6.3 ‘Geen vader’ versus ‘vader onbekend’

Het verplicht geven van eventuele informatie betreffende het mogelijke vaderschap door de vrouw is in het algemeen in strijd met het integriteitsbeginsel. Overigens bevestigde de Hoge Raad in 1997 de uitspraken van de Rechtbank en het Gerechtshof te ’s-Gravenhage van 1994 en 1995, op grond waarvan de moeder verplicht werd op straffe van verbeurdverklaring van een dwangsom van fl. 250 per dag zo veel mogelijk gegevens over de biologische vader, de verkrachter, aan haar dochter te geven.1 In hoofdstuk 12 wordt dieper op het probleem van de verkrachter ingegaan. In de meeste gevallen heeft dit kind dus een ‘onbekende’ juridische vader. Naar huidig recht is hier sprake van geen juridische vader.

En dat is één van de defecten in het huidig recht. Er is een man geweest die dit kind heeft verwekt. Door simpel aan te nemen dat het kind geen juridische vader heeft, wordt het gedrag van de vrouw gesanctioneerd om niet te willen zeggen wie de vader van dit kind is. Het recht onthoudt het kind op deze manier de mogelijkheid van een vader. Stelt men echter dat de juridische vader (nog) onbekend is, dan legt men bij de vrouw meer druk om alsnog de echte vader bekend te maken.