HR, 30-11-2004, nr. 00488/04

Verzoeker is door het gerechtshof te 's-Gravenhage bij arrest van 21 november 2003 wegens verschillende overtredingen van de Opiumwet en wegens een gewapende roofoverval veroordeeld tot zeven jaren gevangenisstraf, alsmede tot een geldboete van € 75.000,-, subsidiair 360 dagen hechtenis. Voorts heeft het hof de teruggave en onttrekking aan het verkeer van inbeslaggenomen voorwerpen gelast, een en ander als in het arrest omschreven.

Namens verzoeker heeft mr R.J. Baumgardt, advocaat te Spijkenisse, bij schriftuur tien middelen van cassatie voorgesteld.

Er bestaat samenhang tussen de zaken met de nummers 00488/04 en 00540/04. In deze beide zaken zal ik vandaag concluderen.

Het eerste middel is gericht tegen de afwijzing door het hof van het verzoek om de getuigen [betrokkene 1] en [betrokkene 2] op te roepen.

Het hof heeft onder 5 ten laste van verzoeker bewezenverklaard dat:

Tot het bewijs van dit feit heeft het hof onder meer gebezigd de verklaring van [betrokkene 2] (bewijsmiddel 25), inhoudende onder meer dat zij verzoekers woning is binnengegaan en dat verzoeker een zak met XTC-pillen uit een kast in zijn woning haalde.

De stukken van het geding houden het volgende in, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang.

Op de afwijzing door het hof op de terechtzitting van 11 december 2002 van het verzoek om [betrokkene 2] en [betrokkene 1] op te roepen als getuigen was het ingevolge art. 415 Sv in hoger beroep toepasselijke art. 288, eerste lid, Sv van toepassing.1. Door te overwegen dat door de afwijzing van de betreffende getuigen de verdediging redelijkerwijze niet in haar belangen is geschaad, heeft het hof terecht toepassing gegeven aan de in art. 288, eerste lid en onder c, Sv bedoelde maatstaf. Daarmee kom ik vervolgens toe aan de vraag of het hof deze maatstaf op een begrijpelijke wijze heeft gehanteerd. Voor de beantwoording van deze vraag bekijk ik de situatie per getuige afzonderlijk.

Voor wat betreft de getuige [betrokkene 1] houdt het door de raadsman gedane verzoek niet méér in dat deze getuige kan "verklaren uit eigen wetenschap ten aanzien van feiten en omstandigheden betreffende het ten laste gelegde". Met name houdt het verzoek niets in omtrent hetgeen de verdediging ter terechtzitting aan deze getuige zou willen voorhouden, of omtrent hetgeen de verdediging betwist van de eerder door [betrokkene 1] tegenover de politie afgelegde verklaring. Voorts is in eerste aanleg door de verdediging niet verzocht om [betrokkene 1] als getuige op te roepen (en [betrokkene 2] evenmin). In aanmerking genomen ten slotte dat ook voor of tijdens de regiezitting in hoger beroep van 18 oktober 2002 door de verdediging geen verzoek is gedaan om [betrokkene 1] als getuige op te roepen, is de afwijzing door het hof van het verzoek niet onbegrijpelijk. Dat deze getuige uit eigen wetenschap kan verklaren over feiten en omstandigheden rond het tenlastegelegde betekent nog niet dat zulks ook relevant is voor de door de rechter te nemen beslissingen. Dit getuigenverzoek is - kortom - te vaag.

Voor wat betreft de getuige [betrokkene 2] ligt dat echter gedeeltelijk anders. In het verzoek worden specifieke, belastende onderdelen van haar tegenover de politie afgelegde verklaring betwist. Hoewel verzoeker die verklaring ook op de terechtzitting in eerste aanleg al had aangevochten2. en het dus voor de hand had gelegen dat de verdediging reeds vóór de regiezitting in hoger beroep [betrokkene 2] had doen oproepen, maakt de enkele omstandigheid dat het verzoek eerst later is gedaan, op zichzelf nog niet dat verzoeker redelijkerwijs niet in zijn verdediging is geschaad door het achterwege laten van een dergelijke oproeping.3. Terecht merkt de raadsman op dat Uw Raad niet het (dezerzijds verdedigde, strengere) noodzakelijkheidscriterium (na regiezittingen) van toepassing heeft verklaard, terwijl de wet nog niet in die zin is gewijzigd. Zonder nadere motivering, die ontbreekt, is 's hofs oordeel in zoverre, zij het gedeeltelijk, onbegrijpelijk. Immers, uitgesloten moet worden geacht dat [betrokkene 2] iets kan verklaren over de werkzame stof in de pillen. Daarvoor mist zij de deskundigheid. De getuige lijkt overigens uitermate belastend voor verzoeker te kunnen verklaren.

Het middel treft gedeeltelijk doel.

Het tweede middel is gericht tegen de afwijzing van het verzoek om de getuige [betrokkene 3] op te roepen.

Het hof heeft onder 2 ten laste van verzoeker bewezenverklaard dat:

Voor het bewijs heeft het hof onder meer gebruik gemaakt van tapverslagen van telefoongesprekken tussen verzoeker en [betrokkene 3] (bewijsmiddel 10).

De stukken van het geding houden het volgende in, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang.

Uit deze gang van zaken volgt niet dat verzoekers raadsman - die ter terechtzitting in hoger beroep van 2 september 2003 rept van een schriftelijk verzoek7. - daadwerkelijk ten parkette opgaaf heeft gedaan als bedoeld in art. 263, tweede lid, Sv, zoals hij dat wel deed ten aanzien van [betrokkene 1] en [betrokkene 2]. Dat brengt met zich mee dat er in cassatie van moet worden uitgegaan dat het aanvankelijke verzoek om [betrokkene 3] op te roepen als getuige (uitsluitend) per fax is gedaan.

Bij zijn weigering om [betrokkene 3] op te roepen heeft het hof zich klaarblijkelijk laten leiden door het bepaalde in (art. 415 Sv jo.) art. 288, eerste lid onder c, Sv. Strikt genomen heeft het hof aldus niet de juiste maatstaf gehanteerd. Een faxbericht is immers geen verzoek als bedoeld in art. 263, tweede lid, Sv.8. Niettemin is er geen reden daaraan enige gevolgtrekking te verbinden. Nu verdachtes raadsman het verzoek de getuigen te horen ter terechtzitting in hoger beroep van 2 september 2003 en 7 november 2003 heeft herhaald, had het hof dienen na te gaan of het horen van [betrokkene 3] noodzakelijk was (art. 415 jo. 315 Sv). Daarbij komt mede betekenis toe aan de vraag of en in hoeverre het verzoek daartoe onderbouwd was.

In 's hofs overwegingen ligt als zijn oordeel besloten dat het oproepen van [betrokkene 3] niet noodzakelijk werd geacht. In aanmerking genomen dat ter ondersteuning van het verzoek niet méér is aangevoerd dan dat [betrokkene 3] zou kunnen "verklaren omtrent feiten en omstandigheden uit eigen wetenschap met betrekking tot het ten laste gelegde" en de "betrokkenheid van verdachte daarbij", is dat oordeel - tegen de achtergrond van de stukken van het geding9. - niet onbegrijpelijk. Met name kan ik de vanzelfsprekendheid niet begrijpen dat de verklaring van [betrokkene 3] van belang is vanwege het enkele feit dat hij voor hetzelfde feit is veroordeeld als waarvoor verzoeker terechtstaat. Onbegrijpelijk is voorts de opmerking dat [betrokkene 3] de straf uitzit voor de zaak waarvoor verzoeker terecht staat. Dat zou wederom tot een gevangenisvoedselarrest kunnen leiden (HR 14 oktober 1940, NJ 1941, 87, HR 5 januari 1982, NJ 1982, 232, m.nt. ThWvV). Tenslotte begrijp ik niet waarom de officier van Justitie aan de verdediging zou moeten vertellen dat [betrokkene 3] in de kraag is gevat, wanneer de wens om [betrokkene 3] als getuige te horen nog slecht in de boezem van de verdediging bestaat en niet aan den volke kond is gedaan.

Het middel faalt.

Het derde middel is gericht tegen de verwerping door het hof van het verweer dat het openbaar ministerie niet-ontvankelijk diende te worden verklaard dan wel dat bewijsmiddelen voor het bewijs zouden moeten worden uitgesloten, nu in het bevel infiltratie de aan de infiltranten toegestane te plegen strafbare feiten ernstiger zijn dan het feit of de feiten waarop het opzet van medeverdachte [medeverdachte 1] was gericht.

Het hof heeft blijkens zijn arrest het in het middel bedoelde verweer als volgt samengevat en verworpen:

Bij de beoordeling van het middel, waarin een beroep wordt gedaan op een beweerdelijk vormverzuim in het voorbereidend onderzoek, moet het volgende worden vooropgesteld. Indien het niet de verdachte is die door de niet-naleving van het voorschrift is getroffen in het belang dat de overtreden norm beoogt te beschermen, behoeft in de te berechten zaak als regel geen rechtsgevolg te worden verbonden aan het verzuim.10. Gesteld al dat er aan het bevel infiltratie, dat betrekking had op [medeverdachte 1] en niet op verzoeker, een gebrek kleefde in de door de verdediging bepleite zin, dan stuit het middel reeds af op dit uitgangspunt,11. zonder dat zich in deze zaak iets manifesteert dat het uitgangspunt niet toepasselijk zou maken.12.

Het middel faalt.

Het vierde middel bevat de klacht dat uit de bewijsmiddelen niet volgt dat bij het onder 5 bewezenverklaarde sprake is geweest van een middel vermeld op lijst I bij de Opiumwet.

Het hof heeft onder 5 ten laste van verzoeker bewezenverklaard hetgeen is vermeld bij de bespreking van het eerste middel. Opvallend in die bewezenverklaring is, dat is vrijgesproken van een nadere aanduiding van de samenstelling van het bewezenverklaarde materiaal: amfetamine, MDMA, N-etylMDA. Het hof hield het op: materiaal bevattende hoeveelheden van een middel van lijst I Ow.

Dat het hof zulks deed is begrijpelijk omdat de bewijsmiddelen niets inhouden omtrent de samenstelling van de verkochte en geleverde contrabande. Wat de bewijsmiddelen wel inhouden is de weergave van zódanig handelen van verzoeker met betrekking tot pillen, dat daaruit de conclusie kan worden getrokken dat noch dat handelen, noch de pillen het daglicht kunnen velen, en dat het dus gaat om spul dat onder de werking van lijst I van de Opiumwet valt, wat er ook moge zijn van de exacte samenstelling van die pillen. Zou het om ordentelijke koopwaar gaan, niet bestreken door de Opiumwet, dan behoefde verzoeker niet zijn toevlucht te nemen tot het in de bewijsmiddelen weergegeven schuldige gedrag. Daarbij neem ik in aanmerking dat verzoeker voor verschillende Opiumwetdelicten is veroordeeld (feiten 1, 2 en 4).13. De bewezenverklaring kan dus uit de bewijsmiddelen volgen.

Zo gezien faalt het middel.

Het vijfde middel is gericht tegen de bewezenverklaring van feit 6, nu uit de bewijsmiddelen niet zou kunnen volgen dat verzoeker door middel van een pillenmachine bevorderd heeft dat opzettelijk hoeveelheden van middelen vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I worden verwerkt.

Het hof heeft ten laste van verzoeker bewezenverklaard dat:

In de aanvulling op zijn arrest heeft het hof de volgende bewijsoverweging opgenomen, luidende, voor zover thans van belang:

De terzake gebezigde bewijsmiddelen houden in dat verzoeker met anderen een pillenmachine bezat en pillen verkocht aan [betrokkene 4] (bewijsmiddelen 29-30). Bij de inbeslagneming van de pillenmachine (bewijsmiddel 29), zijn voorts aangetroffen en inbeslaggenomen pillen, een stempel, poeder, lactose en een mixer (bewijsmiddel 32).

Kennelijk heeft het hof als volgt geredeneerd. Door er een pillenmachine op na te houden en gebruik te maken van pillen, poeder, lactose, een stempel en een mixer heeft verzoeker, minst genomen, willens en wetens de aanmerkelijke kans aanvaard dat met de pillenmachine middelen, vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I, zouden worden verwerkt. Mede in het licht van wat ik over het vijfde middel opmerkte geeft dit oordeel geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het niet onbegrijpelijk, in aanmerking genomen enerzijds dat verzoeker voor verschillende opiumwetdelicten is veroordeeld (feiten 1, 2 en 4) waarbij telkens sprake was van XTC-pillen met als werkzame bestanddelen, onder meer, MDMA en amfetamine, en anderzijds dat er door de verdediging in hoger beroep geen verweer is gevoerd ten aanzien van de bestanddelen van de betreffende pillen.14. 's Hofs oordeel behoeft geen nadere motivering.

Het middel faalt.

Het zesde middel is gericht tegen het gebruik door het hof voor het bewijs van feit 6 van de verklaring van [betrokkene 4], terwijl deze getuige niet ondervraagd is kunnen worden door de verdediging en zijn verklaring niet in beslissende of voldoende mate steun vindt in andere bewijsmiddelen.

Het hof heeft ten laste van verzoeker bewezenverklaard hetgeen hiervoor bij de bespreking van het vijfde middel is weergegeven.

Daartoe heeft het hof ten eerste voor het bewijs gebezigd een proces-verbaal, inhoudende als verklaring van [betrokkene 4] (bewijsmiddel 29):

Ten tweede heeft het hof voor het bewijs gebruikt de verklaring van [betrokkene 5], de broer van [betrokkene 4]. Deze verklaring (bewijsmiddel 30) houdt, samengevat, in dat

Ten derde heeft het hof een verslag van een viertal tussen 24 september 2000 en 27 september 2000 afgetapte telefoongesprekken tussen [betrokkene 4] en verzoeker voor het bewijs gebezigd (bewijsmiddel 31). Deze verslagen houden het volgende in:

Ten slotte heeft het hof voor het bewijs gebruikt een proces-verbaal, inhoudende als relaas van verbalisant Samais dat de hiervoor bij de bespreking van het vijfde middel vermelde voorwerpen inbeslaggenomen zijn tijdens de doorzoeking van het perceel [c-straat 1] te Rotterdam (bewijsmiddel 32).

Namens verzoeker is in hoger beroep het volgende aangevoerd:

Het hof heeft in de aanvulling op zijn arrest de volgende overweging opgenomen, luidende, voor zover thans van belang:

Bij de beoordeling van het middel moet worden vooropgesteld dat in een geval waarin de verdediging niet in enig stadium de gelegenheid heeft gehad de persoon die een verklaring tegenover de politie heeft afgelegd te (doen) ondervragen, art. 6 EVRM aan het gebruik tot het bewijs van het proces-verbaal van de politie met een dergelijke verklaring niet in de weg staat, als de betrokkenheid van de verdachte bij het hem tenlastegelegde feit in voldoende mate steun vindt in andere bewijsmiddelen, en voorts dat dit steunbewijs dan betrekking zal moeten hebben op die onderdelen van de hem belastende verklaring die hij betwist.15.

Voor wat betreft de vraag welke onderdelen van [betrokkene 4]s verklaring door de verdediging zijn betwist, houdt de pleitnota bij welwillende lezing in de kern niet méér in dan dat uit [betrokkene 4]s verklaring niet valt op te maken of sprake was van medeplegen. Gelet echter op a) de inhoud van de voor het bewijs gebezigde tapverslagen, waaruit het hof kon afleiden dat sprake was van een nauw en bewust contact tussen [medeverdachte 1], verzoeker en [betrokkene 4] en b) de verklaring van [betrokkene 5], waaruit volgt dat verzoeker pillen verkocht aan [betrokkene 4]; dat [betrokkene 4] samen met [betrokkene 6] een pillenmachine had en dat [betrokkene 4] met verzoeker zou gaan samenwerken, vindt de verklaring van [betrokkene 4] in het bijzonder ten aanzien van de betwiste deelnemingsvariant, maar ook overigens meer dan voldoende16. steun in de overige bewijsmiddelen.

Het middel faalt.

Het zevende middel is gericht tegen de overweging van het hof dat het geenszins denkbeeldig is dat behalve het tijdsverloop (tussen een foto-confrontatie en het als getuige afleggen van een verklaring ter terechtzitting in hoger beroep) ook de angst, samenhangend met tussentijdse schriftelijke benadering van de zijde van verzoeker, de rapportage van waarnemingen van getuige [slachtoffer 2] negatief is gaan beïnvloeden.

Het hof heeft onder 8 ten laste van verzoeker bewezenverklaard, zakelijk weergegeven, dat hij met een ander of anderen op 16 december 1999 een gewapende roofoverval heeft uitgevoerd op [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] in de woning van laatstgenoemden te [plaats B].

Daartoe heeft het hof onder meer voor het bewijs gebruikt een proces-verbaal, inhoudende als relaas omtrent een fotoconfrontatie met getuige [slachtoffer 2] (bewijsmiddel 38):

Voorts heeft het hof in zijn arrest een namens verzoeker gevoerd verweer als volgt samengevat en verworpen:

Blijkens de toelichting betoogt het middel dat de algemene ervaring niet leert dat de schriftelijke benadering van de zijde van een verdachte ten gevolge kan hebben dat een getuige opeens onbewust eerder gedane verklaringen zou willen gaan relativeren.

Bij de beoordeling van het middel moet het volgende worden vooropgesteld. Het is voorbehouden aan de rechter die over de feiten oordeelt om, binnen de door de wet getrokken grenzen, van het beschikbare materiaal datgene voor het bewijs te bezigen wat deze uit een oogpunt van betrouwbaarheid dienstig voorkomt en datgene terzijde te stellen wat hij voor het bewijs van geen waarde acht. Deze beslissing behoeft, behoudens bijzondere gevallen, geen motivering en kan in cassatie niet met vrucht worden bestreden.17.

Het hof heeft de naar aanleiding van de fotoconfrontatie tegenover de politie afgelegde verklaring van [slachtoffer 2] voor het bewijs gebruikt en de verklaring van [slachtoffer 2] zoals afgelegd in hoger beroep voor het bewijs terzijde geschoven. Deze keuze is, tegen de achtergrond van onder meer de bewijsmiddelen 37, 39 en 40, niet onbegrijpelijk. Dat geldt evenzeer voor 's hofs oordeel dat het tijdsverloop de rapportage van waarnemingen nadien negatief is gaan beïnvloeden. Dit oordeel draagt de keuze voor voornoemde verklaring van [slachtoffer 2] als bewijsmiddel zelfstandig. Ten overvloede merk ik nog op dat het mij, anders dan het middel betoogt, heel wel voorstelbaar lijkt dat de schriftelijke benadering door een verdachte van slachtoffers van een gewapende roofoverval van invloed kan zijn op later door die slachtoffers af te leggen verklaringen. Ook verzoeker zelf is zich bewust van de indruk die een brief van een overvaller aan zijn slachtoffers kan maken.18.

Het middel faalt.

Het achtste middel is gericht tegen 's hofs overweging ten aanzien van feit 8 dat het er niet van overtuigd is geraakt dat verzoeker gedurende de relevante tijdsspanne op de bewuste avond in het gezelschap van een aantal personen heeft verkeerd en derhalve het feit niet gepleegd kan hebben.

In zijn arrest heeft het hof het volgende overwogen:

Blijkens de toelichting klaagt het middel dat het hof, door in het kader van een bewijsverweer te overwegen dat het niet overtuigd is geraakt van de juistheid daarvan, de bewezenverklaring onvoldoende met redenen heeft omkleed.

Een verweer als bedoeld in art. 358, derde lid, Sv, een beroep op onrechtmatig verkregen bewijs of een "alibiverweer" werkt voor de verdachte bevrijdend wanneer de door of namens hem gestelde feiten en omstandigheden aannemelijk zijn geworden. De in art. 338 Sv geformuleerde bewijswaarderingsgrens van de rechterlijke overtuiging daarentegen geldt slechts voor het bewijs dat de verdachte het tenlastegelegde heeft begaan, en niet voor de verwerping van verweren, inhoudende dat een verdachte het tenlastegelegde niet heeft begaan.

In het oordeel van het hof dat het niet overtuigd is geraakt van het door de verdediging aangedragen alibi, ligt besloten dat het hof de door de verdediging gestelde feiten en omstandigheden niet aannemelijk geworden acht. Dit oordeel is, tegen de achtergrond van de omstandigheid dat verzoeker op de in de bewezenverklaring genoemde dag om 17.02 uur opmerkte dat hij die avond om half acht een afspraak had, niet onbegrijpelijk. Voor zover het middel betoogt dat het hof zich bij deze overweging heeft laten leiden door de bewijswaarderingsmaatstaf van art. 338 Sv, berust het op een onjuiste lezing van 's hofs arrest.

Het middel faalt.

Het negende middel is gericht tegen de verwerping door het hof van een beroep op art. 57 en 63 Sr.

Blijkens de in hoger beroep door verzoekers raadsman overgelegde pleitnota is aldaar het volgende omtrent verzoeker aangevoerd:

In zijn arrest heeft het hof het volgende overwogen:

De samenloopbepaling van art. 63 Sr dwingt niet tot oplegging van een lagere straf dan zou zijn opgelegd wanneer deze bepaling niet van toepassing zou zijn.19. Voorts is het bij toepassing van art. 63 Sr niet noodzakelijk alle vroegere veroordelingen expliciet te vermelden.20.

Het hof heeft onder meer art. (57 en) 63 Sr als toepasselijk wettelijk voorschrift vermeld. Uit deze omstandigheid, in samenhang bezien met evenvermelde overweging, kan worden afgeleid dat het hof art. 63 Sr heeft toegepast en de omstandigheid onder ogen heeft gezien dat ten aanzien van verzoeker sprake was van een veroordeling tot straf als bedoeld in art. 63 Sr wegens een ander feit.21. In aanmerking genomen dat door of namens verzoeker niet is aangevoerd dat de rechtbank in de andere zaak geen toepassing heeft gegeven aan art. 63 Sr, mocht het hof er vanuit gaan dat zulks wel was geschied en voorts dat die toepassing er toe leidde dat het hof in de onderhavige zaak geen (verdere) strafmitigering behoefde toe te passen. De opgelegde straf blijft binnen het door art. (63 j°) 57 bepaalde maximum.

Het middel faalt.

Het tiende middel bevat de klacht dat het hof de oplegging van de geldboete onvoldoende met redenen heeft omkleed.

Het hof heeft verzoeker veroordeeld tot zeven jaren gevangenisstraf, alsmede tot een geldboete van € 75.000,-, subsidiair 360 dagen hechtenis. Het hof heeft de strafoplegging als volgt gemotiveerd, voor zover thans van belang:

Het middel valt blijkens de toelichting in twee klachten uiteen. Ten eerste betoogt het middel dat uit het onderzoek niet (zonder meer) kan blijken dat verzoeker vaak een groot financieel aandeel heeft gehad in de vele transacties waarbij hij betrokken was. Ten tweede klaagt het middel dat 's hofs oordeel dat verzoeker onvoldoende draagkracht heeft om een eventuele betalingsverplichting uit ontneming te voldoen, niet rijmt met de omstandigheid dat verzoeker wel voldoende draagkracht heeft om de geldboete te voldoen.

De tweede klacht berust op een onjuiste lezing van 's hofs arrest. In 's hofs overwegingen ligt als zijn oordeel besloten dat verzoeker een gedeelte van zijn vermogen zal dienen te reserveren voor een later te vervullen betalingsverplichting wegens ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel, en dat het hof daarom niet is overgegaan tot oplegging van een hogere geldboete dan het heeft gedaan. Anders dan het middel betoogt, ligt in 's hofs overwegingen derhalve niet besloten dat verzoeker geen draagkracht zou hebben om aan een betalingsverplichting te voldoen. Sterker nog, door te overwegen dat verzoeker geen hoge uitgaven heeft gehad en ook geen moeite heeft gehad zijn vaak grote financiële aandeel in de vele transacties waarbij hij betrokken was te financieren, heeft het hof tot uitdrukking willen brengen dat verzoeker zowel in staat moet worden geacht een geldboete te betalen alsook aan een betalingsverplichting te voldoen.

De tweede klacht faalt.

Dat brengt mij bij de eerste klacht. Het hof heeft, onder meer, als feit 1 bewezenverklaard dat verzoeker tezamen en in vereniging met anderen telkens opzettelijk heeft verkocht en/of afgeleverd en/of verstrekt en/of vervoerd ruim 5000 XTC-pillen bevattende amfetamine of MDMA. In aanmerking genomen dat de prijs van één pil f. 1,75 bedroeg (bewijsmiddelen 3 en 5) en dat verzoeker voor verschillende soortgelijke overtredingen van de Opiumwet is veroordeeld, is het in 's hofs overwegingen besloten liggende oordeel dat er grote sommen gelds omgingen in verzoekers handel niet onbegrijpelijk. Dat geldt eveneens voor 's hofs oordeel dat verzoeker de transacties waarbij hij betrokken was, financierde. Ik wijs op, onder meer, bewijsmiddel 14 waaruit volgt dat verzoeker aan [betrokkene 7] "een kant en klaar product" aanleverde, met welke grondstoffen laatstgenoemde met zijn pillenmachine aan het werk kon.22. De strafoplegging is voldoende met redenen omkleed. Ook de eerste klacht faalt.

Het middel faalt.

Alleen middel 1 treft gedeeltelijk doel. De overige middelen kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende overweging. Gronden waarop de Hoge Raad ambtshalve de aangevallen beslissing zou moeten vernietigen heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot vernietiging van 's hofs arrest, doch uitsluitend voor wat betreft de veroordeling van verzoeker ter zake van feit 5 en voor wat betreft de strafoplegging en tot verwijzing van de zaak naar een aangrenzend hof om in zoverre op het bestaande hoger beroep te worden berecht en afgedaan, met verwerping van het beroep voor het overige.