HR, 22-01-2019, nr. 17/02418

Het gaat in deze zaak om het volgende. Uit de vaststellingen van het hof volgt dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan mishandeling en belediging van een ambtenaar door een hoofdconductrice tijdens een kaartcontrole in de trein te slaan, te duwen tegen en te trekken aan haar lichaam en haar “kankerhoer” te noemen. De rechtbank had de verdachte partieel vrijgesproken omdat naar haar oordeel niet kon worden bewezen dat de aangeefster ten tijde van het gebeuren een ambtenaar was in de zin van de wet (art. 267 en 304 Sr). Het hof heeft dit onderdeel van de tenlastelegging evenwel wél bewezenverklaard en daarbij vastgesteld dat de aangeefster in haar hoedanigheid van bijzonder opsporingsambtenaar (BOA) is beledigd en mishandeld. Het hof ontleende dit gegeven mede aan de vordering tot schadevergoeding die de aangeefster als benadeelde partij had ingediend (bewijsmiddel 5). Het gebruik van deze vordering tot het bewijs staat in cassatie centraal. Volgens de steller van het middel kan een vordering van de benadeelde partij niet als wettig bewijsmiddel worden gebruikt.

Ten laste van de verdachte is bewezen verklaard dat:

“1: hij op 28 december 2015 te Almere, een ambtenaar, [slachtoffer], gedurende en ter zake van de rechtmatige uitoefening van haar bediening heeft mishandeld door deze te slaan en te duwen tegen en te trekken aan het lichaam;

2: hij op 28 december 2015 te Almere, een ambtenaar, [slachtoffer], gedurende en ter zake van de rechtmatige uitoefening van haar bediening, in haar tegenwoordigheid, mondeling heeft beledigd, door haar de woorden toe te voegen: “Kankerhoer”.”

Deze bewezenverklaringen steunen op de volgende als aanvulling op het verkorte arrest opgenomen bewijsmiddelen:

“1. Het in de wettelijke vorm opgemaakte proces-verbaal aangifte (eindigend op 3093-1) d.d. 29 december 2015, inhoudend als verklaring van [slachtoffer], geboren op [geboortedatum] 1959, afgelegd op 28 december 2015, te 18.30 uur:

Op maandag 28 december 2015, tussen 18:07 uur en 18:28 uur, bevond ik mij in de trein van Amsterdam naar Almere. Ik ben als hoofdconductrice werkzaam bij de NS. Ik was op dat moment bezig met het controleren van vervoersbewijzen. Ik wilde op dat moment een persoon controleren. Ik zag dat deze persoon mij een OV-kaart overhandigde. Ik hoorde deze persoon zeggen dat deze kaart van zijn vriendin was. Toen heb ik hem gezegd dat ik deze kaart officieel in moet nemen. Toen ik het uitstel van betaling geschreven had, gaf ik hem zijn geschreven vervoersbewijs. Ik hoorde hem zeggen dat hij de OV-kaart ook weer terug wilde hebben. Toen heb ik hem nogmaals uitgelegd dat ik de OV- kaart in moest nemen omdat dit fraude was. Ik hoorde hem vervolgens schreeuwen "deze kaart is van mijn vriendin". Ik zag dat hij de OV-kaart uit mijn boekje wilde pakken. Ik hield vervolgens mijn boekje dicht bij me. Ik ben toen weg gelopen in de richting van de achterkant van de trein. Ik zag dat deze persoon achter mij aan kwam. Op dat moment zag ik dat mijn collega er tussen sprong. Ik zag en voelde dat hij vervolgens mijn boekje en OV-kaart van zijn vriendin te pakken kreeg. Ik zag dat het boekje en de OV-kaart op de grond vielen. Ik zag dat hij continu slaande bewegingen maakte. Ik voelde dat hij mij tegen de schouder sloeg. Ik voelde dat er een klap tegenaan kwam. Ik zag dat de collega's hem hebben meegenomen. Ik ben er vervolgens ook heengelopen. Ik heb hem toen aangehouden ter zake van mishandeling. Ik hoorde hem vervolgens zeggen dat ik een kankerhoer ben. Op dit moment heb ik nog last van mijn linkerschouder en hand. Ik voel hier een brandende pijn in.

2. Een in de wettelijke vorm opgemaakt proces-verbaal van verhoor getuige (eindigend op nummer 3093-4), d.d. 28 december 2015, inhoudend de verklaring van [betrokkene 1]:

Op maandag 28 december 2015, omstreeks 18.25 uur, waren mijn collega en ik werkzaam bij de Nederlandse Spoorwegen en belast met het controleren van vervoersbewijzen van de trein. Mijn collega en ik zijn namelijk conducteurs.

We reden in de trein richting het centrale station van Almere. Mijn collega en ik waren bezig de laatste wagon te controleren. Ik zag dat mijn collega een man aansprak die na onderzoek geen geldig vervoersbewijs in zijn bezit bleek te hebben. Ik hoorde mijn collega zeggen dat de man een uitstel van betaling kreeg en dat het vervoersbewijs in beslag werd genomen. Dat vervoersbewijs bleek later van iemand anders te zijn. Toen mijn collega klaar was met het uitschrijven van het uitstel van betaling vroeg de man de OV- chipkaart terug. Mijn collega antwoordde dat ze de OV-kaart in beslag had genomen. Ik zag en hoorde de man vervolgens boos worden op mijn collega. Ik zag dat de man een slaande beweging maakte richting de handen van mijn collega. Ik zag dat mijn collega een werkboek in haar handen vast hield. Ik zag dat de man het werkboek uit de handen van mijn collega sloeg. Ik zag dat de man vervolgens mijn collega beet pakte. Ik ben tussen de man en mijn collega gaan staan. De man duwde mij met kracht weg. Ik zag dat de man wild met zijn armen om zich heen sloeg. Ik zag dat de man mijn collega weer pakte en mijn collega aan haar kleding trok. Ik zag dat mijn collega meerdere keren werd geduwd en dat aan haar werd getrokken door de man. Ik heb de noodknop ingedrukt en gevraagd om meer collega's. Ik zag namelijk dat mijn collega werd geschud door de man. De man was namelijk veel jonger, groter, sterker en zwaarder dan mijn collega. Ik zag dat de medewerkers van Service en Controle de man onder controle brachten en in de handboeien deden. Ik hoorde de man tot twee maal zeggen: "Kankerhoer". Ik zag dat de man zich wendde richting mijn collega.

3. Het in de wettelijke vorm opgemaakte proces-verbaal aanhouding, d.d. 28 december 2015 (eindigend op nummer 3093-2), inhoudend:

Wij, verbalisanten, verklaren het volgende.

Op maandag 28 december 2015 te 18.40 uur werd door hoofdconducteur [betrokkene 1] aan ons overgedragen de door hem op maandag 28 december 2015 omstreeks 18.28 uur op heterdaad aangehouden verdachte:

[verdachte], geboren op [geboortedatum] 1992 te [geboorteplaats], adres [a-straat] Amsterdam.

4. Het in de wettelijke vorm opgemaakte proces-verbaal van bevindingen, d.d. 13 juli 2016 (eindigend op 3093-13), inhoudend:

Ik, verbalisant [verbalisant], nam op woensdag 13 juli 2016 contact op met aangeefster en vroeg haar naar haar BOA aktenummer. Ze zei tegen mij dat ze BOA-nummer [001] had. Ik werd later gebeld door brigadier [betrokkene 2] van politie bij de Landelijke Eenheid. Hij vertelde mij dat aangeefster [slachtoffer], geboren op [geboortedatum] 1959, een BOA-akte met het nummer [001] had.

5. Een schriftelijk bescheid, te weten een Verzoek tot Schadevergoeding, d.d. 16 augustus 2016, ingediend door [slachtoffer], geboren op [geboortedatum] 1959, inhoudend onder 3:

Mijn schade is ontstaan door mishandeling tijdens kaartcontrole in de trein in mijn hoedanigheid als BOA en hoofdconducteur.”

Het bestreden arrest bevat de volgende bewijsoverweging:

“Overweging met betrekking tot het bewijs

De raadsman heeft vrijspraak bepleit van het onder 1 tenlastegelegde, omdat niet wettig en overtuigend kan worden bewezen dat verdachte aangeefster heeft mishandeld. Verdachte heeft enkel geprobeerd de ingenomen OV-kaart terug te pakken. Niet wettig en overtuigend kan worden bewezen dat verdachte aangeefster daarbij opzettelijk mishandelend heeft geslagen.

Het hof is van oordeel dat het namens verdachte gevoerde verweer strekkende tot vrijspraak van het ten laste gelegde wordt weersproken door de gebezigde bewijsmiddelen, zoals deze later in de eventueel op te maken aanvulling op dit arrest zullen worden opgenomen. Het hof heeft geen reden om aan de juistheid en betrouwbaarheid van de inhoud van die bewijsmiddelen (in het bijzonder de aangifte van het slachtoffer en de getuigenverklaring van haar collega) te twijfelen.

De raadsman heeft voorts aangevoerd dat niet wettig en overtuigend kan worden bewezen dat de aangeefster ten tijde van de incidenten een ambtenaar was in de zin van de wet. Weliswaar ligt er een proces-verbaal van bevindingen d.d. 13 juli 2016 in het dossier waarin is vermeld dat aangeefster een zogenoemd BOA (bijzonder opsporingsambtenaar) aktenummer heeft, maar daaruit kan niet volgen dat aangeefster op de dag van het ten laste gelegde een ambtenaar was in de zin van de wet. Dit zou voor het eerste feit een gedeeltelijke vrijspraak moeten opleveren en voor het tweede feit moeten leiden tot niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie in de vervolging, omdat te laat een klacht is ingediend.

Het hof overweegt hieromtrent als volgt.

Uit het door de raadsman genoemde proces-verbaal van bevindingen volgt dat verbalisant [verbalisant] op 13 juli 2016 contact met aangeefster heeft opgenomen en dat zij daarop haar BOA aktenummer heeft opgegeven. Aangeefster was ten tijde van de incidenten 57 jaar oud en werkzaam als hoofdconductrice. In haar verzoek tot schadevergoeding heeft aangeefster ook aangegeven dat zij in haar hoedanigheid als BOA en als hoofdconductrice schade heeft opgelopen. De raadsman heeft geen enkel argument aangevoerd waarom zou moeten worden betwijfeld dat aangeefster op 28 december 2015 BOA geweest was.

Het hof acht op grond van het voorgaande wettig en overtuigend bewezen dat aangeefster ten tijde van het ten laste gelegde heeft opgetreden als bijzonder opsporingsambtenaar en daarmee als ambtenaar in de zin van artikel 304 van het Wetboek van Strafrecht.

Gelet hierop behoeft het door de raadsman gevoerde verweer, strekkende tot niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in de vervolging ter zake van feit 2 wegens het te laat indienen van de klacht, geen bespreking. Immers, voor belediging geldt op grond van het bepaalde in artikel 269 van het Wetboek van Strafrecht weliswaar het klachtvereiste, maar daarop is voor onder meer ambtenaren een uitzondering gemaakt. “

Het middel klaagt dat het hof ten onrechte een schriftelijke toelichting op de vordering van de benadeelde partij tot het bewijs heeft gebezigd.

In de toelichting op het middel wordt betoogd dat (de toelichting op) een schriftelijke vordering tot schadevergoeding niet als wettig bewijsmiddel kan worden gebruikt. Hiermee keert het middel zich tegen de jurisprudentie van de Hoge Raad. Alvorens toe te komen aan de bespreking van de in het middel aangevoerde argumenten, geef ik eerst de relevante rechtspraak weer.

In HR 11 oktober 2011, ECLI:NL:HR:2011:BR2359, NJ 2011/558, m. nt. Reijntjes, heeft de Hoge Raad zich uitgelaten over het gebruik van een slachtofferverklaring tot het bewijs. Hij oordeelde dat een slachtoffer dat ter terechtzitting op de voet van art. 302 (oud) Sv (thans art. 51e Sv) een mondelinge verklaring aflegt, niet optreedt in de hoedanigheid van getuige en dat de door hem afgelegde verklaring dan ook niet kan worden gebruikt voor het bewijs. Dat laatste heeft ook te gelden voor een eventueel aan de rechter overgelegd afschrift van die mondelinge verklaring. Het een en ander geldt evenwel niet voor een schriftelijke slachtofferverklaring die buiten het kader van art. 302 (oud) Sv (thans art. 51e Sv) in een schriftelijk bescheid is vastgelegd. Een dergelijke slachtofferverklaring kan op de voet van art. 344 lid 1 sub 5 Sv voor het bewijs worden gebruikt.

In HR 22 april 2014, ECLI:NL:HR:2014:974, NJ 2014/260 heeft de Hoge Raad beslist dat wanneer een benadeelde partij ter terechtzitting gebruikt maakt van haar in art. 334 lid 3 Sv gegeven bevoegdheid tot toelichting van haar vordering, zij niet optreedt in de hoedanigheid van getuige. Een in dat verband – niet als getuige – afgelegde verklaring kan daarom niet door de rechter worden gebruikt voor het bewijs.

In HR 26 januari 2016, ECLI:NL:HR:2016:106 deed de Hoge Raad een cassatiemiddel betreffende het gebruik als bewijsmiddel van een schriftelijk voegingsformulier van de benadeelde partij af met de aan art. 81 lid 1 RO ontleende motivering. Mijn ambtgenoot Vegter schreef hierover in de voorafgaande conclusie het volgende:

“De opvatting in het middel dat een voegingsformulier van de benadeelde partij niet tot het bewijs mag worden gebezigd vindt geen steun in het recht en met name niet in art. 339, eerste lid, Sv en art. 344, eerste lid onder 5º, Sv. De wettelijke regels voor het bewijs sluiten immers niet uit dat een voegingsformulier van de benadeelde partij kan worden aangemerkt als een ander geschrift in de zin van art. 344, eerste lid sub 5º, Sv en aldus tot het bewijs wordt gebezigd.”1.

De huidige stand van rechtspraak is dus dat verklaringen die een slachtoffer ter terechtzitting aflegt in de hoedanigheid van benadeelde partij of spreekgerechtigde geen getuigenverklaringen zijn en niet voor het bewijs mogen gebruikt. Hetzelfde geldt voor een ter terechtzitting overgelegd afschrift daarvan. Een eerder op de voet van art. art. 51b lid 2 Sv ingediende schriftelijke slachtofferverklaring kan daarentegen als ander geschrift in de zin 344 lid 1 onder 5 Sv aan het bewijs meewerken. Over een schriftelijke (bijlage bij een) vordering van de benadeelde partij heeft de Hoge Raad zich niet met zoveel woorden uitgelaten, maar de wijze waarop klachten met betrekking tot het gebruik van dergelijk geschrift door de Hoge Raad zijn afgedaan, is veelzeggend genoeg.

Een benadeelde partij kan op grond van art. 334 lid 1 Sv ter terechtzitting stukken overleggen tot het bewijs van de ten gevolge van het strafbare feit geleden schade. Een slachtoffer kan de officier van justitie op grond van art. 51b lid 2 Sv verzoeken documenten, die hij relevant acht voor zijn schadevordering of voor de beoordeling van de strafzaak, aan het dossier te voegen. Deze bepaling strekt mede ter uitvoering van het in de toelichting op het middel aangehaalde art. 3 Kaderbesluit 2001/220/JBZ inzake de status van het slachtoffer in de strafprocedure, dat inhoudt dat elke lidstaat voor het slachtoffer de mogelijkheid waarborgt om tijdens de procedure te worden gehoord en bewijselementen aan te leveren.2.Het open karakter van art. 339 lid 1 sub 5 jo art. 344 lid 1 sub 5 Sv brengt met zich dat in feite elk geschrift, dat niet onder een van de andere categorieën van art. 344 Sv kan worden geschaard, als een ander schriftelijk bescheid voor het bewijs kan worden gebruikt. Het systeem van de wet verzet zich er dus niet tegen dat ook een vordering tot schadevergoeding tot het bewijs wordt gebezigd.3.

Het is de vraag of de argumenten die in het middel worden aangevoerd de Hoge Raad nopen tot een koerswijziging. De meest principiële klacht van het middel is – als ik het goed begrijp – te vinden op p. 4 van de schriftuur:

“Door de schriftelijke toelichting op een vordering benadeelde partij toe te staan als bewijsmiddel kan de situatie ontstaan dat deze persoon wordt verzocht als getuige a charge wanneer deze zich uitlaat over een van de vragen van art. 348 en 350 Sv. De reële mogelijkheid bestaat dan dat de verdediging deze persoon zal oproepen om diens verklaring te toetsen op betrouwbaarheid en geloofwaardigheid. Dit verhoudt zich lastig met het voorkomen van secundaire victimisatie.”

Voor zover de steller van het middel hiermee betoogt dat het in het belang van de benadeelde partij zelf is om haar vordering uit te sluiten als wettig bewijsmiddel omdat anders het risico bestaat dat zij als getuige wordt opgeroepen, kan ik hem hierin niet volgen. Als de vrees voor secundaire victimisatie het uitsluiten van bewijs rechtvaardigt, zou ook de aangifte van het slachtoffer van het bewijs moeten worden uitgesloten. Ook met die aangifte loopt het slachtoffer immers het risico als getuige te worden ondervraagd. Art. 3 Kaderbesluit 2001/220/JBZ brengt zoals wij zagen mee dat het slachtoffer het recht moet hebben om ‘bewijselementen’ aan te dragen. Van dat recht blijft weinig over als de aangedragen elementen van het bewijs zouden moeten worden uitgesloten. Dat zou pas echt tot secundaire victimisatie leiden.

Ik voeg daar nog aan toe dat een bewijsuitsluiting die zich beperkt tot (mondelinge en schriftelijke) verklaringen van het slachtoffer en de benadeelde partij, niet garandeert dat het slachtoffer of de benadeelde partij een verhoor als getuige wordt bespaard. Dat de mondelinge slachtofferverklaring geen wettig bewijsmiddel oplevert, staat er bijvoorbeeld niet aan in de weg dat het slachtoffer – al dan niet naar aanleiding van de afgelegde verklaring – ter terechtzitting als getuige wordt beëdigd en verhoord. Zo waarborgt ook het uitsluiten van de schriftelijke vordering van de benadeelde partij niet dat die benadeelde partij in de hoedanigheid van getuige wordt gehoord. Men zou zelfs kunnen betogen dat die uitsluiting bevordert dat de benadeelde partij als getuige wordt gehoord. Als de vordering een belangrijk bewijselement bevat kan, als die vordering niet aan het bewijs mag bijdragen, het dominante belang van de waarheidsvinding meebrengen dat de rechter – al dan niet ambtshalve – beveelt dat de benadeelde partij daarover als getuige wordt gehoord. De verklaring die via die omweg wordt verkregen, mag immers wel voor het bewijs worden gebruikt.

Bij dit alles verdient nog opmerking dat het aan de rechter is om te beoordelen of tot een getuigenverhoor van het slachtoffer of de benadeelde partij moet worden overgegaan. Het risico op ‘secundaire victimisatie’ kan daarbij een factor in de afweging zijn, in het bijzonder als het noodzaakcriterium van toepassing is. Een eenzijdige nadruk op het gevaar van secundaire victimisatie lijkt mij echter misplaatst. Niet vergeten mag worden dat een slachtoffer of benadeelde partij ook andere belangen kan hebben, zoals dat van de waarheidsvinding en berechting van de mogelijke dader.4.Daarbij heeft te gelden dat een slachtoffer er rekening mee moet houden dat hij ook in andere rollen kan deelnemen in het strafproces, zoals die van getuige, zodat zijn belangen kunnen conflicteren. Ik merk bij dit alles nog op dat het in uitzonderlijke gevallen zo zal zijn dat het om cruciaal bewijs gaat5.en dat het gevaar van verdere traumatisering zo zwaar moet wegen dat op grond daarvan, in weerwil van het verdedigingsbelang van de verdachte, van het verhoor als getuige moet worden afgezien. Die frustratie van het ondervragingsrecht kan dan reden opleveren om de vordering van de benadeelde partij van het bewijs uit te sluiten. Dat is een uitsluiting in het concrete geval op grond van het belang van de verdachte. Een reden voor een algemene uitsluiting in het belang van de benadeelde partij kan daarin bezwaarlijk worden gevonden.

Ten aanzien van de praktische bezwaren die in de schriftuur worden opgeworpen, nog kort het volgende. In de toelichting op het middel wordt betoogd dat het toestaan van een vordering benadeelde partij als bewijsmiddel tot vertraging in strafzaken kan leiden, bijvoorbeeld doordat het noodzakelijk wordt geacht de zaak aan te houden omdat de benadeelde partij als getuige moet worden gehoord. Van dat bezwaar kan ik niet onder de indruk zijn. Van de toelating van ieder bewijsmiddel kan worden gezegd dat daaraan het praktische bezwaar is verbonden dat de verdachte zijn verdedigingsrechten moet kunnen uitoefenen en de betrouwbaarheid van het bewijsmiddel moet kunnen aanvechten, hetgeen tot vertraging in de afhandeling kan leiden. Een reden om (bepaalde) bewijsmiddelen op voorhand uit te sluiten, kan daarin niet gevonden worden. Dat geldt ook voor de andere moeilijkheden die zich volgens de steller van het middel zouden kunnen voordoen. Daar komt dan nog bij dat net zo goed verdedigd kan worden dat het uitsluiten van de vordering van de benadeelde partij voor het bewijs op praktische bezwaren stuit. Juist door die uitsluiting kan de rechter, zoals hiervoor al werd opgemerkt, zich genoodzaakt voelen om de zaak aan te houden ten einde de benadeelde partij – hetzij op een nadere terechtzitting, hetzij door de politie – als getuige te horen. Het gebruik van de slachtofferverklaring komt dan wel zo praktisch voor.

Wat bij de door de steller van het middel aangedragen argumentatie opvalt, is dat de zorg uitgaat naar het belang van het slachtoffer en het belang van een vlotte afdoening van strafzaken, maar dat geen beroep wordt gedaan op het belang van de verdachte. Wellicht is de op zich juiste gedachte geweest dat een verdachte er weliswaar belang bij heeft dat een bewijsmiddel uitgesloten wordt van het bewijs, maar dat dit in het algemeen geen gerechtvaardigd belang oplevert. Toch komt het mij voor dat het verdedigingsbelang onder omstandigheden in het gedrang kan komen door het gebruik van de vordering van de benadeelde partij voor het bewijs. De vraag is namelijk of de verdachte op dat gebruik bedacht had kunnen zijn. De vordering heeft immers niet tot doel om bij te dragen aan het bewijs van het tenlastegelegde feit. Ik acht daarom niet uitgesloten dat het gebruik van de vordering als bewijsmiddel voor de verdediging als een verrassing kan komen en dat er daarom gevallen zijn waarin van de rechter mag worden verwacht dat hij de verdediging op het eventuele gebruik van dit bewijsmiddel attendeert.

Een reden om de vordering van de benadeelde partij categorisch van het bewijs uit te sluiten, levert dit echter niet op. Nu er niet over wordt geklaagd dat de verdachte in deze strafzaak door het gebruik van de vordering is overvallen, laat ik dit punt hier verder rusten.

Het middel berust op een opvatting die geen steun vindt in het recht. Daarom faalt het.

Het tweede middel klaagt dat het hof het bepaalde in art. 344 lid 1 sub 5 Sv heeft miskend in die zin dat het voornoemde bewijsmiddel 5 alleen kan gelden in verband met de inhoud van andere bewijsmiddelen.

Art. 344 lid 1 sub 5 Sv luidt:

“1. Onder schriftelijke bescheiden worden verstaan:

(…)

5 ̊ Alle andere geschriften; doch deze kunnen alleen gelden in verband met den inhoud van andere bewijsmiddelen.”

De steller van het middel leest deze bepaling zo dat de uit bewijsmiddel 5 blijkende omstandigheid dat de aangeefster ten tijde van de feiten BOA was, moet worden ondersteund door enig ander bewijsmiddel. Het middel berust hiermee op een onjuiste rechtsopvatting over het bepaalde in art. 344 Sv. Niet vereist is immers dat de inhoud van wat in het geschrift is neergelegd geheel wordt bevestigd door een ander bewijsmiddel, doch voldoende is dat een onderdeel van wat in het geschrift is vastgesteld steun vindt in ander bewijsmateriaal.6.Aan deze eis is voldaan.

Het middel faalt.

7. De middelen falen. Het tweede middel kan worden afgedaan met de aan art. 81 lid 1 RO ontleende motivering. In het eerste middel kan de Hoge Raad wellicht aanleiding vinden zich expliciet uit te spreken over de opgeworpen rechtsvraag.

8. Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoren te geven.

9. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG