HR, 31-01-2020, nr. 18/04777

Bij de import van uit andere lidstaten afkomstige, gebruikte voertuigen, moet door de lidstaat, incluis de bevoegde organen die daar deel vanuit maken, naar welke lidstaat artikel 110 VWEU zich richt, de Unierechtelijke verplichting in een nationale wettelijke regeling is die in alle gevallen waarborgt dat artikel 110 VWEU eerbiedigt wordt.

Het Hof van Justitie gaf dat recent maar weer eens haarfijn weer/gaf daarover uitlegging in zijn arrest van 17 april 2018, Dos Santos, ECLI:EU:C:2018:275;

Aldus, zo overweegt het Hof, de enige rechter die in ons bestel bevoegd is uitlegging over bepalingen van het Unierecht te geven, dus NIET Uw Raad of enige nationale rechterlijke instantie, is het aan de lidstaat krachtens artikel 110 VWEU de belastingen over motorvoertuigen zo moet kiezen en vaststellen dat zij de verkoop van nationale tweedehands voertuigen niet begunstigen waardoor de invoer van gelijksoortige tweedehands voertuigen zou worden ontmoedigd.

Daaruit volgt dus dat de wetgever een regeling moet ontwerpen waarin in alle gevallen is uitgesloten dat het te importeren gebruikte voertuig zwaarder kan worden belast dan gelijksoortige binnenlandse voertuigen en de bevoegde heffende autoriteit de hoogte van de verschuldigde belasting zo moet kiezen en vaststellen dat in alle gevallen is uitgesloten dat niet meer belasting wordt geheven over te importeren gebruikte voertuigen dan nog rust op soortgelijke binnenlandse voertuigen.

Artikel 110 VWEU is absoluut en kent (in zijn context) geen rechtvaardigingsgronden;

Fundamenteel vereiste van het Unierecht is dat bepalingen in elke lidstaat gelijkelijk uitgelegd kunnen worden.

Aldus moet worden vastgesteld dat een nationaal wettelijke regeling, zoals de nationale wettelijke regeling 72%, waarbij de bewijslast dat niet meer belasting wordt geheven op te importeren gebruikte voertuigen dan nog rust op soortgelijke binnenlandse voertuigen bij de belastingplichtige wordt neergelegd — niet voor enige twijfel mogelijk — in strijd met bepalingen van het Unierecht, nu een belastingplichtige slechts 72% van de forfaitair vastgestelde schade van zijn importvoertuig in mindering mag brengen op de werkelijke waarde van zijn voertuig en indien hij van mening is dat dat meer zou kunnen zijn, op hem de bewijslast rust.

Dat tast het Unierecht, meer bepaald artikel 110 VWEU, in de kern aan.

Te meer heeft te gelden, voor het geval artikel 110 VWEU niet absoluut zou zijn, maar dat wel is, dat Uw Raad voor recht heeft verklaard in zijn arrest van 26 oktober 2012, ECLI:NL:HR:2012:BX0354, dat in het geval van zaaksbeschadiging aan een binnenlands voertuig middels een forfaitaire schadecalculatie Audatex, zoals in casu ook toegepast bij onderhavige voertuigen, er geen korting kan worden toegepast.

Maar ik herhaal, artikel 110 VWEU is absoluut en vereist dat een wettelijke regeling dermate ruim is opgezet dat uitgesloten is dat in bepaalde gevallen meer belasting wordt geheven dan nog rust op soortgelijke binnenlandse voertuigen en hoeft niet getoetst te worden aan het doeltreffendheidsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel.

Het in een wettelijke regeling opnemen van een forfaitaire vermindering van 72% en de bewijslast voor verdere schadeaftrek, zoals in casu 100%, neerleggen bij de belastingplichtige, verhoudt zich — zonder enige mogelijke twijfel — niet met artikel 110 VWEU.

De andersluidende opvattingen van de wettelijke regeling 72%, de Inspecteur en de bevoegde rechtsprekende organen, dat de bewijslast bij op belanghebbende — ook nog eens indirect bij een derde deskundige — rust, moet in flagrante, fundamentele strijd met bepalingen van het Unierecht worden geacht.

Dat kan onmogelijk anders. Uw Raad kan ook onmogelijk anders oordelen, nu het Hof van Justitie, de enige rechter die deskundig en bevoegd is bepalingen van het Unierecht uit te leggen, consistent en duidelijk uitlegging heeft gegeven dat elke lidstaat krachtens artikel 110 VWEU de belastingen over motorvoertuigen zo moet kiezen en vaststellen dat zij de verkoop van nationale tweedehands voertuigen niet begunstigen waardoor de invoer van gelijksoortige tweedehands voertuigen zou worden ontmoedigd.

Dat is in casu niet gebeurd, niet in de wettelijke regeling 72%, niet door de Inspecteur en niet door de bevoegde nationaal rechtsprekende organen.

Aldus staat de onrechtmatige daad, die in Nederland aan de lopende band gepleegd wordt, hiermee ondubbelzinnig vast.

Uw Raad, als in laatste nationale instantie rechtsprekend orgaan — bewezen niet bepaald onafhankelijk — moet doen wat het behoort te doen, het Unierecht in volle omvang waarborgen. Daartoe moet Uw Raad het arrest van het gerechtshof (en daarmee het vonnis van de rechtbank en de uitspraak van de Inspecteur) casseren en voor recht verklaren dat elke lidstaat krachtens artikel 110 VWEU de belastingen over motorvoertuigen zo moet kiezen en vaststellen dat zij de verkoop van nationale tweedehands voertuigen niet begunstigen waardoor de invoer van gelijksoortige tweedehands voertuigen zou worden ontmoedigd en dat niet volgt uit de wettelijke regeling 72%, de daarin toegepaste bewijslastverdeling en de facilitering van de wettelijke regeling 72% en daarin opgenomen in strijd met artikel 110 VWEU zijnde componenten door de heffende rechtsprekende bevoegde organen ten onrechte in strijd met het Unierecht in stand zijn gelaten.

Ik merk nog op dat Uw Raad niet bevoegd is op enigerlei wijze — anders dan in het geval van acte clair inzake de uitlegging van het Hof van Justitie inzake de uitlegging van bepalingen van het Unierecht — uitlegging (lees; een draai teneinde de burger te belazeren) mag geven aan de uitlegging van het Hof van Justitie.

Aldus dient u zich nadrukkelijk te onthouden dat het mogelijk naar het oordeel van de Hoge Raad der Nederlanden, het hoogste recht interpreterend, al dan niet in combinatie met hetgeen A-G IJzerman vindt, al dan niet in combinatie met opvattingen van de nationale wetgever en de wetsgeschiedenis, toch een andere bewijslastverdeling zou moeten worden toegepast!

Ik heb genoeg gezien van Uw Raad (kolenbelasting was natuurlijk een intens ziekelijk arrest, evenals de kampeerauto, evenals de acte clair inzake rentevergoeding wegens in strijd met het Unierecht geheven belasting) en ga ervan uit dat de mentaliteit bij de club in casu niet anders is en de wettelijke verplichting ex. artikel 4, lid 3 VEU terzijde wordt gesteld of anderzijds wordt verkwanseld.

Het gerechtshof had aldus voor auto 1 en auto 2 de schade volledig in mindering moeten brengen.

Voor auto 1 had de handelsinkoopwaarde aldus moeten worden vastgesteld op € 3.030,00 en voor auto 2 tenminste op € € 16.786,00 — 11.000,00 = € 5.786,00.

Had het gerechtshof het beginsel van wapengelijkheid gehanteerd, welk beginsel voortkomt uit het Unierecht zelf, had de belasting vastgesteld moeten worden op nihil, nu verweerder geen gelijke bewijsvoering heeft opgedragen gekregen en gehanteerd heeft als belanghebbende!

Immers, belanghebbende is wettelijk gehouden de waarde van zijn voertuig aan te tonen met een door derden opgemaakt taxatierapport en daaruit volgt reeds dat verweerder op gelijke wijze zijn bewijsvoering moet dragen;

Hof van Justitie, 28 juli 2016, C-543/14, ECLI:EU:C-2016:505;

Dus kan een inspecteur alleen een schadecalculatie of taxatierapport betwisten als hij eenzelfde middel inzet, dus hertaxatie. In alle andere gevallen dus niet!

Het gerechtshof heeft maar weer eens aangetoond dat zij het recht — evenals Uw Raad — met voeten treden. Het Unierecht is op tal van punten — naar ik veronderstel opzettelijk, nu Uw Raad wekelijks aantoont de wetgever en de heffende autoriteit te faciliteren — geschonden.

Het geheel van procedures, terugverwijzing en overwegingen en rechtelijke technieken ademt een sfeer uit van list en bedrog, teneinde waar mogelijk de wetgever en de heffende autoriteit te faciliteren in onrechtmatige heffing. De viezigheid druipt er aan alle kanten enorm vanaf.

Doorgaans faciliteert Uw Raad vrolijk mee, als sluitpost van het overheidsgajes dat in Nederland in de publieke sector overvloedig werkzaam is.

Wat er allemaal ook van zij, een nationale wettelijke regeling, zoals in casu de nationale wettelijke regeling 72%, waarbij voor te importeren gebruikte — beschadigde — voertuigen slechts 72% van de zaaksbeschadiging in mindering mag worden gebracht op de werkelijke waarde van soortgelijke binnenlandse voertuigen, verhoudt zich apert en in de kern niet met artikel 110 VWEU. De bevoegde nationale rechters, die het Unierecht in volle omvang moeten waarborgen, hadden onmiddellijk korte metten moeten maken met de wettelijke nationale regeling 72%, maar doen dat om hen moverende redenen niet (blijkbaar dus).

Dat weet een kind van 3 nog wel, maar de bevoegde rechtsprekende instanties en de bevoegde heffende autoriteit zouden het niet weten, jaja…

Nederland is afgezakt tot een lidstaat die stelen en bedriegen door nationale bevoegde instanties tot een kunst heeft verheven. Uw Raad fungeert niet zelden als sluitstuk belastingplichtigen te naaien tot op het bot.

In een forfaitair systeem, toegepast door de wetgever in het fiscaal recht, zoals bij de toekenning van een vergoeding voor proceskosten, is niet relevant wat de werkelijke kosten zijn. De kosten worden in een forfaitair systeem vervat en geschat. Als de kosten hoger zijn, wordt er niet naar boven afgeweken (Hoge Raad, Bosal BV Vianen, 7 oktober 2005, ECLI:NL:HR:2005:AU3929), als de kosten lager zijn, wordt er niet naar beneden afgeweken. Maar Uw Raad kon zich weer niet bedwingen in zijn niet aflatende drang justitiabelen structureel waar mogelijk de toegang tot de rechter te ontzeggen!! Moraalridderij ten top.

De reden dat belanghebbenden massaal in verweer komen, of ergo moeten komen, is omdat de lidstaat Nederland structureel en in ernstige mate, onverschuldigde belasting heft van justitiabelen, in strijd met doel, strekking van het Unierecht en daarop gebaseerde uitlegging van de Unierechter. Als de argumenten geen doel treffen, krijgt belanghebbende geen proceskostenvergoeding. Ook moet hij enorme bedragen griffierecht betalen, dus zal hij niet lichtvaardig opkomen in rechte in Nederland!

De nationale wetgever heeft eigenlijk een extra bron van inkomsten verkregen, niet in de laatste plaats omdat hij van zijn Nederlandse vrienden in de rechtspraak, die zij zelf aangesteld en benoemd heeft, toch geen straf krijgt voor al die onregelmatigheden.

Maakt een belanghebbende binnen 6 weken geen bezwaar, omdat hij het niet weet of — geheel onterecht — enig vertrouwen heeft in de Nederlandse overheidsdienders op bestuurlijk niveau, is hij zijn onterecht geheven geld kwijt. Niemand die hem dat uit eigen beweging, als zijnde gestolen, terug gaat betalen. Nee natuurlijk niet, is een geoliede industrie geworden, en de rechtspraak faciliteert toch (doorgaans) wel…

Als belanghebbende al opkomt tegen de verboden heffing, wordt hij de rechtspraak ingeduwd door de Inspecteur. Hij moet dan een deskundige in de arm nemen, gezien de complexiteit van de regelgeving, niet in de laatste plaats van het geschonden Unierecht.

Hij moet dan grote sommen geld aan griffierecht betalen, waarover hij volgens de Hoge Raad geen recht heeft op rente, kan niet-ontvankelijk verklaard worden als hij niet direct op voorhand stort en tijdig aan alle mogelijke formaliteiten voldoet, etc. etc.. Een zeer doordachte, geheel uitgewerkte, op volle toeren draaiende economie van onverschuldigd heffen en faciliteren. Uw Raad doet vrolijk mee, niks onafhankelijke rechtspraak, nada.

In casu is dat niet anders. Belanghebbende heeft uit het hoogste recht voortkomende rechten, wil die verzilveren, krijgt € 54,50 in bezwaar van de structureel stelende overheid, die zijn eigen vlees keurt en het niet weet te waarderen dat hij bij het keuren op allerlei zaken gewezen wordt, en laat belanghebbende achter met de schade, ervan uit gaande dat hij het toch wel verder uit zijn hoofd laat verder op te komen tegen de aaneenrijging van onrechtmatigheden.

In beroep wordt hij verder geschoren door de firma list en bedrog, als hij zijn uit het hoogste recht voortkomende rechten al kan verzilveren in de Nederlandse Pipo de Clown rechtspraak, wordt hij wel indirect genaaid met de proceskosten, geen rente over het betaalde griffierecht, nada.

Als hij daarover klaagt in hoger beroep wordt hij — momenteel — door de moraalridders van Hof Arnhem-Leeuwarden, na een voorzet van Uw Raad, in strijd met bepalingen van het hoogste recht en doel en strekking van de nationale wetgever, maar wie maalt er om, verder genaaid, en het voelt niet lekker.

Als hij dan nog het lef heeft cassatie in te stellen, wordt hij in 90% van de gevallen getild door Uw Raad en wordt het spreekwoordelijke bos ingestuurd met een 80a RO, 81 RO of wat er allemaal nog niet tussendoor gefietst komt, opgezet door de wetgever, dankbaar afgewerkt door de Hoge Raad. Afwerkplek aan de Korte Voorhout 8 in den Haag…

Belanghebbende kan natuurlijk — niet voor enige gerede twijfel vatbaar — geen gespecialiseerde — door derden beroepsmatig verleende rechtsbijstand genieten voor in casu € 1.349,50 voor de bezwaarfase, de beroepsfase en de hoger beroepsfase.

Dat kan hij normaliter ook al niet van de forfaitaire bedragen, maar voor een kleine € 700,00 is er werkelijk niemand in Nederland die rechtsbijstand verleent in 3 fases met een enorme hoeveelheid rechtshandelingen en formele vereisten, zoals schriftelijke machtigingen, beroepschriften, mondelinge behandelingen, regiezittingen, hoorgesprekken, overleg, etc. etc., overleg met belanghebbende, uitleg, etc. etc., waarbij bij het ontbreken van al die handelingen de wetgever de rechtsprekende macht de mogelijkheid geeft hem definitief zijn recht op een daadwerkelijke rechtsgang te ontnemen. Respectloze overheidsdienders!!!

Hij moet ook nog eens dik € 500,00 betalen voor een vooringenomen — faciliterende — beoordeling van Uw Raad, als verlengstuk van de stelende vrienden uit het publieke domein!

Maar het is natuurlijk — dat weet iedereen wel lijkt me — onderdeel van de ontstane uitgroei van de industrie van ‘naaien die burger’, linksom, rechtsom, doet er niet toe.

Normaliter houdt hij € 200,00 over voor 4 fases deskundige rechtsbijstand. De betrokkene zal na afrekening met zijn gemachtigde normaliter nooit meer durven te procederen, eenvoudigweg omdat het (heel) veel meer kost dan het opbrengt, door nationale regeltjes die het een justitiabele zo moeilijk mogelijk maken zijn rechten die voortkomen uit de hoogste rechtsorde, daadwerkelijk te verzilveren.

Zielige overheidsdienders natuurlijk, penny wise, pound foolish. De Hoge Raad — die dit allemaal faciliteert — is niet voor enige gerede twijfel een georganiseerde misdaadbende die uit dezelfde ruif eet als de wetgever. Naaien die burger is het enige motto.

Past Uw Raad de wetsgeschiedenis en het hoogste recht juist toe, dan moet de rechtspraak van het gerechtshof gecasseerd worden, uiteraard, maar de werkelijkheid zal naar ik veronderstel anders zijn.

Die huilende de Blieck zal wel — met de nodige enorme eerbied — inbrengen dat Uw Raad een nette club is, dat het oordeel verweven is met opvattingen van feitelijke aard (naar het oordeel van het gerechtshof) en niet getuigt van onvoldoende motivering, en Uw Raad geeft dan een 81 RO, zo weer een burger gedekt, weer eens het hoogste recht om zeep geholpen.

Ik zie het wel, het moge duidelijk zijn dat ik niet 1% vertrouwen heb in de oprechtheid en fatsoensnormen van en bij Uw Raad en ik Uw Raad niet zelden — zeer gemotiveerd — betitel als een stelletje boeventuig.

Vast staat dat van belanghebbende — structureel en op doordachte wijze — in strijd met bepalingen van het Unierecht — belasting is geheven. Aldus is het geschil onderworpen aan bepalingen van het Unierecht.

Eenieder wiens door het recht van de Unie gewaarborgde rechten en vrijheden zijn geschonden, heeft recht op een doeltreffende voorziening in rechte, met inachtneming van de in artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie gestelde voorwaarden.

Eenieder heeft recht op een eerlijke en openbare behandeling van zijn zaak, binnen een redelijke termijn, door een onafhankelijk en onpartijdig gerecht dat vooraf bij wet is ingesteld. Eenieder heeft de mogelijkheid zich te laten adviseren, verdedigen en vertegenwoordigen.

Rechtsbijstand wordt verleend aan degenen die niet over toereikende financiële middelen beschikken, voor zover die bijstand noodzakelijk is om de daadwerkelijke toegang tot de rechter te waarborgen.

Zoals eerder al door mij — zeer gemotiveerd betoogt — wordt in Nederland uiteraard — genoegzaam bekend — structureel en in ernstige mate — niet voldaan aan de uit het Unierecht voortkomende (mensen)rechten.

In casu ook niet door gerechtshof Arnhem-Leeuwarden. Ze hebben een of ander slap verzinsel opgedist om belanghebbende eenvoudigweg te belazeren, verweven het oordeel met feitelijke opvattingen en de Hoge Raad kan het weer afdoen met een 81 RO, zwaaien met de handjes, weg rechten, niks daadwerkelijke toegang tot het recht, niks mogelijkheid tot verdediging of adviseren, stelen en beduvelen is het enige motto.

Het is natuurlijk een zielig flauwekul argument dat er verknochtheid tussen de zaken bestaat voor verschillende justitiabelen, die elkaar niet eens kennen, niet weten van een ander die op dezelfde wijze als hij of zij ook is bedonderd door de nationale wetgever.

Het is veeleer weer een afstraffing van ‘waag het niet nog eens te komen zeuren over onverschuldigde belasting met hulp van een gemachtigde’. Doe het zelf, dan zeiken wij u keihard af, in navolging van de Inspecteur en de Rechtbank, u zal het wel uit uw hoofd laten in hoger beroep te gaan, of neem een gemachtigde en weet dat u er dan heel veel verlies leidt, omdat wij u als moraalridders en fatsoensrakkers figuurlijk afmaken waar we kunnen…

Het slaat echt werkelijk op niks natuurlijk. Verknochtheid is er als meerdere mensen in een gezamenlijke procedure opkomen tegen een inbreuk, maar dat is in casu niet aan de orde. Iedere onafhankelijke, individueel procederende belastingplichtige wordt grof belazerd — in strijd met het recht — door de raadsheren van Hof Arnhem-Leeuwarden. Zielenpieten zijn het, maar dat kan ook, Uw Raad zal ze niet herroepen, ergo, neemt gewoon € 250,00 griffierecht af van belanghebbenden, doet het weer in de pot en dan komt er weer eens of andere minkukel bij de overheid die zich weet laat Fêteren door deze of gene bij aanbestedingen, sluiten van contracten of anderszins…. Lekker samen naar de skybox, lekker eten, interessant doen, lekker in de Ferrari of de Lambo of de Bentley (Maserati) naar de hoeren na afloop, de burger wordt toch gepakt en betaald indirect de geneugten.

Ik heb er geen enkele fiducie in dat Uw Raad het recht juist zal gaan toepassen of anderszins, maar meen er toch over te moeten klagen, nu het natuurlijk bezijden elk voorstellingsvermogen van een buitenstaander is, dat je zo respectloos beduveld wordt door een onderdeel van de rechterlijke macht in Nederland!

Ten overvloede breng ik nog in herinnering dat nu toepassing wordt gegeven aan bepalingen van Unierecht in casu belanghebbende rechten kan ontlenen aan bepalingen van het Unierecht, meer bepaald artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie.

De grondrechten hebben weliswaar geen absolute gelding, maar dergelijke moralistische flauwekul als door het gerechtshof wordt gespuid, biedt uiteraard geen rechtvaardiging voor een inbreuk op de Grondrechten van de Europese Unie.

Schending door een (rechterlijke) instantie van een lidstaat, moet van haar verplichting krachtens artikel 47, tweede alinea, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie om de aan haar voorgelegde zaken binnen een redelijke termijn te berechten, moet haar bestraffing vinden in het kader van een beroep tot schadevergoeding dat bij een nationaal rechtsprekende instantie aanhangig wordt gemaakt, aangezien een dergelijk beroep een effectief rechtsmiddel vormt.

In geval van een beroep tot schadevergoeding wegens schending door een (onderdeel van) een lidstaat van artikel 47, tweede alinea, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie dat is ingesteld omdat de lidstaat de vereisten inzake de inachtneming van de redelijke procestermijn niet in acht heeft genomen, staat het aan de nationale rechter, die onafhankelijk wordt geacht, maar dat doorgaans niet doet blijken, maar dat terzijde, om de in de rechtsorden van de lidstaten toepasselijke algemene beginselen voor op vergelijkbare schendingen gebaseerde beroepen in acht te nemen.

Met name moet de nationale rechter in die context nagaan of kan worden vastgesteld of zich niet alleen materiële schade heeft voorgedaan, maar ook immateriële schade die een partij mogelijk als gevolg van de termijnoverschrijding heeft geleden en die in voorkomend geval passend moet worden hersteld.

Het staat dus aan de nationale rechter om zich over dergelijke schadevorderingen uit te spreken, zulks in een andere formatie dan die welke kennis heeft genomen van het geschil dat heeft geleid tot de procedure waarvan de duur wordt bekritiseerd, onder toepassing van de door het Hof geformuleerde criteria voor de beoordeling of de lidstaat het beginsel van de redelijke termijn in acht heeft genomen.

Aldus gaat het fout in casu doordat het gerechtshof in dezelfde formatie als waarin zij kennisgenomen heeft van het geschil (den Ouden, van Huijgevoort, van Kempen) in dezelfde formatie kennis heeft genomen van het geschil dat heeft geleid tot de procedure waarvan de duur wordt bekritiseerd, maar zich in dezelfde formatie heeft uitgelaten over de vergoeding van schade.

Dat is in strijd met vaste uitlegging van het Hof van Justitie met betrekking tot bepalingen van artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie.

Reeds om die reden moet de zaak gecasseerd worden, maar ik heb uiteraard geen enkel vertrouwen in Uw Raad die doorgaans in strijd met bepalingen van de Unie dergelijke vereisten negeert en gewoon afdoet met een 81 RO, opdonderen met die justitiabele, getuige de door Uw Raad ontwikkelde, vaste rechtspraak met betrekking tot het herstel van de materiele of immateriële schade die een justitiabele heeft geleden als gevolg van de termijnoverschrijding.

Dat is dus weer eens een overduidelijk bewijs hoe gebrekkig de onafhankelijkheid van de nationale rechter is door in flagrante strijd met bepalingen van de hoogste rechter, de nationale bepalingen een eigen leven te laten leiden dat niet strookt met bepalingen en daarop gebaseerde uitlegging van de hoogste rechter, de Unierechter.

Het gerechtshof heeft met moralistische Pipo de Clown rechtspraak belanghebbende weer eens een poot uitgedraaid en wars van Unierechtelijke bepalingen en daarop gebaseerde uitlegging van de hoogste rechter, de Unierechter, de justitiabele belazerd, een kenmerk, mogelijk doel van de nationale rechtspraak in Nederland.

Uw Raad is voldoende aangetoond natuurlijk een zooitje moraalridders dat pertinent weigert het recht juist toe te passen ten faveure van de lidstaat en zijn bevoegde instanties.

Uw Raad moet doen wat het behoort te doen, de zaak casseren wegens schending van artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie, niet alleen voor de achterbakse reden geen passende vergoeding te bepalen, maar ook vanwege het feit dat de nationale rechter om zich over dergelijke schadevorderingen uit te spreken, dat niet in een andere formatie dan die welke kennis heeft genomen van het geschil dat heeft geleid tot de procedure waarvan de duur wordt bekritiseerd, heeft gedaan.

Vooropgesteld zij dat een wanneer een justitiabele recht heeft op terugbetaling van in strijd met bepalingen van de Unie geheven heffingen hij niet alleen recht heeft op terugbetaling van de ten onrechte geinde belasting, maar ook van de aan die Staat betaalde of door hem ingehouden bedragen die rechtstreeks met die belasting verband houden.

In Nederland heft de Staat van belanghebbende griffierecht wanneer hij — zoals in casu — de rechter moet verzoeken de heffende autoriteit — die dat uit eigen beweging — als onderdeel van het georganiseerde spel niet zal doen als hij niet opkomt in rechte tegen de verboden heffing — te gebieden de verboden belasting terug te betalen.

In Nederland moet het griffierecht vooraf betaald worden, op straffe van verval van recht, ook van de rechten die rechtstreeks voortkomen uit het Unierecht, zoals in casu.

Aldus staat vast dat het griffierecht rechtstreeks verband houdt — niet onderzocht en niet betwist door het gerechtshof — met aan de Staat betaalde onverschuldigde bedragen.

Daaruit volgt dat — nu het een uit het Unierecht zelf voortkomend recht betreft — de vergoeding van rente niet beheerst kan worden door bepalingen van nationaal recht.

Dat zou anders kunnen zijn bij het ontbreken van een Unierechtelijke regeling, maar dat is in casu niet het geval. Het betreft een expliciete verplichting die uit het Unierecht zelf voortkomt en om die reden van rechtswege — zonder toetsing aan het doeltreffendheidsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel — terugbetaald moet worden.

Het is een wettelijke plicht de rechten — in volle omvang — te waarborgen. Dat is slechts anders met betrekking tot de rentevoet en de wijze waarop de rente wordt berekend (enkelvoudige dan wel samengestelde rente).

In Nederland is de wettelijke verplichting, die rechtstreeks voortkomt uit het Unierecht zelf, dus niet geregeld, nu volgens het Hof artikel 8:74 Awb niet voorziet in een terugbetaling van het vooraf — op straffe van verval van recht — betaalde griffierecht, vermeerderd met een adequate rente.

Aldus moet vastgesteld worden dat Nederland — weer eens — niet voldaan heeft aan de uit het Unierecht zelf voortkomende verplichtingen. Dat is natuurlijk niet vreemd in een land als Nederland waar de rechtspraak niet onafhankelijk is en de wetgever de modus op oplichten heeft.

Vast staat dat door het niet omzetten van de Unierechtelijke verplichting in een nationale regeling lidstaat Nederland een onrechtmatige daad pleegt jegens belanghebbende, die voortduurt.

Het is niet aan mij een voorzet te geven hoe de Unierechtelijke verplichting omgezet zou moeten worden in de nationale regeling, alleen staat vast dat die wel juist en correct omgezet moet worden.

Ik wijs Uw Raad er — naar ik veronderstel ten overvloede — nu Uw Raad weinig anders probeert dan uit het Unierecht voortkomende rechten te vernachelen en te omzeilen ten faveure van nationale bepalingen of voorschriften, dat Uw Raad bij twijfel gehouden is op de voet van artikel 267 VWEU, vragen voor te leggen aan de hoogste rechter, de Unierechter.

Vast staat dat van belanghebbende — structureel en op doordachte wijze — in strijd met bepalingen van het Unierecht — belasting is geheven. Aldus is het geschil onderworpen aan bepalingen van het Unierecht.

Eenieder wiens door het recht van de Unie gewaarborgde rechten en vrijheden zijn geschonden, heeft recht op een doeltreffende voorziening in rechte, met inachtneming van de in artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie gestelde voorwaarden.

Eenieder heeft recht op een eerlijke en openbare behandeling van zijn zaak, binnen een redelijke termijn, door een onafhankelijk en onpartijdig gerecht dat vooraf bij wet is ingesteld. Eenieder heeft de mogelijkheid zich te laten adviseren, verdedigen en vertegenwoordigen.

Rechtsbijstand wordt verleend aan degenen die niet over toereikende financiële middelen beschikken, voor zover die bijstand noodzakelijk is om de daadwerkelijke toegang tot de rechter te waarborgen.

Zoals eerder al door mij — zeer gemotiveerd betoogt — wordt in Nederland uiteraard — genoegzaam bekend — structureel en in ernstige mate — niet voldaan aan de uit het Unierecht voortkomende (mensen)rechten.

In casu ook niet door gerechtshof Arnhem-Leeuwarden. Ze hebben een of ander slap verzinsel opgedist om belanghebbende eenvoudigweg te belazeren, verweven het oordeel met feitelijke opvattingen en de Hoge Raad kan het weer afdoen met een 81 RO, zwaaien met de handjes, weg rechten, niks daadwerkelijke toegang tot het recht, niks mogelijkheid tot verdediging of adviseren, stelen en beduvelen is het enige motto.

Het is natuurlijk een zielig flauwekul argument dat er verknochtheid tussen de zaken bestaat voor verschillende justitiabelen, die elkaar niet eens kennen, niet weten van een ander die op dezelfde wijze als hij of zij ook is bedonderd door de nationale wetgever.

Het is veeleer weer een afstraffing van ‘waag het niet nog eens te komen zeuren over onverschuldigde belasting met hulp van een gemachtigde’. Doe het zelf, dan zeiken wij u keihard af, in navolging van de Inspecteur en de Rechtbank, u zal het wel uit uw hoofd laten in hoger beroep te gaan, of neem een gemachtigde en weet dat u er dan heel veel verlies leidt, omdat wij u als moraalridders en fatsoensrakkers figuurlijk afmaken waar we kunnen…

Het slaat echt werkelijk op niks natuurlijk. Verknochtheid is er als meerdere mensen in een gezamenlijke procedure opkomen tegen een inbreuk, maar dat is in casu niet aan de orde. Iedere onafhankelijke, individueel procederende belastingplichtige wordt grof belazerd — in strijd met het recht — door de raadsheren van Hof Arnhem-Leeuwarden. Zielenpieten zijn het, maar dat kan ook, Uw Raad zal ze niet herroepen, ergo, neemt gewoon € 250,00 griffierecht af van belanghebbenden, doet het weer in de pot en dan komt er weer eens of andere minkukel bij de overheid die zich weet laat Fêteren door deze of gene bij aanbestedingen, sluiten van contracten of anderszins…. Lekker samen naar de skybox, lekker eten, interessant doen, lekker in de Ferrari of de Lambo of de Bentley (Maserati) naar de hoeren na afloop, de burger wordt toch gepakt en betaald indirect de geneugten.

Ik heb er geen enkele fiducie in dat Uw Raad het recht juist zal gaan toepassen of anderszins, maar meen er toch over te moeten klagen, nu het natuurlijk bezijden elk voorstellingsvermogen van een buitenstaander is, dat je zo respectloos beduveld wordt door een onderdeel van de rechterlijke macht in Nederland!

Ten overvloede breng ik nog in herinnering dat nu toepassing wordt gegeven aan bepalingen van Unierecht in casu belanghebbende rechten kan ontlenen aan bepalingen van het Unierecht, meer bepaald artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie.

De grondrechten hebben weliswaar geen absolute gelding, maar dergelijke moralistische flauwekul als door het gerechtshof wordt gespuid, biedt uiteraard geen rechtvaardiging voor een inbreuk op de Grondrechten van de Europese Unie.

Schending door een (rechterlijke) instantie van een lidstaat, moet van haar verplichting krachtens artikel 47, tweede alinea, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie om de aan haar voorgelegde zaken binnen een redelijke termijn te berechten, moet haar bestraffing vinden in het kader van een beroep tot schadevergoeding dat bij een nationaal rechtsprekende instantie aanhangig wordt gemaakt, aangezien een dergelijk beroep een effectief rechtsmiddel vormt.

In geval van een beroep tot schadevergoeding wegens schending door een (onderdeel van) een lidstaat van artikel 47, tweede alinea, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie dat is ingesteld omdat de lidstaat de vereisten inzake de inachtneming van de redelijke procestermijn niet in acht heeft genomen, staat het aan de nationale rechter, die onafhankelijk wordt geacht, maar dat doorgaans niet doet blijken, maar dat terzijde, om de in de rechtsorden van de lidstaten toepasselijke algemene beginselen voor op vergelijkbare schendingen gebaseerde beroepen in acht te nemen.

Met name moet de nationale rechter in die context nagaan of kan worden vastgesteld of zich niet alleen materiële schade heeft voorgedaan, maar ook immateriële schade die een partij mogelijk als gevolg van de termijnoverschrijding heeft geleden en die in voorkomend geval passend moet worden hersteld.

Het staat dus aan de nationale rechter om zich over dergelijke schadevorderingen uit te spreken, zulks in een andere formatie dan die welke kennis heeft genomen van het geschil dat heeft geleid tot de procedure waarvan de duur wordt bekritiseerd, onder toepassing van de door het Hof geformuleerde criteria voor de beoordeling of de lidstaat het beginsel van de redelijke termijn in acht heeft genomen.

Aldus gaat het fout in casu doordat het gerechtshof in dezelfde formatie als waarin zij kennisgenomen heeft van het geschil (den Ouden, van Huijgevoort, van Kempen) in dezelfde formatie kennis heeft genomen van het geschil dat heeft geleid tot de procedure waarvan de duur wordt bekritiseerd, maar zich in dezelfde formatie heeft uitgelaten over de vergoeding van schade.

Dat is in strijd met vaste uitlegging van het Hof van Justitie met betrekking tot bepalingen van artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie.

Reeds om die reden moet de zaak gecasseerd worden, maar ik heb uiteraard geen enkel vertrouwen in Uw Raad die doorgaans in strijd met bepalingen van de Unie dergelijke vereisten negeert en gewoon afdoet met een 81 RO, opdonderen met die justitiabele, getuige de door Uw Raad ontwikkelde, vaste rechtspraak met betrekking tot het herstel van de materiële of immateriële schade die een justitiabele heeft geleden als gevolg van de termijnoverschrijding.

Dat is dus weer eens een overduidelijk bewijs hoe gebrekkig de onafhankelijkheid van de nationale rechter is door in flagrante strijd met bepalingen van de hoogste rechter, de nationale bepalingen een eigen leven te laten leiden dat niet strookt met bepalingen en daarop gebaseerde uitlegging van de hoogste rechter, de Unierechter.

Het gerechtshof heeft met moralistische Pipo de Clown rechtspraak belanghebbende weer eens een poot uitgedraaid en wars van Unierechtelijke bepalingen en daarop gebaseerde uitlegging van de hoogste rechter, de Unierechter, de justitiabele belazerd, een kenmerk, mogelijk doel van de nationale rechtspraak in Nederland.

Uw Raad is voldoende aangetoond natuurlijk een zooitje moraalridders dat pertinent weigert het recht juist toe te passen ten faveure van de lidstaat en zijn bevoegde instanties.

Uw Raad moet doen wat het behoort te doen, de zaak casseren wegens schending van artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie, niet alleen voor de achterbakse reden geen passende vergoeding te bepalen, maar ook vanwege het feit dat de nationale rechter om zich over dergelijke schadevorderingen uit te spreken, dat niet in een andere formatie dan die welke kennis heeft genomen van het geschil dat heeft geleid tot de procedure waarvan de duur wordt bekritiseerd, heeft gedaan.

Het gerechtshof heeft met zijn gegeven oordeel het Unierecht op ernstige wijze miskend.

Ik verwijs Uw Raad naar een arrest van het Hof van Justitie, de hoogste rechter, van 17 april 2018, ECLI:EU:C:2018:275;

Daaruit volgt dat de Inspecteur, als heffende autoriteit bevoegd onderdeel van de lidstaat Nederland, de belastingen over motorvoertuigen zo moet kiezen en vaststellen dat zij de verkoop van nationale tweedehands voertuigen niet begunstigen waardoor de invoer van gelijksoortige tweedehands voertuigen zou worden ontmoedigd.

Daaruit volgt dat de Inspecteur zich aldus van een systematiek zal moeten bedienen, of de wetgever een systeem moet ontwerpen waarbij de belastingen over motorvoertuigen zo zijn vastgesteld dat zij de verkoop van nationale tweedehands voertuigen niet begunstigen waardoor de invoer van gelijksoortige tweedehands voertuigen zou worden ontmoedigd.

Verweerder heeft aldus de wettelijke — Unierechtelijke — taak de (bewijs)last te dragen hoe hoog de belasting moet worden vastgesteld waarbij is uitgesloten zij de verkoop van nationale tweedehands voertuigen niet begunstigen waardoor de invoer van gelijksoortige tweedehands voertuigen zou worden ontmoedigd.

Verweerder heeft zich in casu van een systeem bedient — teneinde waar mogelijk belastingplichtigen op te lichten en te beduvelen — mede verworden tot kerntaak van de Inspecteur meen ik te mogen opmaken uit talrijke ervaringen — waarin hij een derde deskundige opdracht geeft een zo laag mogelijke schade vast te stellen en deze schade slechts deels in mindering te brengen op de waarde in onbeschadigde staat.

In goed Nederlands is dat regelrechte oplichting.

Daartoe heeft de Inspecteur ten eerste de waarde in onbeschadigde staat veel hoger vastgesteld dan de waarde van soortgelijke voertuigen in onbeschadigde staat.

Dan stelt hij de schade vast — in weerwil met de schadevaststelling door de deskundige van belanghebbende — op € 25.000,00, waarbij de deskundige verklaard in zijn rapport onder 3.2 dat de herstelkosten zijn vastgesteld op basis van de zichtbare schade.

Ik merk op dat bij (complexe) schadegevallen, zoals in casu de zichtbare schade niet zelden fractioneel is van de totale omvang van de schade.

De deskundige verminderd de waarde van het voertuig in onbeschadigde staat daarna met 60% van de bevonden schade (€ 15.000,00) teneinde, naar ik vermag begrijpen de burger verder op te lichten in een een-tweetje, waarbij de taxateur van verweerder een factuur stuurt die 2–3 keer boven het marktgemiddelde ligt, de procedure ondanks dat de bedragen de Unierechtelijke vereisten ver overstijgen, niet Unierechtelijk is aanbesteed, etc. etc.

In een dergelijk systeem kan niet worden geconcludeerd dat de Inspecteur, als heffende autoriteit bevoegd onderdeel van de lidstaat Nederland, de belastingen over motorvoertuigen zo moet kiezen en vaststellen dat zij de verkoop van nationale tweedehands voertuigen niet begunstigen waardoor de invoer van gelijksoortige tweedehands voertuigen zou worden ontmoedigd.

Dat heeft evenzeer te gelden voor de wijze waarop het gerechtshof de zaak — in goede justitie — afdoet, in navolging van de rechtbank.

Daarmee staat vast dat lidstaat Nederland krachtens artikel 110 VWEU de belastingen over motorvoertuigen zo moet kiezen en vaststellen dat zij de verkoop van nationale tweedehands voertuigen niet begunstigen waardoor de invoer van gelijksoortige tweedehands voertuigen zou worden ontmoedigd.