V.6.2.2.4 De aanspraken van de cessionaris op het geïnde

504. De cedent is gehouden tot afdracht van ten behoeve van de cessionaris geïnde gelden; grondslag van de afdrachtverplichting. Met betrekking tot de aanspraken die de cessionaris heeft ter zake van betalingen die de cedent voor de mededeling van cessie van schuldenaren heeft ontvangen, geldt het volgende. De cedent is gehouden de ontvangen gelden aan de cessionaris af te dragen, eventueel onder verrekening van hetgeen de cessionaris aan de cedent verschuldigd is (o.a. beheersvergoedingen).1 Daarvoor kunnen verschillende grondslagen bestaan.2

In het geval de cedent op grond van zijn rechtsverhouding tot de cessionaris bevoegd of verplicht is de vordering te innen, denk bijvoorbeeld aan een lastgeving, vindt de afdrachtverplichting haar grondslag in deze rechtsverhouding. Dit geldt ook indien de lastgeving inmiddels is geëindigd (vgl. art. 7:422 BW) en zich onder de cedent (lasthebber) nog gelden bevinden die nog niet zijn afgedragen aan de cessionaris. Ook ter zake van die gelden is de grondslag van de afdrachtverplichting van de cedent gelegen in de inmiddels geëindigde lastgeving. De verplichting tot afdracht betreft een restverplichting die nog uit de geëindigde lastgeving voortvloeit. Verdedigbaar is dat een redelijke uitleg van de lastgeving met zich brengt dat hetzelfde kan worden aangenomen met betrekking tot na het eindigen van de lastgeving nog door de cedent (of diens curator) ontvangen betalingen.3 ^,4

Behalve krachtens een lastgevingsverhouding zal de cedent in veel gevallen ook al op grond van de overeenkomst die tot de cessie verplichtte (bv. een koopovereenkomst), gehouden zijn om ontvangen betalingen aan de cessionaris af te dragen. Reeds uit deze overeenkomst zal volgen dat de opbrengsten van de vordering toekomen aan de cessionaris.5

Voorts volgt reeds uit het feit dat de ‘stille’ cedent op grond van de wet (art. 3:94 lid 3, tweede zin, BW) exclusief bevoegd is de gecedeerde vordering ten behoeve van de cessionaris te innen, dat de opbrengsten van de inning door de cedent aan de cessionaris moeten worden afgedragen.6 De cedent komt de inningsbevoegdheid niet toe ten gunste van zichzelf, maar ten gunste van de cessionaris. Wat betreft de inning van de vordering bestaat er tussen de cedent en de cessionaris een fiduciaire (trustachtige) verhouding. Hetzelfde geldt voor betalingen die tijdens het faillissement van de cedent door diens curator worden ontvangen. Omdat de curator het beheer over de boedel voert,7 gaat de inningsbevoegdheid van de cedent op hem over.8 Maar ook voor de curator geldt dat hij de inningsbevoegdheid enkel kan benutten ten gunste van de cessionaris. Dit geldt zowel in het geval van een actieve inning van de vordering, als in geval van een passieve inning.9 In beide gevallen is de schuldenaar door de betaling is bevrijd, omdat hij betaalt aan iemand die bevoegd is de betaling ten gunste van de cessionaris in ontvangst te nemen (de cedent of diens curator).

Tot slot zou de cessionaris zijn vordering nog kunnen baseren op ongerechtvaardigde verrijking (art. 6:212 BW).10

505. De aanspraken van de cessionaris op het geïnde in het faillissement van de cedent: in beginsel geen afgescheiden vermogen en geen voorrang. Indien de cedent failleert, behoren de gelden die toekomen aan de cessionaris, maar ten tijde van de faillietverklaring nog niet door de cedent zijn afgedragen, in beginsel tot de failliete boedel. Volgens de toelichting bij het huidige art. 3:94 lid 3 BW zou hetzelfde gelden voor de betalingen die tijdens het faillissement door de curator worden ontvangen. De betalingen vormen niet een afgescheiden vermogen en aan de afdrachtvordering van de cessionaris is in beginsel ook geen voorrang verbonden.15

Behoudens voor zover het de cedent is toegestaan een afgescheiden vermogen te creëren door het geïnde op een kwaliteitsrekening aan te houden (zie hierna), komt de cessionaris ter zake van betalingen die de cedent voor zijn faillissement heeft ontvangen en die hij ten tijde van de faillietverklaring nog niet aan de cessionaris heeft afgedragen, slechts een concurrente vordering toe die hij door middel van aanmelding ter verificatie geldend dient te maken. Ter zake van betalingen die na de faillietverklaring van de cedent in de boedel zijn gevloeid, heeft de cessionaris in beginsel een concurrente boedelvordering.16 Hoewel het op zichzelf genomen gunstig zou zijn voor financiële transacties zoals securitisation,17 wordt in de toelichting opgemerkt dat er geen reden is om aan de (boedel)vordering van de cessionaris krachtens wetsbepaling voorrang toe te kennen.18

De gevolgen van het achterwege laten van de mededeling van cessie zijn aldus voor rekening van de cessionaris. De cessionaris dient zich te beschermen tegen het risico van een faillissement van de cedent door de cessie tijdig aan de schuldenaren mede te delen en door erop toe te zien dat geïnde gelden tijdig door de cedent worden afgedragen.19

506. Uitzondering (1): kan de cedent geïnde gelden afgescheiden houden van zijn vermogen door ze aan te houden op een kwaliteitsrekening? Gelet op het ProCall-arrest20 is het twijfelachtig of de ‘stille’ cedent de ten behoeve van de cessionaris ontvangen betalingen kan afzonderen van zijn privévermogen door de gelden aan te houden op een kwaliteitsrekening. De Hoge Raad heeft in dit arrest geoordeeld dat slechts een beperkt aantal beroepsgroepen een kwaliteitsrekening kan aanhouden.21 Niettemin is het op grond van een analogie met de figuur van de openbare verpanding verdedigbaar dat ook de ‘stille’ cedent, evenals de openbaar pandhouder, een kwaliteitsrekening kan openen.22

Zowel de inningsbevoegdheid van de openbaar pandhouder als de inningsbevoegdheid van de cedent in geval van ‘stille’ cessie, is gebaseerd op de wet (artt. 3:246 lid 1 en 94 lid 3, tweede zin, BW). Het geïnde behoort echter ten goede te komen aan de rechthebbende van de vordering die is geïnd, dat wil zeggen aan de pandgever resp. de cessionaris. Men kan zodoende stellen dat de inningsbevoegdheid van de openbaar pandhouder en de ‘stille’ cedent (mede) strekt ten behoeve van de pandgever resp. de cessionaris. Voor de pandhouder geldt evenwel dat hij een eigen belang bij het geïnde heeft, voor zover de pandgever niet aan zijn gesecureerde verplichtingen voldoet. De pandhouder kan zich dan op het geïnde verhalen. Toch is het juist ter bescherming van de aanspraken van de pandgever op het geïnde dat de pandhouder het geïnde op grond van (het systeem van) de wet afgezonderd dient te houden van zijn overige vermogen. Hoewel de wet ter zake van de ‘stille’ cessie geen vergelijkbare verplichting bevat voor de cedent,23 verdient de cessionaris eenzelfde bescherming als de pandgever en kan men betogen dat het de cedent, evenals de openbaar pandhouder, moet zijn toegestaan om geïnde bedragen ten behoeve van de cessionaris op een kwaliteitsrekening aan te houden.

Het is verdedigbaar dat daarvoor goede gronden aanwezig zijn en dat dit past in het stelsel van de wet.24 De cessie en de verpanding van vorderingen op naam zijn namelijk nauw verwante rechtsfiguren, waarbij de ‘stille’ cessie, wat betreft haar totstandkoming en de regeling van de inningsbevoegdheid, bovendien door de wetgever is afgestemd op de regeling van de stille verpanding.25 Voorts geldt, zoals gezegd, dat de openbaar pandhouder en de ‘stille’ cedent beiden hun inningsbevoegdheid ontlenen aan de wet en dat deze inningsbevoegdheid (mede) ten bate van de pandgever resp. de cessionaris strekt.26 Het ligt naar mijn mening dan in de rede om te aanvaarden dat de mogelijkheid om een kwaliteitsrekening aan te houden, ook openstaat voor de ‘stille’ cedent. Het is de pandhouder toegestaan een kwaliteitsrekening aan te houden vanwege redenen van efficiency. Enerzijds vergemakkelijkt de bevoegdheid tot inning de uitoefening van het pandrecht (executie door inning is immers eenvoudiger dan een executoriale verkoop),27 anderzijds worden de aanspraken van de pandgever op het geïnde veilig gesteld doordat het geïnde door de pandhouder op een kwaliteitsrekening moet worden aangehouden. Daarmee wordt met de belangen van zowel de pandhouder als de pandgever rekening gehouden en is op een evenwichtige wijze invulling gegeven aan een rechtsfiguur die voor het financiële verkeer van groot belang is. Een soortgelijke redenering kan worden gevolgd voor de figuur van de ‘stille’ cessie. De figuur van de stille cessie beantwoordt beter aan de functie die zij in het financiële verkeer – o.a. bij securitisations – vervult, indien zou worden aangenomen dat de cedent hetgeen hij ten behoeve van de cessionaris int op een kwaliteitsrekening kan aanhouden.28 De wetgever heeft ervoor gekozen om de inningsbevoegdheid voor de mededeling van cessie exclusief aan de cedent te laten toekomen, teneinde zo een goed beheer van de vordering mogelijk te maken en teneinde de rechtsverhouding tussen de cedent en de schuldenaar niet onnodig te verstoren.29 Daarbij past het de cedent de mogelijkheid te bieden het geïnde op een kwaliteitsrekening aan te houden, zodat de aanspraken van de cessionaris daarop veilig worden gesteld. Evenals de openbaar pandhouder, heeft de stille cedent slechts een beperkt belang bij zijn bevoegdheid de vordering te innen.30 Het aanhouden van het geïnde op een kwaliteitsrekening door de ‘stille’ cedent en de openbaar pandhouder dient op dezelfde wijze mogelijk te zijn.

507. Uitzondering (2): onrechtmatige inning door faillissementscurator; toepassing van de ‘Ontvanger/Hamm’-regel? Op de regel dat aan de vordering van de cessionaris tot afdracht van het geïnde naar geldend recht geen voorrang is verbonden, dient naar mijn mening één uitzondering te worden aanvaard. Er is wel plaats voor het toekennen van ‘voorrang’ aan de vordering van de cessionaris, indien het gelden betreft die tijdens het faillissement van de cedent actief door diens curator zijn geïnd,31 zonder dat hij daarvoor de toestemming heeft verkregen van de cessionaris. Als gevolg van het faillissement is de cedent in zijn verhouding tot de cessionaris over het algemeen niet meer bevoegd om de overgedragen vordering te innen.32 Zoals hiervoor vermeld, dient ook de curator zich daarvan te onthouden.33 De inningsbevoegdheid van de cedent strekt ten behoeve van de cessionaris. Het gaat de curator niet aan deze bevoegdheid ten behoeve van de boedel uit te oefenen. De overgedragen vordering behoort immers niet tot de boedel. De curator heeft de separatistpositie van de cessionaris te respecteren. Gaat hij toch over tot actieve inning van de vordering, dan begaat hij qualitate qua een onrechtmatige daad jegens de cessionaris.34 Mede gelet op de publieke functie die de curator vervult en het daaraan door de cessionaris te ontlenen vertrouwen dat de curator niet onrechtmatig zal handelen, is het in dit geval naar mijn mening gepast om het door de curator geïnde overeenkomstig de regel van het arrest Ontvanger/Hammq.q.35 als een “superpreferente” boedelschuld aan te merken. Dit houdt in dat de curator het geïnde onmiddellijk en met voorbijgaan van de aanspraken van de overige boedelschuldeisers aan de cessionaris dient uit te keren.

Ondanks dat het in het arrest Ontvanger/Hamm q.q. ging om een andere situatie, nl. een onverschuldigde betaling aan de boedel die het gevolg was van een onmiskenbare vergissing, biedt de jurisprudentie naar mijn mening voldoende ruimte om in het onderhavige geval het bestaan van een superpreferente boedelschuld aan te nemen. In het arrest Komdeur q.q./Nationale Nederlanden heeft de Hoge Raad met zoveel woorden de mogelijkheid van een “superpreferentie” aanvaard voor betalingen die voor toepassing van de Faillissementswet op een lijn gesteld kunnen worden met een betaling die het gevolg is van een onmiskenbare vergissing.36 Anders dan door sommigen wel wordt betoogd,37 kan naar mijn mening uit de nadien door de Hoge Raad gewezen jurisprudentie niet worden afgeleid dat de Hoge Raad een uitbreiding van de Ontvanger/ Hamm-regel naar andere gevallen dan die waar het arrest concreet betrekking op had, zou afwijzen.38 Het ligt niet voor de hand dat de Hoge Raad een overeenkomstige toepassing van de Ontvanger/Hamm-regel op andere gevallen op voorhand heeft willen uitsluiten. De argumenten die de Hoge Raad aandraagt voor het aanvaarden van “superpreferentie” – de redelijkheid, maatschappelijke betamelijkheid en het vermijden van een verrijking van de overige boedelschuldeisers – kunnen immers ook in andere situaties aan de orde zijn. In feite wordt dit ook door de Hoge Raad onderkend in het arrest Komdeur q.q./Nationale Nederlanden, waar de Hoge Raad immers wijst op gevallen die op een lijn gesteld kunnen worden met een betaling als gevolg van een onmiskenbare vergissing.39 In dit verband kan bijvoorbeeld worden gewezen op een arrest van het hof Amsterdam, waarin superpreferentie is aanvaard met betrekking tot een vordering ter zake van een onrechtmatige verkoop door de curator van verpande roerende zaken.40

Hoewel uit de jurisprudentie van de Hoge Raad blijkt dat met de toepassing van de Ontvanger/Hamm-regel terughoudendheid moet worden betracht, meen ik dat ook in het hier beschreven geval van een onrechtmatige inning van gecedeerde vorderingen, de maatschappelijke betamelijkheid gebiedt dat de curator de ontvangen betalingen onmiddellijk aan de cessionaris afdraagt, met voorbijgaan van de aanspraken van de overige boedelschuldeisers.41Zouden de opbrengsten beschikbaar zijn voor de overige boedelschuldeisers dan zouden deze daardoor ongerechtvaardigd worden verrijkt, voor welke verrijking ook in het stelsel van de Faillissementswet geen rechtvaardiging is te vinden. Weliswaar stemt de cessionaris ermee in dat de cessie niet aan de schuldenaren wordt medegedeeld, maar hij mag verwachten dat de curator, die zoals gezegd een publieke taak vervult, niet onrechtmatig zal handelen. Er is in dit geval zelfs meer reden om “superpreferentie” te aanvaarden dan in het geval van een onverschuldigde betaling die het gevolg is van een onmiskenbare vergissing.42 Degene die abusievelijk aan de boedel betaalt, heeft dit geheel aan zichzelf te wijten; van enig onrechtmatig gedrag van de curator is geen sprake. In het hier besproken geval lijdt de cessionaris daarentegen schade door onrechtmatig handelen van de curator (mits sprake is van een negatieve boedel). De cessionaris valt geen verwijt te maken. Zou men geen “superpreferentie” aanvaarden dan profiteren de overige boedelschuldeisers van de onrechtmatige daad van de curator, inclusief de curator zelf in verband met zijn salaris.

Moet niettemin worden aangenomen dat uit het arrest Hamm q.q./ABN-AMRO anders volgt?43 In dit arrest, dat betrekking heeft op de stille verpanding van vorderingen, oordeelde de Hoge Raad onder meer dat de curator ten opzichte van de pandhouder een onrechtmatige daad begaat, indien hij binnen de ‘14-dagen’-termijn van het arrest ING/Verdonk,44 dan wel na die termijn wanneer de pandhouder hem te kennen heeft gegeven dat hij zijn pandrecht wil uitoefenen, jegens de schuldenaren activiteiten onderneemt die gericht zijn op de inning van de verpande vorderingen. Hetgeen de curator als gevolg van die activiteiten aan betalingen ontvangt, dient te worden afgedragen aan de pandhouder. De vordering die de pandhouder ter zake heeft, is een boedelvordering waaraan volgens de Hoge Raad de voorrang is verbonden van het pandrecht.45 Er zou geen grond bestaan om de curator overeenkomstig Ontvanger/Hamm verplicht te achten het geïnde zo spoedig mogelijk, met voorbijgaan van de aanspraken van de overige boedelschuldeisers, aan de pandhouder uit te keren. Van situaties waarop de Ontvanger/Hamm-jurisprudentie ziet, zou volgens de Hoge Raad geen sprake zijn. Behalve een preferente boedelvordering tot afdracht van de geïnde gelden, heeft de pandhouder daarnaast mogelijk wel nog een concurrente boedelvordering tot vergoeding van de schade die hij als gevolg van het onrechtmatig handelen van de curator heeft geleden.46

De vraag rijst of uit het arrest moet worden afgeleid dat ook voor cessie geldt dat er geen “superpreferentie” kan worden toegekend aan de boedelvordering van de cessionaris tot afdracht van onrechtmatig door de curator geïnde gelden. Ik meen dat het arrest zo niet uitgelegd hoeft te worden. Er is goede reden om een cessie in dit opzicht anders te behandelen dan een verpanding. In geval van verpanding gaat het om vorderingen die tot de boedel behoren en waarvan de waarde in economisch opzicht toekomt aan de failliet.47 Weliswaar frustreert een onrechtmatige inning door de curator het recht van de pandhouder om als separatist verhaal te nemen, maar men kan menen dat juist omdat het hier gaat om de inning van tot de boedel behorende vorderingen de betamelijkheid nog niet met zich brengt dat de curator het onrechtmatig geïnde onmiddellijk en met voorbijgaan van de aanspraken van de overige boedelschuldeisers aan de pandhouder dient uit te keren.48 In geval van cessie gaat het echter om vorderingen die niet tot de boedel behoren en waarvan de economische waarde meestal – zeker in geval van cessie ten titel van koop – volledig dan wel grotendeels toekomt aan de cessionaris. Dit aspect rechtvaardigt naar mijn mening om hier wel “superpreferentie” in de zin van Ontvanger/Hamm te aanvaarden. Het valt nu op geen enkele wijze te rechtvaardigen waarom in geval van een negatieve boedel de overige boedelschuldeisers, waaronder de curator zelf wat betreft zijn salaris, ten koste van de cessionaris zouden mogen profiteren van de onrechtmatige daad van de curator. Evenals hetgeen onverschuldigd aan de boedel is betaald als gevolg van een onmiskenbare vergissing, betreft het bedrag dat onrechtmatig door de curator is geïnd vermogen dat niet tot de boedel gerekend behoort te worden en dat niet beschikbaar zou moeten zijn voor boedelschuldeisers.

509. Uitzondering (3): de curator int de gecedeerde vorderingen ten gunste van de cessionaris en dient ontvangen betalingen daarom terstond aan de cessionaris af te dragen. Ook een geheel andere lijn van redeneren is mogelijk. Een interessante vraag is namelijk of men wel toekomt aan de hiervoor besproken Ontvanger/Hamm-regel. Betoogd kan worden dat de curator hetgeen hij op de gecedeerde vorderingen aan betalingen ontvangt, terstond en met voorbijgaan van de aanspraken van de boedelschuldeisers aan de cessionaris moet afdragen, niet omdat de betamelijkheid dat met zich zou brengen, maar omdat hij de vorderingen heeft geïnd op grond van een wettelijke inningsbevoegdheid die naar zijn aard enkel ten gunste van de cessionaris kan worden uitgeoefend. Hiervoor is gebleken dat de cessionaris zijn vordering tot afdracht van geïnde gelden mede kan baseren op het feit dat de inningsbevoegdheid die de cedent op grond van de wet toekomt, een bevoegdheid is die ten gunste van de cessionaris strekt.55 In geval van faillissement geldt ook voor de curator dat hij enkel bevoegd is de gecedeerde vorderingen ten bate van de cessionaris te innen.56 De inningsbevoegdheid van de cedent, die in verband met het beheer over de boedel op de curator is overgegaan, strekt niet ten gunste van de boedel. Ligt het dan niet voor de hand om aan te nemen dat de gelden die de curator int buiten de boedel dienen te blijven en dat de curator gehouden is het geïnde zo spoedig mogelijk en met voorbijgaan van de aanspraken van de boedelschuldeisers aan de cessionaris af te dragen? Het betreft immers gelden die niet in de boedel thuishoren en die door de curator zijn geïnd krachten een bevoegdheid die de curator naar de aard van die bevoegdheid niet anders kan uitoefenen dan in het belang van de cessionaris. Dit geldt zowel ter zake van actief, als passief geïnde vorderingen.

Wel zij voor de duidelijkheid opgemerkt dat de hier verdedigde benadering alleen dan kan worden gevolgd, indien men aanneemt, zoals in § 6.2.2.2 is betoogd, dat de inningsbevoegdheid van de cedent niet eindigt als gevolg van zijn faillietverklaring.57

510. Wenselijk recht; voorstel totwetsaanvulling. Indien men voor het geldende recht aanneemt dat de ‘stille’ cedent het ten behoeve van de cessionaris geïnde niet van zijn privévermogen kan afzonderen door het geïnde op een kwaliteitsrekening aan te houden, dan meen ik dat dit wel het wenselijke recht is. Een stille cessie leidt tot een overgang van de gecedeerde vordering naar het vermogen van de cessionaris. De vordering behoort na de cessie niet meer tot het verhaalsaansprakelijke vermogen van de cedent, zodat de vordering niet meer vatbaar is voor verhaal door diens schuldeisers. Naar mijn mening is het vanuit een rechtseconomisch oogpunt merkwaardig om het schuldeisers van de cedent dan wel toe te staan verhaal te nemen op de opbrengst van de gecedeerde vordering die in het vermogen van de cedent is gevloeid doordat de cedent de vordering ten behoeve van de cessionaris heeft geïnd. Evenals de gecedeerde vordering gaat de opbrengst daarvan de cedent en diens schuldeisers economisch niet aan. De opbrengst behoort toe te komen aan de cessionaris (en zijn schuldeisers).58 Bovendien zal de cedent in de meeste gevallen ter zake van de cessie een (reële) tegenprestatie hebben ontvangen (bv. een koopprijs) waarop de schuldeisers desgewenst verhaal (hebben) kunnen nemen.

Indien het schuldeisers van de cedent wel zou zijn toegestaan om verhaal te nemen op het geïnde, dan zou hen dit ten koste van de cessionaris (en diens schuldeisers) ten onrechte bevoordelen. Voor deze bevoordeling bestaat naar mijn mening rechtseconomisch geen voldoende rechtvaardiging. Het enkele juridisch-technische gegeven dat het geïnde tot het vermogen van de cedent behoort, wettigt de bevoordeling in ieder geval niet. Juist het feit dat de gecedeerde vordering zelf niet vatbaar is voor verhaal door schuldeisers van de cedent, alsmede de hiervoor genoemde analogie met verpanding, rechtvaardigen naar mijn mening om de cedent toe te staan het geïnde op een kwaliteitsrekening aan te houden. Bovendien zou dit gunstig zijn voor de vormgeving van financiële transacties waarbij op grote schaal vorderingen worden overgedragen, zoals securitisations en covered bonds.59 De hier genoemde argumenten zouden zelfs kunnen rechtvaardigen om aan te nemen dat het geïnde ook een afgescheiden vermogen vormt als het niet op een kwaliteitsrekening wordt aangehouden, maar nog wel identificeerbaar in het vermogen van de cedent aanwezig is.60

Voor zover het gaat om betalingen die ten tijde van het faillissement van de cedent door diens curator zijn ontvangen, kan op grond van het voorgaande in gelijke mate worden betoogd dat deze gelden onmiddellijk door de curator aan de cessionaris moeten worden afgedragen, met voorbijgaan van de aanspraken van de boedelschuldeisers.61 Ook ter zake van deze betalingen geldt dat zij niet ten goede van de boedel behoren te komen. Het gaat om gelden die niet aan de boedel behoren te worden toegevoegd. 62 Daarbij zou niet ter zake moeten doen of de vorderingen actief of passief door de curator zijn geïnd. Eenzelfde verplichting van de curator zou ook aangenomen kunnen worden met betrekking tot gelden die voor het faillissement door de cedent zijn ontvangen, maar nog niet aan de cessionaris zijn afgedragen, voor zover deze gelden nog in de boedel aanwezig zijn.63

Naar mening valt er op de hiervoor vermelde gronden veel voor te zeggen om de wettelijke regeling van de cessie, in ieder geval wat geldvorderingen betreft, uit te breiden met een bepaling die inhoudt dat de gelden die de cedent ter zake van de (stil of openbaar) gecedeerde vordering(en) ontvangt, niet vatbaar zijn voor verhaal door andere schuldeisers van de cedent, indien zij door de cedent op een kwaliteitsrekening worden aangehouden (of anderszins nog identificeerbaar in het vermogen van de cedent aanwezig zijn), en dat ontvangen gelden in geval van het faillissement van de cedent door de curator onmiddellijk en met voorbijgaan van de aanspraken van boedelschuldeisers aan de cessionaris dienen te worden afgedragen, zowel in geval van gelden die al voor de faillietverklaring door de cedent waren geïnd (mits nog identificeerbaar in de boedel aanwezig), als in geval van door de curator geïnde bedragen.64 Een dergelijke wetsbepaling zou in het bijzonder de vormgeving van securitisations en covered bonds kunnen vereenvoudigen, aangezien daarmee de (soms hoge) kosten voor het afdekken van het ‘cash-flow’ risico kunnen worden beperkt65 en de noodzaak voor toepassing van complexe constructies wordt weggenomen.66 Gelet op het belang voor de securitisation- en covered bond praktijk zou overwogen kunnen worden om de regeling te beperken tot deze transactievormen. Het verdient naar mijn mening echter de voorkeur om de cessieregeling in algemene zin aan te vullen. De voorgestelde aanvulling is gerechtvaardigd voor alle gevallen van cessie. Bovendien zou een ‘lex specialis’ gemakkelijk aanleiding kunnen geven tot afbakeningsvragen.