HR, 22-11-2016, nr. 15/01998

Op de eerste plaats stelt de verdediging t.a.v. deze gedragingen dat in deze eerste periode überhaupt geen sprake is geweest van een 'inbreuk' op de persoonlijk levenssfeer van [aangeefster] , zoals bedoeld in art. 285b Sr.

Van zo een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer is pas sprake als de privacygerechtigde de storing in zijn of haar persoonlijke levenssfeer niet wenst. Om vast te stellen of er sprake is van belaging, dient het effect van de gedragingen op het slachtoffer aan objectieve maatstaven te worden getoetst. Het is derhalve onvoldoende dat een slachtoffer bepaalde gedragingen als belaging kwalificeert.

Blijkens de verklaring van [aangeefster] , zoals afgelegd bij de rechter-commissaris op 8 mei jl., heeft er in deze periode - de weken voorafgaand aan het kort geding op 7 juli 2011, telefonisch contact plaatsgevonden met haar instemming. Zij verklaarde bij de r-c dat zij cliënt in een tweetal gesprekken te woord heeft gestaan en dat er toen goed met hem te praten was. Dit waren lange gesprekken, van respectievelijk drie kwartier en een half uur.

Op een gegeven moment verliepen de gesprekken niet goed meer, aldus [aangeefster] . Pas vanaf dat moment zouden de gesprekken als hinderlijk kunnen worden aangemerkt. Wanneer dat precies is veranderd, kan uit de verklaring van [aangeefster] echter onvoldoende blijken.

Gelet op het voorgaande is er onvoldoende bewijs voor het feit dat [aangeefster] het telefonisch contact dat cliënt met haar zocht in deze periode als ongewenst en hinderlijk heeft ervaren en is er derhalve onvoldoende bewijs voor het bestanddeel 'inbreuk.'

Indien uw rechtbank zal oordelen dat wel sprake is geweest van een inbreuk, stelt de verdediging zich op het standpunt dat het stelselmatige karakter daaraan ontbreekt.

Zoals gezegd ontkent cliënt het veelvuldig bellen en sms-en. Voor de aangifte is op dat punt ook overigens onvoldoende steunbewijs.

De sms- en voicemailberichten die in het dossier zijn opgenomen, zijn onvoldoende naar cliënt te herleiden. Daarbij wordt uw rechtbank verzocht bij de beoordeling van de betrouwbaarheid van het bewijs nadrukkelijk in aanmerking te nemen dat de voicemailberichten blijkens ; mededeling van de officier van justitie niet bewaard zijn gebleven.

Hierdoor is het voor de verdediging niet mogelijk deze voicemails ter zitting te doen afspelen, zodat uw rechtbank zelf zou kunnen vaststellen of ; het cliënt is die die berichten heeft ingesproken, zoals hij ter zitting van 5 december 2011 heeft verzocht.

Nu er onvoldoende bewijs is voor het veelvuldig sms-en en bellen: vrijspraak van het bestanddeel 'stelselmatig’.

 Vrijspraak van het ten laste gelegde onder parketnummer 01/845262-11.”

19. Ten aanzien van het bewijs heeft het hof in dit verband nog overwogen:

“Met betrekking tot de belaging van [aangeefster] in de periode van 15 juni 2017 tot en met 6 juli 2011

De raadsman heeft vrijspraak bepleit van het onder parketnummer 01-845262-11 ten laste gelegde wegens gebrek aan stelselmatigheid.

Het hof is, anders dan de raadsman, op grond van de bewijsmiddelen van oordeel dat verdachte door zijn handelen stelselmatig inbreuk heeft gemaakt op de persoonlijke levenssfeer van aangeefster. Daartoe acht het hof de volgende feiten en omstandigheden in het bijzonder redengevend.

Uit de aan het dossier ontleende bewijsmiddelen blijkt dat aangeefster in de periode van 15 juni 2011 tot en met 6 juli 2011 in totaal 52 sms-berichten heeft ontvangen, afkomstig van het telefoonnummer van verdachte en drie andere telefoonnummers (proces-verbaal van bevindingen d.d. 8 juli 2011). Uit het politiedossier blijkt dat de toon van de sms-berichten vanaf 21 juni 2011 grimmig, kleinerend en vernederend werd. Ter terechtzitting in hoger beroep heeft de verdachte bevestigd dat de door hem verstuurde sms-berichten vernederend van aard waren.

De sms-berichten zijn in een relatief kort tijdsbestek verzonden en op 23, 28 en 30 juni 2011 heeft aangeefster in totaal respectievelijk 6, 7 en 9 sms-berichten ontvangen.

Voorts is door verbalisant [verbalisant 2] geconstateerd dat aangeefster in de periode van 15 juni 2011 tot en met 28 juni 2011 in totaal 15 oproepen van (de mobiele telefoon van) verdachte heeft ontvangen. Daarnaast heeft aangeefster nog 30 oproepen van een afgeschermde telefoon ontvangen, welke gepaard gingen met de hiervoor genoemde sms- berichten.

Ook heeft de verbalisant geconstateerd dat aangeefster op 22 juni 2011 en 6 juli 2011 voicemailberichten van verdachte heeft ontvangen waarin aangeefster wordt uitgemaakt voor een ‘slechte moeder’, ‘gestoorde gek’ en ‘gestoorde mongool’.

Ook heeft verdachte aangeefster blijkens de aangifte twee keer (op 23 en 24 juni 2011) achtervolgd en is hij voor haar gaan rijden terwijl zij in de auto zat, waardoor aangeefster moest remmen (proces-verbaal van aangifte d.d. 30 juni 2011, dossierpagina 21-26). Verbalisant [verbalisant 1] heeft dit één maal waargenomen, te weten op 23 juni 2011, waarbij zij heeft gerelateerd dat aangeefster met de kinderen in haar auto vertrok en dat verdachte met zijn snorfiets achter haar aan reed (proces-verbaal van bevindingen d.d. 30 juni 2011, dossierpagina 27-29). Ze zag dat verdachte met zijn snorfiets rondom de auto van aangeefster reed en dat de remlichten van de auto van aangeefster verschillende malen oplichtten.

Mede gelet op de vernederende toon van de sms-berichten en de voicemailberichten, de duur en de frequentie ervan alsmede de aard van de gedragingen van de verdachte en de achtergrond ervan, te weten de aanloop naar een kort geding dat op 7 juli 2011 zou dienen, waarbij verdachte de vaststelling van een voorlopige omgangsregeling met zijn kinderen had verzocht en aangeefster de oplegging aan verdachte van een contact- en gebiedsverbod vroeg onder verbeurte van een dwangsom, acht het hof wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte stelselmatig inbreuk heeft gemaakt op de persoonlijke levenssfeer van aangeefster. Het verweer van de raadsman wordt derhalve verworpen.”

20. Art. 285b Sr, waarop de tenlastelegging en de bewezenverklaring aangaande de belaging zijn gestoeld, luidt:

“1. Hij, die wederrechtelijk stelselmatig opzettelijk inbreuk maakt op eens anders persoonlijke levenssfeer met het oogmerk die ander te dwingen iets te doen, niet te doen of te dulden dan wel vrees aan te jagen wordt, als schuldig aan belaging, gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren of een geldboete van de vierde categorie.

2. Vervolging vindt niet plaats dan op klacht van hem tegen wie het misdrijf is begaan.”

21. Bij belaging wordt iemand opzettelijk door een ander herhaaldelijk lastiggevallen en aldus een inbreuk gemaakt op iemands persoonlijke levenssfeer.4.De kern van het delict wordt gevormd door het stelselmatige karakter van het handelen.5.Bij de invulling van de term ‘stelselmatig’ heeft de wetgever aansluiting gezocht bij het (toenmalige) wetsvoorstel ‘Bijzondere opsporingsbevoegdheden’6.door daaraan de betekenis van intensiteit, duur en/of frequentie toe te kennen.7.Uit de rechtspraak van de Hoge Raad blijkt dat bij de beoordeling van de vraag of sprake is van belaging van belang zijn de aard, de duur, de frequentie en de intensiteit van de gedragingen van de verdachte, de omstandigheden waaronder deze hebben plaatsgevonden en de invloed daarvan op het persoonlijk leven en de persoonlijke vrijheid van het slachtoffer.8.In deze opsomming komt naar voren dat het accent – in tegenstelling tot de bijzondere opsporingsbevoegdheden – mede ligt op het niet-heimelijke karakter van belaging. Het gaat om het totaalbeeld dat uit de verschillende, hiervoor genoemde, aspecten van de gedragingen van de verdachte naar voren komt, zoals mijn voormalige ambtgenoot Jörg schreef in zijn conclusie vóór HR 22 maart 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP0096, NJ 2011/228 m.nt. Keijzer. Waar echter de ondergrens ligt, valt niet in algemene bewoordingen te duiden.9.

22. De eerste twee klachten keren zich tegen de bewezenverklaring van het veelvuldig sturen van sms-berichten aan en het veelvuldig opbellen van aangeefster [aangeefster] . Deze bewezenverklaring zou niet, althans onvoldoende, worden ondersteund door de inhoud van de bewijsmiddelen. In de toelichting op het middel wordt uitgelegd waarom: omdat van 41 sms-berichten10.en 30 telefoonoproepen onvoldoende is komen vast te staan dat deze van de verdachte afkomstig zijn, ontbreekt voor het bewijs van de tenlastegelegde onderdelen “veelvuldig sms-berichten aan die [aangeefster] gestuurd” en “veelvuldig die [aangeefster] opgebeld” de noodzakelijke koppeling met de verdachte, terwijl de slechts elf sms-berichten die de verdachte (wel) aan de aangeefster heeft verzonden, bezwaarlijk als een stelselmatige opzettelijke inbreuk van haar levenssfeer kunnen worden gekwalificeerd.11.

23. Uit de als bewijsmiddel 4 gebruikte verklaring van de aangeefster en de tekst, de strekking en de toon van de sms-berichten, bezien in samenhang met oproepenlijst van inkomende telefoongesprekken, heeft het hof kunnen afleiden dat deze berichten en oproepen van de verdachte afkomstig waren. Dit oordeel acht ik niet onbegrijpelijk en toereikend gemotiveerd. Daarbij heb ik in aanmerking genomen dat, anders dan de steller van het middel meent, de toon van sms- en voicemailberichten een indringend karakter kan geven aan de handelwijze van de dader en derhalve een relevant aspect kan zijn in het hierboven genoemde totaalbeeld van diens gedragingen. In zoverre past dit aspect in de rechtspraak van de Hoge Raad over belaging.12.

24. De volgende klacht luidt dat het bewezenverklaarde achtervolgen niet uit de bewijsmiddelen kan worden afgeleid, nu de verdachte slechts voor en naast aangeefster [aangeefster] is gaan rijden en de afstand tussen de school en de Statenlaan slechts 50 tot 100 meter is.

25. Deze klacht faalt reeds bij gebrek aan feitelijke grondslag. Uit bewijsmiddel 3 volgt dat verbalisant [verbalisant 1] heeft geconstateerd dat de verdachte achter de auto van de aangeefster aanreed.13.Voorts blijkt uit dit bewijsmiddel dat de verdachte de aangeefster niet slechts tot, maar ook op de Statenlaan heeft gevolgd. De achtervolging kon het hof dus uit de bewijsmiddelen afleiden. De opvatting van de steller van het middel dat de verklaring van de aangeefster dat de verdachte haar viermaal op het schoolplein achterna is gelopen steunbewijs behoeft, vindt geen steun in het recht. Daargelaten dat deze gedraging niet als zodanig is tenlastegelegd en bewezenverklaard, is vaste rechtspraak van de Hoge Raad dat art. 342, tweede lid, Sv betrekking heeft op de gehele tenlastelegging en niet op onderdelen daarvan.14.Op dit punt is het bewezenverklaarde naar de eis der wet met redenen omkleed. Voor zover in het middel wordt betoogd dat het achterna lopen van het slachtoffer op zichzelf niet als een stelselmatige inbreuk op de persoonlijke levenssfeer kan worden beschouwd, gaat de steller van het middel eraan voorbij dat het – zoals meermalen gezegd – bij belaging gaat om het totaalbeeld.

26. Het bestreden oordeel van het hof getuigt dan ook niet van een onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd. Daaraan doet niet af hetgeen in de toelichting op het middel wordt opgemerkt, te weten dat de aangeefster bij de rechter-commissaris heeft verklaard dat zij in de weken voorafgaand aan 7 juli 2014 vrijwillig contact heeft gehad met de verdachte. Voor zover in de toelichting op het middel de opvatting ligt besloten dat er een duidelijk omslagpunt moet zijn dat een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer zichtbaar maakt, stelt zij een eis die de wet niet kent.15.

27. Het middel faalt in al zijn onderdelen.

28. Het derde middel klaagt dat het hof ten onrechte, althans op onbegrijpelijke en/of ontoereikende gronden, heeft beslist tot gedeeltelijke toewijzing van de vorderingen tot schadevergoeding van de aangeefster [aangeefster] .

29. Het hof heeft ter zake van de immateriële schade de vorderingen tot schadevergoeding van de benadeelde partij [aangeefster] toegewezen tot een bedrag van € 200,00, respectievelijk een bedrag van € 300,00. Het hof heeft daartoe het volgende overwogen:

“De benadeelde partij [aangeefster] heeft zich in eerste aanleg in de zaak met parketnummer 01-845262-11 in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding ten bedrage van € 1.100,00 te vermeerderen met de wettelijke rente.

De vordering is bij het vonnis waarvan beroep niet-ontvankelijk verklaard. De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep opnieuw gevoegd voor het bedrag van haar oorspronkelijke vordering.

Daarnaast heeft zij zich in eerste aanleg in de zaak met parketnummer 01-845311-11 in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding ter grootte van € 500,00. Deze vordering is bij vonnis waarvan beroep toegewezen, te vermeerderen met de wettelijke rente.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partij [aangeefster] als gevolg van verdachtes onder parketnummer 01-845262-11 en parketnummer 01-845311-11 bewezen verklaarde handelen rechtstreeks schade heeft geleden. Verdachte heeft door zijn handelen immers veel stress bij zijn ex-partner [aangeefster] teweeggebracht. Volgens zeggen van verdachte lijdt [aangeefster] aan een borderline- persoonlijkheidsstoornis. Over het algemeen zijn personen die aan deze stoornis lijden meer dan gemiddeld gevoelig voor stress. Het kan niet anders zijn dan dat de stress van hun moeder een negatief effect heeft gehad op de kinderen van verdachte.

Het hof weegt echter ook mee dat verdachte - blijkens het verhandelde ter zitting in hoger beroep - sinds maart 2013 geen contact meer met zijn ex-partner heeft gezocht.

Alles overziend acht het hof de vordering van de benadeelde partij in de zaak met parketnummer 01-845262-11 toewijsbaar tot een bedrag van € 200,00. De vordering in de zaak met parketnummer 01-845311-11 zal het hof toewijzen tot een bedrag van € 300,00. Over beide bedragen wordt de verzochte wettelijke rente toegewezen. Voor het overige dienen de vorderingen van de benadeelde partij te worden afgewezen.

Het hof ziet aanleiding te dezer zake de maatregel van artikel 36f Wetboek van Strafrecht op te leggen als na te melden. Verdachte is naar burgerlijk recht aansprakelijk voor de schade die door de strafbare feiten is toegebracht.”

30. In de toelichting op het middel wordt aangevoerd dat het hof bij de gedeeltelijke toewijzing van de vorderingen van [aangeefster] tot schadevergoeding ten onrechte in het bijzonder waarde heeft gehecht aan de opmerking van de verdachte dat [aangeefster] gediagnosticeerd zou zijn met borderline en heeft meegewogen dat ook de kinderen immateriële schade hebben geleden.

31. Uitgangspunt bij de regeling van de vordering van de benadeelde partij is dat degene die rechtstreeks schade heeft geleden door een strafbaar feit, zich ingevolge art. 51f Sv ter zake van een (eenvoudige) vordering tot schadevergoeding als benadeelde partij kan voegen in het strafproces.16.

32. Anders dan de steller van het middel kennelijk meent, kan uit de overwegingen van het hof niet worden afgeleid dat in het bijzonder de door de verdachte gestelde stoornis bij [aangeefster] van invloed is geweest op de (hoogte van de) toewijzing van de vorderingen van [aangeefster] als benadeelde partij. Evenmin lees ik in de hiervoor aangehaalde overwegingen van het hof dat de kinderen immateriële schade zouden hebben geleden, laat staan dat deze een factor van betekenis hebben gevormd bij de bepaling van de bedragen van € 200,00 en € 300,00. Het hof heeft slechts, en niet méér dan dat, geconstateerd dat volgens de verdachte [aangeefster] aan een borderline-persoonlijkheidsstoornis lijdt, dat personen die aan deze stoornis lijden over het algemeen meer dan gemiddeld voor stress gevoelig zijn en dat het niet anders kan zijn dan dat de stress van [aangeefster] een negatief effect heeft gehad op de kinderen van de verdachte.

33. Het middel faalt.

34. Het vierde middel klaagt dat het hof in strijd met ar. 14b (oud) Sr de duur van de proeftijd voor de algemene voorwaarde bij de voorwaardelijke veroordeling van verzoeker heeft bepaald op drie jaar.

35. Het arrest van het hof houdt, voor zover hier van belang, in:

“Toepasselijke wettelijke voorschriften

De beslissing is gegrond op de artikelen 14a, 14b, 14c, 36f, 57, 63, 266, 285 en 285b van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze artikelen luidden ten tijde van het bewezen verklaarde.

BESLISSING

Het hof:

(…)

Bepaalt dat een gedeelte van de gevangenisstraf, groot 180 (honderdtachtig) dagen, niet ten uitvoer zal worden gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten omdat de verdachte zich voor het einde van een proeftijd van 3 (drie) jaren aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt.”

36. De bewezenverklaarde feiten zijn (alles tezamen genomen) gepleegd in de periode van 19 januari 2011 tot en met 18 augustus 2011. Art. 14b, tweede lid, (oud) Sr luidde ten tijde van deze periode:

“De proeftijd bedraagt in de gevallen bedoeld in artikel 14c, eerste lid en tweede lid, onder 3° en 5°, ten hoogste twee jaren en in de overige gevallen ten hoogste drie jaren. De proeftijd kan ten hoogste tien jaren bedragen indien er ernstig rekening mee moet worden gehouden dat de veroordeelde wederom een misdrijf zal begaan dat gericht is tegen of gevaar veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen.”

Art. 14c, eerste lid, Sr luidde in de bedoelde periode:

“Toepassing van artikel 14a geschiedt onder de algemene voorwaarden dat:

a. de veroordeelde zich voor het einde van de proeftijd niet schuldig maakt aan een strafbaar feit, en

b. de veroordeelde, voor zover aan de toepassing van artikel 14a bijzondere voorwaarden als bedoeld in het tweede lid, onder 5°, zijn gesteld, ten behoeve van het vaststellen van zijn identiteit medewerking verleent aan het nemen van een of meer vingerafdrukken of een identiteitsbewijs als bedoeld in artikel 1 van de Wet op de identificatieplicht ter inzage aanbiedt.”

37. Nu het hof onder het hoofd “Toepasselijke wettelijke voorschriften” heeft geformuleerd dat zijn beslissing is gegrond op onder meer de artikelen 14b Sr en 14c Sr zoals deze artikelen luidden ten tijde van het bewezenverklaarde, heeft het hof deze proeftijd ten onrechte vastgesteld op drie jaren, nu deze ten aanzien van de algemene voorwaarde ten hoogste twee jaren kon bedragen.

38. Het middel is dus terecht voorgesteld. De Hoge Raad kan deze misslag van het hof evenwel zelf herstellen.17.

39. Het vijfde middel klaagt dat een faxbericht van de verdachte in het ongerede is geraakt en dat dit verzuim zozeer strijdt met een behoorlijke procesorde dat het tot nietigheid van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep en de onderhavige uitspraak moet leiden, nu de beslissing op dit verzoek niet op ‘begrijpelijkheid’ kan worden getoetst.

40. Het ontbreken van een belangrijk processtuk of belangrijke onderdelen van het strafdossier18.leidt er doorgaans toe dat de Hoge Raad de bestreden uitspraak vernietigt en de inleidende dagvaarding nietig verklaart. De rechter naar wie de zaak zou moeten worden verwezen of teruggewezen zou in een dergelijk geval niet in staat zijn te beraadslagen op de grondslag van de tenlastelegging, zoals de artikelen 348-350 Sv voorschrijven, aldus Van Dorst.19.De raadsman die bevindt dat de processtukken niet volledig zijn, zal – ter bevordering van een voortvarende behandeling van het cassatieberoep20.– op grond van art. IV, derde lid, van het “Procesreglement van de strafkamer van de Hoge Raad 2013” (Stcrt. 2013,36474) eerst schriftelijk een verzoek om aanvulling moeten indienen bij de rolraadsheer, voordat hij over die onvolledigheid wenst te klagen.21.Het is immers goed mogelijk dat via een zoektocht bij het hof het ontbrekende stuk alsnog boven water en beschikbaar komt. Een middel dat enkel klaagt dat een processtuk ontbreekt zonder dat de raadsman eerst aan de rolraadsheer om aanvulling heeft verzocht, kan niet tot cassatie leiden. Ook denkbaar is dat het ontbrekende processtuk reeds niet aanwezig was in het procesdossier dat het hof ter beschikking stond bij de behandeling van de strafzaak in hoger beroep. Alsdan bestaat er onvoldoende grond voor het ernstige vermoeden dat dit processtuk ter griffie van het hof is ontvangen en nadien in het ongerede is geraakt. Ook in dat geval zal de klacht niet tot cassatie leiden.22.

41. Maar zelfs wanneer na een zoektocht blijkt dat het processtuk niet (meer) beschikbaar is en het cassatiemiddel daarover klaagt, volgt niet onmiddellijk cassatie. De Hoge Raad toetst dan eerst nog aan het belang van de verdachte bij de enkele klacht dat het processtuk in het ongerede is geraakt. Is het belang van de verdachte daarbij niet evident, dan zal het beroep in cassatie met toepassing van art. 80a Sv niet-ontvankelijk worden verklaard.23.Pas als de zoektocht niets heeft opgeleverd en gezegd kan worden dat het ontbrekende processtuk relevant is voor de beraadslaging op grondslag van de tenlastelegging, zal de bestreden uitspraak worden vernietigd en de inleidende dagvaarding nietig worden verklaard.

42. In de onderhavige zaak gaat het om een faxbericht van 6 februari 2015 dat volgens de verdachte24.op diezelfde datum aan de advocaat-generaal is verzonden en waarin hij het verzoek heeft gedaan om [betrokkene 2] van de Raad voor de Kinderbescherming als getuige te horen. Omdat mr. Van der Hut dit stuk niet in het procesdossier had aangetroffen, heeft zij zich (binnen de daarvoor gestelde termijn) op de voet van art. IV, derde lid, van het genoemde Procesreglement tot de rolraadsheer van de Hoge Raad gewend met het verzoek om aanvulling van de processtukken. In reactie op een brief van de griffier van de Hoge Raad, heeft de senior-raadsheer van het hof bij schrijven van 20 januari 2016 laten weten dat het er voor gehouden moet worden dat het bedoelde faxbericht in het ongerede is geraakt. Daarop is de raadsvrouw een nadere termijn verleend om de eerder ingediende schriftuur te wijzigen, aan te vullen dan wel een of meer middelen in te trekken. Naar aanleiding daarvan heeft de raadsvrouw de aanvullende schriftuur ingediend met de hierboven omschreven klacht.

43. Het faxbericht van de verdachte d.d. 6 februari 2015 is, gezien het daarvan opgemaakte proces-verbaal, mét het verzoek tot het horen van [betrokkene 2] als getuige ter sprake gekomen op de terechtzitting van het hof van 19 februari 2015, en wel op de volgende wijze:

“De verdachte verklaart het volgende.

Ik heb op 6 februari 2015 een faxbericht naar de advocaat-generaal verzonden, met daarin het verzoek om [betrokkene 2] , werkzaam bij de Raad voor de Kinderbescherming, vestiging [...] , als getuige te horen.

De advocaat-generaal deelt mede dat zij dit faxbericht niet heeft ontvangen.

De verdachte overhandigt het faxbericht aan de advocaat-generaal. De advocaat-generaal overhandigt het faxbericht aan de voorzitter, die de inhoud van het bericht voorleest.

De verdachte deelt desgevraagd mede dat hij bij deze via de advocaat-generaal het verzoek doet om [betrokkene 2] , werkzaam bij de Raad voor de Kinderbescherming, als getuige te horen, omdat zij zou kunnen bevestigen dat [aangeefster] woedeaanvallen had.

De advocaat-generaal stelt zich op het standpunt dat het verzoek van verdachte tot het horen van [betrokkene 2] als getuige dient te worden afgewezen.

Het onderzoek ter terechtzitting wordt kort onderbroken.

Na een korte onderbreking van het onderzoek voor beraad in raadkamer deelt de voorzitter als beslissing van het hof mede dat de beslissing op het verzoek van verdachte bij arrest zal worden genomen.”

44. Blijkens het arrest van het hof houdt deze beslissing het volgende in:

“Ter terechtzitting in hoger beroep van 19 februari 2015 heeft de verdachte het verzoek gedaan om [betrokkene 2] , werkzaam bij de Raad voor de Kinderbescherming, als getuige te horen. Het hof zal ook dit verzoek afwijzen. Het hof acht het verhoor van [betrokkene 2] niet noodzakelijk.”

45. Ter terechtzitting van 19 februari 2015 is het faxbericht dat de verdachte verzonden zou hebben, door de voorzitter voorgelezen. Voorts heeft de verdachte zijn verzoek in dit verband kunnen toelichten; [betrokkene 2] zou kunnen bevestigen dat de aangeefster [aangeefster] woedeaanvallen had.

46. Gezien het voorgaande meen ik, anders dan de steller van het middel, dat ’s hofs afwijzing van het voormelde verzoek van de verdachte heel wel op haar begrijpelijkheid kan worden getoetst. Van een ernstig verzuim is mijns inziens dus geen sprake, en zeker niet van een zodanig ernstig verzuim dat als gevolg daarvan een nietigheid van de onderhavige uitspraak in beeld komt. Voor het overige merk ik, nogmaals, op dat in cassatie het bij de beoordeling van een afwijzing van een verzoek tot het horen van getuigen uiteindelijk gaat om de vraag of de beslissing van het hof begrijpelijk is in het licht van – als waren het communicerende vaten – enerzijds hetgeen aan het verzoek ten grondslag is gelegd en anderzijds de gronden waarop het verzoek is afgewezen (zie hierboven onder 4).

47. Het middel faalt.

48. Het eerste, het tweede, het derde en het vijfde middel falen en kunnen alle worden afgedaan met de aan art. 81, eerste lid, RO ontleende overweging. Het vierde middel is terecht voorgesteld, maar hoeft niet tot cassatie te leiden indien de Hoge Raad het bedoelde verzuim zelf herstelt.

49. Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen, heb ik niet aangetroffen.

50. Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak en tot zodanige op art. 440 Sv gebaseerde beslissing als de Hoge Raad gepast zal voorkomen.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG