HR, 10-12-2019, nr. 19/00081

Nummer 19/00081

Zitting 29 oktober 2019

F.W. Bleichrodt

In de zaak

[verdachte] ,

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1980,

hierna: de verdachte.

7. Het hof heeft het voorafgaande niet miskend. Het heeft het onderzoek ter terechtzitting onderbroken nadat de voorzitter van het hof had geconstateerd dat de verdachte was gedetineerd en niet ter terechtzitting aanwezig was, terwijl evenmin een afstandsverklaring beschikbaar was. Het hof heeft voorts de nadien ontvangen schriftelijke afstandsverklaring klaarblijkelijk aangemerkt als een vrijwillige, van de verdachte afkomstige afstandsverklaring, zoals hiervoor bedoeld. Dat oordeel acht ik niet onbegrijpelijk. Bij het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep is een afstandsverklaring gevoegd met daarop vermeld de naam van de verdachte, het parketnummer van de onderhavige zaak, de datum van de zitting en een paraaf/handtekening. Het hof heeft op grond van die verklaring ervan kunnen uitgaan dat de verdachte vrijwillig afstand heeft gedaan van zijn aanwezigheidsrecht. Daarop heeft het hof zijn beslissing het onderzoek op de terechtzitting buiten de aanwezigheid van de verdachte voort te zetten, kunnen gronden.

8. De steller van het middel baseert zijn andersluidende visie op een vergelijking van de handtekening / paraaf die is geplaatst op de afstandsverklaring van 12 december 2018 met de handtekeningen / parafen die de verdachte heeft geplaatst onder zijn verklaringen bij de politie.2.Niet kan worden gezegd dat de laatstgenoemde handtekeningen / parafen “geen enkele gelijkenis” vertonen met de handtekening / paraaf op de afstandsverklaring.3.Met name de parafen op de verschillende pagina’s van de verklaringen die bij de politie zijn afgelegd, wijken niet dusdanig af van de paraaf / handtekening op de afstandsverklaring, dat moet worden aangenomen dat het niet de verdachte is geweest die de paraaf / handtekening heeft gezet.4.Aldus behelzen de stukken van het geding niets dat het hof aanleiding had behoren te geven tot twijfel aan de authenticiteit van de afstandsverklaring. Daarbij neem ik in aanmerking dat noch door de uitdrukkelijk gemachtigde raadsman ter terechtzitting in hoger beroep noch in cassatie enig (ander) aanknopingspunt is gegeven voor twijfel dat het de verdachte is geweest die de afstandsverklaring heeft ondertekend.5.

9. Het middel faalt.

10. Het tweede middel richt zich tegen de bewezenverklaring van het onder 1 primair ten laste gelegde. Het bevat de klacht dat het opzet op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel niet zonder meer uit de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid, zodat de bewezenverklaring niet naar de eis van de wet voldoende met redenen is omkleed.

11. Ten laste van de verdachte is onder 1 primair bewezen verklaard dat:

“hij op 14 mei 2017 te Eindhoven ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om aan [aangeefster] opzettelijk zwaar lichamelijk letsel toe te brengen, met een door hem, verdachte, bestuurde personenauto op die [aangeefster] is toegereden en ingereden, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid;”

12. De bewezenverklaring berust op negen bewijsmiddelen die zijn opgenomen in de aanvulling op het verkort arrest.

13. Het hof heeft een door de verdediging op de terechtzitting in hoger beroep gevoerd verweer ten aanzien van het onder 1 primair ten laste gelegde feit als volgt samengevat en verworpen:

“De verdediging heeft in hoger beroep vrijspraak van het onder 1, 2 en 3 ten laste gelegde bepleit. (…). Subsidiair is ten aanzien van het onder 1 primair ten laste gelegde aangevoerd dat (1) gelet op de onderlinge verschillen tussen de verklaringen van diverse aangevers en getuigen niet zonder meer van de juistheid daarvan kan worden uitgegaan, en (2) dat onmogelijk kan worden gezegd dat verdachte op enig moment (voorwaardelijk) opzet had op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, omdat niet hard is gereden en de auto klein was.

Het hof oordeelt als volgt.(…)

Ten aanzien van het subsidiaire verweer van de verdediging geldt het volgende. Het hof is van oordeel dat de tot bewijs gebruikte verklaringen van aangevers en getuigen in de kern op elkaar aansluiten en de verschillen daartussen ten aanzien van diverse, ondergeschikte, details niet afdoen aan de betrouwbaarheid en bruikbaarheid van deze verklaringen.

Het hof is voorts van oordeel dat verdachte minst genomen bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel aan [aangeefster] . Uit de bewijsmiddelen leidt het hof immers af dat verdachte, gezeten in een personenauto, op [a-straat] met enige snelheid recht/frontaal op [aangeefster] is afgereden en dat [aangeefster] opzij is gesprongen vlak voordat een aanrijding zou zijn ontstaan. Niet blijkt, en ook is niet aangevoerd, dat verdachte heeft geprobeerd [aangeefster] te ontwijken. Het is verder algemeen bekend dat ook kleine personenauto’s minstens vele honderden kilo’s zwaar zijn, en dat een frontale aanrijding met een auto van een persoon gemakkelijk ertoe kan leiden dat door de aanrijding de persoon ten val komt en die auto over de persoon heen rijdt, althans dat de persoon onder de rijdende auto terecht komt. Naar algemene ervaringsregels is de kans aanmerkelijk dat bij een dergelijke aanrijding, ook bij geringe snelheid, zeer ernstig lichamelijk letsel ontstaat bij de persoon die onder de (wielen van de) auto terecht komt. Het subsidiaire verweer wordt daarom verworpen.(…)”

14. Het middel bevat in de toelichting daarop de klacht dat uit de gebezigde bewijsmiddelen wellicht kan worden afgeleid dat de verdachte in de richting van [aangeefster] is gereden en dat zij aan de kant moest springen om niet door het voertuig te worden geraakt, maar dat uit de gebezigde bewijsmiddelen niet kan volgen dat de verdachte zich bewust was van de aanwezigheid van [aangeefster] aldaar dan wel dat de verdachte de kans op zwaar lichamelijk letsel bewust zou hebben aanvaard.

15. Ik bespreek allereerst de klacht dat uit de gebezigde bewijsmiddelen niet kan volgen dat de verdachte zich bewust was van de aanwezigheid van [aangeefster] .

16. De door het hof gebezigde bewijsmiddelen houden onder meer het volgende in. De aangeefster ( [aangeefster] ) heeft verklaard zij haar moeder hoorde roepen dat er iemand tegen haar auto was gereden en voorts dat zij, de aangeefster, de auto waarin de verdachte reed zag staan aan het einde van de straat. Zij zag dat het raam aan de bestuurderszijde half geopend was. Daarop heeft zij de verdachte aangesproken en meermalen gezegd dat hij uit zijn auto moest stappen, zodat de aanrijding kon worden afgehandeld. Op dat moment stond zij aan de bestuurderszijde van de auto. De verdachte stapte niet uit. De aangeefster ging vervolgens voor de auto staan, zodat de verdachte niet weg kon komen (bewijsmiddel 4). Ook de moeder van de aangeefster ( [betrokkene 1] ) heeft verklaard dat zij zag dat haar dochter de verdachte aansprak en dat haar dochter voor de auto ging staan (bewijsmiddel 5). Andere getuigen hebben verklaard dat zij hebben gezien dat de aangeefster de auto met daarin de verdachte probeerde te stoppen en dat zij opzij moest springen toen de auto wegreed (bewijsmiddelen 7 en 8).

17. In het licht van deze, uit de bewijsmiddelen volgende feiten en omstandigheden, is het in de bestreden uitspraak besloten liggende oordeel van het hof dat de verdachte zich van de aanwezigheid van de aangeefster voor de auto bewust is geweest niet onbegrijpelijk. Daarbij merk ik nog op dat door de verdediging niet is aangevoerd dat de verdachte de aangeefster niet heeft gezien. Het hof was niet gehouden tot een nadere motivering van zijn oordeel. In zoverre faalt het middel.

18. Het middel bevat voorts de klacht dat uit de door het hof gebezigde bewijsmiddelen niet blijkt dat de verdachte de kans op zwaar lichamelijk letsel bewust zou hebben aanvaard.

19. Het hof heeft in zijn nadere bewijsoverweging overwogen dat de verdachte in zijn auto met enige snelheid recht/frontaal op aangeefster [aangeefster] is afgereden, die voor zijn auto stond, en dat zij op tijd opzij heeft kunnen springen. Voorts heeft het hof overwogen dat een frontale aanrijding met een auto van een persoon gemakkelijk ertoe kan leiden dat door die aanrijding de persoon ten val komt en zo onder de rijdende auto terechtkomt. Bij een dergelijke aanrijding is naar het oordeel van het hof naar algemene ervaringsregels de kans aanmerkelijk dat, ook bij een geringe snelheid, zeer ernstig lichamelijk letsel ontstaat bij de persoon die onder de (wielen van de) auto terechtkomt.

20. In de nadere bewijsoverweging van het hof ligt als zijn oordeel besloten dat ook de verdachte op de hoogte was van de door het hof genoemde aanmerkelijke kans. Daarin ligt ook besloten dat het niet anders kan zijn dan dat de verdachte, door zijn auto in beweging te brengen en met enige snelheid/frontaal op [aangeefster] af te rijden, de aanmerkelijke kans op zwaar lichamelijk letsel ook heeft aanvaard.6.Gelet op de door het hof vastgestelde feiten en omstandigheden, waarover in cassatie niet wordt geklaagd, is dat oordeel niet onbegrijpelijk. Daarbij neem ik in aanmerking dat de aangeefster naast de auto van de verdachte stond, aan de bestuurderszijde, terwijl het raam half geopend was, de aangeefster meermalen tegen de verdachte heeft gezegd dat hij moest uitstappen en de aangeefster vervolgens voor de auto is gaan staan, zodat de verdachte niet weg kon komen. De omstandigheden dat het incident ’s nachts plaatsvond en er sterke vermoedens waren dat de verdachte “in kennelijke toestand” verkeerde, doen aan de begrijpelijkheid van het oordeel van het hof niet af.

21. Het middel faalt.

22. De beide middelen falen en kunnen worden afgedaan met de aan art. 81, eerste lid, RO ontleende overweging.

23. Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoren te geven.

24. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden