Hof Amsterdam, 05-09-2017, nr. 16/00535

De rechtbank heeft het volgende overwogen:

“7. Over de vraag of kosten van bezwaar moeten worden vergoed in een geval waarin het bewijs van betaling van parkeerbelasting eerst in de bezwaarfase wordt geleverd, heeft het gerechtshof Amsterdam in zijn uitspraak van 23 februari 2016, ECLI:NL:GHAMS:2016:1107, als volgt geoordeeld:

“(…)

Artikel 7:15, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) bepaalt dat de kosten die de belanghebbende redelijkerwijs heeft moeten maken in verband met de behandeling van het bezwaar uitsluitend worden vergoed door het bestuursorgaan wanneer het bestuursorgaan het besluit herroept wegens aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid. In de toelichting op het amendement dat geleid heeft tot artikel 7:15, tweede lid, staat: (Kamerstukken I, 2001/2002, nr. 27 024, nr. 14, blz. 1-2):

“Dit amendement bewerkstelligt dat de kosten die een burger redelijkerwijs heeft moeten maken voor de behandeling van een bezwaar- of administratief beroepschrift, door de overheid worden vergoed, wanneer de overheid het besluit herroept wegens de onrechtmatigheid ervan. Die onrechtmatigheid moet wel aan de overheid te wijten zijn. […]

Wordt een besluit niet herroepen, dan komen de gemaakte kosten voor rekening van de belanghebbende. Loutere vormfouten of motiveringsgebreken leiden niet tot een vergoedingsplicht. Het woord «herroepen» impliceert dat het oorspronkelijke besluit inhoudelijk onjuist moet zijn geweest. Indien de onjuistheid van het besluit te wijten is aan de belanghebbende, bijvoorbeeld omdat hij niet tijdig de juiste gegevens heeft verschaft, bestaat uiteraard geen recht op vergoeding.”

In het onderhavige geval beschikte de heffingsambtenaar over een aangifte parkeerbelasting waarbij voor een voertuig met kenteken […] parkeerbelasting op aangifte was voldaan ter zake van het parkeren van 11:10 tot 14:20 op de Locatie. De heffingsambtenaar wist ten tijde van het opleggen van de Naheffingsaanslag niet (en kon redelijkerwijs ook niet weten) dat ter zake van het Parkeren met het Voertuig de verschuldigde parkeerbelasting betaald was.

De Naheffingsaanslag is dan ook, naar het oordeel van het Hof, niet “herroepen vanwege aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid”. Het ten onrechte opleggen van de Naheffingsaanslag is te wijten aan belanghebbende die - abusievelijk - een verkeerd kenteken heeft ingevoerd.

Het Hof voegt daar aan toe dat in het kader van de heffing van parkeerbelastingen geen algemene rechtsregel de heffingsambtenaar ertoe verplicht om een nader onderzoek in te stellen alvorens een naheffingsaanslag op te leggen. Belanghebbende heeft overigens niet gesteld, noch is gebleken, dat de heffingsambtenaar op basis van een algemeen beginsel van bestuur tot het instellen van een dergelijk onderzoek verplicht zou zijn, noch waaruit een dergelijk onderzoek zou bestaan.

Slotsom

Uit het voorgaande volgt dat belanghebbende geen aanspraak kan maken op vergoeding van de door hem in de bezwaarfase gemaakte kosten. (…)”

8. Ook in deze zaak wist verweerder ten tijde van het opleggen van de naheffingsaanslag niet dat de voor het parkeren met de auto van eiser verschuldigde parkeerbelasting was voldaan en hij kon dit redelijkerwijs ook niet weten. Verweerder heeft derhalve terecht een naheffingsaanslag opgelegd. Voor zover eiser stelt dat bij elke auto die blijkens de scancontrole staat geparkeerd zonder dat daarvoor parkeerbelasting is betaald, nader onderzoek moet worden gedaan door in de desbetreffende auto te zoeken naar bewijs van betaling, verwerpt de rechtbank die stelling.

9. Pas in de bewaarfase heeft eiser gegevens overgelegd op grond waarvan verweerder geoordeeld heeft dat de verschuldigde belasting tijdig was voldaan. Voor het naheffen van reeds voldane belasting is geen wettelijke grondslag, zodat verweerder de naheffingsaanslag terecht heeft vernietigd.

10. Voor vergoeding van kosten van bezwaar sluit de rechtbank zich aan bij het oordeel van het Gerechtshof Amsterdam in de genoemde uitspraak van 23 februari 2016. Het opleggen van de naheffingsaanslag is immers het gevolg van het door eiser – abusievelijk – verkeerd invoeren van het kenteken van zijn auto. Verweerder kan geen verwijt worden gemaakt.

11. De rechtbank verwerpt de – niet onderbouwde en door verweerder betwiste – stelling van eiser dat de parkeerapparatuur van de gemeente [Y] zo slecht is dat correct ingevoerde gegevens onjuist worden verwerkt.”

In hoger beroep heeft belanghebbende gesteld dat hij het parkeerkaartje zichtbaar achter de voorruit had geplaatst zodat bij het controleren van het op aangifte voldoen van de parkeerbelasting, indien daarbij de in het onderhavige geval als normaal te beschouwen zorgvuldigheid zou zijn betracht, kon worden geconstateerd dat de belasting was voldaan.

De heffingsambtenaar stelt dat de parkeercontroleur niet heeft kunnen nagaan of de verschuldigde parkeerbelasting ten behoeve van het voertuig van belanghebbende (kenteken: [aa-XXX-b]) was voldaan, omdat het parkeerkaartje dat in de auto lag op drie punten afweek van het kenteken van het voertuig. Ter onderbouwing van zijn stelling verwijst de heffingsambtenaar naar het onder 2.4 vermelde fotomateriaal.

In de conclusie van repliek merkt belanghebbende op dat de onder 2.4 vermelde stukken nieuw voor hem zijn, dat deze stukken voorafgaand aan het horen ter inzage hadden behoren te worden gelegd en dat die stukken voorts als op de zaak betrekking hebbende stukken aan de rechtbank hadden moeten worden overgelegd.

In de conclusie van dupliek stelt de heffingsambtenaar dat het parkeerkaartje ook reeds in de bezwaarfase is overgelegd en herhaalt hij zijn stelling dat er in het voertuig geen parkeerkaartje met daarop vermeld het kenteken van het voertuig van belanghebbende aanwezig was.

Het Hof stelt voorop dat het Aanwijzings- en uitvoeringsbesluit Parkeerbelastingen 2015, voor het geval dat de parkeercontroleur na het invoeren van het kenteken in de parkeerrechtendatabase vaststelt dat geen parkeerbelasting is voldaan, voorziet in een waarneming ter plaatse teneinde vast te stellen of op het dashboard van het voertuig een geldig parkeerkaartje is geplaatst.

Niet in geschil is dat deze procedure is gevolgd. In geschil is echter de conclusie die op grond van de waarneming ter plaatse door de controleur getrokken had moeten worden.

Vaststaat dat op het parkeerkaartje onder het kopje ‘Aankomst’ “08/07/15 10:24” is vermeld, dat onder het kopje ‘Kenteken’ “[aab-XXX-bb]” is vermeld en dat dit parkeerkaartje bij het uitvoeren van de controle op het voldoen van parkeerbelasting achter de voorruit van het voertuig zichtbaar aanwezig was. Tevens staat vast dat het kenteken van het voertuig als volgt luidt: [aa-XXX-b]. Onder deze omstandigheden is er naar het oordeel van het Hof sprake van een zodanige overeenkomst tussen het kenteken en de op het parkeerkaartje vermelde cijfer/lettercombinatie dat de controlerend ambtenaar bij een met een normale zorgvuldigheid uitvoeren van de in het Aanwijzings- en uitvoeringsbesluit Parkeerbelastingen 2015 voorgeschreven handelwijze, had behoren vast te stellen dat het parkeerkaartje betrekking had op het voertuig van belanghebbende. Onderkend had moeten worden dat de gelijkenis tussen het kenteken en de op het parkeerkaartje vermelde combinatie van cijfers en letters zodanig overheersend was dat het parkeerkaartje als een geldig parkeerkaartje had moeten worden aangemerkt. Dat belanghebbende bij het intoetsen van zijn kenteken toetsfouten heeft gemaakt doet onder de gegeven omstandigheden aan dit oordeel niet af.

Dit betekent dat de rechtbank in onderdeel 8 van haar uitspraak ten onrechte heeft geoordeeld dat de heffingsambtenaar ten tijde van het opleggen van de naheffingsaanslag redelijkerwijs niet kon weten dat de voor het parkeren van het voertuig verschuldigde parkeerbelasting was voldaan en dat de naheffingsaanslag terecht was opgelegd. Het Hof merkt in dit verband op dat de rechtbank moeilijk anders kon oordelen, omdat de onder 2.4 vermelde op de zaak betrekking hebbende stukken eerst in hoger beroep zijn overgelegd en de heffingsambtenaar ook bij de zitting van de rechtbank niet is verschenen.

Uit het hiervoor overwogene volgt dat zich hier – anders dan de rechtbank in onderdeel 9 van haar uitspraak heeft overwogen – niet een geval voordoet waarin de heffingsambtenaar eerst in de bezwaarfase, op basis van een in die fase door belanghebbende overgelegd gegeven, tot het oordeel kon komen dat de parkeerbelasting tijdig was voldaan.

Het overwogene onder 4.6.5 houdt in dat de heffingsambtenaar kan worden verweten dat – ten onrechte – een naheffingsaanslag is opgelegd. Anders dan de rechtbank heeft geoordeeld, heeft belanghebbende derhalve recht op vergoeding van de kosten van bezwaar. Tot deze kosten behoren in beginsel ook de kosten van het horen. In het onderhavige geval is belanghebbende telefonisch gehoord. Dit is geen horen als bedoeld in art. 7:2, eerste lid, Algemene wet bestuursrecht. Onder omstandigheden dient evenwel ook ter zake van een telefonisch horen een vergoeding van proceskosten te worden verleend (HR 1 juni 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW7081, BNB 2012/235). Dat het telefonisch horen in het onderhavige geval op een zodanige wijze heeft plaatsgevonden dat het op één lijn moet worden gesteld met een verschijnen ter hoorzitting is echter niet gesteld of aannemelijk geworden. Het Hof zal derhalve voor de toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) het onder 2.1 vermelde telefonisch horen niet op één lijn stellen met een verschijnen ter hoorzitting.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de rechtbank dient te worden vernietigd. Het Hof zal het beroep gegrond verklaren, de uitspraak van de heffingsambtenaar vernietigen, de naheffingsaanslag vernietigen en de heffingsambtenaar veroordelen tot vergoeding van de kosten in de bezwaarfase, de beroepsfase en de hogerberoepsfase.