HR, 14-02-2023, nr. 21/00026

Aan verdachte is ten laste gelegd, dat:

Op 25 januari 2018 heeft verdachte hoger beroep ingesteld tegen het vonnis van de politierechter. In het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep d.d. 16 december 2020 is onder meer gerelateerd:

In het arrest d.d. 30 december 2020 heeft het hof bewezen verklaard, dat:

In het arrest heeft het hof verdachte veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 dag, een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 maand en een taakstraf voor de duur van 100 uur. Daarnaast heeft het hof in beslag genomen geldbedragen verbeurd verklaard en de tenuitvoerlegging gelast van een voorwaardelijk opgelegde gevangenisstraf voor de duur van 1 week. In het arrest heeft het hof ten aanzien van de strafoplegging onder meer overwogen:

Het oordeel van de feitenrechter inzake de redelijke termijn kan in cassatie slechts in beperkte mate worden getoetst, in die zin dat de Hoge Raad alleen kan onderzoeken of het oordeel niet blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting en niet onbegrijpelijk is in het licht van alle omstandigheden van het geval. Van onbegrijpelijkheid zal overigens niet licht sprake zijn omdat een dergelijk oordeel sterk verweven pleegt te zijn met waarderingen van feitelijke aard die zich onttrekken aan een beoordeling door de cassatierechter. Ook het rechtsgevolg dat de feitenrechter heeft verbonden aan de door hem vastgestelde overschrijding van de redelijke termijn, kan slechts op zijn begrijpelijkheid worden getoetst. Bij de beoordeling van de vraag of de behandeling van de zaak binnen de redelijke termijn heeft plaatsgevonden, moet het tijdsverloop tijdens de eerste aanleg en dat tijdens het hoger beroep afzonderlijk worden beoordeeld. Daarbij geldt als uitgangspunt dat de behandeling van de zaak op de zitting dient te zijn afgerond met in eerste aanleg een einduitspraak binnen twee jaar nadat de op zijn redelijkheid te beoordelen termijn is aangevangen en dat in de fase van het hoger beroep een einduitspraak wordt gedaan binnen twee jaar nadat het rechtsmiddel is ingesteld, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. Op dit uitgangspunt gelden uitzonderingen. In gevallen waarin de verdachte in verband met de zaak in voorlopige hechtenis verkeert (zoals in dit geval het geval is geweest), en/of het strafrecht voor jeugdigen is toegepast, moet de zaak zowel in eerste aanleg als in hoger beroep binnen zestien maanden worden afgedaan, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden.1. Indien wordt geoordeeld dat de redelijke termijn in eerste aanleg of in hoger beroep is overschreden, wordt die overschrijding in de regel gecompenseerd door strafvermindering. Maar het staat de rechter vrij — na afweging van alle daartoe in aanmerking te nemen belangen en omstandigheden, waaronder de mate van overschrijding van de redelijke termijn — te volstaan met het oordeel dat de redelijke termijn als bedoeld in art. 6, eerste lid, EVRM is overschreden. Voor het volstaan met dat oordeel kan onder meer aanleiding bestaan als sprake is van een beperkte overschrijding van de redelijke termijn in eerste aanleg of in hoger beroep, en de berechting in feitelijke aanleg — dat wil zeggen: in eerste aanleg én in hoger beroep — is afgerond binnen het totaal van de voor elk van die procesfasen geldende termijnen.2. Een overschrijding van de redelijke termijn in hoger beroep kan niet worden gecompenseerd door een voortvarende behandeling in eerste aanleg.3. Het hof dient de overschrijding van de redelijke termijn in hoger beroep zelfstandig te beoordelen.4.

In deze zaak heeft het hof uitspraak gedaan op 30 december 2020, derhalve ongeveer 2 jaar en 11 maanden nadat hoger beroep is ingesteld tegen het vonnis. Het oordeel van het hof, dat het hof kan volstaan met de constatering van de overschrijding van de redelijke termijn gelet op de aard en omvang van de straffen is onbegrijpelijk in het licht van de duur van de overschrijding en de omvang van alle opgelegde sancties, te weten een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 dag; een taakstraf voor de duur van 100 uur; een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 maand; de verbeurdverklaring van de geldbedragen en de bevolen tenuitvoerlegging van de voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 week.

Voorts is het volgende van belang. Uit het verhandelde ter terechtzitting volgt dat de raadsman ten aanzien van de gevorderde tenuitvoerlegging van de voorwaardelijke gevangenisstraf het hof verzocht heeft in plaats van de gevangenisstraf een taakstraf op te leggen en dat de voorzitter de raadsman daarop heeft medegedeeld dat dit niet mogelijk is in verband met art. 22b Sr. Bij de beoordeling van dit oordeel zijn de volgende wettelijke bepalingen van belang.

Het zich bij de stukken bevindende Uittreksel Justitiële Documentatie van 20 oktober 2020 houdt in dat de verdachte bij vonnis van de Rechtbank Zeeland West-Brabant, van 21 december 2016, wegens ‘opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 3 onder B van de Opiumwet gegeven verbod’, ‘opzettelijk handelen in strijd met het in artikel 2 onder C van de Opiumwet gegeven verbod’ en ‘opzettelijk handelen in strijd met het in artikel 3 onder C van de Opiumwet gegeven verbod’, gepleegd op 16 juli 2016, is veroordeeld tot 80 uren taakstraf subsidiair 40 dagen hechtenis en 1 week gevangenisstraf voorwaardelijk en dat het vonnis op 5 januari 2017 onherroepelijk is geworden. Uit het uittreksel blijkt niet dat verdachte wegens een in de vijf jaren voorafgaand aan die feiten wegens een soortgelijk misdrijf een taakstraf is opgelegd (en dat deze taakstraf is verricht dan wel op grond van art. 22g Sr de tenuitvoerlegging van de vervangende hechtenis is bevolen).

Aangenomen moet worden dat de van overeenkomstige toepassing verklaring van art. 22b Sr in art. 14g, tweede lid, Sr ertoe strekt dat in de gevallen waarin art. 22b Sr de oplegging van een taakstraf niet toeliet, ook geen taakstraf wordt gelast in plaats van het geven van een last tot tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf. Op die wijze beoogt de wet te voorkomen dat een feit alsnog wordt bestraft met een taakstraf, in de situatie dat bij de veroordeling wegens dat feit art. 22b Sr in de weg zou hebben gestaan aan de oplegging van een taakstraf. De rechter die beslist over de vordering van het openbaar ministerie als bedoeld in art. 14g, eerste lid, Sr, dient daarom zo nodig na te gaan of, indien op de voet van art. 14g, tweede lid, Sr een taakstraf wordt gelast, dat feitelijk leidt tot een bestraffing van het feit waarvoor de voorwaardelijke vrijheidsstraf is opgelegd die niet in overeenstemming is met het bepaalde in art. 22b Sr. Bij die beoordeling neemt de rechter op de voet van art. 22b Sr de eventuele andere straffen in aanmerking die ter zake van dat feit aan de veroordeelde zijn opgelegd. Dit betekent dat, voor zover bij de beslissing op de in art. 14g, eerste lid, Sr bedoelde vordering de vraag aan de orde komt of aan de in art. 22b, tweede lid, Sr genoemde voorwaarden wordt voldaan, onder ‘het door hem begane feit’ moet worden verstaan het feit ter zake waarvan de verdachte is veroordeeld tot de voorwaardelijk opgelegde straf waarvan de tenuitvoerlegging wordt gevorderd. Zo wordt ook vermeden dat daarbij een verschil zou ontstaan indien de aanleiding voor het doen van de in art. 14g, eerste lid, Sr bedoelde vordering is gelegen in de omstandigheid dat de veroordeelde zich voor het einde van de proeftijd schuldig maakt aan een strafbaar feit, dan wel in het niet naleven van een bijzondere voorwaarde als bedoeld in art. 14c, tweede lid, Sr.5.

Het vorenstaande brengt met zich dat in het onderhavige geval voor de beantwoording van de vraag of art. 14g, tweede lid, Sr in verbinding met art. 22b Sr in de weg staat aan het gelasten van een taakstraf, moet worden beoordeeld of het geven van zo een last feitelijk leidt tot een bestraffing van de op 16 juli 2016 gepleegde feiten die niet in overeenstemming is met het bepaalde in art 22b Sr. De op 16 juli 2016 gepleegde feiten gelden daarbij voor de toepassing van het tweede lid van art. 22b Sr als ‘het door hem begane feit’. Het kennelijke oordeel van het hof, dat in het onderhavige geval is voldaan aan de voorwaarden van art. 22b, tweede lid, Sr en dat daarom geen taakstraf mag worden gelast in plaats van het geven van een last tot tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf, is ontoereikend gemotiveerd, reeds omdat het hof niet heeft vastgesteld dat de verdachte in de vijf jaren voorafgaand aan op 16 juli 2016 gepleegde feiten wegens een soortgelijk feit een taakstraf is opgelegd, terwijl het Uittreksel Justitiële Documentatie daarvoor ook geen steun biedt. Ook hierom is het arrest onvoldoende met redenen omkleed.

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat:

In het arrest heeft het hof onder meer het volgende overwogen:

In het arrest heeft het hof bewezen verklaard dat:

Het hof heeft ten aanzien van het beslag onder meer het volgende overwogen en beslist:

Ten aanzien van de ‘toepasselijke wettelijke voorschriften’ vermeldt het arrest onder meer de artikelen 33 en 33a Sr, die zien op de verbeurdverklaring. Artikelen die zien op de bevolen onttrekking (art. 36b e.v. Sr) zijn niet vermeld.

Het hof heeft onder meer als bewijsmiddel (5) gebruikt een proces-verbaal van bevindingen, inhoudende onder meer:

De artikelen 36b, 36c en 36d Sr luiden, voor zover van belang, als volgt:

Een voorwerp kan op grond van art. 36b t/m 36d Sr worden onttrokken aan het verkeer indien er onder meer sprake is van een voorwerp dat van zodanige aard is dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet of het algemeen belang. Onttrekking aan het verkeer is een maatregel. Uit de beslissing van de feitenrechter zal op enigerlei wijze moeten blijken dat er sprake is van een voorwerp dat op grond van art. 36c of 36d Sr vatbaar is voor onttrekking aan het verkeer. Dit brengt onder meer mee dat de rechter zal moeten motiveren waarom het onttrokken voorwerp van zodanige aard is dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet of het algemeen belang.6.

Het in artikel 36b lid 1 onder 3^o Sr genoemde geval, waarin ‘bij de rechterlijke uitspraak waarbij, niettegenstaande vrijspraak of ontslag van alle rechtsvervolging, wordt vastgesteld dat een strafbaar feit is begaan’, behelst (a) de situatie waarin de verdachte van het ten laste gelegde wordt vrijgesproken, maar waarin de rechter heeft vastgesteld dat een (onbekende) ander dat feit wel heeft begaan, en (b) de situatie waarin dat feit weliswaar bewezen en strafbaar is, maar de verdachte niet strafbaar is, zoals vanwege een schulduitsluitingsgrond.7. Indien ten minste een van de gevallen als bedoeld in artikel 36b Sr een ingang biedt voor de oplegging van de maatregel van onttrekking aan het verkeer, dient vervolgens te worden nagegaan of het voorwerp vatbaar is voor toepassing van die maatregel. De artikelen 36c en 36d Sr voorzien daarvoor in limitatieve aanknopingspunten. De beslissing van de feitenrechter moet uitwijzen dat het voorwerp dat aan het verkeer wordt onttrokken op grond van minimaal één van die bepalingen in de vereiste relatie staat tot het bewezen verklaarde feit. Ten slotte moet de rechter motiveren waarom het onttrokken voorwerp van zodanige aard is dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet of het algemeen belang. Naar de mening van A-G Aben moet aan die eis met name belang worden gehecht indien niet evident is dat en waarom het voorwerp bij normaal gebruik van zodanige aard is dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet of het algemeen belang.8.

Met het ‘feit’ in artikel 36c en 36d Sr wordt een begaan strafbaar feit bedoeld.9. Ingevolge art. 36b lid 1 onder 3 Sr kan zelfs in geval van vrijspraak worden onttrokken aan het verkeer. Dan moet wel bij rechterlijke uitspraak worden vastgesteld dat een strafbaar feit — overtreding of misdrijf — is begaan, bijvoorbeeld door een (nog onbekende) ander dan de verdachte.10. Onjuist is de stelling dat lid 1 onderdeel 3^o slechts betrekking heeft op een door de verdachte gepleegd strafbaar feit.11. Onttrekking aan het verkeer op grond van onderdeel 1^o t/m 3^o moet voorts de grond inhouden waarop zij berust. Een loutere verwijzing naar art. 36b en art. 36c is ontoereikend, reeds omdat in art. 36c Sr verschillende gronden zijn aangegeven welke voorwerpen vatbaar voor onttrekking doen zijn.12. Voorts dient in beginsel de relatie tot het strafbare feit te worden aangegeven.

Van belang is nog dat onder ‘soortgelijke feiten’ in de zin van artikel 36d Sr dienen te worden verstaan feiten die tot dezelfde categorie behoren als de door de verdachte begane feiten dan wel de feiten waarvan hij wordt verdacht. Gelet op de samenhang van deze bepaling met artikel 36b Sr moet voorts onder een ‘feit waarvan hij wordt verdacht’ worden verstaan een feit waarvan de rechter heeft vastgesteld dat het is begaan, al is de verdachte van dat feit vrijgesproken of ontslagen van alle rechtsvervolging.13.

Aan verdachte is onder feit 1 ten laste gelegd dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het opzettelijke telen/bereiden/vervoeren etc. dan wel het opzettelijk aanwezig hebben van 60 gram hasjiesj. Het hof heeft verdachte van dat feit vrijgesproken. Daartoe heeft het hof overwogen dat een bruinkleurig brokje van ongeveer 60 gram en circa 2 gram gedroogde henneptoppen zijn aangeboden voor onderzoek, terwijl uit de positieve indicatieve test niet blijkt of de test is genomen van het brokje van 60 gram of van de gedroogde henneptoppen. Het hof heeft in het arrest expliciet vastgesteld dat slechts kan volgen dat de verbalisanten het bruine brokje ‘vonden lijken of hasjiesj’, maar heeft die enkele herkenning onvoldoende geacht voor het bewijs dat het brokje ook daadwerkelijk hasjiesj betrof, terwijl ook niet met voldoende mate van zekerheid kan worden vastgesteld dat verdachte dat brokje van 60 gram voorhanden heeft gehad. Het hof heeft niettemin geoordeeld dat de onder verdachte in beslag genomen 60 gram gram (waarschijnlijk) hasjiesj vatbaar is voor onttrekking aan het verkeer.

Het hof heeft de inbeslaggenomen stof onttrokken aan het verkeer ‘nu het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet en met het algemeen belang’. Het hof heeft in het arrest geen toepasselijke voorschriften zoals art. 36b, 36c of 36d Sr vermeld, zodat onvoldoende inzicht is gegeven in de gedachtegang van het hof. Het arrest, althans de beslissing kan om die reden niet in stand blijven.14. Indien de maatregel is gegrond op art. 36c Sr is dat oordeel zonder nadere motivering niet begrijpelijk, omdat uit 's hofs overweging niet kan volgen dat dit voorwerp, te weten een stof die niet als hennep kan worden aangemerkt, een voorwerp is dat op grond van minimaal één van die bepalingen in de vereiste relatie staat tot het bewezen verklaarde feit. Indien de maatregel gegrond is op art. 36d Sr is dat oordeel zonder nadere motivering niet begrijpelijk, omdat uit 's hofs overweging niet kan volgen dat dit voorwerp kan dienen tot het begaan of voorbereiding van soortgelijke feiten als het door verdachte begane feit (witwassen) of als feit waarvan hij wordt verdacht, waaromtrent hof immers niets heeft vastgesteld.

De beslissing van het hof om de onttrekking aan het verkeer te bevelen van ‘60 gram (waarschijnlijk) hasjiesj’, getuigt voorts van een onjuiste rechtsopvatting en/of is onbegrijpelijk, nu het hof in het arrest expliciet heeft overwogen dat het hof niet heeft kunnen vaststellen dat de stof daadwerkelijk hasjiesj betrof zodat het onttrokken voorwerp niet van zodanige aard is dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet of het algemeen belang.15. De omstandigheid dat het hof in de bewijsmiddelen heeft vastgesteld dat het genoemde brokje van zo'n 60 gram door een verbalisant is herkend als hashish doet aan het voorgaande niet af, nu het hof in het arrest heeft geoordeeld dat die conclusie door het hof juist niet kan worden getrokken.

In het arrest van 30 december 2020 is verdachte veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 dag, een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 maand en een taakstraf voor de duur van 100 uren. Voorts heeft het hof inbeslaggenomen geldbedragen verbeurd verklaard en daarnaast de tenuitvoerlegging gelast van de straf, voor zover voorwaardelijk opgelegd bij vonnis van de politierechter in de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 21 december 2016, gewezen onder parketnummer 02-180341-16, te weten een gevangenisstraf voor de duur van 1 week. Op 5 januari 2021 is namens de verdachte beroep in cassatie ingesteld tegen het arrest van het hof. Aan het verkorte arrest heeft het hof een aanvulling, inhoudende de door het hof gebezigde bewijsmiddelen gehecht. De aanvulling is door de voorzitter ondertekend op 11 februari 2022 Op grond van deze omstandigheid heeft het hof het verkorte arrest niet tijdig, binnen de door de wet gestelde termijn, met de bewijsmiddelen aangevuld. Hoewel op dit verzuim geen nietigheid is gesteld houdt het wel in dat het hof de stukken van het geding niet tijdig, te weten binnen 8 maanden na het instellen van beroep in cassatie naar de griffie van de Hoge Raad heeft gezonden, nu de Hoge Raad de stukken pas op 1 maart 2022 heeft ontvangen, zodat de redelijke termijn van de berechting is geschonden, hetgeen dient te leiden tot strafverlaging.16.

Aan de verdachte zal niet kunnen worden tegengeworpen dat hij onvoldoende belang heeft bij zijn klacht, nu hij zelf de oorzaak zou zijn geweest van de schending van de redelijke termijn door het instellen van het beroep in cassatie. De raadslieden van verdachte zijn immers pas in staat geweest de stukken van de zaak te bestuderen nadat hen de stukken waren toegezonden. Voorts zijn de raadslieden pas in staat geweest een cassatieschriftuur in te dienen nadat de aanzegging van de Hoge Raad was betekend. De Hoge Raad is daartoe pas in staat geweest nadat het hof de stukken van het geding naar de Hoge Raad had gezonden. Dit houdt in dat de schending van de redelijke termijn te wijten is aan de te late inzending van het dossier door het hof.

De omstandigheid dat het hof verdachte veroordeeld heeft tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 dag, een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 1 maand en tot een taakstraf voor de duur van 100 uur doet daar niet aan af. In zijn arrest van 14 juni 2008 heeft de Hoge Raad immers aangegeven dat slechts geen vermindering wordt toegepast indien het gaat om een geheel voorwaardelijke straf dan wel een straf waarvan het onvoorwaardelijk gedeelte minder beloopt dan:

In deze zaak is verdachte veroordeeld tot een taakstraf voor de duur van 100 uur, en derhalve niet minder dan 100 uur, zodat de Hoge Raad reeds daarom de straf zal dienen te matigen.18. Daar komt nog bij dat verdachte niet slechts tot die taakstraf is veroordeeld, maar ook tot een gedeeltelijk voorwaardelijke gevangenisstraf. Bovendien heeft het hof de tenuitvoerlegging gelast van een voorwaardelijke gevangenisstraf en inbeslaggenomen geld verbeurd verklaard.

Van belang is voorts het volgende. In zijn arrest van 11 september 2012 heeft de Hoge Raad gesteld klachten over schending van de redelijke termijn af te zullen doen m.b.v. art. 80a RO, indien in die zaken alleen zou worden geklaagd over schending van de redelijke termijn, of indien in die zaken ook over andere kwesties zou worden geklaagd, welke klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen.19. Op Nederland rust evenwel de plicht de rechtspleging zo in te richten, dat procedures binnen een redelijke termijn worden afgewikkeld.20. Geconstateerd moet worden dat Nederland, ondanks meerdere pogingen daartoe, er nog steeds niet in is geslaagd er zorg voor te dragen dat in de cassatieprocedures de Hoge Raad uitspraak doet binnen de vereiste redelijke termijn. Integendeel. In 2014 heeft de raadsman van verdachte in 39 strafzaken ook geklaagd over schending van de redelijke termijn. In 2015 heeft de raadsman in 43 cassatieprocedures (onder meer) geklaagd over schending van de redelijke termijn na het instellen van cassatie. In 2016 en 2017 is beide jaren meer dan 50 keer geklaagd over de schending van de redelijke termijn, terwijl in 2018 hieromtrent meer dan 60 klachten zijn ingediend. In 2019 zijn maar liefst 75 klachten ingediend over de schending van de redelijke termijn. Bij deze aantallen zijn dus niet zaken meegerekend waarin geen (andere) klacht in de cassatieprocedure kon worden gevoerd. Ook in de nabije toekomst behoeft een verbetering niet te worden verwacht. Zo blijkt uit het in 2014 verschenen rapport ‘Werkdruk bewezen’ van de NVvR dat een te hoge werkdruk de kwaliteit van de rechtspraak ondergraaft. Overigens heeft de (voormalig) president van de Hoge Raad reeds in februari 2013 in een brief de noodklok geluid over de werkdruk.21. Zie voorts de opmerkingen van de Procureur-Generaal in het Jaarverslag 2012.22. Nog op 1 maart 2015 heeft de voorzitter van de Raad voor Rechtsspraak aangegeven dat door gebrek aan capaciteit de werkdruk voor rechters zo hoog is dat er achterstanden ontstaan, waarbij gebrek aan geld de belangrijkste oorzaak voor het capaciteitsprobleem wordt aangewezen.23. Onder deze omstandigheden dient thans te worden geconcludeerd dat er sprake is van een verzuim dat — naar uit objectieve gegevens — blijkt zozeer bij herhaling voor te komen dat zijn structurele karakter vaststaat èn dat de verantwoordelijke autoriteiten, te weten de Regering en het Parlement zich onvoldoende inspanningen hebben getroost herhaling te voorkomen. Gelet hierop dient dan ook de Hoge Raad in geval van schending van de redelijke termijn in de cassatiefase een matiging toe te passen, ongeacht of in de betreffende zaak ook nog een andere klacht naar voren wordt gebracht.

Voorkomen moet worden dat ‘onder de zegel’ van cassatie de norm ten aanzien van de duur van de berechting steeds maar weer wordt verlegd waardoor er ook vanwege alle bezuinigingen en reorganisaties geen substantiële druk meer op de overheid wordt gelegd om een onredelijke procesduur zoveel mogelijk te vermijden.24. Gelet hierop dient dan ook de Hoge Raad in geval van schending van de redelijke termijn in de cassatiefase een matiging toe te passen, ongeacht of in de betreffende zaak ook nog een andere klacht naar voren wordt gebracht.

Voorts in de onderhavige schriftuur de verdachte ook nog andere klachten naar voren heeft gebracht die betrekking hebben op de ‘prior criminal proceedings’, zodat ook om deze reden niet kan worden gesteld dat verdachte onvoldoende belang heeft bij zijn klacht over de schending van de redelijke termijn.25. Bovendien is afdoening op basis van art. 80a RO niet aangewezen, gelet op de mate van overschrijding van de redelijke termijn en omdat afdoening op basis van art. 80a RO inbreuk maakt op het recht van ‘;effective remedy’.26. Indien de Hoge Raad van oordeel is dat afdoening van de zaak door middel van art. 80a RO in zaken als de onderhavige geen inbreuk lijkt te maken op het EVRM, is veroordeelde van mening dat de Hoge Raad deze kwestie zal dienen voor te leggen aan het EHRM en wel door middel van het stellen van prejudiciële vragen. Uit hetgeen hierboven is aangevoerd volgt dat in zaken als de onderhavige, waarin sprake is van schending van de redelijke termijn die het gevolg is van het door het hof niet in acht nemen van de wettelijk voorgeschreven termijnen, art. 13 EVRM immers een ‘effective remedy’ vereist. De vragen zouden kunnen luiden: