7.8.6.6 Het evenwicht?

Doordat het thema pas recent meer aan de oppervlakte is gekomen, hebben de vragen die daarbij spelen nog maar beperkt aandacht gekregen. Wat mij betreft ligt het voor de hand dat een partij zijn mening kan vormen zonder zorg te hoeven hebben dat hoe dan ook over zijn schouder meegelezen kan worden wordt én er beducht op te moeten zijn dat hij als het ware bij ontvangst steeds kopie zou moeten verstrekken aan zijn wederpartij van hetgeen hem verstrekt wordt. Dat geldt dan in elk geval voor ontvangen opinies, maar in het kielzog daarvan in beginsel ook voor feitelijke bevindingen. Anders valt daar - bijvoorbeeld - over te denken, indien er reële aanwijzingen zijn dat relevante informatie achter wordt gehouden óf de wederpartij relevante informatie niet op aanvaardbare wijze zelf kan verkrijgen, hetgeen kan verklaren dat voor bijvoorbeeld expertiserapporten en due diligencerapporten een verplichting tot verstrekking is aanvaard. Wat mij betreft valt inspiratie te ontlenen aan het uitgangspunt in de VS dat bewijsmateriaal vergaard ten behoeve van een procedure slechts toegangkelijk is voor de wederpartij die duidelijk kan maken "that it has a substantial need for the materials to prepare its case and cannot without undue hardship, obtain their substantial equivalent by other

means."1

De rechtspraak laat dan ook voorbeelden zien, waarbij een rapport niet verstrekt behoefde te worden, omdat de vraagstelling niet relevant was voor het geschil dat partijen verdeeld hield,2 gespreksverslagen bij een rapport geweigerd konden worden omdat de verzoeker reeds over voldoende informatie beschikte,3 omdat daarmee het vertrouwelijke karakter van het systeem van melding van incidenten in de patiëntenzorg ondermijnd zou worden4 of omdat het rapport zo vertrouwelijk was dat zelfs de bestaande franchisenemers slechts uittreksels daaruit hadden gekregen.5