112 Conclusie

Een beroep op het niet-vervuld zijn van een opschortende voorwaarde wordt gezien als een zuivere betwisting van het standpunt van de crediteur (een grondslagverweer).1 Dit betekent dat eiser zal moeten bewijzen dat de opschortende voorwaarde in vervulling is gegaan; verweerder betwist het element van opeisbaarheid. De rechter kan een vordering niet toewijzen wanneer een essentieel feit niet is gesteld of indien wel gesteld, na betwisting, niet is komen vast te staan; de aangevoerde feiten zijn onvoldoende om het beoogde rechtsgevolg te laten intreden.2 Nog niet kon worden vastgesteld dat een onderdeel van het aan de vordering ten grondslag liggende feitencomplex tussen partijen vaststaat. Eiser zal de opeisbaarheid moeten aantonen. Eiser dient te bewijzen dat de voorwaarde in vervulling is gegaan.