HR, 04-05-2018, nr. 16/04237

Heden neem ik conclusie in de zaak met nummer 16/04237 naar aanleiding van het beroep in cassatie van [X] , (hierna: belanghebbende), tegen de uitspraak van Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (hierna: het Hof) van 12 juli 2016.1.

A. Voorafgaande procedure

Belanghebbende heeft in 2007 als gastouder, van zijn zoon, inkomsten verkregen voor de opvang van zijn kleinkinderen. Hij heeft deze inkomsten niet aangegeven in zijn aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) 2007. De aanslag IB/PVV 2007 (hierna: de aanslag) is, met dagtekening 8 december 2009, conform de aangifte opgelegd.

Op 9 december 2008 (één dag nadat de aanslag was opgelegd) heeft belanghebbendes zoon aan de Belastingdienst/Toeslagen gegevens over het jaar 2007 verstrekt betreffende de gastouder(s), het voor de opvang betaalde bedrag, de naam van het gastouderbureau, de bemiddelingskosten, de gegevens van de kinderen, het aantal uren opvang per kind en het totale bedrag van de opvangkosten. Op dit formulier staat vermeld dat de zoon in 2007 aan belanghebbende voor opvang in totaal € 14.471 heeft betaald.

In de zogenoemde “Handreiking vervolgacties project gastouders” van 12 augustus 2010 (hierna: de Handreiking), van de Landelijke Toezichtorganisatie van de Belastingdienst en de Belastingdienst/Toeslagen, wordt geconstateerd dat veel gastouders de door hen genoten inkomsten uit kinderopvang niet of onvoldoende hebben verantwoord in de door hen ingediende aangiften IB/PVV.

Volgens de Handreiking controleert de Belastingdienst/Toeslagen jaarlijks na afloop van een belastingjaar of kinderopvangtoeslag terecht aan gastouders is uitbetaald. Bij deze controle wordt gevraagd aan welke gastouder welk bedrag is uitbetaald. Ook worden gegevens opgevraagd bij gastouderbureaus. De over 2007 verkregen informatie was aanvankelijk niet goed te koppelen aan de gegevens van het met de behandeling van de aangifte IB/PVV belaste onderdeel van de Belastingdienst. De Inspecteur heeft in de onderhavige procedure gesteld dat na een nieuwe bewerkingsslag een bestand met gegevens van de gastouders (hierna: het bestand) op 24 september 2010 alsnog aan de met de aangifte IB/PVV belaste onderdelen van de belastingdienst bekend gemaakt is.

Op 16 december 2010 heeft de Inspecteur aan belanghebbende een vragenbrief gestuurd. Na enige correspondentie tussen belanghebbende en de Inspecteur heeft de Inspecteur met dagtekening 2 april 2011 een navorderingsaanslag IB/PVV 2007 opgelegd, waarbij het belastbaar inkomen uit werk en woning met € 14.471 is verhoogd. Aan belanghebbende is bij gelijktijdig gegeven beschikking een vergrijpboete van 25% opgelegd.

Belanghebbende is bij brief van 6 mei 2011 tegen de navorderingsaanslag in bezwaar gekomen. Bij uitspraak op het bezwaar, gedagtekend 8 november 2012, heeft de Inspecteur belanghebbendes bezwaar ongegrond verklaard. Belanghebbende heeft daarop tegen deze uitspraak beroep ingesteld bij Rechtbank Zeeland-West-Brabant (hierna: de Rechtbank).2.Daar was onder meer in geschil of de Inspecteur beschikte over een, in de zin van artikel 16, eerste lid van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, navordering rechtvaardigend nieuw feit.

De Rechtbank is in haar uitspraak gekomen tot het oordeel dat zij de aanwezigheid van een navordering rechtvaardigend nieuw feit niet aannemelijk acht, en heeft daarom de navorderingsaanslag vernietigd.3.In het door de Inspecteur ingestelde hoger beroep heeft deze, bij geschrift van 13 augustus 2013, betoogd dat het nieuwe feit, als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de AWR, zou zijn gelegen in de omstandigheid dat de naam van belanghebbende voorkomt in een intern aan de Inspecteur bekend gemaakt computerbestand. De aanslag is van 8 december 2009. Het bestand met gegevens van de gastouders is volgens de met de aanslagoplegging belaste Inspecteur aan hem bekend gemaakt op 24 september 2010.

Belanghebbende heeft zich bij wege van verweer gesteld op het standpunt dat: a) het door de Inspecteur genoemde bestand niet bestaat; b) indien het bestand toch mocht bestaan, zijn naam daarin niet voorkomt.

Het gerechtshof ’s-Hertogenbosch4.heeft geoordeeld5.dat het bestand behoort tot de op de zaak betrekking hebbende stukken als bedoeld in artikel 8:42, eerste lid, van de Awb, en heeft op grond van artikel 8:31 Awb, dat aan de rechter de bevoegdheid geeft uit het niet overleggen van stukken de gevolgtrekkingen maken die hem geraden voorkomen, geoordeeld dat in casu het verzuim van de Inspecteur om het bestand over te leggen, tot gevolg moet hebben dat hij wordt geacht niet aannemelijk te hebben gemaakt dat zich een nieuw feit heeft voorgedaan dat hem de bevoegdheid gaf tot het opleggen van de navorderingsaanslag.

Tegen dat oordeel is de staatssecretaris van Financiën (hierna: de Staatssecretaris) in cassatie opgekomen.

De Hoge Raad is bij (eerste) arrest, hierna: het verwijzingsarrest6., gekomen tot het (processuele) oordeel dat het Hof geen toepassing had mogen geven aan het bepaalde in artikel 8:31 van de Awb, alvorens partijen in de gelegenheid te hebben gesteld zich daarover uit te laten. De Hoge Raad heeft deze procedure, voor nader onderzoek, verwezen naar Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (hierna: het Hof).

B. De procedure na verwijzing

De Inspecteur heeft op 13 januari 2016 een conclusie na verwijzing gezonden aan het Hof. Belanghebbende heeft daarop gereageerd bij geschrift van 9 februari 2016.

De Inspecteur heeft schermprints overgelegd waarop de informatie staat die betrekking heeft op belanghebbende. Het Hof heeft bij uitspraak van 12 juli 20167.geoordeeld dat het aannemelijk acht dat in het bestand de informatie met betrekking tot belanghebbende is opgenomen zoals die blijkt uit de door de Inspecteur overgelegde schermprints. Ook heeft het Hof geoordeeld dat het bestand slechts is aan te merken als een op de zaak betrekking hebbend stuk voor zover daarin informatie met betrekking tot belanghebbende is opgenomen. Daarom is het Hof, ‘gelet op de aard van het bestand, een computerbestand waarin min of meer willekeurige informatie is samengebracht van personen die geen andere overeenkomst hebben, dan dat zij in de betreffende jaren inkomsten als gastouder hebben genoten,’ tot het oordeel gekomen dat de ‘Inspecteur (…) terecht slechts de schermprint die gegevens met betrekking tot belanghebbende bevat, [heeft] overgelegd.’ Het Hof is tot het oordeel gekomen dat, nu niet aannemelijk is dat de Inspecteur verzuimd heeft andere op de zaak van belanghebbende betrekking hebbende stukken over te leggen, de Inspecteur heeft voldaan aan de op grond van artikel 8:42, eerste lid, van de Awb op hem rustende plicht.

Vervolgens heeft het Hof geoordeeld dat het aannemelijk acht dat, zoals de Inspecteur heeft gesteld, ‘hem voor het opleggen van de primitieve aanslag op 8 december 2009 [niet] bekend was of bekend had moeten zijn dat belanghebbende inkomsten als gastouder had genoten.’ Overigens brengt volgens het Hof de omstandigheid ‘dat een ander onderdeel van de Belastingdienst, te weten de Belastingdienst/Toeslagen hiervan op de hoogte was of had kunnen zijn niet mee dat de Inspecteur bij het opleggen van de primitieve aanslag een ambtelijk verzuim heeft begaan.’ Volgens het Hof vormde de in dit bestand opgenomen informatie met betrekking tot de inkomsten als gastouder van belanghebbende, voor de Inspecteur een nieuw feit, in de zin van artikel 16, eerste lid, van de AWR.

C. De onderhavige (tweede) cassatieprocedure

Tegen de Hofuitspraak is belanghebbende thans, bij geschrift van 10 augustus 2016, opgekomen in cassatie, onder aanvoering van vier middelen, althans klachten.

In zijn eerste klacht betoogt belanghebbende dat het Hof ’ten onrechte een tweetal knip en plak schermprints heeft geaccepteerd als bewijs’.

In de tweede klacht stelt belanghebbende dat het Hof ten onrechte aannemelijk heeft geacht ‘dat in het bestand de informatie met betrekking tot belanghebbende is opgenomen zoals die blijkt uit de door de inspecteur overlegde schermprints’.

In de derde klacht wordt gesteld dat het Hof ten onrechte aannemelijk heeft geacht ‘dat [het] de inspecteur niet bekend was of bekend had moeten zijn dat belanghebbende inkomsten als gastouder had genoten’.

De vierde klacht is dat het Hof ten onrechte aannemelijk heeft geacht ‘dat het bestand eerst op 24 september 2010 aan de inspecteurs is verstrekt’.

Deze conclusie is verder als volgt opgebouwd. In onderdeel 2 worden de feiten en het procesverloop weergegeven, gevolgd door een beschrijving van het geding dat nu in cassatie voorligt in onderdeel 3. Onderdeel 4 omvat een overzicht van relevante wet- en regelgeving, wetsgeschiedenis, jurisprudentie en literatuur.8.In onderdeel 5 beoordeel ik belanghebbendes klachten, gevolgd door de conclusie in onderdeel 6.

Deze procedure maakt deel uit van een cluster van zeven verwante zaken waarin ik vandaag eveneens conclusie neem. Bij die conclusies behoort een gemeenschappelijke bijlage.9.Alle zaken hebben gemeen dat zij, op enigerlei wijze, zien op de vraag of bepaalde fysieke stukken of computerbestanden, zijn aan te merken als ‘op de zaak betrekking hebbende stukken’. Of hiervan in een bepaald geval sprake is, hangt vaak mede af van de feiten van het geval, dus niet alleen van de uitleg van het recht; het gaat veelal om gemengde oordelen. Indien en voor zover geoordeeld moet worden dat er sprake is van ‘op de zaak betrekking hebbende stukken’, dient de Inspecteur die, in de bezwaarfase, ter inzage te geven aan de belanghebbende en dient die, in de beroepsfase, in te zenden aan de belastingrechter. Deze kan op verzoek van de Inspecteur toepassing geven aan de geheimhoudingsprocedure van artikel 8:29 van de Awb, om eventueel te komen tot (gedeeltelijke) geheimhouding van bepaalde stukken wegens valide geachte ‘gewichtige redenen’.

In de onderhavige procedure speelt met name of de inhoud van een database van de belastingdienst kan worden aangemerkt als een op de zaak betrekking hebbend stuk. Zo ja, dan rijst de vraag of dat beperkt is tot de in het bestand voorkomende gegevens van belanghebbende, waarmee samenhangt of de Inspecteur zich mag beperken tot overlegging van slechts op belanghebbende betrekking hebbende schermprints uit het bestand. Ook zijn er in casu aspecten van (tijdige) interne kennisneming van die database binnen de belastingdienst, bij de beoordeling van de vraag of er sprake is van een navordering rechtvaardigend ‘nieuw feit’.

A. Feiten

A. Inleidend

In casu heeft het eerste Hof geoordeeld dat het litigieuze computer bestand behoort tot de op de zaak betrekking hebbende stukken als bedoeld in artikel 8:42, eerste lid, van de Awb.20.Vervolgens heeft het eerste Hof op grond van artikel 8:31 van de Awb geoordeeld dat het verzuim van de Inspecteur om het bestand over te leggen, tot gevolg moet hebben dat de Inspecteur wordt geacht niet aannemelijk te hebben gemaakt dat zich een nieuw feit heeft voorgedaan dat hem de bevoegdheid gaf tot het opleggen van de onderhavige navorderingsaanslag.

De Hoge Raad heeft het daartegen gerichte middel van de Staatssecretaris in de eerste cassatieprocedure om procedurele redenen gegrond verklaard. Daartoe is overwogen dat het gerechtshof ‘geen toepassing [had] mogen geven aan het bepaalde in artikel 8:31 Awb zonder partijen in de gelegenheid te stellen zich daarover uit te laten’.21.De Hoge Raad heeft de uitspraak van het gerechtshof vernietigd en de zaak verwezen naar gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (het Hof).

De Inspecteur heeft bij zijn conclusie na verwijzing schermprints overgelegd waarop informatie staat die betrekking heeft op belanghebbende. Het Hof heeft bij uitspraak van 12 juli 2016 geoordeeld dat het aannemelijk acht dat in het bestand de informatie met betrekking tot belanghebbende is opgenomen zoals blijkt uit de door de Inspecteur overgelegde schermprints.22.Ook heeft het Hof geoordeeld dat het bestand slechts is aan te merken als een op de zaak betrekking hebbend stuk voor zover daarin informatie met betrekking tot belanghebbende is opgenomen. Daarom is het Hof, ‘gelet op de aard van het bestand, een computerbestand waarin min of meer willekeurige informatie is samengebracht van personen die geen andere overeenkomst hebben, dan dat zij in de betreffende jaren inkomsten als gastouder hebben genoten’, tot het oordeel gekomen dat de ‘Inspecteur (…) terecht slechts de schermprint die gegevens met betrekking tot belanghebbende bevat, [heeft] overgelegd’. Voorts heeft het Hof geoordeeld dat ‘de overige informatie die in het bestand is opgenomen (…) derhalve niet samen[hangt] met de informatie die betrekking heeft op belanghebbende en [dat] deze laatste informatie (…) ook niet in enigerlei mate minder begrijpelijk of inzichtelijk [wordt] zonder kennisname van de overige in het bestand opgenomen informatie’. Het Hof is tot het eindoordeel gekomen dat, nu niet aannemelijk is dat de Inspecteur verzuimd heeft andere stukken van het geding in te brengen, de Inspecteur heeft voldaan aan de op grond van artikel 8:42, eerste lid, van de Awb op hem rustende plicht.

In de literatuur is betoogd dat het Hof de verwijzingsopdracht van de Hoge Raad te ruim heeft opgevat, door ‘opnieuw’ te beoordelen of het bestand een op de zaak betrekking hebbende stuk is.23.Dat lijkt mij in zoverre juist dat eerder het gerechtshof ’s-Hertogenbosch reeds had geoordeeld dat het gehele bestand een op de zaak betrekking hebbend stuk is, terwijl de Hoge Raad dat oordeel onbesproken heeft gelaten in zijn verwijzingsarrest.

Maar ondanks dat meen ik dat voor de toepassing van de geraden gevolgtrekkingen ex artikel 8:31 van de Awb, mede van belang zijn de ernst en omvang van de schending van het ter zake relevante voorschrift. In casu gaat het om een schending van artikel 8:42, eerste lid, van de Awb. Om de omvang van die schending en daarmee de gepastheid van de op grond van artikel 8:31 van de Awb daaraan verbonden gevolgtrekkingen te kunnen beoordelen, dient te worden vastgesteld wat exact de op de zaak betrekking hebbende stukken zijn. Een dergelijke toetsing (waarbij de partijen dus moeten worden gehoord) kan worden geacht mede onderdeel te zijn van de verwijzingsopdracht. Aldus komt het mij voor dat het Hof niet is getreden buiten de verwijzingsopdracht.

B. Eerste klacht

Belanghebbende klaagt ten eerste ‘dat het Hof ten onrechte een tweetal knip en plak schermprints heeft geaccepteerd als bewijs’. Met deze klacht bestrijdt belanghebbende het gebruik van deze schermprints, nu ‘de informatie in deze schermprint onbegrijpelijk en niet inzichtelijk is zonder kennisname van de overige in het bestand opgenomen informatie’.24.

Vooropgesteld zij, dat de Inspecteur in de onderhavige zaak twee schermprints heeft overgelegd met daarin gebruikersinformatie (hoe het bestand moet worden gehanteerd) en informatie die betrekking heeft op belanghebbende. Daarbij heeft de Inspecteur een beroep gedaan op artikel 8:29 van de Awb, aangezien ‘het bestand bijna uitsluitend informatie van derden bevat’ en als alternatief ‘aangeboden het bestand digitaal aan de geheimhoudingskamer te demonstreren’.

Ik begrijp de eerste klacht aldus dat volgens belanghebbende het gehele bestand, te weten een in Microsoft Access gebouwde database, moet worden aangemerkt als een ‘op de zaak betrekking hebbend stuk’ als bedoeld in artikel 8:42, eerste lid, van de Awb en (al dan niet in geprinte vorm) had moeten worden verstrekt door de Inspecteur aan de belastingrechter.

Belanghebbende is in zijn eerste klacht in feite opgekomen tegen een ‘splitsing’ van de op de zaak betrekking hebbende stukken, primair door de Inspecteur en vervolgens door het Hof (te weten door het accepteren van enkele schermprints in plaats van schermprints van de gehele database). Ik leid dit af uit belanghebbendes toelichting bij zijn eerste klacht dat ‘de informatie in de (…) schermprint onbegrijpelijk en niet inzichtelijk is zonder kennisname van de overige in het bestand opgenomen informatie’.

In onderdeel 5.6 van de gemeenschappelijke bijlage heb ik als mijn mening gegeven dat een database waarin gegevens voorkomen welke betrekking hebben op een bepaalde zaak, is aan te merken als een op de zaak betrekking hebbend stuk. Dat betekent dat de Inspecteur in principe slechts aan zijn verplichting kon voldoen door het overleggen van een print van het gehele bestand, of door ter zitting, of anderszins in de loop van de procedure, inzicht te geven in de werking en inhoud van de database.

Het lijkt mij dat in dit kader niet mag worden volstaan met een door de Inspecteur aangebrachte splitsing van een databestand in ‘op de zaak betrekking hebbende stukken’ (in casu de twee schermprints) en ‘niet op de zaak betrekking hebbende stukken’.25.

In zoverre acht ik onjuist ‘s Hofs overweging ‘dat het bestand slechts is aan te merken als een op de zaak betrekking hebbend stuk voor zover daarin informatie met betrekking tot belanghebbende is opgenomen’. Dat had het Hof dan zelf moeten vaststellen na kennisname van het bestand. En op een voor belanghebbende kenbare wijze, behoudens eventuele geheimhouding wegens ‘gewichtige redenen’, als bedoeld in artikel 8:29 van de Awb.

Aldus slaagt de eerste klacht. Naar mijn mening zal (opnieuw) moeten worden verwezen.

C. Tweede klacht

Ten tweede klaagt belanghebbende ‘dat het hof het ten onrechte aannemelijk acht dat in het bestand de informatie met betrekking tot belanghebbende is opgenomen zoals die blijkt uit de door de inspecteur overlegde schermprints’.26.

Nu mijns inziens de eerste klacht slaagt, omdat de Inspecteur niet heeft voldaan aan de verplichting om de op de zaak betrekking hebbende stukken als bedoeld in artikel 8:42, eerste lid, van de Awb, over te leggen, komt het mij voor dat de tweede klacht slaagt in het sequeel daarvan, zodat die dient te worden meengenomen na verwijzing.27.

D. Derde klacht

Belanghebbendes derde klacht is gericht tegen het oordeel van het Hof dat sprake is van een ‘nieuw feit’, in de zin van artikel 16, eerste lid, van de AWR. Het Hof heeft overwogen:

Bij het opleggen van de aanslag mag de Inspecteur in beginsel uitgaan van de juistheid van de aangifte, doch dient hij van deze aangifte kennis te nemen met een normale zorgvuldigheid en de in de aangifte opgenomen informatie te vergelijken met informatie die hem anderszins ter beschikking staat (vgl. HR 18 juni 2010, nr. 09/00370, ECLI:NL:HR:2010:BM7705). De Inspecteur heeft betwist dat hem voor het opleggen van de primitieve aanslag op 8 december 2009 bekend was of bekend had moeten zijn dat belanghebbende inkomsten als gastouder had genoten. Het Hof acht dit aannemelijk. Anders dan belanghebbende meent, brengt de omstandigheid dat een ander onderdeel van de Belastingdienst, te weten de Belastingdienst/Toeslagen hiervan op de hoogte was of had kunnen zijn niet mee dat de Inspecteur bij het opleggen van de primitieve aanslag een ambtelijk verzuim heeft begaan. Het Hof acht het aannemelijk dat het bestand eerst op 24 september 2010 aan de Inspecteurs is verstrekt, derhalve na het opleggen van de primitieve aanslag. Gelet op het vorenstaande vormde de in dit bestand opgenomen informatie met betrekking tot de inkomsten als gastouder van belanghebbende voor de Inspecteur een nieuw feit in de zin van artikel 16, eerste lid, van de AWR.’ Aldus het Hof.

Belanghebbendes derde klacht en de toelichting daarop behelzen:

Het hof acht ten onrechte aannemelijk dat het de inspecteur niet bekend was of bekend had moeten zijn dat belanghebbende inkomsten als gastouder had genoten.

Volstrekt onduidelijk waarom het hof dit aannemelijk acht, gezien het feit dat de belastingdienst al een jaar op de hoogte was van mijn inkomsten als gastouder en er regelmatig bestanden worden uitgewisseld kan het niet worden uitgesloten dat de inspecteur op de hoogte was / kon zijn van mijn inkomsten als gastouder. Er is geen enkel bewijs geleverd dat de inspecteur niet bekend was of bekend had moeten zijn met mijn inkomsten als gastouder, uitsluitend de verklaring van de inspecteur.

Vooropgesteld zij, dat de door belanghebbende veronderstelde bekendheid van de Inspecteur met zijn inkomsten als gastouder niet kan volgen uit de door hem (in zoverre immers onvolledig) ingediende eigen aangifte, maar uit een (eerder) door belanghebbendes zoon ingevuld formulier, dat is verstrekt aan de Belastingdienst/Toeslagen. Ten aanzien van het raadplegen van andere dossiers dan dat van een belanghebbende bij het regelen van een aanslag in de IB/PVV heeft de Hoge Raad overwogen bij arrest van 12 juni 2015:28.

Bij de beoordeling van het middel wordt vooropgesteld dat de inspecteur bij het regelen van een aanslag in de IB/PVV van een belastingplichtige in het algemeen kan volstaan met het raadplegen van het dossier bevattende de aangiften en andere gegevens voor de IB/PVV van die belastingplichtige, dat met name voor de inspecteur niet de verplichting bestaat tot het raadplegen van al dan niet op zijn eenheid aanwezige dossiers die zijn aangelegd voor andere belastingplichtigen of andere belastingen, ook al zouden daarin mogelijkerwijs gegevens kunnen worden aangetroffen die voor het regelen van de bedoelde aanslag in de IB/PVV van belang zijn, en dat de inspecteur slechts dan tot een onderzoek buiten het bedoelde dossier is gehouden, indien de daarin aanwezige gegevens daartoe redelijkerwijs aanleiding geven (zie HR 21 april 1971, nr. 16535, BNB 1971/158).

Daarbij komt dat belanghebbendes stelling dat de desbetreffende bij de Belastingdienst/Toeslagen aanwezige kennis moet worden toegerekend aan de Inspecteur die de navorderingsaanslag heeft opgelegd, niet strookt met het arrest van de Hoge Raad van 9 augustus 2013,29.waarin is overwogen:

Het Hof heeft terecht vooropgesteld dat voor de vraag of een navordering rechtvaardigend nieuw feit aanwezig is, slechts van belang is of de inspecteur of een persoon voor wiens handelen hij verantwoordelijk is, met dat feit bekend was of redelijkerwijs bekend kon zijn (vgl. HR 29 augustus 1997, nr. 32367, BNB 1998/108, en HR 26 september 2003, nr. 37088, LJN AF4151, BNB 2004/62). Aan de Belastingdienst/Toeslagen zijn in de wet geen taken toebedeeld met betrekking tot de heffing van IB/PVV. De in artikel 39, lid 1, van de Algemene wet inkomensafhankelijke regelingen voorziene uitwisseling van gegevens en inlichtingen tussen de Belastingdienst/Toeslagen enerzijds en de inspecteur en de ontvanger anderzijds, houdt niet een dergelijke taaktoebedeling in. Voorts bevatten de stukken van het geding geen aanwijzing dat de Belastingdienst/Toeslagen op grond van een interne taakverdeling binnen de Belastingdienst betrokken was bij de eventuele vaststelling van de IB/PVV die belanghebbende over de onderhavige jaren verschuldigd was. Het middel faalt daarom.

De derde klacht faalt.

E. Vierde klacht

Belanghebbende klaagt dat ‘het hof (…) ten onrechte aannemelijk [acht] dat het bestand eerst op 24 september 2010 aan de inspecteurs is verstrekt’. In de toelichting op deze klacht stelt belanghebbende dat ‘de samenstellingsdatum van het mogelijke bestand opzettelijk achterwege [is] gelaten en uitsluitend de printdatum [is] vermeld’. Volgens hem wordt ‘de privacy van de andere 69999 belastingplichtigen (…) niet geschaad door met bewijzen aan te tonen wanneer dit mogelijke bestand is samengesteld en wanneer het aan de inspecteurs ter hand is gesteld’.30.

Het lijkt mij dat dit oordeel berust op aan het Hof voorbehouden waarderingen van feitelijke aard en geen nadere motivering behoeft dan door het Hof is gegeven.

Bovendien merk ik nog op dat, anders dan belanghebbende kennelijk veronderstelt, de samenstellingsdatum van het bestand in casu niet relevant is. Het bestand is opgemaakt door het onderdeel de Belastingdienst/Toeslagen. Waar het hier in casu om gaat is of de met de aangifte IB/PVV belaste Inspecteur reeds vóór het opleggen van de aanslag, op 8 december 2009, bekend was met het bestand. Daarvoor is niet de samenstellingsdatum beslissend, maar de (eerste) datum waarop de Inspecteur bekend is geworden met het bestand.

De vierde klacht faalt.

6 Conclusie

De conclusie strekt ertoe dat het beroep in cassatie van belanghebbende gegrond dient te worden verklaard.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden

Advocaat-Generaal