HR, 30-09-2022, nr. 21/03457

Gereechtshof den Haag hanteert waarschijnlijk het principe van 'ik neuk je, als jij mij pijpt, naaien we lekker samen (de burger). Wat een criminelen, wat een gajes.

Vooropgesteld zij dat het gegeven oordeel van het gerechtshof uitgaat van de premisse dat wat de Hoge Raad der Nederlanden oordeelt, zelfs wanneer het zoals in casu indruist tegen alle fundamentele waarden van de rechtsstaat, als juist moet worden aanvaard.

Uit die premisse is waarschijnlijk de wildgroei ontstaan bij de Hoge Raad der Nederlanden en bij Petertje in het bijzonder, dat ze er zelf maar wat van mogen maken, zonder de Unierechter te kennen in de zelfstandige, onrechtmatige en onbevoegde uitlegging van het recht van de Unie door de Hoge Raad der Nederlanden.

Artikel 267, letter a VWEU bepaald dat Het Hof van Justitie van de Europese Unie bevoegd is, bij wijze van prejudiciële beslissing, een uitspraak te doen

Aldus is sprake van een exclusieve bevoegdheid. Alleen de Unierechter, en NIEMAND anders mag (en kan) uitlegging geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Vgl. in gelijke zin mr. baron Koenraad Lenaerts en mr. Piet van Nuffel, Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Nu vaststaat dat het gerechtshof als onderdeel van lidstaat Nederland heeft opgetreden op hetzelfde domein als de Unierechter, die exclusief bevoegd is, is dat optreden a priori in strijd is met het Verdrag.

Nu het gerechtshof uitlegging geeft over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, o.m. over de hoogte van het griffierecht, verschillende heffings- en betalingsmodaliteiten, de vermindering als gevolg van een gedifferentieerd belastingstelsel voor vanuit andere lidstaten afkomstige gebruikte voertuigen, e.a., zonder vragen te stellen aan de exclusief bevoegde rechter, de Unierechter.

Aldus geeft het gerechtshof uitlegging over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, zonder de Unierechter te raadplegen en verwijst als klap op de vuurpijl naar met misbruik van bevoegdheid en misbruik van recht tot stand gekomen rechtspraak van de grootste hoerenkast van het heelal, de Hoge Raad der Nederlanden, die eveneens structureel nalaat overeenkomstig zijn wettelijke verplichting ex. artikel 267, derde alinea VWEU de Unierechter te bevragen!!! Rutland, poppenkast, heel erg opsluiten dat gespuis!!!

Het is extra wrang te moeten vaststellen dat — ondanks de verwijzing van belanghebbende in zijn pleitnota naar het arrest van het Hof van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 47 en aldaar aangehaalde rechtspraak, r.o. 30 en 47;

Het gerechtshof is er toch in slaagt met misbruik van bevoegdheid te treden op het exclusieve domein van de Unierechter, om, zoals in casu, belanghebbende ‘professioneel’ te ontdoen van zijn uit het Unierecht voortkomende rechten.

Het is de schande heel ver voorbij, de ‘mensen’ van dit gerechtshof zouden onmiddellijk verwijderd moeten worden uit het publiek domein en nooit meer enige publieke functie meer mogen vervullen!! Langdurig opsluiten, samen met Petertje Wattel, wat een boeventuig, wat een criminelen.

In een situatie als in het hoofdgeding, waarin rechtspraak van het Hof bestaat over het uit te leggen begrip, heeft een nationale rechterlijke instantie, die in beginsel is onderworpen aan een verwijzingsverplichting en die van mening is dat het geding dat voor haar dient een vraag over de uitlegging van het Unierecht opwerpt, de keuze uit twee mogelijkheden. Zij wendt zich tot het Hof voor aanvullende preciseringen met betrekking tot het geding waarover zij moet beslissen, of zij besluit niet te voldoen aan haar verwijzingsplicht, maar dan moet zij het antwoord dat het Hof reeds heeft aangedragen accepteren en toepassen. Als zij voor geen van beide mogelijkheden kiest en het betrokken begrip van Unierecht anders uitlegt, maakt zij zich schuldig aan een voldoende gekwalificeerde schending van dit recht.62. Dit vloeit voort uit vaste rechtspraak volgens welke een schending van het Unierecht voldoende gekwalificeerd is wanneer daarbij de desbetreffende rechtspraak van het Hof kennelijk is miskend.63.

Anders dan het gerechtshof — kennelijk onjuist — overweegt bestaat voor hem verwijzingsplicht wanneer;

Ik verwijs uw kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijke Hoge Raad der Nederlanden, de grootste boevenclub van het rechterlijk bestel in Europa en mogelijk ver daarbuiten, naar de uitlegging van de exclusief bevoegde rechter, de Unierechter, in zijn arrest van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 30 en r.o. 47.

De uitlegging van het Hof vloeit eenvoudigweg voort uit het feit dat overeenkomstig artikel 267, letter a VWEU de Unierechter exclusief bevoegd is uitlegging te geven over bepalingen van het recht van de Unie en niemand anders!!!

Ik verwijs Uw viespeukenclub naar de uitlegging van exclusieve bevoegdheden van mr. baron Koenraad Lenaerts (president van het Hof) mr. Piet en van Nuffel (procesgemachtigde Hof van Justitie EC), Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Aldus staat buiten elke mogelijke twijfel verheven vast dat het gerechtshof getreden is op het exclusieve domein van de Unierechter, in casu artikel 267, letter a VWEU, waarin is vastgelegd dat het Hof exclusief bevoegd is uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van de Verdragen.

Aldus is het optreden van de rechtbank en het gerechtshof a priori in strijd is met het Verdrag.

Middel I is kennelijk gegrond. Goed bezien behoeft de rest geen behandeling meer, nu het gerechtshof blijk heeft gegeven — mogelijk willens en wetens — van een zeer ernstige miskenning van de uitlegging van het Hof.

Wetende dat het doorgaans voor Uw Raad, ook een gekende partijdige, afhankelijke, ongekend vies smerige club waar de criminaliteit ongekend afdruipt, niet anders is, daar is misbruik van bevoegdheid en misbruik van recht en het terzijde stellen van alle fundamentele beginselen van de rechtsstaat teneinde burgers te naaien waar mogelijk, ook een kernwaarde, zal ik nog nader grieven.

Ik merk nog op dat de loze stellingen van gerechtshof den Haag — waarin hij zelfstandig een vraag van Unierecht — namelijk heeft hij verwijzingsplicht ex. artikel 267, tweede alinea Handvest van de grondrechten en mag hij — anders dan uit de letterlijke tekst van artikel 267, letter a VWEU volgt — uitlegging geven over het recht van de Unie, verzwaard had moeten motiveren, wanneer hij afziet van verwijzing, teneinde te voldoen aan de door hemzelf notabene geschetste vereiste de volle werking van het Unierecht te verzekeren!!

Alleen op deze wijze ontstaat een waterdicht systeem (met uitzondering van de enorme en structurele schendingen door de rechterlijke macht in lidstaat Nederland natuurlijk) waarin de volle werking van het recht van de Unie wordt gewaarborgd.

Middel I is kennelijk gegrond, nu het gerechtshof uitlegging geeft over bepalingen van het recht van de Unie, over een aan hem voorgelegde vraag van Unierecht, hetgeen hem apert verboden is, nu de uitlegging van het recht van de Unie een exclusieve bevoegdheid is van het Hof, zoals ook volgt uit artikel 267, letter a VWEU.

Ik verwees ook naar uitlegging van exclusieve bevoegdheden door baron mr. Koenraad Lenaerts en Piet van Nuffel en de gevolgen van het treden op het exclusieve domein van de Unierechter, hetgeen a priori in strijd is met het Verdrag. Het handelen van het gerechtshof is kennelijk — zeer ernstig onrechtmatig -, maar begrijpelijk, want de uitspraak wordt toch gefaciliteerd door de grootste criminele organisatie van de wereld, de Hoge Raad der Nederlanden, met raadsheren waarbij types als Willem Holleeder, die de rechtspraak levenslang op laat sluiten, zonder daadwerkelijk effectief proces, anders dan voor het oog van het kerkvolk, tot mietjes zijn verworden!! Zowel gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, als de hoge Raad der Nederlanden zijn geen rechterlijke autoriteiten in de zin van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Het gerechtshof is niet bevoegd uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie. Zoals blijkt uit middel I, en aldaar aangehaalde rechtspraak van het Hof, is het een nationale rechter, niet zijnde de rechter wiens oordelen naar nationale regeling net vatbaar zijn voor hoger beroep, die in beginsel altijd verwijzingsplicht heeft, kennelijk verboden uitlegging te geven over de bepalingen van het Handvest, begrijpelijk ook, aanvaarding van een dergelijke uitlegging is een ernstige bedreiging voor de fundamentele mensenrechten die vervat zijn in het Handvest! Ik verwijs Uw kennelijk partijdige en kennelijke afhankelijke Raad, stelletje raadheren die zich als hoeren gedragen, genoegzaam gebleken, naar de geciteerde uitlegging van het Hof in zijn arrest van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 30 (en 47).

Aldus is de uitlegging, over de door het recht van de Unie beheerste materie als artikel 110 VWEU, door het gerechtshof kennelijk onrechtmatig, met misbruik van alle fundamentele rechtsbeginselen tot stand gekomen! Bovendien ook nog eens kennelijk onjuist!!

Ik verwijs Uw doorwinterde gajesclub naar rechtspraak van het Hof inzake artikel 110 VWEU, in casu in het recente arrest van het hof van 17 april 2018, Dos Santos, EU:C:2018:275;

Daaruit blijkt dat de door het gerechtshof opgeworpen stellingen en weren 180 graden haaks staan op de uitlegging van de tekst en context van artikel 110 VWEU. Dan moetje gewoon voor 30 jaar brommen als je dat durft te doen, geen twijfel mogelijk, opsluiten die ongekende boeven!!

Ik verwijs uw criminele organisatie, waarnaar het gerechtshof verwijst, ja, grotere criminelen dan Petertje en zijn vrinden bestaat er eenvoudigweg niet, onmogelijk, naar rechtspraak van het Hof in de zaak C-167/05, Commissie/Koninkrijk Zweden;

Aldus hoeft belanghebbende niets anders te doen dan aan te tonen dat een bepaalde binnen het binnenlands belastingstelsel aan de orde zijnde fiscale werking, tot een schending kan leiden.

De verwijzing van de dienstdoend rechter naar intens criminele rechtspraak van uw gekende misdaadorganisatie met maffiose trekken, de Hoge Raad der Nederlanden, met raadsheren die zich als hoeren gedragen en van burgers naaien hun professie hebben gemaakt, daar snijdt de vergelijking kennelijk hout, met het verschil dat prostituees kenbaar maken dat ze burgers naaien voor geld en raadsheren bij Uw Raad de schijn willen ophouden rechtsbescherming en rechtseenheid na te streven, niets is minder waar uiteraard, genoegzaam gebleken en aangetoond, kan bij gebrek aan feitelijke grondslag geen opgang vinden en bovendien moet in Unierechtelijke kwesties niet gemotiveerd worden met door misbruik van recht, misbruik van bevoegdheid en kennelijk onjuist tot stand gekomen uitlegging van Uw gajesclub, maar met uitlegging van het recht door de exclusief bevoegde rechter, de Unierechter!! De Unierechter is gebleken oprecht, correct en doet zijn werk zoals het hoort!! Kan Uw gajesclub een voorbeeld aan nemen!!

Vast staat dat de belasting van te importeren, gebruikte voertuigen geheven is en geheven is gehouden door de Inspecteur der Rijksbelastingen rekening houdend met BTW-voertuigen en daarmee blijk geeft dat het stelsel van binnenlandse belastingen niet strookt met de vereiste van het recht van de Unie, meer bepaald artikel 110 VWEU, nu volgens vaste rechtspraak een belastingstelsel van een lidstaat slechts verenigbaar met artikel 110 VWEU kan worden geacht, indien vaststaat dat het zodanig is ingericht dat het in alle gevallen is uitgesloten dat ingevoerde producten zwaarder worden belast dan binnenlandse producten en dat het bijgevolg in geen geval discriminerende gevolgen heeft (arresten van 19 maart 2009, Commissie/Finland, C-10/08, niet gepubliceerd, EU:C:2009:171, punt 24, en 19 december 2013, X, 0437/12, EU:C:2013:857, punt 28).

Dat de Inspecteur weigert, danwel niet het initiatief neemt te waarborgen dat de in strijd met het Unierecht geheven belasting, die geheven is in strijd met het recht van de Unie, overeenkomstig zijn wettelijke verplichting, die rechtstreeks voortvloeit uit het Unierecht zelf, volgens vaste rechtspraak van het Hof dat het recht op terugbetaling van heffingen die een lidstaat in strijd met het recht van de Unie heeft geïnd, het gevolg en het complement is van de rechten die de justitiabelen ontlenen aan de bepalingen van het Unierecht, zoals die door het Hof zijn uitgelegd. De lidstaten zijn dus in beginsel verplicht om de in strijd met het recht van de Unie geïnde belastingen terug te betalen (arrest van 19 juli 2012, Littlewoods Retail e.a., 0591/10, EU:C:2012:478, punt 24 en aldaar aangehaalde rechtspraak), is al erg genoeg.

Die verplichting is verneukt door de hoerenkinderen van de Hoge Raad der Nederlanden in zijn arrest van 12 mei 2017, ECLI:NL:HR:2017:847, waarin die kindertjes, die van burgertjes naaien hun dagelijks werk hebben gemaakt, vies volk, die oordelen, zonder de Unierechter te bevragen of de gegeven oplossing even evident zou zijn voor het Hof, dus kennelijk onrechtmatig, vies toch allemaal, dat de vermindering van de belasting in beginsel een taak is van de belastingplichtige!! Dat druist uiteraard volledig in tegen de uitlegging van het Hof en de tekst en context van artikel 110 VWEU.

Aldus staat vast dat de belasting geheven en geheven gehouden is in kennelijke, ernstige strijd met het recht van de Unie.

De rechtbank en het gerechtshof hebben dat beiden kennelijk miskend. Het cassatieberoep is om die reden kennelijk gegrond.

De rechtbank heeft het nationaal recht toegepast met voorrang op het recht van de Unie.

In dit verband is iedere nationale rechter die in het kader van zijn bevoegdheid is aangezocht, als orgaan van een lidstaat meer in het bijzonder verplicht iedere nationale bepaling die strijdig is met een bepaling van het Unierecht met rechtstreekse werking, in het geschil dat aan hem is voorgelegd, buiten toepassing te laten (arrest van 24 juni 2019, Poptawski, C-573/17, EU:C:2019:530, punt 61 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Aangaande artikel 47 van het Handvest volgt uit de rechtspraak van het Hof dat deze bepaling op zich volstaat en niet hoeft te worden verduidelijkt door bepalingen van Unierecht of van nationaal recht, om particulieren een als zodanig inroepbaar recht te verlenen (arresten van 17 april 2018, Egenberger, C-414/16, EU:C:2018:257, punt 78, en 29 juli 2019, Torubarov, C-556/17, EU:C:2019:626, punt 56).

Gerechtshof den Haag heeft in zijn niet aflatende drang burgers te besodemieteren en van hun uit het Unierecht voortkomende rechten te ontdoen waar mogelijk, het recht van de Unie ernstig miskend door in een geschil als in casu, dat beheerst wordt door het recht van de Unie, de rechten die belanghebbende aan het recht van de Unie kan ontlenen te verneuken met toepassing van voorrang van de nationale regeling op het recht van de Unie.

Uw Raad oordeelde echter in dat arrest dat ook een aan de Inspecteur te wijten onrechtmatigheid heeft te gelden, wanneer, zoals in casu, de belasting in strijd met het recht van de Unie wordt geheven.

Middel II is kennelijk gegrond.

Vooropgesteld zij dat de vermindering het gevolg is van toepassing van het tussentijds tarief BPM, waarover het Hof van Justitie heeft geoordeeld in zijn arrest van 19 december 2013, EU:C:2013:857, na verwijzing door gerechtshof 's‑Hertogen bosch.

Aldus is de vermindering het gevolg van in strijd met het Unierecht geheven belasting.

Het gerechtshof in den Haag gaat uit van de kennelijk onjuist premisse dat in het stelsel van binnenlandse belastingen ex. artikel 110 VWEU een rol weg is gelegd om aan te tonen of aannemelijk te maken dat de Inspecteur der Rijksbelastingen niet teveel belasting heeft geheven, danwel te waarborgen, met de inbreng van gegevens en onderbouwing er voor zorg te dragen dat de heffende autoriteit in lidstaat Nederland niet treedt buiten de in artikel 110 VWEU neergelegde begrenzing van heffingsbevoegdheid, mogelijk ingegeven door de criminele arresten van Uw intens vieze club.

Die kennelijk onjuiste premisse vindt immers geen enkele steun in het recht van de Unie.

Het doet er niet toe dat de Hoge Raad der Nederlanden zelfstandig de hem voorgelegde vraag van Unierecht, wie de bewijslast draagt in een systeem van voldoening van belasting op aangifte, heeft opgelost, zonder toe te komen aan zijn wettelijke verwijzingsplicht. Idem voor het gerechtshof.

Het gerechtshof geeft met zijn beslissing uitlegging over de draagwijdte van artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, die de vergoeding van advisering, vertegenwoordiging en verdediging regelt, rechtstreeks werkt en inroepbaar is zonder dat het verduidelijkt hoeft te worden door nationale of Unierechtelijke bepalingen.

Het gerechtshof heeft in zijn niet aflatende drang burgers te belazeren en systematisch te ontdoen van hun uit het Unierecht voortkomende rechten voorrang gegeven aan nationale bepalingen.

Het niet toekennen van een proceskostenvergoeding omdat een vermindering pas in hoger beroep erkent wordt door de Inspecteur der Rijksbelastingen, die dat geld al die tijd dus kennelijk onverschuldigd, in strijd met het recht van de Unie onder zijn beheer heeft gehouden, zonder dat het gerechtshof oordeelt dat dat geld overeenkomstig vaste rechtspraak van het Hof terugbetaald moet worden, vermeerderd met een passende rentevergoeding, is in kennelijke strijd met artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Aangaande artikel 47 van het Handvest volgt uit de rechtspraak van het Hof dat deze bepaling op zich volstaat en niet hoeft te worden verduidelijkt door bepalingen van Unierecht of van nationaal recht, om particulieren een als zodanig inroepbaar recht te verlenen (arresten van 17 april 2018, Egenberger, C-414/16, EU:C:2018:257, punt 78, en 29 juli 2019, Torubarov, C-556/17, EU:C:2019:626, punt 56).

Artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie verzet zich echter tegen een nationale regeling met forfaitaire tarieven die, wegens te lage maximumbedragen, in casu zelfs nihil, niet waarborgen dat minstens een significant en passend deel van de redelijke kosten van de in het gelijk gestelde partij door de verliezende partij wordt gedragen.

Evenzeer verzet artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie zich tegen een nationale bepalingen die de rechten die rechtstreeks en met voorrang voortkomen uit het Unierecht zelf, zoals in casu de door het gerechtshof toegepaste regel, onterecht toegepast ook nog eens, dat wanneer pas in hoger beroep een strijdig met het Unierecht onder beheer van verweerder gehouden heffing teruggeven moet worden, de justitiabele geen recht heeft op kosten van door derden — succesvol — verleende advisering, vertegenwoordiging en verdediging.

Middel III is kennelijk gegrond. Het gerechtshof heeft het recht ernstig, kennelijk miskend en had tenminste een passende proceskostenvergoeding moeten toekennen voor hoger beroep, zijnde tenminste 2 punten ad. € 748,00, zijnde het tarief per 1 juli 2021.

De uitzondering die geldt voor procedures inzake de Belasting BPM en W02 is tenminste voor de BPM in kennelijke strijd met het gelijkwaardigheidsbeginsel, nu de BPM in beginsel onderworpen is aan bepalingen van het Unierecht en voor binnenlandse belastingen een tarief geldt van C 748,00. De regeling besluit proceskosten bestuursrecht is ook om die reden kennelijk in strijd met het recht van de Unie.

Aangezien het gerechtshof heeft verzuimd zich volgens de procedure van artikel 267, derde alinea, VWEU, tot het Hof te wenden om vast te stellen of, bij een gegrond hoger beroep, waarbij de belasting die in strijd met het Unierecht is geheven volgens de uitlegging van het Hof in zijn arrest van 19 december 2013, X, EU:C:2013:857, de kosten van advisering, vertegenwoordiging en verdediging, zoals vervat in de fundamentele grondrechtencatalogus van artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, ongedaan gemaakt kunnen worden door nationale regelingen en kennelijk onrechtmatig tot stand gekomen nationale rechtspraak van de hoogste nationale rechterlijke instantie, de Hoge Raad der Nederlanden in zijn arrest van 17 januari 2020, ECLI:NL:HR:2020:63, waaruit volgt — zonder prejudiciële verwijzing — zelfstandig vastgesteld door de Hoge Raad der Nederlanden, dat de bewijslast bij belanghebbende ligt om aannemelijk te maken dat er waarde verminderende omstandigheden zijn — aan de bepalingen van het Unierecht heeft gegeven niet zo evident was dat er redelijkerwijze geen ruimte voor twijfel bestond, slaagt middel III.

Vooropgesteld zij wanneer de beslissing van een nationale rechterlijke instantie niet vatbaar is voor hoger beroep, deze instantie in beginsel is gehouden zich krachtens artikel 267, derde alinea, VWEU tot het Hof te wenden wanneer voor haar een vraag over de uitlegging van het VWEU wordt opgeworpen (arrest van 15 maart 2017, Aquino, C-3/16, EU:C:2017:209, punt 42).

Het Hof heeft geoordeeld dat deze in deze bepaling neergelegde verwijzingsplicht met name tot doel heeft te voorkomen dat zich in een lidstaat nationale rechtspraak ontwikkelt die niet met de regels van het Unierecht strookt (arrest van 15 maart 2017, Aquino, C-3/16, EU:C:2017:209, punt 33 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Deze rechterlijke instantie is hiertoe inderdaad niet gehouden wanneer zij vaststelt dat de opgeworpen vraag niet relevant is of dat de betreffende bepaling van het Unierecht door het Hof reeds is uitgelegd of dat de juiste toepassing van het Unierecht zo voor de hand ligt dat redelijkerwijze geen ruimte voor twijfel kan bestaan, waarbij bij beoordeling of een dergelijk geval zich voordoet, rekening moet worden gehouden met de eigen kenmerken van het Unierecht, de bijzondere moeilijkheden bij de uitlegging ervan en het gevaar voor uiteenlopende rechtspraak binnen de Unie (zie in die zin arresten van 6 oktober 1982, Cilfit e.a., 283/81, EU:C:1982:335, punt 21; 9 september 2015, Ferreira da Silva e Brito e.a., C-160/14, EU:C:2015:565, punten 38 en 39, en 28 juli 2016, Association France Nature Environnement, C-379/15, EU:C:2016:603, punt 50).

Bovendien moet, wanneer de nationale rechterlijke instantie wiens oordelen niet vatbaar zijn voor hoger beroep, aantonen middels een verzwaarde motiveringsvereiste, dat de door hem gekozen zelfstandige oplossing even evident is voor rechters in andere lidstaten en het Hof (vgl. Hof van Justitie, 6 oktober 1982, Cilfit, EU:C:1982, r.o. 16, Brito, 11 juni 2015, EU:C:2015:390, r.o. 90 en aldaar aangehaalde rechtspraak en Commissie/Frankrijk, 4 oktober 2018, EU:C:2018:811, r.o. 111).

Aldus moet worden onderzocht of;

Dit raakt de meest fundamentele rechtsbeginselen van de rechtsstaat, zoals verankerd in artikel 2 VEU.

In een situatie als in het hoofdgeding, waarin rechtspraak van het Hof bestaat over het uit te leggen begrip, heeft een nationale rechterlijke instantie, die in beginsel is onderworpen aan een verwijzingsverplichting en die van mening is dat het geding dat voor haar dient een vraag over de uitlegging van het Unierecht opwerpt, de keuze uit twee mogelijkheden. Zij wendt zich tot het Hof voor aanvullende preciseringen met betrekking tot het geding waarover zij moet beslissen, of zij besluit niet te voldoen aan haar verwijzingsplicht, maar dan moet zij het antwoord dat het Hof reeds heeft aangedragen accepteren en toepassen. Als zij voor geen van beide mogelijkheden kiest en het betrokken begrip van Unierecht anders uitlegt, maakt zij zich schuldig aan een voldoende gekwalificeerde schending van dit recht. Dit vloeit voort uit vaste rechtspraak volgens welke een schending van het Unierecht voldoende gekwalificeerd is wanneer daarbij de desbetreffende rechtspraak van het Hof kennelijk is miskend.

Het gerechtshof geeft zelfstandige uitlegging over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie en verzuimd te voldoen aan de verzwaarde motiveringsvereiste, zoals volgt uit het arrest Brito, 11 juni 2015, EU:C:2015:390, r.o. 90, onder verwijzing naar r.o. 16 van het arrest Cilfit, 6 oktober 1982, EU:C: 1982:335.

Daarmee schendt het gerechtshof het recht, meer bepaald artikel 267, tweede alinea VWEU, door een aan hem voorgelegde vraag van Unierecht niet te verwijzen naar het Hof en zelfstandig, met misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid, uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Het gerechtshof had moeten verwijzen, evenals de Hoge Raad der Nederlanden dat had moeten doen, en moeten aantonen middels een verzwaarde motiveringsvereiste, dat deze rechter niet met zekerheid kon weten dat zijn redenering even evident zou zijn voor het Hof (Hof van Justitie, 4 oktober 2018, Commissie/Frankrijk, EU:C:2018:811, r.o. 111).

Tenminste was geen sprake van zgn. een acte clair voor de Hoge Raad (het ontbreken van iedere redelijke twijfel), of de heffing van griffierecht in lidstaat Nederland strookt met het recht van de Unie, nu uit r.o. 135 van het arrest Kantarev volgt dat rekening gehouden moet worden met de hoogte van het vastrecht;

Het Hof preciseert zijn uitlegging in dit concrete geval, waarin geen mogelijkheid is van vrijstelling van het vastrecht in lidstaat Bulgarije van het vastrecht (Het Hof mag alleen uitlegging geven over een concreet geval, red. JV);

Aldus volgt hieruit dat Het niet is uitgesloten dat een proportioneel recht van 4 % van de waarde van het geschil een belangrijk obstakel vormt voor de uitoefening van het recht op vergoeding,

De Hoge Raad der Nederlanden had in elk geval het geschil niet zelfstandig mogen oplossen en oordelen dat de heffing van griffierecht in lidstaat Nederland, die geen rekening houdt met de onderliggende waarde van het geschil en in casu bij het gerechtshof ruim € 400,00 bedraagt (gerechtshof + rechtbank) terwijl de voldane BPM slechts € 283,00 bedraagt en derhalve in gevallen zelfs de betaalde belasting kan overschrijden of grotendeels gelijk is aan de betaalde belasting, nog los van de betwiste belasting.

Om genaaid te worden bij Uw hoerentent, moet belanghebbende ook weer € 270,00 betalen!! Hij kan beter naar de Doubletstraat gaan, wordt hij voor een pak minder genaaid door een hoer en heeft hij nog kans dat het lekker voelt, anders dan dat hij genaaid wordt door de raadsheren van de Hoge Raad.

Maar nee, de Hoge Raad der Nederlanden gaat uitlegging geven, teneinde in lidstaat Nederland nationale rechtspraak ontwikkelt die niet met de regels van het Unierecht strookt (arrest van 15 maart 2017, Aquino, C-3/16, EU:C:2017:209, punt 33 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Dat is ten strengste verboden en raakt alle fundamentele rechtsbeginselen. Vastgesteld zij dat de Hoge Raad der Nederlanden in elk geval geen rechterlijke instantie is in de zin van artikel 47, lid 1 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, idem voor het gerechtshof en de rechtbank.

De Hoge Raad der Nederlanden heeft zich kennelijk, niet voor enige mogelijke twijfel vatbaar, schuldig gemaakt aan een voldoende gekwalificeerde schending, hetgeen ook heeft te gelden voor de rechtbank en het gerechtshof.

Vast staat, buiten elke mogelijke twijfel verheven, dat de Hoge Raad der Nederlanden, als hoogste nationale rechter, wiens oordelen naar nationale bepalingen niet vatbaar zijn voor hoger beroep, geen rechter is in de zin van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, nu buiten elke mogelijke twijfel verheven, de Hoge Raad der Nederlanden zelfstandig een geschil beslist en met misbruik van bevoegdheid en misbruik van recht uitlegging geeft over een vaste uitlegging van het Hof van Justitie, en de door de Hoge Raad ontwikkelde interne rechtsorde van dien aard is dat bij de justitiabelen legitieme twijfel kan ontstaan over de vraag of deze instantie niet gevoelig is voor externe factoren, in het bijzonder voor directe of indirecte invloed van de wetgevende en uitvoerende macht, en of deze instantie onpartijdig is ten opzichte van de met elkaar strijdende belangen, en, derhalve, ertoe kunnen leiden dat deze instelling niet de indruk geeft onafhankelijk en onpartijdig te zijn, hetgeen het vertrouwen kan ondermijnen dat de rechterlijke macht in een democratische samenleving bij deze justitiabelen moet wekken.

Nu ook vaststaat dat artikel 19, lid 1, tweede alinea VEU kennelijk geschonden is, moet worden vastgesteld dat in een stelsel van rechtsbescherming in lidstaat Nederland niet voldaan wordt aan de op d lidstaat rustende verplichting ex. artikel 19, lid 1, tweede alinea VEU, om te voorzien in de nodige rechtsmiddelen om daadwerkelijke rechtsbescherming op de onder het recht van de Unie vallende gebieden te verzekeren, nu de bevoegde rechtsprekende autoriteiten de beginselen van de Unie, structureel tot op het bot schendt.

Ik vermeld ten overvloede dat de Europese Commissie een groot onderzoek is gestart, thans aanbeland in de inbreukfase, naar de handel en wandel van de rechtspraak in lidstaat Nederland.

Middel IV is kennelijk gegrond. Lidstaat Nederland heeft niet voldaan aan de op hem rustende verplichting ex. artikel 19, lid 1, tweede alinea VEU, om te voorzien in de nodige rechtsmiddelen om daadwerkelijke rechtsbescherming op de onder het recht van de Unie vallende gebieden te verzekeren, nu de hoogste nationale rechter, wiens oordelen naar nationale regeling niet vatbaar zijn voor hoger beroep, de Hoge Raad der Nederlanden, structureel en in enorme mate, uitlegging geeft over Unierechtelijke vraagstukken, wanneer reeds een acte éclairé tot stand is gekomen doordat het Hof uitlegging heeft gegeven over dergelijke kwesties, die uitlegging om hem moverende redenen, naar ik vermoed derden belangen, niet wil accepteren en toepassen.

Het wettelijk nationaal systeem dat voor uit andere lidstaten afkomstige, gebruikte voertuigen eerst de belasting betaald moet worden, daarna het kenteken wordt afgegeven en pas op een later moment het belastbaar feit kan plaatsvinden, terwijl voor binnenlandse gebruikte voertuigen de daarop rustende restant-belasting moet worden betaald/berekend bij de (her)tenaamstelling, maakt dat sprake is van verschillende heffings-en betalingsmodaliteiten ten nadele van te importeren, gebruikte voertuigen.

De nationale wetgever heeft dat blijkbaar onderkent en heeft in de nationale bepalingen de mogelijkheid opgenomen voor zgn. extra vermindering na aangifte, overeenkomstig paragraaf 6.2 Kaderbesluit BPM (‘leeftijdskorting’).

Daartoe moet een gerechtelijke voorprocedure gestart worden, nu de tenaamstelling plaats vindt lopende de wettelijke nationale bezwaartermijn.

In alle gevallen moet aldus, om recht te verkrijgen op de (gedeeltelijke) neutralisatie als gevolg van de nationale praktijk van verschillende heffings-en betalingsmodaliteiten, welke neutralisatie verplicht is volgens vaste rechtspraak van het Hof, die met betrekking tot de belasting over ingevoerde tweedehands wagens reeds heeft geoordeeld dat artikel 110 VWEU de volstrekte neutraliteit van de binnenlandse belastingen beoogt te waarborgen ten aanzien van de mededinging tussen producten die zich reeds op de binnenlandse markt bevinden, en ingevoerde producten (arresten van 17 juli 2008, Krawczynski, C-426/07, EU:C:2008:434, punt 31, en 3 juni 2010, Kalinchev, C-2/09, niet gepubliceerd, EU:C:2010:312, punt 31), een gerechtelijke voorprocedure opgestart worden, waarin belanghebbende zich in casu heeft laten vertegenwoordigen overeenkomstig zijn aan artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie ontleende rechten, door een professioneel gemachtigde.

Ik verwijs uw intens criminele organisatie naar de uitlegging van het recht van de Unie in zijn arrest van 17 juni 1998, Grundig Italiana SpA, EU:C:1998:299, r.o. 23;

Aldus staat vast dat de nationale wettelijke praktijk waarbij uit andere lidstaten afkomstige, gebruikte voertuigen eerste betaald moet worden, daarna het kenteken wordt afgegeven en op enig moment daarna pas tenaamgesteld kan worden, in kennelijke strijd is met het recht van de Unie.

De verwijzing van de dienstdoend rechter naar intens criminele rechtspraak van uw gekende misdaadorganisatie mert maffiose trekken, de Hoge Raad der Nederlanden, met raadsheren die zich als hoeren gedragen en van burgers naaien hun professie hebben gemaakt, daar snijdt de vergelijking kennelijk hout, met het verschil dat prostituees kenbaar maken dat ze burgers naaien voor geld en raadsheren bij Uw Raad de schijn willen ophouden rechtsbescherming en rechtseenheid na te streven, niets is minder waar uiteraard, genoegzaam gebleken en aangetoond, kan bij gebrek aan feitelijke grondslag geen opgang vinden en bovendien moet in Unierechtelijke kwesties niet gemotiveerd worden met door misbruik van recht, misbruik van bevoegdheid en kennelijk onjuist tot stand gekomen uitlegging van Uw gajesclub, maar met uitlegging van het recht door de exclusief bevoegde rechter, de Unierechter!! De Unierechter is gebleken oprecht, correct en doet zijn werk zoals het hoort!! Kan Uw gajesclub een voorbeeld aan nemen!!

Vast staat dat de belasting van te importeren, gebruikte voertuigen geheven wordt volgens andere betalings- en heffingsmodaliteiten dan soortgelijke binnenlandse gebruikte voertuigen, ten nadele van uit andere lidstaten afkomstige, gebruikte voertuigen, en aldus staat de schending van artikel 110 VWEU buiten elke discussie vast.

Middel V is kennelijk gegrond. Volgens vaste rechtspraak van het Hof moet de veroorzakende nationale bepaling buiten toepassing blijven. Dat betekent dat de BPM voor te importeren, gebruikte voertuigen pas betaald hoeft te worden op het moment dat geregistreerd wordt.

Nog een extra probleem in de nationale wettelijke praktijk is het feit dat bezwaar moet worden ingesteld om de neutraliteit van de in alle gevallen nadelige behandeling van te importeren, gebruikte voertuigen geëffectueerd te krijgen, in casu dus zelfs pas na een procedure bij het gerechtshof waar een kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijke rechter als van Huijgevoort de rechten die belanghebbende kan ontlenen aan artikel 47, lid 2 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie eenvoudigweg verneukt en vernachelt, wetende dat Uw ongekend criminele club zaken als deze niet zelden afdoet met toepassing van artikel 81 RO of zelfstandig oplost, buiten het gezichtsveld van de bevoegde rechter houdend en de zaak afwijst. Dan ben je natuurlijk echt vies spul, Uw Raad is ervoor gekend!

Vooropgesteld zij dat artikel 110 VWEU zich richt tot de lidstaten met een verbod volgens vaste rechtspraak van het Hof om op producten van de overige lidstaten hogere binnenlandse belastingen te heffen dan die welke op gelijksoortige nationale producten worden geheven (arrest van 9 juni 2016, Budisan, C-586/14, EU:C:2016:421, punt 20).

Volgens vaste rechtspraak kan een belastingstelsel van een lidstaat slechts verenigbaar met artikel 110 VWEU worden geacht, indien vaststaat dat het zodanig is ingericht dat het in alle gevallen is uitgesloten dat ingevoerde producten zwaarder worden belast dan binnenlandse producten en dat het bijgevolg in geen geval discriminerende gevolgen heeft (arresten van 19 maart 2009, Commissie/Finland, C-10/08, niet gepubliceerd, EU:C:2009:171, punt 24, en 19 december 2013, X, C-437/12, EU:C:2013:857, punt 28).

In een binnenlands belastingstelsel waarin is volgens de nationale praktijk, gehandhaafd door de Hoge Raad der Nederlanden, een belastingplichtige die zich beroept op een vermindering van de door hem op aangifte betaalde bpm, de plicht rust om feiten te stellen en bij betwisting door de Inspecteur aannemelijk te maken die kunnen leiden tot een vermindering, wordt niet gewaarborgd dat het zodanig is ingericht dat het in alle gevallen is uitgesloten dat ingevoerde producten zwaarder worden belast dan binnenlandse producten en dat het bijgevolg in geen geval discriminerende gevolgen heeft (arresten van 19 maart 2009, Commissie/Finland, C-10/08, niet gepubliceerd, EU:C:2009:171, punt 24, en 19 december 2013, X, C-437/12, EU:C:2013:857, punt 28).

Bovendien is er voor belanghebbende, anders dan te stellen dat het binnenlands belastingsysteem (potentiële) schending van artikel 110 VWEU oplevert of kan opleveren, geen enkele rol weggelegd in de inrichting van een belastingstelsel waarbij in alle gevallen is uitgesloten dat ingevoerde producten zwaarder worden belast dan binnenlandse producten en dat het bijgevolg in geen geval discriminerende gevolgen heeft.

De andersluidende opvatting van het gerechtshof, gelijktijdig met misbruik van bevoegdheid uitlegging gevend over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, nalatend zich volgens de procedure van artikel 267, tweede alinea VWEU, tot het Hof te wenden om vast te stellen of, artikel 110 VWEU aldus moet worden uitgelegd of het aan de heffende autoriteit is om aannemelijk te maken of de verschuldigde registratiebelasting BPM op uit andere lidstaten afkomstige, gebruikte personenauto's te hoog is vastgesteld en hij om die reden alle relevante informatie, waaronder de kentekengegevens (waaruit de datum van het belastbaar feit blijkt, red. JV) aan het dossier te moeten voegen, of dat die taak ingevuld moet worden door de belastingplichtige, die alle gegevens in geding moet brengen waaruit volgt dat de Inspecteur niet teveel belasting heft, geeft kennelijk blijk van een onjuiste opvatting van tekst, context en uitlegging door het Hof van artikel 110 VWEU.

De verwijzing naar rechtspraak van de Hoge Raad der Nederlanden van 17 januari 2020, ECLI:NL:HR:2020:63 kan het gerechtshof niet baten, nu dat oordeel, onder verwijzing naar de overwegingen in middel I, die hier als integraal ingelast moeten worden beschouwd, met misbruik van bevoegdheid, misbruik van recht, misbruik van de CILFIT-doctrine tot stand is gekomen.

De Hoge Raad is gebleken een intens criminele gajesclub! Niet voor enige mogelijke twijfel vatbaar, kennelijk, een volkomen anarchie ventilerend jegens het recht van de Unie en alle daarmee verband houdende rechtsbeginselen!

Middel VI is kennelijk gegrond. Om de volle werking van artikel 110 VWEU te waarborgen moet de Inspecteur der Rijksbelastingen in een nationaal wettelijk systeem, zoals in lidstaat Nederland, uit eigen beweging van rechtswege, de belasting verminderen als gevolg van het feit dat ten nadele van te importeren, gebruikte voertuigen eerst de belasting betaald moet worden, daarna het kenteken wordt uitgereikt en pas op enig later moment het belastbaar feit kan plaatsvinden.

Het recht op hoor en wederhoor is verankerd in de rechten van verdediging, vervat in artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. Artikel 7:2 Awb (en 7:3 Awb) zijn de omzettingen van de Unierechtelijke verplichtingen in de nationale rechtsorde.

Bepalingen in de nationale rechtsorde die niet stroken met het recht van de Unie moeten buiten toepassing blijven. Artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie werkt rechtstreeks en met voorrang en hoeft niet te worden verduidelijkt door bepalingen van nationaal recht of Unierecht om een voor een particulier inroepbaar recht te geven.

Aldus zij vastgesteld dat wanneer Uw intens criminele gajesclub uitlegging geeft over de beperkingen van het hoorrecht, zoals rechtstreeks voortkomt uit het Unierecht, Uw gajesclub uitlegging geeft over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Het is een nationale rechter niet toegestaan uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van bepalingen van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Die viezerd van van Huijgevoort had, nu haar een vraag van Unierecht is voorgelegd, met betrekking tot de schending van de plicht belanghebbende, voorafgaande aan een voor hem nadelige beschikking zijn grieven mondeling toe te lichten, teneinde zijn mogelijkheden tot verdediging te maximaliseren en volledig te benutten, vragen moeten voorleggen aan de Unierechter, danwel haar motivering moeten baseren op de mogelijkheid van artikel 52, lid 1 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, of artikel 52, lid 1 Handvest toestaat dat dat op een uitnodiging, waarop het dossier niet besproken is, zonder de onderliggende redenen te kennen, nu het gerechtshof niet de relevante stukken, die niet zijn overlegd door de Inspecteur der Rijksbelastingen, te vorderen met een beroep op artikel 8:42 Awb, kan oordelen dat de hoorplicht niet is geschonden.

Slechts de expliciete, schriftelijke bevestiging van belanghebbende dat hij afziet van zijn uit het Unierecht voortkomende recht zijn bezwaren mondeling toe te lichten, kan mogelijk — na bevraging aan het Hof — tot een beperking van het hoorrecht leiden.

De rechtbank en het gerechtshof en uw gajesclub hebben op onjuiste gronden hun oordeel gebaseerd, kennelijk uitlegging gegeven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, welke uitlegging Uw Raad, de rechtbank en het gerechtshof kennelijk verboden is, terecht, omdat daarmee een hele gevaarlijke situatie ontstaat wanneer wij zouden aanvaarden dat nationale rechters uitlegging kunnen en mogen geven over de draagwijdte en de betekenis van fundamentele mensenrechten (Vgl. Hans Akerberg Fransson, 26 februari 2013, EU:C:2013:105, r.o. 29, 30 (en 47);

Van Huijgevoort heeft nagelaten zich volgens haar verplichting die voortkomt uit artikel 267, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie zich tot de Unierechter te wenden om te vragen of in een feitelijke constellatie als in casu, waarin een belanghebbende op een hoorzitting verschijnt en het betreffende dossier niet wordt ingezien, waarbij moet worden opgemerkt dat de rechter niet alle terzake doende stukken heeft gevorderd om te kunnen vaststellen welke feiten en omstandigheden zich voordeden, daarmee verzakend toe te komen aan zijn wettelijke verplichting ex. artikel 8:42 Awb om alle op de zaak betrekking hebbende stukken in geding te laten brengen om zich een goed oordeel te kunnen vormen over hetgeen zij moet beslissen en in casu voor te leggen aan de Unierechter!!!

Het is niet gebeurd, het recht in dit kutland is een utopie en niet meer dan een afschildering van hoe hard kan ik een belanghebbende als onderdeel van de nationale overheid naaien en beduvelen!! Vies kutland!!

Middel VII is kennelijk gegrond. De rechtbank en het gerechtshof hadden stukken moeten vorderen op grond van artikel 8:42 Awb en hadden vragen moeten voorleggen aan de Unierechter, nu het hen — als nationale rechter — kennelijk verboden is uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Ik verwijs Uw viespeukenclub naar de uitlegging van exclusieve bevoegdheden van mr. baron Koenraad Lenaerts (president van het Hof) mr. Piet en van Nuffel (procesgemachtigde Hof van Justitie EC), Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Aldus staat buiten elke mogelijke twijfel verheven vast dat de rechtbank getreden is op het exclusieve domein van de Unierechter, in casu artikel 267, letter a VWEU, waarin is vastgelegd dat het Hof exclusief bevoegd is uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van de Verdragen.

Aldus is het optreden van de rechtbank a priori in strijd is met het Verdrag.

Griffierecht is een aan de staat betaald bedrag, dat rechtstreeks met die belasting verband houdt.

Van Huijgevoort, als onderdeel van het gerechtshof verwijst naar het oordeel van de Hoge Raad der Nederlanden, in zijn arrest van 11 oktober 2019, ECLI:NL:HR:2019:1579, waarin de Hoge Raad der Nederlanden, met misbruik van recht, met misbruik van bevoegdheid, met misbruik van de acte clair doctrine, met misbruik van de CILFIT-doctrine, uitlegging gaf over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie en oordeelde dat uit r.o. 134 en 135 van het arrest van het Hof van 4 oktober 2018, Kantarev, EU:C:2018:807 volgt dat rekening gehouden met worden met de onderliggende waarde van het geschil;

In r.o. 137 en 138 van het arrest van het Hof van 4 oktober 2018, Kantarev, EU:C:2018:807, gaf het Hof uitlegging over de evenredigheid van de heffing van griffierecht;

Ik merk op dat daadwerkelijke ontheffingsmogelijkheden geen deel uitmaken van de nationale regeling. De betrokkene had in casu geen mogelijkheden tot daadwerkelijke ontheffing of vermindering, reeds door de eenvoudige reden dat belanghebbende vermogensbestanddelen bezit.

Vast staat, niet voor enige mogelijke twijfel vatbaar, dat de heffing van griffierecht in lidstaat Nederland in kennelijke strijd is met het recht van de Unie, zoals uitgelegd in zijn arresten Commissie/Heleense Republiek, Orrizonte, DEB en Kantarev.

Klaar!

Uw Raad, die zich gedraagt als een stelletje hoeren die burgers naaien tot een absolute kunst heeft verheven is niet bevoegd uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, nu dat een exclusieve bevoegdheid is van de Unierechter, vgl. mr. baron Koenraad Lenaerts en mr. Piet van Nuffel, Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Aldus is sprake van kennelijke schending van het recht van de Unie door kennelijk strijdige rechtspraak van de hoogste nationale rechter, wiens oordelen naar nationale bepalingen niet vatbaar zijn voor hoger beroep.

Tenminste kon de Hoge Raad der Nederlanden het geschil niet zelfstandig afdoen en afzien van het stellen van prejudiciële vragen.

Het is belangrijk dat het Hof een strikte houding aanneemt wanneer het herinnert aan de verwijzingsverplichting die rust op de nationale rechterlijke instanties waarvan de beslissingen op grond van het nationale recht niet vatbaar zijn voor hoger beroep. Want, zoals advocaat-generaal Léger heeft gepreciseerd in zijn conclusie in de zaak Traghetti del Mediterraneo64. en zoals de onderhavige zaak eveneens illustreert, ‘[d]oor een dergelijke verplichting niet na te komen dreigt de betrokken rechterlijke instantie […] een fout te begaan […], ongeacht of dit een fout is bij de uitlegging van het toepasselijke [Uniejrecht, dan wel bij het trekken van de consequenties voor de conforme uitlegging van het nationale recht of voor de beoordeling van de verenigbaarheid daarvan met het [Unie]recht’.65.

In elk geval heeft de Hoge Raad der Nederlanden, door het Hof geen vraag voor te leggen, een risico van uiteenlopende rechtspraak binnen de Unie gecreëerd, wat onverenigbaar is met de verplichting tot prejudiciële verwijzing die krachtens artikel 267, derde alinea, VWEU op hem rust als rechterlijke instantie waarvan de beslissingen niet vatbaar zijn voor hoger beroep.

Het gerechtshof kon, met de wetenschap van deze kennelijke onrechtmatigheid van de Hoge Raad der Nederlanden, geen beslissing nemen zonder het risico te creëren of te aanvaarden dat het gerechtshof rechtspreekt in lijn met de vereisten van het recht van de Unie, namelijk, dat u moet aantonen, middels een verzwaard motiveringsvereiste, dat de gegeven zelfstandige oplossing van Uw gerechtshof even evident is voor het Hof en rechters in andere lidstaten (Hof van Justitie, 6 oktober 1982, Cilfit, EU:C:1982:335, r.o. 16).

Aldus plaats ik Uw gajesclub voor een dilemma. In een situatie als in het hoofdgeding, waarin rechtspraak van het Hof bestaat over het uit te leggen begrip, heeft een nationale rechterlijke instantie, die in beginsel is onderworpen aan een verwijzingsverplichting en die van mening is dat het geding dat voor haar dient een vraag over de uitlegging van het Unierecht opwerpt, de keuze uit twee mogelijkheden. Zij wendt zich tot het Hof voor aanvullende preciseringen met betrekking tot het geding waarover zij moet beslissen, of zij besluit niet te voldoen aan haar verwijzingsplicht, maar dan moet zij het antwoord dat het Hof reeds heeft aangedragen accepteren en toepassen. Als zij voor geen van beide mogelijkheden kiest en het betrokken begrip van Unierecht anders uitlegt, maakt zij zich schuldig aan een voldoende gekwalificeerde schending van dit recht. Dit vloeit voort uit vaste rechtspraak volgens welke een schending van het Unierecht voldoende gekwalificeerd is wanneer daarbij de desbetreffende rechtspraak van het Hof kennelijk is miskend.

Wat vaststaat, niet buiten elke mogelijke twijfel verheven, is dat de Hoge Raad der Nederlanden niet had mogen afzien van het stellen van prejudiciële vragen, idem voor de rechtbank en idem gaat dit gelden voor het gerechtshof, nu hij vragen van Unierecht krijgt voorgelegd, die uitlegging behoeven en die exclusieve bevoegdheid tot uitlegging voorbehouden is aan de Unierechter, overeenkomstig artikel 267, letter a VWEU.

De rechtspraak die het gerechtshof heeft aangedragen ter rechtvaardiging van zijn strijdig met het Unierecht zijnde oordeel van Uw Raad is kennelijk, strijdig met het recht van de Unie tot stand gekomen uitlegging over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie door de Hoge Raad der Nederlanden, die zich daarmee aan zijn wettelijke verwijzingsplicht onttrekt. Ik citeer de heer mr. baron Koen Lenaerts, president van het Hof van Justitie en dus ECHT de hoogste rechter, in Europees procesrecht onder 85;

Dat is precies wat er structureel gebeurd als de Hoge Raad der Nederlanden vragen voorgelegd krijgt! De heer Verhoeven heeft de Hoge Raad ontmaskert!!! Daar ben ik beretrots op, mijn klanten idem en wij gaan het faillissement voor lidstaat Nederland aanvragen…,

De rechtspraak hanteert een stelsel waarin net zo lang geredeneerd wordt tot de staatskas — onrechtmatig — gevuld wordt.

Artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, is niet absoluut, maar verbiedt beperkingen waarmee een recht in de kern wordt aangetast. De weigering van een gemachtigde tast het recht dat een belanghebbende heeft ex. artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie in de kern aan.

Het is kennelijk verboden voor een (lagere) nationale rechter, zie Hof van Justitie, 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105;

Net zo lang lullen en redeneren tot de justitiabele benadeeld wordt en dat het er leuk en interessant uitziet dat de justitiabele zou kunnen gaan denken dat er echt nog sprake is van onafhankelijke en onpartijdige rechtspraak in lidstaat Nederland… Het tegendeel is genoegzaam bewezen. Alles voor de staatskas is het motto!! Lekker met zijn allen aan dezelfde koffieautomaat!!

Het gerechtshof heeft met zijn redenering uitlegging gegeven over zij de bepalingen van het Handvest, meer bepaald artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en nagelaten zich tot het Hof te wenden krachtens artikel 267 VWEU om een prejudiciële beslissing te verzoeken (Hof van Justitie, 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, niet verkeerd gelezen, EU:C:2013:105, r.o. 30) en zelfstandig een vraag van Unierecht — namelijk of in de herkansingsfase van hoger beroep opgeworpen grieven inzake de vermeende onrechtmatigheid van de totstandkoming van de Unierechtelijke aanbesteding (en daarmee samenhangende vermeende of mogelijke partijdigheid) en de juistheid van de handtekening op het taxatierapport dat de basis is voor de naheffingsaanslag tardief verklaard kunnen worden.

Middel IX is om die reden reeds kennelijk gegrond. Wanneer een dergelijke uitlegging over de draagwijdte — vervat in het Handvest — van het recht van de Unie aanvaard zou worden, in een bananenrepubliek als lidstaat Nederland, wordt aanvaard dat een rechter in een lidstaat elke bepaling van het Unierecht om een voor hem gewenste rechtsverhouding te scheppen kan uitleggen!!! Daarmee worden alle fundamenten onder de rechtsstaat en de mensenrechten geheel weggenomen!! Terecht dat het Hof strikt vasthoudt aan de verplichting in dergelijke gevallen het Hof te moeten consulteren!!!!!!

Het is echt van God los wat er allemaal gebeurd in dit land. Middel IX is kennelijk gegrond.

De wens van de gedachte van dit gerechtshof wordt nog meer duidelijk. Burgers naaien en besodemieteren en oplichten ten behoeve van de staatskas, het enige echte doel van dit kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijke gerechtshof, volzet met zielige viespeuken.

Artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie bevat het beginsel van wapengelijkheid, als onderdeel van de rechten van verdediging, als onderdeel van een daadwerkelijk, effectief eerlijk proces voor een onafhankelijk gerecht.

Vooropgesteld zij dat het in lidstaat werkelijk onmogelijk is een eerlijk en effectief proces tegemoet te zien, nu de rechtspraak.nl een misdaadorganisatie blijkt te zijn met maffiose trekken, met o.m. de Hoge Raad der Nederlanden en de Raad van State voorop in de strijd burgers te ontdoen van onverschuldigde belasting.

Wapengelijkheid of equality of arms, in het geval een taxatie vereist is voor de berekening van de hoogte van verschuldigde belasting/schadecalculatie, kan alleen bij hertaxatie!

Hof van Justitie, 28 juli 2016, C-543/14, ECLI:EU:C-2016:505;

Het is vaste rechtspraak van het Hof dat het beginsel van wapengelijkheid (‘equality of arms’) — dat een logisch uitvloeisel is van het begrip ‘eerlijk proces’ en tot doel heeft het evenwicht tussen de procespartijen te waarborgen — inhoudt dat elke partij een redelijke mogelijkheid moet worden geboden om haar zaak, daaronder begrepen haar bewijzen, onder zodanige omstandigheden voor te dragen dat zij niet wezenlijk wordt benadeeld ten opzichte van de tegenpartij (zie in die zin arresten van 6 november 2012, Otis e.a., C-199/11, EU:C:2012:684, punten 71 en 72; 12 november 2014, Guardian Industries en Guardian Europe/Commissie, C-580/12 P, EU:C:2014:2363, punt 31, en beschikking van 16 juli 2015, Sanchez Morcillo en Abril Garda, C-539/14, EU:C:2015:508, punt 48).

Dit beginsel strekt ertoe te zorgen voor een procedureel evenwicht tussen de partijen in een gerechtelijke procedure, door te waarborgen dat zij dezelfde rechten en verplichtingen hebben ten aanzien van met name de regels inzake de bewijsvoering en het contradictoire karakter van het debat voor de rechter (zie in die zin arrest van 6 november 2012, Otis e.a., C-199/11, EU:C:2012:684, punten 71 en 72), alsook ten aanzien van de voor hen openstaande rechtsmiddelen (arrest van 17 juli 2014, Sanchez Morcillo en Abril Garcia, C-169/14, EU:C:2014:2099, punten 44, 48 en 49).

Aldus kan een inspecteur alleen een schadecalculatie of taxatierapport betwisten als hij eenzelfde middel inzet, dus hertaxatie. In alle andere gevallen dus niet! De rechtsoverweging van het kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijk gebleken gerechtshof den Haag, dat het de Inspecteur vrij staat te beslissen of hij de inhoud van het rapport wil betwisten en zo ja, hoe hij dat doet, terwijl het gerechtshof hem de nodige hulp biedt door de stellingen van de justitiabele tardief te verklaren, zonder te weten of de zelfstandig gegeven oplossing even evident is voor het Hof, daarmee nalatend zich overeenkomstig de procedure van artikel 267, tweede alinea VWEU te wenden tot het Hof, is aldus in kennelijke strijd met het recht van de Unie.

Het gerechtshof heeft uitlegging gegeven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, meer bepaald artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie over o.m. de draagwijdte van een procedureel evenwicht tussen de partijen in een gerechtelijke procedure, die moet waarborgen dat zij dezelfde rechten en verplichtingen hebben ten aanzien van met name de regels inzake de bewijsvoering en het contradictoire karakter van het debat voor de rechteren daarmee getreden op het exclusieve domein van de Unierechter.

Vgl. ook mr. baron Koenraad Lenaerts en mr. P.J.O. (Piet) van Nuffel, Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Aldus staat vast, kennelijk, dat het gerechtshof is getreden op het exclusieve domein van de Unierechter, artikel 267, letter a VWEU, door te overwegen zoals hij heeft overwogen in r.o. 5.6.2. van zijn uitspraak.

Het gerechtshof heeft miskend met zijn stellingen dat belanghebbende wel degelijk bewijs heeft geleverd over de omvang van de schade, door een aan alle wettelijke voorwaarden voldoend taxatierapport te laten opmaken door een erkend taxateur, die naar waarheid — volgens de wettelijke bepalingen — de schade heeft vastgesteld.

De Inspecteur der Rijksbelastingen heeft een naheffingsaanslag opgelegd, zonder taxatierapport, overlopend van de vooringenomenheid, zonder deskundige, blote stellingen opwerpend die (deels) voortkomen uit kennelijk onrechtmatig tot stand gekomen rechtspraak van de grootste criminele gajesclub van deze planeet, de Hoge Raad der Nederlanden, zoals de 72% aftrek, zich onttrekkend aan de wettelijke verwijzingsplicht en zelfstandig de zaak afdoend met misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid, te gek voor woorden dat zoiets kan in een beschaafd land!!

Volgens uitlegging van het Hof strekt het beginsel van wapengelijkheid ertoe te zorgen voor een procedureel evenwicht tussen de partijen in een gerechtelijke procedure, door te waarborgen dat zij dezelfde rechten en verplichtingen hebben ten aanzien van met name de regels inzake de bewijsvoering en het contradictoire karakter van het debat voor de rechter.

Reeds om die reden is de rechtsopvatting van het kennelijk partijdig en afhankelijk gebleken gerechtshof onjuist en onrechtmatig tot stand gekomen. Het gerechtshof had de Unierechter moeten bevragen of in een situatie als in casu, waarin de heffende autoriteit een naheffingsaanslag BPM oplegt, zonder te voldoen aan de bij wet gestelde, zeer verregaande vereisten van onafhankelijkheid en deskundigheid, die gesteld worden aan de justitiabele, die uit die rapportage voortkomende resultaten mag betwisten op de door hem juist geachte wijze, zoals het gerechtshof den Haag aldus — kennelijk onjuist — overweegt.

De basis voor de naheffingsaanslag — teneinde te kunnen voldoen aan het verbod van artikel 110 VWEU — moet aldus tenminste zorgen voor een procedureel evenwicht tussen de partijen in een gerechtelijke procedure, door te waarborgen dat zij dezelfde (rechten en) verplichtingen hebben ten aanzien van met name de regels inzake de bewijsvoering.

In casu is hier niet aan voldaan door verweerder. Het gerechtshof heeft de bepalingen van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie kennelijk ernstig miskend en is getreden op het exclusieve domein van de Unierechter, door — zonder de Unierechter te bevragen middels de procedure van artikel 267, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie — uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie — welke uitkomst/overweging contradict is met vaste uitlegging van het Hof-.

Aldus is het betreden van het exclusieve domein van de Unierechter kennelijk onrechtmatig.

De naheffingsaanslag moet worden vernietigd, de kennelijke onrechtmatigheid staat ondubbelzinnig vast, zowel qua inhoud als totstandkoming.

Het gerechtshof toont in alle opzichten aan niet te zijn een gerechtelijke instantie in de zin van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Gerechtshof den Haag gedraagt zich als een stelletje hoeren die burgers naaien tot een ongekende kunst hebben verheven!! Echt ongekend wat een anarchie jegens het recht van de Unie in de niet aflatende drang een interne rechtsorde te creëren en te handhaven die niet strookt met het recht van de Unie!!!

Het Hof van Justitie zal t.z.t. keihard straffen, geen enkele twijfel mogelijk. Iedereen zal het dan met mij eens zijn dat Nederland een ongekende bananenrepubliek is, waar de fundamentele mensenrechten te grabbel worden gegooid door een kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijke nationale rechtspraak.

Middel XI is kennelijk gegrond. De naheffingsaanslag moet wegens de onregelmatige en onrechtmatige totstandkoming, in kennelijke strijd met de fundamentele mensenrechten, zoals vervat in artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie tot stand gekomen en in stand gehouden, vernietigd worden.

Het gerechtshof heeft zelfstandig uitlegging gegeven over de bepalingen van het Unierecht, door te oordelen, met misbruik van bevoegdheid, met misbruik van recht, met misbruik van alle fundamentele rechtsbeginselen, dat hij na afloop van het belastbaar feit mag naheffen van uit andere lidstaten afkomstige, gebruikte voertuigen, teneinde de belastingdruk passend te krijgen, aldus het gerechtshof in r.o. 5.4.

Het gerechtshof miskend dat artikel 110 VWEU niet alleen een verbod omhelst inzake het tarief en de hoogte van de belasting, maar ook voor de heffingsgrondslag en verschillende heffings- en betalingsmodaliteiten.

Binnenlandse gebruikte voertuigen, de vergelijkingsmaatstaf volgens artikel 110 VWEU zijn per definitie uitgesloten van naheffing.

Gebruikte geïmporteerde voertuigen kunnen, nadat de belasting volgens de wettelijke bepalingen is vastgesteld, wel worden nageheven volgens nationale bepalingen ex. artikel 20 AWR.

Daarmee staat kennelijk vast dat volgens verschillende heffingsmodaliteiten wordt gehandeld, ten nadele van te importeren, gebruikte voertuigen, waarbij kennelijk vast staat dat een dergelijke systematiek een marktdeelnemer er kan toe bewegen te kiezen voor een binnenlandse gebruikte auto, nu hij in dat geval niet geconfronteerd kan worden met naheffing en een intens kostbare gerechtelijke procedure voor een kennelijk afhankelijk en kennelijk partijdig gerecht in lidstaat Nederland, het minste land van Europa qua rechtspraak en rechtsbescherming en het bewezen onmogelijk eerlijke proces!!

Middel XII is kennelijk gegrond. Volgens vaste rechtspraak van het Hof is het niet verenigbaar met het discriminatieverbod van artikel 110 VWEU, wanneer men de hogere belasting doet afhangen van een criterium dat per definitie nimmer van toepassing kan zijn op gelijksoortige nationale producten. Een dergelijke regeling sluit nationale producten bij voorbaat van de zwaarste belasting uit (zie arrest van 15 maart 1983, zaak 319/81, Commissie/Italië, Jurispr. 1983, blz. 601, r.o. 17). Evenzo heeft het Hof reeds geoordeeld, dat een gedifferentieerde belastingheffing niet verenigbaar is met het gemeenschapsrecht, wanneer de zwaarst belaste producten van nature uit ingevoerde producten zijn (zie arrest van 4 maart 1986, zaak 106/84, Commissie/Denemarken, Jurispr. 1986, blz. 833, r.o. 21).

Dit geldt a fortiori voor een gedifferentieerde belastingheffing waarbij het criterium voor de hogere belasting juist de invoer is en die derhalve per definitie alle nationale producten van de zwaarste belasting uitsluit.

In zijn arresten Ianelli/Volpi, 22 maart 1977, EU:C: 1977:51, r.o. 21 gaf het hof uitlegging en oordeelde dat artikel 110 VWEU ook ziet op verschillende heffings- en betaling-modaliteiten. Vgl. ook Hof van Justitie, 17 juni 1998, Grundig Italiana SpA, EU:C:1998:299, r.o. 23 en 24.

De rechtbank heeft op kennelijk onjuiste gronden, met misbruik van bevoegdheid, met misbruik van recht, met misbruik van alle fundamentele rechtsbeginselen, zelfstandig een geschil van Unierecht opgelost, en miskend dat het is uitgesloten dat de rechter over een discretionaire bevoegdheid beschikt om uit te maken of de door partijen opgeworpen vraag al dan niet gegrond is, of om te beslissen of het voor de uitspraak relevante punt van gemeenschapsrecht door hemzelf dan wel door het Hof van Justitie moet worden beoordeeld.

Aldus is het gerechtshof getreden op het exclusieve domein van de Unierechter, hetgeen a priori in strijd is met het Verdrag.

De Inspecteur der Rijksbelastingen heeft (in een apart geschrift) incidenteel hoger beroep ingesteld in deze kwestie (r.o. 1.4). De Inspecteur heeft ter zitting het incidenteel hoger beroep ingetrokken (r.o. 1.5).

Aldus had, nu het incidenteel hoger beroep faalt, de Inspecteur der Rijksbelastingen veroordeeld moeten worden in de proceskosten.

Het gerechtshof heeft verzuimd dit onderdeel te behandelen en daarmee is het cassatieberoep kennelijk gegrond.

De Inspecteur der Rijksbelastingen had aldus veroordeeld moeten worden in een passende vergoeding voor het falen van het ingestelde incidentele hoger beroep. Niet terzake doend is of hij heeft ingetrokken ter zitting, danwel of het zou leiden tot ongegrondheid.

Het gerechtshof heeft hem gewezen op de ongegrondheid en daarna heeft de Inspecteur ter zitting het incidenteel hoger beroep ingetrokken.

Het gerechtshof moet aldus de Inspecteur der Rijksbelastingen veroordelen in de kosten van het geding, waaronder de veroordeling in de proceskosten.

De regeling Proceskosten bestuursrecht bevat per 1 juli 2021 een tarief van € 748,00 per punt, behoudens voor de belastingsoorten BPM en WOZ. Dat is in strijd met het Unierechtelijk gelijkwaardigheidsbeginsel, nu voor Unierechtelijke vorderingen terzake van de BPM een lagere kostenvergoeding wordt bepaald dan voor binnenlandse belastingen.

Aldus had het gerechtshof de Inspecteur der Rijksbelastingen moeten veroordelen in de kosten bij het gerechtshof ten bedrage van € 1.496,00 voor het falen van zijn incidenteel hoger beroep en het terugbetalen van het voldane griffierecht.

Het gerechtshof heeft in zijn niet aflatende drang burgers te misleiden, te bedotten en achter te stellen het recht niet juist toegepast. Middel XIII is kennelijk gegrond.