpelijk.

Dat het brengen betrekking had op heroïne heeft het Hof kennelijk en niet onbegrijpelijk kunnen afleiden uit het geheel van telefoongesprekken waaraan zonder enigszins op de hoogte te zijn van de codering geen touw valt vast te knopen. De verdachte en zijn medeverdachten begrijpen elkaar kennelijk desondanks goed en dus is het begrijpelijk dat het Hof als bewijsmiddel 1 opneemt de verklaring van een verbalisant waarin hij enige opheldering geeft over de betekenis van woorden als ‘dinges/gedingest’, ‘liras’ en ‘werk/zaak’. In de aan de transactie voorafgaande telefoongesprekken valt het woord lira enkele malen en verdachte neemt dat woord zelf in het telefoongesprek van 15 september 2005 te 11.56 uur (bewijsmiddel 8) ook in de mond. Volgens bewijsmiddel 1 wordt met lira heroïne of geld bedoeld. Het is daarmee dus niet onbegrijpelijk dat het Hof het houdt op het brengen van heroïne. Ik meen dat daarmee de bewezenverklaring voldoende met bewijsmiddelen is belegd en overigens niet onbegrijpelijk is. Dat geldt temeer als de kern van de bewijsconstructie zoals deze is opgenomen in de bewijsmiddelen 9, 10 en 11 wordt bezien in het licht van de overige bewijsmiddelen en de nadere bewijsoverwegingen waaruit steeds onder uitdrukkelijke verwijzing naar de bron ook nog nieuwe omstandigheden naar voren komen. Het Hof heeft zich er overigens anders dan de Advocaat-Generaal in zijn requisitoir niet aan gewaagd een brede en meer inzichtelijke uiteenzetting te geven over de gang van zaken. Kortweg is de opvatting van de Advocaat-Generaal dat [getuige 2] op zoek was naar heroïne en dat een transactie van 20 kilo met [verdachte 6] niet doorging, maar een transactie van 10,5 kilo met de gebroeders [betrokkene 8] via verdachte wel.

Tegen de bewijsconstructie worden nog een aantal deelklachten naar voren gebracht. Voor zover van belang is bewezen verklaard: verkocht en/of afgeleverd en/of verstrekt en/of vervoerd. De klacht is dat door geen keuze te maken uit de alternatieven de grondslag van de tenlastelegging is verlaten. De keuze kon hier wel achterwege blijven, omdat deze voor de strafrechtelijke betekenis van het bewezenverklaarde niet van belang is.10. Door het openlaten van de alternatieven komt er hier niet een alternatieve kwalificatie in beeld. Het gaat steeds om het verbod van artikel 2 onder B Opiumwet. Uit de bewijsmiddelen blijkt dat verdachte heroïne brengt en er kan dus zowel van verkopen, afleveren, verstrekken en/of vervoeren sprake zijn geweest.

In een zeer uitvoerig betoog richten de stellers van het middel zich ook tegen de volgende overweging van het Hof: ‘Voor de bewezenverklaring speelt het telefoongesprek van 15 september 2005 om 15.00 uur (ZD 14, p. 153) tussen [verdachte 8] en [getuige 3] een belangrijke rol. [Verdachte 8] verklaart ter terechtzitting in hoger beroep (13 februari 2009) dat dit gesprek gaat over uitzendkrachten die een halve dag in een fabriek moeten werken. Het hof acht de verklaring van [verdachte 8] ongeloofwaardig, nu stukken die deze lezing zouden moeten onderbouwen ontbreken, terwijl [verdachte 8] geen aannemelijke verklaring heeft voor ‘de halve man’ waarover wordt gesproken.’

Ik stel voorop dat de klacht gebaseerd wordt op een verkeerde veronderstelling. Het Hof heeft zich in deze overweging niet uitgelaten over de vraag of verdachte en/of zijn broer bemoeienis hebben met een uitzendbureau. Dat daarvan stukken zijn overgelegd in eerste aanleg is zonder twijfel juist, maar dat betekent nog geenszins dat er stukken zijn overgelegd waaruit bijvoorbeeld blijkt — als ik de steller van het middel volg — dat er op 15 september 2005 door het uitzendbureau twintig (duizend?) personen een halve dag naar een fabriek zijn gestuurd om te werken. Dat het nu, zoals de stellers van het middel menen, op de weg van het Hof ligt om aan te duiden welke stukken voor het onderbouwen van de stelling nodig zijn, lijkt mij onjuist. Op welke grondslag een dergelijke verplichting zou rusten weet ik niet en bovendien lijkt mij het een onuitvoerbare verplichting.

Hierboven onder 35 heb ik er al op gewezen dat uit de telefoongesprekken blijkt dat het niet om twintig personen gaat. In dit licht kon het Hof ook overwegen dat verdachte geen aannemelijke verklaring heeft voor de halve man waarover wordt gesproken.

De laatste hierboven onder 30 geciteerde bewijsoverweging van het Hof betreft het veelvuldig gebruik van termen als ‘werk’, ‘foto’, ‘dingessen’ en ‘vrienden’. In de klacht wordt er terecht op gewezen dat het Hof zegt dat uit een proces-verbaal van politie blijkt dat deze termen worden gebruikt om heroïne aan te duiden. Het Hof heeft zich hier inderdaad wat minder gelukkig uitgedrukt. Ik meen echter dat de overweging van het Hof wel begrijpelijk is, omdat natuurlijk is bedoeld dat de termen veelvuldig worden gebruikt in het kader van heroïnehandel. Zo gelezen behoeven allerlei andere fantasierijke lezingen van de overweging van het Hof die de stellers van het middel nog voor ogen hebben, niet meer te worden besproken.

Het middel faalt.

Het zesde middel klaagt erover dat het Hof in strijd met art. 77 Sv heeft nagelaten de verdachte binnen de daartoe gestelde termijn te horen op het door het Hof uitgevaardigde bevel gevangenneming. Voorts heeft het Hof in strijd met art. 78, tweede lid, Sv nagelaten in het bevel gevangenneming zo nauwkeurig mogelijk de gedragingen, feiten of omstandigheden te beschrijven waaruit blijkt dat is voldaan aan de in art. 67a Sv gestelde voorwaarden, aldus de steller van het middel.

De stukken van het geding houden, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang, het volgende in:

Uit de beschikking van het Hof van 10 december 2009 en het GBA-overzicht van 31 mei 2010 volgt dat de verdachte zich inmiddels niet meer in voorlopige hechtenis bevindt. Gelet hierop heeft de verdachte geen in rechte te respecteren belang bij de klachten over het door het Hof gegeven bevel gevangenneming. Bovendien blijft een middel dat klaagt over een in de bestreden uitspraak gegeven bevel gevangenneming sowieso buiten bespreking. In geval van vernietiging van de bestreden uitspraak kan daarover immers alsnog bij het Hof worden geklaagd in het kader van de verlenging van de voorlopige hechtenis, terwijl in geval van verwerping van het cassatieberoep de verdachte geen belang heeft bij zijn klacht aangezien het (terecht of niet terecht bevolen) voorarrest toch wordt afgetrokken van de straf die door de verwerping van het beroep onherroepelijk wordt.11.

Het middel faalt.

Het derde middel slaagt. De overige middelen falen en kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende overweging. Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen, heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak en tot terugwijzing van de zaak naar het Gerechtshof te Amsterdam teneinde op het bestaande beroep opnieuw te worden berecht en afgedaan.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG