13.2.1 De functie van bewijsbeslag

Bewijsbeslag komt voor in onder meer Engeland, België en Frankrijk met - vanzelfsprekend - onderling uiteenlopende mogelijkheden.1 Verscheidene auteurs hebben ook voor Nederlands recht onder woorden gebracht dat het wenselijk zou zijn, dat de mogelijkheid bestaat om bewijsbeslag te leggen. Zo zag Vranken2 het al in de negentiger jaren van de vorige eeuw als een middel om onwillige wederpartijen ertoe te brengen de feitelijke grondslag van procedures vollediger te maken en procedures te versnellen en dacht hij dat een bewijsbeslag met sequestratie daartoe goede diensten zou kunnen bewijzen. Ook Barendrecht en Van den Reek3 en Hoyng4 hebben in diezelfde periode op gelijksoortige gronden aanvaarding van

bewijsbeslag bepleit. Barendrecht en Van den Reek hebben er daarbij aandacht voor gevraagd dat bewijsbeslag past bij de uitbreiding van het burgerlijk procesrecht met middelen waarmee de materiële waarheid zo dicht mogelijk kan worden benaderd en hebben opgemerkt dat er procespartijen zijn die een zodanig groot belang hebben bij het verborgen blijven van de waarheid dat zij de verleiding niet kunnen weerstaan om bewijsmateriaal te vernietigen. Als voorbeeld van een situatie waarin bewijsbeslag baat zou kunnen brengen, noemden zij die van "counterfeiting", de grootschalige namaak van door merkrechten of auteursrechten beschermde producten én het door ex-werknemers met gebruikmaking van bedrijfsgeheimen opzetten van een met de oude werkgever concurrerende onderneming.

Of bewijsbeslag een nuttige en aanvaardbare functie kan vervullen, kan het best beoordeeld worden, wanneer ervaring met bewijsbeslag wordt opgedaan. Om die ervaring op te doen, is evenwel vereist, dat de mogelijkheid om bewijsbeslag te leggen ook daadwerkelijk wordt aanvaard.