HR, 16-09-2022, nr. 21/01517

In r.o. 8 van zijn uitspraak oordeelt de rechtbank dat niet in geschil is dat in ieder geval in het handelsverkeer de auto's door de registratie in Tsjechië niet meer als nieuw worden beschouwd, maar als gebruikte auto's hebben te gelden.

Dat volgt ook uit het besluit van de Staatssecretaris van 7 april 2017, BLKB2017/1134M, waarin is overwogen dat volgens de maatschappelijke norm een nieuw motorvoertuig een motorvoertuig is dat in Nederland op de consumentenmarkt wordt gebracht en dat nog niet eerder geregistreerd is geweest.

Aldus staat vast dat tussen partijen overeenstemming bestaat dat de auto's door de registratie in Tsjechië niet meer als nieuw worden beschouwd, maar als gebruikte auto's hebben te gelden.

Desondanks gaat de Inspecteur toch in hoger beroep en klaagt bij het gerechtshof over het feit dat sprake is van nieuwe voertuigen!!

Ik kan het niet anders duiden alsdat hij zijn grieven, die hij bezigt in hoger beroep, ondubbelzinnig heeft prijsgegeven in beroep.

Aldus is de Inspecteur, willens en wetens, tegen beter weten in, in hoger beroep gegaan.

Het rechtszekerheidsbeginsel en andere beginselen verzetten zich tegen een dergelijke handelswijze.

Middel I is kennelijk gegrond.

Artikel 47 Handvest werkt rechtstreeks en met voorrang en hoeft niet te worden verduidelijkt door bepalingen van Unierecht of nationaal recht om justitiabelen een als zodanig inroepbaar recht te verlenen, vgl. Hof van Justitie, 19 november 2019, A.K., EU:C:2019:982;

Aldus staat vast dat artikel 47 Handvest rechtstreeks werkt, met voorrang en de rechten regelt in een gerechtelijke procedure, zoals in casu.

Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (dat zichzelf duidt als Hof, kennelijk onjuist, stelletje ongelikte beren, red. JV) heeft door het Hof van Justitie (het Hof) geen vraag voor te leggen, een risico van uiteenlopende rechtspraak binnen de Unie gecreëerd, wat onverenigbaar is met de verplichting tot prejudiciële verwijzing die krachtens artikel 267, tweede alinea, VWEU op hem rust als rechterlijke instantie waarvan de beslissingen vatbaar zijn voor hoger beroep en hem een vraag wordt opgeworpen van Unierecht.

Vergelijk in identieke zin, Hof van Justitie, van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 47 en aldaar aangehaalde rechtspraak;

Aldus staat buiten enige mogelijke twijfel mogelijk vast dat het gerechtshof Amsterdam, door uitlegging te geven over het recht van de Unie, meer bepaald artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, artikel 267, tweede alinea VWEU, in samenhang gelezen met artikel 267, letter a VWEU, kennelijk, heeft geschonden, en met misbruik van bevoegdheid en met misbruik van recht heeft geoordeeld!! Het cassatieberoep is ook op dit punt kennelijk gegrond.

Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft in zijn arrest van 7 april 2020, bij tussenuitspraak, waarvoor geen wettelijke basis is in de betreffende nationale regeling, in r.o. 2.8 geoordeeld dat;

De stelling van het gerechtshof Amsterdam dat de toepassing van de nationale bepaling, ex. artikel 8:25 Awb zich verhoudt tot artikel 11 en 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie geeft an sich dus al blijk van uitlegging van de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie en daarmee is de ‘race al gelopen’.

Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden is getreden op het gebied van de exclusieve bevoegdheid van de Unierechter, welke bevoegdheden door eenvoudige overdracht aan de Gemeenschap definitief en onomkeerbaar verloren zijn gegaan voor de lidstaten. Een gemeenschapsbevoegdheid is exclusief wanneer uit de tekst of de context van de betrokken Verdragsbepalingen volgt dat elk optreden van de lidstaten ermee in strijd zou zijn.

Uit artikel 267, letter a VWEU volgt immers overduidelijk — niet voor enige mogelijke twijfel vatbaar — dat deze bepaling een exclusieve bevoegdheid impliceert van het Hof van Justitie voor het geven van uitlegging van het recht van de Unie.

Wanneer een bevoegdheid van de Gemeenschap exclusief is, houdt dit in dat elk optreden van een lidstaat op hetzelfde domein a priori in strijd Is met het Verdrag.

Aldus is middel I kennelijk, op diverse gronden — integraal gegrond!!! Den Ouden, van Kempen en Monsma zijn zielige moraalridders die zijn verworden tot grote criminelen!! Ze zouden dit stelletje samen met grotere minkukels uit het publieke bestel zoals Ben van Brummelen en Petertje Wattel, eens langdurig moeten opsluiten!!! De maatschappij kan zulk gajes gemakkelijk missen. Vooral van Brummelen van gerechtshof Amsterdam, die samen met Hummel, die de hoer speelt daar, vieze uitspraken doet, is een ongekende bajesklant, wat een ongekend viespeuk is dat toch!!!

Het gegeven oordeel is — overigens — voor zover het er nog toe doet — ook met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid onjuist — nu beperkingen aan artikel 47 Handvest van de grondrechten — in elk geval niet het litigieuze artikel in de kern mogen aantasten.

Nu artikel 47 Handvest, tweede alinea het recht geeft aan een belanghebbende zich in een jegens hem genomen, voor hem nadelige beslissing, zich kan laten adviseren, vertegenwoordigen en verdedigen door een gemachtigde naar vrije keuze, is de beperking een aantasting in de kern.

Aldus had buiten elke mogelijke twijfel verheven het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden het Hof van Justitie moeten consulteren teneinde het Hof uitlegging te vragen of een nationale regeling — zoals artikel 8:25 Awb, die een subjectieve Interpretatiemogelijkheid bevat voor de betrokken rechterlijke instantie die niet strookt met het Unierechtelljk rechtszekerheidsbeginsel, t.w. ‘ernstige bezwaren’ zich verhoudt met de beperking van fundamentele grondrechten, zoals besloten liggen in artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft met misbruik van bevoegdheid en met misbruik van recht geoordeeld dat artikel 8:25 Awb zich verhoudt tot het recht van de Unie, meer bepaald artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Daarmee staat de kennelijke onrechtmatigheid vast. Het cassatieberoep is kennelijk gegrond.

De Hoge Raad der Nederlanden heeft op 16 oktober 2020, ECLI:NL: HR:2020:1528 zelfstandig een vraag van Unierecht opgelost, zich daarmee onttrekkend aan zijn wettelijke verwijzingsplicht, met misbruik van de acte clair doctrine, zonder te voldoen aan de verzwaarde motiveringsvereiste wanneer een hoogste nationale rechter, wiens oordelen naar nationale bepalingen niet vatbaar zijn voor hoger beroep, dat een nieuwe auto een auto is die na de vervaardiging ervan niet of nauwelijks is gebruikt.

Het Hof heeft — deze apert, kennelijk onjuiste uitlegging van het recht van de Unie — tot de zijne gemaakt — en het hoger beroep van de Inspecteur gegrond verklaard.

De Hoge Raad en het gerechtshof konden niet zelfstandig het geschil oplossen van de vraag die in casu aan het gerechtshof werd voorgelegd, namelijk of een eerder in een andere lidstaat geregistreerd voertuig kan worden geduid als een nieuw voertuig, omdat de zelfstandig genomen oplossing niet eenduidig kan worden uitgelegd in alle lidstaten afzonderlijk, nu de Hoge Raad en het gerechtshof ruimte laten voor feitelijke opvattingen en feitenonderzoek!!

De Hoge Raad en het gerechtshof gedragen zich als vieze vette mannetjes en vrouwtjes met als enige doel burgers oplichten en belazeren in het belang van de staatskas!!!

Opsluiten dat spul en hele lange tijd, dat ze zich kunnen bezinnen over hun wandaden!!

Ze ontnemen de Unierechter zijn fundamentele taak, het bewaken van eenvormige uitlegging van het recht van de Unie in alle lidstaten.

Het Hof was duidelijk in zijn uitlegging van 10 februari 2015, Mihai Manea, C-76/14, ECLI:EU:C:2015:74, verwijzing 27, waarin het Hof, bij monde van A-G Zspunar uitlegging geeft;

Het voertuig in onderhavig geding was eerder geregistreerd in een andere lidstaat.

Aldus is buiten elke mogelijke twijfel verheven dat uitlegging die de Hoge Raad geeft niet zo evident kan zijn voor het Hof. De Hoge Raad is wettelijk verplicht vragen voor te leggen aan de Unierechter.

De drie voertuigen die onderdeel zijn van het geschil, hebben een eerste toelating in januari 2016. Het bruto-BPM tarief van 2015 leidt tot een lagere belasting.

Van nieuwe, in Nederland toegelaten voertuigen in januari 2016, mag het bruto-BPM tarief worden genomen van 2015, overeenkomstig artikel 16a Wet BPM 1992.

Aldus heeft het gerechtshof door dat na te laten, niet voldaan aan de waarborgvereiste van artikel 110 VWEU.

Daartoe verbiedt artikel 110, eerste alinea, VWEU elke lidstaat om op producten van de overige lidstaten hogere binnenlandse belastingen te heffen dan die welke op gelijksoortige nationale producten worden geheven (arrest van 9 juni 2016, Budisan, C-586/14, EU:C:2016:421, punt 20).

Volgens vaste rechtspraak van het Hof kan een belastingstelsel van een lidstaat slechts verenigbaar met artikel 110 VWEU worden geacht, indien vaststaat dat het zodanig is ingericht dat het in alle gevallen is uitgesloten dat ingevoerde producten zwaarder worden belast dan binnenlandse producten en dat het bijgevolg in geen geval discriminerende gevolgen heeft (arresten van 19 maart 2009, Commissie/Finland, C-10/08, niet gepubliceerd, EU:C:2009:171, punt 24, en 19 december 2013, X, C-437/12, EU:C:2013:857, punt 28).

Middel IV is kennelijk gegrond.

Dit middel etaleert andermaal de noodzaak van de geesteszieke bevoegde rechters in casu (Tanghe, den Ouden, Spek) een interne rechtsorde te creëren en te handhaven die niet strookt met bepalingen van het recht van de Unie.

Het recht van de Unie werkt rechtstreeks en met voorrang.

Het recht op berechting binnen een redelijke termijn is verankerd in artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Aldus stelt het gerechtshof vast dat artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie kennelijk geschonden is, maar omdat het verduidelijkt moet worden door nationale bepalingen, namelijk, dat er een verzoek gedaan moet worden, maakt dat het zonder gevolgen blijft.

Daarmee heeft het gerechtshof kennelijk ernstig blijk gegeven van het recht van de Unie.

Artikel 47: Handvest werkt rechtstreeks en met voorrang en hoeft niet te worden verduidelijkt door bepalingen van Unierecht of nationaal recht om justitiabelen een als zodanig inroepbaar recht te verlenen, vgl. Hof van Justitie, 19 november 2019, A.K., EU:C:2019:982;

Aldus staat vastdat artikel 47 Handvest rechtstreeks werkt, met voorrang en de rechten regelt in een gerechtelijke procedure, zoals in casu.

Nu het récht op een behandeling binnen een redelijke termijn rechtstreeks voortvloeit uit het Unierecht zelf, moet de vergoeding, wanneer de schending zoals in casu wordt vastgesteld, van rechtswege volgen!!!!!

Middel V is kennelijk gegrond.