Hof Den Haag, 17-04-2018, nr. BK-17/00471, nr. BK-17/00472

De moedervennootschap van de [X 1] groep (hierna ook: het concern) is gevestigd in [A] (Zwitserland). Binnen het concern, dat het bankbedrijf uitoefent, vervult [X 1] A.G. een centrale rol.

[X 1] A.G. is gevestigd in Zwitserland. Zij heeft een vaste inrichting in het Verenigd Koninkrijk, [XLondon Branch] ( [XLondon Branch] ). [XLondon Branch] is een van de twee belangrijkste entiteiten van het concern waar het gaat om het aantrekken van vreemd vermogen in de markt.

[XLtd] ( [XLtd] ) maakt ook deel uit van het concern en is eveneens in het Verenigd Koninkrijk gevestigd. [XLtd] heeft geen banklicentie. Voor het verkrijgen van financiering is [XLtd] afhankelijk van andere onderdelen van het concern.

Het concern is in Nederland actief via - onder meer - [XHoldings] ) B.V. (Holdings), een kleindochtervennootschap van [X 1] A.G.

In 2007 heeft Holdings de aandelen in belanghebbende verworven. Belanghebbende was ten tijde van de verkrijging van haar aandelen door Holdings aan te merken als 'winstvennootschap'.

Belanghebbende heeft na haar overname door Holdings een lening opgenomen bij [XLondon Branch] . [XLondon Branch] heeft daartoe bij derden, in de markt, gelden aangetrokken. De geleende gelden houden verband met rechtshandelingen van belanghebbende als bedoeld in artikel 10a van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (Wet Vpb). De aldus aangewende gelden zijn uiteindelijk als vreemd vermogen ter beschikking gekomen van [XLtd] , kort nadat belanghebbende voornoemde lening heeft opgenomen bij [XLondon Branch] .

In een verklaring van [TTT] , overgelegd bij Gerechtshof Amsterdam in de procedure vóór verwijzing als productie 4 bij het nader stuk van belanghebbende van 19 juni 2015, is onder meer het volgende vermeld:

"I am a UK based trader with [X 1] . In that capacity I was responsible for the loans given by [XLondon Branch] (" [XLondon Branch] ") to [X1] B.V., (…) and (…) [Hof: andere vennootschappen behorend tot de [X 1] groep] (jointly: the "Dutch Companies") in the period 2007-2008. I was responsible for the funding (through our treasury department) of those loans.

The funds [XLondon Branch] used to provide the loans to the Dutch Companies were raised from the investors outside the [X 1] group, originally in the form of relatively small short term loans (usually up to six months) from individual investors, later also in the form of larger amounts of publicity listed longer term bonds. The amounts raised on these loans and bonds were earmarked for the loans to the Dutch Companies from the start and administered, together with the loans to the Dutch Companies, in a separate trading book, coded ALM4, that was specifically created for that purpose. In that way the loans to the Dutch Companies could at all time be traced to (parts of) one or several external loans or bonds.

The funding history of each of the Dutch Companies was recorded in individual spreadsheets, which were periodically updated."

Uit de tussen belanghebbende en [XLondon Branch] gesloten overeenkomst van geldlening, overgelegd als productie 1 bij het nader stuk van belanghebbende van 12 januari 2018, volgt dat:

- ( i) de looptijd van de hiervoor onder 3.6.1 bedoelde lening (hierna: de interne lening) 21 maanden bedraagt;

- ( ii) ter zake geen aflossingsschema is overeengekomen;

- ( iii) de rentevergoeding zal worden bepaald aan de hand van het Euribor tarief voor deposito's;

- ( iv) de omvang van de interne lening € 1.372 miljard bedraagt; en

- ( v) de interne lening 30 maart 2007 is aangegaan.

De betaling van de door belanghebbende aan [XLondon Branch] verschuldigde rente werd gefinancierd uit door haar ontvangen dividenduitkeringen van concernvennootschappen waarin zij als gevolg van de in 3.6.1 bedoelde rechtshandelingen deelnam. De lening van [XLondon Branch] werd afgelost met bedragen die aan belanghebbende werden uitgekeerd bij wege van terugbetaling van kapitaal.

Belanghebbende heeft bij het bepalen van haar winst voor de jaren 2007 en 2008 in haar aangifte voor de vennootschapsbelasting de door haar aan [XLondon Branch] verschuldigde rente in aftrek gebracht. De Inspecteur heeft bij het opleggen van de aanslagen deze rente niet in aftrek toegelaten.

In het verwijzingsarrest is, voor zover thans van belang, overwogen:

"6. Slotsom

(…) Verwijzing moet volgen voor een hernieuwde beoordeling van de vraag tot welke bedragen de aftrek van de door [belanghebbende] aan [XLondon Branch] verschuldigde rente wordt verhinderd door toepassing van het leerstuk van fraus legis. Voor het jaar 2008 zal (tevens) het beroep van de Inspecteur op artikel 10a Wet Vpb moeten worden beoordeeld, met inachtneming van het heden in de zaak met kenmerk 16/03669, ECLI:NL:HR:2017:640, gewezen arrest."

Omschrijving geschil in hoger beroep, standpunten en conclusies van partijen na verwijzing

Na verwijzing is in geschil of de aftrek van het gedeelte van de rente dat niet door fraus legis wordt getroffen (de excesrente) wordt beperkt door het bepaalde in artikel 10a Wet Vpb.

Niet langer in geschil is tot welk bedrag de aftrek van de door belanghebbende aan [XLondon Branch] verschuldigde rente wordt verhinderd door toepassing van het leerstuk van fraus legis. Partijen hebben na verwijzing gezamenlijk het standpunt ingenomen dat bij de hierna vermelde kerngegevens de volgende bedragen horen:

Voor de standpunten van partijen verwijst het Hof naar de stukken van het geding.

Partijen concluderen wat betreft het jaar 2007 tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, vernietiging van de boetebeschikking, vermindering van de aanslag tot een berekend naar een belastbaar bedrag van € 40.819.608 en dienovereenkomstige vermindering van de bij beschikking in rekening gebrachte heffingsrente, alsmede tot vaststelling van het bedrag dat met overeenkomstige toepassing van artikel 20b Wet Vpb als ware het een verlies van 2007 kan worden verrekend met winsten van volgende jaren, op € 736.245.

Belanghebbende concludeert wat betreft het jaar 2008 tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, vernietiging van de boeteschikking, vernietiging van de beschikking heffingsrente, vermindering van de aanslag tot nihil, alsmede tot vaststelling van het verlies van dat jaar op € 32.942.000.

De Inspecteur concludeert wat betreft het jaar 2008 tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, vernietiging van de boeteschikking, vernietiging van de beschikking heffingsrente en vermindering van de aanslag - na verrekening van een verlies van het jaar 2007 van € 255.000 - tot nihil.

Partijen hebben na verwijzing overeenstemming bereikt tot welk bedrag de aftrek van de door belanghebbende in het jaar 2007 aan [XLondon Branch] verschuldigde rente wordt verhinderd door toepassing van het leerstuk van fraus legis. Dientengevolge dient naar hun gemeenschappelijke oordeel de aanslag Vpb 2007 te worden verminderd tot een belastbaar bedrag van € 40.819.608 en dient het bedrag dat met overeenkomstige toepassing van artikel 20b Wet Vpb als ware het een verlies van 2007 kan worden verrekend met winsten van volgende jaren, te worden vastgesteld op € 736.245.

Het Hof sluit zich aan bij dit eenstemmige oordeel van partijen.

Jaar 2008 (BK-17/00472)

Het Gerechtshof Amsterdam heeft in zijn uitspraak van 9 juni 2016, nr. 13/00794, ECLI:NL:GHAMS:2016:2218, ten aanzien van de rechtsopvolger van [X10] B.V. (een zustermaatschappij van belanghebbende; hierna: [X10] ) geoordeeld dat het bepaalde in artikel 10a Wet Vpb niet in de weg staat aan de aftrekbaarheid van de door [X10] aan [XLondon Branch] verschuldigde rente. Het heeft daartoe aannemelijk geacht dat sprake is van parallellie tussen de interne lening van [XLondon Branch] aan [X10] en de externe lening(en) van [XLondon Branch] waarmee die interne lening is gefinancierd en zich daarbij gebaseerd op:

( a) de - eveneens in die procedure overgelegde - verklaring van [TTT] (zie 3.6.2); en

( b) het ontbreken van een gemotiveerde weerspreking van de inhoud van die verklaring door de Inspecteur.

De Hoge Raad heeft op het beroep in cassatie tegen de onder 6.3 genoemde uitspraak in het eveneens op 21 april 2017 gewezen arrest nr. 16/03669, ECLI:NL:HR:2017:

640, BNB 2017/156 (het arrest BNB 2017/156), voor zover thans van belang, het volgende overwogen:

"2.4.5.3. Hetgeen hiervoor is overwogen brengt mee dat moet worden aangenomen dat de wetgever niet heeft beoogd de renteaftrekbeperking van het eerste lid van toepassing te laten zijn op rente ter zake van een schuld die feitelijk is aangegaan met een derde. Dit volgt in het bijzonder uit Kamerstukken II 1995/96, 24 696, nr. 3, blz. 20-21, en Kamerstukken II 1995/96, 24 696, nr. 8, blz. 27, zoals aangehaald in de uitspraak van het Hof onder 4.3.3.4 en in de conclusie van de Advocaat‑Generaal, in de onderdelen 4.4 en 4.6. Indien de belastingplichtige de feiten stelt, en bij betwisting aannemelijk maakt, die de conclusie rechtvaardigen dat een schuld die rechtens is verschuldigd aan een verbonden lichaam in feite is verschuldigd aan een derde, heeft die belastingplichtige voldaan aan de tegenbewijsregeling van artikel 10a, lid 3, letter a, van de Wet. Dat geldt dan ten aanzien van zowel de schuld als de daarmee verband houdende rechtshandeling, zoals bedoeld in die bepaling. Evenals bij de toepassing van het eerste en het derde lid, letter b, van artikel 10a van de Wet moeten bij de beoordeling van de vraag of een dergelijk geval zich voordoet in ieder geval worden betrokken looptijd, aflossingsschema, rentevergoeding, omvang en tijdstip van aangaan van de leningen (vgl. HR 8 juli 2016, nr. 15/00194, ECLI:NL:HR:2016:1350, BNB 2016/197, rechtsoverweging 2.7.3). Het gaat om beoordeling van deze omstandigheden in onderlinge samenhang (zie de memorie van toelichting, Kamerstukken II 1995/96, 24 696, nr. 3, blz. 17-18, geciteerd in onderdeel 4.7 van de conclusie van de Advocaat-Generaal).

(…)

2.4.7.2. Voor zover het middel ’s Hofs hiervoor in 2.3.4 weergegeven oordeel bestrijdt, faalt het eveneens. Het Hof heeft vastgesteld dat [ [XLondon Branch] ] voor de financiering van de aan belanghebbende verstrekte lening bij derden, in de markt, gelden heeft aangetrokken en wel, naar tussen partijen niet in geschil is, in de vorm van vreemd vermogen. In het licht van deze vaststelling is niet onbegrijpelijk het oordeel van het Hof dat de parallellie tussen de interne lening van [ [XLondon Branch] ] aan belanghebbende en de externe lening van [ [XLondon Branch] ] waarmee die interne lening is gefinancierd, voldoende aannemelijk is te achten. Het Hof heeft hiermee ook geen blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting omtrent het begrip parallellie, zoals hiervoor nader beschreven in 2.4.5.3."

Uit het arrest BNB 2017/156 volgt dat indien sprake is van een schuld die rechtens is verschuldigd aan een verbonden lichaam maar in feite aan een derde, zowel de schuld als de daarmee verband houdende rechtshandeling als zakelijk moet worden beschouwd in de zin van de tegenbewijsregeling van artikel 10a, lid 3, letter a, Wet Vpb, indien voldoende parallellie bestaat tussen de interne en de externe lening. Daartoe dienen in ieder geval looptijd, aflossingsschema, rentevergoeding, omvang en tijdstip van aangaan van de leningen in onderlinge samenhang te worden beoordeeld.

Uit het arrest BNB 2017/156 volgt voorts dat op de belastingplichtige de stelplicht en, bij gemotiveerde betwisting door de inspecteur, de bewijslast rust ten aanzien van feiten en omstandigheden die kunnen meebrengen dat een schuld die rechtens is verschuldigd aan een verbonden lichaam, in feite is verschuldigd aan een derde.

Belanghebbende betoogt dat uit de verklaring van [TTT] volgt dat [XLondon Branch] voor de financiering van de interne lening aan belanghebbende bij derden in de markt vreemd vermogen heeft aangetrokken, en dat deze verklaring in de procedure vóór verwijzing onweersproken is gebleven. Hieraan moet volgens belanghebbende de conclusie worden verbonden dat in de verwijzingsprocedure als vaststaand moet worden aangenomen dat de rente die belanghebbende betaalde aan [XLondon Branch] , materieel verschuldigd was aan derden, zodat aan de tegenbewijsregeling van artikel 10a, lid 3, letter a, Wet Vpb is voldaan.

Het Hof volgt belanghebbende hierin niet en overweegt daartoe als volgt. De onderhavige zaak is door de Hoge Raad verwezen naar dit Hof om een voor het Gerechtshof Amsterdam door de Inspecteur ingenomen, maar door de feitenrechter onbeoordeeld gelaten stelling (met een feitelijk karakter) alsnog te laten behandelen. Het Gerechtshof Amsterdam heeft immers in de procedure vóór verwijzing uit overwegingen van proceseconomie de juistheid van het standpunt van de Inspecteur betreffende de toepassing van artikel 10a Wet Vpb ten aanzien van belanghebbende in het midden gelaten (zie r.o. 4.4.14, ECLI:NL:

GHAMS:2015:4098). Bovendien heeft dat hof in diezelfde uitspraak het onderzoek in de zaak betreffende [X10] heropend, omdat [X10] , belanghebbende en de onder 2.6 vermelde vennootschappen van de [X 1] groep in hun pleitnota voor de zitting van 23 november 2014 hebben gesteld verrast te zijn door het late beroep van de Inspecteur op artikel 10a Wet Vpb, in dit verband een bewijsaanbod hebben gedaan en hebben verzocht het onderzoek ter zitting aan te houden (zie r.o. 4.4.17, ECLI:NL:GHAMS:2015:4098). De stand waarin het onderhavige geding zich vóór cassatie bevond, alsmede de in de verwijzingsopdracht gebruikte bewoordingen (“zal het beroep van de Inspecteur op artikel 10a Wet Vpb moeten worden beoordeeld”) laten naar het oordeel van het Hof geen andere conclusie toe dan dat de beoordeling van de vraag of artikel 10a Wet Vpb van toepassing is op de verschuldigde rente, afhangt van feiten die in de procedure vóór verwijzing nog niet zijn komen vast te staan. Dit betekent dat, anders dan belanghebbende bepleit, de Inspecteur de inhoud van de verklaring van [TTT] na verwijzing mag weerspreken.

De Inspecteur weerspreekt in de eerste plaats dat de door [XLondon Branch] aan belanghebbende geleende gelden door [XLondon Branch] zijn aangetrokken in de vorm van vreemd vermogen. Naar het oordeel van het Hof staat gelet op de uitgangspunten in cassatie vast dat extern is ingeleend, zodat dit standpunt van de Inspecteur faalt. Ook voor zover de Inspecteur in dit verband heeft gesteld dat weliswaar externe leningen zijn aangetrokken om te voorzien in de financieringsbehoefte van [XLtd] maar dat er geen causaal verband bestaat tussen die externe leningen en de interne lening aan belanghebbende, volgt het Hof hem daarin niet. Na verwijzing moet ervan uit worden gegaan dat wat betreft de tussengelegen stap in de financieringsstructuur (het doorlenen aan belanghebbende) sprake is van een causaal verband. Vaststaat dat belanghebbende een lening heeft opgenomen bij [XLondon Branch] en dat [XLondon Branch] daartoe bij derden, in de markt, gelden heeft aangetrokken (zie 3.6.1; zie bovendien r.o. 2.11 en 3.2.3.6 van het verwijzingsarrest). De Inspecteur heeft ter zitting van het Hof nog gesteld dat het voor een bank ongebruikelijk is om gelden in te lenen en vervolgens pas maanden later door te lenen. Dienaangaande geldt - gelet op het voorgaande: ten overvloede - dat belanghebbende deze stelling over wat gebruikelijk is bij banken heeft weersproken, zodat het is gebleven bij een niet nader onderbouwde (blote) stelling van de Inspecteur.

De Inspecteur weerspreekt voorts dat sprake is van voldoende parallellie tussen de schuld van belanghebbende (de interne lening) en de derde schulden (de externe financiering). Hetgeen belanghebbende naar voren heeft gebracht, biedt volgens de Inspecteur onvoldoende steun voor het oordeel dat belanghebbende feiten en omstandigheden aannemelijk heeft gemaakt die meebrengen dat de schuld die rechtens is verschuldigd aan [XLondon Branch] , in feite is verschuldigd aan een derde.

Belanghebbende heeft dienaangaande aangevoerd (in haar nader stuk) dat de belangrijkste voorwaarden (datum van opname, aflossingsschema, hoofdsom, rentepercentage) van de externe leningen niet identiek zijn aan die van de interne lening. Zij is van mening dat deze verschillen niet in de weg staan aan een geslaagd beroep op de tegenbewijsregeling indien buiten twijfel is dat het intern geleende geld causaal (historisch) afkomstig is van derden. Belanghebbende verwijst ter ondersteuning van haar standpunt naar het arrest BNB 2017/156, aangezien in die zaak soortgelijke verschillen tussen de externe lening(en) en de interne lening aan [X10] aan de orde waren, en in cassatie overeind is gebleven het oordeel van het Gerechtshof Amsterdam dat het bepaalde in artikel 10a Wet Vpb niet in de weg staat aan de aftrekbaarheid van de door [X10] verschuldigde rente.

Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende, gelet op de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur, niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van voldoende parallellie tussen de schuld aan [XLondon Branch] en de uiteindelijke externe financiering daarvan. Belanghebbende heeft ter zitting van het Hof laten weten dat de achterliggende gegevens bij de verklaring van [TTT] niet in detail kunnen worden gereproduceerd, maar dat slechts een aantal gegevens globaal kon worden achterhaald. Slechts in zeer algemene zin heeft zij in haar nader stuk ten aanzien van de externe financiering van de interne leningen van [XLondon Branch] aan belanghebbende en de onder 2.6 vermelde vennootschappen van de [X 1] groep verklaard: (i) dat de externe financiering steeds moest zijn opgenomen voordat de interne leningen konden worden verstrekt; (ii) dat in sommige gevallen de externe leningen doorliepen nadat de interne leningen waren afgelost en werden gebruikt om nieuwe interne leningen te financieren; (iii) dat in bepaalde gevallen de externe leningen afliepen, terwijl de interne leningen nog doorliepen en nieuwe externe financiering werd aangetrokken om de oude leningen te herfinancieren; (iv) dat in andere gevallen één enkele interne lening was gefinancierd met meerdere kleinere externe leningen; en (v) dat de zakelijke rente op de interne leningen niet steeds gelijk is aan de rente op de corresponderende schulden aan derden. Belanghebbende heeft niet inzichtelijk gemaakt dat de eigenschappen van de onderhavige interne lening en de externe financiering daarvan voldoende vergelijkbaar zijn.

Het feit dat in de zaak betreffende de zustermaatschappij van belanghebbende de aan [XLondon Branch] verschuldigde rente uiteindelijk tot en met de procedure voor de Hoge Raad aftrekbaar is geacht, staat aan bovenvermeld oordeel niet in de weg.

In dit verband is het volgende van belang. Het Gerechtshof Amsterdam heeft op basis van de door de Inspecteur in die procedure niet-gemotiveerd weersproken verklaring van [TTT] aannemelijk geacht dat sprake is van parallelle externe financiering. Dat oordeel was volgens de Hoge Raad niet onbegrijpelijk in het licht van de vaststelling dat [XLondon Branch] voor de financiering van de aan [X10] verstrekte lening bij derden, in de markt, gelden in de vorm van vreemd vermogen heeft aangetrokken en gaf voorts geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting omtrent het begrip parallellie. In het onderhavige geval heeft de Inspecteur de inhoud van de verklaring van [TTT] echter wèl gemotiveerd betwist, zodat belanghebbende aan zet is om haar stelling aannemelijk te maken en zo nodig aanvullend bewijs daarvoor aan te dragen. Belanghebbende heeft met hetgeen zij heeft aangevoerd niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van parallelle externe financiering (zie onder 6.10).

Naar volgt uit het arrest BNB 2017/156 moeten bij de beoordeling van de vraag of voldoende parallellie bestaat tussen de interne en de externe lening, in ieder geval looptijd, aflossingsschema, rentevergoeding, omvang en tijdstip van aangaan van de leningen in onderlinge samenhang worden beoordeeld. De omstandigheid dat de interne lening uiteindelijk is gefinancierd met van derden afkomstige gelden, is dus niet reeds beslissend. Daarenboven is vereist dat de belangrijkste kenmerken van de interne en de externe lening(en) voldoende vergelijkbaar zijn. Zoals hiervoor reeds is overwogen, rust op de belastingplichtige de stel-plicht en, bij gemotiveerde betwisting, de bewijslast ten aanzien van feiten en omstandigheden die kunnen meebrengen dat hiervan sprake is, hetgeen in het onderhavige geval niet aannemelijk is geworden. Voorts verdient in dit verband opmerking dat indien de door belanghebbende verdedigde opvatting juist zou zijn, de Hoge Raad de onderhavige zaak wat betreft, kort gezegd, de artikel 10a Wet Vpb-kwestie niet had hoeven verwijzen. Reeds uit de uitgangspunten in cassatie volgt dat het intern geleende geld afkomstig is van derden.

Voor het geval geen sprake is van schuldparallellie, heeft belanghebbende ter zitting van het Hof laten weten geen beroep (meer) te doen op de dubbele zakelijkheidstoets van artikel 10a, lid 3 letter a, Wet Vpb en evenmin op de tegenbewijsregeling uit het derde lid, letter b van dit artikel. Zij heeft voorts laten weten haar beroep op het vertrouwensbeginsel te handhaven. Dienaangaande overweegt het Hof als volgt.

In zijn besluit van 23 december 2005, nr. CPP2005/2662M, Stcrt 2006, nr. 9, BNB 2006/90 (het Besluit), gaat de Staatssecretaris van Financiën in op de vraag onder welke omstandigheden een overname voor de toepassing van artikel 15ad Wet Vpb als zakelijk gefinancierd dient te worden aangemerkt. Daarbij stelt hij dat dezelfde benadering geldt bij de toepassing van de tegenbewijsregeling van artikel 10a, lid 3, letter a, Wet Vpb:

" 2.1.2. Parallelliteit lening verbonden personen en externe financiering

Tussen de door de verbonden persoon verstrekte lening en de externe financiering dient parallelliteit te bestaan. Deze ziet met name op de looptijd en de aflossingen. Verschillen in rentevergoeding kunnen verantwoord zijn indien hieraan zakelijke overwegingen ten grondslag liggen. Het ontbreken van de bedoelde parallelliteit kan een aanwijzing zijn voor de afwezigheid van het verband tussen het aantrekken van de interne lening en de externe financiering voor de overname. De bewijslast die aan belastingplichtige is opgelegd geldt van jaar tot jaar. Bijvoorbeeld een niet-besmette geldlening kan besmet worden doordat de externe lening wordt afgelost en de interne lening niet.

Overigens merk ik op dat het voorgaande ook geldt voor de tegenbewijsregeling van artikel 10a, derde lid, onderdeel a. Indien de lening van een verbonden lichaam of verbonden natuurlijk persoon uiteindelijk extern is gefinancierd wordt voldaan aan de tegenbewijsregeling van artikel 10a, derde lid, onderdeel a, zolang de bedoelde parallelliteit aanwezig is."

Het Hof onderschrijft het in het Besluit verwoorde standpunt van de Staatssecretaris dat parallellie een vereiste - en niet slechts een hulpmiddel - is om vast te stellen dat een schuld die rechtens is verschuldigd aan een verbonden lichaam, in feite is verschuldigd aan een derde. Voorts is het Hof met de Staatssecretaris van oordeel dat de eis van parallelliteit die ligt besloten in de tegenbewijsregeling van artikel 10a, lid 3, letter a, Wet Vpb en het in het Besluit vermelde begrip parallelliteit op eenzelfde wijze dienen te worden uitgelegd. Hieruit volgt dat belanghebbendes beroep op het vertrouwensbeginsel niet kan worden gehonoreerd. Zij heeft met hetgeen zij heeft aangevoerd niet aannemelijk gemaakt dat wordt voldaan aan de in het Besluit genoemde criteria voor schuldparallellie (zie onder 6.8).

Slotsom

Gelet op het vorenoverwogene is het gelijk wat betreft het geschil na verwijzing betreffende het jaar 2007 aan de zijde van belanghebbende en betreffende het jaar 2008 aan de zijde van de Inspecteur. Beslist dient te worden als hierna is vermeld.

Met betrekking tot de boetebeschikkingen merkt het Hof op dat deze zijn vernietigd door het Gerechtshof Amsterdam en dat de Hoge Raad deze beslissing in stand heeft gelaten. Derhalve staan de boetes na verwijzing niet ter beoordeling van het Hof.

Met betrekking tot de proceskosten van de procedure vóór verwijzing merkt het Hof op dat het Gerechtshof Amsterdam de Inspecteur voor het jaar 2007 heeft veroordeeld in de proceskosten tot een bedrag van € 1.470 en voor het jaar 2008 heeft verstaan dat de aan belanghebbende toekomende proceskostenvergoeding is begrepen in de aan haar voor het jaar 2007 toegekende vergoeding. De Hoge Raad heeft deze beslissingen in stand gelaten. De proceskosten van de procedure vóór verwijzing staan derhalve niet ter beoordeling van het Hof.

Het Hof acht termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen in de door belanghebbende gemaakte proceskosten bij het Hof in de verwijzingsprocedure met nr. BK-17/00471, aangezien de Inspecteur na verwijzing heeft geconcludeerd tot vermindering van de aanslag Vpb 2007, waarbij het Hof alle in 2.6 vermelde zaken als samenhangend zal beschouwen.

Partijen hebben na de zitting van 23 januari 2018 overeenstemming bereikt over de hoogte van een eventueel door het Hof toe te kennen proceskostenvergoeding. Bij een met de Inspecteur afgestemde brief van 26 februari 2018 heeft belanghebbende laten weten dat naar eenstemmig oordeel van partijen de proceskosten na verwijzing dienen te worden vastgesteld op € 3.006 (2 punten met een waarde van € 501 per punt en een wegingsfactor van 2 wegens het gewicht van de zaken en een wegingsfactor 1,5 wegens het aantal samenhangende zaken).

Het Hof sluit zich bij dit eenstemmige oordeel van partijen aan. In dit oordeel ligt besloten dat, nu drie van de zes onder 2.6 vermelde belastingplichtigen ten minste één gegrond hoger beroep na verwijzing heeft ingesteld, het Hof aan belanghebbende een proceskostenvergoeding van 1/3 van € 3.006 = € 1.002 zal toekennen.

Het Hof ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten bij het Hof in de verwijzingsprocedure met nr. BK-17/00472.

Het Gerechtshof Amsterdam heeft de Inspecteur in de zaak die ziet op het jaar 2007 gelast het griffierecht in eerste aanleg en hoger beroep, in totaal € 780, aan belanghebbende te vergoeden. De Hoge Raad heeft die beslissing in stand gelaten. Ook het griffierecht in eerste aanleg en hoger beroep wat betreft het jaar 2007 staan derhalve niet ter beoordeling van het Hof.

Door belanghebbende zijn in de zaak die ziet op het jaar 2008, voor het beroep en het hoger beroep geen griffierechten betaald, zodat de Inspecteur deze niet hoeft te vergoeden.