13.5.4.7 Geen sanctie- maar executiemiddel

Dat in de Telfort-casus de vernietiging echter een onbevredigd gevoel zal hebben achtergelaten bij de dwangsomcrediteur, is begrijpelijk. Ondanks de rechterlijke veroordeling ontving Scaramea niets van de levering waartoe Telfort jegens haar gehouden was, terwijl de vaststelling door het hof aantoont dat Telfort tot die levering voor een groot gedeelte wel degelijk verplicht en in staat was. Hetgeen de A-G overweegt met betrekking tot het feit dat Telfort eerst in cassatie duidelijkheid verschafte over de mogelijkheid aan de veroordeling te voldoen, zal nog eens aan een gevoel van onrecht hebben bijgedragen. Het handhaven van enige betalingsverplichting van Telfort jegens Scaramea zou in dit opzicht bevredigender zijn geweest.1 Toch kan de dwangsom daarvoor niet worden gebruikt: dit gebruik zou neerkomen op het hanteren van de dwangsom als straf, in plaats van als dwangmiddel.

Het is in verband hiermee de vraag, of de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid, waarop Bakels in zijn conclusie wijst, de dwangsomcrediteur soelaas had kunnen bieden. Wanneer de verschuldigdheid van dwangsommen als gevolg van toepassing van de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid in stand zou blijven, zou de dwangsom immers primair een bestraffing van Telfort inhouden voor haar gedrag, in plaats van een noodzakelijke vereffening in verband met het feit dat van de dwangsomveroordeling in de relevante periode de daarmee beoogde preventieve werking heeft kunnen uitgaan.