212 Geen andere invulling dan in gewoonlijke setting

Voorbeeld

Nu verweerder zich beroept op de rechtsgevolgen van zijn stellingen, rust op grond van de hoofdregel van art. 150 Rv op hem de bewijslast hiervan. Verweerder heeft zijn stelling met voldoende concrete feiten en omstandigheden onderbouwd en gestaafd met diverse schriftelijke verklaringen. Eiser heeft deze stelling gemotiveerd betwist. De rechtbank zal daarom verweerder opdragen het bewijs te leveren.

Rechtsmiddel tegen bewijsopdracht?

Is verweerder van mening dat de rechter hem ten onrechte een bewijsopdracht heeft gegeven of dat het probandum niet juist of niet volledig is, dan kan hij daarvan niet direct in hoger beroep gaan. Het vonnis houdende een bewijsopdracht is namelijk een tussenvonnis (een interlocutoir vonnis). Appel tegen tussenvonnissen is uitgesloten (art. 337 lid 2 Rv); pas nadat eindvonnis is gewezen kan (ook) tegen het tussenvonnis worden opgekomen. De rechter kan tussentijds appel, al dan niet op verzoek van (één van de) partijen,2 toestaan. Een bewijsopdracht is een voorlopige beslissing, tenzij de rechter daarbij uitdrukkelijk en zonder voorbehoud aangeeft hoe hij over de zaak zal beslissen indien het opgedragen bewijs al of niet geleverd zal worden, in welk geval er sprake is van een bindende eindbeslissing.3 De rechter mag van een dergelijke beslissing in dezelfde instantie in beginsel niet terugkomen, tenzij blijkt van zodanige bijzondere omstandigheden dat het onaanvaardbaar zou zijn dat de rechter aan die eindbeslissing gebonden blijft.4 Dat is bijvoorbeeld het geval wanneer één der partijen zich ten tijde van het tussenvonnis nog onvoldoende heeft kunnen uitlaten over een speciaal geschilpunt en partijen inmiddels in de gelegenheid zijn geweest een inhoudelijk debat daarover te voeren. Maakt de uiteindelijk verliezende partij bezwaar tegen de waardering van het bewijs dat zij heeft bijgebracht, dan is op grond van de devolutieve werking van het hoger beroep ook van rechtswege de bewijslastverdeling aan de orde.5