HR, 09-06-2006, nr. C05/082HR

Heden, de achttiende februari tweeduizendenvijf (2005) ten verzoeke van [requirant] wonende te [woonplaats] te dezer zake domicilie kiezende te [plaats] aan de [adres] ten kantore van [X] advocaten van wie mr [naam advocaat], advocaat bij de Hoge Raad der Nederlanden, mijn requirant als zodanig in na te melden cassatieprocedure zal vertegenwoordigen;

heb ik:

[Willem Pieter van Zoest, als toegevoegd kandidaat-gerechtsdeurwaarder werkzaam op het kantoor van Franciscus Hendricus Eduard Gunnar van den Heuvel, wonende te Groesbeek, gerechtsdeurwaarder met als vestigingsplaats Nijmegen, en aldaar kantoorhoudende aan de Oranjesingel 70,]

[naam] wonende te [woonplaats] te dezer zake uitdrukkelijk woonplaats gekozen hebbende te Nijmegen aan de Oranjesingel 70 ten kantore van Deurswaarderkantoor Van den Heuvel, van wie gerechtsdeurwaarder L.H.D.M van den Heuvel door [naam] tot gemachtigde werd gesteld,

op laatst vermeld adres mijn exploit doende, sprekende met en afschrift hiervan latend aan:

[mw. E van Soelen, aldaar werkzaam]

AANGEZEGD:

dat mijn requirant bij deze beroep in cassatie instelt tegen tegen het vonnis van de Rechtbank Arnhem sector kanton locatie Nijmegen op 19 november 2004 onder zaak- en rol nummer 342229\CV EXPL 04-3491 gewezen in het geschil tussen [requirant] als gedaagde en [naam] als eiser,

Voorts heb ik, deurwaarder; geheel exploiterende en met domiciliekeuze als voormeld, de gerequireerde

GEDAGVAARD:

om op vrijdag, de elfde maart 2005 (tweeduizendvijf) des voormiddags te tien uur, niet in persoon doch vertegenwoordigd door een advocaat bij de Hoge Raad de Nederlanden, te verschijnen ter terechtzitting van de Hoge Raad der Nederlanden, Eerste Enkelvoudige Kamer voor Burgerlijke Zaken, alsdan zitting houdende in het gebouw van de Hoge Raad aan de Kazernestraat 52 te 's‑Gravenhage;

TEN EINDE:

namens mijn requirant tegen voormeld arrest te horen aanvoeren het navolgende:

MIDDEL VAN CASSATIE

Verzuim van vormen, waarvan niet-inachtneming nietigheid medebrengt, doordat de kantonrechter heeft overwogen en beslist:

Door in r.o. 2 uit de enkele omstandigheid dat [requirant] niet ter comparitie van 18 november 2004 is verschenen af te leiden dat [requirant] zijn verweer heeft prijsgegeven en daarbij niet aan te geven welke door [requirant] bij conclusie van antwoord aangevoerde stellingen dat er geen opdracht zou zijn gegeven en dat er ondeugdelijk werk zou zijn geleverd door dit veronderstelde prijsgeven als onbetwist zouden moeten worden aangemerkt, heeft de kantonrechter zo weinig inzicht in zijn gedachtegang gegeven dat van zijn beslissing niet kan worden gezegd dat zij de gronden inhoudt waarop zij berust. Dit vitiëert ook r.o. 3 en het dictum.

[requirant] is d.d. 6 mei 2004 gedagvaard door [naam] en heeft zich verweerd bij conclusie van antwoord d.d. 25 juni 2004. Naar aanleiding van deze conclusie van antwoord heeft de kantonrechter ter rolzitting d.d. 25 juni 2004 gezegd dat partijen bericht zouden krijgen van de griffie over de verdere voortgang van de procedure, een en ander overeenkomstig art. 135 Rv. (productie 1) Vervolgens ontving de gemachtigde van [requirant] d.d. 24 november 2004 een proces-verbaal van een d.d. 18 november 2004 door de kantonrechter in deze zaak gehouden comparitie alsmede het vonnis, waarvan cassatie, d.d. 19 november 2004. In het p-v zowel als in het vonnis wordt gesteld dat de comparitie gehouden zou zijn naar aanleiding van een tussenvonnis van de kantonrechter in deze zaak gewezen op 25 juni 2004. Dit tussenvonnis is nimmer door de gemachtigde van [requirant] of door [requirant] zelf ontvangen. Ook bij navraag bij de griffie kon door de griffie geen kopie van een brief, inhoudende dat het tussenvonnis van 25 juni 2004 werd verzonden aan [requirant] danwel diens gemachtigde, worden geproduceerd, zodat het ervoor gehouden kan worden dat het tussenvonnis nimmer door de griffie op de voet van art. 135 Rv. is verzonden aan [requirant] danwel diens gemachtigde. Als productie 2 wordt, de brief aan de kantonrechter overgelegd, waarop tot aan heden geen inhoudelijk antwoord is ontvangen.

Kennelijk heeft die oproeping in het geheel niet plaatsgevonden en is er dus in dit geval iets misgegaan bij de griffie. Aldus is het vonnis eveneens onbegrijpelijk waar de kantonrechter in no. 2 oordeelt dat [requirant], hoewel behoorlijk opgeroepen, niet is verschenen. In dat verband had één telefoontje van de griffier op 18 november 2004 naar aanleiding van het niet-verschijnen van [requirant] en zijn, gemachtigde naar het kantoor van deze gemachtigde geleerd dat men aldaar niet op de hoogte was van een zitting en dat [requirant] op de vordering nader had willen worden gehoord.

Zie in dit verband:

HR 23 oktober 1981, NH 1982, 146: vonnis is onbegrijpelijk omdat vanwege een vergissing van de griffie in het vonnis is vastgesteld dat er geen conclusie van repliek zou zijn genomen terwijl op het audiëntieblad is aangetekend dat dit wèl het geval was en:

HR 13 december 1996NJ1998, 46 m ut HJS: Door uit de enkele omstandigheid dat de werkgever na repliek van de werknemer niet meer heeft gedupliceerd af te leiden dat werkgever haar verweer heeft prijsgegeven en daarbij niet aan te geven welke van de door werknemer in appel ter adstructie van zijn beroep op bedrog of arglist van de werkgever aangevoerde stellingen door dit veronderstelde prijsgeven als onbetwist zouden moeten worden aangemerkt, heeft de kantonrechter zo weinig inzicht in zijn gedachtegang gegeven dat van zijn beslissing niet kan worden gezegd dat zij de gronden inhoudt waarop zij berust.

Zie ook: HR 21 november 1986, NJ 1987, 232 en HR 6 februari 1987, NJ 1987,495.

Beide situaties doen zich hier voor: door een fout van de griffie wordt [requirant] niet opgeroepen, waardoor hij een mogelijkheid mist zich te kunnen verweren. Vervolgens gaat de kantonrechter er ongemotiveerd van uit dat [requirant] zijn verweer niet langer handhaaft1.. Ook hier gaat de kantonrechter dus niet in op de verweren zowel wat betreft het feit dat er geen opdracht is gegeven voor de gestelde werkzaamheden en er voorts wat betreft het alvast gemaakte frame ondeugdelijk werk is verricht omdat het niet past. Ook in dit geval kan dus niet worden gezegd dat de beslissing van de kantonrechter de gronden inhoudt waarop zij berust. Aldus kan de aangevallen uitspraak niet in stand blijven.

De uitspraak van de kantonrechter is in het vonnis in r.o. 1 t/m 3 en het dictum bovendien onvoldoende gemotiveerd, omdat door het uit de enkele omstandigheid dat [requirant] niet ter comparitie van 18 november 2004 is verschenen afleiden dat [requirant] zijn verweer heeft prijsgegeven raakt aan een zodanig fundamenteel rechtsbeginsel dat daarmee een eerlijke en/of onpartijdige procesgang in het geding is of kan zijn, te weten schending van het beginsel van hoor- en wederhoor. Dit brengt vervolgens mee dat, indien een situatie zich voordoet dat een procespartij die eerder serieus inhoudelijk verweer heeft gevoerd, op een door de rechter bepaalde dag niets van zich laat horen of niet verschijnt, een rechter daaruit niet, althans in elk geval niet zonder nadere motivering waaruit bijkomende omstandigheden blijken2., mag oordelen dat de desbetreffende partij verder heeft afgezien van verweer3.. Zelfs indien een partij afziet van verder verweer kan middels het tot dan toe gevoerde verweer de vordering afdoende zijn weersproken. In dat verband kan de parallel worden getrokken met een partij die in appel niet verschijnt, doch in eerste aanleg wél gemotiveerd verweer heeft gevoerd. Ook in dat geval dient de rechter mee te wegen wat er door de verwerende partij eerder is gesteld.

Indien een rechter een partij zoals [requirant]— die vanwege de appelgrens ook niet in hoger beroep kan om een niet-verschijnen bij een comparitie te herstellen, niet in de gelegenheid telt om — indien die partij dat wenst — alsnog verweer te voeren, dan dient de kantonrechter dat, gelet op het fundamentele rechtsbeginsel van hoor- en wederhoor, deugdelijk en afdoende te motiveren. Dat een partij daartoe ‘behoorlijk is opgeroepen’ is, zo daarvan al sprake is 4., onvoldoende.

zulks om de navolgende, in onderlinge samenhang te lezen redenen:

Aldus heeft de kantonrechter onvoldoende inzicht gegeven in zijn gedachtegang, dit miskend, doch in elk geval de uitspraak niet naar behoren gemotiveerd, zodat andermaal kan worden gesteld dat deze uitspraak niet, althans onvoldoende de gronden vermeldt waarop zij rust.

WESHALVE het de Hoge Raad behage op vorenstaande gronden, of één of meer daarvan, te vernietigen het bestreden vonnis, met zodanige verdere beslissing als de Hoge Raad zal vermenen te behoren, kosten rechtens:

De kosten hiervan zijn voor mij, deurwaarder, € [71,93] in debet.