HR, 23-10-2020, nr. 19/05854

Aan de orde zijn de procedurevoorschriften van art. 6 en art. 16 van Verordening 987/2009.

In dit verband is met name van belang art. 16 lid 1:

en lid 6:

Blijkens r.o. 5.4 heeft het hof de procedurevoorschriften van art. 16 van Vo. 987/2009 miskend, door te overwegen dat door belanghebbende niet om een A1-verklaring is verzocht en dat uit de stukken die zijn overgelegd niet een verzoek om een A1-verklaring volgt. Dat blijkt ook uit de overweging van het hof dat de door belanghebbende ter zitting van het hof overgelegde brief (genoemd te r.o. 2.2) zowel qua inhoud als qua tijdsduiding onvoldoende aanknopingspunten biedt om als een verzoek om een A1- verklaring te kunnen worden aangemerkt. Het oordeel van het hof is daarmee niet in overeenstemming met het gemeenschapsrecht.

De procedure van art. 16 van Verordening 987/2009 heeft immers geen betrekking op afgifte van de A1-verklaring. Dat in de praktijk — zonder verzoek — door de SVB bij het vaststellen van de toepasselijke sociale zekerheidswetgeving een A1-verklaring wordt afgegeven staat daar los van. Dat geldt ook voor het verzoek ex art. 19 lid 2 van Verordening 987/2009, dat geen betrekking heeft op de procedure van art. 16 van Verordening 987/2009.

In art. 16 lid 1 van Verordening 987/2009 gaat het om een inkennisstelling en niet om de verplichting een A1-verklaring aan te vragen. De brief van 5 november 2015 aan de Sociale Verzekeringsbank kan niet anders dan betekenen dan dat de Sociale Verzekeringsbank in kennis is gesteld van de situatie van betrokkene. Dat volgt ook uit de in de bij de gronde van hoger beroep van 28 november 2018 overgelegde uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 8 mei 2018 tussen belanghebbende en de Sociale Verzekeringsbank over de jaren 2011, 2012 en 2013. Ondanks dat op de zitting van 8 oktober 2019 daar in de pleitnota (pag. 2, laatste alinea) nogmaals uitdrukkelijk op is gewezen heeft het hof dat kennelijk volledig over het hoofd gezien. Ondanks dat de Sociale Verzekeringsbank bij brief van 4 november 2015 en de daarna volgende bezwaarprocedure en beroepsprocedure bij de rechtbank Amsterdam volledig op de hoogte was van de situatie van betrokkene en de brief van 4 november 2015 het verzoek bevatte om voor de periode 2010 t/m 30-04-2014 te besluiten dat belanghebbende uitsluitend verzekerd is geweest voor zijn sociale verzekeringswetgeving van Luxemburg, heeft de SVB de procedure van art. 16 van Verordening 987/2009 niet nageleefd en niet zoals lid 2 daarvan voorschrijft de toepasselijke wetgeving vastgesteld laat staan dat dat onverwijld met een voorlopig karakter is vastgesteld.

Daar komt bij dat belanghebbende op 28 januari 2014 bij de SVB een verzoek tot vaststelling van het toepasselijk sociaal verzekeringsrecht subsidiair regularisatie heeft ingediend voor de periode 2009 tot 2010. De SVB was derhalve ook toen al op de hoogte van de situatie van betrokkene (pleitnota bij het hof, pag. 4, zesde alinea).

In dat kader heeft de SVB, zoals in de pleitnota van de zitting bij het hof op pag. 4, laatste alinea en pag. 5 is aangegeven, bij formulier van 10 mei 2015 naar aanleiding van het hierboven genoemde verzoek van 28 januari 2014 aan de Belastingdienst vragen heeft gesteld. Daarin geeft de SVB bovendien als door de Belastingdienst te beantwoorden de jaren 2011 en 2012 aan, waarbij de SVB als schip noemt [B] en de SVB verwijst naar de ‘speciale OVK Vo. 883/2004’. De SVB vraagt daarbij aan de Belastingdienst onder meer: ‘Wellicht kan er ook over het jaar2011 al enige duidelijkheid worden gegeven? Is er reeds een definitieve aanslag opgelegd? Is hier bezwaar tegen gemaakt? Etc?. Ook hier gaarne de onderliggende stukken indien aanwezig uiteraard.’.

Zoals gezegd geeft de SVB daarbij aan dat belanghebbende in dienst is van [E] SARL, op het vaartuig mts. [B], eigenaar [B] BV.

De Belastingdienst antwoordt onder meer: ‘Over de jaren 2011 en 2012 zijn bezwaarschriften ingediend, zie bijlage 1. Over 2012 moet het bezwaar nog worden gemotiveerd. 2013 moet nog worden behandeld, hij heeft een deel van het jaar voor [E] gewerkt.’

In het licht van bovenstaande is de overweging van het hof in r.o. 5.8 in fine dat de inspecteur onweersproken heeft betoogd dat de SVB ook niet op een andere wijze in kennis is gebracht van de situatie van belanghebbende in de jaren 2011, 2012 en 2013 volstrekt onbegrijpelijk. Dat is des te meer onbegrijpelijk in het licht van art. 16 lid 6 zoals hierboven is weergegeven: er is onmiskenbaar sprake van dat de SVB ook door de Belastingdienst in kennis is gesteld van de situatie van betrokkene.

Behalve dat het hof zoals hierboven is vermeld de brief van 4 november 2015 van de gemachtigde aan de Sociale Verzekeringsbank ten onrechte in het licht van een aanvraag om een A1-verklaring stelt, terwijl die moet worden gezien in het licht van het in kennis stellen als bedoeld in art. 16 lid 1 van Verordening 987/2009, is het onbegrijpelijk waarom die brief ‘qua tijdsaanduiding’ onvoldoende aanknopingspunten zou geven. Het hof miskent daarmee dat de vaststelling van het toepasselijk sociaal verzekeringsrecht volgens de jurisprudentie van het HvJ EU met terugwerkende kracht kan worden vastgesteld en dat dat in de praktijk ook vaak voorkomt, ook door de SVB. Verwezen wordt naar het arrest van het HvJ EU van 6 september 2018, Alpenwind, ECLI:EU:C:2018:669; zoals in de sociale zekerheidskolom meermaals aan de orde is maar waarvan het hof kennelijk als belastingrechter niet op de hoogte is.

Het bovenstaande is van belang omdat het hof aan het onjuiste oordeel ter zake van de melding bij de Sociale Verzekeringsbank daaraan voor de verdere beoordeling in r.o. 5.5 gevolgen verbindt. Omdat het hof de positie van belanghebbende in de sociale zekerheidskolom onjuist beoordeelt, verbindt het hof daaraan in r.o. 5.5 ook onjuiste gevolgen. Daartegen richt zich cassatiemiddel III.

Het hof geeft zich daarvan in het geheel geen rekenschap dat door Nederland de procedureregels van art. 6, art. 16 en art. 73 van Verordening 987/2009 en Besluit A1 van de Administratieve Commissie niet zijn nageleefd, zoals onder andere op de zitting blijkens de pleitnota (pag. 3, tweede, derde, vierde alinea) is aangevoerd. Dit is door de inspecteur ook niet deugdelijk weersproken. Op grond van het arrest van het HvJ EU van 19 juni 2003, Santé Pasquini, C-34/02, ECLI:EU:C:2003:366, punt 70 e.v., waarbij — in essentie — is bevestigd dat migrerende werknemers er niet de dupe van mogen worden dat regels die de betrekkingen tussen sociale zekerheidsorganen van verschillende lidstaten beheersen, niet of niet volledig worden nageleefd, had het hof in onderhavig geval moeten beslissen dat geen heffing premie volksverzekeringen kan worden opgelegd. Waar in onderhavig geval geen sprake is van een vaststelling van het toepasselijk sociaal verzekeringsrecht door de SVB overeenkomstig art. 16 van Verordening 987/2009 mag de Belastingdienst niet heffen. Op de zitting bij het hof is daarop uitdrukkelijk gewezen en verwezen naar r.o. 4.10 van de uitspraak van het hof Den Bosch van 28 augustus 2019, ECLI:NL:GHSHE:2019:3139 uitdrukkelijk gewezen (pleitnota pag. 2, derde alinea). Ten onrechte neemt het hof die oplossing zelfs niet in overweging en negeert het hof hetgeen daarover ter zitting is opgemerkt. Het hof gaat slechts in op de situaties zoals in de arresten van gerechtshof 's‑Hertogenbosch van 28 augustus 2019 met ECLI-nummers die eindigen op 3140 en 3141, terwijl de situatie die zich hier voordoet overeenkomt met de uitspraak die eindigt op ECLI-nummer 3139, waar net zoals in onderhavige geval niet sprake is van een vaststelling door de Sociale Verzekeringsbank van het toepasselijk sociaal verzekeringsrecht.

Subsidiair geldt dat waar in onderhavige zaak door Nederland in ieder geval niet is voldaan aan art. 6 en art. 16 en art. 73 van Verordening 987/2009 en Besluit Al van de Administratieve Commissie, een oplossing als door het hof Den Bosch in de zaken eindigend op ECLI-nummer 3140 en 3141 gerechtvaardigd is, te meer omdat de SVB, hoewel als enige het bevoegde orgaan, niet op de regularisatieverzoeken van belanghebbende besluit en dat door de rechtbank Amsterdam (uitspraak 8 mei 2019) wordt gehonoreerd, omdat in de fiscale kolom onderhavige procedure nog loopt, terwijl in onderhavige procedure vaststaat dat de Belastingdienst noch de belastingrechter het toepasselijk sociaal verzekeringsrecht kunnen vaststellen omdat dat alleen in de sociale zekerheidskolom kan geschieden. Verwezen wordt naar Hoge Raad 5 oktober 2018, ECLI:NL:HR:2018:1725.

De loonstroken 2011, 2012 en 2013 (zie cassatiemiddel I) die zijn overgelegd geven voldoende informatie om tot een rechtvaardige uitspraak ter zake van de heffing premie volksverzekeringen te komen. Terzijde wordt opgemerkt dat de kwestie van in Luxemburg betaalde uitkeringen die worden teruggevorderd indien vast zal komen te staan dat Nederlands sociaal verzekeringsrecht van toepassing zou zijn, daarmee nog niet is opgelost.

Zelfs indien hetgeen door het hof in r.o. 5.4 is overwogen juist zou zijn — waartegen cassatiemiddel II zich richt — geldt dat daaraan nog niet het gevolg mag worden verbonden dat belanghebbende met de nadelige gevolgen wordt opgescheept. Zelfs indien geoordeeld zou kunnen worden dat de SVB niet op de hoogte was van de situatie van belanghebbende en belanghebbende zich niet zou hebben gemeld, geldt dat dat niet een dubbele heffing premie volksverzekeringen en andere nadelige gevolgen voor belanghebbende rechtvaardigt. Verwezen wordt naar hetgeen door het gerechtshof 's‑Hertogenbosch in de tussenuitspraak van 27-09-2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:3983 is overwogen in r.o. 4.15 t/m 4.19. In dit verband wordt ook nog gewezen op de preambule bij Verordening 987/2009 onder nr. 9:

Tenslotte legt het hof aan de weigering om tot een rechtvaardige oplossing te komen ten grondslag dat niet althans in onvoldoende mate is komen vast te staan dat er in Luxemburg sprake is geweest van het inhouden van premies volksverzekeringen op het brutoloon van belanghebbende, laat staan het afdragen ervan. Deze overweging miskent dat de loonstroken (en jaaropgaven) zijn overgelegd waaruit de inhouding van de premie volksverzekeringen door de werkgever blijkt. De afdracht daarvan onttrekt zich aan het zicht van belanghebbende. Het ligt op de weg van de inspecteur, eventueel via de SVB, althans op de weg van Nederland, om volgens de preambule bij Verordening 987/2009 onder nr. 10 en Besluit A1 van de Administratieve Commissie, althans op grond van de uitgangspunten van de Verordeningen 883/2004 en 987/2009 met het zusterorgaan van de SVB in Luxemburg contact op te nemen indien de inspecteur, Nederland, meent dat niet voldoende vaststaat dat sociale verzekeringspremies in Luxemburg zijn afgedragen. Ook op dit punt is het oordeel van het hof niet in overeenstemming met het Verdragsrecht. Ook hier gaat de Belastingrechter volledig voorbij aan hetgeen in de sociale zekerheidskolom door de Centrale Raad van Beroep ter zake van de toepassing van de procedures en doelstellingen van Verordening 987/2009 en 883/2004 onder verwijzing naar de arresten van het HvJ EU van 21 maart 2018 Klein Schiphorst, C-551/16, ECLI:EU:C:2018:200 en van 19 juni 2003 Santé Pasquini, C-34/02, ECLI:EU:C:2003:366 uiteen heeft gezet. Belanghebbende behoort daarvan niet de dupe te worden dat de regels die de betrekkingen tussen sociale zekerheidsorganen van verschillende lidstaten beheersen, niet of niet volledig zijn nageleefd en behoort niet de dupe te worden van de complexe materie die de sociale zekerheid nu eenmaal is.

In dit verband wordt erop gewezen dat zoals het hof in r.o. 5.8 overweegt de Wet i 1001 geen aanknopingspunt heeft om de in Luxemburg betaalde premies ten laste van het belastbaar inkomen in Nederland te laten komen als uitgave voor inkomensvoorzieningen. Dat maakt de situatie waarin belanghebbende is gebracht nog meer in strijd met de uitgangspunten en doelstellingen van de Vo. 883/2004 en Vo. 987/2009 en betekent des temeer dat het hof geen recht doet aan belanghebbende en het oordeel van het hof des temeer in strijd is met het arrest van het HvJ EU van 19 juni 2003 Santé Pasquini, voornoemd. Door Luxemburg worden de afgedragen premies geïncasseerd en behouden, terwijl Nederland ook nog eens premies heft, zonder toepassing te geven aan de procedureregels van de artt. 6,16 en 73 van Vo. 987/2009 en zonder dat Besluit Al van de Administratieve Commissie wordt nageleefd. De Inspecteur noch SVB hebben oog voor de impact die dat heeft op belanghebbende, niet alleen doordat hij daardoor financieel te gronde wordt gericht, maar ook nog eens door de psychische impact die dat heeft op de Rijnvarenden en hun gezinnen. Het is onbegrijpelijk dat het hof zich daarin in strijd met de doelstellingen van de Verordeningen achter schaart, zodat sprake is van schending van het recht.

Door de Luxemburgse autoriteiten is aan betrokkene een E106-verklaring afgegeven. Het hof verwijst in r.o. 5.6 naar de overwegingen van de rechtbank onder nr. 22 en 23. De rechtbank verwijst naar de jurisprudentie welke betrekking heeft op het Rijnvarendenverdrag. In onderhavig geval is het Rijnvarendenverdrag echter niet van toepassing, zodat de overwegingen van de rechtbank geen hout snijden. De rechtbank overweegt in r.o. 23 dat de rechtbank geen reden heeft om aan te nemen dat het oordeel van het Europese Hof van Justitie anders zou luiden onder de werking van Verordening (EG) 883/2004 en ook niet ingeval geen sprake is van een E101- maar een E106-verklaring. De rechtbank onderbouwt dit oordeel op geen enkele wijze. Het oordeel van de rechtbank is onjuist op grond van het navolgende.

De Rijnvarendenovereenkomst is gebaseerd op de (EG) Vo. 883/2004, art. 16 daarvan (en niet op het Rijnvarendenverdrag). Dat betekent dat in onderhavig geval de juridische waarde van in andere lidstaten afgegeven documenten en bewijsstukken op basis van de Verordening dienen te worden beoordeeld. Omdat de bepaling van art. 7, tweede lid, Aanhef, onderdeel A. van Vo. 1408/71 waarop de door het hof genoemde jurisprudentie op grond waarvan de E106-verklaring voor 1 mei 2010 niet kon worden geacht een E106-verklaring te zijn en Nederland niet bond, met ingang van 1 mei 2010 niet meer bestaat, is de oude jurisprudentie daarop niet meer van toepassing en is de conclusie dat met ingang van 1 mei 2010 de E106-verklaring een dergelijke verklaring is en Nederland bindt.

Dat wordt bevestigd door art. 6 lid 2 van de Rijnvarendenovereenkomst, dat verklaringen over de toepasselijke wetgeving overeenkomstig het Verdrag betreffende sociale zekerheid van Rijnvarenden van 30 november 1979 binnen de werking van de (EG) Vo. 883/2004 haalt: ‘De verklaring over de toepasselijke wetgeving overeenkomstig het Verdrag betreffende sociale zekerheid van Rijnvarenden van 30 november 1979 behouden de in die verklaring vermelde geldigheidsduur.’

De onderhavige E106-verklaring is afgegeven overeenkomstig het Verdrag betreffende sociale zekerheid van Rijnvarenden — namelijk met toepassing van Besluit 4 van het Administratief Centrum voor de sociale zekerheid voor Rijnvarenden van 27 maart 1990, waar in de plaats van het R106formulier het overeenkomstige E106-formulier is gebruikt — zodat die verklaring op grond van art. 16 van Vo. 883/2004 jo. art. 6 lid 2 van de Rijnvarendenovereenkomst, de juridische waarde heeft van een in een andere lidstaat afgegeven document en bewijsstuk als bedoeld in art. 5 van Vo. 987/2009. Art. 5 van Vo. 987/2009 heeft een ruime strekking. De bepaling van art. 5 betreft blijkens lid 1 de voor de toepassing van de Basisverordening en de Toepassingsverordening afgegeven documenten over iemands situatie en de bewijsstukken op grond waarvan de documenten zijn afgegeven en bepaalt dat die voor de organen van de andere lidstaten bindend zijn zo lang die documenten of bewijsstukken niet door de lidstaat waar ze zijn afgegeven, zijn ingetrokken of ongeldig verklaard. Dat betreft op grond van het bovenstaande derhalve ook de onderhavige E106-verklaring.

De E106-verklaring wordt afgegeven met het oog op de toepasselijke sociale verzekeringswetgeving ter zake van prestaties bij ziekte en moederschap. Aangezien onbestaanbaar is dat de toepasselijke sociale verzekeringswetgeving waarop de E106-verklaring het oog heeft alleen zou gelden ter zake van prestaties bij ziekte en moederschap en dat op andere prestaties een ander sociale verzekeringsrecht van toepassing zou zijn, heeft de E106-verklaring dezelfde juridische waarde als een ElOl-verklaring. Een splitsing ter zake van betaling van premies aan verschillende lidstaten voor verschillende prestaties is immers niet te maken. Met andere woorden, het toepasselijk verklaren van het Nederlands sociaal verzekeringsrecht waar een E106-verklaring voorligt welke ter zake van prestaties van ziekte en moederschap het Luxemburgs sociaal verzekeringsrecht van toepassing verklaart en welke E-verklaring door de lidstaten dient te worden gevolgd, is met het EU-recht onverenigbaar. Het hof verwijst in r.o. 5.7 naar specifiek Nederlandse fondsen en regelingen en miskent daarmee dat de Verordeningen 883/2004 en 987/2009 betreffen de coördinatie van sociale zekerheidsstelsels en niet de harmonisatie daarvan. Door de coördinatie van sociale zekerheidsstelsels wordt het toepasselijk sociaal verzekeringsrecht bepaald van een bepaalde lidstaat. Het van een andere lidstaat van toepassing verklaren van bepaalde fondsen, zoals het hof kennelijk voor ogen heeft, is daarmee niet te verenigen.

Ter zake van de op grond van dit cassatiemiddel voorliggende rechtsvragen wordt verwezen naar de tussenuitspraak van het hof Den Bosch van 27 september 2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:3983, r.o. 4.34 e.v.

Dat de E-verklaring door de Belastingrechter moet worden gerespecteerd, geldt des te meer gezien het arrest van de Hoge Raad van 5 oktober 2018, waar de Hoge Raad in feite iedere toetsing door de Inspecteur of de Belastingrechter ter zake van een A1-verklaring, en derhalve voor onderhavige zaak van belang een E106-verklaring, ontneemt. Dat dat oordeel door de Hoge Raad is gegeven in het kader van een ander orgaan van de lidstaat waar de verklaring is afgegeven, betekent dat dit des te meer geldt voor een verklaring welke is afgegeven door de organen van een andere lidstaat op grond van de jurisprudentie van het HvJ EU. Onbegrijpelijk zou immers zijn indien de Inspecteur en de Belastingrechter ter zake van E-verklaringen/een A1-verklaring meer toetsingsbevoegdheden zouden toekomen in geval die verklaringen zijn afgegeven door organen van andere lidstaten, dan in het geval dat die verklaring is afgegeven door een ander orgaan van dezelfde lidstaat (de SVB). Uit de uitspraak van de Hoge Raad van 5 oktober 2018, ECLI:NL:HR:2018:1725 volgt derhalve dat de Belastingrechter ook de E106-verklaring dient te respecteren en die niet mag toetsen. In het kader van de uitspraak van de Hoge Raad van 5 oktober 2018 kan daar nog aan worden toegevoegd dat dat des te meer geldt omdat de E106-verklaring vaststaat en daartegen geen rechtsmiddel is aangewend (ook niet door de SVB). Op grond van de uitspraak van de Hoge Raad van 5 oktober 2018 heeft thans te gelden dat de vraag of een E106-verklaring al dan niet als een E106-verklaring kan worden aangemerkt (vergelijk arrest van 9 september 2015, X en Th. Van Dijk, gevoegde zaken C-72/14 en C-179/14 (ECLI:EU:C:2015:564) een oordeel is dat is voorbehouden aan de (rechtspraak in de) sociale zekerheidskolom. De rechter in de fiscale kolom dient in het licht van deze recente uitspraak van de Hoge Raad de E-verklaringen niet (meer) te toetsen.

Zoals hierboven reeds vermeld heeft op grond van art. 90 lid 1 sub c van Vo. 883/2004 te gelden dat Vo. 1407/71 en daarmee het artikel 7 lid 2 aanhef en a. daarvan per 1 mei 2010 en dus in onderhavig geval niet meer van toepassing zijn, zodat daarop de uitspraak van het HvJ van 9 september 2015 en de daarop gebaseerde uitspraken van de Hoge Raad niet meer van toepassing zijn. Daarnaast wordt hierbij nog in herinnering geroepen dat de Administratieve Commissie ter zake van het overgangsrecht overeen is gekomen dat art. 87, lid 8 van de Vo. 883/2004 ook van toepassing is op Rijnvarenden voor wie de toepasselijke wetgeving voorheen werd vastgesteld op grond van art. 7, lid 2 van Vo. 1408/71. Verwezen wordt naar de Praktische Gids, de wetgeving die van toepassing is op werknemers en zelfstandigen in de Europese Unie (EU), de Europese Economische Ruimte (EER) en in Zwitserland, deel II, uitoefening van werkzaamheden in twee of meer lidstaten, punt 15, noot 38, p. 33, uitgave augustus 2012. Ook op grond hiervan dient de E106-verklaring thans te worden geacht een E106- verklaring te zijn, welke Nederland bindt.

Het oordeel van het hof (r.o. 5.6 en 5.7 met verwijzing naar de r.o. 22 en 23 van de rechtbank) is dan ook in strijd met het recht.

Vaststaat dat Nederland de proceduregels in Besluit A1 van de Administratieve Commissie en art. 6, art. 16 en art. 73 van Vo. 987/2009 niet heeft nageleefd. Door de Inspecteur is dat ook niet weersproken. Deze procedurevoorschriften zijn erop gericht te voorkomen dat twee of meer lidstaten van dezelfde persoon sociale verzekeringspremies heffen. Daartoe moeten lidstaten met elkaar in overleg treden en in overleg tot het oordeel komen in welke lidstaat een persoon verzekerings- en premieplichtig is. Verwezen wordt naar de uitspraak van het hof 's‑Hertogenbosch 28 augustus 2019, ECLI:NL:GHSHE:2019:3141, r.o. 4.16. Deze uit het Verdragsrecht voortkomende rechtsregel heeft de rechtbank in de r.o. 29 en 30 welke door het hof worden onderschreven, miskend en geschonden door te overwegen dat geen rechtsregel verweerder verplicht voor het opleggen van de aanslag contact op te nemen met de Luxemburg autoriteiten danwel met de Minister danwel met de SVB als vertegenwoordiger van de Minister. Het Nederlandse stelsel met een splitsing van taken op sociaal verzekeringsgebied tussen de SVB en de Belastingdienst mag niet met zich meebrengen dat de verdragsrechtelijke verplichtingen uit Vo. 883/2004 en Vo. 987/2009 niet worden nagekomen. Van de vereiste loyale samenwerking tussen Nederland en Luxemburg, zoals hierboven vermeld met verwijzing naar het arrest van het hof 's‑Hertogenbosch van 28 augustus 2019, blijkt in het geheel niet. De SVB verwijst naar de Belastingdienst (zie uitspraak rechtbank Amsterdam van 8 mei 2018 tussen belanghebbende en de SVB) en de Inspecteur verwijst naar de SVB omdat de Inspecteur niet bevoegd is in overleg te treden met de Luxemburg autoriteiten. Ten onrechte honoreren de rechtbank en het hof dat belanghebbende aldus van het kastje naar de muur wordt gestuurd en in strijd met de verdragsrechtelijke uitgangspunten — het HvJ arrest Santé Pasquini — daarvan de dupe wordt gemaakt dat de tussen de lidstaten geldende regels die de betrekkingen tussen sociale zekerheidsorganen van verschillende lidstaten beheersen niet worden nageleefd. Het door het hof overgenomen oordeel van de rechtbank dat de Inspecteur in redelijkheid het standpunt mocht innemen dat (slechts) de wetgeving van Nederland van toepassing was, doet geen recht aan het beginsel dat lidstaten met elkaar in overleg treden en in overleg tot een oordeel komen in welke lidstaat een persoon verzekerings- en premieplichtig is en doet geen recht aan de vereiste loyale samenwerking tussen Nederland en Luxemburg. In feite is de door de rechtbank en het hof aangenomen redelijkheid ver te zoeken.

Ten onrechte kwalificeert het hof de instemming met verlenging van de beslistermijn van art. 7:10 4e lid Awb als bijzondere omstandigheid die de twee jaarstermijn inzake de bezwarende beroepsprocedure doet verlengen. Dat zulks als bijzondere omstandigheid zou gelden volgt niet uit Hoge Raad 19 februari 2016, nr. 14/03907, ECLI:NL:HR:2016:252, zodat de vergelijking door het hof onbegrijpelijk is. Uit het verzoek tot instemming met verlenging van de beslistermijn volgt dat de Inspecteur hierom heeft verzocht louter omdat het, vanwege door hem gekozen behandelwijze van het bezwaar, niet mogelijk was binnen de wettelijke beslistermijn van zes weken uitspraak te doen. Van een aanhouding in afwachting van de beantwoording van prejudiciële vragen door het HvJ EU of een richtinggevende beslissing door de Hoge Raad, is in deze geen sprake. Wanneer dit in dit geval als een bijzondere omstandigheid in aanmerking zou worden genomen, zou dat in feite neerkomen op het aan belanghebbende tegenwerpen dat hij niet heeft aangedrongen op een spoedige behandeling van de zaak teneinde overschrijding van de redelijke termijn te voorkomen. Aanspraak op vergoeding van immateriële schade kan echter niet op die grond worden afgewezen of beperkt.

Verwezen wordt naar Hoge Raad 20 juli 2015, ECLI:NL:HR:2015:1461. Subsidiair geldt dat als al toestemming met verlenging van de termijn voor het doen van uitspraak van bezwaar totdat de Inspecteur uitspraak zou doen op bezwaar, met zich meebrengt dat een termijn buiten beschouwing dient te blijven voor het antwoord op de vraag of de redelijke termijn is overschreden, geldt dat daarmee niet de in onderhavige procedures gemoeide perioden gemoeid mogen zijn.

Het verzoek van de Inspecteur tot verlenging van de beslistermijn zag daar niet op. Het verzoek is gekenmerkt met ‘verlenging beslistermijn bezwaarschrift op grond van art. 7:10, 4e lid, van de Awb’. Het verzoek van de Inspecteur is gedaan omdat het voor de Inspecteur niet mogelijk was op het bezwaarschrift binnen de op grond van de Awb door de Belastingdienst nagestreefde beslistermijn van zes weken te beslissen, gezien de wijze van behandeling, zoals door de Inspecteur aangegeven:

Dit verzoek tot instemming van de verlenging van de beslistermijn kan dan ook niet als een bijzondere omstandigheid die de twee jaars termijn inzake de bezwaar- en beroepfase doet verlengen gelden, zeker niet met de in onderhavige gevallen aan de orde zijnde uitzonderlijk lange tijd dat de uitspraken op zich hebben doen wachten genoemd in r.o. 33 en 24 van de uitspraak van de rechtbank.

Verwezen wordt tenslotte naar de meest recente uitspraak op dit gebied, zijnde de uitspraak van het hof Arnhem-Leeuwarden nr. 17/00892 van 10 december 2019, ECLI:NL:GHARL:2019:10718, r.o. 4.12, waarbij het hof hetzelfde verweer van de Inspecteur onder verwijzing naar Hoge Raad 20 juni 2014 nr. 1301045 ECLI:NL:HR:2014:1461 afwijst en een vergoeding voor immateriële schade toewijst.

In de beslissing op bezwaar van 3 februari 2017 heeft de Belastingdienst onder nrs. 9.1 t/m 9.6) het bedrag waarvan in 2013 premie volksverzekeringen wordt berekend herberekend en verminderd tot een bedrag van € 14.364,-. Op grond daarvan heeft de ambtshalve vermindering van 17 februari 2017 waarover het hof in r.o. 1.3.3 overweegt plaatsgevonden.

Dit is echter niet de herziening en vermindering welke in de beroeps- en hoger beroepsprocedure aan de orde is. In de beroeps- en hoger beroepsprocedure is aan de orde dat de Inspecteur ter zitting van de rechtbank van 4 mei 2018 de periode van het aantal verzekerde dagen heeft teruggebracht tot 127 dagen en op grond daarvan het bedrag waarvan in 2013 premie volksverzekeringen wordt berekend, berekend op € 11.769,- in plaats van het bedrag van € 14.364,- volgens de eerdere vermindering in de beslissing op bezwaar van 3 februari 2017. De door de Inspecteur op de zitting van de rechtbank van 4 mei 2018 overgelegde herziene berekening van de herziene berekening is als bijlage 1 bij de gronden van beroep overgelegd.

De rechtbank heeft in de uitspraak met de herziening door de Inspecteur op de zitting van 4 mei 2018 geen rekening gehouden. Het hof heeft alleen oog gehad voor de vermindering door de Inspecteur in de uitspraak op bezwaar van 3 februari 2017 en ondanks dat het uitdrukkelijk in de gronden van het beroep is aangegeven geen oog gehad voor de verdere vermindering die op de zitting van de rechtbank op 4 mei 2018 heeft plaatsgevonden.

In r.o. 5.2 heeft het hof miskend dat de bevestiging op de zitting dat er geen verschil van inzicht bestaat tussen partijen over de in aanmkering te nemen periode voor de verzekerings- en premieplicht in 2013 betreft door de Inspecteur overgelegde berekening op de zitting van de rechtbank van 4 mei 2018 (en niet de eerdere vermindering bij beslissing op bezwaar van 3 februari 2017/17 februar 2017).

Zowel het oordeel van de rechtbank als de uitspraak van het hof zijn derhalve kennelijk onjuist en dus onbegrijpelijk gemotiveerd. Het hof had onder 7, beslissing, de aanslag IB/PVV 2013 behoren te verminderen overeenkomstig de door de Inspecteur op de zitting van 4 mei 2018 overgelegde herberekening van het bedrag waarvan in 2013 premie volksverzekeringen wordt berekend, namelijk € 11.769,-. Voorts had het hof — alleen al hierom — een vergoeding moeten toekennen voor de proceskosten van de beroepsprocedure en de hoger beroepsprocedure.