HR, 11-03-2011, nr. 10/00232

Deze zaak, die een executiegeschil betreft, leent zich voor een verkorte conclusie.

Tussen eiser tot cassatie, [eiser], en verweerster in cassatie, WWB, heeft een huurovereenkomst bestaan met betrekking tot een woning te Bergen op Zoom. Bij vonnis van 4 maart 2009 heeft de kantonrechter deze overeenkomst ontbonden — kort gezegd op grond van door [eiser] aan derden veroorzaakte overlast — en heeft de kantonrechter [eiser] veroordeeld om de woning binnen veertien dagen te ontruimen. Van dit vonnis is [eiser] in hoger beroep gekomen bij het gerechtshof te 's‑Hertogenbosch. In de in die procedure ingestelde incidentele vordering tot schorsing van de executie is [eiser] bij arrest van dat hof van 21 juli 2009 niet-ontvankelijk verklaard1..

[Eiser] heeft tevens in kort geding schorsing van de executie van het vonnis van 4 maart 2009 gevorderd, welke vordering bij vonnis van 23 april 2009 van de voorzieningenrechter in de rechtbank te Breda is afgewezen. Kort nadien, op 28 april 2009, heeft de ontruiming van de woning plaatsgevonden.

Bij arrest van 8 september 2009 heeft het gerechtshof te 's‑Hertogenbosch het vonnis van de voorzieningenrechter bekrachtigd2..

Voorafgaande aan het kort geding heeft [eiser] de voorzieningenrechter gewraakt. Bij vonnis van 17 april 2009 is de wraking afgewezen3..

Het tijdig4. tegen het arrest van 8 september 2009 ingestelde cassatieberoep bevat twee middelen.

Middel I, dat uit tien paragrafen bestaat, is gericht tegen de verwerping door het hof in de rechtsoverwegingen 4.2.1 tot en met 4.2.5 van de eerste grief van [eiser], inhoudende dat de voorzieningenrechter er ten onrechte van uit is gegaan dat sprake is geweest van beoordeling door een onpartijdige rechter en van een eerlijk proces als bedoeld in art. 6 EVRM. Het middel klaagt onder 1.1 dat voormelde overwegingen rechtens onjuist zijn althans onbegrijpelijk in het licht van de inhoud van de gedingstukken.

Kern van het middel is het in de paragrafen 1.2 en 1.7 gestelde uitgangspunt dat de rechter die na een afgewezen wrakingsverzoek de zaak inhoudelijk behandelt, niet meer onpartijdig kan zijn. In het belang van de goede rechtsbedeling, aldus de paragrafen 1.3, 1.4 en 1.8, diende het hof na te gaan of de rechter die de zaak inhoudelijk heeft behandeld, dit wel fair heeft gedaan. Consequentie van het oordeel van het hof dat daarvan geen sprake zou zijn, is, aldus de paragrafen 1.5 en 1.6, dat terugwijzing naar de rechtbank moet volgen opdat [eiser] niet een instantie mist.

Het uitgangspunt van het middel daargelaten, faalt de rechtsklacht op grond van de huidige, vaste rechtspraak dat de appelrechter aan wie een hoger beroep van een eindvonnis of eindbeschikking is voorgelegd, zich niet door terugwijzing aan zijn taak mag onttrekken, maar de zaak zelf moet afdoen. Dit is ook het geval bij een in hoger beroep gegrond bevonden klacht over een gebrek in de wijze van behandelen in eerste instantie, zoals bijvoorbeeld schending van een fundamenteel rechtsbeginsel; ook dan dient de appelrechter zelf te onderzoeken of de oorspronkelijke vordering voor toewijzing vatbaar is5..

Het oordeel van het hof in de rechtsoverwegingen 4.2.2 en 4.2.3 dat gegrondbevinding van een grief tegen een eindvonnis er niet toe leidt — in een geval als het onderhavige6. — dat de zaak wordt teruggewezen naar de rechter in eerste aanleg, is mitsdien juist.

Daarnaast voldoet de motiveringsklacht van het middel niet aan de eisen van art. 407 lid 2 Rv.7. nu elke verwijzing naar vindplaatsen van al dan niet ingenomen stellingen in de paragrafen ontbreekt. Middel I faalt derhalve.

Middel II, dat naar de letter is gericht tegen de rechtsoverwegingen 4.3.1 tot en met 4.3.68., klaagt in feite over de rechtsoverwegingen 4.3.3– 4.3.5, waarin het hof als volgt heeft geoordeeld:

Het middel bevat zeven paragrafen.

Onder 2.2 wordt geklaagd dat het hof niet heeft onderkend ‘en aldus heeft miskend’ dat van een kennelijke feitelijke misslag ook sprake kan zijn indien de werkelijke feiten anders blijken te liggen dan de ‘eerste rechter’ heeft aangenomen en in zijn beschouwingen en oordeelsvorming heeft betrokken, waaraan in paragraaf 2.3 wordt toegevoegd dat daarbij ‘voorts’ heeft te gelden dat ook de te plegen weging van de feiten en omstandigheden wordt beïnvloed of beheerst door de juiste vaststelling van die feiten en omstandigheden.

Volgens paragraaf 2.4 dient de executierechter zelfstandig te onderzoeken en in de te geven beslissing tot uitdrukking te brengen dat die (nieuwe) feiten en omstandigheden (inderdaad) wijzen op kennelijke feitelijke misslagen in de betrokken beslissing ‘zodat executie op die basis dan, in die situatie misbruik van omstandigheden oplevert’ nu [eiser] ‘zodanige feiten en omstandigheden’ in zijn grieven in het hoofdgeding heeft ‘geduid’.

Paragraaf 2.5 klaagt vervolgens dat het hof in rechtsoverweging 4.3.3 dan ook blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting althans rechtstoepassing, nu [eiser] de feitenvaststelling gemotiveerd heeft bestreden en in dat kader is gekomen tot een andere waardering dan de kantonrechter.

In paragraaf 2.6 ten slotte9. wordt gesteld dat in een dergelijke situatie wel degelijk van belang is dat [eiser] zijn woning moet verlaten en wordt geklaagd dat het hof ten onrechte anders heeft geoordeeld. De daardoor ontstane noodtoestand dient ‘immers’, aldus nog steeds par. 2.6, te worden beschouwd ‘vanuit (de uitkomst van) dat onderzoek naar die kennelijke feitelijke misslag’.

De oordelen van het hof onder 4.3.3 en 4.3.4 zijn feitelijk. De daartegen gerichte klachten voldoen, voor zover zij al begrijpelijk zijn geformuleerd, niet aan de eisen van art. 407 lid 2 Rv. omdat niet wordt verwezen naar de (precieze) vindplaats in de processtukken waar bepaalde stellingen al dan niet zijn ingenomen.

Reeds hierop stuit het middel in zijn geheel af.

Nu beide middelen niet tot cassatie kunnen leiden, dient het cassatieberoep te worden verworpen. Dit kan m.i. met toepassing van art. 81 RO.