HR, 18-03-2022, nr. 21/03397, nr. 21/03231

In de bestreden uitspraak (punt 4.1.) overweegt het hof ten aanzien van de door Belanghebbende reeds voor de rechtbank (vgl proces-verbaal van zitting rechtbank, p. 1. en p.2) gestelde onbevoegdheid van [A] om de uitspraak op bezwaar te nemen (door het hof in punt 3.1. van de bestreden uitspraak aangeduid als vraag 1): ‘Belanghebbende stelt dat de heffingsambtenaar onbevoegd is, dan wel dat de ambtshalve toetsing door de rechtbank onvolledig is geweest en de uitspraak van de rechtbank daarom onvoldoende is gemotiveerd.'

Vervolgens overweegt het hof in punt 4.3. van de bestreden uitspraak dat de rechtbank op goede gronden een juiste beslissing heeft genomen en het hof deze overwegingen tot de zijne maakt.

In punt 4.2. van de bestreden uitspraak verwijst het hof aldus naar de overwegingen van de rechtbank ten aanzien van de bevoegdheid van de heffingsambtenaar. De rechtbank overweegt, hieronder weergegeven voor zover van belang voor de vraag of [A] bevoegd was de uitspraak op bezwaar te nemen,: ‘De rechtbank overweegt dat zij de bevoegdheid van de heffingsambtenaar om de bestreden uitspraak te nemen ambtshalve toetst. De rechtbank heeft bij die ambtshalve toets in deze zaak, net als in de zaak waarin deze rechtbank uitspraak heeft gedaan op 6 december 2019 (ECLI:NL:RBOBR:2019:7002, geen aanleiding gevonden om aan de bevoegdheid van de heffingsambtenaar te twijfelen. Dat in 2019 een nieuw Aanwijzingsbesluit is genomen, kan geen gevolgen hebben voor de bestreden uitspraak omdat deze dateert van 2018’.

Daarmee is de uitspraak van het hof echter niet, althans onvoldoende, althans ontoereikend gemotiveerd. Daartoe het volgende.

In het proces-verbaal van de zitting bij de rechtbank (p.2., 2e alinea) wordt door de rechtbank terecht geconstateerd dat Belanghebbende stelt dat de uitspraak op bezwaar onbevoegd is genomen.

Volgens voomoemd proces-verbaal (p.1, slotzin en pagina 2, le alinea) motiveert Belanghebbende zulks door enerzijds te verwijzen naar de omstandigheid dat onder de uitspraak op bezwaar geen naam staat (slechts: Heffingsambtenaar-toevoeging gemachtigde Belanghebbende). Anderzijds verwijst Belanghebbende (p.2., le alinea proces-verbaal) naar de omstandigheid dat onder het verweerschrift (in beroep-toevoeging gemachtigde Belanghebbende) een naam bij de functie van heffingsambtenaar staat, maar geen functie (van de ondertekenaar zelf-toevoeging gemachtigde Belanghebbende).

Belanghebbende stelt aldus dat hij niet kan controleren of de persoon (i.c. [A]) die, (eerst) volgens de vermelding van diens naam bij de ondertekening van het verweerschrift de functie van heffingsambtenaar zou hebben, zélf een functie heeft die volgens het Aanwijzingsbesluit 2016 kwalificeert als Heffingsambtenaar. Bij de ondertekening van het verweerschrift is de functie van [A] immers zelf niet vermeld.

In punt 5 van het hogerberoepschrift stelt Belanghebbende dat in het kader van de onderzoeksplicht van de rechtbank naar de bevoegdheid van de Heffingsambtenaar de rechtbank onderzoek diende te doen naar de stukken die nodig zijn om de bevoegdheid te kunnen beoordelen. Belanghebbende stelt eveneens dat de rechtbank ter beoordeling van de bevoegdheid vervolgens niet slechts acht te slaan op het Aanwijzingsbesluit 2016. In voornoemd Aanwijzingsbesluit (Productie 1 stukken beroep d.d. 12 maart 2019) wordt immers onder art. 1 slechts opgemerkt dat als Heffingsambtenaar wordt aangewezen de Teamleider Stelselbeheer. Van verder onderzoek door de rechtbank naar de bevoegdheid van [A] om als Heffingsambtenaar op te treden blijkt niet, noch op basis van welke stukken de rechtbank tot deze conclusie is gekomen.

Belanghebbende verbindt daaraan in het hogerberoepschrift de conclusie dat de door de rechtbank uit te voeren ambtshalve toetsing naar de bevoegdheid onvolledig is geweest.

Nu het hof in de bestreden uitspraak de overwegingen van de rechtbank tot de zijne maakt, geldt het voorgaande (met name het onder punt 7 gestelde) dienovereenkomstig.

Het hof heeft door zich in punt 4.2. van de bestreden uitspraak aan te sluiten bij de overweging van de rechtbank dat bij de ambtshalve toets naar de bevoegdheid van de heffingsambtenaar om de uitspraak op bezwaar te nemen geen aanleiding is gevonden om aan de bevoegdheid van de heffingsambtenaar te twijfelen, zijn uitspraak onvoldoende gemotiveerd. Niet blijkt immers dat de rechtbank, en daarmee het hof, heeft onderzocht of [A] uit hoofde van diens functie op grond van het Aanwijzingsbesluit 2016 was aangewezen als Heffingsambtenaar. Volgens voornoemd Aanwijzingsbesluit 2016 wordt de Teamleider Stelselbeheer aangewezen als Heffingsambtenaar. Van enig onderzoek en het karakter daarvan naar diens functie en daarmee antwoord op de vraag of [A] gezien zijn functie kwalificeerde als Heffingsambtenaar blijkt niet. Evenmin blijkt op welke stukken de rechtbank en daarmee het hof deze conclusie hebben gebaseerd. Tot de stukken van het geding behoort immers niet het aanstellingsbesluit van [A] met daarin diens functie(benaming), zoals deze functie(benaming) luidde ten tijde van de uitspraak op bezwaar d.d. 10 december 2018. Evenmin kan daartoe dienen hetgeen ter zake daarvan mogelijk zou kunnen zijn gezegd ter zitting. Een procesverbaal van de zitting bij het hof ontbreekt immers bij de stukken.

Het hof overweegt in punt 4.8. van de bestreden uitspraak dat de rechtbank op goede gronden een juiste beslissing heeft genomen ten aanzien van de waardering van in het geding zijnde object (door het hof in punt 3.1. van de bestreden uitspraak aangeduid als vraag 2).

In punt 4.7. van de bestreden uitspraak verwijst het hof aldus naar de overwegingen van de rechtbank ten aanzien van de waardering van het in het geding zijnde object in het kader van de Wet WOZ De rechtbank overweegt ter zake van de waardering, voor zover van belang voor de door Belanghebbende in hoger beroep aan de orde gestelde gebrek aan inzichtelijkheid daarvan:

Belanghebbende stelt in de motivering van het hogerberoepschrift (punt 4) dat met inachtneming van de taxatiematrix (Productie 11 verweerschrift beroep d.d. 14 januari 2020, laatste (ongenummerde) pagina, niet voldoende inzichtelijk is gemaakt hoe met de onderlinge verschillen rekening is gehouden. Belanghebbende verwijst daartoe (punt 3 hoger beroepschrift) naar de omstandigheid dat bij de bepaling van de m2 prijs de Heffingsambtenaar uit van de gemiddelde m2 prijs van de 3 referentieobjecten, zijnde € 1.488,00. Vervolgens wordt een correctie toegepast en resulteert de uiteindelijk gehanteerde m2 prijs van € 1.108. Na vermenigvuldiging met de oppervlakte van het object (56 m2) resulteert de vastgestelde waarde van € 62.000.

Belanghebbende voegt daar, eveneens in punt 4 van het hoger beroep, aan toe dat de Heffingsambtenaar geen sluitende verklaring heeft gegeven voor de aan bovenstaande waardevaststelling onderliggende aanname dat het in het geding zijnde object nu juist op het gemiddelde van de referentie-objecten moet worden ingeschaald en waarom deze niet een lagere waarde zou hebben. Daarnaast bevat de matrix geen toelichting op de precieze invloed van alle vijf objectkenmerken (kwaliteit, onderhoud, uitstraling, doelmatigheid, voorzieningen) op de prijs per m2.

Belanghebbende stelt dat de Heffingsambtenaar als gevolg daarvan niet inzichtelijk kunnen maken of met de onderlinge verschillen tussen de 3 referentie-objecten en het object voldoende rekening is gehouden. Belanghebbende verwijst daartoe naar Rechtbank Noord-Nederland 16 maart 2017, ECLI:NL:RBNNE:2017:885, met name punt 7.2. en 7.3…

In het nader stuk d.d. 18 maart 2021 bij het hoger beroep (punt 4) voegt Belanghebbende daar nog aan toe dat de Heffingsambtenaar aldus geen enkel inzicht verstrekt in de in de matrix opgenomen: — specifieke correcties ten aanzien van de afzonderlijke referentie-objecten; en — correctie toegepast door de Heffingsambtenaar om te komen van de gemiddelde m2-prijs (€ 1.488) naar de uiteindelijk gehanteerde m2 prijs (€ 1.1.08)

In de bestreden uitspraak volstaat het hof echter met de enkele vaststelling dat met de matrix voldoende inzichtelijk is gemaakt hoe met de onderlinge verschillen rekening is gehouden. Bovendien overweegt het hof dat met de onderlinge verschillen verband houdende correctiefactoren hebben geleid tot voor de onroerende zaak getaxeerde m2 prijs.

Daarmee maakt het hof echter niet inzichtelijk, want een toelichting ontbreekt,:

Daarmee is de bestreden uitspraak onvoldoende gemotiveerd.

In punt 23 van het beroep stelt Belanghebbende dat in het taxatieverslag behorende bij de WOZ-beschikking slechts k(lees:kwaliteit) en o (lees: onderhoud) factoren worden genoemd. Belanghebbende verbindt daaraan in voornoemd punt 23 van het beroep de conclusie dat bij gebrek aan factoren inzake ligging, uitstraling, doelmatigheid en voorzieningen een vergelijking tussen object en referentie-objecten niet dan wel onvoldoende mogelijk is. Belanghebbende verwijst in het beroep ter zake naar Hof Amhem-Leeuwarden 3 april 2013; ECLI:NL:GHARL:2013:BZ7004, punt 4.4).

In punt 11 van de bestreden uitspraak overweegt de rechtbank ter zake van de door Belanghebbende aldus in beroep opgevoerde grond:

De rechtbank heeft met voornoemde matrix het oog op de matrix die eerst in beroep is (Productie 11 bij verweerschrift d.d. 14 januari 2020, door rechtbank met brief d.d. 17 januari 2020 aan Belanghebbende verzonden) overgelegd als bijlage bij eveneens op voomoemde datum toegezonden taxatierapport.

In het hoger beroep in het nader stuk d.d. 18 maart 2021 (punt 8) stelt Belanghebbende vast dat met inachtneming van het onder punt 6 en punt 7 nader stuk (zie daartoe punt 1 en 3 hiervoor) gestelde dat een volledige beoordeling of (voldoende) rekening is gehouden met de onderlinge verschillen tussen het object en de referentiepanden eerst mogelijk was met de eerst in beroep door Belanghebbende overlegde waarderelevante factoren Kwaliteit, Onderhoud, Uitstraling, Doelmatigheid en Ligging.

In punt 8 van voornoemd nader stuk verbindt Belanghebbende aan voornoemde vaststelling vervolgens de conclusie dat Belanghebbende in de bezwaarfase geen (volledig) inzicht kunnen krijgen in de onderbouwing van de WOZ-waarde.Het is niet juist dat Belanghebbende beroep moet instellen om er achter te komen met inachtneming van welke waarderelevante factoren de Heffingsambtenaar de WOZ-waarde aan het object heeft toegekend. Niet in te zien is op grond waarvan de overige waarderelevante factoren (naast kwaliteit en onderhoud) niet reeds in bezwaar hadden kunnen worden verstrekt.

Belanghebbende voegt aan bovenstaande conclusie nog toe dat daaraan niet afdoet niet af dat, zoals de rechtbank in punt 12 van de bestreden uitspraak overweegt, het de Heffingsambtenaar vrijstaat om in iedere fase van de procedure de waarde met nieuwe dan wel nadere gegevens te onderbouwen (vgl. Rechtbank Zwolle-Lelystad 5 februari 2009, ECLI:NL:RBZLY:2009, BH4424, punt 4.2.)

In punt 9 van het nader stuk concludeert Belanghebbende dat aan voorgaande (met name punt 5 hiervoor) de consequentie verbonden dient te worden dat de Heffingsambtenaar veroordeeld dient te worden in de kosten van het hoger beroep en beroep.

In de bestreden uitspraak gaat het hof echter geheel niet in op het door Belanghebbende aldus gestelde. Het hof laat daarmee het verzoek tot een proceskostenvergoeding ter zake van het hoger beroep en beroep geheel onbesproken. Derhalve is de bestreden uitspraak onvoldoende gemotiveerd.

Belanghebbende stelt op deze plaats nog dat, in aanvulling op het in punt 5,le alinea hiervoor gestelde, anders dan in het arrest Hoge Raad 26 januari 2018, ECLI:NL:HR:2018:96 de aldus opgeworpen (en onbesproken gebleven) stelling wel tot cassatie kan leiden.

Immers, de zogenaamde K/O/D/U/V factoren vormen op de zaak betrekking hebbende stukken en dienen ex art.7:4 lid 2 Awb ter inzage te worden gelegd in de bezwaarfase (vgl. Hof Amhem-Leeuwarden 22 juni 2021, ECLI:NL:GHARL:2021:6068). Zulks heeft in elk geval ter zake de waardefactoren ten aanzien van Uitstraling, Ligging en Doelmatigheid niet plaatsgevonden.Deze gegevens zijn immers eerst in beroep in de taxatiematrix verstrekt. Het eerst, zoals hier, in beroep verstrekken van deze gegevens leidt tot schending van het inzagerecht en daarmee reeds tot een proceskostenvergoeding ter zake van het beroep.

Nu het hof heeft nagelaten te beslissen op het verzoek van Belanghebbende tot proceskostenvergoeding in beroep (punt 8 nader stuk hoger beroep) is daarmee een proceskostenvergoeding ter zake van het hoger beroep en het cassatieberoep aangewezen.

Het hof overweegt in de bestreden uitspraak (punt 4.12) ten aanzien van de vraag of de rechtbank ten onrechte geen immateriële schadevergoeding heeft toegekend wegens overschrijding van de redelijke termijn (door het hof in punt 3.1. van de bestreden uitspraak aangeduid als vraag 3):

Met voornoemde overweging wordt aldus door het hof overwogen dat niet ter zake van elk van de 2 bezwaarprocedures en beroepsprocedures, i.c. 20/00348 (ten aanzien van de WOZ) en 20/00351 (ten aanzien van de Watersysteemheffmg Gebouwd), een afzonderlijke schadevergoeding tot het vergoeden van immateriële schadevergoeding voor overschrijding van de redelijke termijn dient te worden vastgesteld. Aldus is volgens het hof slechts eenmaal een schadevergoeding verschuldigd.

Het hof overweegt daartoe dat beide procedures betrekking hebben op, in totaal, één onderwerp. Ter motivering van de vaststelling dat beide procedures slechts betrekking hebben op één onderwerp en daarmee, in totaal, slechts één schadevergoeding zou zijn verschuldigd, verwijst het hof naar het arrest van uw Raad van 13 juli 2012, ECLI:NL:HR:2012:BX0892.Het hof overweegt dat uit voornoemd arrest volgt dat sprake is van één bezwaar indien dit is gericht tegen meerdere op één aanslagbiljet vermelde besluiten.

De omstandigheid dat voornoemd arrest ziet op de toepassing van art.7:15 lid 2 Awb sluit volgens het hof toepassing van de beslissing volgend uit voomoemd arrest ten aanzien van de toekenning van een immateriële schadevergoeding niet uit.

Het hof gaat daarmee uit van een onjuiste rechtsopvatting ten aanzien van de vraag op welke wijze bepaald dient te worden of 1 of meerdere immateriële schadevergoedingen wegens overschrijding van de redelijke termijn zijn verschuldigd, danwel is de uitspraak van het hof niet, onvoldoende danwel ontoereikend gemotiveerd. Daartoe het volgende.

Volgens de rechtspraak van Uw Raad dient bij de beoordeling van de vraag of 1 of meerdere schadevergoedingen zijn verschuldigd te worden beoordeeld of de aldus gezamenlijke behandelde zaken in hoofdzaak betrekking hebben op hetzelfde onderwerp dan wel op voorwerpen van geschil die met elkaar samenhangen (zie HR 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:2.5.2. r.o. 3.10.2. en HR 31 januari 2020, ECLI:NL:HR:2020:154, r.o. 2.4.3. De omstandigheid dat meerdere (bezwaar-en beroeps)procedures door een bestuursorgaan en vervolgens de Rechtbank, zoals hier, gezamenlijk zijn behandeld is derhalve onvoldoende om bovengenoemde samenhang tussen de meerdere zaken aan te nemen (vgl. ook HR 3 april 2020, ECLENL:HR:2020:586, r.o. 2.3.2. en 2.1.2.)

Met inachtneming van de arresten HR 19 februari 2016, ECLENL:HR:2016:2.5.2. r.o. 3.10.2. en HR 31 januari 2020, ECLENL:HR:2020:154, r.o. 2.4.3.dient derhalve een beoordeling plaats te vinden of de behandelde zaken een zekere (inhoudelijke) samenhang vertonen. Enkel aan de hand van een dergelijke beoordeling is immers vast te stellen of de gezamenlijk behandelde zaken betrekking hebben op hetzelfde onderwerp danwel op voorwerpen van geschil die met elkaar samenhangen en derhalve 1 of meerdere schadevergoedingen zijn verschuldigd.

In de bestreden uitspraak blijkt echter niet van een door Uw Raad voorgeschreven (inhoudelijk) beoordeling van de gezamenlijk behandelde zaken. Het hof volstaat echter met de (enkele) vaststelling dat de bezwaar-en beroepsprocedures zijn gericht tegen meerdere (i.c. 2) op hetzelfde aanslagbiljet opgenomen besluiten en derhalve sprake is van 1 bezwaar en derhalve 1 schadevergoeding dient te worden vastgesteld.

Bovendien is ook de door het hof aangelegde toets zèlf onjuist. Door het hof aangehaalde rechtspraak ziet immers, zoals het hof zèlf opmerkt, op de toepassing van art.7:15 lid 2 Awb en daarmee op de vraag of sprake is van een samenhang van (bezwaarprocedures bij het bepalen van de hoogte van de proceskostenvergoeding. Derhalve niet op de vraag of sprake is van een samenhang van (bezwaar)procedures bij het bepalen van de vraag of sprake dient te zijn van 1 of meerdere schadevergoedingen. Belanghebbende verwijst ter zake van de niet toepasselijkheid van door het hof aangehaalde rechtspraak bovendien naar het arrest van uw Raad HR 25 maart 2016, ECLI:NL:HR:2016:485, r.o. 2.5.3. In voornoemd arrest is ten aanzien van de vraag of 1 of meerdere dwangsommen ex art. 4:17 Awb zijn verschuldigd reeds beslist dat de vaststelling dat ten aanzien van proceskosten (en daarmee art. 7:15 Awb) sprake is van samenhangende zaken geen aanleiding vormt deze samenhang eveneens aan te nemen ten aanzien van de (omvang van de) dwangsom.

Niet in te zien is op grond waarvan deze rechtspraak ten aanzien van art. 7:15 Awb, anders dan het hof overweegt, dan wel van toepassing zou zijn op de bepaling van de omvang van de schadevergoeding en daarmee op de vraag of, zoals hier, 1 danwel 2 schadevergoedingen zijn verschuldigd.

Met inachtneming van voorgaande is de enkele omstandigheid, zoals het hof overweegt, dat de 2 bezwaarschriften van Belanghebbende zich richten tegen meerdere besluiten (i.c. WOZ-beschikking en aanslag Watersysteemheffing Gebouwd) verenigd op 1 aanslagbiljet geen reden om aan te nemen dat sprake is van 1 bezwaar en daarmee (slechts) 1 schadevergoeding is verschuldigd.

Indien en voor zover Uw Raad van oordeel is dat door het hof toegepaste rechtsopvatting, ondanks de door Uw Raad voorgeschreven beoordeling van het aantal schadevergoedingen (zie punt 4 hiervóór) niet onjuist is, het volgende.

Niet inzichtelijk, want door het hof niet gemotiveerd, is op welke grond de door het hof aangehaalde rechtspraak, hoewel van toepassing ten aanzien van een ander onderwerp (i.c. art. 7:15 Awb), eveneens van toepassing zou dienen te zijn ten aanzien van de bepaling van de vraag inzake het aantal schadevergoedingen.

Het betreft hier immers vraagstukken met een uiteenlopend karakter en achtergrond. Enerzijds is de proceskostenvergoeding bedoeld als een tegemoetkoming in de kosten en niet als een volledige schadevergoeding (Nota van Toelichting, p.3., bij Besluit van 27 oktober 2014 tot wijziging Besluit proceskosten bestuursrecht, Staatsblad 2014,411). Bovendien is volgens het door het hof aangehaalde arrest HR 13 juli 2012,ECLI:NL:HR 2012:BX0892,3.3.3., slechts sprake van één bezwaar indien dit is gericht tegen meerdere op één aanslagbiljet vermelde besluiten, omdat een andersluidende uitleg van deze bepaling te veel afbreuk zou doen aan door de wetgever in dit verband beoogde eenvoud.

Anderzijds is de schadevergoeding bedoeld als een vergoeding voor immateriële schade geleden in de vorm van spanning en frustratie wegens de overschrijding van de redelijke termijn (HR 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252, r.o.3.9.1.). Slechts in enkele nauwkeurig omschreven gevallen wordt uitgegaan van omstandigheden die een matigende invloed hebben op de spanning en frustratie ontstaan wegens overschrijding van de redelijke termijn en daarmee op de hoogte van de schadevergoeding (HR:2016: 252, r.o. 3.10.2. en 3.10.3.). Daartoe behoort de gezamenlijke behandeling van zaken van meerdere belanghebbenden.Daartoe behoort eveneens de gezamenlijke behandeling van meerdere zaken van 1 belanghebbende en die zaken in hoofdzaak betrekking hebben op hetzelfde onderwerp).

Daarmee is een motivering van de overweging dat de toepassing van het door het hof aangehaalde arrest, hoewel gewezen ten aanzien van de toepassing van art. 7:15 Awb, eveneens mogelijk is bij de toekenning van immateriële schadevergoeding aangewezen. Het hof heeft dit nagelaten.

In de bestreden uitspraak (punt 5-Beslissing) overweegt het hof dat het beroep gegrond wordt verklaard wegens het ontbreken in de uitspraak van de rechtbank van de beslissing over de immateriële schavergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn Zulks is juist. De rechtbank had in haar uitspraak mede een oordeel dienen te geven over de verschuldigdheid van deze schadevergoeding.De rechtbank heeft dit echter verzuimd

Het hof verbindt aan voornoemde vaststelling het gevolg dat de Heffingsambtenaar:

Daarmee verzuimt het hof te bepalen dat de Heffingsambtenaar:

Daartoe bestaat echter aanleiding, nu de rechtbank, hoewel daartoe gehouden, heeft verzuimd de Heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van een immateriële schadevergoeding. Toekenning van een immateriële schadevergoeding leidt immers, ook indien het beroep voor het overige ongegrond wordt verklaard, tot vergoeding ex art.8:74 lid 2 Awb van het betaalde griffierecht ter zake van het beroep en toekenning ex art.8:75 Awb van een proceskostenvergoeding ter zake van het beroep (HR 20 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:660).

Daaraan doet niet af dat Belanghebbende niet (tijdig) heeft verzocht om de schadevergoeding. Immers, de verplichting voor de rechtbank de schadevergoeding vast te stellen was onder de omstandigheden van deze procedure niet afhankelijk van een daartoe strekkend verzoek van Belanghebbende, maar diende ambtshalve plaats te vinden (punt 4.11 bestreden uitspraak). Daarmee leidt het expliciete verzoek tot schadevergoeding door Belanghebbende gedaan bij het hof wèl tot vernietiging van de uitspraak van de rechtbank en vergoeding van griffierecht en proceskostenvergoeding voor de procedure bij de rechtbank (zie Hoge Raad 21 december 2018, ECLI:NL:HR: 2018:2358, r.o. 2.2.5, voor de consequenties indien een verzoek bij de rechtbank wel had dienen plaats te vinden, maar eerst bij het hof plaatsvond).

Het hof heeft zulks miskend en daarmee ten onrechte toepassing van art. 8:74 lid 2 Awb en art. 8:75 Awb achterwege gelaten.

Belanghebbende verzoekt in de motivering van het hogerberoepschrift in het onderdeel III (Verzoek schadevergoeding), punt 6, het hof meergenoemde schadevergoeding vast te stellen en tevens te bepalen dat de Heffingsambtenaar wettelijke rente dient te vergoeden over de schadevergoeding vanaf 4 weken na de openbaarmaking van de uitspraak van uw Hof tot aan de dag van algehele voldoening.

In de bestreden uitspraak (punt 5-Beslissing) beperkt het hof zich echter tot de vaststelling dat de Heffingsambtenaar een schadevergoeding dient te voldoen.

Nu Belanghebbende in hoger beroep aanspraak maakt op voornoemde wettelijke rente diende het hof te beslissen dat indien de door hem vastgestelde vergoeding van immateriële schade niet tijdig zou worden voldaan de wettelijke rente gaat lopen vanaf 4 weken na de datum waarop door het hofuitspraak is gedaan. Het hof heeft zulks echter miskend en heeft nagelaten op deze aanspraak te beslissen.

Nu het hof heeft nagelaten op die aanspraak te beslissen staat zijn uitspraak op die grond bloot aan vernietiging (Hoge Raad 21 december 2018, ECLI:NL:HR:2018:2358,2.2.3.).

Belanghebbende verzoekt in de motivering van het hogerberoepschrift in onderdeel III (Verzoek schadevergoeding), punt 6, het hof bovendien te bepalen dat de Heffingsambtenaar wettelijke rente dient te vergoeden over het betaalde griffierecht en verschuldigde proceskostenvergoeding vanaf 4 weken na de openbaarmaking van de uitspraak van het hof of tot aan de dag van algehele voldoening. Het hof gaat in de bestreden uitspraak echter in het geheel niet in op het aldus door Belanghebbende gestelde.

Evenals hetgeen in punt 1 t/m 3 hiervoor ten aanzien van de gevraagde wettelijke rente over de schadevergoeding is gesteld, geldt ten aanzien van de gevraagde wettelijke rente over het griffierecht en proceskostenvergoeding dat, nu het hof heeft nagelaten op die aanspraak te beslissen, zijn uitspraak op die grond blootstaat aan vernietiging (Hoge Raad 21 december 2018, ECLI:NL:HR:2018:2358, r.o. 2.2.4, slotzin).