Rb. Rotterdam (vzr.), 19-01-2012, nr. AWB 11/4975 VBC-T2

Bij besluit van 9 november 2011 heeft AFM aan EY een bestuurlijke boete opgelegd van € 54.450,00 wegens overtreding van artikel 14 van de Wet toezicht accountantsorganisaties (hierna: Wta) en haar meegedeeld de boeteoplegging openbaar te maken door publicatie van het integrale besluit op de website van AFM en door publicatie van de kern van dit besluit in een persbericht en/of advertentie. Daarbij is aangegeven dat deze openbaarmaking tweemaal plaats zal hebben, namelijk de eerste maal niet eerder dan vijf werkdagen na verzending van het onderhavige besluit en de tweede maal nadat de boeteoplegging onherroepelijk is geworden.

Tegen dit besluit (hierna: het bestreden besluit) heeft EY bezwaar gemaakt.

Voorts heeft zij de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen, inhoudende schorsing van de beslissing tot vroegtijdige openbaarmaking.

Het onderzoek ter zitting heeft — achter gesloten deuren — plaatsgevonden op 12 januari 2012. EY heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. J. Italianer, mr. H.K.O. Reimers en mr. S.M.C. Nuyten, advocaten te Amsterdam. AFM heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. M.E. Daalder en mr. R.W. Veldhuis, advocaten te Den Haag. Voorts is namens AFM verschenen drs. M.L. van der Zijde RA.

Ingevolge artikel 67 van de Wta, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wft, zoals die bepaling luidde tot 1 augustus 2009, maakt de toezichthouder een besluit tot het opleggen van een bestuurlijke boete ingevolge deze wet na bekendmaking openbaar, indien de bestuurlijke boete is opgelegd ter zake van overtreding van een bepaling die in de algemene maatregel van bestuur op basis van artikel 55, eerste lid, van de Wta beboetbaar is gesteld met tariefnummer 4, 5 of 6. De openbaarmaking van het besluit tot het opleggen van een bestuurlijke boete geschiedt ingevolge het tweede lid van dit artikel niet eerder dan nadat vijf werkdagen zijn verstreken na de dag waarop het besluit aan de betrokken persoon bekend is gemaakt. Ingevolge het derde lid wordt, indien wordt verzocht om een voorlopige voorziening als bedoeld in artikel 8:81 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb), de openbaarmaking van het besluit opgeschort totdat er een uitspraak is van de voorzieningenrechter. In het vierde lid is bepaald dat indien de openbaarmaking van het besluit in strijd is of zou kunnen komen met het doel van het door de toezichthouder uit te oefenen toezicht op de naleving van deze wet, deze achterwege blijft.

Met betrekking tot de hier aan te leggen toetsing (ten aanzien van gedragingen die hebben plaatsgevonden voor de invoering van het nieuwe boetestelsel financiële wetgeving 1 augustus 2009) wijst de voorzieningenrechter op zijn uitspraken van 3 september 2008 (LJN BF1175), 28 januari 2010 (LJN BL1972) en 12 februari 2010 (LJN BL3956) die betrekking hebben op de Wet op het financieel toezicht, dat voorziet in een verglijkbaar systeem van openbaarmaking. De voorzieningenrechter komt aan de hand van die maatstaf tot de volgende beoordeling.

Ingevolge artikel 14 van de Wta draagt de accountantsorganisatie er zorg voor dat de externe accountants die bij haar werkzaam zijn of aan haar zijn verbonden voldoen aan het bij of krachtens afdeling 3.2 bepaalde.

In Nota van toelichting bij het Besluit toezicht accountantsorganisaties (hierna: Bta) is te lezen (Stb. 2006, 380, p. 32 en 37):

Ingevolge artikel 25 van de Wta — dat is opgenomen in afdeling 3.2 — voldoet de externe accountant aan bij of krachtens algemene maatregel van bestuur te stellen regels terzake van zijn vakbekwaamheid, objectiviteit en integriteit.

Artikel 35 van het Bta luidt:

Gelet op artikel 54, eerste lid, van de Wta is AFM bevoegd om een bestuurlijke boete op te leggen wegens overtreding van een voorschrift, gesteld bij of krachtens onder meer artikel 14 van de Wta. In artikel 55 van de Wta was tot 1 juli 2009 het volgende bepaald:

In artikel 40 van het Bta, dat gold tot 1 augustus 2009, is bepaald dat het bedrag van de bestuurlijke boete, bedoeld in artikel 54, eerste lid, van de Wta, wordt bepaald op de wijze, voorzien in de bijlage behorende bij het Bta. In artikel 1 van de bijlage behorende bij artikel 40 voornoemd, is achter artikel 14 van het Wta tariefnummer 4 vermeld, dat correspondeert met een tarief van € 5.445,00. Gelet op artikel 2 van de bijlage dient dit bedrag te worden vermenigvuldigd met de factor 10 indien meer dan € 100 mln. omzet is gemoeid met het verrichten van wettelijke controles bij organisaties van openbaar belang (hierna: OOB's).

Artikel 61 van de Wta luidde tot 1 juli 2009:

Artikel 5:45 van de Awb luidt per 1 juli 2009:

Ingevolge het in artikel IV neergelegde overgangsrecht van de op 1 juli 2009 in werking getreden Vierde tranche van de Awb blijft het recht zoals dat gold voor het tijdstip van inwerkingtreding van de Vierde tranche van de Awb van toepassing op de oplegging van een bestuurlijke sanctie wegens een overtreding die plaatsvond voor deze inwerkingtreding.

AFM heeft sinds de start van het doorlopend toezicht op EY (op 27 september 2007) onderzoeken uitgevoerd bij EY, naar aanleiding waarvan AFM normoverdragende gesprekken heeft gevoerd met EY. Om vast te stellen of EY en haar externe accountants voldoen aan het bepaalde bij en krachtens de Wta, heeft AFM onderzoek uitgevoerd naar de opzet en de werking van het stelsel van kwaliteitsbeheersing van EY en heeft zij tien wettelijke controles van jaarrekeningen over boekjaren eindigend in 2007 en 2008 geselecteerd voor een dossieronderzoek. Bij aanvang van het dossieronderzoek waren de wettelijke controles afgerond en waren de jaarrekeningen voorzien van een accountantsverklaring. Tussen de geselecteerde dossiers bevinden zich zowel OOB's als niet-OOB's. AFM heeft deze dossiers beoordeeld aan de hand van de Verordening gedragscode (hierna: VGC) en de Nadere voorschriften controle- en overige standaarden (hierna: COS) die hun grondslag vinden in artikel 19 van de Wet op de Registeraccountants. De onderzoeken hebben plaatsgehad in de periode april 2009 tot en met december 2009.

In 2010 heeft AFM haar onderzoeksrapport gepresenteerd en heeft EY zienswijzen en een opinie van prof. J.C.A. Gortemaker RA (hierna: Gortemaker) ingebracht. In februari 2011 heeft AFM de verschillende dossiers samengevoegd, waarna zij op 9 november 2011 het bestreden besluit heeft genomen.

Aan het bestreden besluit liggen — samengevat — de volgende door AFM geconstateerde tekortkomingen door de betrokken externe accountants van EY in zes van de tien geselecteerde dossiers ten grondslag:

EY betoogt dat AFM haar ten onrechte verwijt dat zij de op haar rustende zorgplicht uit hoofde van artikel 14 van de Wta niet heeft nageleefd, omdat zij alles heeft gedaan wat redelijkerwijs van haar kan worden gevergd om naleving van afdeling 3.2 van de Wta te waarborgen. Zij voert in dit verband aan dat zij een uitgebreid stelsel heeft dat moet waarborgen dat de aan haar verbonden externe accountants aan de wettelijke voorschriften voldoen. Dit stelsel voorziet onder meer in uitgebreide interne vaktechnische standaarden, een controlemethodologie in overeenstemming met onder meer de COS, jaarlijkse meerdaagse trainingen toetsing van kennis van de COS van alle managers, directors en partners, uitgebreide regeling van opdrachtgerichte kwaliteitsbeoordelingen op alle OOB's, vaktechnische ondersteuningen consultatie door het Directoraat Vaktechniek, jaarlijkse toetsing van naleving van het stelsel van kwaliteitsbeheersing, waarbij de externe accountant eens in de drie jaar wordt getoetst. Verder stelt EY dat zij repressief optreedt tegen schending van de wettelijke voorschriften door haar medewerkers. Voorts wijst zij op een positief oordeel van het College Kwaliteits Onderzoek ter zake van eind 2006 en begin 2007 verricht onderzoek naar het interne stelsel van kwaliteitsbeheersing van EY.

Dit betoog faalt. De voorzieningenrechter volstaat in dit verband met een verwijzing naar de in rubriek 2.5 opgesomde tekortkomingen die AFM heeft geconstateerd ter zake van zes van de tien door haar onderzochte controledossiers. Het gaat hier om een grote reeks van tekortkomingen, waaronder zeer ernstige verzuimen, met name ten aanzien van controlecliënt [B]. EY heeft gelet op de door AFM vastgestelde feiten, welke niet of niet voldoende door EY zijn weersproken, herhaaldelijk niet kunnen voorkomen dat haar externe accountants niet voldeden aan hetgeen bij of krachtens afdeling 3.2 van de Wta is bepaald. Daarmee staat naar voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter vast dat EY artikel 14 van de Wta heeft overtreden. Dat gelet op de toelichting bij artikel 12, tweede lid, van het Bta de zorgplicht van artikel 14 van de Wta moet worden opgevat als een inspanningsverplichting en niet als een resultaatsverplichting, maakt dit niet anders. Gelet op de hoeveelheid en de ernst van de tekortkomingen in zes van de tien gecontroleerde dossiers is de voorzieningenrechter namelijk van oordeel dat AFM terecht heeft aangenomen dat EY niet datgene heeft gedaan dat van haar kan worden gevergd om ervoor te zorgen dat de aan haar verbonden externe accountants de toepasselijke wet- en regelgeving naleven bij het verrichten van wettelijke controles.

Het hebben van een (toereikend) stelsel van kwaliteitsbeheersing als bedoeld in artikel 18, eerste lid, van de Wta kan dan ook niet vrijwaren van overtreding van artikel 14 van de Wta. Het niet naleven van artikel 18, eerste lid, van de Wta was ten tijde in geding immers zelfstandig beboetbaar gesteld in de bijlage bij het Bta (tariefnummer 5). Voorts kan het oordeel van het College Kwaliteits Onderzoek dat betrekking heeft op een andere periode aan het voorgaande niet afdoen.

EY betoogt dat een deel van de aan de bestuurlijke boeteoplegging ten grondslag liggende gedragingen is verjaard nu die meer dan drie jaar voor de bekendmaking van het bestreden besluit hebben plaatsgevonden.

De voorzieningenrechter stelt bij de beoordeling van deze grond voorop dat de bevoegdheid van AFM om een bestuurlijke boete op te leggen moet worden bezien aan de hand van artikel 61 van de Wta, die voorziet in een vervaltermijn van drie jaar. De omstandigheid dat voor de afloop van deze termijn met artikel 5:45 van de Awb een langere vervaltermijn van vijf jaar is ingevoerd ter zake van overtredingen die kunnen worden beboet met een bedrag van meer dan € 340,00, maakt dit niet anders omdat, anders dan in de gevallen die voorlagen met de arresten van de Hoge Raad van 29 januari 2010 (LJN BK1998) en 16 februari 2010 (LJN BK6357), met artikel IV van de Vierde tranche van de Awb is voorzien in overgangsrecht dat er toe strekt dat op overtredingen die hebben plaatsgevonden voor 1 juli 2009 het oude recht van toepassing blijft.

Nu het bestreden besluit is bekendgemaakt op 9 november 2011 is gelet op het tweede lid van artikel 61 van de Wta eerst op die datum de vervaltermijn van drie jaar gestuit. Dit betekent dat de boetebevoegdheid is komen te vervallen voor overtredingen die hebben plaatsgevonden voor 9 november 2008. De vraag die voorligt is derhalve of AFM het bestreden besluit mede heeft gebaseerd op gedragingen die hebben plaatsgevonden voor die datum.

Indien sprake is van het voortdurend nalaten een voorgeschreven handeling te verrichten dient, anders dan bij een voortdurende overtreding van een verbodsbepaling, bij de vraag naar verjaring aangeknoopt te worden bij het tijdstip waarop die verplichting eerst ten einde is gekomen (vergelijk Hoge Raad 7 november 2006, LJN AY8997, 23 januari 2007, LJN AZ3863, 7 juli 2009, LJN BH1911 en College van Beroep voor het bedrijfsleven 12 juni 2007, LJN BA7438). Voor zover de accountantsverklaringen zijn verleend na 9 november 2008, hetgeen het geval is voor alle controlecliënten met uitzondering van het controledossier 2006/2007 van controlecliënt [B], geldt voor de diverse nalatigheden die ten grondslag hebben gelegen aan de boeteoplegging wegens niet naleving van artikel 14 van het Wta dat de boetebevoegdheid niet is komen te vervallen.

Voor zover AFM de boeteoplegging mede heeft gebaseerd op gedragingen door de externe accountants van EY die volgens EY hebben plaatsgevonden voor 8 november 2008 neemt de voorzieningenrechter in navolging van AFM het volgende in aanmerking.

AFM heeft ten aanzien van [B] in aanmerking genomen dat de controledossiers 2006/2007 en 2007/2008 niet binnen twee maanden na de datum van de accountantsverklaringen die zijn afgegeven op respectievelijk 7 augustus 2008 en 28 november 2008 zijn afgesloten. Hoewel met betrekking tot de accountantsverklaring van 7 augustus 2008 weliswaar geldt dat ook de uiterste datum waarop het dossier moest worden gesloten voor 9 november 2008 ligt, volgt daar nog niet uit dat sprake is van verval. Dat de dossiers niet waren afgesloten binnen twee maanden na de accountantsverklaringen was immers een gevolg van het feit dat nog tot en met juni 2009 stukken zijn toegevoegd aan de dossiers. Daarmee is niet aan de verplichting voldaan binnen twee maanden na afgifte van de accountantsverklaring het dossier te sluiten.

Met betrekking tot het verwijt dat de externe accountant onvoldoende is nagegaan of de eindoordelen die zijn gevormd omtrent het voortzetten van de relatie met [B] en het aanvaarden van de opdrachtcontinuering terecht zijn en vastgelegd is van belang dat de beslissing over de voortzetting van de opdracht weliswaar voor 8 november 2008 is genomen, maar dat de omissie zich hiervan rekenschap te geven voortduurde tot het afgeven van de verklaring op 28 november 2008.

Daargelaten of AFM terecht en op juiste gronden heeft geoordeeld dat de externe accountant ten aanzien van de jaarrekening 2006/2007 en voorgaande jaarrekeningen van [B] diende te zorgen dat hij niet langer in verband werd gebracht met een — kort gezegd — onjuiste of mogelijk misleidende bewering in openbaar gemaakte stukken door zich daarvan te distantiëren door een mededeling bij de Kamer van Koophandel te deponeren, is de voorzieningenrechter van oordeel dat die omissie niet voortduurde op of na 9 november 2008 nu reeds eind 2007 suggesties van de externe accountant aan [B] om dienaangaande een wettelijk verplichte mededeling te doen niet werden opgevolgd, terwijl op 23 oktober 2008 de jaarrekening 2006/2007 is gedeponeerd. Dat er nadien nog discussie heeft plaatsgevonden over het herstellen van de fout in de jaarstukken 2007/2008 maakt niet dat daarmee een nieuwe verjaringstermijn is gaan lopen of dat de eventuele omissie bleef voortduren.

De voorzieningenrechter is gelet op het voorgaande van oordeel dat de boetebevoegdheid ten aanzien van slechts één van de door AFM aan het bestreden besluit ten grondslag gelegde gedragingen of omissies is komen te vervallen door tijdsverloop. Het betoog slaagt derhalve ten dele. Dit brengt naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet reeds met zich dat de beslissing tot vroegtijdige publicatie moet worden geschorst. De voorzieningenrechter is namelijk van oordeel dat op grond van de resterende gedragingen moet worden geoordeeld dat EY haar in artikel 14 van de Wta neergelegde zorgplicht niet is nagekomen, terwijl de enkele omstandigheid dat het te publiceren besluit ten onrechte een omissie noemt naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet noodzakelijkerwijs met zich brengt dat het vierde lid van artikel 67 van de Wta zich tegen publicatie daarvan verzet (vergelijk rechtbank Rotterdam 17 november 2011, LJN BU4962).

De voorzieningenrechter laat om diezelfde reden in het midden of het standpunt van AFM met betrekking tot het controledossier 2007/2008 van [B], ter zake van onder meer de post vorderingen dat onvoldoende informatie door de externe accountant is verkregen om zijn oordeel op te baseren, waardoor volgens het bestreden besluit COS 500, paragraaf 2 niet is nageleefd, terecht is nu — zoals door EY is benadrukt — door de externe accountant een verklaring van oordeelonthouding is afgegeven.

Het betoog van EY dat het bestreden besluit ten dele berust op feiten die niet eerder ten grondslag hebben gelegen aan het onderzoeksrapport, zodat zij in haar verdedigingsrechten is geschaad, kan niet slagen. Dat AFM in een voorkomend geval naar aanleiding van de zienswijze van EY in het bestreden besluit verwijst naar een COS-bepaling die niet in het onderzoeksrapport is genoemd levert naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet reeds een (ontoelaatbare) inbreuk op de verdedigingsrechten op, zoals die thans zijn gecodificeerd in artikel 5:48 van de Awb. Het feitensubstraat is met het bestreden besluit als zodanig niet gewijzigd, terwijl in alle resterende gevallen sprake is van een overtreding van artikel 14 van de Wta (vergelijk rechtbank Rotterdam 1 juli 2010, LJN BM9911).

Anders dan EY is de voorzieningenrechter van oordeel dat AFM niet gehouden was een meer diepgravend onderzoek te verrichten. AFM heeft aan de hand van tien dossiers nauwgezet onderzocht of de toepasselijk standaarden zijn nageleefd door de externe accountant en heeft voorts zeer concreet aangegeven welke tekortkomingen zij in zes dossiers heeft geconstateerd. Dat er in totaal 3400 wettelijke controles door EY zijn verricht, kan daar niet aan afdoen. De omstandigheid dat AFM bij een aantal kleine accountantsorganisaties in het kader van de vergunningaanvraag zich niet heeft beperkt tot een steekproef maar soms alle — op één hand te tellen — wettelijke controledossiers heeft doorgelicht maakt dit niet anders.

Voorts kan het betoog van EY dat het onderzoek van AFM niet toereikend is geweest omdat slechts onderdelen van dossiers zijn beoordeeld, niet slagen. Gelet op de hoeveelheid geconstateerde tekortkomingen en de ernst ervan ligt het naar het oordeel van de voorzieningenrechter namelijk in de rede dat juist EY aannemelijk maakt dat de externe accountant tot zijn bevindingen heeft kunnen komen zonder nadere documentatie of dat relevante informatie elders in het dossier is gedocumenteerd. Zij heeft echter op dit punt geen begin van bewijs geleverd. Bovendien miskent EY met haar betoog dat in gevallen waarin de COS juist voorziet in een bepaalde controleaanpak of bij een door de externe accountant gekozen controleaanpak die controle vervolgens niet is uitgevoerd of — in het geval van controlecliënt [E] — feitelijk een andere dan de gekozen controleaanpak is toegepast.

Evenmin kan EY worden gevolgd in haar betoog dat de boeteoplegging in strijd komt met het in artikel 7 EVRM neergelegde beginsel van rechtszekerheid en het bepaaldheidsgebod. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter was de interpretatie die AFM geeft aan artikel 14 van de Wta voldoende voorzienbaar. Niet alleen acht de voorzieningenrechter de uitleg die AFM aan diverse COS-bepalingen — waaronder de COS 600 — geeft in overeenstemming met de tekst ervan (vergelijk College van Beroep voor het bedrijfsleven 11 september 2008, LJN BF0385), maar voorts geldt voor diverse tekortkomingen dat die hebben plaatsgevonden nadat AFM in een rondetafelgesprek met de zogenaamde ‘big 4’ kantoren — waaronder EY — op 19 december 2008 aandacht heeft gevraagd voor een aantal geconstateerde kwetsbaarheden in het systeem van accountantscontrole, waaronder de rol van de groepsaccountant, de waardering van financiële activa, de toelichting van onzekerheden in de jaarrekening en de documentatie van de controle in het controledossier van de accountant. Ten aanzien van de tekortkomingen ter zake van COS 600 was EY dus gewaarschuwd.

Daar komt nog bij dat de lezing van AFM van COS 600, paragrafen 8 en 11 wordt ondersteund door de handreiking ‘Minimale betrokkenheid bij controlewerkzaamheden van een Nederlandse holding van een buitenlandse groep’ van EY zelf en dat ook de door EY ingeschakelde deskundige Gortemaker tot eenzelfde lezing komt. De vergelijking die EY trekt met de uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 7 april 2011 (LJN BQ1017) gaat dan ook niet op. Verder is evident dat bepaalde gedragingen, zoals het antedateren van stukken en het lange tijd na afgifte van de accountantsverklaring toevoegen van stukken aan het controledossier, in strijd zijn met de toepasselijke wet- en regelgeving en gedragscode (vergelijk rechtbank Rotterdam 26 september 2009, LJN BK4740).

Het betoog van EY dat de bestuurlijke boete als ultimum remedium pas kan worden ingezet na eerst een waarschuwing te hebben gegeven volgt de voorzieningenrechter niet. De wetsgeschiedenis van de Wta waarop EY zich beroept ziet, zoals AFM terecht stelt, op het optreden van de toezichthouder tegen de externe accountant en niet op handhaving ten aanzien van de accountantsorganisatie. Voorts vermag de voorzieningenrechter niet in te zien dat de oplegging van een bestuurlijke boete in onderhavig geval in strijd komt met het handhavingsbeleid van AFM (vergelijk College van Beroep voor het bedrijfsleven 12 januari 2010, LJN BL3127).

Naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter valt EY gelet op het aantal en de aard van de tekortkomingen in zes van de tien onderzochte controledossiers ook een substantieel verwijt te maken van het niet naleven van haar zorgplicht. De boete is vastgesteld in overeenstemming met de destijds van toepassing zijnde bijlage bij het Bta. De voorzieningenrechter kan ook gelet op de ernst van de diverse gebreken in de controledossiers niet voorshands inzien dat AFM ten onrechte geen toepassing heeft gegeven aan artikel 55, derde lid, van de Wta, zoals die bepaling luidde tot 1 juli 2009.

Uit het voorgaande volgt dat AFM naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter bevoegd is een bestuurlijke boete op te leggen aan EY wegens overtreding van artikel 14 van de Wta, dat zij in redelijkheid van die bevoegdheid gebruik heeft kunnen maken en dat niet op voorhand moet worden geoordeeld dat de hoogte van de boete in een wanverhouding staat tot de ernst van de overtreding en de mate van verwijtbaarheid. AFM is dan ook verplicht om tot openbaarmaking van de boeteoplegging over te gaan, behoudens het bepaalde in het vierde lid van artikel 67 van de Wta. Voornoemd artikellid staat naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet in de weg aan openbaarmaking want niet valt in te zien dat de openbaarmaking van het besluit in strijd is of zou kunnen komen met het doel van het door de toezichthouder uit te oefenen toezicht op de naleving van de Wta. Voor verdergaande anonimisering van het te publiceren boetebesluit dan waarin AFM — inmiddels — heeft voorzien is gelet op het wettelijke systeem geen ruimte. Anders dan EY suggereert levert onverkorte toepassing van artikel 67 van de Wta (naast de boeteoplegging) geen strijd op met artikel 6 van het EVRM. De voorzieningenrechter wijst in dit verband op hetgeen de rechtbank Rotterdam in haar uitspraken van 8 april 2010 (LJN BM0507) en 22 juli 2010 (LJN BN2146) heeft overwogen ter zake van de vroegtijdige openbaarmaking van boetebesluiten uit hoofde van artikel 1:97 van de Wet op het financieel toezicht.

Gelet op het voorgaande ziet de voorzieningenrechter geen aanleiding het verzoek van EY toe te wijzen door het verbod tot vroegtijdige publicatie te laten voortduren na deze uitspraak. Het verzoek wordt derhalve afgewezen.

De voorzieningenrechter ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

De voorzieningenrechter,

wijst het verzoek om voorlopige voorziening af.

Aldus gedaan door mr. T. Damsteegt, voorzieningenrechter, in tegenwoordigheid van mr. dr. R. Stijnen, griffier.

De griffier: De voorzieningenrechter:

Uitgesproken in het openbaar op: 19 januari 2012.

Tegen deze uitspraak staat geen rechtsmiddel open.

Afschrift verzonden op: