4.16 Draagmoederschap niet frustreren, maar faciliteren en reguleren

In een eerder stadium is de klacht geuit dat men tot nu toe zoveel mogelijk heeft gedaan om het draagmoederschap te ontmoedigen. Heel langzaam lijkt er enige beweging te komen ten gunste van beperkte acceptatie. Als men bereid is om de in dit proefschrift gepropageerde gedachtegang te volgen, namelijk dat het stichten van een gezin voor iedereen een recht is, dan moet men als samenleving op zijn minst niet tegenwerken dat mensen dit recht willen effectueren. In het verleden ontstond er een discussie over ‘gezondheid’. Heeft ieder mens recht op gezondheid? Is dat een grondrecht? De conclusie was eenduidig: gezondheid is geen afdwingbaar recht. Wel is het de plicht van de staat om de gezondheid te beschermen en om maatregelen te nemen om de gezondheid te verbeteren. Mutatis mutandis geldt hetzelfde voor het recht van eenieder om een gezin te stichten. Men kan het recht op voortplanting een ongeschreven individueel vrijheidsrecht noemen. Dit is geen absoluut recht, het is niet afdwingbaar. Wel noodzaakt dit recht, in dit geval de verdragsluitende staten, om eenieder in staat te stellen een gezin te stichten. Dit is een oproep tot facilitering, hulp bieden bij het stichten van een gezin of op zijn minst het recht om niet belemmerd te worden in een poging om met de beschikbare medische mogelijkheden alsnog kinderen te krijgen.1 Dit is duidelijk niet hetzelfde wat de afgelopen perioden in veel van deze staten is gebeurd. Uit angst voor commercialisering werd een beleid ter ontmoediging gevoerd, meer frustreren dan faciliteren. Het nieuwe voorstel beoogt het draagmoederschap te faciliteren en te reguleren. Overigens heeft ook in het verleden de angst voor orgaanhandel uiteindelijk geleid tot wetgeving om orgaandonaties te faciliteren en te reguleren.