69 Het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ EU)

Lock vindt de bewijslastomkering vanuit de optiek van rechtszekerheid geen prettige gedachte. Het HvJ EU formuleert volgens hem een bijzondere regel van bewijslastverdeling binnen het nationale procesrecht. Het maakt volgens hem de toepassing van de regels van stelplicht en bewijslast minder eenduidig en minder voorspelbaar.2 In de praktijk maakt de omkering m.i. weinig uit. Op grond van de Nederlandse bewijsregels zou het volgende gelden: Voert de kredietnemer ingeval van een vordering door de kredietgever het verweer dat de kredietgever zijn precontractuele verplichtingen niet is nagekomen, dan rust bij een gemotiveerde betwisting op de kredietgever een verzwaarde motiveringsplicht. De kredietgever moet specifieke bewijsstukken met informatie over de financiële situatie van de kredietnemer kunnen overleggen waaruit blijkt dat hij aan zijn precontractuele informatieplicht heeft voldaan. Gelet op de sancties zoals verwoord in het arrest NNEK/Mourik,3 zal komen vast te staan dat de kredietgever, indien hij de vereiste bewijsstukken niet kan overleggen, niet heeft voldaan aan de precontractuele informatieplicht. Het uiteindelijke resultaat via een verzwaarde motiveringsplicht voor de kredietgever en de daarop toepasselijke sanctie verschilt niet van het aannemen van bewijslast voor de kredietgever. De conclusie is dat de vraag bij welke partij het bewijsrisico berust of is voldaan aan de precontractuele informatieplicht, daarmee niet verschilt van een rechtstreekse toedeling van de bewijslast aan de informatieplichtige. De Nederlandse praktijk voldoet m.i. via de verzwaarde motiveringsplicht en de toepasselijke sanctie aan het EU-recht.