Hof Den Haag, 15-05-2019, nr. BK-18/00802, nr. BK-18/00803

BK-18/00802

Aan belanghebbende is over het jaar 2012 een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen (IB/PVV) opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 1.033.265. Bij gelijktijdig gegeven beschikking heeft de Inspecteur aan belanghebbende een vergrijpboete van € 264.976 opgelegd en een bedrag van € 55.163 aan belastingrente in rekening gebracht.

Aan belanghebbende is over het jaar 2012 een navorderingsaanslag in de inkomensafhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet (bijdrage Zvw) opgelegd naar een bijdrage-inkomen van € 50.064. Bij gelijktijdig gegeven beschikking heeft de Inspecteur aan belanghebbende een bedrag van € 259 aan belastingrente in rekening gebracht.

BK-18/00803

Aan belanghebbende is over het jaar 2013 een navorderingsaanslag IB/PVV opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 811.356. Bij gelijktijdig gegeven beschikking heeft de Inspecteur aan belanghebbende een vergrijpboete van € 206.385 opgelegd en een bedrag van € 29.909 aan belastingrente in rekening gebracht.

Aan belanghebbende is voor het jaar 2013 een aanslag bijdrage Zvw opgelegd naar een bijdrage-inkomen van € 50.853. Bij gelijktijdig gegeven beschikking heeft de Inspecteur aan belanghebbende een bedrag van € 209 aan belastingrente in rekening gebracht.

Beide zaken

Bij uitspraken op bezwaar heeft de Inspecteur belanghebbendes bezwaren tegen voormelde (navorderings)aanslagen en beschikkingen afgewezen.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraken op bezwaar beroep bij de Rechtbank ingesteld. De Rechtbank heeft:

 de beroepen, voor zover die zijn gericht tegen de navorderingsaanslagen IB/PVV en de daarin begrepen vergrijpboetes en belastingrentebeschikkingen, gegrond verklaard;

 de beroepen voor het overige ongegrond verklaard;

 de uitspraken op bezwaar, voor zover die betrekking hebben op de navorderingsaanslagen IB/PVV en de daarin begrepen vergrijpboetes en belastingrentebeschikkingen, vernietigd;

 de navorderingsaanslag IB/PVV over het jaar 2012 verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 794.914 en de belastingrentebeschikking dienovereenkomstig verminderd;

 de navorderingsaanslag IB/PVV over het jaar 2013 verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 685.164 en de belastingrentebeschikking dienovereenkomstig verminderd;

 de boetegrondslag van de in de navorderingsaanslagen IB/PVV begrepen vergrijpboetes verminderd tot respectievelijk € 794.914 (2012) en € 685.164 (2013)

en de vergrijpboetes gematigd tot 35%;

 de Inspecteur veroordeeld in de proceskosten van belanghebbende tot een bedrag van € 1.002;

 de Inspecteur opgedragen het betaalde griffierecht van € 46 aan belanghebbende te vergoeden.

Belanghebbende is van de uitspraak van de Rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Hof. In verband daarmee is door de griffier een griffierecht geheven van € 126. De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend. Belanghebbende heeft op 28 maart 2019 een nader stuk, met bijlage, ingediend.

De mondelinge behandeling van de zaken heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 3 april 2019. Partijen zijn verschenen. Belanghebbende heeft ter zitting een pleitnota overgelegd. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

Het Hof gaat uit van de door de Rechtbank vastgestelde, in hoger beroep niet betwiste, feiten:

"1. Naar aanleiding van signalen van de GGD heeft de Belastingdienst een controle ingesteld bij het gastouderbureau [D] (het gastouderbureau). Het gastouderbureau stond van 29 november 2010 tot 1 januari 2014 op naam van de dochter van [belanghebbende], [E] , geboren [in] 1989 (de dochter). Vervolgens is de FIOD naar aanleiding van deze controle in 2014 een strafrechtelijk onderzoek gestart naar [belanghebbende], de dochter en de zoon van [belanghebbende], [F] , geboren [in] 1987 (de zoon), in verband met mogelijke fraude bij het gastouderbureau.

2. Uit het strafrechtelijk onderzoek is naar voren gekomen dat doorgaans door [belanghebbende] of met behulp van [belanghebbende] onjuiste aanvragen kinderopvangtoeslag (KOT) werden ingediend, waarbij te veel aan opvanguren werd opgevoerd of waarbij ten aanzien van één of meerdere kinderen in het geheel geen opvang werd genoten. Bij de fraude werden de bankrekeningen van het gastouderbureau en van [G] vof ( [G] ), een onderneming van de dochter en de zoon, gebruikt.

3. [ Belanghebbende] is bij onherroepelijk vonnis van 22 januari 2016 strafrechtelijk veroordeeld voor het medeplegen van oplichting van de Belastingdienst, het medeplegen van valsheid in geschrifte, het medeplegen van het plegen van witwassen een gewoonte te maken en het deelnemen aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven.

Het Hof voegt hieraan de volgende feiten toe.

Bij het verweerschrift in hoger beroep heeft de Inspecteur een brief gedagtekend 13 mei 2015, gericht aan de Officier van Justitie, gevoegd. In de brief verzoeken de Inspecteur en de Ontvanger aan de Officier van Justitie op grond van het bepaalde in onder andere artikel 55 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) gegevens uit het strafrechtelijk onderzoek naar onder meer belanghebbende, beschikbaar te stellen en toestemming te verlenen deze gegevens te gebruiken voor de belastingheffing. De Officier van Justitie heeft de brief getekend voor akkoord.

Het dossier bij het Hof bevat een proces-verbaal van verhoor van belanghebbende, met proces-verbaalnummer 54304 en documentcode V-003-02. Hierin is onder meer het volgende vermeld:

"Gastouderbureau [D] staat officieel op naam van mijn dochter, [de dochter], maar feitelijk is [D] qua werkzaamheden en verantwoordelijkheid van mij. [De dochter] weet van de formele procedures rond kinderopvang, maar van het uiteindelijke verloop is ze niet op de hoogte. Ze komt hooguit een paar keer per jaar op kantoor, meestal als er een controle van, bijvoorbeeld, de GGD aan zat aan te komen. [G] is slechts een papieren firma, een vennootschap onder firma. Ook hier ben ik administratief de baas.

Als ik er niet was, stond alles stil. [D] was een eenmanszaak op naam van mij dochter [de dochter], van 2011 tot februari 2014. Nu is [D] een BV onder [H] BV. [G] was een VOF, op naam van [de dochter] en mijn zoon [de zoon]. De reden dat [D] en [G] op naam van mijn dochter en zoon stonden, is dat ik er voor heb gekozen het niet op mijn naam te laten registreren, omdat ik zelf door het faillissement van gastouderbureau [I] , in juni 2010, geen bedrijf meer op mijn naam wilde hebben. Dat was een keuze."

Belanghebbende heeft voor de jaren 2012 en 2013 aangiften IB/PVV ingediend naar een verzamelinkomen van nihil. De definitieve aanslagen zijn vastgesteld met dagtekening van respectievelijk 23 januari 2015 (2012) en 9 december 2015 (2013) naar een verzamelinkomen van nihil.

Met dagtekening 11 november 2015 heeft de Inspecteur twee brieven verzonden aan belanghebbende waarin hij voor de jaren 2012 en 2013 navorderingsaanslagen IB/PVV en vergrijpboetes aankondigt.

Bij zijn verweerschriften in eerste aanleg heeft de Inspecteur een overzicht van het winstsaldo voor de jaren 2011 tot en met 2013 (bijlage 16) gevoegd.

Uit het proces-verbaal van de zitting bij de Rechtbank volgt dat belanghebbende ten aanzien van bijlage 16 het volgende heeft verklaard:

"[Belanghebbende] verklaart - al dan niet in antwoord op vragen van de rechtbank - het volgende:

- (...)

- de bedragen van de kosten en inkomsten in bijlage 16 van het verweerschrift kloppen."

De Inspecteur heeft in zijn pleitnota bij de Rechtbank de na te vorderen bedragen als volgt berekend.

2012

Primair

(…)

2013

Primair

Het dossier bevat een "Rapport inzake berekening wederrechtelijk verkregen voordeel", gericht aan de Officier van Justitie. Hierin is onder meer het volgende vermeld:

Tijdens het onderzoek is vastgesteld dat in de periode 22-11-2010 tot en met 14-04-2015 op de

bankrekeningen van [D] , met uitzondering van de interne overboekingen in totaal

€ 3.423.695 is binnengekomen.

(…)

Voor de berekening van het wederrechtelijk verkregen voordeel wordt verder niet uitgegaan van het totaal aan geldstromen, maar van het uit misdrijf verkregen bedrag van € 2.557.384 dat uit het onderzoek is gebleken en door de rechtbank bewezen is verklaard.

[Belanghebbende] heeft verklaard dat de vraagouders 70% van de door [D] onterecht ontvangen KOT kregen uitbetaald. Dit wordt ondersteund door diverse door [belanghebbende] in Excel bijgehouden betaallijsten. Uit het onderzoek naar de bankgegevens kan worden opgemaakt dat er via de bank tussen de 50% en 76% is terugbetaald.

V-003-05, p. 2 [Belanghebbende] heeft verklaard dat er ook contant aan de vraagouders werd uitbetaald, maar tijdens het onderzoek is geen zicht verkregen is op de omvang van deze mogelijke contante uitbetalingen. Op grond van bovenstaande is het aannemelijk dat gemiddeld 70% van de ontvangen KOT wordt doorbetaald aan de vraagouders. Ten behoeve van de berekening van het wederrechtelijk verkregen voordeel wordt dan ook uitgegaan van dit percentage, waardoor 30% resteert voor betrokkenen.

Bij vonnis van 24 januari 2019 heeft de strafkamer van rechtbank Den Haag in een ontnemingsprocedure ingevolge artikel 36e van het Wetboek van Strafrecht het bedrag van het door belanghebbende wederrechtelijk verkregen voordeel vastgesteld op € 294.795,29. In het vonnis is onder meer het volgende vermeld:

"Uit het rapport blijkt verder dat 70% van deze onterecht ontvangen kinderopvangtoeslag is doorbetaald aan de vraag- en gastouders en dat aannemelijk is dat 30% van dit bedrag is toegekomen aan de veroordeelde en de medeveroordeelden. Het totaal aan inkomsten dat aan de veroordeelde en de medeveroordeelden toegekomen is, betreft derhalve: 0,3 x € 2.557.384,00 = € 767.215,00.”; en

“De rechtbank is van oordeel dat op grond van de bewijsmiddelen aannemelijk is geworden dat alle veroordeelden hebben geprofiteerd van het wederrechtelijk verkregen voordeel. De veroordeelde en de medeveroordeelden hebben echter verklaringen afgelegd die op vele punten tegenstrijdig zijn, zodat voor de onderlinge verdeling van het voordeel niet of nauwelijks concrete aanknopingspunten zijn te vinden die als zodanig kunnen worden vastgesteld. Wel wordt uit de verklaringen van de drie veroordeelden duidelijk dat de aan de veroordeelde een groter deel van de ten onrechte verkregen inkomsten ten goede is gekomen en dat zijn dochter daar weer wat meer heeft ontvangen dan zijn zoon. Alles overziend hanteert de rechtbank daarom de volgende verdeelsleutel.

Tabel II

"

3. De Rechtbank heeft het volgende overwogen:

"Beoordeling van het geschil

Onrechtmatig verkregen bewijs

7. [ Belanghebbende] stelt dat de door [de Inspecteur] ingebrachte stukken van de FIOD - bijlagen 14 en 15 van het verweerschrift - onrechtmatig zijn verkregen en van bewijs dienen te worden uitgesloten, aangezien niet is gebleken dat de formaliteiten die nodig zijn voor de verstrekking van die stukken aan [de Inspecteur] - verstrekking op grond van artikel 39f van de Wet justitiële en strafvorderlijke gegevens dan wel op grond van artikel 55 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) - zijn nageleefd.

8. [ De Inspecteur] heeft in zijn pleitnota gesteld dat bij brief van 13 mei 2015 een verzoek als bedoeld in artikel 55 van de Awr aan de officier van justitie is gedaan en dat de officier van justitie middels deze brief toestemming heeft gegeven om gegevens uit het strafrechtelijk onderzoek voor de belastingheffing beschikbaar te stellen en deze te gebruiken. Hoewel de rechtbank ter zitting de bij de pleitnota van [de Inspecteur] gevoegde brief van 13 mei 2015, gelet op de bezwaren van [belanghebbende] tegen de late indiening van dit stuk, tardief heeft verklaard en dit stuk aan [de Inspecteur] heeft teruggegeven, neemt dit niet weg dat de rechtbank aannemelijk acht dat de officier van justitie toestemming heeft verleend. In het bijzonder nu [belanghebbende] ter zitting het bestaan van het in de pleitnota genoemde stuk van 13 mei 2015 niet expliciet heeft weersproken. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding om aan het bestaan van dat stuk te twijfelen. Van onrechtmatig verkregen bewijs is daarom geen sprake.

9. Voor zover [de Inspecteur] de (navorderings)aanslagen heeft gebaseerd op de door [de Inspecteur] ingebrachte stukken van de FIOD, heeft hij daarmee, anders dan [belanghebbende] kennelijk betoogd, niet in strijd met enig algemeen beginsel van behoorlijk bestuur gehandeld. Bovendien heeft [de Inspecteur] in zijn brieven van 11 november 2015 gemotiveerd aangegeven op welke wijze hij tot de winstcorrecties is gekomen. Ook anderszins heeft [belanghebbende] niet aannemelijk gemaakt dat [de Inspecteur] bij het vaststellen van de (navorderings)aanslagen enig algemeen beginsel van behoorlijk bestuur, met name het zorgvuldigheidsbeginsel, heeft geschonden.

De op de zaak betrekking hebbende stukken

10. [ Belanghebbende] stelt dat [de Inspecteur] het bepaalde in artikel 8:42 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft geschonden door niet alle op de zaak betrekking hebbende stukken over te leggen en wijst daarbij op het door hem ingebrachte boetedossier. [Belanghebbende] stelt dat [de Inspecteur] het volledige strafdossier (inclusief alle overzichtsprocessen-verbaal en alle processen-verbaal van verhoren), de onderbouwing en besluitvorming voorafgaande aan het opleggen van de boetes, alsmede de stukken van het tripartiete-overleg dient in te brengen.

11. [ De Inspecteur] heeft verklaard dat hij alle stukken, waaronder de door de officier van justitie verstrekte gegevens, en die zich in het dossier van [belanghebbende] bevinden en een rol hebben gespeeld bij de besluitvorming, heeft overgelegd. Voorts heeft [de Inspecteur] verklaard niet in het bezit te zijn van de stukken waarnaar [belanghebbende] verwijst. De rechtbank heeft geen reden aan de juistheid van deze verklaring van [de Inspecteur] te twijfelen. Dat [de Inspecteur] over nog andere stukken beschikt dan het door [belanghebbende] als voorbeeld ingebrachte boetedossier is de rechtbank niet gebleken, maar is ook anderszins niet aannemelijk geworden. Het bepaalde in artikel 8:42 van de Awb brengt dan niet mee dat [de Inspecteur] stukken moet indienen waarover hij niet beschikt (vgl. Hoge Raad 12 juli 2013, ECLI:NL:HR:2013:29). Van schending van artikel 8:42 van de Awb is dan ook geen sprake.

Hoorverslag

12. Niet in geschil is dat [de Inspecteur] van het hoorgesprek geen verslag heeft opgemaakt en dat hij daarmee artikel 7:7 van de Awb heeft geschonden. Nu [belanghebbende] in de onderhavige procedures ruimschoots de gelegenheid heeft gekregen om zijn grieven tegen de onderhavige (navorderings)aanslagen en vergrijpboetes naar voren te brengen, is de rechtbank van oordeel dat [belanghebbende] door het ontbreken van een hoorverslag niet in zijn belangen is geschaad. De rechtbank ziet dan ook aanleiding om dit gebrek met toepassing van artikel 6:22 van de Awb te passeren.

Is navordering mogelijk?

13. [ Belanghebbende] heeft niet weersproken dat hij in de onderhavige jaren ter zake van het gastouderbureau winst uit onderneming heeft genoten. Nu vaststaat dat [belanghebbende] geen winst uit onderneming in zijn aangiften over de jaren 2012 en 2013 heeft aangegeven en hij ook anderszins [de Inspecteur] niet over die inkomsten heeft ingelicht, moet [belanghebbende] zich er destijds bewust van zijn geweest dat hij daarmee [de Inspecteur] opzettelijk de juiste inlichtingen heeft onthouden. Naar het oordeel van de rechtbank was [belanghebbende] aldus te kwader trouw als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de Awr. Nu [de Inspecteur] reeds op deze grond mag navorderen, behoeft de vraag of sprake is van een nieuw feit dan wel een kenbare fout als bedoeld in artikel 16, tweede lid, onderdeel c, van de Awr geen behandeling meer. Dat [de Inspecteur] zijn stelling over onder meer de kwade trouw pas in zijn - op 20 april 2018 bij de rechtbank ingekomen - pleitnota heeft ingenomen, brengt naar het oordeel van de rechtbank niet mee dat [belanghebbende], naar hij ter zitting heeft gesteld, in zijn procespositie is geschaad. Vaststaat dat [belanghebbende] van de aan hem op 20 april 2018 toegezonden pleitnota heeft kunnen kennis nemen, zich daarover heeft kunnen uitlaten en hij dit ook daadwerkelijk heeft gedaan.

Bewijslastverdeling

14. [ Belanghebbende] staat blijkens diens nadere stuk van 26 maart 2018 voor de onderhavige jaren een minimale winstcorrectie voor van € 108.000 per jaar. Reeds gelet hierop acht de rechtbank aannemelijk dat het bedrag aan belasting dat daardoor niet zou worden geheven relatief en absoluut omvangrijk is en dat [belanghebbende] dit wist of zich daarvan bewust moet zijn geweest. Aldus heeft [belanghebbende] niet de vereiste aangifte gedaan. De rechtbank is daarom van oordeel dat ingevolge het bepaalde in artikel 27e, eerste lid, van de Awr de bewijslast dient te worden omgekeerd. Dit betekent dat de beroepen ongegrond worden verklaard tenzij [belanghebbende] doet blijken, dat wil zeggen overtuigend aantoont, dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn.

Redelijke schatting

15. Op [de Inspecteur] rust ondanks de omkering van de bewijslast de verplichting om een redelijke schatting te maken van de verzwegen winst uit onderneming. [De Inspecteur] heeft zich in zijn pleitnota primair nader op het standpunt gesteld dat de winst uit onderneming voor 2012 € 874.357 en voor 2013 € 764.607 bedraagt. [De Inspecteur] heeft zich daarbij gebaseerd op de van de Belastingdienst en van de vraagouders op de bankrekening van het gastouderbureau ontvangen KOT (2012: € 1.252.983; 2013: € 1.088.196), waarbij hij tevens rekening heeft gehouden met de via de bank aan de gastouders doorgestorte - niet door [belanghebbende] bestreden - bedragen van respectievelijk € 271.732 (2012) en € 216.695 (2013). Voorts heeft [de Inspecteur] rekening gehouden met de over de periode 20 januari 2011 tot en met 20 januari 2014 op de bankrekening van [G] ontvangen KOT (€ 223.351) en de via die rekening aan de vraagouders teruggestorte KOT (€ 544.033). Deze berekening acht de rechtbank redelijk, nu dit is gebaseerd op concrete herleidbare bankgegevens. Aan hetgeen [belanghebbende] op dit punt naar voren heeft gebracht, gaat de rechtbank voorbij. De stelling van [belanghebbende] dat bij de fictieve opvang 70% van de uitbetaalde KOT aan de vraagouders werd doorbetaald en dat 30% van € 2.557.384, zijnde het bewezen verklaarde bedrag dat uit misdrijf is verkregen, ten gunste van het gastouderbureau was gekomen, acht de rechtbank onvoldoende onderbouwd, nu uit het door [belanghebbende] ingebrachte rapport inzake berekening van het wederrechtelijk verkregen voordeel van 23 mei 2017 valt op te maken dat de door [belanghebbende] bijgehouden betaallijsten niet volledig waren en dat blijkens de bankgegevens tussen de 50% en 76% aan de vraagouders was terugbetaald. Ook de omstandigheid dat in voormeld rapport het gezamenlijke wederrechtelijk verkregen voordeel is berekend op een bedrag van € 767.215, brengt nog niet mee dat [belanghebbende] daarmee heeft doen blijken dat [de Inspecteur] in zijn berekening van onjuiste uitgangspunten is uitgegaan. [De Inspecteur] is immers niet verplicht zich bij het opleggen van een aanslag aan te sluiten bij de standpunten of oordelen betreffende een strafrechtelijke procedure (vgl. Hoge Raad 27 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW4122).

16. Wel is de rechtbank van oordeel dat [de Inspecteur] in zijn berekening ten onrechte geen rekening heeft gehouden met de geloofwaardige verklaring van [belanghebbende] ter zitting dat de betalingen van de KOT aan de vraagouders bij de fictieve opvang deels in contanten zijn gedaan. Dat [belanghebbende] tijdens het strafrechtelijk onderzoek (proces-verbaal 5-ZPV-01, bladzijde 14, V-003-03, pagina 4/5) heeft verklaard dat hij, naar hij meende, vanaf begin 2013 het contante geld niet meer afgaf aan de vraagouders, maar in het casino verspeelde, brengt niet mee dat, anders dan [de Inspecteur] ter zitting heeft gesteld, met de contante betalingen aan de vraagouders in het geheel geen rekening dient te worden gehouden. [Belanghebbende] heeft immers ook blijkens voormeld proces-verbaal verklaard dat hij het tekort van de vraagouders van een maand probeerde aan te vullen met het nieuwe geld van de volgende maand en dat de zoon in zijn plaats af en toe envelopjes met restitutie klaar maakte. De rechtbank stelt het bedrag aan contante betalingen aan de vraagouders, uitgaande van de in het proces-verbaal 3-ZPV-01, bladzijde 6 (V-003-05, pagina 2), opgenomen verklaring van [belanghebbende] op dit punt, op € 79.443 ((€ 141.350 + € 96.980):3 jaar)) per jaar.

17. [ De Inspecteur] heeft voorts terecht geen rekening gehouden met de door [belanghebbende] opgevoerde bedrijfskosten ten aanzien van het gastouderbureau, omdat deze op grond van artikel 3.14, eerste lid, onderdeel d, en vijfde lid van de Wet IB 2001 uitdrukkelijk van aftrek zijn uitgesloten. In voormeld artikel is immers bepaald dat kosten die verband houden met misdrijven ter zake waarvan de belastingplichtige door een Nederlandse strafrechter bij onherroepelijke uitspraak is veroordeeld, niet in aftrek komen bij het bepalen van de winst.

18. Daarnaast heeft [de Inspecteur], gelet op onder meer de verklaring van [belanghebbende] dat hij de dagelijkse leiding had over het gastouderbureau en de verklaring van de dochter dat de activiteiten voor het gastouderbureau door [belanghebbende] werden verricht, naar het oordeel van de rechtbank terecht de winst volledig aan [belanghebbende] toegerekend. [Belanghebbende] heeft het tegendeel niet aannemelijk gemaakt, laat staan aangetoond.

19. Voor zover [belanghebbende] met zijn stelling, dat [de Inspecteur] voor het jaar 2014 het belastbare inkomen uit werk en woning na bezwaar heeft verminderd van € 300.000 naar € 20.000, een beroep op het vertrouwensbeginsel wenst te doen, faalt dit beroep. Feiten of omstandigheden die bij [belanghebbende] de indruk hebben kunnen wekken dat de door [de Inspecteur] gevolgde gedragslijn berustte op een bewuste standpuntbepaling, zijn niet gebleken. Uit de gedingstukken blijkt immers niet dat [de Inspecteur] de door [belanghebbende] ter zake van het gastouderbureau genoten winst heeft berekend op € 20.000.

20. Gelet op het vorenstaande dient het bedrag aan winst uit onderneming op respectievelijk € 794.914 (2012: € 874.357 -/- € 79.443) en € 685.164 (2013: € 764.607 -/- € 79.443) te worden vastgesteld. Dit brengt mee dat de navorderingsaanslagen IB/PVV dienen te worden verminderd tot op een belastbaar inkomen uit werk en woning van respectievelijk € 794.914 (2012) en € 685.164 (2013) en dat de (navorderings)aanslagen Zvw gehandhaafd blijven.

Belastingrente

21. [ Belanghebbende] heeft tegen de in rekening gebrachte belastingrenten geen gronden ingebracht. Nu de navorderingsaanslagen IB/PVV worden verminderd, dienen de in rekening gebrachte belastingrenten overeenkomstig de vermindering van deze navorderingsaanslagen te worden verminderd.

Vergrijpboetes

22. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [de Inspecteur], gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, aannemelijk gemaakt dat [belanghebbende] in de onderhavige jaren aanzienlijke bedragen aan winst uit onderneming heeft genoten, dat hij wist dat hij die inkomsten moest aangeven en dat hij door deze inkomsten ten onrechte niet in zijn aangiften over de jaren 2012 en 2013 op te nemen, willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat van hem in de jaren 2012 en 2013 te weinig belasting is geheven. Het door [de Inspecteur] gehanteerde boetepercentage van 50% acht de rechtbank in overeenstemming met de ernst van het vergrijp en uit een oogpunt van normhandhaving passend en geboden. Wel matigt de rechtbank de vergrijpboete met 20%, omdat de navorderingsaanslag IB/PVV met toepassing van omkering van de bewijslast is vastgesteld.

23. Voorts ziet de rechtbank aanleiding om de vergrijpboetes ambtshalve verder te verminderen wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Voormelde vergrijpboetes zijn op 11 november 2015 aangekondigd. Sinds die datum tot aan de datum van deze uitspraak zijn meer dan twee jaar en zes maanden verstreken, zodat de redelijke termijn met meer dan zes maanden is overschreden. Gelet hierop zal de rechtbank deze vergrijpboetes verder matigen met 10% (vgl. Gerechtshof Amsterdam 2 juli 2009, ECLI:NL:GHAMS:2009:BJ1298).

24. Gelet op het vorenstaande, dient de boetegrondslag te worden verminderd overeenkomstig de vermindering van de navorderingsaanslagen IB/PVV, zoals hiervoor onder 20 is overwogen, en dienen de vergrijpboetes nader te worden gematigd tot 35%.

Slotsom

25. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, zijn de beroepen, voor zover die betrekking hebben op de navorderingsaanslagen IB/PVV en de daarbij gegeven belastingrentebeschikkingen en de vergrijpboetes, gegrond. De beroepen zijn voor het overige ongegrond.

Proceskosten

26. De rechtbank veroordeelt [de Inspecteur] in de door [belanghebbende] gemaakte proceskosten. Daarbij merkt de rechtbank de onderhavige zaken aan als samenhangend in de zin van artikel 3, tweede lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Besluit). Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.002 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 501, wegingsfactor 1 en factor 1 voor samenhang)."

In geschil is, evenals voor de Rechtbank, of de (navorderings)aanslagen en de boeten terecht en naar de juiste bedragen zijn opgelegd. Belanghebbende beantwoordt deze vraag ontkennend, de Inspecteur bevestigend.

Het hoger beroep van belanghebbende strekt tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, de uitspraken op bezwaar, de (navorderings)aanslagen alsmede de beschikkingen belastingrente en vergrijpboetes. Daarnaast verzoekt belanghebbende de Inspecteur te veroordelen tot vergoeding van de proceskosten.

De Inspecteur concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Onrechtmatig verkregen bewijs

6. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 Awb.

Het Hof bevestigt de uitspraak van de Rechtbank.

Deze uitspraak is vastgesteld door I. Obbink-Reijngoud, Chr.Th.P.M. Zandhuis en F.G.F. Peters, in tegenwoordigheid van de griffier R. Wijkstra. De beslissing is op 15 mei 2019 in het openbaar uitgesproken.

aangetekend aan

partijen verzonden:

Zowel de belanghebbende als het daartoe bevoegde bestuursorgaan kan binnen zes weken na de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. Bij het beroepschrift wordt een kopie van deze uitspraak gevoegd.

2. Het beroepschrift wordt ondertekend en bevat ten minste:

- - de naam en het adres van de indiener;

- - de dagtekening;

- - de vermelding van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

- - de gronden van het beroep in cassatie.

Het beroepschrift moet worden gezonden aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.