4.5.2 Behoefte aan normering: indicatietarieven

Omdat de bedragen in de eerste periode na de inwerkingtreding vaak een veelvoud opleverden van hetgeen onder het liquidatietarief vergoed zou moeten worden1 - soms stegen deze zelfs uit boven het bedrag van de vordering zelf - en omdat er geen duidelijke lijn zat in de omstandigheden waarin rechters aanleiding voor matiging zagen, werden de kosten in IE-zaken zeer onvoorspelbaar.2 De vrees bestond dat dit de toegang tot het recht zou verminderen.3 Vanuit de rechterlijke macht en de advocatuur ontstond daarom de behoefte om toch enige normering aan te brengen in de tarieven en toepassingscriteria. Per 1 augustus 2008 zijn indicatietarieven ' in werking getreden' , die door het Landelijk Overleg Voorzitters van de Civiele sectoren van de rechtbanken (LOVC) in samenspraak met de Nederlandse Orde van Advocaten zijn opgesteld.4 De tarieven gelden officieel alleen in eerste aanleg (en nooit in octrooizaken). De hoven laten de veroordelingen conform indicatietarieven in eerste aanleg in de regel in stand, maar doen zeer wisselende uitspraken over de kosten in hoger beroep.5 De indicatietarieven zijn, in tegenstelling tot het liquidatietarief, niet bedoeld als forfaitaire bedragen, maar als ' indicatie van het maximale bedrag aan proceskosten dat door de bank genomen nog als redelijk en evenredig kan worden aangemerkt' , aldus Uitgangspunt 2.6 Wil een partij een hogere vergoeding, dan worden hoge eisen aan de motivering gesteld.7 Omdat de vergoedingen hoger zijn dan die van het liquidatietarief en waarschijnlijk in veel zaken dekkend, kan niet worden gezegd dat met de indicatietarieven het indemnisatiestelsel weer is vervangen door een continentaal stelsel. Hoogstens zijn de scherpe randjes er afgeschaafd.