2.3 Berusting

Een partij die in een vonnis heeft berust is niet-ontvankelijk in een tegen dat vonnis ingesteld hoger beroep (art. 261). Het artikel stond in Rv 1931 en is sindsdien niet inhoudelijk gewijzigd. Het komt inhoudelijk overeen met art. 334 RvNL. De rechtspraak over dat artikel is van overeenkomstige toepassing. Op grond daarvan dient niet-ontvankelijkverklaring wegens berusting niet ambtshalve te worden uitgesproken.1 Ingevolge art. 263 lid 2 levert medewerking zonder voorbehoud aan de uitvoering van een tussenvonnis geen berusting op.2 De omstandigheid dat een partij zonder voorbehoud tracht het hem opgedragen bewijs te leveren, brengt bijvoorbeeld niet mee dat de partij berust in de beslissing over de bewijslastverdeling. Volgens C.W. Star Busmann was dat vroeger in Nederland anders,3 maar inmiddels geldt in Nederland al heel lang hetzelfde.4

Ook het zonder voorbehoud meewerken aan de tenuitvoerlegging van een einduitspraakcomponent in een deeluitspraak geldt niet als berusting. Dat doet er niet aan af dat de appeltermijn terstond begint te lopen.

Berusting in een vonnis houdt afstand van een processueel recht in. Men kan ook afstand doen van andere processuele rechten: een werknemer zou bijvoorbeeld ondubbelzinnig te kennen kunnen geven afstand te doen van zijn recht de nietigheid van een ontslag in te roepen.5