HR, 08-05-2009, nr. 07/13358

Het hof heeft 7-Eleven's vier grieven tegen het vonnis van het GEA ongegrond verklaard. Daartegen richt het cassatieberoep zich niet. Het middel zich evenwel tegen de verwerping door het hof van een door 7-Eleven in hoger beroep aangevoerde grondslag van haar vorderingen, en wel een nadere auteursrechtelijke grondslag.

Bij memorie van grieven had 7-Eleven aan auteursrechtelijke bescherming van haar merken een onderdeel (III; nrs. 35–41) gewijd. Zij had — samengevat — gesteld dat haar merken moeten gelden als beschermde werken in de zin van de Berner Conventie en de Auteursverordening 1913.

Bij memorie van antwoord (onderdeel VI, nrs. 6.1 t/m 6.5.1) had Laprior deze grondslag bestreden. Laprior voerde — samengevat — aan:

Bij pleidooi in hoger beroep is namens 7-Eleven op de stellingen in Lapriors MvA gereageerd.

Voorts stelde 7-Eleven (pas) bij pleidooi, voor zover in cassatie van belang (pleitnotities, blz. 14, nr. 52):

In nr. 58 van deze pleitnotities is namens 7-Eleven is een bewijsaanbod gedaan, inhoudend ‘dat 7-Eleven de maker en rechthebbende op het beeldmerk is, alhoewel 7-Eleven dit al voldoende heeft aangetoond en uitdrukkelijk de bewijslast van het omgekeerde bij Laprior ligt’.

In de overgelegde pleitnotities in hoger beroep namens Laprior (pp. 16–18, nrs. 20–27) zijn de door Laprior bij MvA ingenomen standpunten herhaald. Uit die pleitnotities blijkt (zoals ook voor de hand ligt) niet van een reactie van Laprior op het door 7-Eleven bij pleidooi in hoger beroep nieuw aangevoerde, onder 4.4 bedoelde punt.

Een proces-verbaal van de pleitzitting (waaruit zou kunnen blijken of Laprior — in welke zin dan ook, of niet — heeft gereageerd op het in nr. 4.4 genoemde door 7-Eleven daar nieuw aangevoerde punt, is door 7-Eleven niet overgelegd. Een proces-verbaal van de pleitzitting is ook niet te vinden in het van het hof ontvangen dossier.

Het hof heeft de verwerping van 7-Eleven's auteursrechtelijke grondslag gegrond op één (voor het hof reeds decisieve) schakel uit de ketting van Lapriors verweren, en wel de onder 4.3 in fine aangehaalde schakel (punt 6.5 van de MvA) ten aanzien van de vraag of 7-Eleven als maker c.q. auteursrechthebbende op het 7-Eleven-logo kan gelden. Het hof overwoog in rov. 11:

Met middel klaagt dat 's hofs oordeel rechtens onjuist is, nu het in het licht van art. 8Auteursverordening 1913 (hierna ook: Aut.vo.) onjuiste eisen stelt aan de stelplicht voor de auteursrechthebbende, nu 7-Eleven een vennootschap is die een beroep heeft gedaan op de bewijsregel van art. 8, erop wijzend dat op alle in de procedure overgelegde stukken waarop haar beeldmerk staat afgebeeld, haar naam (dan wel haar vroegere naam) staat, en heeft geconcludeerd dat dus verzoekster rechthebbende4. op het beeldmerk is behoudens bewijs van het tegendeel dat Laprior niet heeft geleverd. Volgens het middel heeft het hof in ieder geval onvoldoende inzicht gegeven in zijn gedachtegang, nu niet wordt aangegeven in welk opzicht onvoldoende gedocumenteerd is gesteld dat 7-Eleven als rechthebbende op het werk kan worden aangemerkt.

Verderop, in hoofdstukje 4.E van deze conclusie, zal ik inhoudelijk ingaan op art. 8 Aut.vo. en 7-Eleven's beroep daarop. Eerst dient echter de (voor-)vraag aan de orde te komen of het hof de desbetreffende stelling van 7-Eleven (als tardief) buiten bespreking mocht laten. Als dat het geval is, komt de Hoge Raad aan nadere beoordeling van de inhoud van de cassatieklacht niet toe.

Zoals hierboven bleek, heeft 7-Eleven zich pas in een laat stadium (bij MvG) op auteursrecht op haar merk beroepen. Tegen deze nieuwe grondslag ter vernietiging van het aangevallen vonnis bij (tijdige) MvG kan overigens geen bezwaar bestaan. Zoals in nr. 4.3 bleek, heeft Laprior bij MvA daartegen een aantal (typen) verweren naar voren gebracht. Eén daarvan was (sub 6.5–6.5.1) de ontkenning dat 7-Eleven maker is van het 7-Eleven-logo, respectievelijk de ontkenning dat 7-Eleven rechtsopvolger van een eerdere auteursrechthebbende zou zijn.

Het is dít verweer dat het hof — met voorbijgaan aan Lapriors andere verweren — in rov. 11 heeft gehonoreerd.

Het hof geen overweging gewijd aan het beroep dat 7-Eleven bij pleidooi bij het hof nog op art. 8 Aut.vo. heeft gedaan (vgl. nr. 4.4).

7-Eleven heeft dit beroep op art. 8 Aut.vo. in een bijzonder laat stadium van de procedure gedaan. Naar mijn mening kon het hof daaraan dan ook — zonder dat dit een daartoe strekkende expliciete motivering behoefde — voorbij gaan, omdat Laprior niet erin heeft toegestemd dat deze stelling alsnog in de rechtsstrijd betrokken mocht worden. Laprior heeft zich bij pleidooi reeds bij voorbaat verzet tegen het aanvoeren van nieuwe juridische en feitelijke gronden door 7-Eleven (pleitnotities onder punt 5), en heeft het hof nadrukkelijk verzocht geen acht te slaan op nieuwe stellingen en grondslagen (punt 7 van de pleitnotities). Uit niets blijkt dat Laprior bij gelegenheid van het pleidooi is ingegaan op het door 7-Eleven gedane beroep op art. 8 Aut.vo.5.

Hierbij is in aanmerking te nemen dat het hof — impliciet — kon oordelen dat de tegenpartij op deze bij pleidooi naar voren gebrachte stelling niet meer voldoende heeft kunnen reageren (art. 8 Aut.vo. is, net als art. 8 Aw in Nederland bepaald geen alledaags artikel), respectievelijk dat de stellingen aanleiding gaven tot nader debat, waarvoor in dit stadium van het geding geen plaats meer was (te denken valt bijv. aan de vraag of 7-Eleven wel dezelfde rechtspersoon was als de originair openbaarmakende vennootschap The Southland Corporation, alsmede de internationaalprivaatrechtelijke status van art. 8 Aut.vo.).

Ik werk deze processuele kwestie als volgt uit (nrs. 4.13–4.30).

Gezegd wordt dat de regeling van het hoger beroep in het Antilliaanse procesrecht zich kenmerkt door eenvoud en snelheid6.. Eén van de meest in het oog springende verschillen met het Nederlandse systeem is in art. 271 RvNA neergelegd, inhoudende dat de appellant bevoegd is binnen zes weken na de verklaring waarbij hoger beroep wordt ingesteld een memorie, houdende de middelen waarop het hoger beroep gegrond is, in te dienen7.. Grieven mogen worden aangevoerd, maar zij zijn niet verplicht8.. Bij gebreke van grieven voert de Antilliaanse hoger-beroepsrechter zelfstandig een herbeoordeling uit van het oordeel waartoe de rechter in eerste aanleg is gekomen. Zonder (tijdige) grieven of ook buiten de wél (tijdige) grieven om, kan de Antilliaanse hoger-beroepsrechter ten gunste van de appellant een uitspraak vernietigen9.. Daarmee is — naar blijken zal — evenwel niet gezegd is dat dit ook (steeds) zou moeten, als de appelrechter een of meer fouten in het beroepen vonnis constateert.

In de onderhavige zaak heeft 7-Eleven tijdig een aantal grieven aangedragen in een memorie. Daarna heeft zij, bij pleidooi, de genoemde ‘art. 8 Aut.vo-positie’ betrokken.

Het beroep van 7-Eleven op art. 8 Aut.vo valt aan te merken als een nieuwe grief, nu het een grond betreft die 7-Eleven heeft aangevoerd ten betoge dat de bestreden uitspraak behoort te worden vernietigd10.. 7-Eleven heeft deze nieuwe grief aangevoerd in een geding dat voorafgegaan is door andere procedures tussen partijen, terwijl in de onderhavige procedure een aanmerkelijke hoeveelheid (deels omvangrijke) stukken is gewisseld en in hoger beroep eerder, tijdig, bij memorie grieven zijn aangevoerd en gronden zijn aangevuld.

In een geval waarin een memorie van grieven ontbrak omdat zij te laat was ingediend, kwam de vraag of de inhoud van de pleitnotitie (met klachten) door het Gemeenschappelijk Hof van Justitie van de Nederlandse Antillen en Aruba in zijn oordeel moet worden betrokken, aan de orde in de Arubaanse zaak HR 23 februari 2007, NJ 2007, 133, rov. 3.4.2:

In dat arrest van 10 november 200011., had de Hoge Raad overwogen:

Lewin leidt uit deze uitspraken van HR 10 november 2000 en HR 23 februari 2007 af dat ten aanzien van nieuwe grieven bij pleidooi binnen de Antillen en Aruba eenzelfde regime geldt als voor nieuwe feiten en weren:

De in Nederland geldende ‘in beginsel strakke regel’ voor het aanvoeren van grieven — waarover ik nog kom te spreken — geldt volgens Lewin (dus) niét overzee. Ik merk nu reeds op dat de vraag of de ‘in beginsel strakke regel’ (misschien) ook in de Nederlandse Antillen en Aruba geldt (in een geval waarin wél een memorie van grieven is genomen), geen beantwoording heeft gevonden in rechtspraak van de Hoge Raad. Ook Lewin schrijft dat de Hoge Raad zich daarover (nog) niet heeft uitgesproken15..

Anderzijds geldt (ten minste) wél de in nr. 4.15 uit de arresten van 2000 en 2007 aangehaalde begrenzing.

Als aangekondigd, plaats ik nu eerst (in nrs. 4.18–4.20) enige opmerkingen naar Nederlands recht over de ‘in beginsel strakke regel’ en verwante kwesties.

De Nederlandse ‘in beginsel strakke regel’ houdt in dat niet kan worden aanvaard dat de rechter let op grieven die eerst bij pleidooi in hoger beroep zijn aangevoerd, tenzij de wederpartij ondubbelzinnig erin heeft toegestemd dat de desbetreffende grief alsnog in de rechtsstrijd moet worden betrokken16..

Betrekkelijk recent overwoog de Hoge Raad in zijn arrest van 20 juni 2008, nr. C06/187, NJ 2009, 21 m.nt. Ma en HJS, LJN BC4959 in de — Nederlandse — zaak Willemsen/NOM:

Daarmee is de Nederlandse ‘in beginsel strakke regel’ nog strakker aangetrokken17..

Of de rechter in Nederland zonder motivering aan een nieuwe grief bij pleidooi voorbij kan gaan is afhankelijk van het processuele debat, met name de opstelling van de wederpartij.

De wederpartij die inhoudelijk ingaat op een voor het eerst bij pleidooi in hoger beroep aangevoerde grief zonder bezwaar te maken tegen het tijdstip waarop deze is opgeworpen, stemt ondubbelzinnig erin toe dat de grief alsnog in de rechtsstrijd wordt betrokken18.. Is de rechter in dát geval zijnerzijds van oordeel dat de nieuwe grief niet voor beoordeling in aanmerking behoort te komen, dan moet hij motiveren waarom de nieuwe grond niet meer aan de orde kan komen19., bijvoorbeeld omdat de rechter van oordeel is dat de nieuwe grond noopt tot een nader onderzoek waarvoor in dat stadium van het geding geen plaats meer is.

Is geen sprake van instemming om de nieuwe bij pleidooi opgeworpen grond als onderdeel van de rechtsstrijd te aanvaarden, dan dient de rechter aan die nieuwe grief voorbij te gaan20., en kan hij dat dus zonder enige motivering doen.

Op de ‘in beginsel strakke regel’ zijn uitzonderingen aanvaard. De aard van het geschil kan rechtvaardigen dat een voor het eerst in pleidooi opgeworpen grief wél — zonder toestemming van de wederpartij — in het hoger beroep wordt betrokken21.. Van een zodanige aard van het geschil is in de onderhavige (handels-)zaak 7-Eleven/Laprior m.i. geen sprake.

Ik keer terug naar het Antilliaanse recht en naar de onderhavige zaak (waarin ik in het vorige nr. al een voorschot heb genomen).

Hoewel het RvNA geen equivalent kent van art. 347 lid 1 Rv (Ned.), geldt ook in het Antilliaanse hoger beroep een (maximaal) ‘twee-conclusie-situatie’, met dien verstande dat — zoals gezegd — in de Antilliaanse appelprocedure grieven geheel kunnen ontbreken, en zich een ‘geen enkele conclusie-situatie’ voordoet. In het geval dat de Antilliaanse appellant heeft afgezien van een memorie van grieven, of daarmee te laat was, komt in het hoger-beroep-stelsel van het RvNA de ‘in beginsel strakke regel’ als zodanig dus niet in beeld.

Zou de Hoge Raad de Nederlandse ‘in beginsel strakke regel’ voor het Antilliaanse procesrecht wél kunnen aannemen in een zaak waarin wél (tijdig) bij memorie, grieven naar voren zijn gebracht? Het is in 2000 verdedigd door A-G Bakels22.. De Hoge Raad liet een oordeel over de vraag óf de appellant in casu alsnog grieven had kunnen aanvoeren in het midden, door (in rov. 3.6) de inhoudelijke kant van een klacht over een door het hof niet beoordeelde grief voorop stellen en de klacht aldus te verwerpen, waarna de Hoge Raad op de ‘niet-behandelingsklacht’ niet meer inging.

Naar mijn mening sluit de tekst van titel 7 RvNA adoptie van de ‘in beginsel strakke regel’ in het geval waarin de appellant een memorie van grieven heeft genomen, niet uit. Wél volgt uit de tekst van art. 281a (‘Het hof kan, indien terzake23. geen middel is voorgesteld, ambtshalve recht doen’), dat de RvNA-wetgever ervan uitgegaan is dat het Hof óók in het geval dat wél één of meer grieven bij (tijdige) memorie naar voren zijn gebracht, toch op een andere grond kan vernietigen24..

Onder deze omstandigheden ligt het aanvaarden van de ‘in beginsel strakke regel’ voor de Nederlandse Antillen (en Aruba) minder voor de hand. Er ‘wringt’ m.i. iets indien aanvaarding van die regel, gegeven nu eenmaal de faciliteit van hoger beroep zonder verplichte grieven, justitiabelen aanleiding zou kunnen geven om liever op het hof als appelrechter dan op een eigen advocaat te vertrouwen, als men zich door het wél (tijdig) indienen van (enige) grieven zonder meer de kans ontneemt om na de memorie van grieven bij pleidooi nog met een grief te komen. Ook ‘wringt’ er iets, als de beroepsrechter vanwege de ‘in beginsel strakke regel’ een nadere grief bij pleidooi als tardief moet afwijzen, en vervolgens toch, ‘ambtshalve’, op (nu juist) inhoudelijk hetzelfde punt de uitspraak vernietigt.

Voor het overige gelden m.i. voor de andere Koninkrijksdelen dezelfde pro- en contra-argumenten voor en tegen de ‘in beginsel strakke regel’ als in Nederland golden en gelden.

Ook als voor de Koninkrijksdelen overzee de ‘in beginsel strakke regel’ wordt afgewezen, betekent dat echter niet dat een pas bij pleidooi naar voren gebrachte (nieuwe) grief ‘dus’ steeds in de beoordeling zou moeten worden betrokken.

Dan blijft immers overeind het onder 4.15–4.16 geschetste systeem, waarbij de toelaatbaarheid van de (nieuwe) grief, op basis van de eisen van een goede procesorde in hoger beroep, beoordeeld wordt op de voet van de toelaatbaarheid voor nieuwe feiten en weren bij pleidooi. Het hangt er dan vanaf of de wederpartij aanvaardt dat de nieuwe grieven, waarmee veelal nieuwe feitelijke grondslagen verbonden zullen zijn25., in de rechtsstrijd worden betrokken, terwijl de rechter, ingeval de wederpartij dit niet aanvaardt, deze nieuwe feiten respectievelijk grieven terzijde kan laten op de grond dat de wederpartij daarop niet meer voldoende heeft kunnen reageren, of dat de stellingen aanleiding gaven tot nader debat, waarvoor in dit stadium van het geding geen plaats meer is.26.

Zoals in nr. 4.12 reeds is vermeld, is in de onderhavige zaak 7-Eleven/Laprior van aanvaarding geen sprake; integendeel. Aan dit aspect behoef ik in deze conclusie dus geen verdere woorden te wijden.

Over het aspect ‘dat de wederpartij daarop niet meer voldoende heeft kunnen reageren, of dat de stellingen aanleiding gaven tot nader debat, waarvoor in dit stadium van het geding geen plaats meer is’ merk ik het volgende op.

De beoordeling van de vraag of daarvan in het gegeven geval sprake is, is, gelet op de verbondenheid met de feitelijke (processuele) omstandigheden van het geval, naar mijn mening voorbehouden aan de feitelijke waardering van het hof. Bij aanwezig geachte onvoldoende gelegenheid om te kunnen reageren — zou het hof een tussenvonnis zou kunnen wijzen, waarbij gelegenheid zou worden gegeven voor een reactie op een later tijdstip. Puur logisch/logistiek gezien, kán dit laatste natuurlijk. De vraag of het moét, valt m.i. (vrijwel) samen met de uiteraard normatieve vraag of in dit stadium van het geding voor nader debat nog plaats is. Hier strijden tegengestelde belangen en waarden om de voorrang, vergelijkbaar met de pro's en contra's van de Nederlandse ‘in beginsel strakke regel’.

Aansluitend bij de gangbare rechtspraak over ‘nieuwe feiten bij pleidooi’ — hetgeen in de hier besproken Antilliaanse context mede zou gelden voor nieuwe grieven bij pleidooi — ligt het, als gezegd, voor de hand, dat de cassatierechter het laatste inhoudelijk-toetsende woord hieromtrent overlaat aan de (appel)-feitenrechter27., behoudens begrijpelijkheidscontrole.

Bij het vorenstaande acht ik, in de Antilliaanse context, ten slotte niet zonder betekenis dat aan art. 281a van het (nieuwe) RvNA (‘Het hof kan, indien terzake geen middel is voorgesteld, ambtshalve recht doen’) mede de — spiegelbeeldige — betekenis wordt toegekend dat het hof vernietiging ook achterwege kan laten. De MvT heeft in dit verband verwezen naar een uitspraak van het Gemeenschappelijk Hof van 3 april 2001, waarin werd overwogen:

In casu was het hof kennelijk van oordeel dat voor een verlenging van de debat in appel in verband met 7-Eleven's nieuwe stelling/grief bij pleidooi géén plaats meer was. Uitgaande van hetgeen in de nrs. 4.16 en 4.27 is verwoord, heeft het hof met dit oordeel geen rechtsregel geschonden.

Ik onderken dat het hof zijn kennelijke oordeel niet expliciet heeft gemotiveerd. In het hier tot uitgangspunt genomen regime waarbij de toelaatbaarheid van nieuwe grieven bij pleidooi in Antilliaanse zaken beoordeeld zouden worden op de voet van de beoordeling van de toelaatbaarheid van nieuwe feiten en weren bij pleidooi, dient de ontoelaatbaarheid gemotiveerd te worden ingevolge HR 6 april 1979, NJ 1980, 34 m.nt. CJHB (Kleuterschool Babbel; rov. 7).

Latere rechtspraak van de Hoge Raad laat evenwel zien, dat de motivering van een hof hieromtrent ook zonder expliciete motivering in de uitspraak aanwezig kan worden geacht (erin besloten liggend). Ik wijs in dit verband op:

Al eerder (in nr. 4.28) gaf ik aan dat het hof in casu kennelijk van oordeel was dat voor een verlenging van de debat in appel in verband met 7-Eleven's nieuwe stelling/grief bij pleidooi géén plaats meer was. Het hof is aldus kennelijk van oordeel geweest dat de door 7-Eleven bij pleidooi aangevoerde grief in strijd was met de regels van een goede procesorde, omdat de wederpartij daarop niet voldoende heeft kunnen reageren en deze grief een nader onderzoek nodig zou maken, waarvoor het geding in dit stadium geen gelegenheid meer bood.

Mede in het licht van de in deze conclusie weergegeven ampele voorgeschiedenis tussen partijen (in nrs. 3.3–3.4 en 4.14 kort samengevat), acht ik dit oordeel niet onbegrijpelijk. En in het licht van de hierboven aangehaalde jurisprudentie van de Hoge Raad behoefde dit oordeel m.i. geen nadere motivering.

Om deze redenen meen ik dat het cassatieberoep niet slaagt.

Zou uw Raad evenwel van oordeel zijn dat het hof onvoldoende gemotiveerd heeft waarom hij aan de bij pleidooi naar voren gebrachte grief van 7-Eleven voorbij is gegaan, dan zou uw Raad het vonnis van het hof wegens dat motiveringsgebrek kunnen vernietigen, waarbij het hof na terugverwijzing daaromtrent een explicieter motivering zou dienen te geven (of de grief alsnog zou kunnen behandelen)29..

Zou uw Raad van oordeel zijn dat het hof de bij pleidooi naar voren gebrachte grief van 7-Eleven had behoren te behandelen, dan diene het volgende.

Een auteursrechtelijke claim van 7-Eleven veronderstelt dat op het 7-Eleven-merk in de Nederlandse Antillen auteursrecht bestaat en dat 7-Eleven dat kan uitoefenen, hetgeen door Laprior op diverse gronden betwist is (vgl. 4.3)30.. Het hof heeft in rov. 11 één van de verweren van Laprior afdoende geacht: ook al zouden andere kwesties ten voordele van 7-Eleven beantwoord worden, 7-Eleven had (noodzakelijke schakel in de ketting) een aan haar toekomend auteursrecht onvoldoende gedocumenteerd; op andere met 7-Eleven's beroep op auteursrecht samenhangende vragen is het hof niet ingegaan.

Het hof is, naar bleek, (dus) ook niet ingegaan op 7-Eleven's beroep bij pleidooi op art. 8 Auteursvo., waarmee — aldus de inzet van het middel — het punt van het aan 7-Eleven toekomend auteursrecht nu juist ‘afgedekt’ zou (kunnen) worden.

Artikel 8 Autersverordening 1913 luidt:

Het artikel is gelijkluidend aan het uit 1912 daterende art. 8 van de Nederlandse Auteurswet (Aw). Voor zover mij bekend bestaat over art. 8 Aut.vo. geen rechtspraak van de Hoge Raad, en over art. 8 Aw slechts één arrest31.. Er bestaat voorts lagere rechtspraak, en — uiteraard — literatuur. Gelet op het concordantiebeginsel van art. 39 van het Statuut voor het Koninkrijk, kan aansluiting gezocht worden bij de in het Europese deel van het Koninkrijk voorhanden bronnen.

Ik neem gemakshalve de vrijheid om de volgende passages te over te nemen uit Spoor/Verkade/Visser, Auteursrecht, derde druk 2005, nr. 2.14 (pp. 48–51):

Blijkens de wetsgeschiedenis is art. 8 niet bepaald bedoeld voor een geval als het onderhavige: erkenning van makerschap op een bedrijfslogo-tevens-merk ten behoeve van in dat logo geïdentificeerde onderneming. De tekst van art. 8 staat daaraan echter ook niet in de weg.32. Uit de wetsgeschiedenis blijkt voorts dat, hoewel het gaat om toedeling van het makerschap in de relatie tussen de openbaarmakende rechtspersoon en de werkelijke ontwerper, het artikel juist ook ertoe dient dat de openbaarmakende vennootschap zich jegens derden op dit auteursrecht krachtens wetsbepaling kan beroepen.

Mocht de Hoge Raad over de tardiviteit van 7-Eleven's beroep op art. 8 Aut.vo. heenstappen, dan slaagt het middel. Dat beroep van 7-Eleven bracht immers mee dat, gegeven de door haar gestelde openbaarmaking (‘Op alle stukken die hier zijn overgelegd waarop het Beeldmerk (of het werk) staat afgebeeld staat de naam 7-Eleven Inc. dan wel haar vroegere naam The Southland Corporation’), zonder een natuurlijk persoon te noemen, zij om die reden als maker van het werk (in de zin van art. 8 Aut.vo.) diende te worden aangemerkt: en dus zonder nadere documentatie. 's Hofs rov. 11 kan niet als een toereikende weerlegging hiervan kan worden gezien.

Op deze plaats ervan uitgaande dat de Hoge Raad het beroep van 7-Eleven op art. 8 Aut.vo. niet tardief acht, veronderstel ik dat uw college oordeelt dat, nu het hof 7-Eleven's desbetreffende stellingen kennelijk wél tardief geacht heeft, daarover niettemin had moeten oordelen ná Laprior — door aanhouding van de pleidooien, of bij akte — in de gelegenheid te hebben gesteld zich daarover alsnog uit te laten, en om haar stellingen aan dit beroep van 7-Eleven op art. 8 Aut.vo. aan te passen.

Als ik dit juist zie — en temeer als ik dit niet juist zie — komt een dienovereenkomstige aanwijzing van de Hoge Raad met het oog op de beoordeling van de zaak na vernietiging en terugverwijzing dienstig voor33..

Vanzelfsprekend zullen in het geding na verwijzing voorts de door het hof nog niet besproken verdere verweren van Laprior (vgl. 4.3) tegen 7-Eleven's auteursrechtelijke grondslag wederom aan de orde zijn.

Aldus strekt mijn meer subsidiaire conclusie tot vernietiging en terugverwijzing. Hieronder vermeld ik alleen mijn primaire conclusie.