HR, 13-02-2015, nr. 14/00721

Het Hof heeft miskend dat voor vergoeding (in geval van toerekenbaar tekortschieten) in aanmerking komt schade die in zodanig verband staat met dat tekortschieten, dat zij hem, mede gezien de aard van de aansprakelijkheid en van de schade, als een gevolg van deze gebeurtenis kan worden toegerekend.

Het Hof heeft miskend dat schade terzake de vertraging in de betaling van een geldsom gefixeerd is op de wettelijke rente.

Het hof heeft miskend dat de vordering terzake wettelijke rente over de wettelijke verhoging niet een ‘nieuwe vordering’ is, en dat de betreffende vordering is ontstaan door het te late betalen van het loon en van de wettelijke verhoging over het te laat betaalde loon en een bestaande vordering was vanaf het tijdstip van bedoelde te late betaling in 2002–2004.

Het hof heeft miskend dat het instellen van een of meer vorderingen in rechte — terzake onderdelen van de door de benadeelde geleden schade — een bevoegdheid is, resp. dat er geen plicht is, zeker niet op straffe van niet-ontvankelijkheid, tot het instellen in één dagvaarding van meer vorderingen in rechte resp. dat er geen plicht is om een vordering tot betaling van schadevergoeding wegens te late betaling van het loon volledig terzake alle bestanddelen en of onderdelen van die schade van de werknemer in één dagvaarding in te stellen, met name de vordering tot betaling van wettelijke rente over de wettelijke verhoging, in geval van een vordering tot nakoming van de verplichting loon te betalen, en of van de vordering tot betaling van de wettelijke verhoging. Zulks nalaten tot een later moment is ook niet misbruik van bevoegdheid. Zo een dergelijke plicht er al zou zijn, heeft het Hof miskend dat niet-ontvankelijkheid alleen dan kan volgen, indien de gedaagde resp. de rechter niet al eerder rekening kon houden met die vordering, die later ingesteld wordt.

Het hof heeft miskend dat beslissingen, die de rechtsbetrekking in geschil betreffen en zijn vervat in een in kracht van gewijsde gegane uitspraak, tussen dezelfde partijen in een ander geding bindende kracht hebben.

Het hof heeft miskend dat wettelijke verhoging veeleer een prikkel is voor de werkgever om het loon tijdig uit te betalen, die de Kantonrechter kan matigen, indien de omstandigheden naar het oordeel van de Kantonrechter daartoe aanleiding geven.

Het Hof heeft miskend dat voor afstand van recht van een vordering, in casu de wettelijke rente over de wettelijke verhoging, en of vorderingsrecht enkel stilzitten onvoldoende is.

Het hof heeft miskend dat de rechter ambtshalve de rechtsgronden aanvult.

Indien het hof voorgaande rechtsregels niet heeft miskend, heeft het hof niet althans onvoldoende inzichtelijk gemaakt hoe het hof die regels heeft toegepast.

Indien het hof voorgaande rechtsregels niet heeft miskend, is hofs oordeel onbegrijpelijke gemotiveerd mede gelet op de in de inleiding genoemde essentiële stellingen en (tegen)bewijsaanbiedingen van [requirant], althans is het hof ten onrechte niet althans onvoldoende ingegaan op voornoemde essentiële stellingen van [requirant].

Voor toewijzing van een vordering tot schadevergoeding is vereist dat [requirant] bewijst:

Art 6:119 BW geeft de wettelijke regeling terzake aansprakelijkheid voor schade terzake het te laat ontvangen van een geldsom. Bij een verbintenis tot schadevergoeding treedt het verzuim ex art 6:83 BW zonder ingebrekestelling in, zodat de wettelijke rente direct vanaf het te laat zijn loopt. Deze schade wordt gefixeerd op de wettelijke rente. De werkelijke schade is irrelevant. Voor een beroep op de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid (‘onaanvaardbaar’) is eigenlijk geen ruimte, ook al is het in theorie niet helemaal uitgesloten terzake schade in de vertraging in de betaling van een geldsom3.:

Verwezen zij naar de conclusie van de advocaat-generaal in die zaak (par. 3.6–3.8):

In NJ 2007/482 (par. 1.3 van het cassatiemiddel) werden afgewezen voor een beroep op de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid:

Hoofdregel: geen discussie over vertraging in de betaling van een geldsom.

Van uitzonderlijke omstandigheden die afwijken van deze zeer harde regel rechtvaardigen is in deze geen sprake, althans ze blijken niet resp. niet voldoende uit de uitspraak van het Hof.

Het Hof heeft dit miskend, in dezen. Hierna te bespreken: de Kantonrechter had er bekend mee mogen worden vertrouwd in de uitspraak van 22 juni 2005.

Resp. (voor zover) het Hof heeft dit niet miskend, maar heeft het Hof via een niet op de wettelijke regels resp. onbegrijpelijk geformuleerde uitleg van de eerdere uitspraak tussen partijen van 22 juni 2005 dit recht resp. deze vordering aan [requirant] trachten te onthouden.

De wettelijke verhoging van art 7:625 BW is een extra stimulans aan de werkgever om op tijd de verplichting jegens de werknemer tot het betalen van loon na te komen, zoals de Hoge Raad oordeelde in zijn uitspraak in [naam 2]/[naam 3] (NJ 1979/207). [requirant] citeert de rechtsoverweging hieronder waar het Hof in deze een andere opmerking van de Hoge Raad in deze rechtsoverweging (ten onrechte) tot dwingende rechtsregel lijkt te hebben bestempeld:

Onderdeel IV bevat de stelling, dat de Rb. niet naast de in art. 1638q bedoelde wettelijke verhoging van de loonsom wegens niet-tijdige uitbetaling van het loon ook nog de in art. 1286 bedoelde wettelijke interessen had mogen toewijzen. Hierbij wordt echter uit het oog verloren, dat de in art. 1638q geregelde ‘verhoging’, mede blijkens de wijze waarop deze moet worden berekend, niet zozeer bedoeld is als een vorm van vergoeding van door de werknemer als een gevolg van de vertraagde uitbetaling geleden schade, maar veeleer als een prikkel voor de werkgever om het loon tijdig uit te betalen. Daarbij past de sterke ‘verhoging’ over de vierde tot en met de achtste dag, de bepaling dat de verhoging in geen geval de helft van het verschuldigde bedrag zal te boven gaan en de bevoegdheid van de rechter om de verhoging te matigen. Daartegenover zijn de in art. 1286 geregelde wettelijke interessen bedoeld als een vergoeding van de schade die de schuldeiser lijdt doordat hij de geldsom waarop hij recht heeft niet tijdig ontvangt. Voor deze schadevergoeding geldt niet dat zij door de rechter gematigd kan worden, noch dat zij niet meer kan bedragen dan de helft van de vordering. Er is dan ook geen reden aan te nemen dat art. 1638q aan een toekenning van wettelijke interessen krachtens art. 1286, als in het onderhavige geval geschied, in de weg staat. De in art. 1638q aan de rechter toegekende maligingsbevoegdheid biedt voldoende mogelijkheid om een onredelijke cumulatie van de in dat artikel bedoelde verhoging met de in art. 1286 geregelde moratoire interessen te voorkomen.

Belangrijke conclusies uit deze rechtsoverweging:

Bij uitoefening van de matigingsbevoegdheid zal de Kantonrechter rekening hebben te houden met alle relevante omstandigheden, welke hem binnen de grenzen van het civiele geding, waar lijdelijkheid van de rechter nog steeds in enigermate uitgangspunt is, zie art 149 en 150 RV, bekend zijn. Op straffe van een succesvol hoger beroep tegen de beslissing van de Kantonrechter.

Gelet op de woordkeus van de Hoge Raad in de slotzin van het citaat hierboven ‘een onredelijke cumulatie van de in dat artikel bedoelde verhoging met de in art. 1286 geregelde moratoire interessen te voorkomen’ kan niet worden gesproken van een rechtsregel of harde subregel of vuistregel dat cumulatie van wettelijke rente en maximale wettelijke verhoging altijd onredelijk is. In dat geval zou de Hoge Raad hebben aangegeven ‘DE onredelijke cumulatie van de in dat artikel bedoelde verhoging met de in art. 1286 geregelde moratoire interessen te voorkomen.’

M.a.w. het hangt af van de omstandigheden te beoordelen door de rechter in zijn beslissing.

Zou een rechter constateren dat wettelijke rente bovenop de wettelijke verhoging kan komen, dan kan hij matigen in de wettelijke verhoging. Het fixatiebeginsel van de wettelijke rente geeft die discretionarie bevoegdheid niet aan de rechter. Zou de rechter door analyse van het petitum van de werknemer constateren de naar mening van de rechter onwenselijke mogelijkheid bestaat, dat de werknemer alsnog wettelijke rente over de wettelijke verhoging kan gaan vorderen, buiten het onderhavige geschil om, dan biedt art 7:625 BW voldoende vrijheid in de bijvoorbeeld mogelijkheid aan de rechter om een onvoorwaardelijke en een voorwaardelijke veroordeling op te leggen in de trant van:

De praktijk van bijvoorbeeld een verzoek aan de Kantonrechter tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst voor zover vereist in geval van onzekerheid over ontslag op staande voet is een voorbeeld hoe eenvoudig om te gaan met een op enig moment bestaande onzekerheid over een feit of een recht, welke onzekerheid in de toekomst wellicht wordt opgelost. In deze is een dergelijke voorzorgsmaatregel door de Kantonrechter in de uitspraak van 22 juni 2005 overigens niet genomen en ook niet gevraagd door Datawell.

In hoger beroep vindt een volledige hertoetsing plaats, dus naar de omstandigheden ten tijde van het hoger beroep en naar de wetenschap van de rechter die dan de beoordeling doet. Een zelfstandig oordeel door de rechter in hoger beroep (NJ 2004/113; ECLI:NL:HR:2003:AJ0633):

Dat hoger beroep was in 2008. Toen was het klaar. Vanuit het oogpunt van cassatie bezien is sprake van een discretionaire bevoegdheid van de rechter die de wettelijke verhoging oplegt aan de nalatige werkgever. De gronden voor de rechter om te matigen zullen in cassatie slechts op begrijpelijkheid kunnen worden getoetst.

Inzet in deze is de vordering van de werknemer tegen de werkgever uit hoofde van de arbeidsovereenkomst. De rechtsverhouding waar de betreffende vordering uit voorkomt is de arbeidsovereenkomst. De arbeidsovereenkomst is aangegaan op [datum 1] 19734..

De werknemer heeft een vordering tot loon en de werkgever een verbintenis tot het betalen van loon. Tijdig en volledig, als aangegeven in de overeenkomst en de wet. Komt de werkgever die verbintenis niet tijdig en volledig na dan schiet de werkgever tekort, is de werkgever in verzuim en geeft de wet aanleiding tot het ontstaan van een aantal wettelijke of secundaire verbintenissen, in de kern het betalen van aanvullende schadevergoeding bedoeld in art 6:96 BW resp. uitwerkingen hiervan. O.a.:

Bijv. art. 612 RV aangaande de schadestaatprocedure kan zo nodig meermaals worden gevolgd indien er bijzondere posten van schade van de werknemer zouden zijn, die naar redelijkheid toe te rekenen zouden zijn aan de gebeurtenis, waarvoor de werkgever jegens de werknemer aansprakelijk is: het iedere keer (in een bepaalde periode) te laat en of te weinig betalen van het overeengekomen loon. Art. 612 RV is in beginsel niet geschreven voor de vaststelling van de primaire verbintenissen (contracten) tot het betalen schadevergoeding.

De vordering tot schadevergoeding van de werknemer terzake de secundaire resp. wettelijke verbintenis tot het betalen van wettelijke rente over de wettelijke verhoging in verband met het te laat en of niet volledig nakomen van de primaire verbintenis van de werkgever tot het betalen de van loonaanspraken van de werknemer werd opeisbaar in het tijdvak 1 oktober 2002 tot 1 augustus 20045., Die vordering was ten tijde van de uitspraak van de Kantonrechter van 22 juni 2005 een bestaande vordering, niet een ‘nieuwe vordering’, wat dat ook moge betekenen. Wat het Hof bedoelt met ‘nieuwe vordering’ is volstrekt onduidelijk.

De vordering terzake de verbintenis tot het betalen van wettelijke rente over de wettelijke ontstaan in het tijdvak 1 oktober 2002 tot 1 augustus 2004 was sinds dat tijdvak een bestaande vordering van de werknemer en bijv. stil te verpanden door de werknemer: een bestaande vordering uit een bestaande rechtsverhouding. Crediteuren van de werknemer konden toen allang op die huidige vordering van de werknemer op zijn werkgever uit een bestaande rechtsverhouding beslag leggen ex art 475 RV.

‘Nieuwe vordering’ is niet een wettelijk begrip en is hier onbegrijpelijk gemotiveerd door het Hof. Welke rechtsregel het Hof hier toepast blijkt niet. Er is geen rechtsregel die een vordering ‘nieuw’ doet zijn. Of juist niet-‘nieuw’, Zeker niet in het verband van de casus van het geschil tussen partijen over te late loonbetaling. Wat is dan ‘nieuw’? Wat is ‘oud’, indien dat het tegengestelde is van ‘nieuw’? Of is het niet zwart-wit, en zijn er meer varianten dan ‘nieuw’ en wellicht ‘oud’.

De vordering terzake wettelijke rente over de wettelijke verhoging was alleen, zoals het Hof in deze cassatie onbestreden oordeelt in rechtsoverweging 3.11 van het bestreden arrest, niet een vordering, die in het eerdere petitum van [requirant] uit 2005 was opgenomen. M.a.w. een reeds lang bestaande vordering van de werknemer uit een bestaande rechtsverhouding (=arbeidsovereenkomst), die NIET inzet was van het geding leidende tot de uitspraak van 22 juni 2005.

Zie ook het aangehaalde verweer van de werkgever bij conclusie van antwoord in par. 17 en 18: de vordering is ‘nieuw’, in die zin dat de vordering niet eerder ingesteld is. Voor het overige was de aanspraak van de werknemer op wettelijke rente over de wettelijke verhoging in 2005 en in 2012 een allang bestaande vordering van de werknemer.

Voorts wordt miskend dat door het enkel stilzitten van de werknemer terzake de vordering van wettelijke rente over de wettelijke verhoging, niet sprake van is rechtsverwerking of afstand van recht of anderszins handelen in strijd met de redelijkheid en billijkheid respectievelijk dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou worden. Uit niets blijkt dat deze rechtsfiguren zich in deze voordeden. Het enige aanknopingspunt van de werkgever en of de Kantonrechter daarvoor zou dan moeten zijn geweest dat het niet ineens meegevorderd werd in de dagvaarding die heeft geleid tot de uitspraak van 22 juni 2005. Dat is onvoldoende. Daarmee staat in feite vast dat objectief tot de omstandigheden die de Kantonrechter in het beroep op matiging mee kon nemen behoorde de nog niet voldane vordering van de werknemer op de werkgever terzake wettelijke rente over de wettelijke verhoging.

Terzake de eerste 2 onderdelen van zijn probandum (1. verplichting en 2. de toerekenbare tekortkoming daarin) heeft [requirant], de werknemer, een beroep gedaan op het gezag van gewijsde van de uitspraak van de Kantonrechter van 22 juni 2005, in welke de Kantonrechter heeft vastgesteld dat de werkgever verschuldigd loon te laat en of onvolledig betaald had en alsnog moest voldoen6. en daarmee aansprakelijk was jegens de werknemer voor alle schade van de werknemer die naar redelijkheid aan die te late loonbetaling was toe te rekenen.

Primair heeft [requirant] dat gebaseerd op de stelling dat de verschuldigdheid volgde uit de uitspraak van 22 juni 2005 zelf7., dat is echter niet de enige grond voor de vordering aangegeven door de werknemer: ‘Datawell miskent … dat enkel de vraag aan de orde is of zij wettelijke rente verschuldigd is over de (toegekende) wettelijke verhoging, zoals [requirant] stelt’ en ‘aangezien het [requirant] uiteraard vrij staat om de betreffende post wettelijke rente alsnog in te vorderen’8.. Voor zover het niet al geacht werd begrepen te zijn in de oude eis, werd het nu alsnog geëist.

Het gaat als eerste om de uitleg van de uitspraak van de rechter, die inmiddels onherroepelijk is geworden en die is gegeven in een dagvaardingsprocedure die kracht en gezag van gewijsde heeft tussen partijen. Uitleg van een uitspraak, mits binnen de regels, is voorbehouden aan de rechter die over de feiten oordeelt. Het komt er dan op neer dat de vordering zoals die nu wordt ingesteld, ook al eerder behandeld en beslist is door de rechter in de definitief geworden uitspraak. Het oordeel van het Hof dient echter wel begrijpelijk te zijn in het licht van de uitspraak, waar beroep op wordt gedaan.

Het uitgangspunt is volgens het Hof in het bestreden arrest in rechtsoverweging 3.11 hetgeen de werkgever in paragraaf 17 van de conclusie van antwoord stelt, dat de wettelijke rente op de wettelijke verhoging niet is gevorderd en niet is toegewezen. De werknemer heeft in de oorspronkelijke procedure de wettelijke rente niet gevorderd, zoals tussen partijen vaststaat. In de oude procedure, leidende tot het vonnis van 22 juni 2005, is niet behandeld, dat de werknemer, naast het voordeel van de wettelijke verhoging, nog de mogelijkheid had om dit aan te vullen met een beroep op het vorderen van wettelijke rente. De werkgever heeft dat verweer eenvoudigweg niet gevoerd en de Kantonrechter heeft het niet uit eigen beweging overwogen.

Voorts staat vast dat niet tot de vaststaande feiten behoorde in de procedure resulterende tot het vonnis van 22 juni 2005 een afstand van recht door [requirant] van zijn vordering terzake wettelijke rente over de wettelijke verhoging, noch feiten welke aanleiding geven tot rechtsverwerking.

Het komt dan aan op de uitleg van ‘de omstandigheden’, zoals de kantonrechter die in de oorspronkelijk uitspraak gewogen heeft binnen de regels van de uitleg van de uitspraak van 22 juni 2005, die kracht en gezag van gewijsde heeft verkregen tussen partijen. De Kantonrechter in die zaak heeft de feiten en omstandigheden die hem in die zaak ter kennis zijn gebracht overeenkomstig art 149 en 150 RV gewogen, dit aangevuld met feiten of omstandigheden van algemene bekendheid en algemene ervaringsregels. Samengevat uit Tekst & Commentaar bij art 149 RV (aant. 3):

Waar wettelijke rente over de wettelijke verhoging in het geheel niet aan de orde is geweest, kan er over gespeculeerd worden wat de kantonrechter in die zaak heeft overwogen respectievelijk heeft bewogen. Die rechter is in bepaalde mate lijdelijk en hij heeft gelet op hetgeen is gevorderd en naar voren is gebracht.

De vraag is hier echter wat de situatie is, waar de wettelijke verhoging een toen reeds lang bestaande vordering van de werknemer was. Uit zijn uitspraak van 22 juni 2005 blijkt niet dat de rechter in die eerdere zaak tussen partijen van matiging heeft afgezien, omdat de vordering terzake de wettelijke rente van de wettelijke verhoging door de werknemer expliciet werd opgegeven. Ten tijde van het wijzen van de uitspraak in die eerdere zaak tussen partijen was er aan de zijde van de werknemer geen enkel teken dat de werknemer een vordering terzake wettelijke rente over de wettelijke verhoging opgegeven had respectievelijk daarvan afstand had gedaan. Enkel stilzitten is volgens de Hoge Raad geen reden tot rechtsverwerking.

Op grond van de regels van eisvermeerdering kan, zeker binnen dezelfde grondslag, een crediteur op ieder moment zijn ets vermeerderen. En anders kan een aparte procedure worden opgestart. Dat betekent dat de werkgever er steeds rekening mee had moeten houden, geconfronteerd te kunnen worden met een vordering van de werknemer terzake wettelijke rente over de wettelijke verhoging. De Kantonrechter — lijdelijk binnen de grenzen van art. 25 en 149 en 150 RV — had zonder enig bezwaar kunnen en moeten bedenken en heeft bedacht dat de Kantonrechter miste een afstand van recht door de werknemer terzake de wettelijke rente over de wettelijke verhoging. De Kantonrechter kent de wet en de jurisprudentie; die rentevordering over de wettelijke verhoging van de werknemer was er steeds, ook al was hij niet expliciet door de advocaat van de werkgever benoemd in de stukken als een omstandigheid, die voor de werkgever een aanleiding kon zijn wellicht om matiging te vragen. Dat de werkgever dit niet heeft gedaan en niet bij de kantonrechter onder de aandacht heeft gebracht, dat de werknemer nog een vordering had, die niet in de procedure betrokken was, maakt niet dat een omstandigheid, die in het geheel niet als vordering maar wellicht wel als omstandigheid in de procedure betrokken is geweest, nu alsnog door het Hof uitgelegd wordt als zijnde betrokken in de definitief geworden uitspraak om zo de terechte niet-afgewezen vordering terzake wettelijke rente niet toe te wijzen. Dat is over de grenzen van het gezag van gewijsde, resp. het is een onbegrijpelijke uitleg van de eerdere uitspraak dit alsnog in die eerdere uitspraak tussen partijen te lezen.

De overweging van het Hof dat de rechter in de definitief geworden uitspraak geen rekening heeft kunnen houden met de omstandigheid dat de werknemer nog wettelijke rente over de wettelijke verhoging kon vorderen, is onjuist en onbegrijpelijk. De werkgever en de kantonrechter hebben zich gerealiseerd resp. hadden ieder zich kunnen en moeten realiseren dat de werknemer nog een vordering had die de werknemer niet aan de orde stelde in de eerste procedure: wettelijke rente over de wettelijke verhoging.

Om te komen tot afwijzing van de vordering van de werknemer terzake wettelijke rente over de wettelijke verhoging op grond van die eerdere procedure, had die wettelijke rente vordering expliciet behandeld en afgewezen moeten zijn. Nu dat niet zo is, is die niet behandelde vordering blijven bestaan.

Het Hof overtreedt hier de regels van kracht en gezag van gewijsde, respectievelijk de uitspraak van het Hof is onbegrijpelijk, waar het nu juist gaat om iets dat door de werkgever en de kantonrechter in de eerste procedure volledig buiten beschouwing en beoordeling is gelaten.

Een bevoegdheid komt in beginsel alleen niet toe aan een crediteur indien de crediteur die bevoegdheid zou misbruiken. In dat geval kan hij die bevoegdheid niet inroepen. Art 3:13 BW lid 2 en de jurisprudentie geven een aantal gevallen aan, maar de opsomming is niet limitatief.

Wel duidelijk is dat het steeds gaat om uitzonderingsgevallen en ernstige gevallen, al hoewel lang niet in alle uitzonderingsgevallen en ernstige gevallen sprake hoeft te zijn van misbruik van bevoegdheid.

Van omstandigheden die dat rechtvaardigen is in deze geen sprake, althans ze blijken niet resp. niet voldoende uit de uitspraak van het Hof.

Het Hof heeft dit miskend, in dezen. Elders te bespreken: de Kantonrechter had er bekend mee mogen worden vertrouwd in de uitspraak van 22 juni 2005.

Resp. (voor zover) het Hof heeft dit niet miskend, maar heeft het Hof via een niet op de wettelijke regels resp. onbegrijpelijk geformuleerde uitleg van de eerdere uitspraak tussen partijen van 22 juni 2005 dit recht resp. deze vordering aan [requirant] te onthouden.

Een alternatieve lezing van het arrest van het Hof is niet zozeer dat het Hof de hiervoor genoemde rechtsregels heeft miskend, maar juist heeft herkend. Met name dat de wettelijke rente in deze procedure geen mogelijkheid tot matiging of afwijzing bood, en het Hof uit arren moede — om de arme werkgever van dienst te zijn — zich heeft gezet aan het oprekken van de oude uitspraak van 22 juni 2005 om maar deze vordering aan de werknemer te onthouden. En dat hierom een toepassing is gegeven aan die regels die onbegrijpelijk gemotiveerd is. Vanaf de dag van de te late betaling van het loon bestond de vordering tot betaling van wettelijke rente over de wettelijke verhoging, voor iedereen bekend en voorzienbaar.

De beslissing kan niet in stand blijven. De vordering terzake vertraging in de betaling van geld is nu juist door de wetgever gefixeerd om discussie af te snijden.

[requirant] heeft belang bij het cassatieberoep. De vordering in dezen is altijd al een van de wettelijke vorderingen die volgen uit wanprestatie van de werkgever terzake de loonverplichting geweest. Over die wanprestatie is tussen werkgever en werknemer langdurig en vrijwel voortdurend geprocedeerd. De vordering van [requirant] terzake schadevergoeding wegens de te laten loonbetaling door de werkgever is niet verjaard. De grondslag van de onderhavige procedure is exact dezelfde als de grondslag van de procedure welke heeft geleid tot het vonnis van de Kantonrechter van 22 juni 2005 en het arrest van het Hof van 18 november 20089.. Zie ook conclusie van repliek par. 6 waar [requirant] op dit aspect ingaat.