HR, 12-03-2013, nr. 11/01972

Verzoekster is bij arrest van 14 maart 2011 door het Gerechtshof te 's-Gravenhage wegens belaging veroordeeld tot een geheel voorwaardelijke taakstraf, bestaande uit een werkstraf voor de duur van 40 uren, subsidiair 20 dagen hechtenis. Voorts heeft het Hof de vordering van de benadeelde partij gedeeltelijk toegewezen en een schadevergoedingsmaatregel opgelegd, een en ander op de wijze als weergegeven in het arrest.

Er bestaat samenhang tussen de zaken met de nummers 11/01972 en 11/01913. In beide zaken zal ik heden concluderen.

Namens verzoekster heeft mr. A.J. Sol, advocaat te Terneuzen, één middel van cassatie voorgesteld.

Het middel richt zich - naar ik begrijp - tegen de bewezenverklaring van de aan verzoekster tenlastegelegde belaging. In de toelichting op het middel wordt daartoe aangevoerd dat uit de bewijsmiddelen niet kan volgen dat verzoekster de aangeefster [betrokkene 1] vrees heeft aangejaagd dan wel heeft gedwongen iets te dulden in de zin van art. 285b Sr.

Ten laste van verzoekster is bewezen verklaard dat:

Deze bewezenverklaring berust op de navolgende bewijsmiddelen:

Artikel 285b, eerste lid, Sr luidt:

Het aan verzoeker onder 1 tenlastegelegde feit is toegesneden op art. 285b, eerste lid, Sr. De in de tenlastelegging voorkomende uitdrukking "stelselmatig" moet derhalve geacht worden aldaar te zijn gebezigd in dezelfde betekenis als daaraan toekomt in die bepaling.

De kern van de strafbepaling van art. 285b Sr wordt gevormd door de stelselmatige inbreuk op iemands persoonlijke levenssfeer.2. De Hoge Raad let bij de vraag of van stelselmatigheid sprake is op de aard, de duur, de frequentie en de intensiteit van de gedragingen, de omstandigheden waaronder deze hebben plaatsgevonden en de invloed daarvan op het persoonlijk leven en de persoonlijke vrijheid van het slachtoffer.3. De stelselmatigheid moet van dien aard zijn dat zij de gedragingen een indringend karakter geeft, met dien verstande dat het effect van de gedragingen op het slachtoffer naar objectieve maatstaven wordt beoordeeld. Het door de Hoge Raad geconstrueerde beoordelingskader brengt mee dat de duur, de frequentie en de intensiteit van de gedragingen aspecten kunnen zijn waaruit het beeld van belaging naar voren komt.4. Niet is steeds vereist dat de inbreuk aanmerkelijk is en niet hoeft altijd te blijken van ernstige emotionele gevolgen, van een grote verstoring van het dagelijks leven dan wel van een zeer ingrijpende of diepgaande invloed op het persoonlijke leven en de vrijheid van het slachtoffer.5. Zo kan hier de veelheid van gedragingen die ieder op zichzelf beschouwd als een geringe inbreuk op persoonlijkheidsrechten zijn aan te merken, haar betekenis ontlenen aan de voortdurende herhaling.6.

Uit de tot nu toe door de Hoge Raad gewezen arresten kan worden opgemaakt dat aan de stelselmatigheid van belaging niet al te zware eisen worden gesteld. Zeker wanneer het hinderlijk gedrag gepaard gaat met bedreiging of belediging, wordt het al snel als indringend stelselmatig lastigvallen aangemerkt. Meestal gaat het om wisselende combinaties van het versturen van brieven, het opbellen, het sms'en, het veelvuldig aan de deur of in de buurt komen, etc.7. Waar zich de ondergrens van belaging laat trekken, valt niet in algemene bewoordingen te zeggen en hangt telkens van de omstandigheden van het concrete geval af.8.

Terug naar de voorliggende zaak. Uit de door het Hof gebezigde bewijsmiddelen volgt dat het Hof de strafbare belaging heeft aangenomen op grond van het meermalen versturen van sms berichten met vreesaanjagende inhoud in een periode van tweeënhalve maand. Onduidelijk is hoeveel berichten het precies zijn geweest en wat de inhoud van deze berichten was. Wel blijkt uit bewijsmiddel 1 (de aangifte) dat het om "vele" berichten ging en dat de aangeefster daardoor zeer angstig was geworden dat iemand van de familie [van verdachte] haar of haar kinderen iets zou aandoen. In het onderhavige geval zijn het vooral de duur en de frequentie van de gedragingen van verzoekster alsmede de invloed daarvan op het persoonlijk leven van de aangeefster die de bepalende componenten van de belaging vormen. Daarbij wijs ik erop dat, gezien het proces-verbaal terechtzitting van het Hof, de aangifte op voornoemde onderdelen door of namens verzoekster niet is bestreden. Integendeel zelfs, volgens dat proces-verbaal heeft verzoekster op de terechtzitting van het Hof onder meer verklaard dat zij in de bewezenverklaarde periode meermalen sms berichten met een "vervelende tekst" naar de aangeefster heeft verzonden, en dit zelfs nog heeft gedaan nadat zij daarover op 25 oktober 2008 door een politieambtenaar was aangesproken, en wel uit frustratie (bewijsmiddel 3).

Gelet op het vorengaande en het beoordelingskader zoals door de Hoge Raad in de hier relevante rechtspraak uiteengezet, meen ik dat het Hof op grond van de gebezigde bewijsmiddelen terecht heeft geoordeeld dat hier sprake is van belaging in de betekenis die daaraan in art. 285b, eerste lid, Sr toekomt. Het Hof heeft mitsdien geen blijk gegeven van een verkeerde rechtsopvatting aangaande het delictsbestanddeel 'stelselmatige inbreuk op de levenssfeer', noch nagelaten de bewezenverklaring in dat opzicht toereikend te motiveren.

Het middel is tevergeefs voorgesteld en kan, lijkt mij, worden afgedaan met de in art. 81 RO bedoelde motivering.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.