HR, 13-03-2001, nr. 03111/00U

Bij uitspraak van 16 augustus 2000 heeft de Arrondissementsrechtbank te Breda de door Italië verzochte uitlevering van [verdachte] ter strafvervolging ter zake van, kort gezegd, participation in drug trafficking and drug trafficking, toelaatbaar verklaard.

Tegen deze uitspraak heeft [verdachte] cassatieberoep ingesteld. Namens hem heeft mr R. Bom, advocaat te Breda, drie middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel houdt de klacht in dat de Rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de feiten waarop het uitleveringsverzoek betrekking heeft naar Nederlands recht strafbaar zijn ingevolge art. 140 Sr en art. 47 Sr jo. de artikelen 10 en 10a Opiumwet.

De feiten met betrekking waartoe de uitlevering is gevraagd zijn in het zich bij de stukken bevindende aanhoudingsbevel volgens de daarbij gevoegde Engelse vertaling als volgt omschreven.

Omtrent de strafbaarstelling van deze feiten naar Nederlands recht heeft de Rechtbank overwogen:

Dat oordeel geeft geen blijk van een verkeerde rechtsopvatting. Art. 140 Sr heeft de Rechtbank kennelijk en terecht van toepassing geacht op hetgeen in de feitsomschrijving is vermeld onder d); de artikelen 2 en 10 van de Opiumwet heeft zij kennelijk en terecht van toepassing geacht op de feiten a), b) en c).

Voorzover het middel dit miskent faalt het. Voorzover het middel steunt op de opvatting dat de naar het recht van de verzoekende staat toepasselijke wetsbepalingen dienen overeen te komen met de naar het recht van de aangezochte staat toepasselijke wetsbepalingen vindt het geen steun in het recht (vgl. bijvoorbeeld HR 25 mei 1999, NJ 1999, 587). Voorzover het middel klaagt over toepassing door de Rechtbank van art. 10a Opiumwet mist het feitelijke grondslag.

Het middel is derhalve vruchteloos voorgesteld.

Het tweede middel houdt de klacht in dat de Rechtbank eraan is voorbijgegaan dat door de verzoekende staat onvoldoende bewijsmiddelen zijn overgelegd. Art. 12 van het Europees uitleveringsverdrag (EUV), te dezen van toepassing, verlangt echter in het geheel niet dat bewijsmiddelen worden overgelegd. Het middel faalt om die reden.

Het derde middel houdt de klacht in dat de vertaling van de door de Italiaanse autoriteiten overgelegde stukken incompleet is. Aan de schriftuur is een aantal pagina's gehecht die kritische opmerkingen inhouden omtrent de vertaling in het Engels van de door de verzoekende staat overgelegde stukken.

Het te dezen toepasselijke art. 23 EUV houdt echter in:

De Rechtbank heeft geoordeeld dat de stuken voldoen aan de vereisten die in het toepasselijke verdrag worden gesteld. Gelet op de evenweergegeven bepaling geeft het kennelijke oordeel van de Rechtbank dat de beweerde gebrekkigheid van de in casu overgelegde vertaling niet aan de toelaatbaarheid van de verzochte uitlevering in de weg staat geen blijk van een verkeerde rechtsopvatting.

Ook dit middel faalt derhalve.

Ambtshalve merk ik nog op dat bij de bestreden uitspraak de uitlevering van [verdachte] toelaatbaar wordt verklaard "voor hierboven vermelde strafbare feiten". De uitspraak houdt echter geen feitsomschrijving in, doch slechts de kwalificatie "participation in drug trafficking and drug trafficking". Aldus heeft de Rechtbank verzuimd, naar de eis van art. 28, derde lid, Uitleveringswet de feiten te vermelden waarvoor de uitlevering kan worden toegestaan.

Ambtshalve heb ik geen andere dan de evengenoemde reden aangetroffen waarom de bestreden uitspraak niet in stand zou mogen blijven. De middelen ongegrond achtende concludeer ik daarom dat Uw Raad de bestreden uitspraak zal vernietigen, doch uitsluitend voorzover is verzuimd daarbij de feiten te vermelden waarvoor de uitlevering kan worden toegestaan, en, doende wat de Rechtbank had behoren te doen, zal vermelden dat de uitlevering kan worden toegestaan met het oog op strafvervolging ter zake van de feiten als hiervoren onder 4 zijn weergegeven, met verwerping van het beroep voor het overige.