3.7.2 De verlichting van de vereisten voor toepassing van discovery of docu-ments

In 1970 vond een revisie van de regels over discovery plaats. Er was inmiddels ruim ervaring met discovery opgedaan. Empirisch onderzoek onder leiding van een hoogleraar van de Columbia Law School gaf geen indicatie van wijd verbreide of ernstige problemen. Wel was er behoefte aan om de regels voor de verschillende bewijsmiddelen meer op elkaar aan te laten sluiten.1

Het op elkaar aan laten sluiten van regels voor de verschillende bewijsmiddelen leidde er toe, dat de mogelijkheden voor het opvragen van documenten werden verruimd. Derhalve was voor een succesvol verzoek niet meer vereist dat "good cause" werd aangetoond. Anders dan voorheen was voortaan geen tussenkomst van de rechter nodig om aanspraak op bescheiden te maken: partijen konden zelf rechtstreeks aan elkaar bescheiden vragen zoals overigens in de praktijk doorgaans ook al het geval was.2 Ook werd de reikwijdte van discovery uitgebreid: deze betrof niet alleen "documents", maar ging voortaan ook omvatten "electronically stored material" en gaf voortaan ook aanspraak op "testing and sampling as well as inspecting or photographing tangible things".

Aanvankelijk werd nog niet uitdrukkelijk geregeld de mogelijkheid om documenten en andere gegevensdragers bij derden op te vragen. In 1970 werd nog slechts opgemerkt:

De mogelijkheid om bescheiden bij een derde op te vragen werd in 1991 ook uitdrukkelijk in de Federal Rules geregeld onder Rule 45. Op grond van die Rule kan een derde met een court order - een "subpoena duces tecum" - verplicht worden om bescheiden te verstrekken. Dat een court order vereist is, is het belangrijkste onderscheid met de verplichting van partijen om bescheiden te verstrekken: dan is een court order niet vereist.4 Voordien werden bescheiden in de praktijk bij derden opgevraagd in een zogenaamde documents deposition.5