HR, 26-01-2018, nr. 17/04365

Het Hof overweegt — rechtsoverweging 4.6.6 — dat niet is gesteld of aannemelijk geworden dat het telefonisch horen in het onderhavige geval op een zodanige wijze heeft plaatsgevonden dat het op één lijn moet worden gesteld met een verschijnen ter hoorzitting. Het Hof heeft derhalve voor de toepassing van het Bpb het telefonisch horen niet met het verschijnen ter hoorzitting op één lijn gesteld. Dientengevolge kent het Hof voor de verrichte proceshandeling van het telefonisch horen in de bezwaarschriftprocedure geen kostenvergoeding toe.

Eiser voert aan dat deze overweging van het Hof strijdt met het recht en onbegrijpelijk is gemotiveerd. Het navolgende is daartoe van belang.

Vooropgesteld wordt dat niet elk telefoongesprek tussen verweerder en de gemachtigde van eiser dat wordt gevoerd in het kader van een bezwaarschriftprocedure kan worden aangemerkt als het verschijnen ter hoorzitting in de zin van onderdeel A4, onder 2, van de Bijlage bij het Bpb.

Vast is echter komen te staan dat de gemachtigde van eiser bij brief van verweerder van 8 december 2015 is uitgenodigd voor een telefonische hoorzitting op 16 december 2015 om 15:30 uur. Ook is komen vast te staan dat die dag daadwerkelijk een telefonische hoorzitting tussen de gemachtigde van eiser en [A] een van de medewerkers van verweerder, heeft plaatsgehad. Een korte, zakelijke weergave van die hoorzitting is in de beslissing op het bezwaarschrift van 23 december 2015 opgenomen.

Onder die omstandigheden moet het ervoor worden gehouden dat het telefoongesprek op een zodanige wijze plaatsvindt dat het zich, afgezien van de lijfelijke aanwezigheid van de gemachtigde van eiser, materieel niet onderscheidt van een hoorzitting in de zin van Afdeling 7.2 van de Awb. In een dergelijk geval staan doel en strekking van de Bijlage bij het Bpb er niet aan in de weg dat het voeren van dit telefoongesprek voor de toepassing van dat onderdeel op één lijn wordt gesteld met het verschijnen ter hoorzitting. Alsdan had voor deze proceshandeling een kostenvergoeding moeten worden toegekend, hetgeen het Hof ten onrechte heeft nagelaten. Anders dan het hof meent, was eiser niet gehouden daartoe een en ander nader te stellen, nu het voorgaande reeds blijkt uit de stukken van het geding. Hierom strijdt de uitspraak van het Hof met het Bpb en de Bijlage daarbij.

Ter adstructie van dit standpunt wordt verwezen naar de uitspraak van uw Raad van 1 juni 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW7081 alsmede naar de uitspraken van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 24 december 2014, ECLI:NL:RVS:2014:4665 en de Centrale Raad van Beroep van 29 november 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BU6407.

Overigens betoogt eiser ook dat procespartijen zich niet op het standpunt hebben gesteld dat de gehouden telefonische hoorzitting wat betreft de kostenvergoeding niet op één lijn gesteld moet worden met het verschijnen ter hoorzitting, zodat het Hof middels zijn oordeel buiten de omvang van het geschil treedt. De vraag of de gehouden telefonische hoorzitting al dan niet kwalificeert als een hoorzitting, en tot een kostenvergoeding had behoren te leiden, betreft geen rechtsnorm van openbare orde, zodat de uitspraak van het Hof strijdt met het bepaalde van artikel 8:69, eerste lid, van de Awb. Daarenboven heeft het Hof eiser niet in de gelegenheid gesteld om zich over dit kennelijk ambtshalve overwogen standpunt van het Hof uit te laten. De beslissing van het Hof strijdt hierom met het elementair beginsel van hoor en wederhoor.

De uitspraak van het Hof is onjuist, althans in strijd met het recht en ontoereikend gemotiveerd. Ik verzoek uw Raad daarom om deze uitspraak, voor zover bestreden, te vernietigen en zelf in de zaak te voorzien door te doen hetgeen het Hof zou behoren te doen.

Tevens wordt verzocht om vergoeding van kosten voor beroepsmatige rechtsbijstand.