Hof 's-Hertogenbosch, 13-06-2014, nr. 11/00255bis

Belanghebbende heeft bij brief met dagtekening 27 oktober 2009 de gemeente Maastricht (hierna: de gemeente) gevraagd welke gegevens van belanghebbende waren opgenomen in de gemeentelijke basisadministratie (hierna: GBA) over de jaren 2008 en 2009. De gemeente heeft hierop een gewaarmerkt afschrift verstrekt uit de GBA op de voet van artikel 79, lid 3 van de Wet gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (tekst 2009; hierna: Wet GBA). Tegelijkertijd heeft de Heffingsambtenaar bij schriftelijke kennisgeving een bedrag van € 12,80 aan leges geheven. Deze schriftelijke kennisgeving bestond uit een schriftuur, inhoudende een machtigingskaart met poststuknummer 60799 tot machtiging om een bedrag aan in verband met de levering van de gevraagde inlichtingen verschuldigde leges ad € 12,80 te incasseren van belanghebbendes bankrekening. Na tegen deze schriftelijke kennisgeving gemaakt bezwaar heeft de Heffingsambtenaar het bezwaar bij uitspraak op bezwaar afgewezen en het verzoek om vergoeding van kosten van het bezwaar afgewezen.

Belanghebbende is van deze uitspraak in beroep gekomen bij de Rechtbank. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van de Rechtbank van belanghebbende een griffierecht geheven van € 41. Bij schriftelijke uitspraak heeft de Rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

Tegen de uitspraak van de Rechtbank heeft belanghebbende hoger beroep ingesteld. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van belanghebbende een griffierecht geheven van € 112. De Heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft schriftelijk gerepliceerd en de Heffingsambtenaar heeft schriftelijk gedupliceerd.

Bij brief van 19 oktober 2011 heeft belanghebbende op grond van artikel 8:58 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgehad op 18 november 2011 te ‘s-Hertogenbosch. Aldaar is niemand verschenen. Belanghebbende heeft bij onder 1.5 bedoelde brief van 19 oktober 2011 bericht niet te zullen verschijnen. De Heffingsambtenaar heeft vóór, en op de dag van, de zitting de griffier telefonisch bericht door ziekte te zijn verhinderd te verschijnen op de zitting.

Het Hof heeft aan het einde van de zitting het onderzoek geschorst en bepaald dat het vooronderzoek wordt hervat.

Van de zitting is een proces-verbaal opgemaakt, dat in afschrift aan partijen is gezonden.

Na de zitting heeft de griffier bij de Heffingsambtenaar de onder 1.1 bedoelde brief van belanghebbende met dagtekening 27 oktober 2009 opgevraagd.

De Heffingsambtenaar heeft de onder 1.1 bedoelde brief van belanghebbende met dagtekening 27 oktober 2009 aan het Hof gezonden, alwaar die op 22 november 2011 is binnengekomen. Bij brief van 24 november 2011 is belanghebbende in de gelegenheid gesteld te reageren. Bij brief van 1 december 2011 met een bijlage heeft belanghebbende gereageerd en aan het Hof toestemming, als bedoeld in art. 8:64, lid 5, van de Awb, verleend om zonder nadere zitting uitspraak te doen. De Heffingsambtenaar heeft, alhoewel daartoe schriftelijk uitgenodigd, deze toestemming niet verleend.

Bij brief van 24 februari 2012 heeft belanghebbende op grond van artikel 8:58 van de Awb vóór de nadere zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

Het onderzoek ter nadere zitting heeft plaatsgehad op 6 april 2012 te ‘s-Hertogenbosch. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord, namens de Heffingsambtenaar, de heer [A]. Belanghebbende heeft bij de onder 1.11 bedoelde brief van 24 februari 2012 bericht niet te zullen verschijnen.

Het Hof heeft aan het einde van de nadere zitting het onderzoek gesloten.

Van de nadere zitting is een proces-verbaal opgemaakt, dat in afschrift aan partijen is gezonden.

Bij tussenuitspraak van 26 oktober 2012, 11/00255, ECLI:NL:GHSHE:2012:BY1384 (hierna: tussenuitspraak) heeft het Hof op de voet van artikel 267 VWEU prejudiciële vragen gesteld aan het Hof van Justitie van de Europese Unie te Luxemburg (hierna: HvJ). Bij deze tussenuitspraak is het onderzoek heropend (artikel 8:68, lid 1, van de Awb), is iedere verdere beslissing aangehouden en is het geding geschorst totdat het HvJ naar aanleiding van het verzoek van het Hof aan het HvJ om de prejudiciële vragen te beantwoorden uitspraak heeft gedaan.

Het HvJ heeft bij arrest van 12 december 2013, C-486/12 de prejudiciële vragen beantwoord.

Bij brief van 8 januari 2014 heeft het Hof de Heffingsambtenaar in de gelegenheid gesteld schriftelijk op het arrest van het HvJ te reageren. Bij brief van 29 januari 2014 heeft de Heffingsambtenaar geantwoord dat het arrest hem geen aanleiding geeft voor een reactie.

Vervolgens heeft het Hof bij brief van 3 februari 2014 belanghebbende in de gelegenheid gesteld schriftelijk te reageren op het arrest van het HvJ en op de reactie van de Heffingsambtenaar. Belanghebbende heeft gereageerd bij brief van 5 februari 2014. Belanghebbende heeft erin toegestemd dat uitspraak wordt gedaan zonder een tweede nadere zitting. Deze reactie van belanghebbende is gezonden aan de Heffingsambtenaar.

De Heffingsambtenaar heeft bij brief van 13 maart 2014 erin toegestemd dat uitspraak wordt gedaan zonder een tweede nadere zitting.

Vervolgens heeft het Hof het onderzoek (wederom) gesloten.

In de tussenuitspraak is opgenomen dat op grond van de stukken van het geding en de geloofwaardige verklaringen van de Heffingsambtenaar tijdens het onderzoek ter nadere zitting in deze zaak de volgende feiten en omstandigheden voor het Hof komen vast te staan, welke feiten en omstandigheden het Hof hier vrijwel volledig herhaalt:

Aan belanghebbende is bij beschikking met nummer [000000000] een administratieve sanctie opgelegd op grond van de Wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften (hierna: WAHV) ter zake van een verkeersovertreding. Tegen de door de Officier van Justitie in administratief beroep genomen beslissing is belanghebbende in beroep gekomen bij de kantonrechter. Uit het tot de stukken van het geding behorend beroepschrift van 10 juli 2009 blijkt dat in deze procedure van belang zou zijn (op welke datum en) naar welk adres het Centraal Justitieel Incassobureau (hierna: CJIB) zijn berichten heeft gestuurd.

Belanghebbende heeft in verband met de onder 2.1 bedoelde bij de kantonrechter lopende procedure bij brief met dagtekening 27 oktober 2009 de gemeente gevraagd welke gegevens van belanghebbende waren opgenomen in de GBA over de jaren 2008 en 2009. De gemeente heeft hierop een gewaarmerkt afschrift verstrekt uit de GBA op de voet van artikel 79, lid 3 van de Wet GBA. Ter zake van deze verstrekking zijn de onderhavige leges geheven. Het afschrift luidt, voor zover te dezen van belang, als volgt:

‘GEWAARMERKT AFSCHRIFT UIT DE GEMEENTELIJKE BASISADMINISTRATIE PERSOONSGEGEVENS

Adreshistorie

Naam: [achternaam belanghebbende]

Voornamen: [voornamen belanghebbende]

Geboren: 07-03-1981 [V]

Geslacht: Vrouw

Adres: [Gweg] 20

[postcode 1] [woonplaats]

sedert: 08-12-2008

sedert: 28-08-1999 ingeschreven in de gemeente

Adreshistorie:

14-08-2008[Sstraat] 31

[postcode 2] [woonplaats]

-02-04-2007 [Vhof] 53 D

[postcode 3] [woonplaats]

Dit afschrift stemt overeen met de gegevens, zoals die voorkomen in de basisadministratie. (…)’.

Het geschil betreft het antwoord op de volgende vraag:

Is het door het gemeentebestuur aan belanghebbende verstrekken van de onder 2.2 bedoelde informatie aan te merken als een dienst in de zin van artikel 229, eerste lid, onderdeel b, van de Gemeentewet?

Belanghebbende is van mening dat deze vraag ontkennend moet worden beantwoord. De Heffingsambtenaar is de tegenovergestelde opvatting toegedaan.

Partijen doen hun standpunten in hoger beroep steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt, alsmede hetgeen hieraan ter nadere zitting door de Heffingsambtenaar is toegevoegd.

Belanghebbende concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, tot gegrondverklaring van het bij de Rechtbank ingediende beroep, tot vernietiging van de uitspraak op bezwaar en tot vernietiging van de schriftelijke kennisgeving van de leges. De Heffingsambtenaar concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Ten aanzien van het geschil

Belanghebbende betoogt – in essentie en samengevat – dat zij niet een verzoek heeft gedaan om verstrekking van een gewaarmerkt afschrift uit de GBA op de voet van artikel 79, lid 3, van de Wet GBA. Zij stelt, dat zij heeft verzocht om informatie omtrent hetgeen aan persoonsgegevens in de GBA was opgenomen in 2008 en 2009 en dat dit een verzoek op grond van de Wet Openbaarheid van Bestuur (hierna: WOB) was. Nu naar haar mening sprake was van een WOB-verzoek kunnen geen leges worden geheven, omdat bij het verstrekken van informatie op grond van de WOB het algemeen belang overheerst boven (haar) individualiseerbare belangen (en derhalve geen sprake is van een dienst). Zij wijst erop, dat een gewaarmerkt afschrift uit de GBA in het maatschappelijk verkeer voor velerlei doeleinden noodzakelijk is als bewijs voor (de juistheid van) persoonsgegevens. Zij wijst op de noodzaak van zo’n afschrift voor de inschrijving bij een universiteit, voor de benoeming als lid van Provinciale Staten, voor het kunnen huwen enz. Ook in haar geval diende zij, zo stelt belanghebbende, over de in de GBA opgenomen persoonsgegevens te beschikken in verband met de bij de kantonrechter lopende procedure met betrekking tot de ingevolge de WAHV opgelegde administratieve sanctie voor een verkeersovertreding.

De Heffingsambtenaar verdedigt, dat uit de Wet GBA volgt dat op geen andere wijze gegevens kunnen worden verstrekt uit de GBA dan door een afschrift uit de GBA op de voet van artikel 79, lid 3 van de Wet GBA. Voorts stelt hij, dat het verstrekken van dit afschrift buiten het gebied van de publieke taakuitoefening ligt en dat het verstrekken van dit afschrift rechtstreeks en in overwegende mate verband houdt met dienstverlening ten behoeve van een individualiseerbaar belang, zodat sprake is van een dienst in de zin van artikel 229, eerste lid, onderdeel b, van de Gemeentewet.

Het Hof overweegt als volgt.

Verhouding WOB en Wet GBA

Met betrekking tot de stelling van belanghebbende dat zij heeft verzocht om informatie omtrent hetgeen aan persoonsgegevens in de GBA was opgenomen in 2008 en 2009 en dat dit een verzoek op grond van de WOB was en dat ter zake van een WOB-verzoek geen leges kunnen worden geheven (zie Hoge Raad 9 september 2011, nr. 10/04967, ECLI:NL:HR:2011:BQ4105; Hoge Raad 8 februari 2013, 12/00529, ECLI:NL:HR:2013:BZ0693 en Gerechtshof ’s-Hertogenbosch 23 maart 2012, nr. 11/00563, ECLI:NL:GHSHE:2012:BW2272) overweegt het Hof het volgende.

Belanghebbende stelt terecht dat een in het kader van de WOB gedaan verzoek vormvrij is, zodat de omstandigheid, dat zij in haar verzoek van 27 oktober 2009 om verstrekking van haar GBA-gegevens in 2008 en 2009 niet heeft vermeld dat zij deze verstrekking wenste op basis van de WOB, er niet aan in de weg staat dit verzoek aan te merken als wel te zijn gedaan op basis van de WOB. De vraag of hier wel aan in de weg staat de omstandigheid, dat zij om een verstrekking van gegevens heeft verzocht en niet om verstrekking van documenten, waarin die gegevens zijn vervat, (zie artikel 3 van de WOB) en de vraag of een digitale registratie al dan niet met documenten moet worden gelijkgesteld zal het Hof in het midden laten gelet op hetgeen hierna wordt overwogen.

Het Hof is van oordeel, dat de WOB dient te wijken voor bijzondere openbaarheidsregelingen met uitputtend karakter, neergelegd in wetten in formele zin. Een regeling is uitputtend, indien zij ertoe strekt te voorkomen dat door de afzonderlijke toepassing van de WOB afbreuk zou worden gedaan aan de goede werking van de materiële bepalingen in een bijzondere wet. (Vgl. onder meer Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State 9 april 2014, 201302028/1/A3, ECLI:NL:RVS:2014:1214; 9 april 2014, 201301475/1/A3, ECLI:NL:RVS:2014:1202; 2 april 2014, 201308103/1/A3, ECLI:NL:RVS:2014:1161; 5 maart 2014, 201305503/1/A3, ECLI:NL:RVS:2014:761; 26 februari 2014, 201205723/2/A3, ECLI:NL:RVS:2014:595; 20 november 2013, 201210442/1/A3, ECLI:NL:RVS:2013:1996; 23 oktober 2013, 201210313/1/A3, ECLI:NL:RVS:2013:1625; 25 september 2013, 201204892/1/A3, ECLI:NL:RVS:2013:1209; 6 maart 2013, 201110455/1/A3, ECLI:NL:RVS:2013:BZ3368 en van 7 november 2012, 201111353/1/A3, ECLI:NL:RVS:2012:BY2509).

Het Hof is van oordeel, dat de Wet GBA, een wet in formele zin, een bijzondere openbaarheidsregeling is met een uitputtend karakter, die derogeert aan de WOB.

Vaststaat, dat de GBA een basisadministratie is, waarin zogenaamde authentieke registraties plaatsvinden. Deze authentieke registraties worden bij wet als de enig officieel erkende registratie voor de betreffende gegevens aangemerkt en worden in het gehele land verplicht gebruikt door alle overheidsinstanties. Een (ander) overheidsorgaan kan de aangewezen gegevens uit de authentieke registratie zonder nader onderzoek gebruiken in zijn werkproces. Wanneer een burger constateert dat zijn gegevens onjuist zijn opgenomen, dan moet deze naar de authentieke registratie om het betreffende gegeven te laten wijzigen.

Gelet op het overwogene onder 5.8 en gelet op de opzet van de Wet GBA, waaruit blijkt dat de in de GBA opgenomen persoonsgegevens aan betrokkene moeten worden verstrekt en dat deze persoonsgegevens alleen aan derden kunnen worden verstrekt onder de voorwaarden, zoals vermeld in de Wet GBA, is sprake van een bijzondere openbaarheidsregeling. Bovendien is in de Wet GBA niet voorzien in een onbeperkte verstrekking van de in de GBA opgenomen persoonsgegevens aan een onbepaalde groep derden, maar is deze groep in beginsel beperkt. Op grond van het vorenstaande is het Hof van oordeel, dat de Wet GBA een bijzondere openbaarheidsregeling is met een uitputtend karakter. Ook uit de omstandigheid, dat de Wet bescherming persoonsgegevens (hierna: Wbp) niet van toepassing is op (de verstrekking van persoonsgegevens uit) de GBA (artikel 2, lid 1, onderdeel d, van de Wbp) duidt erop dat de Wet GBA een bijzondere openbaarheidsregeling is met een uitputtend karakter.

Gelet op het vorenoverwogene faalt de stelling van belanghebbende, dat haar verzoek van 27 oktober 2009 dient te worden aangemerkt als een verzoek op basis van de WOB. Daarmee ontvalt de grond aan haar stelling, dat geen leges kunnen worden geheven, omdat de verstrekking van haar persoonsgegevens geen dienst zou zijn in de zin van artikel 229, eerste lid, onderdeel b, van de Gemeentewet.

De verstrekking van persoonsgegevens uit de GBA

Allereerst zal het Hof ingaan op de stelling van de Heffingsambtenaar, dat uit de Wet GBA volgt dat op geen andere wijze gegevens kunnen worden verstrekt uit de GBA dan door een afschrift uit de GBA op de voet van artikel 79, lid 3 van de Wet GBA.

Het Hof stelt vast, dat belanghebbende in haar verzoek van 27 oktober 2009 niet heeft verzocht om een afschrift van haar persoonsgegevens in de GBA. Belanghebbende heeft slechts in algemene zin verzocht om verstrekking van haar GBA-gegevens in 2008 en 2009. Mede gelet op hetgeen onder 5.8 is overwogen had belanghebbende in het kader van de bij kantonrechter aanhangige zaak inzake de administratieve sanctie op grond van de WAHV geen andere keuze dan bij de gemeente te verifiëren welke adresgegevens van haar in 2008 en 2009 in de GBA waren opgenomen, omdat de GBA een zogenoemde basisadministratie is, die bij wet als de enig officieel erkende registratie voor de betreffende gegevens is aangemerkt en die in het gehele land verplicht wordt gebruikt door alle overheidsinstanties.

Het Hof verwerpt de onder 5.11 vermelde stelling van de Heffingsambtenaar op de volgende gronden.

Het Hof is op grond van algemene ervaringsregels in het maatschappelijke verkeer ermee bekend, dat in de GBA opgenomen persoonsgegevens door de betrokken persoon op andere wijze kunnen worden verkregen dan door verstrekking van een afschrift (schriftelijk, aan de balie of via internet), zoals bijvoorbeeld door het maken van een print na een raadpleging op internet. (Vergelijk bericht ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties van 12 november 2012, Belastingblad 2012/551.) Gelet op hetgeen onder 5.12 is overwogen had het op de weg gelegen van de Heffingsambtenaar belanghebbende daar op te wijzen, in welk geval belanghebbende geen leges verschuldigd zou zijn geweest. De door belanghebbende opgeworpen vraag of de schriftelijke kennisgeving reeds moet worden vernietigd op de grond dat zij niet om een ‘legesplichtige handeling’ heeft gevraagd laat het Hof evenwel in het midden, gelet op hetgeen hierna wordt overwogen.

Zoals het Hof in zijn tussenuitspraak heeft overwogen is buiten redelijke twijfel, dat de verstrekking van de in de GBA opgenomen persoonsgegevens valt onder de reikwijdte van de richtlijn. De verstrekking van deze persoonsgegevens moet voldoen aan de eisen, die de richtlijn daaraan stelt.

In zijn tussenuitspraak heeft het Hof de volgende prejudiciële vragen gesteld aan het HvJ:

I. Wordt voldaan aan de in artikel 12, aanhef, onderdeel a, aanhef, tweede gedachtestreepje van de richtlijn bedoelde verstrekking van de gegevens, die zijn verwerkt, door het verlenen van inzage (op de voet van art. 79, lid 2 van de Wet GBA)?

II. Staat artikel 12, aanhef, onderdeel a, aanhef van de richtlijn in de weg aan de heffing van leges ter zake van de verstrekking van persoonsgegevens, die zijn verwerkt, door middel van een afschrift uit de GBA?

III. Zo vraag II ontkennend moet worden beantwoord: Is de heffing van onderhavige leges bovenmatig als bedoeld in artikel 12, aanhef, onderdeel a, aanhef van de richtlijn?

Het HvJ heeft in zijn arrest in antwoord op de bij de tussenuitspraak gestelde prejudiciële vragen het volgende voor recht verklaard:

‘1) Artikel 12, sub a, van richtlijn 95/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van du 24 oktober 1995 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens en betreffende het vrije verkeer van die gegevens, moet in die zin worden uitgelegd dat het zich er niet tegen verzet dat voor de verstrekking van persoonsgegevens door een overheidsinstantie kosten in rekening worden gebracht.

2) Artikel 12, sub a, van richtlijn 95/46 moet in die zin worden uitgelegd dat, teneinde te waarborgen dat de ter zake van de uitoefening van het recht van toegang tot persoonsgegevens in rekening gebrachte kosten niet bovenmatig zijn in de zin van deze bepaling, het bedrag ervan niet mag uitgaan boven de kostprijs van de verstrekking van die gegevens. Het staat aan de nationale rechter een en ander na te gaan gelet op de omstandigheden van het hoofdgeding.’.

Het Hof heeft mitsdien na te gaan of de geheven leges van € 12,80 niet uitgaan boven de kostprijs van de verstrekking van de persoonsgegevens van belanghebbende uit de GBA.

De Heffingsambtenaar heeft, na door het Hof in de gelegenheid te zijn gesteld op het arrest van het HvJ te reageren, geantwoord dat het arrest van het HvJ hem geen aanleiding geeft voor een reactie.

Belanghebbende heeft in zijn daarop volgende reactie van 5 februari 2014 gesteld, dat getoetst dient te worden of de leges de kostprijs niet te boven gaan. Deze reactie is aan de Heffingsambtenaar gezonden.

Na de onder 5.20 vermelde reactie van belanghebbende heeft de Heffingsambtenaar in zijn brief van 13 maart 2014 ermee ingestemd, dat een zitting achterwege blijft.

Gelet op de onder 5.19-5.21 vermelde gang van zaken is het Hof van oordeel, dat de Heffingsambtenaar niet heeft gesteld, dat de geheven leges van € 12,80 niet uitgaan boven de kostprijs van de verstrekking van de persoonsgegevens van belanghebbende uit de GBA, laat staan dat hij dienaangaande feiten en omstandigheden heeft gesteld en aannemelijk gemaakt.

Uit het bovenoverwogene volgt, dat niet aannemelijk is geworden dat de geheven leges van € 12,80 niet uitgaan boven de kostprijs van de verstrekking van de persoonsgegevens van belanghebbende uit de GBA. Nu de Heffingsambtenaar (subsidiair) geen feiten en omstandigheden heeft gesteld waaruit volgt bij welk bedrag de leges niet uitgaan boven de kostprijs rest het Hof niets anders dan de schriftelijke kennisgeving te vernietigen (vgl. arrest van de Hoge Raad van 1 oktober 1958, 13 714, BNB 1958/305; van 16 november 1960, 14 383, BNB 1961/39).

Slotsom

Uit al vorenoverwogene volgt, dat het gelijk aan de zijde van belanghebbende is.

Ten aanzien van de griffierechten

Nu de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de gemeente aan belanghebbende het door haar ter zake van de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 41 respectievelijk € 112 te vergoeden.

Ten aanzien van de kosten van bezwaar

Nu de schriftelijke kennisgeving wordt vernietigd, acht het Hof termen aanwezig de Heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten van bezwaar.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op 1 (punten) x € 243 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 243.

Ten aanzien van de proceskosten

Nu de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, acht het Hof termen aanwezig de Heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en van het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op:

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.

Het Hof:

Aldus gedaan op: 13 juni 2014 door P. Fortuin, voorzitter, P.A.M. Pijnenburg en L.M. Brouwer-Harten, in tegenwoordigheid van J.W.J. van der Heijden, griffier. De beslissing is op die datum ter openbare zitting uitgesproken en afschriften van de uitspraak zijn op die datum aangetekend aan partijen verzonden.

Het aanwenden van een rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (Belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen.

1. Bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. Het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. a) de naam en het adres van de indiener;

b) een dagtekening;

c) een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d) de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.