HR, 21-03-2000, nr. 122991

Verdachte heeft cassatie ingesteld en mr M.G. Hoogerwerf, advocaat te Dordrecht, heeft een schriftuur ingezonden, houdende twee middelen van cassatie.

Het eerste middel klaagt dat het hof het beroep op onrechtmatige vergaring van bewijsmateriaal ontoereikend heeft verworpen.

Het gerechtshof heeft het gevoerde verweer in zijn arrest als volgt weergegeven en verworpen:

De raadsvrouw heeft ter zitting het verweer gevoerd, dat -zakelijk weergegeven- de politiemannen die cliënt in de deuropening van [adres] aantroffen, onrechtmatig zijn binnengetreden in die woning. Weshalve hetgeen in beslag is genomen in het kader van de daarop nadien gevolgde spoedhuiszoeking eveneens onrechtmatig is verkregen.

Het hof overweegt daaromtrent als volgt.

Ter terechtzitting is het volgende komen vast te staan. Op 29 januari 1998 omstreeks 22.29 uur zijn twee politiemannen naar de [adres] in [woonplaats] gegaan, omdat bewoners van de Puntstraat uit een pand aan de [adres] gegil hadden gehoord en even later een ruit hadden horen breken. Toen zij ter plaatse kwamen, zagen zij een man, die aanvankelijk in de deuropening van de woning [adres] zat, hinkend naar hen toekomen. Zij zagen voorts, dat uit het Iinkerbovenbeen van de man door de broek heen een bloedvlek was te zien. Desgevraagd gaf de man op te zijn: [verdachte] en te wonen [adres 2] te [woonplaats]. Deze man verklaarde hun, dat hij zojuist in de woning [adres] was neergestoken terwijl hij op bezoek was, dat hij om aandacht te trekken hard had gegild en een voorwerp door een ruit had gegooid. De dader had hierop hem alleen gelaten en was weggelopen. De politiemannen hebben vervolgens via de openstaande deur die woning betreden en daarin een onderzoek ingesteld. In een kamer zagen zij vervolgens een zakje met een op cocaïne gelijkende stof en een plastic hoesje waarvan het hun ambtshalve bekend was, dat zo'n hoesje behoorde bij een elektronische weegschaal, die vaak wordt gebruikt om verdovende middelen af te wegen.

Daarna is er ex artikel 97 van het Wetboek van Strafvordering een spoed huiszoeking in die woning gehouden.

Het hof verwerpt het verweer.

Nu de deur van die woning was opengelaten en de bewoner kennelijk geen prijs meer stelde op zijn privacy, kan niet worden gezegd, dat het binnentreden (waartoe de politiemannen op grond van artikel 96 van het Wetboek van Strafvordering bevoegd waren) tegen de wil van de rechthebbende is geschied. Het verweer kan voorts ook daarom niet slagen, omdat op het moment dat de politiemannen die woning binnentraden, zij mochten menen, dat de neergestoken man - thans verdachte- daar niet woonde. De - eventueel toen - geschonden norm beoogde dus niet hem te beschermen.

Deze verwerping zou volgens de toelichting op het middel onbegrijpelijk zijn omdat de politieambtenaren volgens het door hen opgemaakte proces-verbaal de woning zouden zijn binnengetreden op grond van de Politiewet in plaats van op grond van art.96 Sv. De steller van het middel gaat in de toelichting in op betekenis van art.96 Sv en doet onder meer een beroep op “Blok en Bezier” en “Noyon” zonder nadere vindplaats. Ook zoekt de steller van het middel steun bij Noyon/Langemeijer/ Remmelink, wederom zonder nadere aanduiding.1

De enkele vermelding van de Politiewet in een proces-verbaal als grondslag voor bevoegdheidsuitoefening sluit niet uit dat het uitoefenen van die bevoegdheid toch treffender kan worden gebaseerd op een bepaling in het Wetboek van strafvordering. De algemene taakstelling, vervat in art.2 Politiewet 1993, omvat ook opsporingstaken. Ook een onderzoek op grond van art.96 Sv is dus onder art.2 Politiewet te brengen.2 De tegenstelling die de steller van het middel oproept -art.96 Sv en art.2 Politiewet sluiten elkaar uit- bestaat daarom niet.

Maar wel moet aan de steller van het middel worden toegegeven dat art.96 Sv hier niet van toepassing lijkt omdat er van een ‘volgen’ van een voorwerp, of van daarmee gelijk te stellen omstandigheden, geen sprake lijkt te zijn geweest.3 De vermelding door het hof van art.96 Sv lijkt ook mij niet juist. Dat wil niet zeggen dat het betreden van de woning dús onrechtmatig zou zijn geweest. Art.2 Politiewet biedt immers ook een kader voor optreden van politieambtenaren dat erop is gericht om, zonder gebruikmaking van dwangmiddelen, te bezien of verder optreden in het kader van de uitoefening van de politietaak geboden is.4 Voorts biedt het een directe basis voor optreden ter hulpverlening. Wat in het proces-verbaal is gerelateerd over de redenen voor de ambtenaren via de openstaande deur de woning te betreden -kijken naar eventuele andere slachtoffers- past dus wel binnen de taken van de politie.

Maar wat er ook zij van het voorgaande, het hof heeft ook als grond voor verwerping aangevoerd dat de eventueel geschonden norm niet beoogde een belang van verdachte, die had gezegd slechts op bezoek te zijn geweest in de [adres], te beschermen. Die grond draagt op zichzelf reeds de verwerping van het verweer.5 Zelfs als achteraf zou komen vast te staan dat verdachte niét enkel bezoeker was zou dat niet leiden tot onrechtmatigheid van de bewijsvergaring.6

Het eerste middel faalt.

Het tweede middel stelt dat het bewijs voor het opzet onvoldoende is. In de toelichting wijst de steller van het middel op de overwegingen betreffende de strafmaat, waaruit blijkt dat volgens het hof verdachte als bezoeker in het pand [adres] verbleef. Ook wordt in de toelichting nog verwezen naar de pleitnota in hoger beroep, waarin wordt gezinspeeld op de mogelijkheid dat een zekere [betrokkene], die nooit is gevonden, de cocaïne daar heeft achtergelaten.

Het gerechtshof heeft voor het bewijs gebezigd verklaringen van personen, die inhouden dat verdachte - herkend van een politiefoto - woonde op het adres [adres] (bewijsmiddelen nr.5 en 6). Verder heeft het hof voor het bewijs gebezigd de verklaring van een voormalig vriendin van verdachte, inhoudende dat verdachte naar eigen zeggen in verdovende middelen handelde en dat hij na maart 1997 op een adres in de [adres] is terechtgekomen. Het bewijs voor het opzettelijk aanwezig hebben van de cocaïne heeft het hof daarmee geleverd kunnen achten.7 Een vage suggestie dat een onbekende derde de cocaïne daar heeft achtergelaten kon door het hof als te schimmig terzijde worden gelaten en genereerde geen extra responsieplicht.8

Dat het hof in de straftoemeting heeft overwogen dat verdachte (slechts) bezoeker van het adres [adres] was getuigt niet van een bijzondere nauwgezetheid bij de compositie van het arrest, maar raakt het bewijs van het opzet overigens niet.

Het tweede middel faalt en kan worden verworpen op de voet van art.101a RO.

Ambtshalve heb ik geen grond gevonden die tot vernietiging aanleiding behoort te geven.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

Hoogstwaarschijnlijk is hier bedoeld Melai, Wetboek van strafvordering (losbl.), aant.4 bij art.96.