HR, 05-10-2018, nr. 17/00373

Schending en/of verkeerde toepassing van het recht in het bijzonder de artikelen 8:60 Awb en 8:63Awb en/of artikel 8:69 Awb en/of 8:77, lid 1, onderdeel b, van de Awb, althans verzuim van vormen, waarvan de niet-inachtneming de nietigheid ten gevolge moet hebben, doordat het Hof onder 4.2 e.v. heeft geoordeeld dat het verzoek van belanghebbende om getuigen oproepen en te horen moet worden afgewezen zulks ten onrechte nu het verzoek in overeenstemming met de daarvoor geldende (wettelijke) criteria is gedaan, niet in geschil is dat de getuigen van belang zijn en 's Hofs ongevraagde oordeel dat het verder aanhouden van de behandeling in strijd zou komen met de behoorlijke procesorde en ook overigens rechtspraak van het EHRM hierin geen verandering brengt, onbegrijpelijk is gemotiveerd.

Het is niet in geschil dat het verzoek tot horen van de getuigen, tijdig is geschied. Dat wil zeggen binnen de daarvoor geldende wettelijke termijnen. Evenmin is in geschil dat het voorafgaand aan de mondelinge behandeling per fax aan het Hof verzoeken tot het oproepen van de getuigen, voldoet aan de vereisten van artikel 8:33 Awb. Voorts is niet in geschil dat de getuigen — bij gebrek aan enige betwisting door de Inspecteur of nadere vragen van het Hof — relevant kunnen verklaren en dus van belang zijn. Dat het volgens het Hof noodzakelijk noch zinvol ([…]) was om de getuigen op te roepen, is innerlijk tegenstrijdig en om die reden reeds onbegrijpelijk.

Ten slotte is niet in geschil dat namens belanghebbende het verzoek tot het horen en het oproepen van de getuigen gemotiveerd is herhaald ter zitting en dat belanghebbende mede bij gebrek aan adresgegevens, niet bij machte was de getuigen zelf mee te nemen naar de zitting. Het lijkt er derhalve op dat het Hof enkel en alleen niet is overgegaan tot het oproepen van de getuigen met de overweging dat de behoorlijke procesorde daarmee in geding zou komen. Uit het proces-verbaal van de zitting blijkt overigens niet dat de Inspecteur over een eventuele schending van de goede procesorde geklaagd heeft. Het was derhalve geen punt van geschil. De regels van procesorde zijn bedoeld voor (te beschermen belangen) van procespartijen. Dat het Hof concludeert tot een mogelijke strijdigheid met de behoorlijke procesorde, is ook daarom onbegrijpelijk. Bovendien is het Hof hiermee buiten de rechtsstrijd getreden. Juist het niet oproepen van getuigen is volgens belanghebbende in strijd met een goede procesorde. Wij verwijzen naar het hierna volgende en naar de tekst bij het volgende middel.

Dat de inspecteur nimmer geklaagd heeft over de goede procesorde, komt belanghebbende juist voor. Blijkens de processtukken is van de zijde van belanghebbende van het begin af aan gesteld dat de inspecteur in strijd handelde met artikel 8:42 Awb door te volstaan met de inbreng van een niet ondertekend overzichtsproces-verbaal van de FIOD maar het achterliggende strafdossier — nota bene bij de Rechtbank wet fysiek mee te nemen naar de zitting — maar bij herhaling niet te willen overleggen. Dit standpunt heeft belanghebbende zowel in eerste aanleg als bij het Hof ingenomen.

Het Hof heeft belanghebbende hierin aanvankelijk gesteund door de inspecteur te verzoeken, het strafdossier alsnog in te brengen. Dat het gehele strafdossier een op de zaak betrekking hebbend stuk vormde, was daarmee een gegeven. Dat enkel en alleen door toedoen van de inspecteur pas na circa 8 jaar(!) een compleet procesdossier voorhanden was, evenzeer. Onder die omstandigheden zou het niet hebben gepast dat de inspecteur zou gaan klagen over strijdigheid met de procesorde als naar aanleiding van de het alsnog inbrengen van de gevraagde stukken belanghebbende, getuigen wenst te horen. Als al geconcludeerd zou kunnen worden dat het verzoek tot oproeping van de getuigen laat is geschied door belanghebbende en daarmee spanning optrad met de goede procesorde — quod non — heeft niet belanghebbende maar de inspecteur dit lange tijdsverloop veroorzaakt. Het geeft geen pas het lange tijdsverloop ten nadele van belanghebbende Uk te leggen. 's Hofs oordeel is onbegrijpelijk.

Ten slotte overweegt het Hof dat ook het arrest van het EHRM van 15 maart 2016, nr. 39966 (Gillissen) geen reden is om de getuigen op te roepen. Belanghebbende heeft ter zitting gemotiveerd gesteld dat hij niet in staat was genoemde getuigen mee te nemen. Zo was van de eerste getuige bekend dat hij die dag was verhinderd. En van de tweede getuige ontbrak ieder spoor. Belanghebbende had en heeft geen enkel gegeven dat zou kunnen leiden tot de woon- of verblijfplaats van die getuige. Daarmee staat buiten kijf dat de twee getuigen niet liggen binnen het domein van belanghebbende. Het arrest Gillissen verplicht de rechter om in elk geval onder die omstandigheden, zelf de getuigen op te roepen. Dat het Hof overweegt dat in de onderhavige procedures geen boeten aan de orde zijn en artikel 6 EVRM in belastingzaken niet kan worden ingeroepen, is onjuist. Het is immers vaste jurisprudentie van uw Raad dat juist aansluiting kan (of moet) worden gezocht bij de jurisprudentie van het EHRM als het gaat om rechtsbeginselen die los van art. 6 EVRM evenzeer gelden binnen de Nederlandse rechtsorde (vergelijk HR 10 juni 2011, nrs. 09/02639, 09/05112 en 09/5113, NTFR 2011/1366, NTFR 2011/1367, NTFR 2011/1368). Het door het EHRM in het arrest Gillissen toegepaste rechtsbeginsel van equality of arms geldt evenzeer binnen de Nederlandse rechtsorde, los van artikel 6 EVRM. Anders dan het Hof heeft overwogen zal het arrest Gillissen daarom weldegelijk als maatstaf moeten worden genomen als het gaat om het oproepen en horen van getuigen in fiscale procedures.

Schending en/of verkeerde toepassing van het recht in het bijzonder artikel 8:42 Awb en/of artikel 8:77, lid 1, onderdeel b, van de Awb, althans verzuim van vormen, waarvan de niet-inachtneming de nietigheid ten gevolge moet hebben, doordat het Hof onder 4.4 e.v. heeft geoordeeld dat belanghebbende door de late inbreng van het strafdossier door de Inspecteur in zijn stellingname tegen de opgelegde aanslagen, niet is benadeeld zulks onbegrijpelijk gemotiveerd nu de verplichting van artikel 8:42 Awb zich enkel richt tot de Inspecteur en belanghebbende door een gebrek aan onderbouwing door de Inspecteur van zijn standpunt, niet in staat is geweest tijdig tegenbewijs te leveren.

Dit middel moet mede in samenhang worden gezien met middel I. Belanghebbende herhaalt dat het Hof belanghebbende aanvankelijk heeft bevestigd in zijn standpunt dat de Inspecteur ten onrechte het gehele strafdossier niet heeft ingebracht en daarmee artikel 8:42 Awb heeft geschonden.

Dat het strafdossier reeds in handen zou zijn van belanghebbende is irrelevant voor artikel 8:42 Awb. Het ontslaat de Inspecteur geenszins van zijn wettelijke verplichting tot inbreng van alle op de zaak betrekking hebbende stukken.

In pleidooi van 21 juni 2016, wordt namens belanghebbende het volgende gesteld:

De inspecteur heeft een zelfstandige verplichting om bewijs van zijn stelling te leveren. En als zoals in het onderhavige geval de inspecteur geen deugdelijk zelfstandig onderzoek doet, maar volstaat met het bloot inbrengen van onderzoeksresultaten van een ander overheidsorgaan, is het minste dat mag worden verwacht dat de inspecteur zijn correcties onderbouwt met concrete verwijzing naar de verschillende daarin genoemde bewijsmiddelen. Dat is nimmer gebeurd, ook niet na veelvuldig aandringen van belanghebbende. Het gevolg is dat belanghebbende in het duister tast omtrent de concrete onderbouwing. En as we speak nog steeds. Ook na herhaaldelijke lezing van de onbegrijpelijke motiveringen van het Hof (waarover hierna meer). Hoe had belanghebbende dan tegenbewijs kunnen leveren? Of bedoelt het Hof dat van belanghebbende kon worden verlangd, zelf in vulling te geven aan de mogelijke concrete bewijsmiddelen en onderbouwing van de inspecteur omdat belanghebbende kennelijk al over het strafdossier beschikte? Zulks terwijl bij de inspecteur de bewijslast rust en meer algemeen de plicht alle 8:42-stukken in te brengen. Belanghebbende is weldegelijk benadeeld in zijn stellingname tegen de belastingaanslagen. 's Hofs oordeel ter zake is onbegrijpelijk gemotiveerd.

Schending en/of verkeerde toepassing van het recht, in het bijzonder de artikelen 7 van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (jaar 2000) en 3.8 Wet inkomstenbelasting 2001 (jaren 2001 en verder); artikel 27e, lid 1 en artikel 52 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen; en de artikel 8:69 en 8:77, lid 1, onderdeel b, van de Algemene wet bestuursrecht, althans verzuim van vormen, waarvan de niet-inachtneming de nietigheid ten gevolge moet hebben, doordat het Hof — in een adem en voor belanghebbende op onbegrijpelijke wijze — heeft geoordeeld dat sprake is van valselijk opgemaakte facturen, die leiden tot een onjuiste administratie, die leidt tot een omkering en verzwaring van de bewijslast en tevens tot het niet doen van de vereiste aangifte en tot een bewustzijn daarvan bij de directeur van belanghebbende en voorts dat deze oordelen niet naar de eisen van de wet met redenen zijn omkleed.

Het Hof heeft in rechtsoverweging 4.9 geoordeeld dat de vluchtfacturen valselijk zijn opgemaakt. Dit onder — de enkele — verwijzing naar passages uit het zogenoemde OPV, de strafrechtelijke veroordeling van [A] door de rechtbank en de verklaring van [A] Voor het overige is het oordeel van het Hof niet gemotiveerd.

Voor belanghebbende is het vanwege de zeer summiere motivering een raadsel wat nu het valselijke karakter is van de vluchtfacturen. Meer algemeen kan belanghebbende in de uitspraak met lezen wat in fiscalibus onder een valse factuur verstaan moet worden.

Wat is de maatstaf die het Hof aanlegt? Belanghebbende kan hier slechts naar gissen. De motivering van het Hof biedt in ieder geval geen aanknopingspunten, daar waar op voorhand meerdere maatstaven denkbaar zijn.

Het ontbreken van een deugdelijke motivering klemt in deze zaak vooral, omdat het oordeel van het Hof in materieel opzicht is te beschouwen als een ‘kernoordeel’. Het ongelijk van belanghebbende in de procedure is geheel of vrijwel geheel terug te brengen tot het oordeel over het valselijk opmaken van vluchtfacturen.

De motivering van het Hof maakt voorts niet duidelijk of inzichtelijk wat de gevolgen en/of kwalificaties moeten zijn van een valselijk opgemaakt factuur. Kennelijk is het Hof van oordeel dat het opnemen van een valselijke factuur — wat dat ook moge zijn — in de administratie per definitie leidt tot een onjuiste administratie. Voor belanghebbende is het een raadsel wat het Hof onder een onjuiste administratie verstaat. Iedere motivering ontbreekt. Wederom is het gissen naar de maatstaf die het Hof aanlegt.

Kennelijk leidt de onjuiste administratie tot de gevolgtrekking dat de bewijslast moet worden omgekeerd en verzwaard. Als de onjuiste administratie daar de grondslag voor vormt kan belanghebbende niet anders concluderen dan dat het Hof in dat geval de onjuiste maatstaf aanlegt en ook buiten de rechtsstrijd is getreden. Omkering een verzwaring wegens een onjuiste of ondeugdelijke administratie behoort immers ten principale te geschieden op grond van artikel 52 AWR. De motivering van het Hof geeft evenwel geen enkele blijk van deze grondslag. Zo het Hof de bewijslast op deze grond heeft omgekeerd — impliciet of expliciet — zou het daarmee buiten de rechtsstrijd zijn getreden en had een nadere motivering voor de hand gelegen.

Het Hof heeft de bewijslast omgekeerd en verzwaard omdat het buiten twijfel is dat door het opnemen van valse vluchtfacturen de door belanghebbende verschuldigde belasting zowel relatief als absoluut tot aanzienlijk te lage bedragen zou worden vastgesteld. Dat is de maatstaf die volgens vaste jurisprudentie hoort bij de omkering en verzwaring van de bewijslast bij het niet doen van de vereiste aangifte. Hieraan voorafgaand overweegt het Hof dat de vereiste aangifte niet is gedaan omdat er sprake is van een onjuiste administratie.

Belanghebbende krijgt dit alles niet ontcijferd. Waarom is nu geen vereiste aangifte gedaan? Omdat de administratie onjuist is? Zoals hierboven beschreven, in dat geval is de grondslag voor de omkering en verzwaring onjuist. Of is de vereiste aangifte niet gedaan omdat zowel in absolute als relatieve zin te weinig belasting is vastgesteld? Of is er te weinig belasting vastgesteld omdat de administratie onjuist is?

Het Hof mag op dit punt dan geen enkele twijfel kennen (is hier sprake van een machtswoord?) belanghebbende heeft die wel. De motivering geeft immers geen enkel inzicht in de gedachtegang van het Hof waarom te weinig belasting is vastgesteld. Een motivering is volgens belanghebbende een absoluut vereiste in dezen. Er is immers geen rechtsregel die in algemene zin dan wel specifieke zin bepaalt dat valselijk opgemaakte facturen (per definitie) niet ten laste van de winst mogen worden gebracht. Het totaalwinstbegrip staat als uitgangspunt immers de aftrek toe van kosten.

Daarom zal toch eerst in duidelijke bewoordingen moeten worden vastgesteld waarin het valselijke karakter is gelegen — hetgeen niet is gedaan door het Hof — en voorts worden toegelicht waarom dat valselijke karakter in de specifieke casus vervolgens in de weg staat aan aftrek. Welke bepalingen en welke feiten leiden tot een beperking van de aftrek. Deze motivering ontbreekt eveneens. Ten onrechte, mede omdat belanghebbende gemotiveerd heeft gesteld dat sprake is van zakelijke kosten die voor aftrek in aanmerking komen. Het Hof heeft daar ten onrechte geen aandacht aan besteed.

Als dit allemaal al gissen is voor belanghebbende, hoe kan het dan zijn dat [A] zich bewust is geweest van het een en ander, zoals het Hof ten slotte oordeelt in 4.9. Bewust van wat eigenlijk?

Volgens belanghebbende kunnen de in dit middel vermelde oordelen van het Hof de toets der kritiek niet doorstaan. Al deze oordelen hinken ten minste op twee gedachten en de motivering van het Hof is in dat licht als ontoereikend te beschouwen. Dat klemt te meer, omdat de directeur van belanghebbende, [A], strafrechtelijk wordt vervolgd. Het Hof is hiermee bekend, evenals met de stand van zaken in die procedure en weet of behoort te weten dat de onderhavige uitspraak vroeg of laat in die strafprocedure ingebracht zal worden. Bijvoorbeeld door de verdediging.

Dit middel bestrijdt meerdere oordelen. Vanwege de samenhang tussen de oordelen en de omstandigheid dat deze alle zijn samengebracht in een enkele rechtsoverweging, is ervoor gekozen de oordelen in een enkel middel te bestrijden. Een enkel oordeel wordt ook hieronder (nader) bestreden en moet zo nodig in samenhang worden gelezen. Het middel heeft ertoe te leiden dat de uitspraak niet in stand kan blijven en dat verwijzing moet volgen.

Schending en/of verkeerde toepassing van het recht, in het bijzonder artikel 27e, lid 1 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen en artikel 8:77, lid 1, onderdeel b, van de Algemene wet bestuursrecht,althans verzuim van vormen, waarvan de niet-inachtneming de nietigheid ten gevolge moet hebben, doordat het Hof ten onrechte de bewijslast heeft omgekeerd en verzwaard voor ‘aftrekposten’; een onjuiste bewijslastverdeling heeft toegepast, of beter gezegd: überhaupt geen bewijslastverdeling heeft toegepast voor de stelling dat de vereiste aangifte niet is gedaan en voorts dat het oordeel dat de vereiste aangifte niet is gedaan niet naar de eisen van de wet met redenen is omkleed.

Het Hof is kennelijk van oordeel dat belanghebbende de vereiste aangifte niet heeft gedaan als gevolg waarvan kennelijk in absolute en relatief te weinig verschuldigde belasting is vastgesteld. Zie middel I hierboven. Dat lijdt geen twijfel, aldus het Hof in rechtsoverweging 4.9.

Het Hof miskent evenwel dat ter zake van deze maatstaf de bewijslast bij de inspecteur rust. Dit conform vaste jurisprudentie van uw Raad. Het is aan de inspecteur aannemelijk te maken dat in absolute en relatieve zin te weinig verschuldigde belasting is vastgesteld als gevolg van het niet doen van de vereiste aangifte. Zulks conform de normale bewijsregels.

Rechtsoverweging 4.9 geeft hier geen enkele blijk van, noch van de verdeling van de bewijslast noch van de waardering van het bewijs. ‘Het lijdt geen twijfel’ zijn machtswoorden waar belanghebbende niets wijzer van wordt. Dat klemt te meer, omdat belanghebbende gemotiveerd heeft betwist dat in absolute en relatieve zin te weinig belasting zou zijn vastgesteld.

Voorts heeft het Hof miskend dat van een omkering en verzwaring geen sprake kan zijn nu sprake is van meerdere winstcorrecties ter zake waarvan de bewijslast reeds bij belanghebbende rust. Dit op grond van vaste jurisprudentie van de Hoge Raad. De miskenning klemt te meer omdat belanghebbende reeds in een vroeg stadium van de procedure de stelling heeft ingenomen dat bij ‘aftrekposten’ (winst verlagende correcties) de bewijslast niet kan worden omgekeerd.

Het middel heeft ertoe te leiden dat de uitspraak niet is stand kan blijven en dat verwijzing moet volgen.

Schending en/of verkeerde toepassing van het recht, in het bijzonder artikel 27e, lid 1 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen en artikel 8:77, lid 1, onderdeel b, van de Algemene wet bestuursrecht, althans verzuim van vormen, waarvan de niet-inachtneming de nietigheid ten gevolge moet hebben, doordat het Hof voor een aantal jaren heeft verzuimd heeft een oordeel te vellen over de redelijk schatting; het Hof voor de overige jaren — kennelijk — van oordeel is dat sprake is van een redelijke schatting en het Hof voor laatstbedoelde jaren overigens geen of onvoldoende inzicht verschaft in de bewijslastverdeling ter zake van specifieke correcties en de waardering van het bewijs, een en ander niet naar de eisen van de wet met redenen omkleed.

Zo het Hof — anders dan door belanghebbende hierboven betoogd — terecht tot het oordeel is gekomen dat de bewijslast moet worden omgekeerd en verzwaard, heeft te gelden dat de inspecteur de belastbare winst niet naar willekeur mag schatten. Volgens vaste jurisprudentie van uw Raad moet sprake zijn van een redelijke schatting. De bewijslast voor de redelijkheid van de schatting rust bij de inspecteur, in ieder geval bij betwisting door de belanghebbende zoals in casu.

Voor de jaren 2000, 2001 en 2004 heeft het Hof echter niets geschreven over een redelijke schatting. De uitspraak verschaft op dit punt geen enkel inzicht. Dat had beslist voor de hand gelegen en gemoeten, omdat belanghebbende de correcties van de inspecteur gemotiveerd heeft betwist, in het bijzonder die met betrekking tot de vluchtfacturen. Zowel in juridisch als in feitelijk opzicht.

Voor de jaren 2002 en 2003 neemt het Hof wel het woord schattingen in de mond. In rechtsoverweging 4.14 schrijft het Hof dat de correcties van de inspecteur niet gebaseerd zijn op schattingen maar op tijdens de onderzoeken van de fiscus gebleken feiten en omstandigheden. Volgens het Hof mocht de inspecteur zich in redelijkheid op die gegevens baseren. In de daarop volgende rechtsoverweging schrijft het Hof dat niet is gebleken dat aan de juistheid moet worden getwijfeld van de brieven waarin de inspecteur een ander heeft uitgewerkt. Het Hof benoemt evenwel niet welke correcties het betreft. Dat blijft gissen.

Mocht het Hof hier doelen op de correcties die voortvloeien uit de vluchtfacturen, dan zijn de overwegingen voor belanghebbende onbegrijpelijk. Belanghebbende heeft in de procedure voor het Hof de juistheid van deze correcties uitgebreid gemotiveerd bestreden, in het bijzonder de correcties met betrekking tot de vluchtfacturen. Laatstelijk bij pleitnota voor de zitting van 21 juni 2016. Het Hof besteedt echter geen woord aan deze verweren. Ten onrechte.

Overigens is het belanghebbende uit de uitspraak niet duidelijk geworden of voor de jaren 2002 en 2003 sprake is van een omkering en verzwaring van de bewijslast. Voor de jaren 2000, 2001 en 2004 schrijft het Hof expliciet dat daarvan sprake is, daargelaten of dit terecht is. Voor de jaren 2002 en 2003 staat daar in expliciete zin niets over geschreven. Uit rechtsoverweging 4.14 zou belanghebbende kunnen afleiden dat wel sprake is van een omkering, omdat het Hof spreekt over schattingen. Deze schattingen zijn vervolgens geen schattingen meer. Komt de omkering onder die omstandigheden te vervallen? Zo ja, dan kan belanghebbende bezwaarlijk betogen dat zij benadeeld is. De schoonheidsprijs verdient het echter niet in haar ogen.

Dit middel bestrijdt meerdere oordelen. Vanwege de samenhang tussen deze oordelen, is ervoor gekozen de oordelen in een enkel middel te bestrijden. Het middel heeft ertoe te leiden dat de uitspraak niet in stand kan blijven en dat verwijzing moet volgen.

Schending en/of verkeerde toepassing van het recht, in het bijzonder artikel 27e, lid 1 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen en artikel 8:77, lid 1, onderdeel b, van de Algemene wet bestuursrecht, althans verzuim van vormen, waarvan de niet-inachtneming de nietigheid ten gevolge moet hebben, doordat het Hof op onjuiste gronden tot het oordeel is gekomen dat belanghebbende niet in het verlangde bewijs is geslaagd en het oordeel niet naar de eisen van de wet met redenen is omkleed.

Het Hof heeft in ieder geval voor de jaren 2000, 2001 en 2004 de bewijslast omgekeerd en verzwaard. Het stelt vast dat belanghebbende overtuigend heeft aan te tonen dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar voor deze jaren onjuist zijn.

De uitspraak van het Hof doet voorkomen dat belanghebbende de correcties inhoudelijk niet heeft bestreden en niet heeft willen bestrijden. De overwegingen vinden evenwel geen steun in de stukken. Belanghebbende heeft in de procedure bij het Hof juist wel gekozen voor een inhoudelijk verweer — ook al acht zij zich daar strikt genomen niet toe verplicht vanwege het nemo tenetur beginsel — en heeft diverse verklaringen ingebracht en ook overigens de correcties van de inspecteur gemotiveerd betwist. Laatstelijk bij pleitnota voor de zitting van 21 juni 2016. Belanghebbende vindt de overwegingen van het Hof in dat opzicht onbegrijpelijk. Het Hof heeft aan deze stellingen geen enkele aandacht besteed. Ten onrechte.

Belanghebbende begrijpt verder niet waarom het Hof haar aanrekent dat zij ervoor heeft gekozen niet bij de mondelinge behandeling aanwezig te zijn. Er is geen rechtsregel die haar daartoe verplicht, tenzij het Hof — conform de daartoe geëigende wettelijke bepalingen — daarop zou staan. Daar is niets van gebleken.

Belanghebbende heeft ervoor gekozen verklaringen in te brengen, welke door het hof tot de gedingstukken zijn gerekend. Het Hof schrijft dat belanghebbende met haar afwezigheid het Hof de mogelijkheid heeft onthouden die verklaringen te toetsen aan de inhoud van het dossier. Het Hof miskent evenwel dat belanghebbende zich liet vertegenwoordigen door haar beide raadslieden. Als het Hof nadere vragen had gehad, had het Hof deze aan de beide aanwezige raadslieden kunnen stellen of via de raadslieden kunnen laten overbrengen. Het is belanghebbende evenwel niet gebleken dat het Hof specifieke vragen had naar aanleiding van de ingebrachte verklaringen. De inspecteur heeft overigens op de verklaringen mogen en kunnen reageren.

Het oordeel uit rechtsoverweging 4.13 waarin — slechts — staat dat het Hof van oordeel is dat belanghebbende, met alles dat zij heeft aangevoerd, niet in het van haar verlangde bewijs is geslaagd, voldoet niet aan de eisen van motivering die de wet, de jurisprudentie en het huidige tijdsgewricht hieraan stellen. Het is een machtswoord, dat geen enkel inzicht geeft in de gedachtegang van het Hof. De uitspraak geeft geen inzicht op het antwoord op de vraag waarom de gemotiveerde stellingen of betwistingen van belanghebbende niet slagen of worden verworpen.

Het middel heeft ertoe te leiden dat de uitspraak niet in stand kan blijven en dat verwijzing moet volgen.

Belanghebbende concludeert op grond van al het bovenstaande tot vernietiging van de uitspraak en tot verwijzing naar een ander Hof.

Voorts verzoekt belanghebbende uw Raad de staatssecretaris van Financiën te veroordelen in de proceskosten van belanghebbende zoals wettelijk bepaald.

Met verschuldigde hoogachting,