103 Inleiding

(Vrije) beroepsbeoefenaren kunnen door hun cliënt worden aangesproken vanwege een beroepsfout. De aansprakelijkheid voor beroepsfouten wordt gebaseerd op een overeenkomst van opdracht (art. 7:400 e.v. BW).1 Op de partij die stelt dat de beroepsbeoefenaar in de nakoming van zijn zorgvuldigheidsplicht is tekortgeschoten, rusten de stelplicht en zo nodig bewijslast van feiten en omstandigheden die dit oordeel kunnen dragen.2 Bij de vestiging van aansprakelijkheid op grond van art. 6:74 BW moet, wanneer de normschending is komen vast te staan en de schade is geconstateerd,3 worden onderzocht of er c.s.q.n.-verband tussen de normschending en de schade bestaat. De cliënt zal het c.s.q.n.-verband moeten stellen en bij betwisting door de aangesproken persoon bewijzen (art. 150 Rv). Hij doet een beroep op de rechtsgevolgen van door hem gestelde feiten, waaronder het feitelijk causaal verband.4 Een causaliteitsverweer (een verweer ter ondersteuning van de stelling dat de schade ook was ingetreden indien de normschending niet had plaatsgevonden) valt onder de categorie grondslagverweer; verweerder betwist het door eiser gestelde c.s.q.n.-verband. Het bewijsrisico berust bij eiser. In de rechtspraak zijn tegemoetkomingen met betrekking tot bewijs van het c.s.q.n.-verband geformuleerd: een rechterlijk vermoeden (waaronder de omkeringsregel) is een voorbeeld van een dergelijke tegemoetkoming.5

Bij een tegemoetkoming zal in het oog moeten worden gehouden dat bij de partij die haar wederpartij beticht van een normschending in beginsel het bewijsrisico van de onzekerheid over het c.s.q.n.-verband blijft rusten.