HR (Parket), 24-12-2013, nr. 13/02620

‘(…) niet genoegzaam is gemotiveerd waarom de verzekeringsarts op grond van het rapport van [B] nu tot een andere conclusie is gekomen dan de verzekeringsarts begin 1997. Verweerder [het UWV; PJW] had naar aanleiding van het bezwaar [B] om een nadere rapportage dienen te vragen omtrent de destijds door hem geconcludeerde (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid, nu het bestreden besluit op de rapportage van 1996 is gebaseerd en door de verzekeringsarts van verweerder thans anders wordt uitgelegd dan de verzekeringsarts in 1997 heeft gedaan en eiser [de belanghebbende; PJW] zich met de visie van [B] en de eerdere verzekeringsarts kan verenigen.7. ’

‘Wij zijn van mening dat u bij aanvang van de verzekering, namelijk 2 mei 1987, heeft moeten weten dat u ongeschikt was om vanaf 2 mei 1987 de dienstplicht te vervullen. Daarbij achten wij van belang dat u niet vrijwillig de dienstplicht bent gaan vervullen, maar u bent door de politie opgepakt om de militaire dienstplicht te vervullen. Nu u niet vrijwillig bent opgekomen voor de dienstplicht en er voor 2 mei 1987 onder meer angst- en spanningsklachten aanwezig waren, zijn wij van oordeel dat u zich realiseerde dat u ongeschikt was om de dienstplicht te vervullen. Er is in uw geval dus geen situatie dat u heeft besloten om de proef op de som te nemen om te beginnen van arbeid [sic; PJW].

Over [de] omstandigheid dat u goedgekeurd bent voor de militaire dienst, merken wij op dat deze goedkeuring niet in de wegstaat om artikel 30, eerste lid onder a van de WAO toe te passen. In dit verband verwijzen wij naar de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 7 april 1975, WAO 1974/769, RSV 1975/347. Verder merken wij op dat een keuring voor de militaire dienst voor u verplicht [is] geweest. Voor deze keuring gold dat de jonge mannen in grote groepen werden opgeroepen en deze keuring gericht is geweest om grote aantallen jonge mannen goed te keuren. Wij veronderstellen dat de keuringsarts blijkbaar vanwege het grote aantal keuringen en de beperkte tijd voor het onderzoek niet in staat is geweest om vast te stellen dat u niet geschikt was voor de dienstplicht. Wij zijn van mening dat aan de goedkeuring geen doorslaggevende betekenis kan worden toegekend.

Verder achten wij van belang dat uit het expertise rapport van [B] blijkt dat u tijdens uw diensttijd last had van darmklachten, stress en spanning; u had angst dat u niet begrepen werd door anderen. Voor de darmklachten kwam u wel eens bij een militaire arts, de andere klachten noemde u in die tijd niet zo. Hieruit leiden wij af dat u de klachten van stress en spanning niet aan de keuringsarts heeft gemeld.’

Hoewel de toekenning van Wajong-uitkering gebaseerd is op de — ook destijds door appellant [de belanghebbende; PJW] onderschreven — stelling dat er al voor 2 mei 1987 sprake was van volledige arbeidsongeschiktheid, blijkt (…) dat psychiater [B] van opvatting is dat bij appellant al op 18-jarige leeftijd sprake was van een sterk verminderde belastbaarheid, onder meer gelet op de ernstig neurotiserende vroege ontwikkeling van appellant. Weliswaar stelt hij ook dat naar alle waarschijnlijkheid er in de periode 1981 tot 1988 (slechts) van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid gesproken kan worden, maar de verzekeringsarts van het Uwv heeft, naar aanleiding van de rapportage van deze specialist, in zijn rapport van 22 januari 1997 geconstateerd dat, beoordeeld naar de normen van de WAO, er al op 18-jarige leeftijd geen sprake was van een situatie waarin duurzaam benutbare arbeidsmogelijkheden aanwezig zijn. Appellant heeft hier geen andersluidende medische gegevens tegenover gesteld. De bezwaararbeidsdeskundige (…) heeft in zijn rapport van 8 december 2010 uiteengezet waarom er gelet op de bij appellant aangenomen beperkingen geen functies te duiden zijn. Daarmee heeft het Uwv toereikend onderbouwd dat moet worden uitgegaan van volledige arbeidsongeschiktheid bij aanvang van de militaire dienst.’

Het Uwv hanteert bij het gebruik van de in onder andere artikel 30 van de WAO gegeven bevoegdheid de Beleidsregels, ingevolge welke eerst bezien moet worden of na aanvang van de verzekering gedurende drie maanden normale arbeid is verricht. Het Uwv meent dat daarvan ten aanzien van appellant geen sprake is en heeft erop gewezen, dat appellant na 2 mei 1987 wel een opleiding tot foerier heeft gevolgd, maar toen reeds problemen ondervond met mede militairen en daarom om overplaatsing heeft gevraagd. Appellant heeft deze overplaatsing per 17 augustus 1987 naar de functie van soldaat- schrijver als zodanig ook niet betwist. Vaststaat evenwel dat appellant de opleiding tot sergeant-foerier wel geheel heeft afgemaakt en met gunstig resultaat heeft afgesloten, terwijl hij nadien tot het eind van zijn werkelijke dienst (1 juli 1988) als soldaat schrijver administratief werk heeft gedaan (het maken van planning voor de Hogere Krijgsschool). Het moge zo zijn dat dit laatste werk hem soms moeite kostte indien hij door collega's en anderen werd aangesproken, maar dit laat onverlet dat hij deze functie als zodanig op reguliere wijze tot aan het moment dat hij met groot verlof ging, heeft uitgeoefend, zonder dat van (veel) ziekteverzuim is gebleken. Het Uwv had dan ook gelet op artikel 2 van de Beleidsregels niet van de bevoegdheid tot het buiten aanmerking laten van arbeidsongeschiktheid gebruik mogen maken [bij de bepaling van belanghebbendes aanspraak; PJW]. De bestreden besluiten berusten derhalve niet op een deugdelijke grondslag

Het voorgaande betekent dat appellant op zich uitkering ingevolge de Wamil zou kunnen toekomen. Nu echter de gegevens ontbreken voor de vaststelling van de hoogte van diens eventuele uitkering, wordt het Uwv met toepassing van artikel 21, zesde lid, van de Beroepswet op[ge]dragen het gebrek in het bestreden besluit 2 [het besluit van 23 februari 2012, zie 3.7; PJW] te herstellen met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen. De Raad gaat er daarbij vanuit dat het bestreden besluit 2 in de plaats is gekomen van het bestreden besluit 1 [het besluit van 9 december 2010, zie 2.9; PJW]. Het Uwv kan in dat kader tevens aandacht besteden aan de vraag of andere bij of krachtens de Wamil geldende regels zich tegen toekenning van uitkering verzetten.’

‘Het vaststellen van dat feit (‘was de appellant destijds arbeidsongeschikt ja of nee’) is allesbehalve simpel. De rechtbank gaat voor het vaststellen van dat feit af op de verklaring van de appellant in een beroepszaak tegen de Wajong-uitkering (zie r.o. 2). In die procedure zou de appellant hebben verklaard dat hij eigenlijk al sinds 1981 niet in staat was om te werken. Het is op zichzelf al opmerkelijk dat een verklaring in de ene procedure, tegen het ene besluit, doorslaggevende betekenis krijgt in de andere procedure tegen een geheel ander besluit, terwijl de appellant in die laatste procedure juist het tegenovergestelde wil betogen. Weliswaar gaat het strikt genomen om dezelfde feiten (arbeidsongeschikt ja of nee), maar toch. De appellant kan maar op zijn woorden letten.

De Raad vindt een betere basis voor de conclusie dat de appellant inderdaad reeds bij aanvang van de militaire dienst arbeidsongeschikt was: een psychiater en een bezwaarverzekeringsarts stellen dat ruim twintig jaar na dato vast (r.o. 4.1). Voor de Raad is er bij zoveel deskundigenbewijs niet zoveel reden om aan die conclusie te twijfelen. Op de interessante vraag die appellant opwerpt, namelijk wat dit zegt over de keuring voor militaire dienst, gaat de Raad niet in. Blijkbaar valt bij zo'n keuring een verminderde belastbaarheid van een aspirant-militair niet altijd op. Lang niet alle militairen zijn dus zo vitaal als de reclamespotjes ons doen geloven.

(…).

In het geval de appellant arbeidsongeschikt is bij aanvang van de militaire dienst, heeft het Uwv de bevoegdheid om de aanspraak buiten beschouwing te laten (art. 30 WAO). Maar dat kan alleen, zo stelt de beleidsregel, indien de appellant korter dan drie maanden ‘normaal arbeid’ heeft verricht. De vraag is dan wat wordt verstaan onder ‘normaal arbeid’ verrichten. De auteur van de beleidsregel (het Uwv) concludeert dat in dit geval geen sprake is van ‘normaal arbeid’ verrichten, omdat zich problemen met collega's voordeden en de appellant is overgeplaatst (zie r.o. 4.2). Blijkbaar gelden problematische werkrelaties voor het Uwv als indicator dat niet normaal arbeid is verricht.

De Raad geeft een andere interpretatie van de beleidsregel en neemt andere feiten in ogenschouw: de periode waarin appellant aan de slag is geweest, besloeg (ruim) meer dan drie maanden en erg veel ziekmeldingen zijn er niet geweest. Conclusie: appellant heeft langer dan drie maanden normaal arbeid verricht en dus kan het Uwv — met toepassing van zijn eigen beleidsregel — geen gebruik maken van de bevoegdheid in art. 30 WAO.

Het is interessant dat de feitenkwalificatie van de Raad haaks staat op de kwalificatie van dezelfde feiten door degene die de beleidsregel heeft opgesteld. Toch lijkt mij de redenering van de Raad de enig juiste, al was het maar omdat daarmee wordt voorkomen dat de werkgever al te veel invloed krijgt op de vraag of al sprake was van arbeidsongeschiktheid. Voor de werkgever is het immers een koud kunstje om omstandigheden te construeren waaruit later zou kunnen worden afgeleid dat de werknemer niet goed functioneerde.’

‘[t]ot een toekenning van Wajong-uitkering is het niet gekomen, omdat [X] de voorkeur gaf aan toekenning van een uitkering op grond van de Wamil.’16.

‘(…) destijds ook aan zijn toenmalige advocaat aangegeven dat hij de procedure met betrekking tot de Wajong-uitkering kon stoppen daar hij daar geen belang bij had, echter dit had de desbetreffende advocaat nagelaten.’

In de brief van 8 januari 2013 heeft het Uwv onder meer het volgende aangegeven:

In de tussenuitspraak is aangegeven dat het Uwv tevens de gelegenheid geboden wordt om aandacht te besteden aan de vraag of bij of krachtens de Wamil geldende regels zich tegen toekenning van de uitkering verzetten. Blijkens de in 5.1 [4.1; PJW] weergegeven motivering heeft het Uwv van die gelegenheid gebruik gemaakt. De gegeven motivering is draagkrachtig en inzichtelijk en biedt toereikende onderbouwing aan het door het Uwv ingenomen standpunt.

Hetgeen appellant in zijn brief van 7 februari 2013 naar voren heeft gebracht, geeft geen aanleiding om tot een andersluidend oordeel te komen. Er bestond immers voor het Uwv — gelet op de in 4.1 weergegeven gewijzigde motivering — geen aanleiding meer om tot vaststelling van de hoogte van de Wamil-uitkering van appellant te komen. De redenen waarom appellant zich in het buitenland heeft gevestigd kunnen in dit kader geen doorslaggevende rol spelen.’

Het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen is bevoegd met betrekking tot uit deze wet voortvloeiende aanspraken geheel of ten dele, tijdelijk of blijvend, buiten aanmerking te laten:

‘Teneinde de mogelijkheid van misbruik van de arbeidsongeschiktheidsverzekering tegen te gaan, zal ook een bepaling, die het mogelijk maakt om in bepaalde gevallen uitkering geheel of gedeeltelijk te weigeren, indien algehele of gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid intreedt binnen een bepaalde tijd na de aanvang van de verzekering, niet kunnen worden gemist. Hierbij dient er evenwel voor te worden gewaakt, dat niet tevens de rechten worden aangetast van degenen, ten aanzien van wie geenszins was te voorzien, dat zij binnen korte tijd na de aanvang van de verzekering arbeidsongeschikt zouden worden. Met name dienen veilig te worden gesteld de rechten van hen, die, kort nadat zij in de verzekering zijn opgenomen, arbeidsongeschikt worden ais gevolg van een ongeval. De weigeringsbevoegdheid, welke de bedrijfsvereniging in het eerste lid, onder b, wordt verleend, is dan ook beperkt tot de gevallen, waarin (gehele of gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid binnen een half jaar na de aanvang van de verzekering is ingetreden, terwijl de gezondheidstoestand van de betrokkene bij de aanvang van zijn verzekering het intreden van arbeidsongeschiktheid binnen een half jaar kennelijk moest doen verwachten.’

‘Uitgangspunt is dat wanneer de verzekerde drie maanden of langer normaal heeft gewerkt, het UWV de bevoegdheid om arbeidsongeschiktheid buiten aanmerking te laten niet uitoefent. Is er korter dan drie maanden gewerkt, dan beoordeelt het UWV of de verzekerde bij de aanvang van de verzekering al ongeschikt was voor het werk dat hij zou gaan verrichten of dat zijn gezondheidstoestand toen al zodanig was dat uitval binnen drie maanden kennelijk te verwachten was. Bovendien wordt beoordeeld of ook de verzekerde zelf zich dit had moeten realiseren. Het buiten aanmerking laten van arbeidsongeschiktheid is alleen gerechtvaardigd indien de verzekerde bij de werkaanvaarding een evident onjuiste keuze heeft gemaakt. Had hij weliswaar gegronde redenen om te twijfelen aan zijn geschiktheid voor het nieuwe werk, maar heeft hij binnen de grenzen van de redelijkheid kunnen besluiten om toch de proef op de som te nemen, dan wordt de bevoegdheid tot het buiten aanmerking laten van zijn arbeidsongeschiktheid niet uitgeoefend.’

‘Arbeidsongeschikt, geheel of gedeeltelijk, is de persoon die als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte, gebreken, zwangerschap of bevalling geheel of gedeeltelijk niet in staat is om met arbeid te verdienen, hetgeen gezonde personen, met soortgelijke opleiding en ervaring, ter plaatse waar hij woont of in de omgeving daarvan met arbeid gewoonlijk verdienen.’

‘Uitgangspunt is dat aangesloten wordt bij de huidige situatie in de AAW. Dit geldt onder meer voor de voorwaarden voor het recht op uitkering, het arbeidsongeschiktheidscriterium en de duur en hoogte van de uitkering. (…).’

‘Wat de omschrijving van het begrip arbeidsongeschiktheid betreft is in het algemeen gedeelte van deze toelichting reeds aangegeven dat het de bedoeling is om geen wijziging aan te brengen op dit punt. Daarom is het arbeidsongeschiktheidscriterium, zoals dat reeds in de AAW gold ten aanzien van jonggehandicapten, qua strekking niet aangepast.’

‘Arbeidsongeschikt, geheel of gedeeltelijk, is hij die als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte, gebreken, zwangerschap of bevalling geheel of gedeeltelijk niet in staat is om met arbeid te verdienen, hetgeen gezonde personen, met soortgelijke opleiding en ervaring, ter plaatse waar hij arbeid verricht of het laatst heeft verricht, of in de omgeving daarvan, met arbeid gewoonlijk verdienen.’

‘Binnen EU/EER is een beperking van de exporteerbaarheid van socialeverzekeringsuitkeringen — afgezien van zogenoemde non-contributieve prestaties26. — niet mogelijk. In EU/EER-verband is de handhaving redelijk gewaarborgd. Er wordt overigens gewerkt aan verbetering van de voorschriften. In de bilaterale verdragen is ook een exportverplichting neergelegd.’

‘Voor het in werking treden van de (huidige) Algemene bijstandswet bestond er eveneens een cassatiemogelijkheid. Hiervoor is destijds gekozen, omdat er in diverse sociale zekerheidswetten een zelfde begrip gezamenlijke huishouding bestond. De mogelijkheid van het instellen van cassatie werd wenselijk geacht om een uniforme hantering van het begrip gezamenlijke huishouding te waarborgen.

Vanaf 1 januari 1996 geldt voor de bijstand een eigen definiëring van het begrip gezamenlijke huishouding, waardoor de noodzaak voor cassatierechtspraak niet meer noodzakelijk werd geacht. Aangezien met de huidige wetswijziging opnieuw voor de sociale zekerheid een uniform begrip gezamenlijke huishouding gaat gelden, acht ik een cassatiemogelijkheid wenselijk.’

‘Ter bevordering van de eenheid in jurisprudentie bij uitkeringszaken en premiezaken, wordt beroep in cassatie opengesteld voor geschillen over het verzekerd36. zijn in het distribuerende proces (…).

(…).

De keuze voor een fiscale rechtsgang in procedures met betrekking tot de heffing en inning van premies werknemersverzekeringen heeft tot gevolg dat tegen een schriftelijke uitspraak van het gerechtshof en tegen een schriftelijke uitspraak van de voorzieningenrechter beroep in cassatie kan worden ingesteld bij de Hoge Raad. Tot dusverre is in de sfeer van de premies werknemersverzekeringen slechts beroep in cassatie mogelijk terzake van de begrippen (on)gehuwd, gezamenlijke huishouding en het loon37. , met dien verstande dat in de sfeer van de premies Zfw beroep in cassatie thans alleen voor wat betreft het loonbegrip mogelijk is. Het volgen van de fiscale rechtsgang betekent derhalve een uitbreiding van de cassatiemogelijkheden tot alle geschillen inzake de heffing en inning van premies werknemersverzekeringen, inclusief de premies Zfw (het collecterende proces). In het nieuwe stelsel worden beslissingen terzake van de verzekeringsplicht in het collecterende proces door de Belastingdienst genomen en in het distribuerende proces door UWV en het ziekenfonds.

Vanuit een oogpunt van rechtsgelijkheid en ter bevordering van de eenheid bij de uitleg van het begrip verzekeringsplicht wordt overeenkomstig het advies van de Hoge Raad voorgesteld om — naast de thans reeds bestaande mogelijkheid van cassatie ter zake van de begrippen (on)gehuwd, gezamenlijke huishouding en het loon — ook voor geschillen over het verzekerd zijn voor de werknemersverzekeringen in het distribuerende proces de mogelijkheid van cassatie te creëren. De mogelijkheid om in cassatie te gaan bij geschillen inzake het verzekerd zijn is er overigens thans al in de volksverzekeringen. In die zin is sprake van harmonisatie.’

‘Het hierbijgaande wetsontwerp strekt ertoe voor het verplicht dienende en daarmede gelijk te stellen personeel van de krijgsmacht voorzieningen te treffen overeenkomende met die voor de verzekerden in de zin van de Ziektewet en van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (…). De aanleiding hiertoe is gelegen in de omstandigheid dat vorenbedoeld personeel, evenals het overige militaire personeel, van de verzekering ingevolge die wetten is uitgezonderd. Dit niet verzekerd zijn heeft zolang de militair in werkelijke dienst verblijft geen gevolgen, omdat tijdens ziekte de aanspraak op de militaire inkomsten onverminderd blijft gehandhaafd. Anders is dit evenwel wanneer het verblijf in werkelijke dienst eindigt en de militair dan nog arbeidsongeschikt is of korte tijd nadien arbeidsongeschikt wordt, terwijl hij niet verzekerde in de zin van de Z.W. en de W.A.O. is. Immers, door het tijdens het verblijf in werkelijke dienst niet verzekerd zijn, kan in die gevallen op de voorzieningen krachtens genoemde wetten geen aanspraak worden gemaakt. Daar dit ontbreken van aanspraken een rechtstreeks gevolg is van de opkomst in militaire dienst — het overgrote deel van de onderwerpelijke militairen zou, waren zij niet in werkelijke dienst geroepen, verzekerde zijn gebleven of geworden — zien de ondergetekenden het als een plicht van de overheid ten behoeve van de betrokken militairen ter opheffing van dit gemis de nodige voorzieningen te treffen.’

‘In tegenstelling tot de Z.W. en de W.A.O. zal de voorgestelde regeling evenwel een aanvullend karakter dragen. Enerzijds is dit noodzakelijk om te voorkomen dat in bepaalde gevallen aan verschillende regelingen dezelfde aanspraken kunnen worden ontleend en anderzijds om het mogelijk te maken daar waar krachtens de andere regeling geen volledige aanspraken blijken te bestaan, zodanige aanspraken via de onderwerpelijke regeling nochtans te verlenen.’

‘ Onderdeel a, ten tweede. Zoals in het algemeen deel van deze memorie reeds is opgemerkt heeft de onderhavige regeling een aanvullend karakter d.w.z. dat geen uitkering wordt verleend, indien en voor zover ter zake van dezelfde arbeidsongeschiktheid aanspraak op uitkering bestaat uit anderen hoofde. Het ligt evenwel voor de hand, dat wanneer ‘de andere wettelijke regeling’ geen uitkering verleent, hetzij vanwege het doormaken van wachtdagen, hetzij door toedoen van de belanghebbende40. (b.v. het opzettelijk veroorzaken van de arbeidsongeschiktheid) de onderhavige regeling in die gevallen bij de beoordeling of recht op uitkering bestaat ervan uitgaat als ware de belanghebbende in vorenbedoelde gevallen wel ziekengeld of arbeidsongeschiktheidsuitkering verleend.

‘De vraag of in het kader van de voorgestelde regeling ingeval ‘de andere wettelijke regeling’ geen uitkering verleent, doch de belanghebbende geacht wordt deze te hebben ontvangen en daarom uitkering krachtens de voorliggende regeling wordt geweigerd een voor beroep vatbare beslissing wordt afgegeven, kan bevestigend worden beantwoord. Hierbij zullen de op het beroep betrekking hebbende bepalingen van de Z.W. en de W.A.O. van overeenkomstige toepassing zijn.’

‘ Artikel 3, eerste lid. Dit lid beoogt de belanghebbenden, die op de dag, waarop hun verblijf in werkelijke dienst eindigt, arbeidsongeschiktheid zijn, voor wat betreft het recht op uitkering ter zake van die arbeidsongeschiktheid in materieel opzicht op één lijn te stellen met degenen, die als verzekerde ingevolge de Z.W. arbeidsongeschikt zijn geworden. De bepaling, dat recht op uitkering eveneens bestaat wanneer de arbeidsongeschiktheid intreedt binnen een maand na de dag, waarop het verblijf in werkelijke dienst eindigt, is ontleend aan de Z.W. waarin een soortgelijke bepaling inzake nawerking van de aan de verzekering te ontlenen rechten is opgenomen.

(…).

In verband met de in het onderhavige lid voorkomende woorden ‘overeenkomstig hetgeen bij of krachtens deze wet is bepaald’, welke woorden eveneens voorkomen in het eerste lid van artikel 5, moge worden gewezen op het bepaalde in het voorgestelde artikel 8. Ingevolge laatstgenoemd artikel zullen o.a. de bepalingen van de Z.W. en de W.A.O. van overeenkomstige toepassing zijn ten aanzien van de voorgestelde regeling, voor zover daarvan in die regeling niet uitdrukkelijk wordt afgeweken. In samenhang met de in het onderhavige lid, onderscheidenlijk artikel 5, eerste lid, vervolgens voorkomende zinsnede, dat recht wordt verleend ‘op dezelfde ziekengelduitkering’, onderscheidenlijk ‘op dezelfde uitkeringen’ als die waarop krachtens de Z.W. onderscheidenlijk de W.A.O. aanspraak zou bestaan, leidt ertoe, dat de voorgestelde regeling uitkeringen zal verlenen van dezelfde aard en naar hetzelfde wettelijke percentage — voor wat betreft arbeidsongeschiktheidsuitkering naar dezelfde percentages bij de onderscheiden graden van arbeidsongeschiktheid — als in de Z.W. en de W.A.O. zijn voorzien.

Zoals in het algemeen deel van deze memorie reeds is uiteengezet zullen de belanghebbenden aan de onderhavige regeling aanspraken op de voet van de Z.W. en de W.A.O. kunnen ontlenen, voor zover zodanige aanspraken niet geldend kunnen worden gemaakt uit hoofde van een andere wettelijke regeling. (…)’

Artikel 3, tweede lid. Voor het bepaalde in dat lid heeft de volgende overweging gegolden. De onderwerpelijke regeling beoogt het door het verblijf in werkelijke dienst veroorzaakte gemis van aanspraak op de voorzieningen krachtens de Z.W. en de W.A.O. op te vangen. Het is derhalve redelijk de regeling ook toe te passen na het verstrijken van de in het eerste lid van het artikel genoemde nawerkingstermijn van een maand indien het dan niet verzekerd zijn ingevolge genoemde sociale verzekeringswetten is toe te schrijven aan het verblijf in werkelijke dienst.’

‘De bepalingen betreffende de verplichte verzekering ingevolge de Ziektewet en de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering, de bepalingen van de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen en van de Wet financiering sociale verzekeringen alsmede van de afdelingen II en III van hoofdstuk III en van afdeling II van hoofdstuk IV van de Invoeringswet stelselherziening sociale zekerheid en de uitvoeringsbesluiten van genoemde wetten zijn, met inachtneming van de wijzigingen, die de aard van het onderwerp vordert, voor zoveel nodig van overeenkomstige toepassing, voor zover daarvan in hetgeen bij of krachtens deze wet is bepaald, niet is afgeweken.’

‘Dit artikel bepaalt, dat voor de uitvoering van de onderhavige regeling behalve de bepalingen betreffende de verplichte verzekering van de Z.W. en de W.A.O., ook die van de Organisatiewet Sociale Verzekering en van de Coördinatiewet Sociale Verzekering, voor zoveel van belang, van overeenkomstige toepassing zijn. Voor wat betreft de eerstgenoemde twee wetten houdt dit o.m. in, dat de in die wetten opgenomen bepalingen omtrent het beroep van overeenkomstige toepassing zijn op de beslissingen krachtens de voorgestelde regeling. Voorts moge worden verwezen naar (…) de toelichting op artikel 3, eerste lid.’

‘In de Wet van 20 december 1979 (…) (herziening aanpassingsmechanismen en vaststelling regelen hoogte sociaal minimum, WAM, Stb. 1979, 711) werd aan het bruto uitkeringspercentage en aan de aanpassing op basis van een bruto loonindex vastgehouden als uitgangspunten voor het uitkeringsniveau van de loondervingsregelingen. Vóór de invoering van de WAM werden niet over alle loondervingsuitkeringen (WW, WWV43. , WAO/AAW, ZW) alle premies voor de werknemersverzekeringen geheven. Achtergrond van de toenmalige systematiek was het standpunt dat geen premie gevraagd kon worden wanneer het verzekerde risico reeds was ingetreden of zich niet kon voordoen. Op die basis was bijvoorbeeld een WAO-uitkeringsgerechtigde om de eerste reden geen WAO-premie verschuldigd en om de tweede reden geen premie voor de WW en de ZW. De onvolledige premieheffing leidde bij een gelijk bruto uitkeringspercentage tot verschillende netto resultaten in de verschillende regelingen. Het oplopen van de premiedruk voor de werknemersverzekeringen leidde er bovendien toe dat de uitkeringen op netto basis sneller stegen dan vergelijkbare inkomens van actieven. Ook tussen verschillende soorten van uitkeringen onderling was afhankelijk van de geheven premies, sprake van een onevenwichtige netto inkomensontwikkeling van uitkeringsgerechtigden. De WAM maakte een eind aan deze onevenwichtige ontwikkeling door als equivalent van de niet geheven premies vereveningsbijdragen in te voeren.’

‘(…) wij achten premieheffing over uitkeringen ingevolge de WAMIL niet wenselijk, en wel om de volgende redenen.

De uitgaven en uitvoeringskosten van de WAMIL komen rechtstreeks ten laste van het Rijk (Ministerie van Defensie). Anders dan bij de financiering van de ZW en de WAO wordt voor de financiering van de WAMIL geen premie over het inkomen ingehouden.

Indien krachtens artikel 8 van de WAMIL over de WAMIL-uitkeringen premie zou worden ingehouden, zou deze voorts aan de desbetreffende sociale verzekeringsfondsen moeten worden afgedragen, terwijl deze fondsen geen risico dragen voor de belanghebbenden in de zin van de WAMIL. Naar verwachting zullen de uitgaven voor het Ministerie van Defensie in geval van afdracht aan de sociale verzekeringsfondsen met een bedrag van ± 0,5 mln. op jaarbasis toenemen.

Ten einde iedere twijfel omtrent de toepasselijkheid van de premieheffingsbepalingen uit te sluiten, wordt (…) voorgesteld de WAMIL-uitkeringen uitdrukkelijk hiervan uit te sluiten en over deze uitkeringen een vereveningsbijdrage in te houden, die beoogt degenen die een uitkering ingevolge de WAMIL ontvangen, in een gelijke (netto-)inkomenspositie te brengen als de uitkeringsgerechtigden ingevolge de ZW en de WAO. Het onderhavige wetsvoorstel voorziet in het inhouden van vereveningsbijdragen op de uitkeringen.’

‘De Hoge Raad neemt kennis van het beroep in cassatie tegen uitspraken van de bestuursrechter voorzover dit bij wet is bepaald.’

‘Momenteel staat ingevolge diverse sociale zekerheidswetten (o.a. de Ziektewet, de Algemene bijstandswet, de Algemene Kinderbijslagwet, de Toeslagenwet, de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering) beroep in cassatie open tegen uitspraken van de Centrale Raad van Beroep. Voor deze constructie is door de formele wetgever destijds gekozen om zodoende tegenstrijdige jurisprudentie te voorkomen over dezelfde wettelijke begrippen (bijv. het begrip loondienst) waarover beide rechtscolleges mogen oordelen.

(…) wij [hebben] een nieuw vierde lid ingevoegd, waarin in algemene zin — maar uitdrukkelijk op basis van formele wetgeving — beroep in cassatie mogelijk is tegen uitspraken van de administratieve rechter.’

‘[Art. 78(4) Wet RO] is nodig, omdat de wet reeds thans beroep in cassatie openstelt tegen bepaalde uitspraken van bepaalde administratieve rechters. Zo staat beroep in cassatie open tegen uitspraken van de gerechtshoven in belastingzaken, alsmede tegen bepaalde uitspraken van de Centrale Raad van Beroep en het College van Beroep voor het bedrijfsleven, voor zover daarbij ook voor het fiscaal recht relevante begrippen worden uitgelegd (zie bijvoorbeeld 3.37 Wet op de inkomstenbelasting 2001 en artikel 53 AOW en vergelijkbare bepalingen in andere sociale zekerheidswetten). [Art. 78(4) Wet RO] laat zowel de mogelijkheid van continuering van deze bestaande situatie als de mogelijkheid van uitbreiding of juist beperking van het cassatieberoep in bestuursrechtelijke zaken open, en loopt derhalve in geen enkele opzicht vooruit op de besluitvorming over de derde fase.’

‘De bepalingen van artikel 10 en van titel III zijn niet van toepassing op de in artikel 4, lid 2 bis, bedoelde bijzondere, niet op premie- of bijdragebetaling berustende prestaties. De personen waarop deze verordening van toepassing is, ontvangen deze prestaties uitsluitend op het grondgebied van de lidstaat waar zij wonen en krachtens de wetgeving van die lidstaat, voorzover deze prestaties zijn vermeld in bijlage II bis. De prestaties worden door en voor rekening van het orgaan van de woonplaats verleend.’