Rb. Amsterdam, 18-07-2007, nr. DX 07-123

de dagvaarding van 17 januari 2007, met producties,

de conclusie van antwoord – met eis in reconventie – van Dexia, met producties.

Bij tussenvonnis van 28 maart 2007 is een comparitie bepaald, welke is gehouden op 11 mei 2007. Van hetgeen besproken is ter comparitie is proces-verbaal gemaakt.

Voorafgaand aan deze comparitie zijn door [eisers]. per brief van 26 april 2007 en fax van 10 mei 2007 aanvullende stukken ingediend.

Op de comparitie hebben [eisers]. de conclusie van antwoord van reconventie ingediend.

Tijdens de comparitie is door [eisers]. nog een schrijven namens hen aan Dexia d.d. 19 april 2005 overgelegd.

Tenslotte is van [eisers]. op 25 mei 2007 nog de opt-outverklaring inzake de Duisenbergregeling ontvangen.

Daarna is vonnis bepaald op heden.

Feiten

Vorderingen [eisers]. in conventie

Standpunten [eisers].

Standpunten Dexia

Vordering Dexia in reconventie

Verweer [eisers]. in reconventie

Beoordeling van de vorderingen in conventie en reconventie

Feiten

In conventie en in reconventie

Als gesteld en onvoldoende weersproken staat vast:

Beoordeling van de vorderingen in conventie en reconventie

In het navolgende zal de kantonrechter eerst ingaan op de twee meest verstrekkende verweren van Dexia, namelijk de vraag naar de bevoegde rechter en de aansprakelijkheid van Dexia voor een tussenpersoon. Daarna zal op de stellingen van Tollenaars c.s. en hetgeen Dexia daartegenover heeft gesteld worden ingegaan. Er bestaat aanleiding de stellingen in conventie en reconventie gezamenlijk te behandelen.

Huurkoop; bevoegdheid

In het onderhavige geval is bij beide lease-overeenkomsten sprake van een product waarbij aandelen geleased worden. Naar het oordeel van de kantonrechter dienen deze overeenkomsten te worden aangemerkt als huurkoop (en derhalve als koop op afbetaling). De lease-overeenkomsten voldoen aan de definitie van huurkoop in art. 7A:1576h BW, hebben althans dezelfde strekking. Voor de motivering van dit oordeel verwijst de kantonrechter naar de overwegingen in het arrest van het gerechtshof te Amsterdam van 1 maart 2007 (LJN: AZ9721), welke overwegingen de kantonrechter hier overneemt en tot de hare maakt. Kort samengevat is de kantonrechter van oordeel dat huurkoop op de voet van de artikelen 7:47 en 7A:1576 lid 5 BW betrekking kan hebben op vermogensrechten (als de onderhavige). [eiser] heeft zich telkenmale verbonden de prijs te betalen in termijnen, waarvan twee of meer verschijnen nadat de aandelen aan hem zijn afgeleverd. Hierbij is niet relevant of de termijnen aflossing en/of rente betreffen en evenmin welke omvang zij hebben.

Daarbij is van belang dat Dexia zich heeft verbonden de aandelen in eigendom over

te dragen onder de opschortende voorwaarde van algehele betaling van de prijs. Dexia heeft zich verder verbonden de aandelen af te leveren. Zij heeft zich immers verbonden de aandelen voorwaardelijk ten name van [eiser] bij te schrijven in haar administratie overeenkomstig artikel 17 Wet giraal effectenverkeer (Wge) en aan [eiser] kwamen, dadelijk nadat hij de lease-overeenkomsten was aangegaan, alle (dividend)baten en alle waardeveranderingen van de aandelen toe.

Nu beide lease-overeenkomsten dienen te worden gekwalificeerd als huurkoop is de kantonrechter bevoegd.

Aansprakelijkheid voor tussenpersonen

In onderhavig geval is bij de totstandkoming van lease-overeenkomst 2 door Dexia

gebruik gemaakt van een tussenpersoon. Bij de beantwoording van de vraag of een effecteninstelling aansprakelijk is voor gedragingen van een tussenpersoon, door wiens toedoen overeenkomsten als de onderhavige tot stand zijn gekomen, wordt aansluiting gezocht bij het bepaalde in artikel 6:76 BW, te weten dat de schuldenaar die bij de uitvoering van een verbintenis gebruik maakt van andere personen, voor hun gedragingen op gelijke wijze aansprakelijk is als voor eigen gedragingen. Er is geen reden hierover anders te oordelen indien de tussenpersoon zich alleen heeft beziggehouden met het voorbereidingstraject en dit traject geleid heeft tot een overeenkomst met de effecteninstelling. Hierbij is niet van belang of de tussenpersoon al dan niet kan worden beschouwd als vertegenwoordiger van de effecteninstelling. Het gaat er om dat de tussenpersoon gehandeld heeft ten voordele van de effecteninstelling. Nadelige gevolgen van gedragingen van de tussenpersoon behoren dan niet te worden afgewenteld op de wederpartij, maar dienen voor risico te komen van de effecteninstelling.

Dexia is derhalve aansprakelijk voor het handelen en nalaten van de tussenpersoon

bij de totstandkoming van lease-overeenkomst 2. Daaraan kan nog worden toegevoegd dat het een eigen verantwoordelijkheid is van Dexia als bank en effecteninstelling om er zorg voor te dragen dat de afnemers van haar producten de informatie ontvangen die behoort bij haar zorgplicht. Dexia dient er op toe te zien dat tussenpersonen die voorlichting naar behoren geven en dient bij gebreke daarvan zelf voor de noodzakelijke informatie zorg te dragen. Een en ander vindt steun in het arrest van het gerechtshof te Amsterdam van 1 maart 2007 (LJN: AZ9722, rechtsoverweging 2.15) en de beslissing van de Beroepscommissie van het DSI van 27 januari 2005 (JOR 2005, 67).

Dit verweer van Dexia wordt derhalve verworpen.

Strijd met WCK

Dexia beschikte niet over een vergunning krachtens de WCK, op welke grond de

nietigheid van de lease-overeenkomsten is bepleit. Naar aanleiding daarvan wordt overwogen als volgt.

Indien de lease-overeenkomsten op bovenbedoelde grond zouden worden

vernietigd, ontstaan daaruit voor beide partijen verplichtingen. Enerzijds zal Dexia de reeds geleverde prestaties ongedaan dienen te maken (er is dan sprake van onverschuldigde betaling). Anderzijds zal [eiser] de aandelen moeten terugleveren, in welk geval, op grond van artikel 6:278 BW, de waardedaling van de geleasede effecten voor rekening van [eiser] komt. Beide verplichtingen dienen te worden beoordeeld en (zonodig) beperkt (eventueel tot nihil) met toepassing van de maatstaven van redelijkheid en billijkheid (artikel 6:2 BW). Die maatstaven van redelijkheid en billijkheid en de daarbij in aanmerking te nemen feiten en omstandigheden van het individuele geval zijn dezelfde als welke dienen te gelden zonder toepasselijkheid van de betreffende wet, waardoor het eindresultaat in beide gevallen hetzelfde zal zijn. Voorts dient Dexia in de onderhavige gevallen ook buiten hetgeen is bepaald in de WCK reeds aan een zorgplicht te voldoen waaraan hoge eisen worden gesteld. Niet valt in te zien dat er een verschil bestaat tussen laatstbedoelde algemene zorgplicht – waaraan hierna zal worden getoetst – en de zorgplicht die de WCK in het algemeen beoogt te waarborgen.

De slotsom is dat het beroep op de WCK in beginsel niet tot een ander oordeel kan

leiden omtrent de (door elk van partijen te dragen) gevolgen van het aangaan van de lease- overeenkomsten, dan zou hebben te gelden zonder een zodanig beroep. Uit het voorgaande volgt dat er voldoende gronden bestaan om de toepasselijkheid van de WCK en de andere hier bedoelde wetten en regelingen in het midden te laten.

Hieruit volgt dat het beroep op de nietigheid van de lease-overeenkomsten

wegens handelen in strijd met de WCK niet wordt toegewezen.

Artikelen 1:88/89 BW; toepasselijkheid, toestemming, verjaring en gevolgen

De vraag of artikel 1:88 lid 1 onder d BW van toepassing is op lease-

overeenkomsten als de onderhavige is bevestigend beantwoord in het arrest van het gerechtshof te Amsterdam van 1 maart 2007 (LJN: AZ9721). De overwegingen in dat arrest worden hier overgenomen. Er bestaat geen aanleiding om in onderhavige zaak tot een ander oordeel te komen. De beschermingsfunctie van het toestemmingsvereiste dient van toepassing te zijn op de gehele wettelijke regeling van de koop op afbetaling, met inbegrip van de in artikel 7A:1576 lid 5 BW bedoelde vermogensrechten zoals de onderhavige effecten.

[eisers]. hebben door middel van een huwelijksakte aangetoond dat zij ten

tijde van het aangaan van de lease-overeenkomsten met elkaar waren gehuwd. Derhalve behoefde [eiser] voor het rechtsgeldig aangaan van deze overeenkomsten instemming van [eiseres].

In de onderhavige zaak zijn de lease-overeenkomsten aangegaan in januari en

december 2000. Namens [eiseres] is voor het eerst een beroep op de nietigheid gedaan bij brief van 19 april 2005. Dexia heeft de verjaring van dit beroep ingeroepen.

Hieromtrent wordt overwogen als volgt. De verjaringstermijn voor dit beroep is op

grond van artikel 3:52 lid 1 sub d BW 3 jaar. De termijn vangt aan op het moment dat degene aan wie de bevoegdheid tot vernietiging toekomt bekend wordt met de overeenkomst(en). Niet noodzakelijk is dat deze bekend is met de juridische kwalificatie van die overeenkomst(en) (vgl. HR 5 januari 2007, RvdW 2007, 68 en LJN: AY8771). Hieruit volgt dat, wil het beroep op verjaring slagen, [eiseres] op 19 april 2005 ten minste drie jaar op de hoogte moet zijn geweest van het bestaan van (één van) de lease-overeenkomsten. Ter comparitie is door [eiser] verklaard dat hij in ieder geval begin 2005, maar mogelijk ook eerder, zijn echtgenote over het bestaan van de lease-overeenkomsten heeft ingelicht. Uit de verklaringen van [eiser] en [eiseres] ter comparitie kan evenwel niet met zekerheid worden afgeleid dat de verjaringstermijn op 19 april 2005 al was verstreken.

De bekendheid van [eiseres] met de lease-overeenkomsten

kan echter worden afgeleid uit de betalingen van op grond van de overeenkomsten verschuldigde bedragen die hebben plaatsgevonden vanaf de en/of-bankrekening die op naam van [eiser] én [eiseres] stond. Op grond hiervan moet er van worden uitgegaan dat [eiseres] op de hoogte was van de lease-overeenkomsten met ingang van de ontvangstdatum van de bankafschriften waarop die betalingen staan vermeld. Tot een ander oordeel nopende feiten en omstandigheden zijn gesteld noch gebleken. De kantonrechter houdt het er daarom voor dat de verjaringstermijn op 19 april 2005 was verstreken.

7.4.6 De stelling van [eisers]. dat de lease-overeenkomsten nietig zijn gelet op het bepaalde in artikel 1:89 BW wordt derhalve verworpen.

Dwaling

Een persoon die overweegt een overeenkomst aan te gaan, is tegenover de

wederpartij gehouden om, binnen redelijke grenzen, maatregelen te nemen teneinde te voorkomen dat hij onder invloed van een onjuiste voorstelling van zaken met die overeenkomst instemt. Uit die verplichting volgt dat van een potentiële afnemer mag worden verwacht dat hij deze overeenkomst zorgvuldig leest alvorens ermee in te stemmen en zich naar vermogen inspant om de reikwijdte van zijn daaruit volgende verplichtingen en risico’s te begrijpen. Als hij nalaat zich op de hier bedoelde wijze te informeren en vervolgens onder invloed van een onjuiste voorstelling van zaken een overeenkomst aangaat, komt die onjuiste voorstelling voor zijn eigen risico. In dat geval kan zij krachtens artikel 6:228 lid 2 BW niet tot vernietiging van de overeenkomst wegens dwaling leiden.

Voor onderhavige zaak leidt dit uitgangspunt tot het volgende. Gelet op het

bepaalde in artikel 10 respectievelijk 7 van de lease-overeenkomsten, zoals hiervoor in 1.3. en 1.5 weergegeven, en nu voorts niet is gesteld of gebleken dat [eiser] zonder ondertekening verplichtingen jegens Dexia zou hebben, zijn de lease-overeenkomsten tot stand gekomen nadat [eiser] kennis heeft kunnen nemen van de tekst van de lease-overeenkomsten en de bijbehorende Bijzondere Voorwaarden Effecten Lease. Uit de inhoud van die stukken had [eiser] kunnen en moeten afleiden dat sprake was van een lening met renteverplichtingen voor de financiering van ten behoeve van hem gekochte effecten, en van een verplichting tot het op enig moment voldoen van het aankoopbedrag. De lease-overeenkomsten geven bovendien aan welke rente in rekening wordt gebracht en wat de totale leasesom is. Bij vragen daaromtrent had (ook) van [eiser] enig nader onderzoek mogen worden verwacht. Er dient in zijn algemeenheid van te worden uitgegaan dat ieder die in effecten belegt, en ook [eiser], zich ervan bewust dient te zijn dat koersen van effecten ook kunnen dalen.

Vorenstaande brengt mee dat het beroep op dwaling wordt verworpen.

Aankoop effecten

[eisers]. stellen dat Dexia de in de lease-overeenkomsten genoemde

effecten niet daadwerkelijk heeft gekocht. Hieromtrent wordt overwogen als volgt. Het gerechtshof te Amsterdam heeft in zijn zogenoemde WCAM-beschikking van 25 januari 2007 (LJN AZ7033) op basis van een rapportage van de Autoriteit Financiële Markten (AFM) geoordeeld dat er onvoldoende reden is te twijfelen aan de feitelijke verwerving van de effecten door Dexia. De kantonrechter ziet geen aanleiding thans anders te oordelen.

[eisers]. stellen daarnaast dat Dexia de aandelen niet tegen de best mogelijke

prijs heeft aangekocht. Zonder nadere toelichting, welke ontbreekt, en gelet op hetgeen hierover van de zijde van Dexia is aangevoerd, acht de kantonrechter deze stelling onvoldoende gemotiveerd. De stelling wordt dan ook gepasseerd.

Toepasselijkheid Nadere Regeling Toezicht Effectenverkeer (NR)

Er bestaat debat over de toepasselijkheid van de NR zoals deze van kracht was ten

tijde van het aangaan van de lease-overeenkomst(en). In het voetspoor van het vonnis van deze rechtbank van 30 juni 2004, NJF 2004, 410 (LJN: AP4933), van de daaromtrent gedane uitspraken van de Klachtencommissie van het DSI van 5 februari 2004, NJF 2004, 446 en het arrest van het gerechtshof te Amsterdam van 1 maart 2007 (LJN: AZ9722) is de kantonrechter van oordeel dat Dexia bij het aanbieden van de onderhavige producten gehouden was aan de in de NR gecodificeerde zorgplicht, waaraan niet afdoet dat zij een kant-en-klaar effectenproduct aan een breed publiek aanbood. Voor zover Dexia heeft gesteld dat de NR onverbindend is treft dit geen doel, omdat de NR haar wettelijke basis vindt in artikel 11 van de Wte 1995 (HR 24 november 2006, NJ 2006, 644 (LJN: AY9222)). Voorts volgen de daarin neergelegde regels ook uit de zorgplicht, waarvan de Hoge Raad in zijn arrest van 9 januari 1998, NJ 1999, 285, JOR 1998, 116 (LJN: ZC2536), heeft beslist “dat de maatschappelijke functie van de banken een bijzondere zorgplicht meebrengt, zowel jegens haar cliënten uit hoofde van de met hen bestaande contractuele verhouding, als ten opzichte van derden met wier belangen zij rekening behoren te houden op grond van hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt”.

Nakoming zorgplicht

De risico’s van de lease-overeenkomsten zijn aanzienlijk. Dexia behoorde zich als

professionele dienstverlener bewust te zijn van de gerede mogelijkheid dat de koersstijging van de desbetreffende effecten ontoereikend zou zijn om [eiser] ten minste zijn inleg terug te bezorgen en eventueel zijn (resterende) schuld uit hoofde van de lease-overeen-komsten (de restant hoofdsom) aan Dexia af te lossen. Dexia had zich tenminste rekenschap behoren te geven van de vraag of haar wederpartij naar redelijke verwachting over voldoende bestedingsruimte zou beschikken om aan de uit die overeenkomsten voortvloeiende verplichtingen te kunnen voldoen. Tenslotte behoorde Dexia de (potentiële) afnemer op niet mis te verstane wijze omtrent deze risico’s te informeren en daarvoor te waarschuwen.

Dat klemt temeer omdat Dexia het product voor een breed publiek beschikbaar heeft

gesteld. Dexia had er op bedacht dienen te zijn dat tot haar wederpartijen personen zouden behoren die niet over voldoende inzicht in beleggen beschikken om zich zelfstandig in effectentransacties te begeven. Zij heeft het product zowel rechtstreeks als via (zelfstandige) tussenpersonen aangeboden. Zodoende heeft Dexia zich voor de kwaliteit van de informatieverstrekking aan individuele (potentiële) wederpartijen ten dele afhankelijk gemaakt van die tussenpersonen. Reeds daarom diende Dexia het door haarzelf verspreide voorlichtingsmateriaal – brochures, formulieren voor het aanvragen c.q. aangaan van de overeenkomsten, (concept)overeenkomsten en bijbehorende (algemene) voorwaarden – zodanig in te richten dat degene die overwoog de onderhavige overeenkomsten aan te gaan daarin nadrukkelijk de hiervoor bedoelde waarschuwing aantrof, in bewoordingen die voor de betreffende ondeskundige afnemer duidelijk zijn.

In het bijzonder is ten aanzien van een beleggingsproduct met een complexiteit die de risico's voor een niet-deskundige consument verhult, een zo compleet mogelijke en niet voor misverstand vatbare voorlichting dringend geboden. Die voorlichting diende in elk geval te waarschuwen voor de niet te verwaarlozen kans dat, afhankelijk van de ontwikkelingen op de effectenmarkten, de investering – het totaal van de contractueel voorziene termijnbetalingen – verloren zou gaan en dat in een voorkomend geval bovendien een schuld aan Dexia kon resteren.

In onderhavig geval is door Dexia onvoldoende onderbouwd dat zij ten aanzien van

[eiser] haar zorgplicht is nagekomen. Niet is immers gesteld of gebleken dat Dexia de in voornoemde rechtsoverwegingen bedoelde informatie en waarschuwing heeft verstrekt en evenmin dat Dexia – anders dan door middel van de BKR-toets – zich heeft geïnformeerd over de bestedingsruimte van [eiser].

Onderzocht moet worden of het niet nakomen door Dexia van haar zorgplicht met

zich brengt dat Dexia aansprakelijk is voor de daarvan door [eisers]. ondervonden negatieve gevolgen, hierna aan te duiden als het nadeel. Het in artikel 6:98 BW vereiste causaal verband tussen die tekortkoming en dat nadeel laat zich niet, althans bezwaarlijk, vaststellen omdat achteraf niet met zekerheid kan worden vastgesteld of de lease-overeenkomst(en) tot stand zouden zijn gekomen indien Dexia wel aan haar zorgplicht had voldaan. Gelet op de aard van de geschonden norm en de ernst van de schending zal derhalve moeten worden geschat wat de kans is dat de lease-overeenkomsten ook bij afdoende nakoming van de zorgplicht door Dexia tot stand zouden zijn gekomen en de afnemer (in dit geval: [eiser]) zich wel bewust was van de risico’s, de kwade kansen van een koersdaling dus wenste te accepteren in het vertrouwen dat die daling zich niet zou voordoen. Indien die kans als zeer groot moet worden aangemerkt, zal Dexia niet aansprakelijk zijn voor het door de afnemer geleden nadeel. Indien die kans als zeer klein moet worden aangemerkt, zal Dexia het door de afnemer geleden nadeel dienen te vergoeden. Ten aanzien van tussen beide uitersten gelegen gevallen is het, mede gelet op de aan de artikelen 6:99, 6:101 en 6:248 BW ten grondslag liggende uitgangspunten, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar om Dexia onverkort alle nadeel te laten dragen en dient het voor rekening van Dexia komende nadeel te worden verminderd in evenredigheid met de, op een gemotiveerde schatting berustende, mate waarin aan de afnemer toe te rekenen omstandigheden tot diens nadeel hebben bijgedragen. Dit overeenkomstig hetgeen de Hoge Raad heeft beslist in zijn arrest van 31 maart 2006, RvdW 2006, 328 (LJN: AU6092). Een en ander zal tot uitdrukking worden gebracht door toepassing van de hierna bedoelde maatstaven van redelijkheid en billijkheid.

De kantonrechter gaat er – mede op grond van de door de afnemer doorgaans van de

tussenpersoon ontvangen adviezen – van uit dat de afnemer zich niet voor langere tijd aan de betaling van de maandtermijnen heeft willen binden, dan tot het moment dat de overeenkomst boetevrij tussentijds beëindigd kon worden. Deze termijn wordt door de kantonrechter gemaximeerd tot 5 jaar na aanvang van de lease-overeenkomsten, nu een langere termijn, bijzondere omstandigheden daargelaten, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet aanvaard kan worden.

Voor zover reconventionele vorderingen van Dexia betrekking hebben op

beëindigingskosten, brengen de maatstaven van redelijkheid en billijkheid mee dat, gegeven het resultaat van de toepassing van de in voorgaande overwegingen bedoelde uitgangspunten, die kosten voor rekening en risico blijven van Dexia.

De onder 7.8.4 bedoelde schatting en de toerekening van het nadeel aan ieder van

partijen dienen plaats te vinden op basis van de specifieke omstandigheden van het geval. Grondslag voor deze schatting vormen de persoonlijke omstandigheden van [eiser] die van invloed zijn op de waarschijnlijkheid dat de lease-overeenkomsten tot stand zouden zijn gekomen indien Dexia volledig aan haar zorgplicht had voldaan, mede gelet op de leasesom en op de overige verplichtingen uit de betreffende rechtsverhouding(en) met Dexia. Dit betreft met name (maar niet uitsluitend) de financiële omstandigheden van [eiser] (bepalend voor de vraag of deze financiële risico's wenste te lopen en in hoeverre dat verantwoord was) en de kennis en ervaring waarover [eiser] beschikte (zowel ten aanzien van beleggingen als daarbuiten), een en ander ten tijde van het aangaan van de overeenkomst(en). Daarnaast dient mee te wegen dat [eiser] ook een eigen verantwoordelijkheid draagt voor de gevolgen van zijn keuze tot het aangaan van de lease-overeenkomsten.

In onderhavig geval is van belang dat [eiser] ten tijde van het aangaan van de

lease-overeenkomsten geen enkele beleggingservaring of een voor beleggen relevante beroepservaring had, geen hoog opleidingsniveau en een netto gezinsinkomen van minder dan € 1.250,00 per maand. Van belang is voorts dat [eiser] wel over enig vermogen beschikte waardoor niet geheel aan de voorwaarden voor toepassing van categorie 1 van het door de rechtbank gehanteerde categoriemodel (zie de vonnissen van deze rechtbank, sector kanton, van 27 april 2007) wordt voldaan. De kantonrechter is, alles afwegende, evenwel van oordeel dat – gegeven de specifieke omstandigheden van de onderhavige zaak – (de nadeelverdeling van) categorie 1 niettemin van toepassing is, met na te noemen toedeling van het nadeel tussen partijen.

Het voorgaande brengt de kantonrechter tot het oordeel dat in deze zaak naar

maatstaven van redelijkheid en billijkheid 75% van het nadeel voor rekening van Dexia, en het resterende percentage (25%) voor rekening van [eisers]. behoort te blijven.

Onder het in aanmerking te nemen nadeel zoals hierboven bedoeld, dient wat betreft

lease-overeenkomst 1 te worden verstaan het totaalbedrag van alle volgens de overeenkomst verschuldigde maandelijkse termijnen gedurende de looptijd van de lease-overeenkomst, zijnde € 440,28. Dit bedrag dient te worden vermeerderd met het bedrag waarvoor de geleasede effecten in eigendom van [eisers]. zijn gekomen, zijnde € 2.330,79, derhalve in totaal € 2.771,07. Op dit nadeel dient in mindering te worden gebracht de waarde van de geleasede effecten welke [eiser] in eigendom heeft gekregen. Door [eiser] is deze waarde gesteld op € 1.259,16. Nu deze waarde door Dexia niet voldoende gemotiveerd is betwist zal de kantonrechter hiervan uitgaan. Aldus bedraagt het in aanmerking te nemen nadeel uit hoofde van lease-overeenkomst 1 € 1.511,91.

Van het bedrag van € 1.511,91 dient, gelet het in 7.8.9 genoemde percentage,

een bedrag van € 377,98 voor rekening van [eisers]. te blijven.

Wat betreft lease-overeenkomst 1 is door [eiser], zoals hiervoor onder

rechtsoverweging 7.8.10 is overwogen, betaald een bedrag van € 2.771,07. Daarop moet in mindering worden gebracht de waarde van de effecten die [eiser] in eigendom heeft gekregen, welke, blijkens rechtsoverweging 7.8.10, wordt gesteld op € 1.259,16. Aldus resteert een bedrag van € 1.511,91. Zoals hiervoor in rechtsoverweging 7.8.11 is bepaald dient een bedrag van € 377,98 voor rekening van [eisers]. te blijven. Derhalve dient Dexia in verband met lease-overeenkomst 1 een bedrag van € 1.133,93 (€ 1.511,91 –

€ 377,98) aan [eiser] te betalen.

Voor wat betreft lease-overeenkomst 2 wordt onder het in aanmerking te

nemen nadeel verstaan het totaalbedrag van alle volgens de overeenkomst verschuldigde maandelijkse termijnen gedurende de looptijd van de lease-overeenkomst, conform rechtsoverweging 7.8.5 beperkt tot 5 jaar (60 maanden), hetgeen neerkomt op een bedrag van € 6.743,40, te vermeerderen met de contant gemaakte restant hoofdsom, zijnde

€ 8.521,85 (inclusief € 45,38 als eerste aflossingstermijn), en te verminderen met de opbrengst van de geleasede effecten per 13 december 2005, zijnde € 7.113,60, en een bedrag van € 1.008,15 wegens aan [eisers]. uitgekeerde dividenden. Het totale nadeel uit lease-overeenkomst 2 bedraagt derhalve € 7.143,50.

Van het bedrag van € 7.143,50 dient, gelet op het in 7.8.9 genoemde percentage,

voor wat betreft lease-overeenkomst 2 een bedrag van € 1.785,88 voor rekening van [eisers] te blijven.

Wat betreft lease-overeenkomst 2 zijn door [eiser] 52 termijnen van € 112,39

betaald, derhalve een bedrag van € 5.844,28. Daarop moeten in mindering worden gebracht de door [eiser] ontvangen dividenden ad € 1.008,15. Aldus resteert een bedrag van

€ 4.836,13. Zoals hiervoor in rechtsoverweging 7.8.14 is bepaald dient een bedrag van

€ 1.785,88 voor rekening van [eisers]. te blijven. Derhalve dient Dexia in verband met lease-overeenkomst 2 een bedrag van € 3.050,25 aan [eiser] te betalen.

Wat betreft de wettelijke rente wordt als volgt geoordeeld. In lijn met het arrest van het gerechtshof te Amsterdam van 24 mei 2007 (LJN: BA 5684, 2188/04) neemt de kantonrechter als uitgangspunt dat de wettelijke rente in beginsel berekend dient te worden per (termijn)betaling vanaf de respectievelijke betaalmomenten, met toepassing van de in deze zaak geldende procentuele verdeling van het nadeel tussen [eiser] en Dexia.

Wat betreft lease-overeenkomst 1 dient Dexia een bedrag van € 1.133,93 (zie rechtsoverweging 7.8.12 hiervoor) aan [eiser] te betalen. Nu de uit hoofde van deze overeenkomst door [eiser] aan Dexia verrichte betalingen (€ 2.771,07; zie rechtsoverweging 7.8.10) voor 84,11% (€ 2.330,79) betrekking hadden op een betaling in verband met eigendomsoverdracht van de geleasede effecten en voor 15,89% (€ 440,28) op termijnbetalingen, zal wat betreft de wettelijke rente een zelfde verdeling worden aangehouden. Dit komt neer op het volgende.

Over 84,11% van € 1.133,93, zijnde € 953,75, is de wettelijke rente verschuldigd vanaf 5 januari 2003, de datum van eigendomsoverdracht van de geleasede effecten.

Over 15,89% van € 1.133,93, zijnde € 180,18, zal - aangezien hier sprake is van gespreide termijnbetalingen van gelijke grootte en het nadeel derhalve geleidelijk is ontstaan - de ingangsdatum van de wettelijke rente over het door [eiser] in dit kader van Dexia te ontvangen bedrag met toepassing van artikel 6:97 BW worden bepaald op de datum gelegen halverwege de aanvang van de lease-overeenkomst en de laatste termijnbetaling. Aldus wordt de ingangsdatum van de termijn waarover de wettelijke rente is verschuldigd bepaald op 5 juli 2001.

Wat betreft lease-overeenkomst 2 dient Dexia een bedrag van € 3.050,25 aan [eiser] te betalen (zie rechtsoverweging 7.8.15 hiervoor), welk bedrag in zijn geheel betrekking heeft op termijnbetalingen. De ingangsdatum van de periode waarover wettelijke rente is verschuldigd wordt, op de wijze zoals hiervoor met betrekking tot de termijnbetalingen onder lease-overeenkomst 1 vermeld, bepaald op 14 februari 2003.

Gelet op het te dezen te wijzen vonnis zal de vordering van [eisers]. inzake de BKR-registratie worden toegewezen met dien verstande dat de gevorderde dwangsom zal worden gematigd.

De overige vorderingen van [eisers]., waaronder die gericht op een verklaring voor recht en verwijzing naar een schadestaatprocedure, worden afgewezen nu [eisers]. daarbij, gelet op het voorgaande, geen belang meer heeft.

De door Dexia ingestelde reconventionele vordering wordt eveneens afgewezen. De in verband daarmee gestelde gronden, feiten en omstandigheden zijn verdisconteerd in het oordeel omtrent de verplichtingen die naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid thans tussen partijen hebben te gelden.

Nadat aan dit vonnis is voldaan zullen partijen geen verplichtingen meer jegens elkaar hebben uit de onderhavige rechtsverhouding(en). De eigendom van de in het kader van lease-overeenkomst 2 gekochte effecten zal bij Dexia verblijven.

Dit betekent dat op de vorderingen van partijen wordt beslist als hieronder vermeld.

Gelet op de uitkomst van de procedure wordt omtrent de kostenveroordeling

geoordeeld als hierna vermeld.

veroordeelt Dexia om aan [eiser] te betalen een bedrag van € 1.133,93 te vermeerderen met de wettelijke rente over € 953,75 vanaf 5 januari 2003 tot aan de dag der algehele voldoening en met de wettelijke rente over € 180,18 vanaf 5 juli 2001 tot aan de dag der algehele voldoening, alsmede een bedrag van € 3.050,25 te vermeerderen met de wettelijke rente hierover vanaf 14 februari 2003 tot aan de dag der algehele voldoening;

gebiedt Dexia om binnen twee dagen na betekening van dit vonnis schriftelijk en onvoorwaardelijk aan de stichting Bureau Krediet Registratie (BKR) te Tiel te berichten, dat de registratie van de lease-overeenkomsten en alle eventueel daarop gebaseerde andere inschrijvingen ten laste van [eisers]. blijvend dienen te worden verwijderd, en/of gestaakt en/of gewijzigd ten gunste van [eisers]., met veroordeling van Dexia tot betaling aan [eiser] van een dwangsom van

€ 100,00 per dag of gedeelte van een dag dat Dexia nalaat aan deze veroordeling te voldoen, met een maximum aan dwangsommen van € 10.000,00;

verklaart deze veroordelingen uitvoerbaar bij voorraad

in reconventie