HR, 27-09-2013, nr. 12/00738

Het Gerechtshof heeft in r.o. 4.1.3. in de eerste alinea op pagina 51 van de bestreden uitspraak onder de kop ‘Toelating van het renseignement’ het navolgende overwogen:

Uw Raad heeft onder meer in uw arrest van 1 juli 1992 (BNB 1992/306) geoordeeld, dat niet voor het vaststellen van de belastingschuld en het opleggen van een verhoging niet ieder gebruik van strafrechtelijk onrechtmatig verboden is, met name niet als het niet verkregen is op een wijze die onrechtmatig zou zijn jegens de betrokken belanghebbende.

Uw Raad heeft in dit arrest het gebruik van bewijsmiddelen alleen dan niet toelaatbaar geacht indien zij zijn verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat dit gebruik onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht.

Inmiddels heeft de Belgische rechter tot in hoogste instantie het Belgische Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk verklaard omdat er te veel mis was rond de verkrijging van het litigieuze bewijsmateriaal en de verder behandeling van dit materiaal door de Belgische justitiële autoriteiten.

Het Gerechtshof heeft in rechtsoverweging 4.1.2. over de Belgische procedure geoordeeld, dat in die procedure ernstige twijfel was ontstaan over de vraag of de documenten wel op 16 maart 1995 aan de GPP waren overhandigd en dat een andere mogelijkheid zou zijn dat de GPP al over de documenten beschikte. Het Gerechtshof heeft dan geoordeeld, dat de rechtbank te Brussel tot de conclusie zou zijn gekomen dat na zoveel jaren de juiste toedracht niet meer zou kunnen worden vastgesteld. Het Hof Brussel zou tot vergelijkbare conclusies zijn gekomen.

Het Gerechtshof geeft hiermee een onvolledige en dus onjuiste weergave van de conclusies waartoe de rechtbank te Brussel is gekomen. Verwezen wordt naar de algemene conclusies onder punt 6. Algemene besluiten over de ‘deloyaliteit’ van de vervolgingen zoals de episode [H] waarbij documenten verdwenen en de bewuste afwending van het dossier 70.97.1071/95 van zijn doel om belangrijke stukken in het dossier te kunnen voegen. In het kader van dat dossier was een huiszoeking geënsceneerd waarbij de eerder verdwenen stukken opnieuw werden verkregen.

De Belgische rechtbank heeft expliciet geconcludeerd, dat de politionele en gerechtelijke overheden een volledig misprijzen aan de dag hebben gelegd voor de regels van de strafprocedure en voor de rechten van de verdediging.

Anders dan het Gerechtshof meent druisten de handelwijzen van de Belgische autoriteiten zozeer in tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht dat dit het gebruik van het van de Belgische belastingautoriteiten verkregen renseignement onder alle omstandigheden, derhalve ook voor het vaststellen van de litigieuze navorderingsaanslagen ontoelaatbaar was. De inspecteur had dit renseignement niet mogen gebruiken voor de vaststelling van de litigieuze navorderingsaanslagen. Het Gerechtshof had het ingestelde beroep dan ook gegrond dienen te verklaren en de beslissingen op de tegen de litigieuze navorderingsaanslagen ingediende bezwaarschriften en de betreffende navorderingsaanslagen dienen te vernietigen.

Het Gerechtshof heeft in de in rechtsoverweging 4.1.3. in de laatste alinea op pagina 51 van de bestreden uitspraak geoordeeld, dat de Nederlandse belastingdienst ervan uit mag gaan dat in België de daar geldende voorschriften zijn nageleefd, die de verkrijging van de informatie door de Belgische belastingdienst en het doorzenden daarvan regelen.

Het Gerechtshof geeft hiermee i een te beperkte interpretatie aan het internationale vertrouwensbeginsel door dit te beperken tot de in België geldende voorschriften die de verkrijging van de informatie door de Belgische belastingdienst regelen. Het gaat in deze om de regels die de verkrijging van deze informatie door de Belgische overheid als zodanig regelen, in casu de regels die de verkrijging daarvan door de Belgische politieambtenaren regelen.

Het Gerechtshof is er met deze interpretatie aan voorbijgegaan, dat dit uitzondering lijdt, indien er aanleiding is om te veronderstellen, dat in het door het EVRM gegarandeerde verdedigingsrecht is geschonden (vide EHRM, 27 juni 2001, NJ 2002, 102).

Het Gerechtshof heeft in de tweede alinea van rechtsoverweging 4.1.3. op pagina 55 van de bestreden uitspraak geoordeeld, dat meer in het algemeen niet was gebleken dat in enig stadium vanaf de verkrijging in Luxemburg tot en met de verkrijging van de informatie door de Nederlandse belastingdienst onrechtmatig of onzorgvuldig is gehandeld tegenover belanghebbende zelf en dat de verklaring van getuige Apeldoorn ter zitting aan dit oordeel niet heeft afgedaan.

Het Gerechtshof heeft daarmee miskent, dat de Nederlandse belastingdienst juist in de fase die volgde na de verkrijging van de informatie van de Belgische belastingdienst onrechtmatig en onzorgvuldig jegens belanghebbende heeft gehandeld omdat er aanleiding was te veronderstellen dat de Belgische autoriteiten de informatie hadden verkregen op een wijze dat daardoor de rechten van de verdediging in België waren geschonden. In dat verband zijn de verklaringen die [B] in diverse tot het Rekeningenproject behorende procedures heeft afgelegd van belang.

Uit een verklaring die [B] ten overstaan van de rechtbank Haarlem in de procedure met kenmerk AWB 05/6423 heeft overgelegd blijkt dat [A] hem tijdens een borrel had meegedeeld, dat deze hem kon vertellen wat er feitelijk in België gebeurd was, maar dat hij dit niet wilde weten, omdat de stukken op formeel correcte wijze door de Nederlandse autoriteiten waren ontvangen.

Ten overstaan van het Gerechtshof Den Bosch heeft [B] verklaard, dat [A] hem tijdens het gesprek van 3 mei 2001, dat [B] het kader van zijn onderzoekingen in België met [A] had gevoerd, had aangegeven dat de juridische strijd over de rechtmatigheid niet was gestreden, [A] hem niet duidelijk had gemaakt waaruit die juridische strijd bestond en hij hem er ook niet naar had gevraagd.

De belastingdienst in de persoon van [B] wist derhalve in elk geval op 3 mei 2001 dat de rechtmatigheid in België problematisch was, maar heeft welbewust afgezien van een onderzoek dat er toe zou leiden dat het van de Belgische belastingdienst ontvangen renseignement niet gebruikt zou kunnen worden voor de vaststelling van de litigieuze navorderingsaanslagen.

De belastingdienst heeft door na te laten dit onderzoek in te stellen onrechtmatig en onzorgvuldig jegens belanghebbende gehandeld.

Het door de Belgische-belastingdienst aan de Nederlandse belastingdienst verstrekte renseignement betrof informatie die afkomstig was van de KB-Lux Bank, die indertijd een dochter was van de Belgische bank KBC.

Uit de briefwisseling tussen Nederland en België, waaraan het Gerechtshof refereert blijkt, dat tussen deze beide staten een afspraak is gemaakt, dat onderling geen informatie wordt verstrekt die van banken afkomstig is.

In casu is er sprake van informatie die van een bank afkomstig is.

In casu moet het er derhalve voor gehouden worden, dat België in het kader van de spontane uitwisseling van gegevens op basis van de Bijstandsrichtlijn, gehouden was zich te houden aan de beperkingen die daaraan ingevolge het Verdrag ter voorkoming van dubbele belasting verbonden waren.

Dit impliceert, dat de Nederlandse belastingdienst in strijd met dit verdrag de beschikking heeft gekregen over de litigieuze gegevens, de gegevens onrechtmatig verkregen zijn op een wijze dat zij niet gebruikt hadden mogen worden voor het vaststellen van de litigieuze navorderingsaanslagen.

Het Gerechtshof had de litigieuze navorderingsaanslagen op deze grond dienen te vernietigen en heeft zulks ten onrechte nagelaten.

Het Gerechtshof heeft althans onvoldoende draagkrachtig gemotiveerd, waarom de inlichtingenverplichting ex artikel 27 van het verdrag er niet toe leidt dat met de spontane toezending van informatie door de Belgische belastingadministratie in strijd wordt gekomen met genoemd verdrag en het internationale vertrouwensbeginsel.

Subsidiair geldt daardoor dat het Gerechtshof daarom zijn oordeel, dat deze afspraak niet aan de spontane uitwisseling van informatie die van banken afkomstig in de weg staat, onvoldoende met redenen heeft omkleed.

In rechtsoverweging 4.5.3. van de bestreden uitspraak heeft het Gerechtshof geoordeeld, dat de vergelijking niet onredelijk en dus willekeurig wordt doordat in de applicatie correcties alleen de correcties zijn opgenomen die in oktober 2002 bekend waren. Ter motivering van dit oordeel heeft het Gerechtshof het, gelet op het grote aantal in de database opgenomen correcties, niet aannemelijk geacht dat verwerking van nadien vastgestelde correcties tot een duidelijk ander beeld zou hebben geleid.

Het Gerechtshof is kennelijk van oordeel, dat pas dan de noodzaak zou hebben bestaan om de applicatie correcties op grond van de na oktober 2002 bekend geworden correcties aan te passen, indien dat zou leiden tot een ‘duidelijk ander beeld’.

Uw Raad heeft in arresten van 15 april 2011 (LJN: BN 6324 en BN6350) de door de belastingdienst in het kader van de redelijke schatting gehanteerde modelmatige berekening, waarbij een vergelijking met de gegevens van de meewerkers werd gemaakt, als zodanig niet willekeurig of anderszins onredelijk aangemerkt.

Uw Raad heeft daarmee een oordeel gegeven over het door de belastingdienst gehanteerde model als zodanig. Uw Raad heeft er zich uiteraard van onthouden, of de door de belastingdienst bij de vergelijking gebruikte bekende gegevens zoals deze waren opgenomen in de applicatie correcties, te weten de per oktober 2002 bekende gegevens, nog een representatief beeld opleverden van de vergelijkingsgroep van meewerkers op het moment dat de belastingdienst de redelijke schatting van inkomen en vermogen van belanghebbende voor ieder van de litigieuze belastingjaren maakte.

De van de Inspecteur te vergen zorgvuldigheid eist, dat hij bij de toepassing van het model ervoor zorgt dat de daarbij gebruikte gegevens van de vergelijkingsgroep van meewerkers zo actueel mogelijk zijn en daadwerkelijk representatief zijn.

Het Gerechtshof hanteert daarbij een onjuiste maatstaf door te overwegen, dat van de Inspecteur slechts gevergd kan worden dat hij de gegevens van de vergelijkingsgroep van meewerkers actualiseert, indien aannemelijk zou zijn dat dit een ‘duidelijk’ ander beeld oplevert. Voldoende is dat die actualisering een ander beeld oplevert.

Blijkens de overweging 3.3.3. van de bestreden uitspraak heeft de Inspecteur gesteld, dat 2.320 belastingplichtigen hadden bekend een bankrekening te hebben aangehouden. Dat aantal wijkt af van het aantal bekenners dan wel inkeerders dat op basis van de per oktober 2002 bekende gegevens is opgenomen in de databank ‘applicatie correcties’, te weten 829 particulieren en 434 ondernemers voor de inkomstenbelasting en 338 particulieren en 264 ondernemers voor de vermogensbelasting.

Het Gerechtshof heeft zijn oordeel dat de vergelijking niet onredelijk en dus willekeurig wordt doordat in de applicatie correcties alleen de correcties zijn opgenomen die in oktober 2002 bekend waren, onvoldoende draagkrachtig met redenen omkleed.

Belanghebbende heeft, zoals door het Gerechtshof in de vierde alinea van r.o. 3.3.5.2. op pagina 39 van de bestreden uitspraak is gesteld, het standpunt ingenomen dat binnen het Rekeningenproject bij de belastingplichtigen ten aanzien van wie voor het strafrechtelijk traject is gekozen bij de nadeelberekening door de FIOD is uitgegaan van de rentepercentages die KB-Lux rekende voor drie maanden deposito's, welke percentages vervolgens zijn toegepast op het saldo volgens het microfiche,

dat deze berekening grote verschillen vertoonde met de door de Inspecteur toegepaste berekening

en

dat de Belastingdienst niet met verschillende maatstaven dient te meten, indien voor die verschillen een redelijke of wetenschappelijke verklaring ontbreekt.

Het Gerechtshof heeft nagelaten over deze stelling een uitspraak te doen.

De uitspraak van het Gerechtshof is daardoor onvoldoende met redenen omkleed.

Zoals door het Gerechtshof in r.o. 2.5.1. op pagina 10 van de bestreden uitspraak is vastgesteld heeft de belastingdienst pas bij brief van 25 november 2002 voor het eerst contact met belanghebbende opgenomen met de mededeling dat een onderzoek was gestart naar Nederlandse ingezetenen met (vermeend) in het buitenland aangehouden bankrekeningen, waarbij het vermoeden was ontstaan dat in de aangiften inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen geen opgaaf was gedaan van de saldi en de opbrengsten daarvan.

Dit is tien tot elf maanden later dan het geval is geweest bij andere soortgelijke gevallen binnen het Rekeningenproject.

Uit het dossier blijkt nergens, dat belanghebbende op een veel latere datum als (vermeende) rekeninghouder bij de KB-Lux bank is geïdentificeerd.

De belastingdienst heeft dus om onverklaarbare redenen en ten onrechte een periode van tien tot elf maanden onbenut gelaten, die gebruikt had kunnen worden voor het verkrijgen van de gegevens die nodig waren voor het bepalen van de belastingschuld en het voorbereiden en vaststellen van de navorderingsaanslagen.

Belanghebbende heeft op 19 december 2002 de ‘Verklaring buitenlandse bankrekeningen’ ingevuld en geretourneerd en aangegeven dat hij geen buitenlandse bankrekeningen had (vide r.o. 2.5.2.).

De Inspecteur heeft belanghebbende bijna vier maanden later bij brief van 7 april 2003 uitgenodigd voor een gesprek op 17 april 2003 (vide r.o. 2.5.3).

Bij brief van 14 april 2003 heeft de gemachtigde bericht, dat het gesprek geen doorgang kon hebben omdat hij nog doende was de inhoud van het dossier te bestuderen (vide r.o. 2.5.4.).

Bij brief van 11 juli 2003, derhalve bijna drie maanden later, heeft de Inspecteur een rappel verzonden (vide r.o. 2.5.5.).

Bij brief van 22 oktober 2003 heeft de gemachtigde de Inspecteur verzocht om de zaak in verband met lopende procedures bij het Gerechtshof Amsterdam en de Rechtbank 's‑Gravenhage aan te houden (vide r.o. 2.5.6.), welk verzoek door de Inspecteur bij brief van 27 oktober 2003 wordt afgewezen (vide r.o. 2.5.7.).

Bij brief van 1 december 2003 heeft de Inspecteur dan zijn voornemen bekend gemaakt om de litigieuze navorderingsaanslagen op te leggen (vide r.o. 2.5.8.).

Uit het voorgaande blijkt, dat de Inspecteur in de periode tussen de eerste vragenbrief van 25 november 2002 en de brief van 1 december 2003, tussen 22 november 2002 en 14 april 2003 en tussen 11 juli 2003 en 1 december 2003 heeft stilgezeten. De voormelde brief van 27 oktober 2003 is een zuivere reactie op een brief van de gemachtigde. Dat is geen activiteit die gericht was op het verkrijgen van gegevens voor het vaststellen van de belastingschuld of het voorbereiden of vaststellen van een aanslag. Bij elkaar genomen heeft de Inspecteur in deze periode tien tot elf maanden stilgezeten.

Het Gerechtshof heeft verder in de bestreden uitspraak in r.o. 2.7.2. vastgesteld, dat belanghebbende op 29 juni 2004 een bezwaarschrift zou hebben ingediend tegen de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 1996 tot en met 2000 en vermogensbelasting 1997 tot en met 2000. Deze navorderingsaanslagen waren alle gedagtekend op 31 juli 2004.

Zoals door het Gerechtshof in r.o. 2.5.8. van de bestreden uitspraak is vastgesteld, had de Inspecteur belanghebbende reeds bij brief van 1 december 2003 in kennis gesteld van zijn voornemen om onder meer deze aanslagen op te leggen. Bij brief van 18 december 2003 heeft de Inspecteur aan de gemachtigde van belanghebbende de mededeling gezonden dat hij de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting 1991 tot en met 2000 en vermogensbelasting 1992 tot en met 2000 met een boete ging opleggen (vide r.o. 2.5.9).

De Inspecteur heeft vervolgens nagelaten de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 1996 tot en met 2000 en vermogensbelasting 1997 tot en met 2000 op te maken en aan belanghebbende toe te zenden. De Inspecteur heeft deze navorderingsaanslagen pas bij brief 25 juni 2004 (Bijlage 1) aan belanghebbende toegezonden en heeft hiervoor zijn excuses aangeboden.

Het Gerechtshof heeft ten aanzien van deze aanslagen in r.o. 4.7.2. in de een na laatste alinea op pagina 72 van de bestreden uitspraak geoordeeld, dat bij het opleggen daarvan een vertraging is opgetreden die niet van dien aard zou zijn dat daarmee in strijd wordt gekomen met de eis van redelijke voortvarendheid. Dit oordeel is niet te rijmen met het oordeel, dat de Inspecteur zelf over zijn eigen nalatigheid in deze heeft gegeven, door hiervoor aan belanghebbende zijn excuses te maken. De navorderingsaanslagen inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 1996 tot en met 2000 en vermogensbelasting 1997 tot en met 2000 op te maken en aan belanghebbende toe te zenden hadden tegelijkertijd met de andere in het geding zijnde navorderingsaanslagen aan belanghebbende toegezonden moeten worden, derhalve in december 2003.

Het Gerechtshof heeft voorts ten onrechte dan wel onvoldoende draagkrachtig met redenen omkleed in de tweede alinea op pagina 73 van de bestreden uitspraak in rechtsoverweging 4.7.2. overwogen dat bij de toetsing van de voortvarendheid rekening moet worden gehouden met de omstandigheid dat de belanghebbende deel uitmaakt van een groep vergelijkbare belastingplichtigen en dat deze toetsing zich niet alleen dient te richten op de belanghebbende.

Zoals door het Gerechtshof in rechtsoverweging 3.3.7. is vastgesteld heeft belanghebbende zich op het standpunt gesteld, dat de extra tijd die gemoeid is geweest met de keuze voor een projectmatige aanpak niet op belanghebbende kan worden afgewenteld.

De Inspecteur heeft tegen deze stelling van belanghebbende als zodanig geen inhoudelijk verweer gevoerd. Een dergelijk verweer blijkt althans niet uit de uitspraak van het Gerechtshof.

Het Gerechtshof heeft in r.o. 4.7.2. het standpunt van belanghebbende aldus verwoord dat de toetsing van de voortvarendheid zich alleen dient te richten op belanghebbende waarbij voorbijgegaan moet worden aan de omstandigheid dat deze deel uitmaakt van een groep vergelijkbare belastingplichtigen.

Het Gerechtshof heeft geoordeeld, dat de massaliteit van de belastingheffing bij het normale proces van belastingheffing mogelijk niet als excuus voor het tijdsverloop mag worden aangevoerd, omdat die voorzienbaar is, die massaliteit in casu wel als excuus mag worden aangevoerd, omdat zich een van het normale proces afwijkende, onvoorziene situatie voor zou doen.

Het Gerechtshof heeft dit oordeel onvoldoende draagkrachtig gemotiveerd. Het enkele feit, dat een bepaald ontwikkeling voor de belastingdienst onvoorzienbaar is geweest en reden heeft gegeven tot een projectmatige aanpak, rechtvaardigt bij de beoordeling van de door de belastingdienst betrachte voortvarendheid nog niet dat de extra tijd die daarmee gemoeid is volledig op de belanghebbende kan worden afgewenteld.

Het Gerechtshof had op deze gronden de litigieuze navorderingsaanslagen die met toepassing van de verlengde navorderingstermijn zijn opgelegd wegens gebrek aan voortvarendheid dienen te vernietigen.

Het Gerechtshof is er van uitgegaan, dat in de applicatie correcties alleen het saldo dat was vermeld in het renseignement als uitgangspunt heeft gediend voor de redelijke schatting.

Blijkens mededelingen van de projectleider in het Rekeningenproject tijdens een zitting van de rechtbank 's‑Gravenhage zijn ook de door meewerkers verstrekte gegevens van andere buitenlandse bankrekeningen in de applicatie correcties opgenomen.

De applicatie correcties is daardoor ongeschikt als grondslag voor de redelijke schatting.

Het Gerechtshof heeft dan ook ten onrechte geoordeeld, dat de schatting redelijk is.

De litigieuze navorderingsaanslagen dienen vernietigd te worden.

Het Gerechtshof heeft in r.o. 4.9 van de bestreden uitspraak heeft ter staving van het in het middel vermelde oordeel overwogen, dat de gemachtigde zou hebben verklaard dat voor het bewijs van de boete uitgegaan moet worden dat het saldo jaarlijks met 10 % stijgt en daaruit een jaarlijks rendement van 6% wordt getrokken en dat op grond daarvan moet worden aangenomen dat voor alle litigieuze aanslagen het bewijs voor het beboetbare feit is geleverd.

Het Gerechtshof is in deze uitgegaan van een onjuiste weergave van hetgeen door de gemachtigde van belanghebbende is gesteld.

Zoals door het Gerechtshof in de zesde alinea van r.o. 3.3.5.2. op pagina 39 van de bestreden uitspraak is vastgesteld heeft belanghebbende alleen maar subsidiair gesteld, dat voor zover een correctie op zijn plaats zou zijn en dus alleen voor zover voor ieder van de betreffende belastingjaren de boete voor de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen zou moeten worden berekend op basis van een rendement van 6%, met als uitgangspunt het saldo volgens het renseignement en dat voor de vermogensbelasting een vermogensgroei van 10% per jaar kan worden genomen.

Aan deze subsidiaire stelling van belanghebbende kan geen enkel bewijs worden ontleend, dat belanghebbende in alle betreffende belastingjaren het beboetbare feit heeft gepleegd, laat staan dat de inspecteur dit bewijs heeft geleverd op grond van bewijzen waarover hij ten tijde van het nemen van de beslissing op bezwaar beschikte.

Verwezen wordt naar hetgeen uw Raad in de arresten van 15 april 2011 (LJN: BN6350 en BN6324) heeft geoordeeld ten aanzien van de op de inspecteur ter zake van de opgelegde boetes rustende bewijslast.

Het Gerechtshof had dan ook de litigieuze boetebeschikkingen m.u.v. de boetebeschikkingen in de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting/ premie volksverzekeringen 1994 en vermogensbelasting 1995 dienen te vernietigen.

Zoals door het Gerechtshof in de zesde alinea van r.o. 3.3.5.2. op pagina 39 van de bestreden uitspraak is vastgesteld heeft belanghebbende voorgesteld, dat voor zover een correctie op zijn plaats zou zijn en dus alleen voor zover voor ieder van de betreffende belastingjaren de verschuldigde belasting zou moeten worden berekend, op basis van het van belanghebbende per 31 januari 1994 bekende saldo waarbij uitgegaan wordt van een rendement van 6% per jaar en een vermogensgroei van 10 % per jaar.

Het Gerechtshof heeft zonder enige motivering geoordeeld, dat dit voorstel van belanghebbende onjuist zou zijn en dat de Inspecteur juist gehandeld zou hebben.

Het Gerechtshof is met dit oordeel inconsequent, aangezien het Gerechtshof dit voorstel van belanghebbende wel als uitgangspunt heeft genomen voor het vaststellen van de boetegrondslag.

De door belanghebbende bij de KB-Lux bank aangehouden rekening onder stamnummer 121005 op 10 februari 1999 is gesloten (Bijlage 2). De navorderingsaanslagen die betrekking hebben op de belastingjaren 1999 en 2000 hadden vernietigd moeten worden.

Op grond van het bovenstaande ben ik van oordeel, dat de zienswijze van het Hof op een onjuiste rechtsopvatting berust.

Met het vorenstaande moge ik uw Raad in overweging geven het beroep gegrond te verklaren, de uitspraak van de Gerechtshof 's‑Hertogenbosch van 29 december 2011 met procedurenummer 04/01 526 te vernietigen en om uitspraak te doen zoals het Gerechtshof 's‑Hertogenbosch had behoren te doen.

Voorts verzoek ik uw Raad om de Inspecteur te veroordelen in de proceskosten van beide instanties.