HR, 11-09-2012, nr. 10/04603

De verdachte is door het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch bij arrest van 13 oktober 2010 wegens "Medeplegen van handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie" veroordeeld tot een geldboete van € 150,-, subsidiair 3 dagen hechtenis. Voorts heeft het Hof vals geld onttrokken aan het verkeer en ten aanzien van twee horloges de bewaring ten behoeve van de rechthebbende gelast.

Mr. P.E. van Zon, advocaat te 's-Hertogenbosch, heeft cassatie ingesteld. Namens de verdachte heeft mr. H.M.W. Daamen, advocaat te Maastricht, bij schriftuur vijf middelen van cassatie voorgesteld.

Alvorens ik met de bespreking van de voorgestelde cassatiemiddelen begin, maak ik een opmerking over de omvang van het cassatieberoep. De steller van de middelen begint zijn schriftuur met de mededeling dat, hoewel het cassatieberoep onbeperkt is ingesteld, het zich niet richt tegen de vrijspraak van het impliciet cumulatief tenlastegelegde voorhanden hebben van een wapen. Ingevolge art. 429 Sv kan het cassatieberoep weliswaar worden ingesteld tegen een gedeelte van arrest van het Hof, maar die beperking van het beroep dient tot uitdrukking te worden gebracht in de cassatieakte en niet in de cassatieschriftuur.2. De in de schriftuur aangebrachte beperking laat ik dus voor wat het is.

Het eerste middel behelst de klacht dat het Hof in hoger beroep ten onrechte ten gronde heeft rechtgedaan zonder te kunnen beschikken over een uitgewerkt vonnis en een proces-verbaal van de zitting waarop de zaak in eerste aanleg inhoudelijk werd behandeld, althans dat het Hof een hieromtrent gevoerd verweer heeft verworpen op gronden die de verwerping niet kunnen dragen. Het middel vraagt om een oordeel over de vraag of de praktijk van het stempelvonnis, meer in het bijzonder in het kader van het verlofstelsel, in strijd is met art. 14, vijfde lid, IVPBR.

Blijkens een aan het proces-verbaal van de zitting van 29 september 2010 gehechte pleitnota met het opschrift preliminair verweer heeft de raadsman als volgt geconcludeerd:

Het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep houdt als reactie daarop het volgende in:

Alvorens meer concreet op het middel in te gaan schets ik kort het nationale en internationale kader waarop in de schriftuur uitdrukkelijk een beroep wordt gedaan in de hierna volgende nummers 4.5 t/m 4.13.

Het verlofstelsel is ingevoerd bij Wet van 5 oktober 2006 tot wijziging van het Wetboek van Strafvordering met betrekking tot het hoger beroep in strafzaken, het aanwenden van gewone rechtsmiddelen en het wijzigen van de tenlastlegging (stroomlijnen hoger beroep).3. Het stelsel is grotendeels neergelegd in art. 410a Sv, waarvan het eerste lid als volgt luidt:

De Wet stroomlijnen hoger beroep heeft ook de art. 378 en 378a Sv gewijzigd. In het dossier bevindt zich een vonnis van de Politierechter als bedoeld in artikel 378a Sv, een aantekening van het vonnis met de summiere gegevens die het tweede lid van deze bepaling vereist. De praktijk duidt een dergelijk vonnis aan als een stempelvonnis en nadere regels zijn te vinden in de Regeling van 2 oktober 1996, Stcrt. 1996, 197. Voor de vraag of een dergelijk vonnis ingeval van hoger beroep alsnog moet worden uitgewerkt is het tweede lid van art. 378 Sv van belang:

De Memorie van Toelichting houdt hierover (onder meer) het volgende in:

Over de vraag hoe het verlofstelsel7. zich verhoudt tot mensenrechtenverdragen heeft de Hoge Raad zich nog niet (kunnen) uit(ge)laten.8. Nu volgens art. 445 Sv tegen beschikkingen beroep in cassatie alleen openstaat in de gevallen in dat wetboek bepaald en in dat wetboek geen bepaling voorkomt volgens welke beroep in cassatie openstaat tegen een beschikking als bedoeld in art. 410a, vierde lid, Sv van de voorzitter van een gerechtshof om een ingesteld hoger beroep buiten behandeling te laten, stuiten klachten over het algemeen af op het gesloten stelsel van rechtsmiddelen.9. Overigens staat ingevolge art. 410a, zevende lid, Sv tegen het vonnis van de (politierechter in de) rechtbank ook geen cassatie open.

Het internationale kader10. wordt gevormd door de twee mensenrechtenverdragen en enkele recente beslissingen. In de eerste plaats het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten (IVBPR) van de Verenigde Naties11. en in de tweede plaats het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) van de Raad van Europa.12.

Art. 14, vijfde lid, IVBPR luidt als volgt:

Het Human Rights Committee (HRC) heeft op 30 juli 2010 zijn 'views' gegeven over het Nederlandse verlofstelsel in de zaak Mennen tegen Nederland.14. Klager was tijdens een protestactie tegen de ingebruikname van de Betuwelijn gemaand om zich van de spoorlijn te verwijderen. De politierechter veroordeelde hem tot een geldboete van € 200,-, omdat hij, hoewel daartoe gemaand, niet had voldaan aan een ambtelijk bevel. Het gerechtshof verleende geen verlof voor behandeling in hoger beroep, omdat hoger beroep niet was vereist in het belang van een goede rechtsbedeling. Klager betoogt dat Nederland de artikelen 2, derde lid, en 14, vijfde lid, van het IVBPR heeft geschonden, omdat hij zijn recht om door twee verschillende instanties te worden gehoord niet op een effectieve en zinvolle manier heeft kunnen uitoefenen. De 'views' houden onder meer het volgende in:

In art. 2 van het Zevende Protocol bij het EVRM is een bepaling soortgelijk aan art. 14 lid 5 IVBPR opgenomen:

Nederland heeft het Zevende Protocol niet geratificeerd. Toch werkt deze bepaling tot op zekere hoogte, via art. 6 EVRM16., door in de Nederlandse rechtsorde. Dat blijkt onder andere uit de zaak Lalmahomed.

Het EHRM heeft zich op 22 februari 2011 in de zaak Lalmahomed tegen Nederland17. uitgelaten over het verlofstelsel, onder meer verwijzend naar voornoemde uitspraak van het Human Rights Committee. De verdachte stond voor de kantonrechter terecht ter zake van schending van de identificatieplicht (art. 447e Sr). De kantonrechter houdt de zaak voor nader onderzoek aan nu de verdachte naar voren brengt dat hij al enkele malen voor soortgelijke feiten is vrijgesproken en zijn broer mogelijk de dader is. Op de nadere zitting blijkt de politie te blijven bij de eerdere vaststellingen en verschijnt de verdachte niet. Hij wordt vervolgens veroordeeld tot een geldboete van € 60,-. Als hij tegen die veroordeling beroep instelt, beslist de voorzitter van het Hof dat hem geen verlof wordt verleend, omdat het gelet op het dossier niet aannemelijk is dat een ander de identiteit van de verdachte systematisch misbruikt. De belangrijkste overwegingen van het Europese Hof zijn de volgende:

In de zaken Mennen en Lalmahomed staat de concrete toepassing van het verlofstelsel als bedoeld in artikel 410a Sv centraal. De vraag is of in beide gevallen gelet op de omstandigheden van het geval die toepassing in overeenstemming is met de mensenrechtenverdragen.18. De overigens nogal beperkte procedurevoorschriften betreffende de beslissing van de voorzitter van het Hof in het kader van de verlofverlening worden als zodanig niet getoetst. Het recht van de verdachte op hoger beroep is gefrustreerd door de wijze waarop in het concrete geval de (dus nogal beperkte) verlofregeling is toegepast. In de zaak Mennen is de slotconclusie dat de overheid in gebreke blijft omdat niet is voorzien in adequate faciliteiten ter voorbereiding van de verdediging en voorwaarden voor een echte herziening van de zaak door een hogere rechter. Het Comité legt echter de vinger in het bijzonder bij de motivering van de beslissing (de goede rechtsbedeling). Deze motivering wordt gekwalificeerd als inadequaat en ontoereikend om te voldoen aan artikel 14, vijfde lid, van het IVBPR. Bij de beoordeling van de vraag of appel moet worden toegelaten moet onder meer het bewijsmateriaal dat aan de eerste rechter is voorgelegd worden beoordeeld. In Lalmahomed wreekt zich dat door het ontbreken van bepaalde informatie in het dossier een volledige en grondige beoordeling van de voor de beslissing relevante factoren ontbreekt. Ik teken daarbij aan dat het hier nu juist de informatie betreft die voor de beoordeling van de beroepsgronden cruciaal is.

Met deze beide beslissingen wil dus nog niet gezegd zijn dat de verlofregeling zelf tekort schiet. Vereist lijkt echter wel dat artikel 410a Sv niet als een soort discretionaire bevoegdheid19. wordt uitgeoefend, maar dat er in termen van EHRM sprake is van een 'full and thorough evaluation of the relevant factors' en in termen van het HRC van een 'examination of the review on its merits'. Die toetsing wordt zonder twijfel in nogal wat gevallen niet vergemakkelijkt als er slechts een stempelvonnis is.20. Maar niet geconcludeerd kan worden dat in deze beide beslissingen is uitgemaakt dat in het kader van de beslissing omtrent het al dan niet toelaten van verlof de verdachte dient te beschikken over een uitgewerkt vonnis of een proces-verbaal van de zitting. Een dergelijke concrete eis past ook minder goed bij de wijze waarop de internationale beoordeling plaats vindt waarbij de nationale staten de nodige ruimte wordt gelaten bij de inrichting van het hun appelstelsel. Reeds gelet op het voorgaande faalt het middel voor zover dat inhoudt dat het Hof gelet op de beslissingen van HRC en EHRM niet mocht rechtdoen zonder te kunnen beschikken over een uitgewerkt vonnis een proces-verbaal van de zitting in eerste aanleg.

Anders dan in de zaken Mennen en Lalmahomed gaat het in de onderhavige zaak niet om de vraag of (de toepassing van) het verlofstelsel voldoet aan de eisen van de mensenrechtenverdragen. Er is immers verlof verleend en ik wijs er op dat het verlof verleend is aan de officier van justitie die blijkens het zich in het dossier bevindende grievenformulier appel instelde in verband met de hoogte van de straf. Het doet wat wonderlijk aan dat in cassatie geklaagd wordt over het verlofstelsel, terwijl de verdachte nu juist geen appel instelde en bovendien aan het appellerende OM ook nog eens gewoon verlof is verleend. Moeilijk valt in te zien welk bijzonder belang de verdachte in het onderhavige geval bij de primaire klacht heeft. Die primaire klacht is immers dat het recht is geschonden omdat het Hof heeft rechtgedaan zonder te kunnen beschikken over een uitgewerkt vonnis en een uitgewerkt proces-verbaal. Het middel maakt niet duidelijk welk specifiek belang van de verdachte hier in het geding was, ook niet als in aanmerking wordt genomen dat de raadsman blijkens het proces-verbaal van de zitting van het Hof van 29 september 2010 meedeelt dat hij in de gelegenheid wenst te worden gesteld bezwaren tegen het vonnis van de verdachte op te geven. Die mogelijkheid is onder de (mogelijk wat onderkoelde) reactie van de voorzitter dat hij in de veronderstelling verkeerde dat alleen de officier van justitie appel had ingesteld ook verleend. De raadsman deelde vervolgens mee dat de verdediging bezwaar maakt tegen de bewezenverklaring, maar zich wel met de opgelegde straf kan verenigen.

De steller van het middel lijkt ervan uit te gaan de regeling van het gewone hoger beroep zelf door beide genoemde zaken van HRC en EHRM nader wordt genormeerd en dat is mijns inziens niet het geval. De verschillen tussen het opnieuw in beroep behandelen van een zaak en de beoordeling van de vraag of verlof wordt verleend zijn daarvoor te cruciaal. Anders dan in de zaken Mennen en Lalmahomed is er in het onderhavige geval wel sprake van een volledig nieuwe behandeling van de zaak waarbij namens de verdachte de verdediging ter zitting is gevoerd. Daarmee kon de volledige inhoud van het dossier opnieuw ter discussie worden gesteld en was het Hof gehouden omtrent schuld of onschuld een eigen gemotiveerde beslissing te geven. Mogelijke gebreken bij de behandeling in eerste aanleg zoals het ontbreken van een proces-verbaal van de zitting of de motivering van een of meer door de rechter in eerste aanleg genomen beslissingen kunnen zo in beroep worden hersteld doordat de appelinstantie doet wat de rechter in eerste aanleg had behoren te doen. Dat de mensenrechtenverdragen er toe zouden dwingen om bij dergelijke gebreken de zaak terug te wijzen voor een nieuwe beoordeling in eerste aanleg lijkt mij een eis die in ieder geval niet voortvloeit uit de hier besproken beslissingen van HRC en EHRM waarop de steller van het middel een beroep doet. Het ligt voor de hand dat de nationale staten op dit punt de nodige vrijheid wordt gelaten. Ik meen dan ook dat de primaire klacht dat het Hof in hoger beroep geen recht kan doen zonder dat er een uitgewerkt vonnis en proces-verbaal van de zitting is faalt.

Subsidiair klaagt het eerste middel erover dat een namens de verdachte gevoerd verweer niet is gehonoreerd, althans dat dit verweer op ontoereikende gronden is verworpen. Van een verweer in formele zin is hier geen sprake. Kennelijk beoogt het middel te klagen over een verzoek in het kader van het preliminaire21. 'verweer' dat zoals hierboven (onder 4.2) ook al vermeld is als conclusie heeft : "aanvulling van stukken met uitgewerkt vonnis en proces-verbaal, indien onmogelijk nietigverklaring onderzoek en terugverwijzing naar de rechtbank". Hoewel deze conclusie niet geheel eenduidig is, maak ik uit de pleitnota op dat met het 'verweer' gedoeld wordt op een verzoek tot aanhouding van het onderzoek ter terechtzitting ten einde het dossier te completeren dan wel een verzoek tot terugwijzing van de zaak naar de politierechter. Zoals onder 4.3 hierboven geciteerd ziet het Hof geen aanleiding tot inwilliging van de verzoeken. Die aanleiding ontbreekt volgens het Hof omdat het beroep op het oordeel van HRC in de zaak Mennen faalt nu het daar anders dan in het onderhavige geval gaat over het verlofstelsel. Daarmee heeft het Hof op juiste gronden en in het licht van de wijze waarop het 'verweer' was ingekleed niet onbegrijpelijk tot uitdrukking gebracht dat er geen noodzaak was om de zaak aan te houden of te verwijzen. Van toepassing van de juiste gronden is sprake nu het Hof kennelijk voor de beoordeling van het verzoek om aanhouding het noodzaakcriterium van artikel 315 Sv heeft gebezigd en bij de beoordeling van het verzoek om terugwijzing binnen de grenzen van (de kernrolrechtspraak van) artikel 423 Sv is gebleven.

Los van de in cassatie slechts aan de orde zijnde concrete strafzaak beoogt het middel in de kern de in artikel 378 Sv opgenomen regeling buiten werking te stellen dat een stempelvonnis voor zover sprake is van een vonnis als bedoeld in artikel 410a, eerste lid, Sv niet behoeft te worden uitgewerkt. Artikel 378 Sv bevat enkele uitzonderingen waarin een stempelvonnis niet behoeft te worden uitgewerkt tot een aantekening van het mondeling vonnis in het proces-verbaal van de terechtzitting. Uit de schriftuur ontstaat de indruk dat daarin zelfs betoogd wordt dat er moet worden uitgewerkt tot een gewoon vonnis en gewoon proces-verbaal, maar ik meen daaraan te kunnen voorbijgaan. Ik wijs er op dat beoordeling in hoger beroep van stempelvonnissen als zodanig niet is geïntroduceerd door de Wet stroomlijning hoger beroep waarvan het verlofstelsel deel uitmaakt. De mogelijkheid bestond al langer indien het aanwenden van het rechtsmiddel meer dan drie maanden na de uitspraak is geschied. Als de steller van het middel consequent is, zal hij ook deze uitzondering beneden de norm van de mensenrechtenverdragen achten. Omdat eventuele gebreken en onvolledigheden nu eenmaal in beroep kunnen worden hersteld, acht ik ook in dit opzicht de appelregeling niet ontoereikend. Daar komt nog bij dat een verdachte steeds gelegenheid heeft om te verzoeken om aantekening van het mondelinge vonnis in het proces-verbaal van de zitting (art. 378 lid 1 Sv). Een dergelijk verzoek is in de onderhavige zaak niet gedaan. De verdachte heeft zelfs geen aanleiding gezien appel in te stellen.

Het voorgestelde middel noopt er naar ik reeds tot uitdrukking heb trachten te brengen niet direct toe de onder 4.19 bedoelde kernvraag te beantwoorden. Desondanks signaleer hierna aan de hand van een nog wat andere formulering van de kernvraag enkele nog nader te beantwoorden vragen. De kernvraag (dus nog weer wat anders geformuleerd) is of art. 14 lid 5 IVBPR dwingt tot aanpassing van de wet in die zin dat ingeval een verdachte beroep instelt in een zaak die onder het regime van art. 410a Sv valt hij altijd aanspraak heeft op een uitgewerkt vonnis en proces-verbaal van de zitting.22. Alvorens de kernvraag te kunnen beantwoorden23. zijn (onder meer) de volgende vragen relevant: 1. Leent art. 14 lid 5 IVBPR zich voor rechtstreekse toepassing? De Hoge Raad24. heeft uitgemaakt dat zulks niet het geval is, maar geldt dat zowel voor de vraag of het gesloten systeem van rechtsmiddelen kan worden doorbroken als voor de vraag welke procedurele waarborgen bij een bestaand rechtsmiddel in acht moeten worden genomen?;25.2. Welke ruimte is er voor een met minder waarborgen omklede rechtsgang inclusief appel voor lichte strafbare feiten ('offences of a minor character' 26. )?; 3. Welke betekenis komt toe aan de omstandigheid dat (in tegenstelling tot de in Mennen en Lalmahomed getoetste verlof beschikkingen) na een appel tegen (alleen) een stempelvonnis ook nog beroep in cassatie openstaat tegen het uitgewerkte arrest van het Hof dat vergezeld gaat van een proces-verbaal van de zitting? Met onder meer Machielse27. kan worden aangenomen dat het vijfde lid van artikel 14 IVBPR en artikel 2 van het Zevende Protocol bij het EVRM het rechtsmiddel van cassatie erkennen als 'herbeoordeling' of als 'review' en dat lijkt mij voor het geval waarin verlof wordt verleend, zoals in de hier in cassatie aan de orde zijn strafzaak, geen aanleiding te geven te concluderen dat in appel beoordeling louter op basis van een stempelvonnis ontoereikend is. Zoals nog bij de bespreking van de middelen 2 en 3 zal blijken komt hier in cassatie de toetsing van de toereikendheid van het bewijs ('the sufficiency of the evidence') zeker aan de orde.28. En dan is er nog een niet onbelangrijk praktisch punt van zorg. Niet uit te sluiten valt dat door te eisen dat in geval van appel altijd een volledig vonnis en proces-verbaal noodzakelijk zijn de gedachte opkomt om appel vaker dan tot nu toe uit te sluiten. Is dat niet onwenselijker dan dat de verdachte slechts over een stempelvonnis beschikt en wel de mogelijkheid heeft een verzoek als bedoeld in 378 lid 1 Sv te doen?

Het eerste middel faalt in beide onderdelen.

Het tweede middel klaagt dat het bewezenverklaarde niet uit de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid, in het bijzonder niet het voorhanden hebben.

Ten laste van de verdachte is bewezenverklaard dat:

Deze bewezenverklaring steunt op de volgende bewijsmiddelen:

De bestreden uitspraak houdt voorts in:

Vooropgesteld moet worden dat voor een veroordeling ter zake van het voorhanden hebben van een wapen of munitie in de zin van art. 26 WWM vereist is dat sprake is geweest van een meer of mindere mate van bewustheid bij de verdachte omtrent de aanwezigheid van dat wapen of die munitie.29. Voor zover het middel uitgaat van een andere maatstaf, stelt het een eis die geen steun vindt in het recht.

Het tweede middel klaagt dat het Hof in de bewijsoverwegingen niet in de bewijsmiddelen vermelde feiten en omstandigheden redengevend heeft geacht, terwijl het Hof niet met voldoende mate van nauwkeurigheid heeft aangegeven aan welke wettige bewijsmiddelen het die feiten of omstandigheden heeft ontleend. Het gaat daarbij volgens de toelichting om het feit dat het wapen, met daarin de twee patronen, 'direct in het zicht' lag en de omstandigheid dat dit wapen 'klaar voor onmiddellijk gebruik' zou zijn.

Anders dan de steller van het middel wil, kan uit bewijsmiddel 1 worden afgeleid dat het wapen in het zicht zag. De verbalisant heeft immers gerelateerd dat hij het wapen zag liggen. Wat betreft de omstandigheid dat het wapen 'klaar voor onmiddellijk gebruik' zou zijn, merk ik op dat dit in de toelichting op het middel niet verder is uitgewerkt. Het Hof doelt daarmee kennelijk op het feit dat zich in het wapen twee patronen bevonden. Dat kan uit bewijsmiddel 2 worden afgeleid.

Het middel klaagt voorts dat de zich in het wapen bevindende munitie in ieder geval aan het zicht onttrokken was en dat eventuele wetenschap van de verdachte met betrekking van de aanwezigheid van het wapen niet zonder meer leidt tot wetenschap van de zich in dat wapen bevindende munitie.

Anders dan de toelichting op het middel acht ik de overwegingen van het Hof ook in dit opzicht niet onbegrijpelijk. Natuurlijk moet de overweging van het Hof niet zo gelezen worden dat de munitie van buiten af zichtbaar is. Echter indien er in een in het zicht liggend pistool munitie wordt aangetroffen en uit het in het zicht liggen van het pistool wetenschap van de verdachte omtrent de aanwezigheid van het pistool wordt afgeleid gaat het niet te ver om daaruit tevens wetenschap omtrent de aanwezigheid van de munitie in dat pistool af te leiden. Dat ligt hooguit anders indien de verdachte toegeeft te weten van de aanwezigheid van het pistool, maar van meet af aan bij hoog en laag volhoudt dat er geen munitie in dat pistool zat. Die situatie doet zich hier echter niet voor.

Het middel klaagt tenslotte dat niet zonder meer begrijpelijk is 's Hofs overweging dat niet aannemelijk is geworden dat een ander dan de verdachte of zijn medeverdachte het wapen, inclusief munitie, buiten hun wetenschap in de woning heeft gebracht. De steller van het middel wijst er daarbij op dat de verdachte in de woning woont met zijn vrouw en kinderen en dat zij het wapen met munitie kunnen hebben neergelegd waar het werd aangetroffen zonder dat de verdachte zich daarvan bewust was.30. Bovendien is ter zitting nog aangevoerd dat er nog andere volwassenen in de caravan aanwezig waren tijdens de doorzoeking. Nu ook anderen in de woning kwamen en uit de gebezigde bewijsmiddelen niet kan worden afgeleid hoe lang het wapen al op die plek zou hebben gelegen, is de bewezenverklaring ontoereikend gemotiveerd, aldus de steller van het middel.

Ik volsta met de opmerking dat ter zitting in hoger beroep niet is aangevoerd dat een ander dan de verdachte of zijn medeverdachte het wapen met munitie in de woning heeft gebracht. Op pagina 6 van het proces-verbaal lees ik slechts de opmerking dat het wapen ook van een ander kan zijn geweest en dat de medeverdachte heeft aangegeven dat er nog andere mensen volwassenen in de caravan aanwezig waren ten tijde van de doorzoeking. Dat levert mijns inziens niet een duidelijk en stellig verweer op waarop het Hof had moeten reageren.

Uit de bewijsmiddelen kan worden afgeleid dat de verdachte de bewezenverklaarde munitie voorhanden heeft gehad. Het middel faalt.

Het derde middel klaagt eveneens dat het bewezenverklaarde niet uit de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid, maar nu in het bijzonder het medeplegen. Voor de bewijsconstructie verwijs ik naar de bespreking van het tweede middel.

Het Hof heeft het volgende vastgesteld:

Nu het Hof kennelijk van oordeel is dat beide verdachten zich in meer of mindere mate bewust waren van het wapen met munitie in hun slaapkamer en zij deze toestand hebben laten voortduren, vind ik - anders dan de steller van het middel - de gevolgtrekkingen van het Hof niet blijk geven van een onjuiste rechtsopvatting en evenmin onbegrijpelijk.

Het middel faalt.

Het vierde middel bevat de klacht dat het Hof heeft verzuimd een bevel als bedoeld in art. 27, derde lid, Sr te geven, terwijl daarom ter zitting door de verdachte werd verzocht en het Hof evenmin bij de strafoplegging heeft betrokken de omstandigheid dat de verdachte in verband met de onderhavige zaak een dag in verzekering heeft doorgebracht en dezelfde straf heeft opgelegd als aan de medeverdachte die niet in verzekering heeft gezeten, zodat de opgelegde straf niet naar behoren met redenen is omkleed.

Zoals de steller van het middel terecht opmerkt, is de beoordeling of en hoe van de in het derde lid van art. 27 Sr aan de rechter toegekende bevoegdheid gebruik zal worden gemaakt, geheel aan die rechter overgelaten en leent die beoordeling zich niet voor toetsing in cassatie. De rechter behoeft niet uitdrukkelijk te overwegen waarom hij in een gegeven geval van bedoelde bevoegdheid geen gebruik zal maken.31. Anders dan de steller van het middel wil, verandert daaraan niets door een in feitelijke aanleg gevoerd verweer.32. Overigens wijs ik er op dat in hoger beroep slechts is aangevoerd: "Tot slot wijs ik er in verband met artikel 27 Wetboek van Strafrecht op dat [verdachte] 1 nacht in verzekering heeft doorgebracht." en vervolgens "Conclusie: Geen hogere straf dan in eerste aanleg werd opgelegd". In eerste aanleg was de verdachte veroordeeld tot een geldboete van € 250,-. Het Hof heeft volstaan met een boete van € 150,-.

Het middel lijkt voorts nog te klagen dat de strafoplegging verbazing wekt nu de verdachte dezelfde straf heeft gekregen als zijn medeverdachte die niet in verzekering heeft gezeten. Als die vlieger op zou gaan, zou de facultatieve aftrek van art. 27, derde lid, Sr via de achterdeur alsnog een verplichte aftrek worden. Maar dat laatste was kennelijk niet de bedoeling van de wetgever. Het Hof heeft er voor gekozen geen gebruik te maken van zijn bevoegdheid ex art. 27, derde lid, Sr. Daaruit vloeit, logisch zou ik bijna zeggen, voort dat geen rekening wordt gehouden met de tijd die de verdachte in verzekering heeft doorgebracht. Dat hij vervolgens dezelfde straf krijgt opgelegd als zijn medeverdachte, is dan ook niet onbegrijpelijk.

Het middel kan niet tot cassatie leiden.

Het vijfde middel klaagt dat het Hof ten onrechte ten aanzien van twee inbeslaggenomen horloges heeft beslist tot bewaring ten behoeve van de rechthebbende, in plaats van de teruggave daarvan aan de verdachte (beslagene) te gelasten, althans dat deze beslissing zonder nadere motivering - die ontbreekt - niet begrijpelijk is.

De bestreden uitspraak houdt in:

In de in het eerste lid van art. 353 Sv bedoelde gevallen moet een met toepassing van art. 94 Sv inbeslaggenomen voorwerp a) worden teruggegeven aan de beslagene tenzij b) er een ander is die redelijkerwijs als rechthebbende op dat voorwerp kan worden aangemerkt, in welk geval dat voorwerp aan die ander wordt teruggegeven, doch dat het c) de rechter vrij staat de bewaring van dat voorwerp ten behoeve van de rechthebbende te gelasten, indien naar zijn oordeel aannemelijk is dat de beslagene geen recht heeft op het voorwerp en er geen ander is die redelijkerwijs als rechthebbende kan worden aangemerkt.33.

Een blik over de papieren muur leert dat de horloges zijn aangetroffen in een vuilniszak onder de stacaravan op kavel [001], zijnde een kavel waar de verdachte een wagen heeft staan. In deze vuilniszak werden honderden valse bankbiljetten van 500 euro en de twee horloges aangetroffen.34. De verdachte heeft hierover niets willen verklaren.35.

In het middel wordt geklaagd dat, indien het Hof heeft geoordeeld dat in alle gevallen waarin niet duidelijk is wie de rechthebbende is op een voorwerp, bewaring ten behoeve van de rechthebbende dient te worden gelast, 's Hofs oordeel blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting, nu teruggave aan de beslagene de hoofdregel is. Die stellige algemeenheid lees ik niet in de beslissing van het Hof, zodat deze klacht faalt.

Het middel klaagt voorts dat in 's Hofs oordeel ligt besloten dat aannemelijk is dat de verdachte niet als rechthebbende ten aanzien van de horloges kan worden aangemerkt, welk oordeel zonder nadere motivering niet begrijpelijk is nu uit niets blijkt dat een ander rechthebbende zou zijn. Daarin kan ik de steller van het middel niet volgen. Het Hof heeft geoordeeld dat niet duidelijk is wie rechthebbende is op de horloges. Daarmee is de verdachte niet uitgesloten als rechthebbende. Voor het overige is 's Hofs oordeel - gelet op de vindplaats van de horloges, de waarde van de horloges36. en de proceshouding van de verdachte - niet onbegrijpelijk.

Het middel faalt in al zijn onderdelen.

Alle middelen falen. Het tweede, derde, vierde en vijfde middel kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende motivering. Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen die tot vernietiging van het bestreden arrest behoren te leiden.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.