Rb. Den Haag, 02-03-2016, nr. C/09/484566 / HA ZA 15-314

Het verloop van de procedure blijkt uit:

- de dagvaarding, tevens incident provisionele vordering van 2 maart 2015;

- de akte overlegging producties (1 t/m 8);

- de conclusie van antwoord, met producties (A t/m K);

- de brief met aanvullende producties L (onvolledig) en M aan de zijde van Nationale-Nederlanden;

- de brief met aanvullende productie N aan de zijde van Nationale-Nederlanden;

Ten slotte is vonnis bepaald.

[eiseres] vordert – samengevat – een verklaring voor recht dat de brandschade aan de woning en inboedel door Nationale-Nederlanden dient te worden vergoed op grond van de tussen partijen gesloten verzekeringsovereenkomsten, met veroordeling van Nationale-Nederlanden tot betaling van de (nader vast te stellen) brandschade aan de woning en inboedel, te vermeerderen met een bedrag van € 3.122,28 aan rechtsbijstand, rente en kosten rechtens, waaronder nakosten. Tevens heeft [eiseres] een provisionele vordering ingesteld (bedoeld als voorlopige voorziening) die ertoe strekt om Nationale-Nederlanden te veroordelen tot betaling van een voorschot van € 50.000,= op hetgeen zij [eiseres] verschuldigd is, met veroordeling van Nationale-Nederlanden in de kosten van het incident.

Ter onderbouwing van haar vorderingen heeft [eiseres] aangevoerd dat de schade waarop zij uit hoofde van de tussen partijen bestaande verzekeringsovereenkomsten aanspraak kan maken bestaat uit de aan de opstal vastgestelde schade van € 160.769,= en de door haar ingeschakelde expert vastgestelde inboedelschade van € 108.687,=. Nationale-Nederlanden heeft uitkering van de schadepenningen ten onrechte geweigerd, volgens [eiseres] . Dit betreft een toerekenbare tekortkoming, die ertoe heeft geleid dat [eiseres] kosten heeft moeten maken, onder meer aan buitengerechtelijke incassowerkzaamheden, expertises en vervangende huisvesting. Die kosten moeten volgens haar voor rekening van Nationale-Nederlanden komen. [eiseres] heeft tevens aangevoerd dat het aan Nationale-Nederlanden is om te stellen en bewijzen dat de schade door opzet of roekeloosheid van [eiseres] is veroorzaakt. [eiseres] is door de politie nooit als verdachte beschouwd en heeft niets met de brand te maken.

Nationale-Nederlanden voert gemotiveerd verweer.

Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.

In deze procedure moet de vraag worden beantwoord of [eiseres] op grond van de tussen partijen geldende inboedel- en opstalverzekering aanspraak heeft op uitkering van de schade die zij lijdt als gevolg van de brand in de woning. Nationale-Nederlanden stelt zich op het standpunt dat zij om een drietal redenen niet gehouden is om de schade uit te keren, en wel allereerst vanwege schending van de mededelingsplicht door [eiseres] bij haar aanvraag van de opstalverzekering. Hieromtrent overweegt de rechtbank als volgt.

Schending mededelingsplicht bij aanvraag opstalverzekering

In artikel 7:928 BW is een mededelingsplicht vastgelegd waaraan de verzekeringnemer moet voldoen vóór het sluiten van de verzekeringsovereenkomst. De verzekeraar moet kunnen bepalen of en onder welke voorwaarden hij een verzekeringsovereenkomst met een verzekeringnemer wil aangaan. Daarbij is hij afhankelijk van de mededelingen van de verzekeringnemer voor de inschatting van het risico en de verzekerbaarheid van dat risico. Voor de beoordeling van het morele risico (de betrouwbaarheid) van de verzekeringnemer dan wel een medeverzekerde kunnen feiten met betrekking tot het strafrechtelijk verleden van groot belang zijn. Feiten met betrekking tot dit strafrechtelijk verleden die zijn voorgevallen binnen de periode van acht jaar voorafgaande aan het sluiten van de verzekering, moeten, als daarnaar wordt gevraagd, worden meegedeeld. Als een ander onder de polis wordt meeverzekerd, moet de verzekeringnemer ook de hierboven bedoelde feiten voor zover die zich voordoen bij die ander, aan de verzekeraar mee delen. Zo nodig zal de verzekeringnemer navraag moeten doen bij die ander. Of de verzekeringnemer zelf de feiten met betrekking tot die ander kent, is niet van belang. Het komt voor risico van de verzekeringnemer dat hij (eventueel) die wetenschap niet heeft (omdat hij de ander niet heeft gevraagd of omdat die hem onjuist heeft ingelicht) en om die reden de verzekeraar niet naar behoren kan inlichten. (Kamerstukken I 2004/05, 19 529, nr. B, p. 7 (MvA)).

Zoals vastgesteld onder de feiten, heeft [eiseres] door middel van het formulier dat bij het aanvragen van de opstalverzekering door haar is ingevuld “nee” geantwoord op de vraag of zij of de personen met wie zij in gezinsverband samenwoont en/of andere belanghebbenden bij de verzekering in de acht voorafgaande jaren in aanraking zijn geweest met politie/justitie ter zake van (verdenking van) het plegen van een misdrijf.Nationale-Nederlanden stelt zich op het standpunt dat [eiseres] met dit antwoord haar mededelingsplicht heeft geschonden omdat zij in gezinsverband samenwoonde met [A] en verzwegen heeft dat hij in aanraking is geweest met politie/justitie ter zake van verdenking van het plegen van een misdrijf.

De rechtbank stelt voorop dat wanneer vaststaat dat zich een schade brengend feit heeft voorgedaan en een verzekeraar betoogt dat zij desondanks niet tot uitkering verplicht is, de verzekeraar de bewijslast van de feiten draagt die dit meebrengen en dat zij daartoe ook voldoende moet stellen.

Volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad moet de vraag of sprake is van een duurzame gemeenschappelijke huishouding worden beoordeeld aan de hand van alle omstandigheden van het geval in onderling verband (HR 17 januari 2014, ECLI:NL:HR:2014:93). Bij de beoordeling of twee mensen samenleven als waren zij gehuwd (in de zin van artikel 1:160 BW) kunnen aspecten als de duurzaamheid van de samenleving, een mogelijk gezinsverband, een gemeenschappelijke slaapkamer, wederzijdse verzorging en het vormen van een economische eenheid een rol spelen. Van een gezamenlijke huishouding in de zin van artikel 3 Participatiewet is sprake als twee personen hun hoofdverblijf in dezelfde woning hebben en zij blijk geven zorg te dragen voor elkaar door middel van het leveren van een bijdrage in de kosten van de huishouding dan wel anderszins. Als uit de relatie een kind is geboren of erkend, en de belanghebbenden hun hoofdverblijf in dezelfde woning hebben, wordt een gezamenlijke huishouding in ieder geval aanwezig geacht. Om vast te stellen wat iemands hoofdverblijf is, komt het er op aan in welke woning zich het zwaartepunt van iemands persoonlijke leven bevindt (HR 13 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:556).

Nationale-Nederlanden stelt dat ten tijde van de aanvraag sprake was van ‘in gezinsverband samenwonen’ door [eiseres] en [A] , hetgeen zij afleidt uit de volgende feiten en omstandigheden:

Mede gelet op de hiervoor vermelde jurisprudentie van de Hoge Raad inzake samenwonen leidt het voorgaande, anders dan Nationale Nederlanden betoogt, niet automatisch tot de slotsom dat [eiseres] ten tijde van de aanvraag in gezinsverband met [A] samenwoonde. Bepalend is immers of [eiseres] en [A] op het moment van de aanvraag, dus op 12 december 2006, in gezinsverband samenwoonden. Slechts één getuige heeft verklaard dat “een Turkse man … op dit adres al zeker zo’n zeven a acht jaar woont.” (proces-verbaal, p. 16). De overige verklaringen zijn vaag over de periode. Tot de vaststelling hiervan kunnen omstandigheden van na die datum niet bijdragen terwijl over de periode voorafgaand aan 12 december 2006 door Nationale-Nederlanden onvoldoende is gesteld. Dat [A] gefinancierd zou hebben, hetgeen door [eiseres] gemotiveerd is betwist, hoeft niet noodzakelijkerwijs te leiden tot het feit dat [eiseres] toen met [A] samenwoonde. Het betoog dat [eiseres] de mededelingsplicht heeft geschonden ten tijde van de aanvraag kan om deze reden niet worden gevolgd.

Gelet hierop behoeft het mogelijke strafrechtelijk verleden van [A] en de gevolgen die het nalaten van een mededeling over diens verleden bij de aanvraag van de verzekering zou hebben gehad geen bespreking en beoordeling meer.

Betrokkenheid verzekerde(n) bij de brand

Nationale Nederlanden betoogt voorts dat sprake is van betrokkenheid van verzekerden ( [eiseres] en [A] ) bij de brand en dat daarom de uitsluiting uit de polisvoorwaarden in geval van opzet/schuld van toepassing is. Hieromtrent overweegt de rechtbank als volgt.

In de tussen [eiseres] en Nationale-Nederlanden geldende polisvoorwaarden is bepaald dat onder ‘verzekerden’ zijn te verstaan: de verzekeringnemer en elke persoon met wie verzekeringnemer in duurzaam gezinsverband samenwoont, voorzover deze persoon financieel belang heeft bij de verzekerde zaken. De uitsluiting houdt in dat schade is uitgesloten die een verzekerde persoon met opzet of door roekeloosheid heeft veroorzaakt of verergerd, ongeacht wie de schade lijdt. Om van opzet te kunnen spreken moet, ook in het verzekeringsrecht, sprake zijn van een oogmerk een ander te misleiden (vergelijk artikel 3:44 BW).

De vraag die daarom in dit kader opnieuw moet worden beantwoord is of sprake was van ‘in gezinsverband samenwonen’ door [eiseres] en [A] – maar nu ten tijde van de brand. Deze vraag zal de rechtbank beantwoorden aan de hand van alle omstandigheden van het geval.

De rechtbank stelt op grond van al het voorgaande in onderling verband en samenhang bezien vast dat [A] ten tijde van de brand (de nacht van 25/26 augustus 2013) zijn hoofdverblijf in de woning had en daar in gezinsverband met [eiseres] samenwoonde. Dat [eiseres] hun relatie zelf een zogenoemde latrelatie noemt, staat hieraan niet in de weg. Dat [A] een financieel belang had bij de verzekerde zaken volgt hieruit, aangezien hij bij wegvallen van de woning op vervangende woonruimte in Nederland was aangewezen en dit een op geld waardeerbaar belang betreft.

De vraag die vervolgens beantwoording behoeft, is of sprake is geweest van opzet of roekeloosheid van de verzekerde. Volgens Nationale Nederlanden zijn verzekerden namelijk negatief betrokken bij de brandstichting. [eiseres] en [A] hadden de sleutel aan de zoon van een broer van [A] gegeven, te weten aan [C] , om hun post te verzorgen. Deze heeft vervolgens de sleutel met medeweten van [eiseres] aan zijn broer [D] gegeven, die de brand moet hebben gesticht. Voorts hebben [D] en [eiseres] volgens Nationale Nederlanden bij de politie wat betreft de motieven voor de brand naar [A] verwezen, terwijl [A] weigert hierover bij de politie een verklaring af te leggen. Bovendien worden [D] en [A] bijgestaan door dezelfde advocaat. [A] heeft verklaard dat [D] hem de nacht voor de brand nog heeft gebeld over het licht op zolder (terwijl aannemelijker is dat dit telefonisch contact zag op de brandstichting dan op het licht). Uit al deze feiten en omstandigheden volgt volgens Nationale-Nederlanden dat de brand opzettelijk is gesticht en zowel [eiseres] als [A] daarbij (negatief) betrokken of daarvan op de hoogte waren. De rechtbank overweegt hieromtrent als volgt.

Door de politie is vastgesteld dat er geen braaksporen waren, zodat de brandstichter de woning moet hebben betreden met een sleutel. Uit de camerabeelden blijkt dat ook degene die is veroordeeld voor medeplichtigheid aan de brand ( [E ] ) de woning met een sleutel betrad. Er waren slechts drie (gecertificeerde) sleutels van de woning in omloop[ en maar één sleutel was op het moment van de brand in Nederland aanwezig, namelijk bij [D] . Met deze sleutel moet dus de brand zijn gesticht. Uit de verklaringen van alle betrokkenen blijkt dat [D] deze sleutel zowel kort voor als na de brand onder zich hield en na hun terugkomst uit Turkije aan [eiseres] en [A] heeft geretourneerd. De enige logische conclusie is dan ook dat hij het stichten van de brand in de woning op zijn minst moet hebben gefaciliteerd. Voorts is hij volgens zijn verklaring in de woning geweest in de nacht voor de brand. Hij heeft toen het licht op zolder uitgedaan en de post opgehaald, welke post hij vervolgens mee naar huis had genomen (ro. 2.25). Die verklaring is evenwel in strijd met de verklaring van de medeplichtige [E ] . Deze heeft verklaard dat hij toen hij de voordeur opendeed een duw moest geven om de deur open te krijgen omdat er een berg correspondentie lag. Diens verklaring komt wel overeen met het feit dat de politie na de brand post bestemd voor [A] in huis had aangetroffen. Het uitblijven van een verklaring voor deze tegenstrijdigheid zou, naar het oordeel van de rechtbank, eventueel de conclusie kunnen rechtvaardigen dat [D] ten aanzien van de brand opzet dan wel roekeloosheid te verwijten valt.

Echter, zelfs als sprake zou zijn van een dergelijke betrokkenheid van hun neef bij de brandstichting brengt zulks, naar het oordeel van de rechtbank, nog geen persoonlijke (negatieve) betrokkenheid van [eiseres] of [A] mee. Slechts een vermoeden van betrokkenheid bij de brandstichting zou dan kunnen worden afgeleid uit hun belang bij uitkering van de verzekering. De verklaringen van [E ] over de ongeveer 35 jarige Turkse opdrachtgever en eigenaar van de woning met een naam beginnend met “ [de eerste letters van de achternaam van A,B,C en D] ” die verzekeringspenningen wilde innen (ro. 2.16) is daartoe onvoldoende omdat drie personen de achternaam [achternaam van A,B,C en D] dragen terwijl [A] geen 35-jarige man is, maar rond de 50. Datzelfde geldt ten aanzien van het telefoongesprek van [A] met [D] in de nacht voor de brand, omdat de inhoud van dat gesprek onbekend is gebleven.

Nu het aan haar is om feiten en omstandigheden te stellen en bewijzen die meebrengen dat zij niet tot uitkering verplicht is, komt het voor risico van Nationale-Nederlanden dat onbewezen en dus onopgelost blijft wie de brand heeft gesticht, zoals volgt uit rechtspraak van de Hoge Raad (bijvoorbeeld HR 12 januari 2001, ECLI:NL:HR:2001:AA9428).

Nationale-Nederlanden heeft onvoldoende gesteld op basis waarvan de rechtbank tot het oordeel kan komen dat het handelen van [D] aan [eiseres] of [A] kan en moet worden toegerekend. Haar verweer op dit punt moet daarom worden verworpen. Aan haar bewijsaanbod op dit punt komt de rechtbank dan ook niet toe.

Schending mededelingsplicht na de brand

Ten slotte heeft Nationale Nederlanden betoogd dat sprake is van schending van de mededelingsplicht na de brand. Hieromtrent overweegt de rechtbank als volgt.

In artikel 7:941 lid 2 BW is bepaald dat de verzekeringnemer – na verwezenlijking van het verzekerde risico – verplicht is binnen redelijke termijn naar waarheid aan de verzekeraar alle inlichtingen en bescheiden te verschaffen die voor de verzekeraar van belang zijn om zijn uitkeringsplicht te beoordelen. Als deze verplichting niet wordt nagekomen, kan de verzekeraar de uitkering verminderen met de schade die hij daardoor lijdt. Als sanctie voor het niet nakomen van genoemde verplichting kan de verzekeraar alleen verval van het recht op uitkering bedingen wanneer hij door het handelen van verzekerde in een redelijk belang wordt geschaad.

Wanneer er evenwel opzet op misleiding bestond, vervalt het recht op uitkering onmiddellijk (tenzij geoordeeld moet worden dat deze misleiding het verval van het recht op uitkering niet rechtvaardigt). De vergaande gevolgen voor de dekking die op grond van artikel 7:941 lid 5 BW aan handelen met opzet tot misleiding worden verbonden, rechtvaardigen dat strenge eisen mogen worden gesteld aan de vaststelling of het handelen van de verzekerde was ingegeven door het opzet tot misleiden van de verzekeraar. Zoals eerder overwogen moet hierbij sprake zijn van een oogmerk een ander te misleiden (vergelijk artikel 3:44 BW).

In de toepasselijke polisvoorwaarden is de wettelijke schade-informatieplicht eveneens neergelegd, terwijl daarnaast is bepaald dat de verzekeringnemer verplicht is de volle medewerking te verlenen en alles na te laten wat de belangen van de verzekeraar zou kunnen schaden. Als sanctie is ook hier opgenomen dat aan een verzekering geen rechten kunnen worden ontleend, voor zover de verzekeraar door het niet nakomen van de verplichtingen in een redelijk belang is geschaad.

Nationale-Nederlanden heeft betoogd dat [eiseres] en [A] hun mededelingsplicht hebben geschonden doordat zij deze inlichtingen niet naar waarheid hebben verschaft. Hiertoe voert zij aan dat door hen inconsistente, en dus onware of onvolledige verklaringen zijn afgelegd over het verblijf van [A] in de woning (hetgeen voor haar relevant is om haar uitkeringsplicht te kunnen beoordelen), over de rol van de mede-eigenaar, de huissleutel en het moment van bekendheid met de brand. Haar belangen zijn geschaad doordat zij als gevolg hiervan aanzienlijk meer tijd heeft moeten besteden aan het onderzoek. Nationale-Nederlanden concludeert dat [eiseres] daarom heeft gehandeld met het opzet haar te misleiden teneinde een uitkering te verkrijgen, zodat de dekking volgens haar ontbreekt.

De rechtbank overweegt hieromtrent het volgende. De mededelingsplicht uit artikel 7:941 BW en uit genoemde polisbepalingen rust blijkens de tekst van deze bepalingen alleen op [eiseres] als verzekeringnemer (en niet tevens op [A] als medeverzekerde). Dat betekent dat alleen haar verklaringen omtrent de hoedanigheid van en bewoning door [A] relevant zijn voor Nationale-Nederlanden om te bepalen of zij uitkeringsplichtig is. De overige aangevoerde inconsistenties (ten aanzien van [C] en het moment van bekendheid met de brand) doen in dit verband niet ter zake.

Met Nationale-Nederlanden ziet de rechtbank een aantal inconsistenties in de verklaringen die [eiseres] in september en oktober 2014 en februari 2015 aan respectievelijk de politie en onderzoeksbureau EMN heeft afgelegd. Zo heeft [eiseres] aan EMN expertisebureau telkens verklaard dat [A] geen hoofdbewoner van de woning was maar er wel kwam om zijn dochter te bezoeken en soms bleef slapen. Aan de politie heeft zij echter verklaard dat hij bij haar in de woning woonde als hij in Nederland was. Zij noemt hem blijkens de gespreksverslagen en het proces-verbaal afwisselend ‘de vader van mijn dochter’, ‘mijn man’ en ‘mijn ex partner’. De ene keer verklaart [eiseres] dat [A] een van de sleutelhouders was en de andere keer dat hij alleen een sleutel kreeg als hij ‘voor de kleine kwam’. Verder heeft [eiseres] eerst verklaard dat zij de sleutel aan [C] (geboren [geboortedatum 5] ) heeft gegeven toen zij op vakantie gingen, terwijl zij later heeft verklaard dat [A] hem de sleutel heeft gegeven. Ook wijkt de verklaring van [eiseres] omtrent de bedoeling van (de andere) [B] (mede-eigenaar) met de woning en zijn rol hierin enigszins af van zijn eigen verklaring hieromtrent. Dit geldt ook voor de verklaringen van de betrokken personen over het moment waarop [eiseres] met de brand bekend is geworden.

De rechtbank is van oordeel dat door het doen van deze tegenstrijdige verklaringen in elk geval niet sprake is van de in de polis verlangde volle medewerking aan het onderzoek. Opzet tot misleiding kan er echter niet uit worden afgeleid.

De vraag is vervolgens of door deze tegenstrijdige verklaringen de belangen van de verzekeraar zijn geschaad, waartoe de verzekeraar op het concrete geval toegesneden feiten en omstandigheden moet aandragen die dit vermoeden rechtvaardigen. De rechtbank oordeelt dat het aannemelijk is dat de vragen die de in de verklaringen bestaande inconsistenties op hebben geroepen Nationale-Nederlanden ertoe hebben genoopt (extra) kosten te maken voor een grondig feitenonderzoek. Nationale-Nederlanden heeft echter onvoldoende gesteld om te kunnen oordelen dat dit diepgravende onderzoek niet reeds door haar zou zijn gedaan op grond van alle overige omstandigheden van het geval. Bij ontbreken van causaliteit tussen inconsistenties in de verklaringen en de uitkeringsplicht kan in dit geval evenmin worden geoordeeld dat Nationale-Nederlanden door het niet nakomen van de verplichtingen van [eiseres] in een redelijk belang is geschaad, zodanig dat [eiseres] op grond hiervan aan de verzekering geen rechten kan ontlenen. Ook dit betoog kan daarom niet slagen.

Conclusie

Geoordeeld moet worden dat onbewezen en dus onopgelost blijft wie de brand heeft gesticht, zodat [eiseres] aanspraak heeft op uitkering onder de polis. Hierbij dient, zoals Nationale-Nederlanden onweersproken heeft aangevoerd, de te vergoeden schade gekoppeld te worden aan de uit de polis voortvloeiende beperkingen. Ten aanzien van de opstalverzekering geldt een eigen risico van € 250,-- en is Nationale-Nederlanden bovendien gerechtigd tot vergoeding in natura, door inschakeling van een herstelbedrijf namens verzekerde. Voor zover Nationale-Nederlanden de vergoeding wel in geld zou voldoen, hoeft 50% van de schade pas te worden uitgekeerd nadat is aangetoond dat het woonhuis voor rekening van verzekerde binnen drie jaar na de schadedatum op dezelfde plaats is hersteld/herbouwd. Deze 50% wordt uitgekeerd aan de hypotheekhouder.

Nu de te vergoeden brandschade op basis van het bovenstaande nader dient te worden vastgesteld, ziet de rechtbank tevens aanleiding om Nationale-Nederlanden te veroordelen tot betaling van het gevorderde voorschot van € 50.000,=.

[eiseres] heeft vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten gevorderd. Op grond van artikel 6:96 BW komen dergelijke kosten voor toewijzing in aanmerking als de verrichte werkzaamheden redelijkerwijs noodzakelijk waren en naar hun omvang redelijk zijn. Uit de polisvoorwaarden van Nationale-Nederlanden volgt dat zij pas tot uitkering verplicht was en in gebreke kon worden gesteld na afloop van een termijn van vier weken na de dag waarop zij alle gegevens heeft ontvangen die van belang zijn voor vaststelling van het recht op uitkering. Nu Nationale-Nederlanden in afwachting van het (politie-)onderzoek nog niet over al deze gegevens kon beschikken en zij ten tijde van de gestelde buitengerechtelijke werkzaamheden dus niet in verzuim verkeerde, waren de verrichte werkzaamheden in het stadium waarin zij zijn verricht niet redelijkerwijs noodzakelijk, zodat deze moeten worden afgewezen.

Ten aanzien van de gevorderde uitvoerbaarheid bij voorraad overweegt de rechtbank als volgt. De hoofdregel in ons rechtssysteem is dat het aanwenden van een rechtsmiddel de executiebevoegdheid schorst. Als uitdrukkelijk uitvoerbaarheid bij voorraad wordt gevorderd, kan hiervan worden afgeweken, waarbij een belangenafweging dient plaats te vinden. De maatstaf daarbij is of het belang van degene die de uitvoerbaarheid bij voorraad vordert, zwaarder weegt dan het belang van de wederpartij bij behoud van de bestaande toestand totdat de uitspraak kracht van gewijsde heeft of op een eventueel rechtsmiddel is beslist (vgl. Hoge Raad 29 november 1996, ECLI:NL:HR:1996:ZC2215NJ 1997,684). Het belang dat [eiseres] heeft aangevoerd is gelegen in de noodzaak om (ruim anderhalf jaar na de brand) aanspraak te krijgen op de verzekeringspenningen ten behoeve van de financiering van vervangende woonruimte en de noodzakelijke inboedel. Daar tegenover staat het belang van Nationale-Nederlanden om, juist in deze zaak, waarin nog veel onduidelijk is en de politie naar het zich laat aanzien beperkt onderzoek heeft gedaan, het rechtsmiddel van hoger beroep aan te wenden met haar schorsende werking. Nationale-Nederlanden heeft aangevoerd dat sprake is van een restitutierisico en dat [eiseres] en [A] zich mogelijk in Turkije zouden willen vestigen. Gelet op de omstandigheid dat sprake is van een sterke binding met en frequente aanwezigheid van het gezin in Turkije, acht de rechtbank het restitutierisico in dit geval concreet. Dit staat dan ook in de weg aan uitvoerbaarverklaring bij voorraad, zodat de rechtbank die vordering zal afwijzen.

De rechtbank zal Nationale-Nederlanden als de in het ongelijk gestelde partij

veroordelen tot betaling van de proceskosten.

Voor veroordeling in de nakosten bestaat geen grond, nu de kostenveroordeling ook voor

deze nakosten een executoriale titel oplevert (vgl. HR 19 maart 2010,

ECLI:NL:HR:2010:BL1116).

De kosten aan de zijde van [eiseres] worden begroot op:

- dagvaarding € 82,63

- griffierecht 876,00

- salaris advocaat 5.000,00 (2,5 punt × tarief € 2.000,00)

Totaal € 5.958,63

De rechtbank

Bij wege van voorlopige voorziening

veroordeelt Nationale-Nederlanden tot betaling van een bedrag van € 50.000,= aan [eiseres] als voorschot op hetgeen Nationale-Nederlanden aan [eiseres] verschuldigd is;

In de hoofdzaak

verklaart voor recht dat de brandschade aan de woning en inboedel aan de [adres] te [plaats] door Nationale-Nederlanden op grond van de tussen partijen gesloten verzekeringsovereenkomsten dient te worden vergoed;

veroordeelt Nationale-Nederlanden om (conform de polisvoorwaarden) over te gaan tot vergoeding van de (nader vast te stellen) brandschade aan de woning en inboedel aan de [adres] te [plaats] ;

veroordeelt Nationale-Nederlanden in de kosten van de procedure, tot op deze uitspraak aan de zijde van [eiseres] begroot op € 5.958,63;

wijst af het meer of anders gevorderde.

Dit vonnis is gewezen door mr. M.J.A.M. Ahsmann en in het openbaar uitgesproken op 2 maart 2016.1.