4.3.2 De oplegging

Van Buuren, Jurgens en Michiels1 noemen de bestuursrechtelijke dwangsom uit art. 5:32 Awb in de fase waarin deze wordt opgelegd, reparatoir en niet punitief van aard, omdat deze is gericht op herstel. In het geval van een door het bestuur opgelegde dwangsom is steeds al sprake van een overtreding, waaraan het bestuursorgaan vervolgens tracht een einde te maken door een dwangsom op te leggen2 In dit opzicht is sprake van reparatie: de bedoeling is om te bewerkstelligen dat de betrokkene een bepaalde overtreding beëindigt. De bestuursrechtelijke dwangsom is niet gericht op leedtoevoeging: het gaat erom dat de bestuursrechtelijke voorschriften worden nageleefd.3 Er is evenals bij bestuursdwang sprake van 'een reactie tot aan het nulpunt';4 strafoplegging en boete gaan verder.5 Ook de bestuurlijke dwangsom wordt met het oog op een optimale preventieve werking vastgesteld, waarbij art. 5:32 Awb de rechter verplicht het evenredigheidsbeginsel in acht te nemen.6 Het vastgestelde bedrag kan als gevolg daarvan geen bestraffend element bevatten: het mag niet hoger zijn dan noodzakelijk om de normhandhaving af te dwingen.7 Ten slotte wordt de vraag naar het punitief karakter van de bestuurlijke dwangsom ook in de rechtspraak negatief beantwoord: deze oplegging is volgens vaste jurisprudentie niet punitief van aard, en wordt daarom niet door de art. 6 EVRM en 14 IVBPR bestreken.8