9.4 Kind als resultante van het samenbrengen van een mannelijke en vrouwelijke geslachtscel door twee personen

Logisch geredeneerd: zonder vrouw geen geboorte, maar zonder de betrokkenheid van een man geen conceptie, geen embryo en dus geen geboorte. De ongelijke behandeling van de homoseksuele man en vrouw is het gevolg van het star vasthouden aan het adagium ‘mater semper certa est’, de geboorte als ijkpunt voor het recht, gebaseerd op een vermoeden.

Indien de wetgever zou kunnen accepteren dat het nieuwe menselijk leven begint bij de bevruchting en de aansluitende innesteling (en dat dit accepteren zich niet beperkt tot enkele artikelen in de Grondwet en de Embryowet) en dat het ontstaan van dit nieuwe leven altijd het gevolg is van de een of andere daad van twee personen die een bevruchting gewild hebben (echt ‘ongewilde’ bevruchtingen even buiten beschouwing gelaten), zou ook deze vorm van discriminatie kunnen verdwijnen.

Immers, in elke, hier voor het gemak geïnstitutionaliseerde, relatie wordt gekeken naar het antwoord op twee vragen.

Het leest revolutionair, maar het is evolutionair. Nu men meer weet over het ontstaan van nieuw leven, moet men niet, om wat voor reden dan ook, vasthouden aan een standpunt dat slechts aanleiding geeft tot onduidelijkheden, conflicten en discriminatie.

Deze gevoelens beïnvloeden in negatieve zin het levensgeluk van de betrokken personen. Daarenboven schaadt dit het belang van het kind. Iedere actie betreffende een kind, en dus het ouderschap, raakt een kind, meestal niet direct (daar is het kind nog te klein voor), maar wel indirect, omdat op enig moment het kind toch nog wordt geconfronteerd met de bij zijn geboorte ontstane moeilijkheden. Kortom, wetgever: ‘Let op Uw saeck’.